Περίμενα το ταξίδι στην Αθήνα με χαρά να δω την αδερφούλα μου και τα ανηψάκια μου και τον γαμπρό μου, που είχα να τους δω από το καλοκαίρι.Τα παιδιά δεν κρατιόντουσαν από τον ενθουσιασμό!
Κι ήρθε η μέρα...μια μέρα τρελή...Ο γαμπρός μου είπε στα παιδιά ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού τους να κάνουν ησυχία μιας και τα ξαδέρφια τους δεν ήξεραν τίποτε και θα τους κάναμε έκπληξη! Μα πριν προλάβουμε να κάνουμε εμείς την έκπληξη είδα μπροστά τη μαμά μου κι έπαθα εγώ σοκ...ΕΚΠΛΗΞΗΗΗΗΗ!!!
Ήρθες! Της είπα με ενθουσιασμό...Καλά δεν θα ερχόμουν! Απάντησε με απλότητα...αχ μαμά!
Μια τρέλα. Τα παιδιά τσίριζαν κι έτρεχαν μανιασμένα, εμείς σφιχταγκαλιαζόμασταν με δάκρυα στα μάτια κι οι άντρες μας αναρωτιόταν που έμπλεξαν!
Υπέροχα!
Έπρεπε να είμαι στο χώρο εκδήλωσης μια ώρα πριν...μα κατάφερα να φτάσω μόλις δέκα λεπτά πριν, αφού χαθήκαμε με την προσφάτως Αθηναία μα πάντα Βορειοελλαδίτισσα αδερφή στα στενά. Κόντεψα να μείνω από το άγχος και τα ψηλοτάκουνα κι εκεί που είχαμε απογοητευτεί να σου μπροστά μας ο Χρήστος με την Ασπα...που πήγαιναν στην παρουσίαση!
Τυχαίο; Όπως και τότε όταν κάναμε τις πρώτες δημοσιεύσεις κι ήμασταν στα χαμένα, εμφανίστηκαν και πάλι εκείνοι με το Μικροί Μεγάλοι και Μαμάδες Μπαμπάδες και μου έδειξαν το δρόμο...προς τα που να πάω με το blogging...σε ποιά ακριβώς κατεύθυνση! Να' τοι και πάλι εδώ! Να μας δείξουν τον δρόμο όταν ήμασταν ξανά στα χαμένα...
Φτάσαμε...με περίμεναν οι παρουσιαστές, αντί να τους περιμένω εγώ...Τι ντροπή!
Με υποδέχθηκε με μια απίστευτη γλυκύτητα ο ίδιος ο Κύριος Γαβριηλίδης. Μου έδωσε με ταπεινότητα το χέρι...Του έκανα με πληθωρικότητα μια αγκαλιά. Εκείνος χάρισε στο κοχύλι το ταξίδι του.Του άξιζαν πολλά περισσότερα από μια αγκαλιά...
Χαιρέτησα τον κόσμο ανέβηκα τις σκάλες κι έπεσα πάνω σε ένα πρόσωπο αγαπημένο...σκάλωσα! Η Αλεξάνδρα, είναι φίλη μου, η πρώτη εκδότρια όπως συχνά λέω...μα μένει στη Θεσσαλονίκη, την είχα δει λίγες μέρες πριν...το μυαλό μου δεν έπαιρνε στροφές. Τι κάνεις εδώ; Της ψιθύρισα...Μα ήταν δυνατόν να μην έρθω; μου απάντησε...
Τρελή!!! Απίστευτα τρελή...Ήθελα να κλάψω, ξανά!
Κόσμος ερχόταν και με χαιρετούσε, με αγκάλιαζε, μου έδινε πολύτιμα, σημαντικά δώρα και μου χάριζε απλόχερα τα συναισθήματα του! Είχα άγχος, ήμουν θολωμένη, τα έβλεπα και τα άκουγα όλα σαν μέσα από τούνελ...Φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι. Με χαιρετούσαν, μου μιλούσαν. Κατέβηκα να βρω κάποιον υπεύθυνο. Στο μπαρ βρήκα τον φίλο Κωνσταντίνο, "μήπως να μείνω εδώ να πιούμε μερικές μπύρες και μετά απλά να εξαφανιστώ;" σκέφτηκα μάλλον φωναχτά γιατί εκείνος μου απάντησε μα δεν θυμάμαι τι...Ναι! Φοβόμουν πολύ...τι να έλεγα; Όλοι ήρθαν εδώ για εμένα...Τι τιμή.Τι άγχος!
Αρχίσαμε...Ο Βαγγέλης Προβιάς υπέροχος! Τρυφερός, αστείος, με μια γλυκύτητα και έναν σπαρακτικό σαρκασμό...Ήθελα να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να τον φροντίσω, να κλάψω γοερά, να του ανάψω μια μαρκίζα τεράστια με φωτάκια που αναβοσβήνουν και γράφουν "ευχαριστώ"...Ευχαριστώ για την τιμή, για το γενναίο μοίρασμα, για τα λόγια, για την υπέροχη κριτική! Ο Βαγγέλης είναι γλυκός πολύ, μα με τεράστια εμπειρία στη συγγραφική τέχνη και στο γραπτό λόγο. Στην τέχνη του πάνω, είναι αυστηρός πολύ. Κάθετος πολύ. Ουσιαστικός πολύ! Το να μιλά έτσι για δικό μου γραπτό με συγκίνησε. Με έκανε να νιώσω ευγνωμοσύνη!
Ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος απίστευτος! Ακαδημαϊκός, επιστήμονας, άνθρωπος...Κουβαλάει μια γοητευτική επαγγελματική ιστορία, από τους πρωτοστάτες στη δημιουργία της Θεραπευτικής Κοινότητας Ιθάκη. Απίστευτα απαιτητικός και απόλυτος στη δουλειά του μα απίστευτα ακέραιος και γεμάτος φροντίδα. Δουλέψαμε μαζί στο παρελθόν κι ένιωθα μεγάλη ευθύνη που καθόταν δίπλα μου, μεγάλη τιμή που θα μιλούσε για το βιβλίο μου. Μίλησε για εμένα και για το κοχύλι με τόση τρυφεράδα που σχεδόν ένιωσα ντροπή. Την ντροπή που νιώθεις μπροστά σε έναν άνθρωπο που θαυμάζεις βαθιά!
Και μετά μίλησαν όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που ήταν εκεί. Εκείνοι που ήρθαν εκεί για εμένα! Αναγνώριζα κάποια πρόσωπα αγαπημένα. Φίλοι bloggers, (σας αγαπάω τρελόπαιδα) που γνωριζόμαστε τόσο καλά και με κοίταζαν με χαμόγελα γεμάτα φως! Φίλοι από τα παλιά, που είχα να τους δω πολύ καιρό.
Κάποιοι μου ήταν ξένοι, μα μόλις μου μιλούσαν τους καταλάβαινα, καθώς ήταν αναγνώστες. Κάποιοι ήταν παντελώς άγνωστοι! Έκαναν την τιμή να ταξιδέψουν, να αλλάξουν το πρόγραμμα τους, να αφήσουν την οικογένεια του βράδυ Παρασκευής ή να πάρουν τα παιδιά τους μαζί και να έρθουν εκεί...για εμένα!
Ήθελα να ακούσω. Να νιώσουν όλοι την ευγνωμοσύνη μου για όλο αυτό που απλόχερα μου χάριζαν.Την φροντίδα, την αγάπη, το ενδιαφέρον τους. Υπήρχε συγκίνηση. Κάποιες στιγμές ένιωθα κι εγώ πως ήθελα να αφεθώ, να κλάψω. Μπροστά μου ακριβώς η μαμά να με κοιτά συγκινημένη κι η αδερφή μου να χαμογελά περήφανη. Αν υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι στον κόσμο που μπορούσαν να καταλάβουν τι σήμαινε αυτή η στιγμή για εμένα, αυτές ήταν δυο τέτοιοι άνθρωποι...ο άλλος ήταν ο μπαμπάς που ήταν μακριά μα κοντά με τη σκέψη του κι ο Πα μου, που καθόταν ανάμεσα στον κόσμο κι ευτυχώς δεν μπορούσα να δω το βλέμμα του γιατί ίσως και να μας έπιαναν τα γέλια από την αμηχανία!
Μα στ'αλήθεια το ζούσαμε αυτό;
Ο χώρος γεμάτος, άνθρωποι παντού, ένα διάχυτο συναίσθημα αγάπης πλανούνταν στον χώρο. Μάτια που κοιτούσαν με τρυφεράδα μεγάλη και μετά χέρια που μου χάρισαν πελώριες σφιχτές αγκαλιές και λόγια αγάπης εκεί ανάμεσα σε φιλιά κι ευχαριστίες...Ήταν μια βραδιά δώρο. Μια βραδιά γεμάτη ψυχή. Γεμάτη αγάπη! Δυόμιση ώρες απόλυτου συναισθήματος...όσο κρατάει μια θεραπευτική ομάδα! Ένας Κύκλος λοιπόν όλοι μαζί...Όχι τυχαία!
Θα μπορούσα να μιλώ για ώρα για όλα αυτά που ένιωσα την βραδιά εκείνη...μα δεν έχει νόημα. Ήμουν μεθυσμένη από χαρά. Ένιωθα μια απίστευτη πληρότητα! Είναι αδύνατο να περιγράψω το ακριβές μου συναίσθημα...Νομίζω πως ένιωθα σαν παιδί μπροστά στον Άγιο Βασίλη. Ένιωθα αυτή την παιδική έκπληξη και ταυτόχρονα συστολή. Ακριβώς έτσι!
Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ όλους! Δεν ξέρω πως να χωρέσω σε μερικές λέξεις αυτό που μου χαρίσατε...Με κάνατε να νιώσω ξεχωριστή. Κάνατε το μικρό μου κοχύλι πελώριο!!!!
Η επόμενη ημέρα ήταν αφιερωμένη στην οικογένεια. Μαγική Πλάκα. Μοναστηράκι. Παιδιά, γέλια. Φωτογραφίες γεμάτες Ελληνικό φως και χρώμα. Γεύσεις απίθανες. Αγκαλιές βαθιές. Αστεία και πειράγματα. Γεμίσαμε αγάπη. Αγάπη και χαρά.
Η γιαγιά τρισευτυχισμένη με τα εγγόνια της. Τα εγγόνια τρισευτυχισμένα με τα ξαδέρφια, τη γιαγιά και τη θεία τους την μικρή μας ξαδέρφη που είναι το πιο υπομονετικό τους παιχνίδι! κι εγώ εκεί με τα κορίτσια μου που είχα τόσο πολύ πεθυμήσει κι ήταν δώρο το να είμαι εκεί μαζί τους σ'αυτά τα υπέροχα σοκάκια, σ' αυτή τη γειτονιά την πιο όμορφη της γης...Τη γειτονιά των Αγγέλων!
Πως να μην βγεις μια φωτογραφία σ'αυτή τη γειτονιά....
...και τώρα θα σας δείξω τι έγινε για να βγει μια φωτογραφία...
Στηνόμαστε...περνάει ο πρώτος...παρέλαση με το παγωτό σημαία!
περνάει ο τρίτος... "καλά ρε μικρέ και συ τώρα θα περάσεις;" Με έγραψε αφοσιωμένος στο παγωτό του...
Να την λοιπόν τα καταφέραμε...κι είναι μια αγαπημένη, αγαπημένη φωτογραφία!
Η Αθήνα γεμάτη ήλιο κι οι πλατείες γεμάτες κόσμο! Πληρότητα μέσα μου γύρω μου, πάνω μου ακόμη κι εκεί μακριά μου...Πληρότητα...
Γυρίσαμε, μα πήρα μαζί μου κάτι μικρό..."Μικρό Λευκό Κοχύλι. Δώρο από τη χώρα του Ποτέ".
Το φοράω στο λαιμό, με μια λεπτή αλυσιδίτσα...Είναι το δώρο της μικρής μου αδερφής. Μικρή κι αυτή, μα πελώρια τελικά, σαν το κοχύλι...
 |
| kapaworld instagram |
...και φτάσαμε στο σήμερα. Μια εβδομάδα μετά. Σαν να ήταν ψέμα. Σαν ένα αξέχαστο όνειρο. Οι υπέροχες φωτογραφίες του αγαπημένου Χρήστου (χίλια ευχαριστώ φίλε) ήρθαν να μου θυμίσουν την κάθε λεπτομέρεια, της κάθε πολύτιμη στιγμή.
Θα ήθελα να μπορούσα να σας ευχαριστήσω τον κάθε φίλο αναγνώστη, έναν έναν ονομαστικά, μα είναι αδύνατο. Θα ήθελα να καταγράψω το όνομα του κάθε φίλου blogger που ήταν εκεί μα φοβάμαι μην ξεχάσω και αδικήσω κάποιον, μα σας θυμάμαι όλους. Θυμάμαι κάθε σας λέξη, κάθε χειρονομία, κάθε τρυφερό, θλιμμένο δάκρυ. Σας θυμάμαι! Θα σας θυμάμαι πάντα και θα σας ευγνωμονώ για κάθε τι που μου χαρίσατε...
Το Μικρό Λευκό Κοχύλι, παρουσιάστηκε κι επίσημα λοιπόν, στο χώρο από όπου ξεκίνησε το ταξίδι του!
Είτε ήσασταν εκεί, είτε όχι, σας ευχαριστώ που το συνοδεύσατε. Σας ευχαριστώ που το στηρίξατε. Σας ευχαριστώ που πιστέψατε σ'αυτό...αγαπημένοι! Αγαπημένοι μου...
Ραντεβού στη Θεσσαλονίκη ...
Κατερίνα
18 σχόλια:
Ήταν υπέροχα, τόσο υπέροχα όλα! Τι τύχη να είμαστε εκεί, στην πρώτη επίσημη παρουσίαση, τι ωραία ευκαιρία να γνωρίσω κόσμο που γνώριζα μόνο διαδικτυακά, αλλά και να ξανασυναντήσω παλιούς φίλους!
Ήταν ένα υπέροχο τριήμερο. Μπράβο αδερφή, κοίτα να απολαύσεις την επόμενη παρουσίαση και βάλε μπρος το δεύτερο βιβλίο :-)
Υ.Γ. το πόσο γέλασα με τα τρελόπαιδα και τα παγωτά τους δε λέγεται...
Σας φιλώ όλους αγαπημένοι μου!
Δεν θα σταθώ στην παρουσίαση, ούτε καν στο βάρος που είχα στην καρδιά μου την επόμενη μέρα από την φόρτιση (εντάξει με μια βολτίτσα στην θάλασσα μου έφυγε κι αυτό!), δεν θα σταθώ στην ταπεινή σου στάση, στην περηφάνια των δικών σου ανθρώπων, στη ζεστή χειραψία της μαμάς σου και τα καλά της λόγια, ούτε πάλι σε όλο αυτό τον κόσμο που με συγκλόνισε με την μαρτυρία του και δεν ένιωθα μόνη και χαζή να κλαίω από συγκίνηση για όλα αυτά που μας έχεις προσφέρει μέσα από τα γραπτά σου... θα μείνω στο γέλιο που έκανα με τις τελευταίες φωτογραφίες και τα τρία μικρά που περνάνε από μπροστά σας, χαχα! Τέλειο!!!! Και κάπως έτσι είναι η ζωή, εκεί που ζορίζεσαι κάτι έρχεται να σε κάνει να χαμογελάσεις. Κι όταν μάλιστα είσαι σαν κι εμένα ένας υγιής αισιόδοξος άνθρωπος, τότε αυτές οι μικρές στιγμές είναι που αξίζουν στη ζωή. Θα θυμάμαι για πολλά χρόνια ακόμα την έξαψη και την ένταση της παρουσιάσης του βιβλίου σου... εύχομαι και στην Θεσσαλονίκη να νιώσεις (είμαι σίγουρη δηλαδή) ακόμα περισσότερα συναισθήματα! "Μικρή μου αγάπη" απλά και ταπεινά σε ευχαριστώ και σου εύχομαι πολλά ακόμα συγγραφικά διαμάντια στην συλλογή σου!
Πελώρια Κατερίνα μου! :) Για να μη γράψω ανάρτηση κάτω από την ανάρτηση, θα προσπαθήσω να είμαι λιτή κι απέριττη. Σε καμάρωσα κι ένιωσα περηφάνια σαν να έβλεπα την αδερφή μου! Ένιωθα μαζί σου ότι κι η δική μου καρδιά θα σπάσει. Αυτή την πληρότητα φίλη μου που ένιωσες, αυτή εύχομαι και θέλω με όλη μου την καρδιά να σε συνοδεύει κάθε, μα κάθε μέρα της ζωής σου! Σε αγαπώ!
Καλά, ότι είστε τρελοκομεία μικροί και μεγάλοι φάνηκε (για άλλη μια φορά) από τις φωτογραφίες, αλλά ρε Κατερίνα λάτρεψα τη μαμά σου! Και τη βλέπω στις εικόνες κι είναι σαν φίλη σας, ανέμελη κι ευτυχισμένη. Μα, τι γονίδια έχετε στη φαμίλια; Είστε αστερόσκονη που κρύβει μεγάλη μαγεία κάτω από το ανθρώπινο δέρμα. Μαγεία με Α κεφαλαίο. Από την αγάπη. Αυτούς τους ανθρώπους τους αγαπώ πάντα περισσότερο από όλους. <3 Τα φιλιά μου αστερι! <3
Υ.Γ. Είπα..."θα προσπαθήσω να είμαι λιτή κι απέριττη". Δεν υποσχέθηκα τίποτα! :P
Πόσο γενναιόδωρη είσαι Κατερίνα τελικά ,εμείς που δε μπορέσαμε να κατέβουμε και να σε στηρίξουμε αλλά είχαμε το μυαλό μας σ εσένα σε Ευχαριστούμε για το μοίρασμά σου! Σου εύχομαι παντοτινά να νιώθεις πληρότητα και αγάπη και σύντομα να μοιραστείς μαζί μας την επόμενη σου "σύλληψη "!
Στην παρουσίαση ήμασταν όλοι συγκινημένοι.. όλοι ήρθαμε εκεί επειδή κάτι αφήνεις στον καθένα μας όταν σε διαβάζουμε. Για δείτε που το διαδίκτυο μπορεί να ενώσει και ανθρώπους..θα το λέω πάντα αυτό. Νιώθουμε όλοι μια οικειότητα μαζί σου, σαν να είσαι δικός μας άνθρωπος, είσαι πια δικός μας άνθρωπος Κατερίνα :-)
Ήμουν μάλλον από τους λίγους που δεν είχα διαβάσει το βιβλίο πριν την παρουσίαση... όλα όσα άκουσα εκεί όμως δεν πήραν τίποτα από το συναίσθημα του βιβλίου... από τα πιο "βαθιά" βιβλία που έχω διαβάσει, δεν θα το ξεχάσω ποτέ :-)
Περιμένουμε να ξαναέρθεις τώρα Κατερινάκι, θα χαρούμε τόσο να σε ξαναδούμε!
Αγαπημένη Κατερίνα,ήταν μία υπέροχη βραδιά,που θα φυλάμε σαν πολύτιμο φυλακτό μέσα στην καρδιά μας!!!Ένοιωθα μία συστολή μπροστά σε σένα, που θαυμάζω τόσο πολύ και το να σε συναντήσω από κοντά (και όχι μόνο μέσα από τον υπολογιστή) είναι ένα ανεκτίμητο δώρο!!!Να είσαι πάντα καλά και όπως ανυπομονώ για κάθε ανάρτηση σου,έτσι ανυπομονώ και για τα επόμενα βιβλία σου!!!
Τι ωραία που ήταν!Περιμένουμε τη σειρά μας στη Θεσσαλονίκη!AriadnefromGreece!
Διάβασα το βιβλίο σου και έφτιαξα για τον εαυτό μου, ένα βραχιόλι με ένα μικρό κοχυλάκι για να μην ξεχνάω, για να αγαπάω την κόρη μου με όλη την δύναμη της ψυχής μου, για να μην την κρίνω, για να είμαι η Μάνα της στις χάρες της, στις λύπες της, στα νεύρα της,στους έρωτες της, στις απογοητεύσεις της....
Για να μην ξεχνάω ότι και εγώ είμαι παιδί μιας Μάνας...
Ήταν μαγικά... ήταν όμορφα, συγκινητικά! Η αλήθεια είναι πως χάρηκα την αγκαλιά σου όσο τίποτε άλλο μα, σε ένιωσα τόσο κοντά...! Σαν να μην είχα τόσο καιρό να σε δώ... σαν να είσαι κοντά μου συνεχώς... νομίζω, πιστεύω ότι είσαι.. είσαι στη σκέψη μου, είσαι στο ''είναι'' μου, γιατί με έχεις μάθει να σκέφτομαι αλλιώς, γιατί μου έχεις δείξει έναν άλλο δρόμο... σε ευχαριστώ και πάλι!
από όλα όσα έγραψες εδω εγώ κρατω όλα τα συναισθήματα της μητέρας σου που νιώθω εγώ πως θα την έχουν πλημμυρίσει!Και του μπαμπά σου φυσικά και ας ήταν απών!Τους φαντάζομαι όταν συναντηθούν ,με πόση περηφάνια θα του εξιστορεί τα πάντα η μητέρα σου!Τι πιο υπέροχο για (μετανάστες) βιοπαλαιστές γονείς να βλέπουν αυτην την θαυμαστή ζωή του παιδιού τους και την αγάπη τόσου κόσμου!
Μακάρι να ζήσουμε τετοιες στιγμές και εμεις με τα παιδιά μας Κατερίνα!
Καλοτάξιδο το βιβλίο σου ,καλή συνέχεια και σε επόμενα!
Κατερίνα δεν ξέρω πως να εκφράσω με λέξεις όλα όσα ένιωσα διαβάζοντας το Μικρό Λευκό Κοχύλι αλλά κι όταν βρέθηκα εκεί μαζί σου στην παρουσίαση. Μια περίεργη θλίψη που μέσα της έκρυβε αγάπη και κλάματα πολλά που έφερναν λύτρωση. Νιώθω πως εμείς είμαστε τα κοχύλια, εμείς οι μαμάδες κι αυτές οι γυναίκες που μίλησαν εκεί με έκαναν να κλάψω περισσότερο όπως επίσης με συγκίνησε τρομερά η δύναμη του blogging και πόσο δυνατά συναισθήματα μπορεί να σου φέρει κάποιος που δεν γνωρίζεις προσωπικά, που δεν έχεις δει ποτέ στη ζωή σου. Δεν έχω λόγια αλήθεια να περιγράψω τι ένιωσα στην παρουσίαση για αυτό και έμεινα σιωπηλή σε όλη την διάρκεια της....
Κατερινα μου δυστηχως δεν ημουνα κοντα σου αυτητην τοσο σημαντικη στιγμη γιαεσενα ομως σου ευχομαι καλοταξιδο το κοχυλακι σου και παντα με επιτυχιες.πολλα φιλια.
αγαπημενη κατερινα.ειμαι πολυ συγκινιμενη απο την συναντηση μας.σε περιμενα στην εισοδο,για να σε αγκαλιασω,πρωτη.και το καταφερα.σου μιλησα,και ηαγκαλια σου,τοσο ζεστη,λες και με ηξερες χρονια.σου εδωσα και κατι μικρο,που εφτιαξα,αλλα με μεγαλη αγαπη,για σενα.ολα ηταν υπεροχα.και τα ματια μου,δακρυσαν,πολλες φορες.το μικρο σου κοχυλι υπεροχο,σαν κι εσενα.θαυμασα,την μητερα σου.οταν της ειπα,οτι εχει συμβαλει,κι εκεινη ,σε αυτο το πλασμα που θαυμαζουμε,μου φιλουσε τα χερια,και με εκλεισε,στην αγκαλια της.νοιωθω,ακομα,τη συγκινηση,και το ριγος,να με διαπερνα.σε εθχαριστω,για ολα αυτα.να ειστε παντα υγιεις,και χαρουμενοι,γιατι σας αξιζει.η προσκληση για την αιγινα,ισχυει,για παντα.θα μας δωσεις,μεγαλη χαρα.σ αγαπω πολυ,και ελπιζω,σε μια απαντηση
Συγχαρητήρια Κατερίνα για το βιβλίο σου.ευχομαι να κάνεις πολλές ακόμα παρουσιάσεις βιβλίων. Μη σταματήσεις πότε να γράφεις στο μπλογκ σου γοατι είσαι βάλσαμο για πολύ κόσμο....ξέρεις πόσες φορές διαβάζω και διαβάζω τις αναρτήσεις σου? Κάθε φορά ανακαλύπτω και καινούργια πράγματα μέσα από αυτές .μη σταματήσεις να ξέρεις ότι έχεις ένα μοναδικό χάρισμα να απαλύνει τις πληγές στις ψυχές των ανθρώπων μέσα από τα λόγια σου. Πόση δύναμη έχουν αυτά τα λόγια σου...είμαι τυχαία που σε ανακάλυψα πάνε δύο χρόνια από τότε και να ξέρεις καθημερινά αναζητώ καινούργια ανάρτησή σου,φαντάζομαι δε θα είμαι και μόνη.να είσαι πάντα γερή και δυνατή και ευτυχισμένη για να μας δίνεις πάντα χαρά μέσα από τα μοναδικά σου λόγια μέσα από το μπλογκ και μέσα από τα επόμενα βιβλία σου που εύχομαι να γράψεις και θελω να είναι πολλά αυτά. Με εκτίμηση Σ
Κατερίνα μου διάβασα το βιβλίο σχεδόν κλαίγοντας, με συγκλονισε. Έχοντας ζήσει κάποια γεγονότα πρόσφατα ταυτίστηκα τόσο πολύ και τρόμαξα... Δε θέλω να καταντήσω έτσι...
Ενα μικρό κοχύλι στο χέρι μου θα με συντροφεύει και θα μου θυμίζει να μην ξεχνάω τα σημαντικά.
Ενα μόνο θέλω να σου πω, ένα πελώριο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!!
Κατερίνα, καλοτάξιδο!!
Θα το αναζητήσω :)
Πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί Κατερινάκι μου!!!!
Συγκινήθηκα με όλα τα σχόλια που διάβασα, είμαι σίγουρη ότι θα το θυμάστε όλοι για πολύ καιρό.
Περιμένω με αγωνία την παρουσίαση της Θεσσαλονίκης.
Να είσαι καλά και να συνεχίσεις να γράφεις!!!!
Φιλάκια πολλά σε όλους σας!!!!!
Θα σου πω μόνο (πάλι) πόσο στενοχωρήθηκα που δεν κατάφερα ΕΚΕΙΝΗ την ημέρα να είμαι εκεί :( Και ότι σε αγαπώ! Σε έχω αγαπαπήσει μέσα από όλα αυτά που μου έχεις προσφέρει απλόχερα διαβάζοντάς σε όλα αυτά τα χρόνια. Σε αγάπησα μέσα από το Μικρό σου Κοχυλάκι. Είσαι έμπνευση για εμένα και με έχεις "ταρακουνήσει" πολλές φορές μέσα από τα κείμενά σου. Με έχεις κάνει να βλέπω πολλά πράγματα με άλλο μάτι. Και αυτό, είναι δώρο. Να το ξέρεις <3
Ασπασία
Δημοσίευση σχολίου