Ανθρωπότητα...κι άνθρωποι...

Αναρωτιέμαι μέρες τώρα τι να γράψω...Από τη μια ο Παύλος και αυτή η αναμονή...Από την άλλη η κρίση στη χώρα μας που καλά κρατεί και την νιώθουμε στο πετσί μας ασταμάτητα...κι από την άλλη οι Πρόσφυγες εγκλωβισμένοι σε μια χώρα που μπορεί να τους προσφέρει ελάχιστα...

Προσπαθώ να επικεντρωθώ στην αλληλεγγύη. Στους ανθρώπους που έδειξαν και δείχνουν τον καλύτερο και πιο τρυφερό εαυτό τους. Χαρίζοντας από το υστέρημα τους. Υποστηρίζοντας όπως μπορεί ο καθένας, συνανθρώπους, οικογένειες που υποφέρουν, παιδιά που χρειάζονται βοήθεια.

Προσπαθώ να μη σκέφτομαι πως με την ευκαιρία της κρίσης ξύπνησαν και τα αρπακτικά κι οι εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου. Προσπαθώ να επικεντρωθώ στο καλό....

Προσπαθώ να μην νιώθω πως η χώρα μου είναι ένα ξεπαρταλιασμένο σύστημα αξιών και δομών, ένα ξέφραγο αμπέλι, ένα μέρος όπου κανείς δεν μπορεί να νιώσει ασφάλεια. Μια πατρίδα που ξέρει να δίνει, μα ένα κράτος που δεν μπορεί να δώσει τίποτε...

Προσπαθώ να σκεφτώ όλα αυτά που λέμε συχνά, πως δηλαδή η κρίση μας έκανε να δούμε μέσα μας, να στραφούμε στο συναισθηματικό κομμάτι του εαυτού μας, μας έκανε αλληλέγγυους, μας δίδαξε ταπεινότητα, έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους να δείξουν την φροντίδα και το ενδιαφέρον τους στον συνάνθρωπο τους, να κοιτάξουν πέρα από τον εαυτό τους, να βγουν από το μικρόκοσμο τους, να "σηκωθούν από τον καναπέ" όπως πολύ συχνά ακουγόταν τα τελευταία χρόνια με έντονα κριτική διάθεση, γεμίζοντας με ενοχές όλους εμάς που είχαμε μια καλή σχέση με τον καναπέ μας...χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήμασταν αδιάφορα, αναίσθητα γαϊδούρια και παρτάκιδες...

Ζούμε πια σε μια κοινωνία έντονα ενοχική. Γελάμε και σκεφτόμαστε "σε καλό να μας βγει", λέμε κάτι καλό  και φτυνόμαστε να μην το γρουσουζέψουμε, κάνουμε μια ευχή και λέμε "κουνήσου από τη θέση σου", μην τυχόν και πάει κατά διαόλου...σαν το κακό να είναι στην γωνία και να περιμένει. 

Σαν αυτοί που είναι καλά, να έκλεψαν την χαρά από τον διπλανό τους που υποφέρει. Σαν να πρέπει όλοι να υποφέρουμε, σαν να πρέπει όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι ταυτόχρονα. Σαν ο ένας πια να μην έχει το δικαίωμα να διαφοροποιήσει τα συναισθήματα του από τον άλλο κι όλοι μαζί να πρέπει να λογοδοτήσουμε ή να απολογηθούμε στους δυστυχείς αυτού του κόσμου...

Μέχρι χθες ήταν οι πάμφτωχοι συνάνθρωποι, οι απελπισμένοι, κατεστραμένοι Έλληνες που πηδούσαν από τα παράθυρα.Τώρα τα "παράθυρα", είναι οι ανοιχτή θάλασσα του Αιγαίοι και οι φράχτες στην Ειδομένη...και πως να χαρείς την εικόνα του παιδιού σου που κοιμάται αμέριμνο, ενώ δίπλα σου τα άλλα παιδιά παγώνουν και πεινάνε; 

Μέχρι πριν λίγα χρόνια το άλλοθι ήταν η απόσταση. Όλα αυτά τα φριχτά, τα τρομερά, γινόταν εκεί μακριά. 

Πέρα βρέχει...Στην Αφρική, στην Ασία,...οι πόλεμοι δεν μας αφορούσαν, εκτός κι αν στέλναμε κανένα καραβάνι αλληλεγγύης  ή αν γινόμασταν ανάδοχοι παιδιού σε κάποια μακρινή χώρα, μα τώρα να, ο πόνος είναι δίπλα μας. Τώρα δεν μπορείς να γελάσεις χωρίς να νιώσεις άσχημα, ή ακόμη και να χαρακτηριστείς αδιάφορος ή αναίσθητος κι εγωιστής...

Τώρα μαθαίνουμε να νιώθουμε κρυφά τη χαρά μας, γατί όσο κι αν οι δυστυχισμένοι κατανοούν, είναι και όλοι οι υπόλοιποι οι θυμωμένοι που ψάχνουν για στόχο κι ο στόχος μπορεί να είναι η χαρά σου, που δεν είναι κλεμμένη βέβαια, μα ίσως είναι θορυβώδης για κάποιους κι η  χαρά στις μέρες μας πρέπει να είναι σιωπηλή, ταπεινή, αθόρυβη...Να μην προκαλεί...

Είναι σαν να τρως δημόσια ένα παγωτό σε μια παιδική χαρά, με παιδάκια που έχουν τα λαιμά τους. Σαν κάτι που μέχρι χθες είχε μια απλότητα σήμερα είναι προκλητικό και να μην έχεις το δικαίωμα να το ζήσεις χωρίς να λογοδοτήσεις ή να αισθανθείς ένοχος. Ένοχος, που έχεις χρήματα να αγοράσεις ρούχα και φαγητό, ένοχος που τα παιδιά σου δεν κρυώνουν, ένοχος που είσαι υγιής και δεν παλεύεις για τη ζωή σου, ένοχος που έχεις, ένοχος που νιώθεις, ένοχος που μπορείς...ενώ άλλοι όχι...

...κι αυτό με θυμώνει τόσο!

Πονάω, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Πονάω με το ότι πια δυσκολεύομαι να χαρίσω χαρά γύρω μου ή  με το ότι θα πρέπει να διδάξω τη χαρά στα παιδιά μου...να διδάξω κάτι που θα πρεπε να έρχεται και να βιώνεται με απόλυτη φυσικότητα.

Πονάω που νιώθω ενοχές για το κάθε τι που κάνω και ζω. Πονάω που η λέξη ευγνωμοσύνη μεταφράζεται ως  εξαγορά, ως αλληλέγγυα κοινωνική στάση και ταπεινοφροσύνη...κι όχι ως αληθινή ευγνωμοσύνη στο Θείο, στη Ζωή και στον εαυτό μου τον ίδιο.

Πονάω που ο πόνος πια με θυμώνει...

Πονάω και φοβάμαι για όλα όσα έρχονται και ξέρω πως δεν θα μπορώ να ελέγξω, να αποσαφηνίσω, να γαληνέψω, να υποστηρίξω. Γατί κάποτε έρχεται ένα όριο σε όλα. Σε αυτά που μπορείς, σε αυτά που θέλεις, σε αυτά που αντέχεις ή δεν αντέχεις...γιατί όταν ο πόνος αρχίζει να σε ακουμπά, γίνεσαι θηρίο και φοβάμαι.Φοβάμαι το θηρίο μέσα μου αν ο πόνος ακουμπήσει τα παιδιά μου...φοβάμαι τη στιγμή που αυτή η χώρα δεν θα έχει να μου προσφέρει τίποτε άλλο πέρα από τον ήλιο της...

Φοβάμαι εμένα και πονάω, πονάω που τα τελευταία χρόνια πια η χώρα όλη στηρίζεται στην αλληλεγγύη των πολιτών της και τώρα μια ολόκληρη κρατική μηχανή στηρίζεται πάλι στους πολίτες της, αδύναμη να βοηθήσει, να απαιτήσει, να διεκδικήσει, να οργανώσει ή να οργανωθεί!

Σε τούτον τον κόσμο τίποτε δεν είναι απλό...κι η μόνη μας επένδυση είναι οι άνθρωποι.Το πιστεύω ακράδαντα αυτό και στην υπόθεση του Παύλου αποδείχθηκε πως αυτό τελικά ισχύει. Και στην κρίση που περνάει η χώρα μας επίσης φάνηκε το ανθρώπινο στοιχείο να υπερισχύει και οι άνθρωποι να συσπειρώνονται για να βοηθήσουν...όπως και τώρα με τους πρόσφυγες. Κάποιοι άνθρωποι το κάνουν να φαντάζει τόσο απλό κι είμαι ευγνώμων για αυτό...Για την έννοια της αλληλεγγύης που δομούν.

Αγαπημένοι αυτό που είναι δύσκολο δεν είναι η δυστυχία από μόνη της μα η μιζέρια που αυτή φέρνει.Το ότι  η οικονομική ανέχεια  φέρνει και συναισθηματική ανέχεια. Το ότι γινόμαστε μικροί. Το ότι κρίνουμε ο ένας τον άλλο. Αυτοί που βοηθούν πολύ κι αυτοί που βοηθούν λίγο. Οι βολεμένοι κι οι αγωνιστές. Οι καλοί κι οι κακοί. Σαν να είναι όλη αυτή δυστυχία η ευκαιρία για αλληλοκατηγόριες και συγκρίσεις.

Σαν η κρίση και ο πόνος τον ανθρώπων να έκαναν τις διαφορές μας ακόμη μεγαλύτερες και να αλληλοκοιταζόμαστε με βλέμμα κριτικό...εσύ πόσο βοήθησες;

Δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν και κανείς τελικά, δεν είναι σε θέση να κρίνει κανέναν...Άνθρωποι. Είμαστε όλοι άνθρωποι κι ο καθένας βοηθά όπως νομίζει, όπως ξέρει, όπως μπορεί. Κάποιοι με απλότητα κι αθόρυβα, κάποιοι με θόρυβο για να δημιουργήσουν κύμα και να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση. Δεν έχει σημασία το πως μα η διάθεση και το αποτέλεσμα.

Όπως όμως κι αν βοηθά ο καθένας, όπως κι αν έχω αποφασίσει να βοηθώ εγώ, δεν παύω να νιώθω μοναξιά...

Μια απέραντη, απέραντη μοναξιά, γιατί για ακόμη μια φορά η ιστορία αυτό δείχνει. Είμαστε μόνοι!

Μας εγκατέλειψαν μόνους να τα βγάλουμε πέρα με θεριά. Οικονομική κρίση, κρίση αξιών, βούλιαγμα, πρόσφυγες, δυστυχία...απέραντος πόνος και μοναξιά.

Δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήσει, κανείς να μας στηρίξει...είμαστε ολομόναχοι, όπως ήμασταν πάντα. Μια χώρα ανεμοδαρμένη, υπέροχη, το ομορφότερο οικόπεδο της Ευρώπης, που το διεκδικούν πολλοί.

Μια χώρα αλλιώτικη, με ανθρώπους σπάνιους, μα ατίθασους και ξεροκέφαλους που η αυτοκαταστροφή είναι στάση ζωής και μόλις τους κολλήσεις στον τοίχο γίνονται ήρωες... Έτσι απλά!

Τώρα αυτός ο μικρός λαός πάλι πρέπει να μοιραστεί, να δώσει, να υποστηρίξει την δυστυχία των άλλων και θα το κάνει, με γκρίνια, με θυμό, με μίρλα, με αυταπάρνηση τελικά...μα θα το κάνει.

Όμως με πονά, με πονά βαθιά κι αληθινά αυτή η πελώρια μοναξιά. Το ότι κανείς από τους πολιτισμένους, δυνατούς, Ευρωπαίους εταίρους μας δεν θα είναι εκεί να φωνάξει je suis Paris...και για εμάς.

Δεν έχουμε την ίδια γοητεία...δεν έχουμε την ίδια υπόσταση ίσως...ούτε στεκόμαστε στο ίδιο βάθρο, είμαστε απλά κοντοχωριανοί...μα ότι και να γίνει όσα χρόνια κι αν περάσουν εμείς θα είμαστε από την Κάτω Ραχούλα κι όχι από την Πάνω που έχει  περισσότερη αίγλη. Εμείς πάντα θα είμαστε οι γραφικοί φτωχοί συγγενείς, οι χωριάτες, οι παρακατιανοί...και ναι φταίμε κι εμείς. Έχουμε ευθύνη, αλλά φτάνει το μαστίγωμα από όλες τις πλευρές. Φτάνει!

Γι'αυτό ας αυτο προστατευτούμε αγαπημένοι. Την ώρα που βιώνουμε όλη αυτή τη εγκατάλειψη ας μην στρεφόμαστε στο διπλανό μας. Ας μην κρίνουμε, ας μην κατηγορούμε...αρκετά κρινόμαστε, αρκετά μας έχουν κατηγορήσει όλα αυτά τα χρόνια...

Μας είπαν τεμπέληδες, αδιάφορους, αναίσθητους, κλέφτες, άρπαγες, τυχάρπαστους, βλάκες, κορόιδα, εγωιστές, τυχοδιώκτες...μας αποκάλεσαν με πολλούς και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς...Δεν ξέρω αν είχαν δίκιο ή άδικο σίγουρα για όλα αυτά έχουμε ευθύνη μα να τώρα εμείς οι αδιάφοροι τεμπέληδες, ερχόμαστε να αντιμετωπίσουμε πάμφτωχοι και διαλυμένοι, μια παγκόσμια προσφυγική κρίση που όλοι οι υπόλοιποι σκληρά εργαζόμενοι, ενεργοί και καθόλου αδιάφοροι πολίτες του κόσμου, σήκωσαν φράχτες για να αποφύγουν...

Αγαπημένοι είμαι θυμωμένη μα από την άλλη τι νόημα έχει αυτός ο θυμός αν δεν κινητοποιεί;

Τελικά η Ανθρωπότητα για την επιβίωση της  πάντα στηριζόταν στον άνθρωπο. Ούτε στον πολιτισμό, ούτε στην οικονομική υπεροχή, ούτε στη  τεχνολογία...Στον άνθρωπο ρε.Τελεία!

Άνθρωποι λοιπόν ας συσπειρωθούμε για ακόμη μια φορά...ξέρουμε πως!

Ο Κοινωνικός Σύλλογος  Δέντρο Ζωής, όπου έχω την τιμή να ανήκω,  υποστηρίζει με δράσεις τους Έλληνες και πρόσφυγες συνανθρώπους μας που χρειάζονται υποστήριξη και βοήθεια. Μέχρι τώρα η υποστήριξη στους Έλληνες συνανθρώπους υπήρξε τεράστια και σημαντική από κάθε άποψη. Τώρα σειρά έχει κι όλο αυτό το κύμα προσφύγων...

Τις δύσκολες μέρες που ζούμε  μαζί με το Σχολειό της Φύσης  έχουν δημιουργήσει μια δράση με στόχο την προσωρινή φιλοξενία προσφύγων. Οι πρώτες οικογένειες βρίσκονται ήδη στην ασφάλεια του σχολείου και των σπιτιών φίλων, για λίγες ημέρες. Μπορείτε να παρακολουθείτε την δράση και να ενημερώνεστε μέσα από τη σελίδα. "Μαζί Μπορούμε"

Όποιος μένει στην περιοχή μας και θα ήθελε να συμμετάσχει με όποιον τρόπο μπορεί, θέλει κι αντέχει μπορεί να επισκεφθεί τις ιστοσελίδες και να πάρει πληροφορίες, μα είμαι σίγουρη πως ήδη έχετε ανασκουμπωθεί και έχετε κάνει παντού τα θαύματα σας...

Τελικά είναι δύσκολο να είσαι Έλληνας, μα δεν είναι καθόλου δύσκολο να είσαι άνθρωπος...κι ίσως τελικά αυτά τα δύο να είναι συνώνυμα...όχι τυχαία! Είμαστε μόνοι ξανά, αγαπημένοι...

Ξεχασμένοι από όλους εδώ στην άκρη της ενωμένης Ευρώπης...μα ποιος νοιάζεται; Όπως έγραψε κι ο αλησμόνητος Καζαντζάκης και πάλι, όχι τυχαία στο βιβλίο Αναφορά στον Γκρέκο:

"Νίκησα; Νικήθηκα; Τούτο μονάχα ξέρω: Είμαι γεμάτος πληγές μα στέκουμαι όρθιος."

Δεν μασάμε αγαπημένοι, έρχεται η Άνοιξη!!!!Η χώρα μας μπορεί να είναι πληγωμένη μα πάντα όμορφη κι εμείς πάντα ξεχωριστοί κι ονειροπόλοι! Τουλάχιστον άνθρωποι! Άνθρωποι...μέσα στην ασχήμια της εποχής μας. Μέσα στην δυσκολία. Μέσα στην κρίση, στην αδικία στην φτώχεια...Δεν υπάρχει καμιά σοβαρή δικαιολογία για να σταματήσουμε να είμαστε, Άνθρωποι!

Wounded but still Beauty  

φωτογραφία του αγαπημένου φίλου  Christos Loufopoulos

Σε αυτή τη χώρα μπορεί να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, μα πάντα ποντάραμε στον άνθρωπο...Κλείστε τα σύνορα, κάντε πολέμους, καταστραφείτε και καταστρέψτε...

Στην άκρη κάθε φράχτη θα υπάρχει ένας Έλληνας με την τρέλα του Ζορμπά, να σας ζουρλάνει όλους! Όλους!
Καλημέρα αγαπημένοι...

                                                                                                                                                   Κατερίνα

Το άρθρο του Πιτσιρίκος που πυροδότησε πολλές σκέψεις μου...ιδιαίτερα με την καταπληκτική εικόνα της περιφραγμένης Ευρώπης....