Είκοσι ένα χρόνια Ζωής...

Άνθισαν οι μυγδαλιές...

Η ζωή τρέχει. Δεν σε περιμένει απλά τρέχει κι αν μπορείς ακολουθείς, αν όχι μένεις πίσω κι είναι αυτό καμιά φορά επίπονο πολύ...

Στην τρέλα των ημερών χάσαμε πολλά.Σημαντικά.Τα πιο σημαντικά...μέχρι που κάποια στιγμή  με αφορμή κάτι άσχετο και κοιτώντας τις ημερομηνίες διαπιστώσαμε πως είχαμε προσπεράσει μια μέρα σημαντική. Την ημερομηνία της γνωριμίας μας...

Δεν με πείραξε. Ήταν τόση η ένταση κι η αγωνία και το τρέξιμο της καθημερινότητας που δεν με πείραξε καθόλου. 

Είπα στον εαυτό μου..."ωχ καημένη με την τρέλα σου...δεν έγινε και τίποτε" και με έπεισα...κι εκείνη τη στιγμή η γυναίκα που στεκόταν δίπλα μου με παρότρυνε..."μην το αφήσεις έτσι κάντε κάτι" γέλασα κι της απάντησα πως θα γυρίσω αργά από τη δουλειά, πως δεν βαριέσαι είκοσι ένα χρόνια είναι αυτά έχουμε γιορτάσει και γιορτάσει...κι εκείνη επέμεινε..."Όχι όχι. Κάντε κάτι διαφορετικό. Ένα ωραίο διαφορετικό φιλί λίγο πριν κοιμηθείτε...κάτι!"

Θα δούμε είπα μέσα μου και μπήκα με φούρια στη ρουτίνα την υπόλοιπης ημέρας...και το ξέχασα.

Μέρες μετά και λίγο πριν κοιμηθώ θυμήθηκα ξανά τη συζήτηση μας και σκέφτηκα πως τελικά το θέμα ξεχάστηκε ολοσχερώς...δεν δώσαμε καμία σημασία στην ημέρα, δεν την τιμήσαμε, δεν την γιορτάσαμε δεν την κάναμε ξεχωριστή...

Δικαιολογίες υπήρχαν πολλές...εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς στα δικά μας...σκέφτηκα...κι ύστερα λίγοι πριν κλείσω τα μάτια μου μου ήρθε η εικόνα εκείνης την γυναίκας. 

Όμορφη κι αγέρωχη πολύ την ώρα που μου έλεγε...κάντε κάτι το ξεχωριστό κι εγώ προσπέρασα με τόση ευκολία τα λόγια της...Σκέφτηκα πως εκείνη η γυναίκα μόλις λίγο καιρό πριν είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της, χάνοντας απροσδόκητα και σκληρά,  το σύντροφο της. 

Είχε μείνει μόνη...δεν υπήρχε το επόμενο φιλί...υπήρχε μόνο το τελευταίο. Δεν υπήρχε το αύριο, μόνο εκείνη η πελώρια στιγμή που τον κοίταζε χωρίς να ξέρει πως θα είναι η τελευταία τους...

Ένιωσα οργή με τον εαυτό μου...οργή κι ευγνωμοσύνη σε εκείνη. Ευγνωμοσύνη κι έναν πόνο που εγώ είχα μια ευκαιρία που εκείνη έχασε...κι ήταν σκληρό. Σκληρό πολύ κι άδικο για εκείνη την υπέροχη αγέρωχη γυναίκα που νιώθω να αγαπώ και να θαυμάζω...

Του μίλησα...Ξεχαστήκαμε του είπα...

ναι! Είχαμε ξεχαστεί...

Αφεθήκαμε και κάναμε τα ασήμαντα σημαντικά...

Ξημέρωσε η Κυριακή και θα ήταν δική μας. Στη ρεματιά που έπαιζε εκείνος, σαν ήταν μικρός. Εκεί στην μικρή βάθρα με το νερό και τις καλαμιές. Στις ψηλές αμμώδης πλαγιές που την Άνοιξη μένουν οι πολύχρωμοι  μελισσοφάγοι. Ένα μέρος που τα αγόρια λατρεύουν...

Η βόλτα μας ήρεμη χωρίς πολλά λόγια. Αφήσαμε τα αγόρια να κατρακυλούν στην άμμο και ακούγαμε τις φωνές τους να αντηχούν σε όλο το πλάτωμα. 

Περπατούσαμε δίπλα δίπλα με τη σιωπηλή παρέα του Κάρλο και του Λου και σκεφτόμουν πως έτσι θέλω να κυλήσει η ζωή. Ήρεμα κι απλά.  Μας σκέφτηκα να είμαστε ηλικιωμένοι που θα βγάζουν βόλτα τα σκυλιά κι ύστερα θα γυρνάμε σε ένα σπίτι που θα είναι άδειο τις καθημερινές μα τις Κυριακές θα έρχονται οι γιοι μας να το γεμίζουν ζωή...κι η σκέψη  αυτή μου έφερε δάκρυα συγκίνησης. 

Γυρίσαμε σπίτι ενθουσιασμένοι κι ήρεμοι με τα αγόρια να βγάζουν άμμο από τα αυτιά και τα ρουθούνια τους κι ύστερα το τρελό αγόρι μπήκε στην κουζίνα...έκπληξη μας είπε!

Έστρωσα το τραπέζι στο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση. Κάτι που όταν συμβαίνει μας δίνει τρελή χαρά!

Έβγαλα τα παλιά, βαριά σκαλιστά ποτήρια της μαμάς μου που αγαπάω και στόλισα το τραπέζι με τα ανθάκια μυγδαλιάς και τα κλαδιά αγριοτριανταφυλλιάς που είχαμε κόψει. 

Το μενού μας ξετρέλανε. Μπριζόλες στο φούρνο με χειροποίητη σάλτσα μπάρμπεκιου και πατάτες και για κλείσιμο φράουλες με σοκολάτα και banoffee με μια ελαφριά πικράδα του καφέ στην κρέμα του...

Το γλυκό και το πικρό σε μια λεπτή ισορροπία...που εύκολα μπορεί να χαθεί...

Σαν τη σχέση μας...

Η έκπληξη του μας ενθουσίασε. Οι γεύσεις απλές μα μοναδικές και το κλείσιμο με την απλότητα που μας ταιριάζει...

Είκοσί ένα χρόνια λοιπόν...μια ζωή και θυμάμαι σαν χθες το κάθε συναίσθημα που ένιωθα τότε. Την κάθε στιγμή, την κάθε λεπτομέρεια...Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Μα πέρασαν μέρες πολλές εκατοντάδες. Δύσκολες, όμορφες, σκληρές, παραιτημένες...κι έρχεται ένας ξένος πόνος να σου θυμίσει πόσο σημαντικό είναι αυτό που έχεις και πόσο εύθραυστο!

Κι εσύ που νιώθεις μόνο πως έχασες...να ξέρεις έρχεται η Άνοιξη κι οι κρόκοι ανθίζουν δειλά, μετά από τόσο καιρό σιωπής, κάτω από τη γη.

 

Δεν είναι ποτέ αργά να ανθίσεις. Δεν είναι ποτέ αργά να ανοίξεις δειλά τα πέταλα σου στον ήλιο. Δεν είναι ποτέ αργά, να πιστέψεις πως θα αγγίξεις την ευτυχία...γιατί απλά την αξίζεις!

Σε ευχαριστώ...

Καλημέρα αγαπημένοι... Γεμάτη φως, γεμάτη ζωή. Απλά "Γεμάτη"...

                                                                                                           Κατερίνα