Μια Άνοιξη χλωμή...

Μια Άνοιξη χλωμή η φετινή...Χλωμή και θαμπή...έτσι τη νιώθω. Μέσα μου ένας θυμός, κάνει παρέα με μια θλίψη. Έχουν γίνει εραστές και γεννούν τον φόβο.Τον πόνο. Την οργή....

Σαν ο κόσμος να έχασε το νόημα του...και σαν πεθαίνει ένα παιδί, τι νόημα να έχει ετούτος ο κόσμος που δεν μπόρεσε να το σώσει;

Τι νόημα έχουν όλα όσα γίνονται αν δεν μπορούν να κρατήσουν στη ζωή ένα παιδί;

Όλοι εμείς κινητοποιηθήκαμε και τρέξαμε και καταφέραμε το αδιανόητο. Όλοι εμείς οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι είδαμε στα μάτια ενός παιδιού, όχι μόνο το παιδί μας, μα ένα παιδί που υποφέρει και χρειάζεται μια ευκαιρία και χαρίσαμε το υστέρημα μας...κι έγινε το θαύμα! 

Μα τι δύναμη έχουμε εμείς τελικά; Τι δύναμη έχουμε εμείς μπροστά σε μια υπογραφή που μπορεί να αλλάξει μια ζωή; Τι δύναμη έχουμε εμείς μπροστά στο τέρας της γραφειοκρατίας μιας χώρας που κωλυσιεργεί και δεν κινείται αστραπιαία; Ιδίως όταν πρόκειται για ένα παιδί!

Τι νόημα έχει να θυμώνεις με κάτι που δεν αλλάζει; ...Κανένα!

Μα εγώ είμαι εξοργισμένη. Εξοργισμένη με όλες τις απαιτήσεις που έχει το κράτος μου, από εμένα. Με όλες τις υποχρεώσεις μου ως πολίτη αυτής της χώρας, αυτού του κράτους, αυτής της πατρίδας...όταν εκείνη αδυνατεί να κάνει το αυτονόητο. 

Να φροντίσει για την εκπαίδευση, την ιατρική περίθαλψη, την δικαιοσύνη, την αστυνόμευση. Να φροντίσει τους πολίτες της έτσι όπως τους αξίζει, να φροντίσει για την εργασία τους, να φροντίσει για όλα όσα οι πολίτες της πληρώνουν αδρά, για όλες τις παροχές που υπόσχεται...Μα λάθος.

Όλα σε αυτή τη χώρα είμαι υποχρεωμένος να τα φροντίσω εγώ...Εγώ ο πολίτης. Ακόμη και για να τηρηθούν οι νόμοι και να μπορώ να πάω σε ένα μαγαζί χωρίς καπνό, πρέπει να φροντίσω εγώ, να μαλώσω, να αναστατωθώ, να χαλάσω την έξοδο μου και των παιδιών μου, να με πουν τελικά γραφική...Ακόμη και για τα πιο απλά που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητα, πρέπει να απαιτήσω, να κινητοποιηθώ, να ενεργήσω εγώ. 

Όλα είναι δική μου υποχρέωση κι όλα τα κάνω και είμαι διατεθειμένη να τα κάνω όλα. Όλα!...αν μπορούσε αυτό το κράτος να μην κρύβεται πίσω από μικρούς θεσμούς και μικρούς ανθρώπους. Όλα θα μπορούσα να τα συγχωρήσω στην πατρίδα μου αν μπορούσε να είχε πραγματικά προσπαθήσει αρκετά για να σώσει ένα παιδί.Το κάθε παιδί!Αυτό το παιδί! 

Τον μικρό ανιψιό, τον Παύλο μας..., που έφυγε νωρίς, που έφυγε σκληρά, που προσπάθησαν όλοι για αυτόν...όλοι εκτός από αυτούς που είχαν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζωή του! Όλοι εκτός από την ίδια την χώρα του, που άργησε πολύ...

Ο Παύλος πέθανε περιμένοντας. Δεκαεφτά μόνο χρονών...περιμένοντας καρτερικά και με εμπιστοσύνη, όχι να μαζευτούν τα χρήματα γιατί αυτά δεν περιμέναμε από κανέναν, τα μαζέψαμε όλοι μαζί αγαπημένοι, μα περιμένοντας την πατρίδα του να τον φροντίσει, λειτουργώντας άμεσα κι αποτελεσματικά!

Αυτό που περιμένουμε όλοι...αυτό που έγραφα λίγο καιρό πριν. Πως η ανθρωπότητα στηρίζεται τελικά στον άνθρωπο κι όχι στους θεσμούς κι εμείς δείξαμε την αλληλεγγύη μας...μα αυτό δεν είμαι σίγουρη αν τελικά αρκεί. Στην περίπτωση του μικρού μας...δυστυχώς δεν ήταν αρκετό. Γιατί ο Παύλος χρειαζόταν μια τελευταία ευκαιρία κι οι γονείς του μια τελευταία προσπάθεια, μια ελπίδα... καθώς κάθε ελπίδα έχει τη γεύση της αγάπης. 

Με αφορμή την επίθεση στο Πακιστάν και τον θάνατο δεκάδων παιδιών διάβασα πως η ανθρωπότητα πεθαίνει σαν επιτίθεσαι σε ένα παιδί...
Η ανθρωπότητα πεθαίνει όταν δεν προστατεύεις ένα παιδί, συμπληρώνω εγώ...και αυτό είναι που κάνει το θυμό μου να φουσκώνει, γιατί η προτεραιότητα μιας χώρας θα έπρεπε να είναι  η προστασία, η ασφάλεια κι η φροντίδα των παιδιών της! Των κληρονόμων της!

Τώρα έμεινε μια πίκρα κι εικόνες θλίψης, για εκείνους τους γονείς, τους παππούδες και τα αδέρφια που με τόση αγάπη στα μάτια αποχαιρέτησαν το μικρό τους. Το κομμάτι του σώματος τους, της οικογένειας τους, της ύπαρξης τους της ίδιας. Πρώτη φορά είδα τόση αγάπη σε έναν αποχαιρετισμό. Λατρεία στο βλέμμα. Απέραντη λατρεία και περηφάνια για το λατρεμένο τους παιδί.

Εικόνες απέραντης σιωπής, με το χωριό μας όλο, σύσσωμο, σιωπηλό, βουβό, να ξεπροβοδίζει το αγοράκι που μεγάλωσε στα σοκάκια του κι έπαιζε, σκαρφάλωνε και χοροπηδούσε ξέγνοιαστο και ασφαλές στα περιβόλια, στους λόφους και στις ρεματιές του.

Κι αυτό που πονάει πιο πολύ είναι όλα αυτά που θα έρθουν και εκείνος θα λείπει...εκείνος ο μικρός άτυχος άνθρωπος, ο μικρός μας ήρωας που ο αγώνας του ένωσε χιλιάδες ανθρώπους και το φευγιό του πόνεσε άλλους τόσους και που τελικά η απουσία του έγινε ευκαιρία για βοήθεια.

Γιατί ο Παύλος, μπορεί να μην κατάφερε να βοηθήσει τον εαυτό του, μα με τα χρήματα που μαζεύτηκαν για εκείνον, κατάφερε ήδη να βοηθήσει ανθρώπους, αφού οι γονείς του έχουν ήδη διαθέσει ποσά σε παιδιά και συνανθρώπους μας που χρειάζονται οικονομική υποστήριξη για να νικήσουν τον καρκίνο. 

Όπως φαίνεται, τα χρήματα που μαζεύτηκαν για τον Παύλο, δεν ήταν τελικά για εκείνον μα εκείνος έγινε η αφορμή να μαζευτούν και τώρα με αυτά τα χρήματα, θα δημιουργηθεί ένας ξενώνας στη Θεσσαλονίκη όπου θα φιλοξενούνται τα εκτός Θεσσαλονίκης παιδιά και οι γονείς τους που έρχονται για νοσηλεία στα παιδοογκολογικά νοσοκομεία της πόλης κι η δράση αυτή θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό ΛΑΜΨΗ.

Όλο αυτό είναι τόσο συγκινητικό, τόσο υπέροχο σαν σκέψη, τόσο γενναιόδωρο. Γιατί ο Παύλος, φεύγοντας μας άφησε πολλά. Όχι μόνο στους αγαπημένους, στους συγγενείς και τους φίλους του μα και σε όλο τον κόσμο...Το όραμα και την πίστη, πως μπορεί να μην μπορείς πάντα να αλλάξεις τη δική σου ζωή, μα έχει αξία η προσπάθεια να αλλάξεις την ζωή κάποιων άλλων...

...και μπορεί ακόμη κι αυτή η σκέψη να πονάει μέσα μου και να με θυμώνει ακόμη περισσότερο...μα από την άλλη  όταν ένα παιδί, μπορεί να γίνει μπροστάρης, τότε δεν έχουμε επιλογή παρά μόνο να δείξουμε κι εμείς το μεγαλείο μας σε αυτό τον κόσμο!

Το αγόρι μας έφυγε σιωπηλά, μα το φευγιό του έκανε θόρυβο πολύ κι η μνήμη του έγινε κύμα. Ένα κύμα αλληλοβοήθειας και αγώνα ενάντια στον παιδικό καρκίνο. Ενάντια στον παιδικό πόνο...

Η ιστοσελίδα Μια βοήθεια για τον Παύλο, είναι ενεργή και θα παραμείνει. Εκεί μπορούμε να ενημερωνόμαστε για δράσεις και συνανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια. 

Ο Παύλος μας άναψε ένα κεράκι...ας μην το αφήσουμε να σβήσει αγαπημένοι...Υπάρχουν Παύλοι, στον κόσμο αυτό που μας χρειάζονται....

Με πονά ο πόνος στα μάτια των γονιών, των παππούδων και των αδερφών του. Με τρελαίνει η σκέψη της πελώριας έλλειψης του από την ζωή τους. Ο πόνος αυτός είναι μια τραυματική εμπειρία που δεν φεύγει. Καμιά φορά μου έρχονται εικόνες και κουνώ το κεφάλι, να τις διώξω, να τις διαλύσω, γιατί δεν αντέχω να τις ξαναζώ. 

Με πονούν όλα αυτά που δεν θα έρθουν για εκείνον. Με πονά ακόμη και να βλέπω τα παιδιά μου ευτυχισμένα, γιατί θα ήθελα να είναι εδώ και να είναι κι εκείνος ευτυχισμένος και ξέγνοιαστος, όπως του αξίζει, όπως αξίζει σε κάθε παιδί! 

Αγαπήθηκες πολύ, πολύ σε αυτή τη μικρή σου ζωή! Λυπάμαι πολύ μικρέ...Μικρέ Παυλή με το μεγάλο φωτεινό χαμόγελο...θα σε θυμάμαι πάντα!

Καλημέρα αγαπημένοι...Απίθανα σκληρά γεγονότα συμβαίνουν στη χώρα, στον κόσμο και στις ζωές μας, μα εμείς συνεχίζουμε.Το χρέος μας προς τη ζωή μας περιμένει κι έχει τα μάτια των παιδιών μας.Των παιδιών, του πελώριου, σκληρού και  χρωματιστού κόσμου μας! 

Εύχομαι καμιά παιδική ζωή να μην γίνει χλωμή...Να μην ζήσει κανείς γονιός ή συγγενής, καμία χλωμή Άνοιξη...

                                                                                                                                            Κατερίνα

Ο Παύλος έφυγε...............

Αγαπημένοι φίλοι και αναγνώστες. Οι περισσότεροι το ξέρετε ήδη, μα για εκείνους που με ρωτούν με μηνύματα αν είναι αλήθεια σας ενημερώνω με θλίψη πως ναι είναι!...Ο ανιψιός μου, το μικρό αγόρι, με το τεράστιο φωτεινό χαμόγελο δεν πρόλαβε...

Μια ραγδαία απρόσμενη επιδείνωση, μια τεράστια πάλη...Τα ξημερώματα της Δευτέρας, ο Παύλος έφυγε...

Ήσυχα, απαλά, αφέθηκε στα χέρια του δημιουργού του...

Ήταν ένα ήρεμο πέρασμα, μου είπε ο μπαμπάς του κι αυτό δίνει ηρεμία στους αγαπημένους του.

Τον αποχαιρετήσαμε το ίδιο απόγευμα κι ήταν αυτό το αντίο από τα πιο σκληρά, τα πιο αδιανόητα...

Δεν βρίσκω λέξεις να μοιραστώ, ούτε συναισθήματα να ξεδιαλύνω...μα υπόσχομαι πως θα το κάνω σύντομα, με πολλή αγάπη, ενημερώνοντας σας για την συνέχεια της προσπάθειας που ξεκίνησε μέσα από την δράση "Μια βοήθεια για τον Παύλο". 

Προς το παρόν μοιράζομαι το μεγάλο ευχαριστώ της υπέροχης οικογένειας του και τα μαγικά, αιώνια λόγια του Ρίτσου, όπως εκείνος τα ένιωσε αποχαιρετώντας την μικρή βαφτισιμιά του...Γιατί όχι, δεν φεύγουν ποτέ τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους.....Ούτε από τις καρδιές μας...

...Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. 

Πάντα εκεί.

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. 

Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο 
διάδρομο 

και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, 

τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας, 

δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα από την αύξηση. 

Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια
κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι...

Γιάννης Ρίτσος "Σχήμα Απουσίας ΙΙ" 

Ένα πελώριο ευχαριστώ για κάθε συλλυπητήρια ευχή, για κάθε σκέψη για την οικογένεια που πενθεί και για τον Παύλο, που πετάει ελεύθερος....
Δεν βρίσκω άλλα λόγια αγαπημένοι...ίσως γιατί δεν υπάρχουν...
                                                                                                                           Κατερίνα

Ανθρωπότητα...κι άνθρωποι...

Αναρωτιέμαι μέρες τώρα τι να γράψω...Από τη μια ο Παύλος και αυτή η αναμονή...Από την άλλη η κρίση στη χώρα μας που καλά κρατεί και την νιώθουμε στο πετσί μας ασταμάτητα...κι από την άλλη οι Πρόσφυγες εγκλωβισμένοι σε μια χώρα που μπορεί να τους προσφέρει ελάχιστα...

Προσπαθώ να επικεντρωθώ στην αλληλεγγύη. Στους ανθρώπους που έδειξαν και δείχνουν τον καλύτερο και πιο τρυφερό εαυτό τους. Χαρίζοντας από το υστέρημα τους. Υποστηρίζοντας όπως μπορεί ο καθένας, συνανθρώπους, οικογένειες που υποφέρουν, παιδιά που χρειάζονται βοήθεια.

Προσπαθώ να μη σκέφτομαι πως με την ευκαιρία της κρίσης ξύπνησαν και τα αρπακτικά κι οι εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου. Προσπαθώ να επικεντρωθώ στο καλό....

Προσπαθώ να μην νιώθω πως η χώρα μου είναι ένα ξεπαρταλιασμένο σύστημα αξιών και δομών, ένα ξέφραγο αμπέλι, ένα μέρος όπου κανείς δεν μπορεί να νιώσει ασφάλεια. Μια πατρίδα που ξέρει να δίνει, μα ένα κράτος που δεν μπορεί να δώσει τίποτε...

Προσπαθώ να σκεφτώ όλα αυτά που λέμε συχνά, πως δηλαδή η κρίση μας έκανε να δούμε μέσα μας, να στραφούμε στο συναισθηματικό κομμάτι του εαυτού μας, μας έκανε αλληλέγγυους, μας δίδαξε ταπεινότητα, έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους να δείξουν την φροντίδα και το ενδιαφέρον τους στον συνάνθρωπο τους, να κοιτάξουν πέρα από τον εαυτό τους, να βγουν από το μικρόκοσμο τους, να "σηκωθούν από τον καναπέ" όπως πολύ συχνά ακουγόταν τα τελευταία χρόνια με έντονα κριτική διάθεση, γεμίζοντας με ενοχές όλους εμάς που είχαμε μια καλή σχέση με τον καναπέ μας...χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήμασταν αδιάφορα, αναίσθητα γαϊδούρια και παρτάκιδες...

Ζούμε πια σε μια κοινωνία έντονα ενοχική. Γελάμε και σκεφτόμαστε "σε καλό να μας βγει", λέμε κάτι καλό  και φτυνόμαστε να μην το γρουσουζέψουμε, κάνουμε μια ευχή και λέμε "κουνήσου από τη θέση σου", μην τυχόν και πάει κατά διαόλου...σαν το κακό να είναι στην γωνία και να περιμένει. 

Σαν αυτοί που είναι καλά, να έκλεψαν την χαρά από τον διπλανό τους που υποφέρει. Σαν να πρέπει όλοι να υποφέρουμε, σαν να πρέπει όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι ταυτόχρονα. Σαν ο ένας πια να μην έχει το δικαίωμα να διαφοροποιήσει τα συναισθήματα του από τον άλλο κι όλοι μαζί να πρέπει να λογοδοτήσουμε ή να απολογηθούμε στους δυστυχείς αυτού του κόσμου...

Μέχρι χθες ήταν οι πάμφτωχοι συνάνθρωποι, οι απελπισμένοι, κατεστραμένοι Έλληνες που πηδούσαν από τα παράθυρα.Τώρα τα "παράθυρα", είναι οι ανοιχτή θάλασσα του Αιγαίοι και οι φράχτες στην Ειδομένη...και πως να χαρείς την εικόνα του παιδιού σου που κοιμάται αμέριμνο, ενώ δίπλα σου τα άλλα παιδιά παγώνουν και πεινάνε; 

Μέχρι πριν λίγα χρόνια το άλλοθι ήταν η απόσταση. Όλα αυτά τα φριχτά, τα τρομερά, γινόταν εκεί μακριά. 

Πέρα βρέχει...Στην Αφρική, στην Ασία,...οι πόλεμοι δεν μας αφορούσαν, εκτός κι αν στέλναμε κανένα καραβάνι αλληλεγγύης  ή αν γινόμασταν ανάδοχοι παιδιού σε κάποια μακρινή χώρα, μα τώρα να, ο πόνος είναι δίπλα μας. Τώρα δεν μπορείς να γελάσεις χωρίς να νιώσεις άσχημα, ή ακόμη και να χαρακτηριστείς αδιάφορος ή αναίσθητος κι εγωιστής...

Τώρα μαθαίνουμε να νιώθουμε κρυφά τη χαρά μας, γατί όσο κι αν οι δυστυχισμένοι κατανοούν, είναι και όλοι οι υπόλοιποι οι θυμωμένοι που ψάχνουν για στόχο κι ο στόχος μπορεί να είναι η χαρά σου, που δεν είναι κλεμμένη βέβαια, μα ίσως είναι θορυβώδης για κάποιους κι η  χαρά στις μέρες μας πρέπει να είναι σιωπηλή, ταπεινή, αθόρυβη...Να μην προκαλεί...

Είναι σαν να τρως δημόσια ένα παγωτό σε μια παιδική χαρά, με παιδάκια που έχουν τα λαιμά τους. Σαν κάτι που μέχρι χθες είχε μια απλότητα σήμερα είναι προκλητικό και να μην έχεις το δικαίωμα να το ζήσεις χωρίς να λογοδοτήσεις ή να αισθανθείς ένοχος. Ένοχος, που έχεις χρήματα να αγοράσεις ρούχα και φαγητό, ένοχος που τα παιδιά σου δεν κρυώνουν, ένοχος που είσαι υγιής και δεν παλεύεις για τη ζωή σου, ένοχος που έχεις, ένοχος που νιώθεις, ένοχος που μπορείς...ενώ άλλοι όχι...

...κι αυτό με θυμώνει τόσο!

Πονάω, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Πονάω με το ότι πια δυσκολεύομαι να χαρίσω χαρά γύρω μου ή  με το ότι θα πρέπει να διδάξω τη χαρά στα παιδιά μου...να διδάξω κάτι που θα πρεπε να έρχεται και να βιώνεται με απόλυτη φυσικότητα.

Πονάω που νιώθω ενοχές για το κάθε τι που κάνω και ζω. Πονάω που η λέξη ευγνωμοσύνη μεταφράζεται ως  εξαγορά, ως αλληλέγγυα κοινωνική στάση και ταπεινοφροσύνη...κι όχι ως αληθινή ευγνωμοσύνη στο Θείο, στη Ζωή και στον εαυτό μου τον ίδιο.

Πονάω που ο πόνος πια με θυμώνει...

Πονάω και φοβάμαι για όλα όσα έρχονται και ξέρω πως δεν θα μπορώ να ελέγξω, να αποσαφηνίσω, να γαληνέψω, να υποστηρίξω. Γατί κάποτε έρχεται ένα όριο σε όλα. Σε αυτά που μπορείς, σε αυτά που θέλεις, σε αυτά που αντέχεις ή δεν αντέχεις...γιατί όταν ο πόνος αρχίζει να σε ακουμπά, γίνεσαι θηρίο και φοβάμαι.Φοβάμαι το θηρίο μέσα μου αν ο πόνος ακουμπήσει τα παιδιά μου...φοβάμαι τη στιγμή που αυτή η χώρα δεν θα έχει να μου προσφέρει τίποτε άλλο πέρα από τον ήλιο της...

Φοβάμαι εμένα και πονάω, πονάω που τα τελευταία χρόνια πια η χώρα όλη στηρίζεται στην αλληλεγγύη των πολιτών της και τώρα μια ολόκληρη κρατική μηχανή στηρίζεται πάλι στους πολίτες της, αδύναμη να βοηθήσει, να απαιτήσει, να διεκδικήσει, να οργανώσει ή να οργανωθεί!

Σε τούτον τον κόσμο τίποτε δεν είναι απλό...κι η μόνη μας επένδυση είναι οι άνθρωποι.Το πιστεύω ακράδαντα αυτό και στην υπόθεση του Παύλου αποδείχθηκε πως αυτό τελικά ισχύει. Και στην κρίση που περνάει η χώρα μας επίσης φάνηκε το ανθρώπινο στοιχείο να υπερισχύει και οι άνθρωποι να συσπειρώνονται για να βοηθήσουν...όπως και τώρα με τους πρόσφυγες. Κάποιοι άνθρωποι το κάνουν να φαντάζει τόσο απλό κι είμαι ευγνώμων για αυτό...Για την έννοια της αλληλεγγύης που δομούν.

Αγαπημένοι αυτό που είναι δύσκολο δεν είναι η δυστυχία από μόνη της μα η μιζέρια που αυτή φέρνει.Το ότι  η οικονομική ανέχεια  φέρνει και συναισθηματική ανέχεια. Το ότι γινόμαστε μικροί. Το ότι κρίνουμε ο ένας τον άλλο. Αυτοί που βοηθούν πολύ κι αυτοί που βοηθούν λίγο. Οι βολεμένοι κι οι αγωνιστές. Οι καλοί κι οι κακοί. Σαν να είναι όλη αυτή δυστυχία η ευκαιρία για αλληλοκατηγόριες και συγκρίσεις.

Σαν η κρίση και ο πόνος τον ανθρώπων να έκαναν τις διαφορές μας ακόμη μεγαλύτερες και να αλληλοκοιταζόμαστε με βλέμμα κριτικό...εσύ πόσο βοήθησες;

Δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν και κανείς τελικά, δεν είναι σε θέση να κρίνει κανέναν...Άνθρωποι. Είμαστε όλοι άνθρωποι κι ο καθένας βοηθά όπως νομίζει, όπως ξέρει, όπως μπορεί. Κάποιοι με απλότητα κι αθόρυβα, κάποιοι με θόρυβο για να δημιουργήσουν κύμα και να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση. Δεν έχει σημασία το πως μα η διάθεση και το αποτέλεσμα.

Όπως όμως κι αν βοηθά ο καθένας, όπως κι αν έχω αποφασίσει να βοηθώ εγώ, δεν παύω να νιώθω μοναξιά...

Μια απέραντη, απέραντη μοναξιά, γιατί για ακόμη μια φορά η ιστορία αυτό δείχνει. Είμαστε μόνοι!

Μας εγκατέλειψαν μόνους να τα βγάλουμε πέρα με θεριά. Οικονομική κρίση, κρίση αξιών, βούλιαγμα, πρόσφυγες, δυστυχία...απέραντος πόνος και μοναξιά.

Δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήσει, κανείς να μας στηρίξει...είμαστε ολομόναχοι, όπως ήμασταν πάντα. Μια χώρα ανεμοδαρμένη, υπέροχη, το ομορφότερο οικόπεδο της Ευρώπης, που το διεκδικούν πολλοί.

Μια χώρα αλλιώτικη, με ανθρώπους σπάνιους, μα ατίθασους και ξεροκέφαλους που η αυτοκαταστροφή είναι στάση ζωής και μόλις τους κολλήσεις στον τοίχο γίνονται ήρωες... Έτσι απλά!

Τώρα αυτός ο μικρός λαός πάλι πρέπει να μοιραστεί, να δώσει, να υποστηρίξει την δυστυχία των άλλων και θα το κάνει, με γκρίνια, με θυμό, με μίρλα, με αυταπάρνηση τελικά...μα θα το κάνει.

Όμως με πονά, με πονά βαθιά κι αληθινά αυτή η πελώρια μοναξιά. Το ότι κανείς από τους πολιτισμένους, δυνατούς, Ευρωπαίους εταίρους μας δεν θα είναι εκεί να φωνάξει je suis Paris...και για εμάς.

Δεν έχουμε την ίδια γοητεία...δεν έχουμε την ίδια υπόσταση ίσως...ούτε στεκόμαστε στο ίδιο βάθρο, είμαστε απλά κοντοχωριανοί...μα ότι και να γίνει όσα χρόνια κι αν περάσουν εμείς θα είμαστε από την Κάτω Ραχούλα κι όχι από την Πάνω που έχει  περισσότερη αίγλη. Εμείς πάντα θα είμαστε οι γραφικοί φτωχοί συγγενείς, οι χωριάτες, οι παρακατιανοί...και ναι φταίμε κι εμείς. Έχουμε ευθύνη, αλλά φτάνει το μαστίγωμα από όλες τις πλευρές. Φτάνει!

Γι'αυτό ας αυτο προστατευτούμε αγαπημένοι. Την ώρα που βιώνουμε όλη αυτή τη εγκατάλειψη ας μην στρεφόμαστε στο διπλανό μας. Ας μην κρίνουμε, ας μην κατηγορούμε...αρκετά κρινόμαστε, αρκετά μας έχουν κατηγορήσει όλα αυτά τα χρόνια...

Μας είπαν τεμπέληδες, αδιάφορους, αναίσθητους, κλέφτες, άρπαγες, τυχάρπαστους, βλάκες, κορόιδα, εγωιστές, τυχοδιώκτες...μας αποκάλεσαν με πολλούς και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς...Δεν ξέρω αν είχαν δίκιο ή άδικο σίγουρα για όλα αυτά έχουμε ευθύνη μα να τώρα εμείς οι αδιάφοροι τεμπέληδες, ερχόμαστε να αντιμετωπίσουμε πάμφτωχοι και διαλυμένοι, μια παγκόσμια προσφυγική κρίση που όλοι οι υπόλοιποι σκληρά εργαζόμενοι, ενεργοί και καθόλου αδιάφοροι πολίτες του κόσμου, σήκωσαν φράχτες για να αποφύγουν...

Αγαπημένοι είμαι θυμωμένη μα από την άλλη τι νόημα έχει αυτός ο θυμός αν δεν κινητοποιεί;

Τελικά η Ανθρωπότητα για την επιβίωση της  πάντα στηριζόταν στον άνθρωπο. Ούτε στον πολιτισμό, ούτε στην οικονομική υπεροχή, ούτε στη  τεχνολογία...Στον άνθρωπο ρε.Τελεία!

Άνθρωποι λοιπόν ας συσπειρωθούμε για ακόμη μια φορά...ξέρουμε πως!

Ο Κοινωνικός Σύλλογος  Δέντρο Ζωής, όπου έχω την τιμή να ανήκω,  υποστηρίζει με δράσεις τους Έλληνες και πρόσφυγες συνανθρώπους μας που χρειάζονται υποστήριξη και βοήθεια. Μέχρι τώρα η υποστήριξη στους Έλληνες συνανθρώπους υπήρξε τεράστια και σημαντική από κάθε άποψη. Τώρα σειρά έχει κι όλο αυτό το κύμα προσφύγων...

Τις δύσκολες μέρες που ζούμε  μαζί με το Σχολειό της Φύσης  έχουν δημιουργήσει μια δράση με στόχο την προσωρινή φιλοξενία προσφύγων. Οι πρώτες οικογένειες βρίσκονται ήδη στην ασφάλεια του σχολείου και των σπιτιών φίλων, για λίγες ημέρες. Μπορείτε να παρακολουθείτε την δράση και να ενημερώνεστε μέσα από τη σελίδα. "Μαζί Μπορούμε"

Όποιος μένει στην περιοχή μας και θα ήθελε να συμμετάσχει με όποιον τρόπο μπορεί, θέλει κι αντέχει μπορεί να επισκεφθεί τις ιστοσελίδες και να πάρει πληροφορίες, μα είμαι σίγουρη πως ήδη έχετε ανασκουμπωθεί και έχετε κάνει παντού τα θαύματα σας...

Τελικά είναι δύσκολο να είσαι Έλληνας, μα δεν είναι καθόλου δύσκολο να είσαι άνθρωπος...κι ίσως τελικά αυτά τα δύο να είναι συνώνυμα...όχι τυχαία! Είμαστε μόνοι ξανά, αγαπημένοι...

Ξεχασμένοι από όλους εδώ στην άκρη της ενωμένης Ευρώπης...μα ποιος νοιάζεται; Όπως έγραψε κι ο αλησμόνητος Καζαντζάκης και πάλι, όχι τυχαία στο βιβλίο Αναφορά στον Γκρέκο:

"Νίκησα; Νικήθηκα; Τούτο μονάχα ξέρω: Είμαι γεμάτος πληγές μα στέκουμαι όρθιος."

Δεν μασάμε αγαπημένοι, έρχεται η Άνοιξη!!!!Η χώρα μας μπορεί να είναι πληγωμένη μα πάντα όμορφη κι εμείς πάντα ξεχωριστοί κι ονειροπόλοι! Τουλάχιστον άνθρωποι! Άνθρωποι...μέσα στην ασχήμια της εποχής μας. Μέσα στην δυσκολία. Μέσα στην κρίση, στην αδικία στην φτώχεια...Δεν υπάρχει καμιά σοβαρή δικαιολογία για να σταματήσουμε να είμαστε, Άνθρωποι!

Wounded but still Beauty  

φωτογραφία του αγαπημένου φίλου  Christos Loufopoulos

Σε αυτή τη χώρα μπορεί να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, μα πάντα ποντάραμε στον άνθρωπο...Κλείστε τα σύνορα, κάντε πολέμους, καταστραφείτε και καταστρέψτε...

Στην άκρη κάθε φράχτη θα υπάρχει ένας Έλληνας με την τρέλα του Ζορμπά, να σας ζουρλάνει όλους! Όλους!
Καλημέρα αγαπημένοι...

                                                                                                                                                   Κατερίνα

Το άρθρο του Πιτσιρίκος που πυροδότησε πολλές σκέψεις μου...ιδιαίτερα με την καταπληκτική εικόνα της περιφραγμένης Ευρώπης....

A Parissss.....

Προχθές από το πουθενά, θυμήθηκα μια παλιά ιστορία. Την είπα στον Πα και η αντίδραση του με έπεισε να πάρω το ρίσκο να την μοιραστώ, αρκετά την κράτησα για εμένα...

Είμαι 19 χρονών και ζω στην Γερμανία. Έχω τελειώσει το σχολείο και έχοντας αποτύχει στις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, μεταξύ κατάθλιψης και φρίκης, για να περνώ τον χρόνο μου πηγαίνω στο Volkshoschule κι εκεί έχω κάνει πολλούς κι εξωτικούς φίλους, διαφόρων ηλικιών, παρόλο που δεν το εκτιμούσα ιδιαίτερα τότε...(τι κρίμα).

Όμως κάνω πολύ παρέα μαζί τους και μάλιστα η μια από αυτές η Lily είναι Κινέζα που η βάση της είναι στο Παρίσι όμως πηγαινοέρχεται στη Γερμανία με τον άντρα της που τότε δούλευε στην IBM. 

Μια ημέρα τέλος Φλεβάρη όταν η Lily λέει σε εμένα και στην τότε αγαπημένη μου κολλητή την Kulaya που είναι από την Ταϊλάνδη πως θα ταξίδευε οδικώς στο Παρίσι για λίγες ημέρες, για να δει τα παιδιά της που ζούσαν εκεί. Μας προτείνει να ταξιδέψουμε μαζί. 

Η Kulaya, πέταξε τη σκούφια της και με χιλιοπαρακάλεσε να πάω μαζί...Εγώ είχα τις 100 κιλά ανασφάλειες μου, μα  η απελπισμένη μαζί μου μαμά μου...(είχα τα θέματα μου τότε) ευτυχώς με έπεισε πως πρέπει να πάω!

Και πήγα....

Θα μέναμε λοιπόν,  σε έναν Αμερικανό φίλο της Kulaya, τον Eric που ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής λογοτεχνίας στο Παρίσι...

Φτάνουμε κατάκοπες μετά από ώρες ταξιδιού  και μπαίνουμε στο σπίτι κουτί που έμενε ο Eric σε ένα κτίριο που από έξω φαινόταν μαγικό και στο πίσω μέρος τους είχε μια τεράστια τετράγωνη κλειστή αυλή με πρασινάδα και λουλούδια σκέτο όνειρο...Το σπίτι από μέσα δεν είναι μαγικό είναι υπό διάλυση και το πρώτο σοκ τεράστιο γιατί το διαμερισματάκι δεν ήταν μεγαλύτερο από ένα σπιρτόκουτο και το δεύτερο σοκ ήταν πως επρόκειτο  για το πιο βρώμικο σπιρτόκουτο που είχα δει ποτέ...

Τα ξεπεράσαμε όλα τα σοκ και ο Eric αφού μας έδειξε το πάτωμα που θα κοιμόμασταν και τις απίθανα βρωμερές κουβέρτες που θα σκεπαζόμασταν...(γλυκούλης μωρέ), μας λέει πως είμαστε καλεσμένες σε μια μάζωξη φίλων του και θα 'ναι ωραία και να πάμε. Πήγαμε εννοείτε!

Φτάνουμε σε μια μυστήρια γειτονιά  στην άλλη άκρη της πόλης δεν ξέρω καν που ήμασταν. Μπαίνουμε σε ένα τεράστιο βιομηχανικό κτίριο με πολλές σκάλες κι ανεβαίνουμε κι ανεβαίνουμε και χτυπάμε ένα κουδούνι μας ανοίγουν και βγαίνουμε σε έναν τεράστιο άδειο χώρο. Ακούγονται φωνές και κάποιοι μας χαιρετούν, μας συστήνουν, αγκαλιάζουν τον Eric και μιλούν σε διάφορες γλώσσες Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά. Όλοι είναι μυστήριοι και χρωματιστοί, με φουλάρια και χαϊμαλιά, ωραίοι τύποι, χαλαροί, φοιτητές, καλλιτέχνες, φευγάτοι!
Κοιτάζω τριγύρω, το διαμέρισμα  δεν είχε διαχωριστικούς τοίχους παρά μόνο κάποιες διάσπαρτες κολώνες σε κάποια σημεία του.

Ένα μεγάλο τραπέζι βρίσκεται κάπου στη μέση, όπου γύρω του κάθονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι.  Σε μιαν άκρη μια υποτυπώδης κουζίνα, με ντουλάπια διαφορετικά το καθένα που φαινόταν να βρέθηκαν μάλλον σε μαγαζιά με μεταχειρισμένα ή σε σκουπίδια  και πάνω τους είχαν κολλημένα σπασμένα γυαλάκια για άποψη...κι θα ήταν όμορφα κι ιδιαίτερα, αν δεν ήταν το πιο βρωμερά ντουλάπια που είχα δει ποτέ μου.
Σε μια άλλη άκρη ένας τεράστιος καναπές μπροστά από μια σειρά μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν σε μια λεωφόρο και σε μιαν άλλη άκρη ένα τεράστιο ανακατωμένο κρεββάτι, μια ντουλάπα, καρέκλες για κομοδίνα μια μεγάλη μπανιέρα απέναντι από το κρεββάτι και επίσης μια τουαλέτα...όχι από αυτές που ακουμπούν οι γυναίκες όλα τα βαζάκια τους αλλά τουαλέτα πορσελάνινη  από αυτές που κάνεις την  ανάγκη σου...πως αλλιώς να το πω δηλαδή...
Ξαφνιάστηκα μα δεν έδωσα σημασία. Τα φώτα χαμηλά,  ατμοσφαιρικά, η μουσική απαλή, ήρεμη, βγήκαν τα κρασιά άρχισαν τα τσουγκρίσματα, άρχισαν όλοι να μιλάνε ακαταλαβίστικα σε διαφορετικές γλώσσες, για θέματα που δεν καταλάβαινα και μια στις τόσες συμμετείχα κι εγώ όπως μπορούσα σε ότι με ρωτούσαν. Ήμουν η μικρότερη της παρέας οπότε φαντάζομαι απίστευτα βαρετή στα μάτια τους.
Μετά από λίγο, να και τα τυριά και κάτι βρωμερά κασέρια και κάτι μυστήριοι μεζέδες και κάτι ωμές μπριζόλες και μπιφτέκια σε μια σάλτσα που δεν άργησα να καταλάβω πως  ήταν αίμα....και άρχισα να ανακατεύομαι...
Το τραπέζι απίθανα βρώμικο, με πράγματα λιωμένα και πατημένα, τρίχες, ποτήρια θαμπά. Κάπνιζαν όλοι ταυτόχρονα και τα τασάκια ήταν παντού δίπλα σε πιάτα με φαγητά που έτσι κι αλλιώς δεν τρώγονταν δηλαδή, ενώ μια γάτα κυκλοφορούσε ανενόχλητη πάνω στο τραπέζι κι έγλειφε τα φαγητά...

Ήταν σχεδόν απίθανο αυτό που ζούσα και παρόλο που δεν το απολάμβανα, τώρα πραγματικά απολαμβάνω εκείνη την ανάμνηση...
Το ζευγάρι στους οποίους ανήκε το διαμέρισμα ήταν κάτι τρελάρες. Φωνακλάδες και φιλόξενοι πολύ. Αυτή Γαλλίδα, αυτός Αμερικανός, ζούσαν την απόλυτη απελευθέρωση και στην κυριολεξία ζούσαν ο ένας πάνω στον άλλο αφού καθ' όλη την διάρκεια που ήμασταν εκεί εκείνη καθόταν κουλουριασμένη στα γόνατα του κι αν ακόμη εκείνος σηκωνόταν να πάρει ένα ποτήρι από την κουζίνα την κουβαλούσε αγκαλιά και γελούσαν τρισευτυχισμένοι. Η εικόνα τους χαριτωμένη πολύ. Το διαμέρισμα βέβαια, ήταν το πιο βρώμικο που είχα δει ποτέ μου. Πιο βρώμικο ακόμη και από του Eric!
Αλλά δεν βαριέσαι...ήμουν 19 κι ήμουν στο Παρίσι με μια super πολυπολιτισμική χαρούμενη παρέα!

Κάποια στιγμή βλέπω έναν τύπο σηκώνεται και προχωρά προς το σημείο που ήταν το κρεββάτι. Στέκεται μπροστά στην τουαλέτα και ανοίγει το φερμουάρ του και πάνω που σκέφτομαι "τι διάολο κάνει"...κατουράει μπροστά σε όλους σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο...σοκ! Έπαθα σοκ λέω!!! Σοκ...
Σε λίγα δευτερόλεπτα με απόλυτο πανικό, αντιλήφθηκα πως δεν υπάρχει καμία άλλη πόρτα στο χώρο που σήμαινε πως αυτή ήταν η μοναδική τουαλέτα...Κοίταξα την Kulaya που καθόταν χαλαρή απέναντι μου και της έκανα νόημα...Μου έκανε κι εκείνη νόημα να μην ανησυχώ...Να μην ανησυχώ λέει!!!

Από εκείνη τη στιγμή άρχισε η φρίκη μου...Κόλλησε το μυαλό μου! Ήθελα να πάω στην τουαλέτα. Το ήθελα κολασμένα. Νόμιζα θα εκραγεί το κεφάλι μου...Ρώτησα τον Eric χαλαρά για ξεκάρφωμα που είναι η τουαλέτα μήπως κι υπήρχε κι άλλη...χαλαρά μου έδειξε εκείνη που ήταν μπροστά σε όλους...δεν είχε ούτε παραβάν, ούτε διαχωριστικό, ούτε μια κολόνα μπροστά ή έστω να βρισκόταν πίσω από το κρεββάτι...όχι όχι. Ήταν φόρα παρτίδα και έπρεπε να σηκωθώ να διασχίσω το χώρο καμαρωτά και μπροστά σε όλους να κάνω το αδιανόητο...

Το μυαλό μου σφυροκοπούσε....σκεφτόμουν "να τρως πρωινό στο τραπέζι κι ο άλλος απέναντι σου να χέζει με την εφημερίδα στο χέρι να συζητάτε χαλαρά και μετά να του δίνεις και μια μπουκιά από το βουτυρωμένο ψωμί και η μυρωδιά της σκατίλας να πλανιέται στον αέρα..."
Άρχισα να γελάω μόνη μου σαν χαζή. Είχα φρικάρει και φρίκαρα ακόμη περισσότερο όταν μια κοπέλα της παρέας διέσχισε το χώρο κατέβασε το παντελόνι της και κάθισε στην τουαλέτα και ακούγαμε όλοι ξεκάθαρα τον απίθανα νανουριστικό ήχο της ...ροής της κι όλοι οι υπόλοιποι συνέχισαν να συζητάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτε ενώ αυτή φώναζε καθώς σκουπιζόταν πως θέλει να της γεμίσουν το ποτήρι με κρασί...

Κόντεψε να μου έρθει κόλπος. Άρχισα να κάνω σαν τον Πίτερ Σέλερς στο έργο το Πάρτι...κρατιόμουν απελπισμένα μα μετά από αρκετή πια ώρα νόμιζα πως αλήθεια θα τα κάνω πάνω μου...αφού κάποιοι άρχισαν να με ρωτάνε αν είμαι καλά...σκέψου πως φαινόμουν!
Όλοι οι φόβοι μου χτύπησαν κόκκινο..."σκέψου τώρα να τον πιάσει τον άλλο κόψιμο με τόσο ωμό κρέας και να γίνει εδώ μέσα Βαστίλη!" Σκεφτόμουν και ενώ μέσα μου γελούσε υστερικά ταυτόχρονα ήθελα να εξαφανιστώ να γίνω αόρατη και να απαλλαγώ από αυτή την πίεση του σώματος μου.

Φίλοι μου, ναι θα σας εκμυστηρευτώ πως δεν κατάφερα να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Με πρόδωσε το σώμα μου...και αφού έκανα πολλές φορές στο μυαλό μου την εικόνα, μετά από πάμπολλες ασκήσεις θάρρους και σκέψεις κινητοποίησης...σαν να μου μιλούσε ο προπονητής του Ρόκυ Μπαλμπόα "Ναι!Ναι μπορείς να το κάνεις. Μην μασάς. Μπορείς"...το έκανα!
Διέσχισα - με κάθε κόμπλεξ των 19 μου χρόνων - δήθεν ανέμελα το δωμάτιο και μπροστά σε μια ντουζίνα ατόμων αμάσητη...έκανα ότι έκανα, φανταστείτε το ή καλύτερα όχι! Μην το φανταστείτε!

Ήταν ότι πιο ντροπιαστικό έχω κάνει ποτέ- κι έχω κάνει πολλά ντροπιαστικά πράγματα- μα αυτό ήταν αξεπέραστο κι εκεί ακριβώς απομυθοποίησα τα πάντα μέσα μου, για όσες μέρες μείναμε στο Παρίσι! "Έτσι κάνουν οι Ευρωπαίοι.Τέρμα"...είπα κι αυτή η σκέψη με έκανε να νιώσω λιγότερο ρεζιλεμένη στον ίδιο μου τον εαυτό!

Εγώ και η Kulaya στο αξέχαστο διαμέρισμα του Eric ακριβώς 25 ολόκληρα χρόνια πριν!

Ήταν από κάθε άποψη ένα απίθανο, συγκλονιστικό ταξίδι με πολλές γνωριμίες κι εικόνες και συναισθήματα, που σημαδεύτηκε από εκείνη την απίστευτη ντροπιαστική βραδιά και εκείνη την αποδόμηση του ίδιου μου του εαυτού...έστω για λίγο!
Ευτυχώς στο σπίτι του Eric είχε πόρτα..δώστε προσοχή όμως...Γυάλινη πόρτα, σαγρέ. Κι ενώ δεν μπορούσες ξεκάθαρα να δεις τον άλλο, μπορούσες ωστόσο ξεκάθαρα να δεις τι ακριβώς έκανε και να μυρίσεις βέβαια κάθε αποτέλεσμα!

Ήταν λοιπόν πέντε τέλειες μέρες, όπου κόντεψε να πάθει ζημιά ο εσωτερικός μου κόσμος με τόση αυτοσυγκράτηση!

Αγαπημένοι μου αυτή δεν είναι μια πρωινή σκατο ανάρτηση! Μια εξομολόγηση με πόνο καρδιάς είναι, για να μοιραστώ μια υπέρβαση που δεν θα ξεχάσω ποτέ κι ένα ταξίδι υπέροχο που θα θυμάμαι πάντα με κοιλιακούς πόνους.  Είναι μια εμπειρία για κάτι που είσαι σίγουρος πως δεν θα κάνεις ποτέ...κι όμως...κι όμως!
Κατά τα άλλα το Παρίσι...ααααχ...το Παρίσι! Έχει μωρέ ανάγκη το Παρίσι από τουαλέτες;...Το Παρίσι έχει όλα τα άλλα...Το Πύργο, την Μονμάρτρη, το Σηκουάνα και τον έρωτα για κερασάκι!

Καλό τριήμερο αγαπημένοι...πετάξτε χαρταετούς. Πετάξτε συμπλέγματα κι ανασφάλειες...όλα στο μυαλό είναι βρε...
                                                                                                                        Κατερίνα

Κορίτσια...

Κάνω το πρωινό μου τρέξιμο στην παραλία και παρακολουθώ τους ανθρώπους που έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση και κάνουν επίσης την πρωινή τους γυμναστική περπατώντας με γρήγορο βάδην, ή τρέχοντας.

Δυο νεαροί, ένας ποδηλάτης, μια μικρή παρέα γυναικών που περπατούν γρήγορα και μιλάνε, ένας ηλικιωμένος...Βλέπω από μακριά να ξεχωρίζει ένα κορίτσι. Ξαφνιάζομαι γιατί τέτοια πρωινή ώρα τις καθημερινές, συνήθως δεν βλέπεις τέτοιες ηλικίες, αφού είναι ανοιχτά τα σχολεία. Την κοιτάζω από μακριά που πλησιάζει με βήμα γοργό μα και νωχελικό ταυτόχρονα. Φοράει μια ροζ φόρμα. Ροζ κουφετί απίθανο κι έχει κατάξανθα μακριά μαλλιά με φράντζα. Είναι λεπτή και λυγερή και το βάδισμα της έχει αυτή την υπεροχή της νιότης, την αδιαφορία τη ασφάλειας.

Τη  θαυμάζω ήδη και όσο πλησιάζει όλο και πιο κοντά διαπιστώνω πως η αρχική της εικόνα με μπέρδεψε, ίσως και να μην είναι τόσο νέα, ίσως και να μην είναι τόσο κορίτσι....ίσως και να είναι μεγαλύτερη, πολύ μεγαλύτερη από όσο αρχικά φανταζόμουν...

Περνώντας από δίπλα της πια διαπιστώνω πως είναι απροσδιορίστου ηλικίας, κάπου μεταξύ 60 και 70... Δεν μπορώ ακριβώς να καταλάβω και ξαφνιάζομαι τόσο. Ξαφνιάζομαι  τόσο που την κοιτώ αποσβολωμένη. Ξαφνιάζομαι γιατί δεν έχει σημασία ο αριθμός, αυτή η γυναίκα που μόλις με προσπέρασε ήταν ένα θαύμα.

Μπορούσες να διακρίνεις το κορίτσι μέσα της, πάνω της. Όχι στα μακριά μαλλιά, ούτε στη ροζ φόρμα, μα στο αναιδέστατο αδιάφορο μούτρο της, στο υπέροχο λίκνισμα στο περπάτημα της, στο χαλαρό σπάσιμο της μέση της και σε εκείνο το στητό κεφάλι!

Το κορίτσι μέσα της προκαλούσε, υπήρχε, διεκδικούσε...κι ήταν πανέμορφο. 

Συνήθως σαν μιλάω με μια γυναίκα την αποκαλώ κορίτσι. Έτσι χωρίς γιατί. Μου βγαίνει αυθόρμητα. Κορίτσια και μικρές φωνάζω τις φίλες μου, κορίτσια και μικρές, αποκαλώ σε γραπτά μηνύματα συνεργάτιδες, φίλες, αναγνώστριες. 

Πάντα, μα πάντα, μα πάντα!!! θα με διορθώσουν στέλνοντας μου μηνύματα όπου ντροπαλά θα με ενημερώνουν " ε! όχι και μικρή, ολόκληρη γαϊδούρα" "καλέ 45 χρονών γυναίκα με λες κορίτσι!" ...κι άλλα παρόμοια...

Κάθε φορά απαντώ κι εγώ με παρόμοιο χιούμορ και κάθε φορά αναρωτιέμαι...γιατί είναι τόσο θέμα το να είσαι πάνω από 25 και να σε αποκαλούν κορίτσι κι εγώ γιατί νιώθω ακόμη έτσι;

Νιώθω το κορίτσι μέσα μου να ζητάει, να ρωτάει, να παλεύει, να διεκδικεί. Θυμάμαι ακριβώς όλα τα στάδια της κάθε ηλικίας μου. Πως είναι να είσαι μικρό χαρούμενο κοριτσάκι, θυμωμένη μπερδεμένη έφηβη, ντροπαλή, ανασφαλής νεαρή κοπέλα, αγχωμένη, αυτάρκης πια γυναίκα, μα πάντα, πάντα κορίτσι, αγέρωχο, περήφανο, μικρό μα και μεγάλο. Ποτέ δεν σταμάτησα να σκέφτομαι έτσι, να νιώθω έτσι, να είμαι έτσι! 

Κάθε φορά τα διορθωτικά σχόλια με γεμίζουν θλίψη. Οι γυναίκες, είμαστε τόσο επικριτικές, τόσο ενοχικές, τόσο απίθανα αυστηρές η μια με την άλλη.  Περνώντας τα χρόνια υπάρχουν πράγματα που απλά απαγορεύονται. Γιατί; Γιατί έτσι! 

Δεν μπορεί μια ώριμη γυναίκα, μια σοβαρή ώριμη γυναίκα, να ντύνεται με έντονα χρώματα, να φοράει κοντές φούστες ή στενά παντελόνια, να φοράει κοκαλάκια στα μαλλιά, να βάφεται έντονα, να γελάει δυνατά, να φορά ανοιχτό μπούστο, να μην είναι διακριτική, να μην κρατάει τα προσχήματα, να  έχει τατουάζ, να χορεύει έντονα, να τραγουδά δυνατά, να φλερτάρει, να, να, να...Εκατοντάδες απαγορευτικά που αν τα υπερβεί, θα θεωρηθεί, φθηνή στη χειρότερη περίπτωση, γραφική στην καλύτερη...

Κάθε φορά που κάποιο από τα κορίτσια με διορθώνει λέγοντας μου πως δεν είναι μικρή ή κορίτσι θέλω να θυμώσω μα λυπάμαι...λυπάμαι κι αναρωτιέμαι...

Πότε σταμάτησες να είσαι κορίτσι; Πότε το να είσαι κορίτσι έγινε για εσένα απαγορευτικό; Πότε στέρησες από τον εαυτό σου το να είναι κορίτσι;

Σήμερα είναι μια σπουδαία ημέρα, μια ημέρα μνήμης, για όλα εκείνα τα κορίτσια που πάλεψαν και παλεύουν άθελα τους για τα δικαιώματα των γυναικών. Τα δικαιώματα του φύλου μου! Ημέρα των κοριτσιών που θα γίνουν γυναίκες και θα ξεχάσουν να παραμείνουν κορίτσια.

Tim Walker

Εγώ πάντως αγαπημένοι...δεν γεννήθηκα  μόνο γυναίκα. Πριν γίνω γυναίκα ήμουν κορίτσι και εκείνο το κορίτσι ζει μέσα σε ένα σώμα που μεγαλώνει κι ωριμάζει, μέσα σε ένα μυαλό που μεστώνει, μέσα σε ένα ένα συναισθηματικό κομφούζιο που μέρα με τη μέρα βρίσκει την άκρη στα συναισθηματικά του αδιέξοδα...

Μα ότι κι αν γίνει παραμένει κορίτσι.ζωηρό, ματαιόδοξο, ενοχλητικό, γλυκό και σαρκαστικό μαζί...και περνώντας τα χρόνια αυτό είναι το όνειρο μου. Να γερνάω γλυκά και τρυφερά, με έναν σεβασμό σε εκείνο το κορίτσι που θα ζει για πάντα μέσα μου. 

Θα γίνω ένα ώριμο κορίτσι σαν αυτά στην υπέροχη φωτογραφία του Tim Walker! Θα δίνω χώρο στο κορίτσι μέσα μου να υπάρξει, να ανασάνει, να κάνει τα δικά του.

Ποτέ δεν θα σταματήσω να δίνω χρώμα και φως και λίγη τρέλα στη ζωή αυτού του κοριτσιού γιατί αυτά την τρέφουν, αυτά τη γεμίζουν και την κάνουν χαρούμενη κι αν η ωριμότητα έχει προσχήματα το κορίτσι μέσα μου έχει απαιτήσεις!

Και πρώτη και καλύτερη την απαίτηση να ζήσω την ζωή που μου αξίζει. Σαν τρελό κι αναπάντεχο κορίτσι κι όχι σαν μια ξεχασμένη, πικρόχολη γκρίζα γυναίκα, για να κρατήσω τα προσχήματα!

Θα φοράω στενά τζιν, σταράκια και φουλάρια,  θα βάφω τα μαλλιά μου και θα κρεμάω μακριά σκουλαρίκια στα αυτιά μου, θα χορεύω, θα φλερτάρω και θα πίνω μπύρες με τα κορίτσια μου και θα περπατάω αγκαλιά με τον αγόρι μου ως τα βαθιά γεράματα. 

Γιατί ως τα βαθιά γεράματα θα είναι το αγόρι μου κι εγώ...θα είμαι το κορίτσι του!

Καλημέρα κορίτσια μου...Σήμερα κοιτάξτε  στον καθρέφτη και ψάξτε την. Ψάξτε εκείνη την κοπέλα, το κορίτσι που περιμένει με αγωνία να ζήσει ξανά μέσα στο σώμα μας και σκεφτείτε σοβαρά γιατί την εγκαταλείψατε; κι ως πότε θα κρατάτε τα προσχήματα των άλλων...

Σκέφτομαι πως ίσως τελικά να είναι η ώρα να ζήσουμε όλα αυτά που ούτε ως κορίτσια αφήσαμε τον εαυτό μας να χαρεί γιατί τότε  δεν υπήρχαν τα προσχήματα μα υπήρχαν όλες  οι αναστολές κι η ανασφάλεια, της νιότης!

...κι υπόσχομαι, όταν θα γεράσουμε, θα γεράσουμε σαν κορίτσια και θα γίνουμε από εκείνες τις γιαγιούλες που σαν τις βλέπει κανείς δεν θα  σκέφτεται "τι γλυκιά γριούλα", μα θα αναρωτιέται ..."ωχ τι σκαρώνει πάλι η τρελό γρια!"  

Γιατί και σαν γριές, πάλι  τρελοκόριτσα θα είμαστε!

           

                                                                                                                                  Κατερίνα

Γεννήθηκα Γυναίκα , έγραφα 3 χρόνια πριν!

Κύμα αγάπης!

Μια βδομάδα πριν έκανα μια ανάρτηση.Την ανάρτηση που ζητούσα την υποστήριξη σας για την περιπέτεια υγείας του ανιψιού μου Παύλου...γιου ενός αγαπημένου μου ξαδέρφου και κουμπάρου μου, του Βασίλη...

Δεν φαντάστηκα ούτε στιγμή τι θα σήμαινε όλο αυτό. Η περιπέτεια τους μεγάλη και το μόνο που περίμενα όλον αυτό τον καιρό από τότε που έμαθα τα δυσάρεστα νέα είναι να δοθεί η άδεια για να ανοίξει λογαριασμός σε τράπεζα και το μόνο που σκέφτηκα είναι ότι τώρα είναι η ώρα να "χρησιμοποιήσω" το blog και κυριολεκτώ με τη λέξη. 

Ένιωθα εμπιστοσύνη στους αναγνώστες και στην Κοινότητα των blogger, μα δεν μπορούσα να διανοηθώ τη συνέχεια...

Και έγινε το αδιανόητο...

Πάνω από 32.000 επισκέψεις, πάνω από 300 κοινοποιήσεις, πάνω από 80 φιλικά blogs που δημιούργησαν μια ενιαία κίνηση bloggers και άλλοι τόσοι ανεξάρτητοι φίλοι bloggers που λειτούργησαν άμεσα. Μακάρι να μπορούσα να καταγράψω το κάθε ένα από αυτά τα blogs μα είναι απίστευτα πολλά, γι'αυτό και η κίνηση ήταν τεράστια.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα άνθρωποι  να ενημερώνονται, να παίρνουν πρωτοβουλίες και να στέλνουν την ανάρτηση σε μεγάλες και δημοφιλείς ιστοσελίδες και δημοσιογράφους κι ήταν απίστευτα συγκινητικό αυτό γιατί μετά μου έστελναν ειδοποιήσεις...τύπου "πήρα την πρωτοβουλία και έστειλα την ανάρτηση στην τάδε ιστοσελίδα ή στον τάδε δημοσιογράφο, ελπίζω να μην σε πείραξε"...λες και υπήρχε περίπτωση να ενοχληθώ από το αληθινό σας ενδιαφέρον...

Σχεδόν άμεσα οι μεγαλύτερες, πολυπληθέστερες σε μέλη και πιο δημοφιλείς ιστοσελίδες με θεματολογία για παιδιά και γονείς ανταποκρίθηκαν. Μαμάδες Μπαμπάδες, Μικροί Μεγάλοι, Είμαι Μαμά, Ελληνίδες Μαμάδες. Ένιωσα περήφανη γιατί όλοι αυτοί οι ενεργοποιημένοι άνθρωποι είναι φίλοι. Σύντροφοι στην ιντερνετική τρέλα.

Photo

Μέσα σε 24 ώρες μιλούσαν για τον Παύλο, σχεδόν όλα τα social media. Κι ύστερα άρχισαν να έρχονται απίθανα μηνύματα, "κάντε αυτό, απευθυνθείτε εκεί για να μείνει η οικογένεια στη Βοστόνη, μιλήστε με την τάδε ενορία να τα τηλέφωνα και τα ονόματα αυτής της κοινότητας που θα φροντίσει για τη διαμονή της οικογένειας στο εξωτερικό, επικοινωνήστε μαζί μας σε αυτό το τηλέφωνο να σας βοηθήσουμε με τον ΕΟΠΠΥ, μιλήστε μαζί μας στο τάδε τηλέφωνο για να σας παραπέμψουμε στον τάδε γιατρό, υπεύθυνο του τάδε τμήματος στο τάδε Νοσοκομείο, μιλήστε μαζί μας για να βρούμε δωρεές για αεροπορικά εισιτήρια, είμαστε  η τάδε ομάδα θα πουλήσουμε αυτό και τα έσοδα θα διατεθούν στην προσπάθεια του παιδιού, θέλουμε την άδεια σας για να το δημοσιεύσουμε στην ιστοσελίδα μας, θέλουμε αφίσες για να τις βάλουμε στο σχολείο μας, θέλουμε μετάφραση στα αγγλικά να μαζέψουμε χρήματα στο εξωτερικό, έχουμε δημιουργήσει μια πλατφόρμα συγκέντρωσης χρημάτων, έχω ανοίξει μια σελίδα charity στο εξωτερικό για να σας στείλω τα χρήματα, είμαστε ο τάδε οργανισμός και βρίσκουμε χορηγίες" ....όπως οι Charity Idols που έδειξαν τεράστιο κι ειλικρινές ενδιαφέρον...

...κι έπειτα άρχισαν να έρχονται τα μηνύματα όλων αυτών των ανθρώπων...για κουράγιο, δύναμη, προσευχή...
Μηνύματα συγκινητικά, αληθινά, ειλικρινή, καθαρά, υπέροχα, γεμάτα έμπνευση...

κι ύστερα άλλα μηνύματα  "είχα μόνο 20 ευρώ λυπάμαι", "δεν θα πάρω στολή στο παιδί μου φέτος, τα χρήματα εκεί θα είναι πιο χρήσιμα", "δεν είχα χρόνο να σταθώ στην τράπεζα σήμερα μα θα το κάνω αύριο"...ταπεινότητα, αυταπάρνηση, αλληλοβοήθεια, ανθρωπιά...

Στην κυριολεξία μαγεύτηκα!

Σε πολλά από αυτά απάντησα και τα πολλά τα προώθησα στους γονείς του Παύλου γιατί χρειαζόταν οι ίδιοι να επέμβουν και να ενημερωθούν...

Αυτή την εβδομάδα, γνώρισα και μίλησα κι επικοινώνησα με απίστευτους ανθρώπους, αληθινούς ήρωες, ένιωσα αληθινό ενδιαφέρον, ένιωσα πως εκεί έξω υπάρχουν αληθινοί, αληθινοί άνθρωποι! Γεμάτοι αυταπάρνηση, έτοιμοι να κάνουν ένα ξένο παιδί δικό τους...

Ο Παύλος δεν είναι δικό μου παιδί. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να οικειοποιηθώ έναν ξένο πόνο γιατί η αλήθεια είναι πως κανείς από εμάς παρόλο που κατανοούμε δεν μπορούμε να νιώσουμε στο ελάχιστο, το φόβο, την αγωνία, τον πόνο, τη θλίψη, το θυμό ενός γονιού που νιώθει να απειλείται το παιδί του...

Μα ο Παύλος, είναι ανίψι μου, γιος του ξαδέρφου μου, είμαστε συγγενείς...όμως αγαπημένοι αναγνώστες. Αγαπημένοι πιστοί φίλοι bloggers. Αγαπημένοι μου!

Ο Παύλος δεν είναι  δικό σας παιδί, δεν είναι ανίψι, φίλος, γνωστός σας. Δεν είναι καν γειτονόπουλο, ή φίλος των παιδιών σας...Δεν σας είναι τίποτε κι αυτό είναι το πιο σπουδαίο. Το πιο πελώριο.

Το ότι η αντίδραση όλων ήταν άμεση, ουσιώδης, αληθινή κι αποτελεσματική! Όταν είπα ευχαριστώ στην πρώτη αγαπημένη φίλη  blogger που κινητοποιήθηκε λίγα μόλις λεπτά μετά την ανάρτηση μου, μου απάντησε με κεφαλαία γράμματα, σαν να με ταρακουνούσε,  "EXEΙ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ ΜΗΝ ΜΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΑΥΤΑ"...

Υπάρχουν άνθρωποι πολλοί εκεί έξω. Υπάρχει αγάπη.Υπάρχει νοιάξιμο. Υπάρχει φροντίδα και φάνηκε καθαρά! Τελικά, οι άνθρωποι χρειάζονται μια μικρή ευκαιρία να δείξουν το μεγαλείο τους...

Με ξάφνιασαν πολλά. Με συγκίνησαν πολλά. Μα πιο πολύ με ξαφνιάσατε και με συγκινήσατε, εσείς γιατί είστε δικοί μου.Φίλοι μου. Σύντροφοι μου. Εσείς οι "ανώνυμοι bloggers," όπως μου έγραψε ένας φίλος. Εσείς οι σιωπηλοί, αόρατοι άνθρωποι που μου γράφατε, "είμαστε εδώ", "όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε" "δεν θα σταματήσουμε αν δεν γυρίσει νικητής" "θα κάνουμε ότι μπορούμε"...

Εσείς οι πελώριοι άνθρωποι, οι φύλακες άγγελοι, που βρεθήκαμε συνδεδεμένοι μέσα από αυτό το blog και ξαφνικά γίνατε οι ήρωες μου. Οι ήρωες ενός ξένου παιδιού...που νιώσατε σαν δικό σας!

Νιώθω περήφανη για τον κάθε έναν από εσάς. Για όλους τους γνωστούς κι άγνωστους αναγνώστες και για όλους τους φίλους bloggers...Όλα αυτά τα σημαντικά έγιναν μέσα από ένα  blog που ως στόχο δεν έχει τίποτε άλλο, πέρα από το απλό κι ειλικρινές μοίρασμα.

Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει τι κάνατε. Δεν ξέρω αν νιώθετε την δύναμη σας, μα εγώ μέσα από εσάς ένιωσα μια τεράστια ασφάλεια. Μια αίσθηση πως δεν είμαστε μόνοι. Ένιωσα ένα δίχτυ ασφαλείας.

Πως ότι κι αν γίνει έχω εσάς...κι ότι κι αν γίνει έχετε εμένα...ως blogger, ως άνθρωπο! Είμαστε πελώριοι γιατί είμαστε πολλοί...

Μπήκατε μαζί με άλλους, σε μια τεράστια ομάδα ανθρώπων. Στην ομάδα αυτή των ηρώων που βοήθησαν ένα παιδί να ακουμπήσει το όνειρο του...γιατί το όνειρο είναι πιο κοντά από ποτέ!!!

Νιώθω τυχερή. Νιώθω ευλογημένη. Νιώθω ευγνώμων για αυτό το τεράστιο κύμα αγάπης που στείλατε εκεί έξω εσείς οι δικοί μου άνθρωποι. Σας ευχαριστώ αγαπημένοι...Για την εμπιστοσύνη. Για την Πίστη. Για την αλήθεια σας...Είστε οι Αγαπημένοι μου και πραγματικά δεν ξέρω τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά τα συναισθήματα σας!

Ο αγώνας και η προσπάθεια δεν σταματούν και δεν χαλαρώνουμε.Ο μικρός χρειάζεται πάντα την υποστήριξη και την βοήθεια μας, καθώς ο  χρόνος πιέζει. Παρακολουθήστε ενημερώσεις και νεότερα στην σελίδα "Μια βοήθεια γα τον Παύλο" στο fcb.

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ
ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ.428/537100-79
ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079

ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Τηλέφωνο Επικοινωνίας Σουζάνα Κυριακίδου Μαμά Παύλου
6986789490

Καλημέρα, καλημέρα. Εύχομαι υγεία σε όλα τα παιδιά. Τα παιδιά του κόσμου. Τα παιδιά μας. Εύχομαι όλοι να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Εύχομαι σε κάθε σας ανάγκη να βρεθούν δίπλα σας άνθρωποι σαν εσάς...Γενναιόδωροι κι αληθινοί!
Άνθρωποι που ξέρουν να δίνουν και να μοιράζονται...γιατί όπως διάβασα πρόσφατα από έναν άνθρωπο που αγαπώ, "δεν είναι ο πλούτος που λείπει από αυτόν τον κόσμο αλλά το μοίρασμα...."

Στέλνω την αγάπη μου εκεί έξω κι ένα ακόμη πελώριο ευχαριστώ...Ευτυχείτε αγαπημένοι!Ευτυχείτε κι ευημερείτε...Εύχομαι να μπορούσατε να νιώσετε την αγάπη μου...

Συνεχίζουμε!

                                                                                                Κατερίνα

Το Σύμπαν Που Αγάπησα!

Ημέρα των φίλων λοιπόν και γράφει η Βέτα!

Την Βέτα από το Σχολείο της Φύσης την ξέρετε πια όλοι.

Η Βέτα Γεωργιάδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Τετράλοφο Κοζάνης, μέσα στις μυρωδιές του χωριού, στους ήχους της παρέας και τη φροντίδα της γειτονιάς. Μέσα από αυτές τις παραστάσεις σπούδασε Παιδαγωγικά και έγινε σύζυγος και μητέρα τριών παιδιών. 

Για είκοσι δύο χρόνια εργαζόταν ως Νηπιαγωγός στο δημόσιο, ώσπου εννέα χρόνια πριν αποφάσισε να πραγματοποιήσει το δικό της παιδαγωγικό όνειρο. «Το Σχολειό της Φύσης», ένα σχολείο στη φύση, το οποίο θα αναπτύσσει τον άνθρωπο ως ολότητα. Ένα διαρκές ταξίδι αναζήτησης του εαυτού για μαθητές, γονείς, δασκάλους αλλά και για την ίδια, που δεν σταματά ποτέ να μαθαίνει και να αλλάζει.

Στις 5 Μαρτίου, η δική μας Βέτα θα κάνει παρουσίαση στο TED-x Kavala...οπότε όσοι  θα βρίσκεστε εκεί,  θα έχετε την χαρά  να την απολαύσετε!

Είναι χαρά και τιμή για εμένα το ότι είναι φίλη αγαπημένη και σήμερα θέλει να κάνει ένα κάλεσμα για μια σημαντική διοργάνωση του Σχολειού της Φύσης.

Το Σύμπαν που αγάπησα - Η Πλάνη Των Αισθήσεων

Είναι μεγάλη χαρά και τιμή να έχουμε τον καθηγητή Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μάνο Δανέζη, γνωστό σε όλους κυρίως από τις εκπομπές στην ΕΤ3 "το σύμπαν που αγάπησα" στο Σχολειό της Φύσης, την Κυριακή 6/3/2016 και ώρα 11π.μ για να μας μιλήσει για το πως οι αισθήσεις μας περιορίζουν την αντίληψη μας γιαυτό που πραγματικά υπάρχει γύρω μας. 

Γιατί αν πραγματικά "βλέπαμε" άλλα θα ήταν αυτά που θα αντιλαμβανόμασταν και τα οποία η φυσική πια μας τα εξηγεί με επιστημονικό τρόπο.

Οφείλω να πω πως όταν άκουσα τον Δανέζη,πριν 5 χρόνια από κοντά, ήταν σαν να άνοιξε ένα άλλο κεφάλαιο στη ζωή μου γιατί όσα διαισθανόμουν άρχισα πια να τα αντιλαμβάνομαι και επιστημονικά. 

Ως άνθρωποι μεγαλωμένοι δυτικότροπα, χρειαζόμαστε την απόδειξη, θέλουμε επιβεβαίωση. 

Ο Δανέζης μας τη δίνει με τον καλύτερο τρόπο και μέσα από αυτή τη γνώση βεβαιώνεσαι πια πως είμαστε ενωμένοι και συνδεδεμένοι και πως αυτή είναι η κατάσταση του ανθρώπου που του προσφέρει χαρά και ευδαιμονία. Γιατί αυτή είναι η φυσική μας κατάσταση. Απλά δεν το βλέπουμε!!!

Είναι από τις πιο σημαντικές ομιλίες του σχολείου και η συμμετοχή σας είναι σημαντική για εσάς και για την εκπαίδευση των παιδιών σας.
Το Σάββατο 5/3/2016 είναι η ομιλία του στο Πολυτεχνείο!!!

Κυριακή 6/3/2016 και ώρα 11π.μ  στο Σχολείο της Φύσης στον Τρίλοφο. Σας περιμένουμε!