Όταν τα παιδιά μπαίνουν στο κόσμο των Υπολογιστών και των Social media...

Το να αποκτήσει ένα παιδί κινητό είναι κάτι μεγάλο και σημαντικό. Μπαίνει σε έναν κόσμο πελώριο τον οποίο δεν είναι ακόμη σίγουρο πως μπορεί να διαχειριστεί ή μάλλον είναι απόλυτα σίγουρο πως δεν μπορεί να διαχειριστεί. Το ίδιο δεν το γνωρίζει βέβαια και με την αγουράδα της ηλικίας επιμένει να  αποκτήσει ένα εργαλείο που  κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να χρησημοποιείται αυστηρά από ενήλικες...εκτός κι αν υπήρχαν ειδικά  κινητά για ανηλίκους...

Μπορεί να είναι υπερβολή όλο αυτό και το καταλαβαίνω, μα αυτή είναι η γνώμη μου...Βέβαια ζούμε στο εδώ και τώρα, τα παιδιά έχουν μια τεράστια εξοικείωση με την τεχνολογία οπότε είναι ίσως κουτό να βάλουμε ταμπέλα απαγορευτική στο δικό μας παιδί σε ένα αντικείμενο που όλοι οι φίλοι του θα έχουν πρόσβαση. Η απαγόρευση κάνει ακόμη πιο μεγάλο τον πόθο. Οπότε μπορεί άθελα μας να μεγαλοποιήσουμε κάτι που αν δεν απαγορεύαμε να είχε μικρότερη διάσταση στο μυαλό του παιδιού μας.

Είναι όπως παλιά που δεν σου έπαιρναν οι γονείς μηχανάκι για να μην χτυπήσεις κι εσύ ανέβαινες να οδηγήσεις το μηχανάκι του κολλητού σου και χτυπούσες με εκείνο...Το αποτέλεσμα το ίδιο.Οπότε και πάλι όλα αρχίζουν και τελειώσουν σε μια απόλυτη λέξη...διαχείριση!

Πριν από  την διαχείριση έρχεται η οριοθέτηση, οπότε για εμάς ήταν αδιανόητο παιδιά του δημοτικού να έχουν κινητό. Καταλαβαίνω πως κάποιοι γονείς για λόγους ασφαλείας χορηγούν σε παιδιά μικρότερα το κινητό τους. 

Για εμάς ευτυχώς δεν υπήρχαν τέτοιοι ή άλλοι λόγοι οπότε τα παιδιά μας ήξεραν πως όσο είναι στο Δημοτικό δεν θα αποκτήσουν κινητό. Ξεκάθαρο τόσο, που ποτέ δεν απαίτησαν, παρακάλεσαν, παραπονέθηκαν, γκρίνιαξαν, θύμωσαν για κάτι που ήξεραν πως δεν θα αποκτήσουν, παρόλο που σίγουρα ζήλευαν το ότι κάποιοι συμμαθητές τους ήταν κάτοχοι κινητών.  

Ήταν απλά αδιαπραγμάτευτο για εμάς κι αυτό έβαζε μια τελεία. 

Quiz:Is your child addicted to mobile Technology?

Όταν όμως ο Άγγελος πήγε στο Γυμνάσιο το πρώτο που ζήτησε ήταν να αποκτήσει κινητό.

Μετά από σκέψη πολλή κι αφού πήρε τους πρώτους του βαθμούς αποφασίσαμε με τον μπαμπά του, πως ήρθε η ώρα να αποκτήσει το πολυπόθητο κινητό...κι άρχισε το κυνήγι της αγοράς.

Θα ήταν δώρο οπότε η αγορά του αφορούσε εμάς. Ξέραμε πως προτιμούσε μαύρο χρώμα και αυτή ήταν η μόνη πληροφορία που θα μας ήταν χρήσιμη. 

Καθίσαμε λοιπόν και σκεφτήκαμε σε τι θα του ήταν χρήσιμο αυτό το εργαλείο και με βάση την χρησιμότητα του, του αγοράσαμε ένα φθηνό, αξιοπρεπές καρτο κινητό που μπορεί τα βασικά...

Δεν έχει μεγάλη μνήμη δεν έχει περιστρεφόμενη κάμερα, δεν αντέχει να σηκώσει σούπερ εφαρμογές αλλά έχει τις πολύ βασικές δυνατότητες ενός απλού smart phone. 

Οι λόγοι που δεν του πήραμε ένα "καλό" κινητό πολλοί. Καταρχήν ο οικονομικός. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρούμε πως ένα δωδεκάχρονο παιδί μπορεί να κυκλοφορεί στην τσέπη με ένα κινητό 200, 300, 400, 500 και βάλε ευρώ!!!

Δεύτερο το κινητό είναι εργαλείο γιατί να αγοράσεις ένα εργαλείο που δεν έχει χρησιμότητα καμία για εσένα. Είναι σαν να αγοράζει αγροτικό ενώ δεν είσαι αγρότης. Το κινητό το χρειάζεται για να επικοινωνεί και να κάνει τα βασικά...όλα αυτά τα μπορεί ένα απλό κινητό κι όλα τα υπόλοιπα θα ήταν για εκείνον υπερβολή...Θα ήταν σαν να παίρναμε αγωνιστικό ποδήλατο σε έναν παιδί που ακόμη οδηγεί με βοηθητικές ρόδες.

Ο Άγγελος ενθουσιάστηκε με το κινητό του στην αρχή...μετά συγκρίνοντας το με κινητά φίλων, συγγενών ή συμμαθητών του απογοητεύτηκε. Κάποιες φορές ήταν θυμωμένος, με τις λίγες δυνατότητες του δικού του κινητού ή και με εμάς φαντάζομαι και την επιλογή μας και μετά απλά το αποδέχθηκε και άρχισε να μπορεί να το χρησιμοποιεί έτσι ώστε οι μικρές του δυνατότητες να μην τον ενοχλούν.

Δεν το επιβάρυνε με άχρηστες εφαρμογές, δεν το γέμιζε με εικόνες και πληροφορίες έτσι ώστε να το επιβραδύνει και γενικά αποδέχθηκε την πραγματικότητα του.

Η διαχείριση της κάρτας ήταν υπόθεση αποκλειστικά δική του. Είχε μια κάρτα το μήνα. Την έτρωγε...απλά περίμενε τον επόμενο μήνα, αδιαπραγμάτευτο κι αυτό και ποτέ δεν παραπονέθηκε.

Ο μεγάλος φόβος όπως κι η αγωνία ήταν το διαδίκτυο. Όμως στο διαδίκτυο μπορεί να μπαίνει με wifi μόνο σε χώρους δημόσιους ή στο σπίτι μας οπότε ο έλεγχος είναι πιο εύκολος και ποτέ δεν χρειάστηκε.

Για ασφάλεια, κανόνας είναι πως ξέρουμε τους κωδικούς του,  μα δεν θα τους χρησημοποιήσουμε ποτέ αν δεν υπάρξει θέμα σοβαρό στο οποίο θα κρίνουμε πως πρέπει να παρέμβουμε. 

Έτσι όταν συχνά ζητάω από τον Άγγελο να κάνουμε καθαρισμό στο κινητό του το διαχειρίζεται εκείνος ενώ εγώ παρακολουθώ τι κάνει και ξέρει πως αυτός ο έλεγχος αφορά την ασφάλεια του.

Έχει συμβεί να  του ζητήσουμε να σβήσει κάτι, μια άτσαλη φωτογραφία που μπορεί να φέρει εκείνον ή κάποιον άλλο σε δύσκολη θέση, μια μυστήρια εφαρμογή ένα βίαιο παιχνίδι. Το  κάνει χωρίς δεύτερη κουβέντα, έχοντας αποδεχθεί πως υπάρχουν παγίδες που δεν μπορεί ακόμη να "μυριστεί" και όταν τον ενημερώνουμε για αυτές συχνά ξαφνιάζεται.

Τέλος, όταν κάνουμε έλεγχο σε αντικείμενα που αφορούν και τα δυο παιδιά μας...πχ, σχολική τσάντα, το δωμάτιο, το  κινητό, το tablet, πάντα ο ενδιαφερόμενος είναι μπροστά, δεν κάνουμε τίποτε κρυφά. Η δική μας έγνοια είναι όλα αυτά να  έχουν μια διαφάνεια και να μην γίνουν με έλλειψη σεβασμού. Η ιδιωτικότητα τους,  είναι σπουδαία μα γνωρίζουν πως ακόμη είναι μικροί για να διαχειριστούν με ασφάλεια τον κόσμο...
Βέβαια το κινητό του καθενός είναι δικό του και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το ανοίξει χωρίς να πάρει άδεια. Ποτέ τα παιδιά μου δεν άνοιξαν την τσάντα μου, ποτέ! Πόσο μάλλον δεν έχουν πάρει ποτέ το κινητό μου για να παίξουν κάτι ή να απασχοληθούν όταν ήταν μικρότερα.Ποτέ! Καταρχήν για λόγους, υγείας κι ασφάλειας. Κατά δεύτερο για λόγους αρχής....
Άλλωστε το κινητό ήταν για εμένα πάντα εργαλείο και δεν είχε παιχνίδια ή μυστήριες εφαρμογές.

Για τη διαχείριση των ηλεκτρονικών συσκευών, υπάρχουν στο σπίτι μας, ξεκάθαροι κανόνες για όλους μας.Τα κινητά ή τα tablet δεν τα παίρνουμε ποτέ στα δωμάτια μας και στο κρεββάτι, τα φορτίζουμε σε ένα σημείο στο σπίτι κοινό για όλους και οι υπολογιστές λειτουργούν πάντα σε κοινή θέα.Ο σταθερός είναι σε κεντρικό σημείο του σπιτιού κι αφορά όλους και οι φορητοί είναι μόνο για τους ενήλικες που σημαίνει πως τα παιδιά δεν έχουν ακόμη φορητούς υπολογιστές. Αν κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας αποκτήσουν και πάλι θα ισχύσουν οι ίδιοι κανόνες για όλους. 

Οι κανόνες μας διευκολύνουν πολύ γιατί κάποια πράγματα είναι απλά έτσι και δεν ζοριζόμαστε να λέμε τα ίδια  ξανά και ξανά, όπως επίσης το γεγονός πως τα tablet που μπορούν τα παιδιά να χρησημοποιήσουν λειτουργούν μόνο τα Σαββατοκύριακα. Οπότε μέσα στην εβδομάδα το μόνο ηλεκτρονικό μέσο που ανοίγει κάποια απογεύματα είναι η τηλεόραση.

Επίσης η διαχείριση των social media είναι κάτι που μας έβαλε σε σκέψεις και πολλές φορές μας ζητούσαν να ανοίξουν λογαριασμό στο fcb, ιδίως ο μεγάλος για να συνομιλεί με φίλους του. Με απόλυτη τεκμηρίωση η απάντηση μας είναι πως για την ώρα δεν μπορεί να συμβεί αυτό.

Η αλήθεια είναι πως μας κάνει την ζωή εύκολη γιατί δεν φαίνεται να τον ενοχλεί και ιδιαίτερα και με τους φίλους τα σαββατοκύριακα μιλάνε στο τηλέφωνο...το σταθερό που είναι επίσης σταθερό....

Γενικά είμαστε παλιομοδίτες...αυτό καταλαβαίνω!

Ο κύριος χώρος που ο Άγγελος χρησημοποιούσε το κινητό του ήταν στα διαλείμματα στο σχολείο. Στην αρχή της  φετινής χρονιάς ο διευθυντής έστειλε  στους γονείς ειδοποίηση για την άσκοπη κι υπερβολική χρήση των κινητών στο σχολείο...

Το συζητήσαμε και αποφάσισε για λίγο να μην το παίρνει μαζί του σχολείο...και από τότε πέρασαν δύο μήνες που το κινητό έμεινε στην κυριολεξία ξεχασμένο στο συρτάρι. Προχθές τον ρώτησα τι γίνεται τώρα που δεν έχει κινητό σχολείο κι αν θα ήθελε να το ξαναπάρει. Μου απάντησε πως δεν το χρειάζεται και με άφησε έκπληκτη κι όχι μόνο για αυτό, μα  γιατί μου είπε πως επειδή εκείνος δεν έχει κινητό δεν ανοίγουν κι οι κολλητοί του τα κινητά τους με αποτέλεσμα να παίζουν στα διαλείμματα επιτραπέζια στον ειδικό χώρο που διαμόρφωσε το σχολείο και βέβαια  μιλάνε πολύ και μοιράζονται πολύ  και πειράζουν ο ένας τον άλλον κι έχουν γνωριστεί τόσο καλά που ο Άγγελος χοροπηδάει από χαρά όταν πάει σχολείο γιατί θα τους συναντήσει... Με εντυπωσιάζει αυτό και με ενθουσιάζει.

Κανένα ηλεκτρονικό δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επικοινωνία κι είμαι χαρούμενη πολύ που τα παιδιά το καταλαβαίνουν.

Αυτή η ανάρτηση έγινε με αφορμή πολλά μηνύματα που παίρνω όπου με ρωτάτε πως διαχειριζόμαστε αυτό το θέμα. Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας, ζητώντας τη άποψη μου για ένα τόσο λεπτό θέμα και τελικά νιώθω πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, μα αυτό που μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ή όχι. Όλα όσα γράφω τα γράφω ως μαμά και μέσα από την δική μας εμπειρία με τα παιδιά μας.

Η γνώμη μου είναι πως η κάθε οικογένεια έχει τον δικό της τρόπο διαχείρισης στα πάντα. Κάποιοι βασικοί κανόνες μπορούν να υπάρχουν όμως, για να βοηθήσουν, να υποστηρίξουν και να κατευθύνουν, όπως σε όλα στη ζωή.

Για να υπάρξουν κανόνες που θα τηρούνται όμως, απαραίτητο είναι να υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης και αυτή χτίζεται μέσα από  την τριβή και την καθαρότητα της συμπεριφοράς μας προς τα παιδιά μας.
Ακούω γιατί εμπιστεύομαι, κι αν ο μικρός άνθρωπος είναι σίγουρος για την σχέση με τους γονείς, αν νιώθει ασφαλής και ήρεμος, οτι δεν θα τον κατασκοπεύσω, μπερδέψω, ξεγελάσω, όλα θα είναι πολύ πιο εύκολα, σε κάθε νέο εξελικτικό βήμα που θα κάνουμε μαζί, παιδιά και γονείς...

Για εμάς ως τώρα το θέμα της διαχείρισης των υπολογιστών, κινητών κλπ, ήταν αρκετά εύκολο.
Ναι υπήρξαν περίοδοι που κόλλησαν, ναι πολλές φορές παζαρεύουν ή υπερβαίνουν τα όρια και τον κανόνα του χρόνου, γιατί είναι παιδιά και γιατί τα παιδιά χρειάζονται καθοδήγηση κι επίβλεψη, οπότε πάντα ότι γίνεται θα γίνει μπροστά μας. Για να είναι ευκολότερος ο έλεγχος τους σε όλα τα επίπεδα, με στόχο πάντα την ασφάλεια τους.

Είναι σαν να σου ζητά το παιδί σου να πάει μόνο του στο πάρκο και του του δίνεις την άδεια αλλά δεν ελέγχεις ποτέ, αν πήγε όντως εκεί, αν πήγε τηρώντας τους κανόνες ασφαλείας στο δρόμο ή πως και με ποιόν παίζει και όταν εκείνο γυρίζει μια ώρα μετά από την καθορισμένη ώρα δεν του κάνεις παρατήρηση και δεν έχει για αυτό καμία επίπτωση...

Για εμένα όλα είναι ευκαιρία για  εκπαίδευση  της συμπεριφοράς τους. Το ίδιο και οι υπολογιστές και τα social media καθώς και ο τρόπος που φέρονται μέσα στον ιντερνετικό κόσμο.

Πάντως, το πιο γοητευτικό σε όλα αυτά είναι που καμιά φορά μου έρχονται μηνύματα από το γιο μου στο κινητό που με συγκινούν πολύ. Καλημέρες, ευχές, λόγια τρυφερά και βέβαια το ότι μου δίνει την ευκαιρία να του απαντήσω με τον ίδιο τρόπο.
Καταλαβαίνω πως είναι ένας νέος τρόπος επικοινωνίας, όπου θα  πρέπει να μυήσω τα παιδιά μου σε αυτόν με τον ίδιο τρόπο που τους μαθαίνω οτιδήποτε νέο, γοητευτικό μα κι επικίνδυνο...

Ο κόσμος είναι πελώριος και με τον ιντερνετ έγινε ακόμη πιο πελώριος. Όπως σε μια πόλη για να μπορέσεις να κυκλοφορήσεις πρέπει να μάθεις τις οδούς, τις ιδιαιτερότητες, τις ασφαλής και τις επικίνδυνες περιοχές, τα μαγαζιά, τα σπίτια, τα πάρκα, τους φίλους, τους εχθρούς, έτσι ακριβώς πρέπει να μάθουμε να ζούμε και μέσα στον κόσμο του ιντερνετ.
Όσο  περισσότερο το αποδεχθούμε, όσα περισσότερα μάθουμε για αυτή την πόλη που ζούμε τόσο καλύτερα θα μάθουμε και στα παιδιά μας να ζουν με χαρά κι ασφάλεια μέσα της...Μια μέρα θα ξετρυπώσουν δικές τους γωνιές, κουτούκια, στέκια, φίλους, σκοτεινά δρομάκια, απαγορευμένες περιοχές, μα όσο ξέρουν ποιοι είναι  οι ίδιοι, ποιες είναι οι αρχές τους στη ζωή και πως να αντιμετωπίζουν τους κινδύνους, τόσο λιγότερο θα φοβόμαστε  και να αγωνιούμε εμείς οι γονείς τους.

...γιατί όχι, εμείς δεν θα σταματήσουμε ποτέ να φοβόμαστε και να αγωνιούμε...κι αυτό είναι το ζητούμενο τελικά για έναν γονιό. Να είναι σε συνεχή εγρήγορση, να μην παζαρεύει και να μην αποδυναμώνει  ο ίδιος τον ρόλο του...δίνοντας διπλά μηνύματα στον παιδί του. Το ξέρω πως όλοι το ίδιο προσπαθούμε, ο καθένας με τον τρόπο του...

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλή δύναμη σε όλους μας! Κανένα εργαλείο δεν είναι επικίνδυνο αν ξέρεις πως ακριβώς να το χειριστείς...Οπότε δημιουργούμε "χειριστές" με επίγνωση...

                                                                                                           Κατερίνα