Ο Παύλος έφυγε...............

Αγαπημένοι φίλοι και αναγνώστες. Οι περισσότεροι το ξέρετε ήδη, μα για εκείνους που με ρωτούν με μηνύματα αν είναι αλήθεια σας ενημερώνω με θλίψη πως ναι είναι!...Ο ανιψιός μου, το μικρό αγόρι, με το τεράστιο φωτεινό χαμόγελο δεν πρόλαβε...

Μια ραγδαία απρόσμενη επιδείνωση, μια τεράστια πάλη...Τα ξημερώματα της Δευτέρας, ο Παύλος έφυγε...

Ήσυχα, απαλά, αφέθηκε στα χέρια του δημιουργού του...

Ήταν ένα ήρεμο πέρασμα, μου είπε ο μπαμπάς του κι αυτό δίνει ηρεμία στους αγαπημένους του.

Τον αποχαιρετήσαμε το ίδιο απόγευμα κι ήταν αυτό το αντίο από τα πιο σκληρά, τα πιο αδιανόητα...

Δεν βρίσκω λέξεις να μοιραστώ, ούτε συναισθήματα να ξεδιαλύνω...μα υπόσχομαι πως θα το κάνω σύντομα, με πολλή αγάπη, ενημερώνοντας σας για την συνέχεια της προσπάθειας που ξεκίνησε μέσα από την δράση "Μια βοήθεια για τον Παύλο". 

Προς το παρόν μοιράζομαι το μεγάλο ευχαριστώ της υπέροχης οικογένειας του και τα μαγικά, αιώνια λόγια του Ρίτσου, όπως εκείνος τα ένιωσε αποχαιρετώντας την μικρή βαφτισιμιά του...Γιατί όχι, δεν φεύγουν ποτέ τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους.....Ούτε από τις καρδιές μας...

...Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. 

Πάντα εκεί.

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. 

Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο 
διάδρομο 

και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, 

τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας, 

δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα από την αύξηση. 

Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια
κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι...

Γιάννης Ρίτσος "Σχήμα Απουσίας ΙΙ" 

Ένα πελώριο ευχαριστώ για κάθε συλλυπητήρια ευχή, για κάθε σκέψη για την οικογένεια που πενθεί και για τον Παύλο, που πετάει ελεύθερος....
Δεν βρίσκω άλλα λόγια αγαπημένοι...ίσως γιατί δεν υπάρχουν...
                                                                                                                           Κατερίνα