Σαν ο κόσμος να έχασε το νόημα του...και σαν πεθαίνει ένα παιδί, τι νόημα να έχει ετούτος ο κόσμος που δεν μπόρεσε να το σώσει;
Τι νόημα έχουν όλα όσα γίνονται αν δεν μπορούν να κρατήσουν στη ζωή ένα παιδί;
Όλοι εμείς κινητοποιηθήκαμε και τρέξαμε και καταφέραμε το αδιανόητο. Όλοι εμείς οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι είδαμε στα μάτια ενός παιδιού, όχι μόνο το παιδί μας, μα ένα παιδί που υποφέρει και χρειάζεται μια ευκαιρία και χαρίσαμε το υστέρημα μας...κι έγινε το θαύμα!
Μα τι δύναμη έχουμε εμείς τελικά; Τι δύναμη έχουμε εμείς μπροστά σε μια υπογραφή που μπορεί να αλλάξει μια ζωή; Τι δύναμη έχουμε εμείς μπροστά στο τέρας της γραφειοκρατίας μιας χώρας που κωλυσιεργεί και δεν κινείται αστραπιαία; Ιδίως όταν πρόκειται για ένα παιδί!
Τι νόημα έχει να θυμώνεις με κάτι που δεν αλλάζει; ...Κανένα!
Μα εγώ είμαι εξοργισμένη. Εξοργισμένη με όλες τις απαιτήσεις που έχει το κράτος μου, από εμένα. Με όλες τις υποχρεώσεις μου ως πολίτη αυτής της χώρας, αυτού του κράτους, αυτής της πατρίδας...όταν εκείνη αδυνατεί να κάνει το αυτονόητο.
Να φροντίσει για την εκπαίδευση, την ιατρική περίθαλψη, την δικαιοσύνη, την αστυνόμευση. Να φροντίσει τους πολίτες της έτσι όπως τους αξίζει, να φροντίσει για την εργασία τους, να φροντίσει για όλα όσα οι πολίτες της πληρώνουν αδρά, για όλες τις παροχές που υπόσχεται...Μα λάθος.
Όλα σε αυτή τη χώρα είμαι υποχρεωμένος να τα φροντίσω εγώ...Εγώ ο πολίτης. Ακόμη και για να τηρηθούν οι νόμοι και να μπορώ να πάω σε ένα μαγαζί χωρίς καπνό, πρέπει να φροντίσω εγώ, να μαλώσω, να αναστατωθώ, να χαλάσω την έξοδο μου και των παιδιών μου, να με πουν τελικά γραφική...Ακόμη και για τα πιο απλά που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητα, πρέπει να απαιτήσω, να κινητοποιηθώ, να ενεργήσω εγώ.
Όλα είναι δική μου υποχρέωση κι όλα τα κάνω και είμαι διατεθειμένη να τα κάνω όλα. Όλα!...αν μπορούσε αυτό το κράτος να μην κρύβεται πίσω από μικρούς θεσμούς και μικρούς ανθρώπους. Όλα θα μπορούσα να τα συγχωρήσω στην πατρίδα μου αν μπορούσε να είχε πραγματικά προσπαθήσει αρκετά για να σώσει ένα παιδί.Το κάθε παιδί!Αυτό το παιδί!
Τον μικρό ανιψιό, τον Παύλο μας..., που έφυγε νωρίς, που έφυγε σκληρά, που προσπάθησαν όλοι για αυτόν...όλοι εκτός από αυτούς που είχαν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζωή του! Όλοι εκτός από την ίδια την χώρα του, που άργησε πολύ...
Ο Παύλος πέθανε περιμένοντας. Δεκαεφτά μόνο χρονών...περιμένοντας καρτερικά και με εμπιστοσύνη, όχι να μαζευτούν τα χρήματα γιατί αυτά δεν περιμέναμε από κανέναν, τα μαζέψαμε όλοι μαζί αγαπημένοι, μα περιμένοντας την πατρίδα του να τον φροντίσει, λειτουργώντας άμεσα κι αποτελεσματικά!
Αυτό που περιμένουμε όλοι...αυτό που έγραφα λίγο καιρό πριν. Πως η ανθρωπότητα στηρίζεται τελικά στον άνθρωπο κι όχι στους θεσμούς κι εμείς δείξαμε την αλληλεγγύη μας...μα αυτό δεν είμαι σίγουρη αν τελικά αρκεί. Στην περίπτωση του μικρού μας...δυστυχώς δεν ήταν αρκετό. Γιατί ο Παύλος χρειαζόταν μια τελευταία ευκαιρία κι οι γονείς του μια τελευταία προσπάθεια, μια ελπίδα... καθώς κάθε ελπίδα έχει τη γεύση της αγάπης.
Με αφορμή την επίθεση στο Πακιστάν και τον θάνατο δεκάδων παιδιών διάβασα πως η ανθρωπότητα πεθαίνει σαν επιτίθεσαι σε ένα παιδί...
Η ανθρωπότητα πεθαίνει όταν δεν προστατεύεις ένα παιδί, συμπληρώνω εγώ...και αυτό είναι που κάνει το θυμό μου να φουσκώνει, γιατί η προτεραιότητα μιας χώρας θα έπρεπε να είναι η προστασία, η ασφάλεια κι η φροντίδα των παιδιών της! Των κληρονόμων της!
Η ανθρωπότητα πεθαίνει όταν δεν προστατεύεις ένα παιδί, συμπληρώνω εγώ...και αυτό είναι που κάνει το θυμό μου να φουσκώνει, γιατί η προτεραιότητα μιας χώρας θα έπρεπε να είναι η προστασία, η ασφάλεια κι η φροντίδα των παιδιών της! Των κληρονόμων της!
Τώρα έμεινε μια πίκρα κι εικόνες θλίψης, για εκείνους τους γονείς, τους παππούδες και τα αδέρφια που με τόση αγάπη στα μάτια αποχαιρέτησαν το μικρό τους. Το κομμάτι του σώματος τους, της οικογένειας τους, της ύπαρξης τους της ίδιας. Πρώτη φορά είδα τόση αγάπη σε έναν αποχαιρετισμό. Λατρεία στο βλέμμα. Απέραντη λατρεία και περηφάνια για το λατρεμένο τους παιδί.
Εικόνες απέραντης σιωπής, με το χωριό μας όλο, σύσσωμο, σιωπηλό, βουβό, να ξεπροβοδίζει το αγοράκι που μεγάλωσε στα σοκάκια του κι έπαιζε, σκαρφάλωνε και χοροπηδούσε ξέγνοιαστο και ασφαλές στα περιβόλια, στους λόφους και στις ρεματιές του.
Κι αυτό που πονάει πιο πολύ είναι όλα αυτά που θα έρθουν και εκείνος θα λείπει...εκείνος ο μικρός άτυχος άνθρωπος, ο μικρός μας ήρωας που ο αγώνας του ένωσε χιλιάδες ανθρώπους και το φευγιό του πόνεσε άλλους τόσους και που τελικά η απουσία του έγινε ευκαιρία για βοήθεια.
Γιατί ο Παύλος, μπορεί να μην κατάφερε να βοηθήσει τον εαυτό του, μα με τα χρήματα που μαζεύτηκαν για εκείνον, κατάφερε ήδη να βοηθήσει ανθρώπους, αφού οι γονείς του έχουν ήδη διαθέσει ποσά σε παιδιά και συνανθρώπους μας που χρειάζονται οικονομική υποστήριξη για να νικήσουν τον καρκίνο.
Όπως φαίνεται, τα χρήματα που μαζεύτηκαν για τον Παύλο, δεν ήταν τελικά για εκείνον μα εκείνος έγινε η αφορμή να μαζευτούν και τώρα με αυτά τα χρήματα, θα δημιουργηθεί ένας ξενώνας στη Θεσσαλονίκη όπου θα φιλοξενούνται τα εκτός Θεσσαλονίκης παιδιά και οι γονείς τους που έρχονται για νοσηλεία στα παιδοογκολογικά νοσοκομεία της πόλης κι η δράση αυτή θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό ΛΑΜΨΗ.
Όλο αυτό είναι τόσο συγκινητικό, τόσο υπέροχο σαν σκέψη, τόσο γενναιόδωρο. Γιατί ο Παύλος, φεύγοντας μας άφησε πολλά. Όχι μόνο στους αγαπημένους, στους συγγενείς και τους φίλους του μα και σε όλο τον κόσμο...Το όραμα και την πίστη, πως μπορεί να μην μπορείς πάντα να αλλάξεις τη δική σου ζωή, μα έχει αξία η προσπάθεια να αλλάξεις την ζωή κάποιων άλλων...
...και μπορεί ακόμη κι αυτή η σκέψη να πονάει μέσα μου και να με θυμώνει ακόμη περισσότερο...μα από την άλλη όταν ένα παιδί, μπορεί να γίνει μπροστάρης, τότε δεν έχουμε επιλογή παρά μόνο να δείξουμε κι εμείς το μεγαλείο μας σε αυτό τον κόσμο!
Το αγόρι μας έφυγε σιωπηλά, μα το φευγιό του έκανε θόρυβο πολύ κι η μνήμη του έγινε κύμα. Ένα κύμα αλληλοβοήθειας και αγώνα ενάντια στον παιδικό καρκίνο. Ενάντια στον παιδικό πόνο...
Η ιστοσελίδα Μια βοήθεια για τον Παύλο, είναι ενεργή και θα παραμείνει. Εκεί μπορούμε να ενημερωνόμαστε για δράσεις και συνανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια.
Ο Παύλος μας άναψε ένα κεράκι...ας μην το αφήσουμε να σβήσει αγαπημένοι...Υπάρχουν Παύλοι, στον κόσμο αυτό που μας χρειάζονται....
Με πονά ο πόνος στα μάτια των γονιών, των παππούδων και των αδερφών του. Με τρελαίνει η σκέψη της πελώριας έλλειψης του από την ζωή τους. Ο πόνος αυτός είναι μια τραυματική εμπειρία που δεν φεύγει. Καμιά φορά μου έρχονται εικόνες και κουνώ το κεφάλι, να τις διώξω, να τις διαλύσω, γιατί δεν αντέχω να τις ξαναζώ.
Με πονούν όλα αυτά που δεν θα έρθουν για εκείνον. Με πονά ακόμη και να βλέπω τα παιδιά μου ευτυχισμένα, γιατί θα ήθελα να είναι εδώ και να είναι κι εκείνος ευτυχισμένος και ξέγνοιαστος, όπως του αξίζει, όπως αξίζει σε κάθε παιδί!
Αγαπήθηκες πολύ, πολύ σε αυτή τη μικρή σου ζωή! Λυπάμαι πολύ μικρέ...Μικρέ Παυλή με το μεγάλο φωτεινό χαμόγελο...θα σε θυμάμαι πάντα!
Καλημέρα αγαπημένοι...Απίθανα σκληρά γεγονότα συμβαίνουν στη χώρα, στον κόσμο και στις ζωές μας, μα εμείς συνεχίζουμε.Το χρέος μας προς τη ζωή μας περιμένει κι έχει τα μάτια των παιδιών μας.Των παιδιών, του πελώριου, σκληρού και χρωματιστού κόσμου μας!
Εύχομαι καμιά παιδική ζωή να μην γίνει χλωμή...Να μην ζήσει κανείς γονιός ή συγγενής, καμία χλωμή Άνοιξη...
Κατερίνα
Θα ηθελα να ειχα ενα μαγικο ραβδακι να παρω αυτη τη χλωμαδα απο την ανοιξη, απο τα προσωπα ολων των πληγωμενων ανθρωπων, απο τις ψυχες που θλιβονται! Ο χρονος μια μερα θα τα παρει ολα! Θα τα κρυψει βαθεια-βαθεια! Με εκπληξη θα σηκωνουμε την πετρουλα της θυμησης! Θυμασαι?? Ναι!! Θα σε θυμομαστε Παυλο! Θα εισαι παντα στην καρδια μας! Κατω απο την πετρουλα! Θα σε θυμομαστε σαν την Ανοιξη! Ευχαριστουμε Κατερινα για την τιμη που μας εκανες να γνωρισουμε αυτο το ΠΑΙΔΙ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ μωρέ Κατερίνα. ...και τι δεν θα δινα να μπορούσα να απαλυνω τον πόνο σου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μπορούσα να κάνω τον γραπτή και πάλι Μάρτη.... πόσο θυμό νιώθω για την εξέλιξη που είχε ο Παύλος.....Αχ μωρέ Κατερίνα μου...Καλημέρα
Τον γδάρτη και πάλι Μάρτη
ΔιαγραφήΚατερίνα, όλα τα νέα παιδιά που έχω δει να φεύγουν έφυγαν άνοιξη. Δυστυχώς και με ευθύνη δική μας, αλλά και του κράτους. Τροχαία όλα. Που είναι η αστυνόμευση; Που είναι η εξασφάλιση ότι ο πολίτης έχει μάθει σωστή οδηγική συμπεριφορά; Aυτά τα πράγματα δυστυχώς παγκοσμίως έχει αποδειχτεί ότι επιτυγχάνονται μόνο με συστηματικό έλεγχο ότι τηρούνται οι νόμοι και ανάλογη επιβολή προστίμων. Όχι όπως εδώ που τα πρόστιμα λειτουργούν σαν εισπρακτικός μηχανισμός, οπότε βλέπεις μπλόκα και σε άκυρα σημεία. Δε βλέπεις όμως έναν παρκαρισμένο σε γωνία που κλείνει την ορατότητα των άλλων να έχει φάει ποτέ του κλήση. Για όλα αυτά έχει μεγάλη ευθύνη και η πολιτεία. Όμως έτσι είναι η ζωή στη χώρα μας. Το κράτος πάντα ήταν τόσο δυσκίνητο όσο τώρα. Είναι λες και δε θέλει να αλλάξει. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Σκληρό αυτό που θα πω, αλλά...η πρώτη φορά που έγινε άνοιξη ήταν πολύ δύσκολη. Η δεύτερη φορά που έγινε πάλι άνοιξη ήταν πολύ πιο εύκολη. Την τρίτη δε θέλω να τη ζήσω, αλλά αν τη ζήσω νομίζω ότι πια θα το έχω αντιληφθεί όλο αυτό σαν μέρος της ζωής. Είναι συμβιβασμός; Δεν ξέρω. Είναι ίσως μια παραδοχή. Το κράτος δεν είναι εκεί που θα έπρεπε να είναι, εμείς οι πολίτες που δίνουμε λεφτά για καλούς σκοπούς επίσης δεν είμαστε εκεί όταν θα έπρεπε να είμαστε (μόνοι μας παρανομούμε αδιαφορώντας για τους άλλους) και η ζωή έτσι συνεχίζεται. Δεν υπάρχουν λόγια σε τέτοιες περιπτώσεις, γιατί η αδιαφορία όλων μας (ναι! ακόμη και όσων δώσαμε τώρα το κατιτίς μας) είναι ασύλληπτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα μου κάποτε η απώλεια ενός παιδιου ηταν η αφορμή να ξεκινήσει ενα χαμόγελο. Τώεα με την απώκεια του Παυλου ξεκινά μια ακόμα προσπάθεια. Ισως αυτά τα παιδια να είναι αγγελοι του Θεου σταλμένα για λίγο σε ειδικη αποστολλη. Μεγάλος ο πόνος για εκεινους που κράτησαν τον αγγελο στην αγκαλιά τους. Αλλά και χρεος όλων μας να συνεχίσουμε τον αγώνα που ξεκίνησε με αφορμή τον Παυλο. Για να μην είναι αργα για κάποιο ακλο παιδι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις,ο Παύλος θα έρχεται δίπλα σας εκεί που δεν το περιμένεις...Στο φτερούγισμα ενός πουλιού,το πρωί μόλις ανοίγεις το παράθυρο,στα λόγια ενός τραγουδιού,που ποτέ δεν είχες προσέξει πριν και τώρα κάνει τα μάτια να τρέχουν...Στο πρόσωπο ενός άλλου άγνωστου παιδιού,που έτυχε να του μοιάζει...Σε ένα οικογενειακό τραπέζι,που λείπει τόσο πολύ...Αλλά να το λέτε στους γονείς του.Αποφεύγουμε να μιλάμε,για να μην τους στεναχωρήσουμε περισσότερο,αλλά νιώθω ότι θέλουν να ακούν οτι το παιδί είναι στη σκέψη μας, ότι δεν πέρασε έτσι σαν πεφταστέρι σ'αυτό το σύμπαν.Τα "ΑΝ"καίνε...Αν το είχαν βρει νωρίτερα οι γιατροί,αν κάναμε αυτό αντί το άλλο...Και η έλλειψη του,δεν ξέρω αν μαθαίνεις να ζεις μ'αυτήν,αλλά σίγουρα,σίγουρα αυτό που δεν αποδέχεσαι ποτέ είναι ότι δεν μπόρεσες να πάρεις από πάνω του τον πόνο και ότι δεν κατάφερες να τηρήσεις την υπόσχεση "όλα θα πάνε καλά".Άννα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανενας γονιος δε πρεπει να ζει τετοιο πονο...κανενας.Και κανενα παιδί μια τόσο άδοξη άνοιξη...(και κανενας συνεπης πολίτης δε πρεπει να ζει σε μια τόσο άδικη και ανοργάνωτη χώρα, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μονο που θέλω να σου πω Κατερίνα είναι πως ο Παυλος θα ζει πάντα στα βλέματα και στις κουβέντες σας, στις καρδιές σας των οικίων του, των αναθρώπων που θα φιλοξενηθούν στο ξενώνα αλλά και στις καρδιές ολων μας...
Δε φτανει η κουβέντα μου, το ξερω... είναι λίγη , αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις όλα λίγα φαντάζουν.
Λίγο τον γνωρίσαμε, μύρια μας δίδαξε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε νομίζω αν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το πόνο του γονιού, που χάνει το παιδί του....
Μια σφιχτή αγκαλιά από μένα Κατεριν....
Δίκιο έχεις Κατερινα!Δικιο έχεις να θυμώνεις και μονο στη σκέψη οτι η ελπίδα που είχε αυτο το παιδι θυσιάστηκε για το τιποτα!Κανενα παιδι δεν ήρθε στον κόσμο ούτε για να γίνει Άγγελος,ήρθε για να ζήσει ,να δώσει χαρές στους δικούς του.Εχουμε μάθει να κάνουμε τα στραβά μάτια,αλλα υπάρχουν και όρια.Ας ειναι καλα οι άνθρωποι που έχουν μέσα τους καλοσύνη και μπορούν να κινησουν βουνά!Καποιος,κατι εκεί εξω περιμένει εμάς να ξανανιώσουμε τη σπίθα της ελπίδας και να βοηθήσουμε να κινήσουμε το δικό του βουνό!Αυτο νομίζω ,αξίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο καιρό παρακολουθούσα σιωπηλά την πορεία αυτού του παιδιού,και κάθε βράδυ τον είχα στις προσευχές μου.Ήμουν σίγουρη πως θα κέρδιζε..όταν έμαθα πως έφυγε πραγματικά συγκλονίστηκα.Δεν το χωράει ο νους μου..ας είναι καλά εκεί που είναι,κι ας έχουν κουράγιο οι γονείς του να αντέξουν τον πόνο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤοσος πονος! Ενα λουλουδι μαραθηκε μεσα στην ανοιξη, πριν καλα καλα να ανθισει! Η ελπιδα μας για τον παυλο εσβησε, ομως ξεπροβαλε μια αλλη αυτη της λαμψης! Ολοι μαζι για το καλο γιατι ολα τα παιδια ειναι δικα μας! Μεσα απο την σκοτεινια, την μαυριλα υ6του πενθους, θα λαμψη η ΛΑΜΨΗ. Ο παυλος, ειχε ελθει στην ζωη για ενα μεγαλο σκοπο, το χαμογελο του το μαρτυρουσε! Τωρα στο τοπο του παραδεισου, αγγελος, ξερει τι σχεδιο ειχε ο θεος για εκεινον!!!!!!! για τους δικους του....... για τα αλλα παιδακια........ Πως να μην στεναξεις για ενα παιδι πως να μην γινει η καρδια σου κουβαρι πως να μην θυμωσεις!!!!!! Οσο ομως υπαρχουν ανθρωποι που πονανε με τον πονο του αλλου .... Υπαρχει ελπιδα........ Ερχεται ο απριλιος, με την μεγαλη εβδομαδα, την εβδομαδα των παθων με τον θρηνο τη2 παναγιας μας για τον μονακριβο της "ο γλυκυ μου εαρ γλυκυτατο μου τεκνο που εδει σου το καλλος...". και η Ανασταση....."θανατο θανατω πατησας....." παρηγορια, δακρυ, λυτρωση!!!!! Κατερινα εχεις την αγαπη μου!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρωί πρωί με έκανες..σμπαράλια! Τι τρυφερή και αληθινή ανάρτηση, δάκρυσε η ψυχή μου , με βαραίνουν οι ενοχές των ανθρώπων που δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα πράγματα.Το κράτος φίλη μου;..άγνωστη λέξη.Κάθε πρωί κάνουμε το σταυρό μας να ήμαστε καλά γιατί μετά..το χάος..Κάθε μέρα ακούω κάτι ακόμη , μία πέτρα περισσότερη στη ψυχή..Τι να πω για τα παιδιά που χάθηκαν αβοήθητα..τι να πω στους γονείς του Παύλου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσες μέρες μετά κι ακόμη να το πιστέψω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η αστραπή που ήταν η τόσο σύντομη ζωή του, ωστόσο, λες και φώτισε για να μας δώσει μαθήματα, να μας ξεδιπλώσει κρυμμένες πτυχές μας, και τέλος, να χαρίσει ελπίδα, ανοίγοντας ή χαράζοντας μονοπάτι για άλλα παιδιά.
Κάθε βράδυ, κοιτάζω τον ουρανό και χαμογελώ στον Παύλο.
Καλή δύναμη, Κατερίνα... ♥
Ο μικρός Παύλος είναι η ευκαιρία που σε γνώρισα !! Ο Παύλος που ένωσε τους ανθρώπους γρήγορα και ξεγλύστρησε ξαφνικά από τα χέρια μας !!! Και λέω΄΄μας ΄΄ μόνο και μόνο γιατί αγαπήσαμε αυτό το αγόρι και θελήσαμε να γίνουμε δικοί του άνθρωποι στη θέση ενός κράτους ανύπαρκτου αλλά μιας κοινωνίας με ανθρωπιά ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜείναμε μόνοι μας Κατερίνα και έτσι θα τρέξουμε πάλι αν τύχει και χρειαστεί .
Καλό απόγευμα
Το γεγονός δεν πρόκειται να ξεθωριάσει... δεν είναι δυνατόν... Η οργή κάποια ατιγμή ίσως κουραστεί και κάτσειβσε μια ακρούλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ οργή όλων μας όμως για το κάθε παιδί που έρχεται σε αυτόν τον κόσμο και το βασανίζουμε, δεν πρέπει ποτέ να ξεθυμάνει..
Καλό απόγευμα.