Μονόγραμμα...

Ο Γιώργος έχει μια εργασία. Πρέπει να ψάξει στο ίντερνετ και να βρει πληροφορίες για τον Οδυσσέα Ελύτη και να τις καταγράψει μαζί με ένα του ποίημα. Όποιο ο ίδιος επιλέξει. Μου ζητά βοήθεια και ψάχνουμε μαζί παίρνοντας τις βασικές πληροφορίες.

Μετά αρχίζει να ψάχνει κάποιο ποίημα και μπροστά του χάος. Τεράστια πληροφόρηση..."Είναι τόσα πολλά. Ποιο ποίημα να διαλέξω;"

Του λέω πως έχω κάποια βιβλία του Ελύτη. "Θα ήθελες να σου διαβάσω ένα και να διαλέξεις εσύ;"

"Ναι" μου είπε ανακουφισμένος. Έπιασα το Άξιον Εστί. Κλασσικό κι υπέροχο, καθαρό, γεμάτο βαθιά κι ουσιαστικά νοήματα...μα δίπλα ήταν το Μονόγραμμα κι ήταν σαν να μου έκλεισε το μάτι...Το λατρεύω το Μονόγραμμα...

Το Μονόγραμμα

Το έπιασα στα χέρια μου και το άνοιξα. Διάβασα σιωπηλά τις πρώτες σειρές και  ένιωσα απογοήτευση βλέποντας τον Γιώργο να κάθετε απέναντι μου στο πουφ του περιμένοντας με να του διαβάσω την πρώτη σελίδα...

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές 

Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Μα τι διάολο θα καταλάβει; Σκέφτομαι. Θα τον ζουρλάνω τον άνθρωπο....

Εκείνος περιμένει και με κοιτά σιωπηλά κι ύστερα ανυπομονεί..."Άντε μαμά, διάβασε μου"...

Του διαβάζω λοιπόν...στροφή-στροφή, αργά, σταθερά. σιγανά σαν να διαβάζω για εμένα και τελειώνοντας τον κοιτάζω στα μάτια.

Έχει ξαπλώσει στο πουφ του και είναι σιωπηλός και μετά από μια μικρή σιγή μου λέει, "μαμά...νιώθω σαν τότε που πέθανε ο Νάντο (σκύλος μας) και σαν τότε που έφυγε ο Φαίδωνας"

(αγαπημένος του ξάδερφος, που μετακόμισε στην Αθήνα)...

Τίποτε άλλο...μόνο αυτό!

"Τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις έτσι;" Τον ρωτάω..."Δεν ξέρω μα έχω μια λύπη."

"Υπάρχει κάτι που κατάλαβες από το ποίημα;" "...όχι...μόνο μια λύπη..."

"Πως μπορείς να νιώθεις λύπη για κάτι που δεν κατάλαβες;" επιμένω..."μα κατάλαβα"  μου απαντά...

"Τι κατάλαβες;"  "Μια λύπη!"

Το Μονόγραμμα, με κάνει και κλαίω. Νιώθω τον κάθε στίχο του.Την κάθε του λέξη...

Το ότι ένιωσε ακριβώς το ίδιο ο εννιάχρονος γιος μου χωρίς όμως να μπορεί να καταλάβει ούτε λέξη από αυτό που άκουσε με άφησε έκπληκτη κι ενθουσιασμένη γιατί τελικά αυτό σημαίνει ποίηση. Καθαρό, απόλυτο, συναίσθημα.

Δεν έχουν σημασία οι λέξεις μα αυτό που κουβαλούν κι οι λέξεις του Ελύτη έχουν βαρύ πολύτιμο φορτίο!

Αυτό είναι το νόημα. Η ουσία. Όλοι εμείς ψάχνουμε εξηγήσεις. Έχουμε ανάγκη να κατανοήσουμε αυτό που νιώθουμε, το γιατί το νιώθουμε, το πως μπορούμε να βρούμε την πηγή του κι αυτή είναι η πελώρια διαφορά μας με τους μικρούς ανθρώπους. Εκείνος ένιωσε χωρίς να έχει την ανάγκη να καταλάβει το γιατί. Χωρίς την ανάλυση, χωρίς τη γνώση της ιστορίας πίσω από το ποίημα. Για εκείνον οι λέξεις ήταν απλά τα κύματα που τον μετέφεραν σε μια θάλασσα συναισθημάτων. Δεν είχε σημασία αν ήταν μεγάλα ή μικρά, σημασία είχε το ταξίδι του πάνω τους...

Ζήλεψα! Ζήλεψα για αυτή την υπέροχη ικανότητα μιας καθαρής, άδολης κι απαίδευτης ψυχής, μα ζήλεψα και κάτι ακόμη. Την ικανότητα κάποιου να χρησιμοποιεί τις λέξεις με τόση δύναμη!

Το να διαβάζω το Μονόγραμμα με το γιο μου, μου θύμισε κάτι που συχνά ξεχνώ.Την εμπιστοσύνη που πρέπει να δείχνω στα συναισθήματα των παιδιών μου. Το μυαλό μπορεί να χρειάζεται γνώση κι εμπειρία, μα το συναίσθημα χρειάζεται μόνο μια ευκαιρία για να εκδηλωθεί γιατί υπάρχει εκεί, καθαρό και δυνατό από την πρώτη ανάσα ενός μωρού. 

Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του!

Κι αν πιστεύουμε συχνά πως τα παιδιά δεν ακούν και δεν βλέπουν, ξεχνάμε πως τα παιδιά κάνουν κάτι πολύ πιο σημαντικό και σπουδαίο...Νιώθουν χωρίς να χρειάζεται να ακούν ή να βλέπουν...

Η πολυπλοκότητα της κατανόηση της ζωής, είναι ανάγκη των μεγάλων. Η απλότητα του να βιώνεις τη ζωή, είναι προνόμιο των μικρών.

Καλημέρα αγαπημένοι...

                                                                                                     Κατερίνα