Είμαι 19 χρονών και ζω στην Γερμανία. Έχω τελειώσει το σχολείο και έχοντας αποτύχει στις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, μεταξύ κατάθλιψης και φρίκης, για να περνώ τον χρόνο μου πηγαίνω στο Volkshoschule κι εκεί έχω κάνει πολλούς κι εξωτικούς φίλους, διαφόρων ηλικιών, παρόλο που δεν το εκτιμούσα ιδιαίτερα τότε...(τι κρίμα).
Όμως κάνω πολύ παρέα μαζί τους και μάλιστα η μια από αυτές η Lily είναι Κινέζα που η βάση της είναι στο Παρίσι όμως πηγαινοέρχεται στη Γερμανία με τον άντρα της που τότε δούλευε στην IBM.
Μια ημέρα τέλος Φλεβάρη όταν η Lily λέει σε εμένα και στην τότε αγαπημένη μου κολλητή την Kulaya που είναι από την Ταϊλάνδη πως θα ταξίδευε οδικώς στο Παρίσι για λίγες ημέρες, για να δει τα παιδιά της που ζούσαν εκεί. Μας προτείνει να ταξιδέψουμε μαζί.
Η Kulaya, πέταξε τη σκούφια της και με χιλιοπαρακάλεσε να πάω μαζί...Εγώ είχα τις 100 κιλά ανασφάλειες μου, μα η απελπισμένη μαζί μου μαμά μου...(είχα τα θέματα μου τότε) ευτυχώς με έπεισε πως πρέπει να πάω!
Και πήγα....
Θα μέναμε λοιπόν, σε έναν Αμερικανό φίλο της Kulaya, τον Eric που ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής λογοτεχνίας στο Παρίσι...
Φτάνουμε κατάκοπες μετά από ώρες ταξιδιού και μπαίνουμε στο σπίτι κουτί που έμενε ο Eric σε ένα κτίριο που από έξω φαινόταν μαγικό και στο πίσω μέρος τους είχε μια τεράστια τετράγωνη κλειστή αυλή με πρασινάδα και λουλούδια σκέτο όνειρο...Το σπίτι από μέσα δεν είναι μαγικό είναι υπό διάλυση και το πρώτο σοκ τεράστιο γιατί το διαμερισματάκι δεν ήταν μεγαλύτερο από ένα σπιρτόκουτο και το δεύτερο σοκ ήταν πως επρόκειτο για το πιο βρώμικο σπιρτόκουτο που είχα δει ποτέ...
Τα ξεπεράσαμε όλα τα σοκ και ο Eric αφού μας έδειξε το πάτωμα που θα κοιμόμασταν και τις απίθανα βρωμερές κουβέρτες που θα σκεπαζόμασταν...(γλυκούλης μωρέ), μας λέει πως είμαστε καλεσμένες σε μια μάζωξη φίλων του και θα 'ναι ωραία και να πάμε. Πήγαμε εννοείτε!
Φτάνουμε σε μια μυστήρια γειτονιά στην άλλη άκρη της πόλης δεν ξέρω καν που ήμασταν. Μπαίνουμε σε ένα τεράστιο βιομηχανικό κτίριο με πολλές σκάλες κι ανεβαίνουμε κι ανεβαίνουμε και χτυπάμε ένα κουδούνι μας ανοίγουν και βγαίνουμε σε έναν τεράστιο άδειο χώρο. Ακούγονται φωνές και κάποιοι μας χαιρετούν, μας συστήνουν, αγκαλιάζουν τον Eric και μιλούν σε διάφορες γλώσσες Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά. Όλοι είναι μυστήριοι και χρωματιστοί, με φουλάρια και χαϊμαλιά, ωραίοι τύποι, χαλαροί, φοιτητές, καλλιτέχνες, φευγάτοι!
Κοιτάζω τριγύρω, το διαμέρισμα δεν είχε διαχωριστικούς τοίχους παρά μόνο κάποιες διάσπαρτες κολώνες σε κάποια σημεία του.
Ένα μεγάλο τραπέζι βρίσκεται κάπου στη μέση, όπου γύρω του κάθονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Σε μιαν άκρη μια υποτυπώδης κουζίνα, με ντουλάπια διαφορετικά το καθένα που φαινόταν να βρέθηκαν μάλλον σε μαγαζιά με μεταχειρισμένα ή σε σκουπίδια και πάνω τους είχαν κολλημένα σπασμένα γυαλάκια για άποψη...κι θα ήταν όμορφα κι ιδιαίτερα, αν δεν ήταν το πιο βρωμερά ντουλάπια που είχα δει ποτέ μου.
Σε μια άλλη άκρη ένας τεράστιος καναπές μπροστά από μια σειρά μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν σε μια λεωφόρο και σε μιαν άλλη άκρη ένα τεράστιο ανακατωμένο κρεββάτι, μια ντουλάπα, καρέκλες για κομοδίνα μια μεγάλη μπανιέρα απέναντι από το κρεββάτι και επίσης μια τουαλέτα...όχι από αυτές που ακουμπούν οι γυναίκες όλα τα βαζάκια τους αλλά τουαλέτα πορσελάνινη από αυτές που κάνεις την ανάγκη σου...πως αλλιώς να το πω δηλαδή...
Ξαφνιάστηκα μα δεν έδωσα σημασία. Τα φώτα χαμηλά, ατμοσφαιρικά, η μουσική απαλή, ήρεμη, βγήκαν τα κρασιά άρχισαν τα τσουγκρίσματα, άρχισαν όλοι να μιλάνε ακαταλαβίστικα σε διαφορετικές γλώσσες, για θέματα που δεν καταλάβαινα και μια στις τόσες συμμετείχα κι εγώ όπως μπορούσα σε ότι με ρωτούσαν. Ήμουν η μικρότερη της παρέας οπότε φαντάζομαι απίστευτα βαρετή στα μάτια τους.
Μετά από λίγο, να και τα τυριά και κάτι βρωμερά κασέρια και κάτι μυστήριοι μεζέδες και κάτι ωμές μπριζόλες και μπιφτέκια σε μια σάλτσα που δεν άργησα να καταλάβω πως ήταν αίμα....και άρχισα να ανακατεύομαι...
Το τραπέζι απίθανα βρώμικο, με πράγματα λιωμένα και πατημένα, τρίχες, ποτήρια θαμπά. Κάπνιζαν όλοι ταυτόχρονα και τα τασάκια ήταν παντού δίπλα σε πιάτα με φαγητά που έτσι κι αλλιώς δεν τρώγονταν δηλαδή, ενώ μια γάτα κυκλοφορούσε ανενόχλητη πάνω στο τραπέζι κι έγλειφε τα φαγητά...
Ήταν σχεδόν απίθανο αυτό που ζούσα και παρόλο που δεν το απολάμβανα, τώρα πραγματικά απολαμβάνω εκείνη την ανάμνηση...
Το ζευγάρι στους οποίους ανήκε το διαμέρισμα ήταν κάτι τρελάρες. Φωνακλάδες και φιλόξενοι πολύ. Αυτή Γαλλίδα, αυτός Αμερικανός, ζούσαν την απόλυτη απελευθέρωση και στην κυριολεξία ζούσαν ο ένας πάνω στον άλλο αφού καθ' όλη την διάρκεια που ήμασταν εκεί εκείνη καθόταν κουλουριασμένη στα γόνατα του κι αν ακόμη εκείνος σηκωνόταν να πάρει ένα ποτήρι από την κουζίνα την κουβαλούσε αγκαλιά και γελούσαν τρισευτυχισμένοι. Η εικόνα τους χαριτωμένη πολύ. Το διαμέρισμα βέβαια, ήταν το πιο βρώμικο που είχα δει ποτέ μου. Πιο βρώμικο ακόμη και από του Eric!
Αλλά δεν βαριέσαι...ήμουν 19 κι ήμουν στο Παρίσι με μια super πολυπολιτισμική χαρούμενη παρέα!
Κάποια στιγμή βλέπω έναν τύπο σηκώνεται και προχωρά προς το σημείο που ήταν το κρεββάτι. Στέκεται μπροστά στην τουαλέτα και ανοίγει το φερμουάρ του και πάνω που σκέφτομαι "τι διάολο κάνει"...κατουράει μπροστά σε όλους σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο...σοκ! Έπαθα σοκ λέω!!! Σοκ...
Σε λίγα δευτερόλεπτα με απόλυτο πανικό, αντιλήφθηκα πως δεν υπάρχει καμία άλλη πόρτα στο χώρο που σήμαινε πως αυτή ήταν η μοναδική τουαλέτα...Κοίταξα την Kulaya που καθόταν χαλαρή απέναντι μου και της έκανα νόημα...Μου έκανε κι εκείνη νόημα να μην ανησυχώ...Να μην ανησυχώ λέει!!!
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε η φρίκη μου...Κόλλησε το μυαλό μου! Ήθελα να πάω στην τουαλέτα. Το ήθελα κολασμένα. Νόμιζα θα εκραγεί το κεφάλι μου...Ρώτησα τον Eric χαλαρά για ξεκάρφωμα που είναι η τουαλέτα μήπως κι υπήρχε κι άλλη...χαλαρά μου έδειξε εκείνη που ήταν μπροστά σε όλους...δεν είχε ούτε παραβάν, ούτε διαχωριστικό, ούτε μια κολόνα μπροστά ή έστω να βρισκόταν πίσω από το κρεββάτι...όχι όχι. Ήταν φόρα παρτίδα και έπρεπε να σηκωθώ να διασχίσω το χώρο καμαρωτά και μπροστά σε όλους να κάνω το αδιανόητο...
Το μυαλό μου σφυροκοπούσε....σκεφτόμουν "να τρως πρωινό στο τραπέζι κι ο άλλος απέναντι σου να χέζει με την εφημερίδα στο χέρι να συζητάτε χαλαρά και μετά να του δίνεις και μια μπουκιά από το βουτυρωμένο ψωμί και η μυρωδιά της σκατίλας να πλανιέται στον αέρα..."
Άρχισα να γελάω μόνη μου σαν χαζή. Είχα φρικάρει και φρίκαρα ακόμη περισσότερο όταν μια κοπέλα της παρέας διέσχισε το χώρο κατέβασε το παντελόνι της και κάθισε στην τουαλέτα και ακούγαμε όλοι ξεκάθαρα τον απίθανα νανουριστικό ήχο της ...ροής της κι όλοι οι υπόλοιποι συνέχισαν να συζητάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτε ενώ αυτή φώναζε καθώς σκουπιζόταν πως θέλει να της γεμίσουν το ποτήρι με κρασί...
Κόντεψε να μου έρθει κόλπος. Άρχισα να κάνω σαν τον Πίτερ Σέλερς στο έργο το Πάρτι...κρατιόμουν απελπισμένα μα μετά από αρκετή πια ώρα νόμιζα πως αλήθεια θα τα κάνω πάνω μου...αφού κάποιοι άρχισαν να με ρωτάνε αν είμαι καλά...σκέψου πως φαινόμουν!
Όλοι οι φόβοι μου χτύπησαν κόκκινο..."σκέψου τώρα να τον πιάσει τον άλλο κόψιμο με τόσο ωμό κρέας και να γίνει εδώ μέσα Βαστίλη!" Σκεφτόμουν και ενώ μέσα μου γελούσε υστερικά ταυτόχρονα ήθελα να εξαφανιστώ να γίνω αόρατη και να απαλλαγώ από αυτή την πίεση του σώματος μου.
Φίλοι μου, ναι θα σας εκμυστηρευτώ πως δεν κατάφερα να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Με πρόδωσε το σώμα μου...και αφού έκανα πολλές φορές στο μυαλό μου την εικόνα, μετά από πάμπολλες ασκήσεις θάρρους και σκέψεις κινητοποίησης...σαν να μου μιλούσε ο προπονητής του Ρόκυ Μπαλμπόα "Ναι!Ναι μπορείς να το κάνεις. Μην μασάς. Μπορείς"...το έκανα!
Διέσχισα - με κάθε κόμπλεξ των 19 μου χρόνων - δήθεν ανέμελα το δωμάτιο και μπροστά σε μια ντουζίνα ατόμων αμάσητη...έκανα ότι έκανα, φανταστείτε το ή καλύτερα όχι! Μην το φανταστείτε!
Ήταν ότι πιο ντροπιαστικό έχω κάνει ποτέ- κι έχω κάνει πολλά ντροπιαστικά πράγματα- μα αυτό ήταν αξεπέραστο κι εκεί ακριβώς απομυθοποίησα τα πάντα μέσα μου, για όσες μέρες μείναμε στο Παρίσι! "Έτσι κάνουν οι Ευρωπαίοι.Τέρμα"...είπα κι αυτή η σκέψη με έκανε να νιώσω λιγότερο ρεζιλεμένη στον ίδιο μου τον εαυτό!
Ήταν από κάθε άποψη ένα απίθανο, συγκλονιστικό ταξίδι με πολλές γνωριμίες κι εικόνες και συναισθήματα, που σημαδεύτηκε από εκείνη την απίστευτη ντροπιαστική βραδιά και εκείνη την αποδόμηση του ίδιου μου του εαυτού...έστω για λίγο!
Ευτυχώς στο σπίτι του Eric είχε πόρτα..δώστε προσοχή όμως...Γυάλινη πόρτα, σαγρέ. Κι ενώ δεν μπορούσες ξεκάθαρα να δεις τον άλλο, μπορούσες ωστόσο ξεκάθαρα να δεις τι ακριβώς έκανε και να μυρίσεις βέβαια κάθε αποτέλεσμα!
Ήταν λοιπόν πέντε τέλειες μέρες, όπου κόντεψε να πάθει ζημιά ο εσωτερικός μου κόσμος με τόση αυτοσυγκράτηση!
Αγαπημένοι μου αυτή δεν είναι μια πρωινή σκατο ανάρτηση! Μια εξομολόγηση με πόνο καρδιάς είναι, για να μοιραστώ μια υπέρβαση που δεν θα ξεχάσω ποτέ κι ένα ταξίδι υπέροχο που θα θυμάμαι πάντα με κοιλιακούς πόνους. Είναι μια εμπειρία για κάτι που είσαι σίγουρος πως δεν θα κάνεις ποτέ...κι όμως...κι όμως!
Κατά τα άλλα το Παρίσι...ααααχ...το Παρίσι! Έχει μωρέ ανάγκη το Παρίσι από τουαλέτες;...Το Παρίσι έχει όλα τα άλλα...Το Πύργο, την Μονμάρτρη, το Σηκουάνα και τον έρωτα για κερασάκι!
Καλό τριήμερο αγαπημένοι...πετάξτε χαρταετούς. Πετάξτε συμπλέγματα κι ανασφάλειες...όλα στο μυαλό είναι βρε...
Κατερίνα
Φτάνουμε σε μια μυστήρια γειτονιά στην άλλη άκρη της πόλης δεν ξέρω καν που ήμασταν. Μπαίνουμε σε ένα τεράστιο βιομηχανικό κτίριο με πολλές σκάλες κι ανεβαίνουμε κι ανεβαίνουμε και χτυπάμε ένα κουδούνι μας ανοίγουν και βγαίνουμε σε έναν τεράστιο άδειο χώρο. Ακούγονται φωνές και κάποιοι μας χαιρετούν, μας συστήνουν, αγκαλιάζουν τον Eric και μιλούν σε διάφορες γλώσσες Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά. Όλοι είναι μυστήριοι και χρωματιστοί, με φουλάρια και χαϊμαλιά, ωραίοι τύποι, χαλαροί, φοιτητές, καλλιτέχνες, φευγάτοι!
Κοιτάζω τριγύρω, το διαμέρισμα δεν είχε διαχωριστικούς τοίχους παρά μόνο κάποιες διάσπαρτες κολώνες σε κάποια σημεία του.
Ένα μεγάλο τραπέζι βρίσκεται κάπου στη μέση, όπου γύρω του κάθονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Σε μιαν άκρη μια υποτυπώδης κουζίνα, με ντουλάπια διαφορετικά το καθένα που φαινόταν να βρέθηκαν μάλλον σε μαγαζιά με μεταχειρισμένα ή σε σκουπίδια και πάνω τους είχαν κολλημένα σπασμένα γυαλάκια για άποψη...κι θα ήταν όμορφα κι ιδιαίτερα, αν δεν ήταν το πιο βρωμερά ντουλάπια που είχα δει ποτέ μου.
Σε μια άλλη άκρη ένας τεράστιος καναπές μπροστά από μια σειρά μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν σε μια λεωφόρο και σε μιαν άλλη άκρη ένα τεράστιο ανακατωμένο κρεββάτι, μια ντουλάπα, καρέκλες για κομοδίνα μια μεγάλη μπανιέρα απέναντι από το κρεββάτι και επίσης μια τουαλέτα...όχι από αυτές που ακουμπούν οι γυναίκες όλα τα βαζάκια τους αλλά τουαλέτα πορσελάνινη από αυτές που κάνεις την ανάγκη σου...πως αλλιώς να το πω δηλαδή...
Ξαφνιάστηκα μα δεν έδωσα σημασία. Τα φώτα χαμηλά, ατμοσφαιρικά, η μουσική απαλή, ήρεμη, βγήκαν τα κρασιά άρχισαν τα τσουγκρίσματα, άρχισαν όλοι να μιλάνε ακαταλαβίστικα σε διαφορετικές γλώσσες, για θέματα που δεν καταλάβαινα και μια στις τόσες συμμετείχα κι εγώ όπως μπορούσα σε ότι με ρωτούσαν. Ήμουν η μικρότερη της παρέας οπότε φαντάζομαι απίστευτα βαρετή στα μάτια τους.
Μετά από λίγο, να και τα τυριά και κάτι βρωμερά κασέρια και κάτι μυστήριοι μεζέδες και κάτι ωμές μπριζόλες και μπιφτέκια σε μια σάλτσα που δεν άργησα να καταλάβω πως ήταν αίμα....και άρχισα να ανακατεύομαι...
Το τραπέζι απίθανα βρώμικο, με πράγματα λιωμένα και πατημένα, τρίχες, ποτήρια θαμπά. Κάπνιζαν όλοι ταυτόχρονα και τα τασάκια ήταν παντού δίπλα σε πιάτα με φαγητά που έτσι κι αλλιώς δεν τρώγονταν δηλαδή, ενώ μια γάτα κυκλοφορούσε ανενόχλητη πάνω στο τραπέζι κι έγλειφε τα φαγητά...
Ήταν σχεδόν απίθανο αυτό που ζούσα και παρόλο που δεν το απολάμβανα, τώρα πραγματικά απολαμβάνω εκείνη την ανάμνηση...
Το ζευγάρι στους οποίους ανήκε το διαμέρισμα ήταν κάτι τρελάρες. Φωνακλάδες και φιλόξενοι πολύ. Αυτή Γαλλίδα, αυτός Αμερικανός, ζούσαν την απόλυτη απελευθέρωση και στην κυριολεξία ζούσαν ο ένας πάνω στον άλλο αφού καθ' όλη την διάρκεια που ήμασταν εκεί εκείνη καθόταν κουλουριασμένη στα γόνατα του κι αν ακόμη εκείνος σηκωνόταν να πάρει ένα ποτήρι από την κουζίνα την κουβαλούσε αγκαλιά και γελούσαν τρισευτυχισμένοι. Η εικόνα τους χαριτωμένη πολύ. Το διαμέρισμα βέβαια, ήταν το πιο βρώμικο που είχα δει ποτέ μου. Πιο βρώμικο ακόμη και από του Eric!
Αλλά δεν βαριέσαι...ήμουν 19 κι ήμουν στο Παρίσι με μια super πολυπολιτισμική χαρούμενη παρέα!
Κάποια στιγμή βλέπω έναν τύπο σηκώνεται και προχωρά προς το σημείο που ήταν το κρεββάτι. Στέκεται μπροστά στην τουαλέτα και ανοίγει το φερμουάρ του και πάνω που σκέφτομαι "τι διάολο κάνει"...κατουράει μπροστά σε όλους σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο...σοκ! Έπαθα σοκ λέω!!! Σοκ...
Σε λίγα δευτερόλεπτα με απόλυτο πανικό, αντιλήφθηκα πως δεν υπάρχει καμία άλλη πόρτα στο χώρο που σήμαινε πως αυτή ήταν η μοναδική τουαλέτα...Κοίταξα την Kulaya που καθόταν χαλαρή απέναντι μου και της έκανα νόημα...Μου έκανε κι εκείνη νόημα να μην ανησυχώ...Να μην ανησυχώ λέει!!!
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε η φρίκη μου...Κόλλησε το μυαλό μου! Ήθελα να πάω στην τουαλέτα. Το ήθελα κολασμένα. Νόμιζα θα εκραγεί το κεφάλι μου...Ρώτησα τον Eric χαλαρά για ξεκάρφωμα που είναι η τουαλέτα μήπως κι υπήρχε κι άλλη...χαλαρά μου έδειξε εκείνη που ήταν μπροστά σε όλους...δεν είχε ούτε παραβάν, ούτε διαχωριστικό, ούτε μια κολόνα μπροστά ή έστω να βρισκόταν πίσω από το κρεββάτι...όχι όχι. Ήταν φόρα παρτίδα και έπρεπε να σηκωθώ να διασχίσω το χώρο καμαρωτά και μπροστά σε όλους να κάνω το αδιανόητο...
Το μυαλό μου σφυροκοπούσε....σκεφτόμουν "να τρως πρωινό στο τραπέζι κι ο άλλος απέναντι σου να χέζει με την εφημερίδα στο χέρι να συζητάτε χαλαρά και μετά να του δίνεις και μια μπουκιά από το βουτυρωμένο ψωμί και η μυρωδιά της σκατίλας να πλανιέται στον αέρα..."
Άρχισα να γελάω μόνη μου σαν χαζή. Είχα φρικάρει και φρίκαρα ακόμη περισσότερο όταν μια κοπέλα της παρέας διέσχισε το χώρο κατέβασε το παντελόνι της και κάθισε στην τουαλέτα και ακούγαμε όλοι ξεκάθαρα τον απίθανα νανουριστικό ήχο της ...ροής της κι όλοι οι υπόλοιποι συνέχισαν να συζητάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτε ενώ αυτή φώναζε καθώς σκουπιζόταν πως θέλει να της γεμίσουν το ποτήρι με κρασί...
Κόντεψε να μου έρθει κόλπος. Άρχισα να κάνω σαν τον Πίτερ Σέλερς στο έργο το Πάρτι...κρατιόμουν απελπισμένα μα μετά από αρκετή πια ώρα νόμιζα πως αλήθεια θα τα κάνω πάνω μου...αφού κάποιοι άρχισαν να με ρωτάνε αν είμαι καλά...σκέψου πως φαινόμουν!
Όλοι οι φόβοι μου χτύπησαν κόκκινο..."σκέψου τώρα να τον πιάσει τον άλλο κόψιμο με τόσο ωμό κρέας και να γίνει εδώ μέσα Βαστίλη!" Σκεφτόμουν και ενώ μέσα μου γελούσε υστερικά ταυτόχρονα ήθελα να εξαφανιστώ να γίνω αόρατη και να απαλλαγώ από αυτή την πίεση του σώματος μου.
Φίλοι μου, ναι θα σας εκμυστηρευτώ πως δεν κατάφερα να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Με πρόδωσε το σώμα μου...και αφού έκανα πολλές φορές στο μυαλό μου την εικόνα, μετά από πάμπολλες ασκήσεις θάρρους και σκέψεις κινητοποίησης...σαν να μου μιλούσε ο προπονητής του Ρόκυ Μπαλμπόα "Ναι!Ναι μπορείς να το κάνεις. Μην μασάς. Μπορείς"...το έκανα!
Διέσχισα - με κάθε κόμπλεξ των 19 μου χρόνων - δήθεν ανέμελα το δωμάτιο και μπροστά σε μια ντουζίνα ατόμων αμάσητη...έκανα ότι έκανα, φανταστείτε το ή καλύτερα όχι! Μην το φανταστείτε!
Ήταν ότι πιο ντροπιαστικό έχω κάνει ποτέ- κι έχω κάνει πολλά ντροπιαστικά πράγματα- μα αυτό ήταν αξεπέραστο κι εκεί ακριβώς απομυθοποίησα τα πάντα μέσα μου, για όσες μέρες μείναμε στο Παρίσι! "Έτσι κάνουν οι Ευρωπαίοι.Τέρμα"...είπα κι αυτή η σκέψη με έκανε να νιώσω λιγότερο ρεζιλεμένη στον ίδιο μου τον εαυτό!
 |
| Εγώ και η Kulaya στο αξέχαστο διαμέρισμα του Eric ακριβώς 25 ολόκληρα χρόνια πριν! |
Ευτυχώς στο σπίτι του Eric είχε πόρτα..δώστε προσοχή όμως...Γυάλινη πόρτα, σαγρέ. Κι ενώ δεν μπορούσες ξεκάθαρα να δεις τον άλλο, μπορούσες ωστόσο ξεκάθαρα να δεις τι ακριβώς έκανε και να μυρίσεις βέβαια κάθε αποτέλεσμα!
Ήταν λοιπόν πέντε τέλειες μέρες, όπου κόντεψε να πάθει ζημιά ο εσωτερικός μου κόσμος με τόση αυτοσυγκράτηση!
Αγαπημένοι μου αυτή δεν είναι μια πρωινή σκατο ανάρτηση! Μια εξομολόγηση με πόνο καρδιάς είναι, για να μοιραστώ μια υπέρβαση που δεν θα ξεχάσω ποτέ κι ένα ταξίδι υπέροχο που θα θυμάμαι πάντα με κοιλιακούς πόνους. Είναι μια εμπειρία για κάτι που είσαι σίγουρος πως δεν θα κάνεις ποτέ...κι όμως...κι όμως!
Κατά τα άλλα το Παρίσι...ααααχ...το Παρίσι! Έχει μωρέ ανάγκη το Παρίσι από τουαλέτες;...Το Παρίσι έχει όλα τα άλλα...Το Πύργο, την Μονμάρτρη, το Σηκουάνα και τον έρωτα για κερασάκι!
Καλό τριήμερο αγαπημένοι...πετάξτε χαρταετούς. Πετάξτε συμπλέγματα κι ανασφάλειες...όλα στο μυαλό είναι βρε...
Κατερίνα
15 σχόλια:
Βρε Κατερίνα μου καλή η υπέρβαση δεν λέω και σε θαυμάζω ,αλήθεια!χαχαχα
Αλλά τόσο κτίριο ,τόσες σκάλες δεν πήγαινες παρα έξω να αφησεις κι εσύ το στίγμα σου!Τόσα μπουκάλια ,δεν έπαιρνες κανένα τάχα μου πως πας να φέρεις νερό απο τον Σηκουάνα και να το χρησιμοποιουσες για την ανάγκη σου ,μη σου πω να τους το έδινες για κρασί μετα!Σιγά μην το καταλάβαιναν!
Ένα έχω να σου πω: Κανονισου να εχω ξεχασει την ανάρτησή σου μεχρι το μεσημερι που θα φάω ,διαφορετικά να πεις του Πα να ετοιμαζει γλυκό να μου στειλει πακέτο για ψυχική οδύνη!
Έκανα το γέλιο με την ανάρτησή σου! Με πήγε πίσω και μένα 25 χρόνια πριν στο Παρίσι. Είχαμε μια παρόμοια εμπειρία όπου σε ένα σπίτι φοιτητικό μια σταλιά η τουαλέτα ήταν απέναντι από τον καναπέ, ναι, ναι και είχε μόνο μια κουρτίνα για πόρτα. Ε ναι κάποια στιγμή πήγα κι εγώ τι να κάνω. Αλλά αυτό το είδα μόνο εκεί γιατί αλλού σε άλλα σπίτια, στο Πανεπιστήμιο κλπ ήταν κανονικές οι τουαλέτες και θεώρησα ότι ήταν η εξαίρεση, ε λοιπόν μου επιβεβαίωσες τον κανόνα.
Από την άλλη δεν μπορώ να σε φανταστώ με "θέματα" όπως λες και με την "αποτυχία" της εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο. Δείχνεις τόσο δυνατή τώρα! Φανταζόμουν ότι έτσι ήσουν πάντα! Επειδή τα έζησα και ακόμα ώρες ώρες μέσα μου την κουβαλάω εκείνη την αποτυχία και εκείνα τα "θέματα" της ηλικίας της νεανικής αλλά τελικά τόσο όμορφης,λέω όταν την έχουμε δεν την καταλαβαίνουμε, κι όταν φεύγει την αναπολούμε!
Πάω σχολείο!
Καλή σου μέρα, ευχαριστώ για το γέλιο πρωί πρωί!Αριάδνη
AriadnefromGreece!
Αχαχα εγώ τρελαίνομαι για τέτοιες αναμνήσεις! Έχω περάσει παρόμοιο σκηνικό όταν μας φιλοξένησε "φίλος" στην Ικαρία και το σπίτι δεν είχε καν τουαλέτα... είχε λάκο στην αυλή.. αχαχαχαχα τρομερό; Ήμασταν όμως 19 χρονών, ξέφρενες διακοπές :-) Αν δεν τα κάνεις τότε, πότε θα τα κάνεις; Τι ωραία να θυμόμαστε τις τρέλες μας! Καλημέρα!
Ναι, ok, το Παρίσι έχει όλα τα άλλα, μα αν πάθεις καμία ουρολοίμωξη ή τίποτα χειρότερο, δε θα τα ευχαριστηθείς!
(Η κολλητή μου φίλη έκανε το μεταπτυχιακό της στη Γαλλία και μου είχε πει πως οι Γάλλοι θεωρούνται - δικαίως - βρωμεροί. Μια μπάρα σαπούνι θα έκαναν αιώνες να την τελειώσουν!)
Η υπέρβαση που περιέγραψες, πάντως, δεν νομίζω πως προσφέρει κάτι στο χαρακτήρα κάποιου - εκτός, βέβαια, από μια αξιομνημόνευτη εμπειρία. Θέλω να πω, είναι υπέρβαση εξαναγκασμένη από τις συνθήκες (κάπως σαν το να έχεις βρεθεί μόνος σε μια έρημο και να πρέπει να φας έντομα για να επιβιώσεις, ξερωγώ) - η εναλλακτική σε τέτοιες περιπτώσεις, η ακαμψία, δεν είναι προς το συμφέρον σου, θα "σπάσεις". Δε σηματοδοτεί, όμως (μια τέτοια υπέρβαση) τη μετάβαση σε μια πιο εξελιγμένη εκδοχή σου. Έτσι τουλάχιστον σκέφτομαι την υπέρβαση εγώ, με όρους ψυχολογικούς, όχι περιβαλλοντικής αναγκαιότητας. Το τελευταίο θα το ονόμαζα "προσαρμογή για λόγους συντήρησης".
Αχαχαχαχα..σορρυ βρε Κατερίνα μου, αλλά γέλασα απίστευτα με τη διήγησή σου και φαντάστηκα τη φάτσα σου και τον αποτροπιασμό αηδίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου. Σε συγχαίρω (ειλικρινά σε συγχαίρω) που ξεπέρασες τον εαυτό σου και έκανες την υπέρβαση. Προσωπικά δε νομίζω να κατάφερνα να κάνω αυτή την υπέρβαση. Στην ανάγκη (μου) θα έφευγα μια ώρα αρχίτερα όπως και το έχω κάνει δλδ...
Έχω βρεθεί σε φοιτητόσπιτο (στην Ελλάδα όμως) με βρύα και λειχήνες φυτρωμένα μέσα στο μπάνιο (ΔΕΝ ΥΠΕΡΒΑΛΛΩ) σε μία τουαλέτα με πόρτα κανονικότατη, αλλά φοβήθηκα να πάω μην βγει κανένας αρουραίος από τη λεκάνη και μου τσιμπήσει τον ποπό. Ήταν τόση η αυθυποβολή μου στην ιδέα, που πραγματικά φοβήθηκα τότε, οπότε έφυγα νωρίτερα :) Όσο όμως ήμουν εκεί και πηγαίνοντας στην κουζίνα να πάρω ένα ποτήρι νερό, αντίκρυσα μία ντάνα άπλυτα ποτήρια και κούπες καφέ. Και αυτό που μου ήρθε να κάνω (παίρνοντας την άδεια των 2 φοιτητών που ζούσαν εκεί) ήταν...να τα πλύνω! Χαχα. Δεν μπορούσα να τα βλέπω μπροστά μου.
Με έκανες και γέλασα πρωινιάτικα :) Και σκέφτομαι τι τρελή ήμουν τότε! Άγαλμα μου έχτισαν τα παιδιά θυμάμαι. Τόσο πολύ χάρηκαν που βρέθηκε ένα κορόιδο να τους πλύνει τα άπλυτα.
Το καθε τι που ζουμε στην ζωη μας.. ειναι εμπειρίες .. ειναι περιπετειες αν δεν τις ειχες κανει τότε θα τις θυμωσουν και θα γελουσες τωρα ε; να που ήρθε η ωρα να τις βγαλεις απο μεσα σου.. να τις θυμηθεις... και να τις μοιραστεις.!! να περνας ομορφα οτι και να κανεις αυτλο εχει σημασια. !!! σου αφηνω φιλι..!!
Εγώ πάλι δεν ηξερα πως να αντιδράσω καθως σε διαβαζα. Μαλλον επαθα το ίδιο σοκ με σένα τότε. Αλλά όλες οι εμπειρίες τις ζωής μας ερχονται κάποτε και αποκτουν αλλη διασταση.
ωχ ωχ ωχ.... Α ρε Κατεριν με τις ιστορίες σου.....
τι μου θυμίζεις!!!!
αυτά που προσπαθώ να ξεχάσω έρχεσαι κ μου τρα θυμίζεις... ωχ ωχ....
κ έχει κι αυτό σχέση με τουαλετα... οχι στο Παρίσι... Μέχρι τη Χαλκιδική μόνο...
απίθανη η ιστορία σου.... χο χο.... της αυτοσυγκράτησης....
Αυτά που ζήσαμε στο παρελθόν ανήκουν στη σφαίρα του ονείρου και της φαντασίας.Οταν σκέφτομαι τα δικά μου ανάλογα κατορθώματα νιωθω έκπληξη και κρυφό θαυμασμό για τον τοτε τολμηρό εαυτό μου.Εκει που δυσκολεύομαι ειναι η σκέψη οτι και τα παιδια μου θα έχουν τέτοιες εμπειρίες...Ειναι βέβαια αναπόφευκτο και η ίδια η ζωη...Ο Θεός βοηθός που λένε!
Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...
Γελάω ακόμα......!!!!!!!!!!!!!
Κλαίω... Αχ σε φαντάζομαι, ακριβώς όμως!
Είναι πρωί κι είμαι στη δουλειά από νωρίς...! Μπα, σε καλό σου! Πόσο πολύ γέλασα... γελάω ακόμα! Φίλη μου, πόσο σε θαυμάζω τελικά, έκανες το αξεπέραστο...! Αλλά το Παρίσι....Αχ! Πόσο θέλω να πάω!
Γέλασα τόσο μα τόσο πολύ ρε Κατερίνα που πραγματικα πριν φτάσω στο σημείο που αναφέρεις για την ταινία το Πάρτυ, σε παρομοίαζα στο μυαλό μου με τον Πήτερ Σέλερς:))))) χα χα χα
Τώρα που το διαβάζουμε έχει τρελό γέλιο αλλά φαντάζομαι τότε τι έζησες!!!!!
Αυτό με τη βρώμα το έζησα πριν 5 χρόνια, μαμά κιόλας, σε ένα σπίτι που μας παραχώρησαν στη Νέα Πέραμο, κάτι φίλοι του άντρα μου! Εντάξει ρε παιδιά, παραχώρηση ήταν αλλά τόση βρώμα;;;;; Η σκόνη είχε 2 εκ πάχος, απο τα τζάμια δεν έβλεπες έξω, στην τουαλέτα πήγαινες με την ειδική φόρμα του CSI, κλπ κλπ
Εκτός οτι απο τη μουρμούρα γκαγκάνιασα, πήγα στο ΣΜ κ ψώνισα ένα σωρό καθαριστικά (μιας κ δεν είχε το σπίτι εννοείτα!), τους έδιωξα όλους και καθάριζα ατέλειωτες ώρες!!!
Τι μου θύμισες τώρα.
Και εγώ 21 χρόνων σε φοιτητοσπιτο φίλου στη Μυτιλήνη το μπάνιο ήταν κανονικό. Παρόλα αυτά ήταν κυριολεκτικά δίπλα μας και ντρεπόμουν ότι θα ακουστεί η... Ροή. Οπότε κρατιόμουν πάρα πολύ σε φαση να τρέμω γιατί ως φοιτητοπαρεα πίναμε αλκοόλ. Οπότε είχα φτάσει στο απροχώρητο και τους λέω πάω σπίτι γιατί νύσταξα.
Bonus πληροφορία καθώς έβαζα τα κλειδιά στην πόρτα του σπιτιού μου άνοιξαν οι... Βρύσες και δεν πρόλαβα να φτάσω στο μπάνιο.. Τότε ντράπηκα τώρα γελάω βέβαια ������
Δημοσίευση σχολίου