Το σπίτι μας περιμένει το Πάσχα...

Κάθε φορά σαν έρχονται γιορτές κάνω σχέδια κι όνειρα και πάντα πάντα καταλήγω θυμωμένη κι απογοητευμένη με την έλλειψη χρόνου, με την έλλειψη των αγαπημένων μου...με την έλλειψη...

Μα πάντα το παλεύω τελικά...Σκέφτομαι πως αν δεν ήταν τα παιδιά δεν θα έμπαινα στον κόπο, να στολίσω, να ψήσω, να φουρνίσω...μα ίσως και να κάνω λάθος γιατί η χαρά είναι εσωτερική ανάγκη και ξεκινά από εμάς...

Έτσι όταν για ακόμη μια φορά βγήκαν από το πατάρι τα κουτιά με τα Πασχαλινά ήμουν φειδωλή...λίγα και καλά έτσι για τη χαρά της γιορτής είπα...και  μετά αφέθηκα. Αφέθηκα στα μικρά χρωματιστά αυγά, τα λαγουδάκια, τα παπάκια, τα καλαθάκια...

Τα συμπαθώ τόσο πολύ και μου είχαν λείψει τόσο και τελικά άρχισα να στολίζω το σπίτι και η χαρά με παρέσυρε για μια ακόμη φορά... 

Κι ύστερα σαν τα στολίζω κάθομαι και τα κοιτάζω και τα βρίσκω τόσο μα τόσο χαριτωμένα που θα ήθελα να μπορούσα να έχω χρόνο πολύ να πίνω νωχελικά τον καφέ μου και να κοιτάζω έξω από το παράθυρο τα σύννεφα να μαζεύονται την ώρα που έρχεται η μπόρα...

Αντίθετα βγάζω μια γρήγορη φωτογραφία και συνεχίζω να τρέχω και μέσα στην τρέλα μου λίγο πριν φτάσω στον προορισμό μου παίρνω απότομες στροφές για να προλάβω να φωτογραφίσω τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, ένα πρωινό που ο Βαρδάρης μας πήρε τα μυαλά! 

Θα ήθελα να μπορούσα να μείνω εκεί να κοιτώ με άγρια χαρά την οργισμένη φούσκο θαλασσιά, μα συνέχισα να τρέχω για να προλάβω. Να προλάβω...

Φυτεύω στο μπαλκόνι μου τα πανέμορφα φρέσκα λουλούδια και θέλω τόσο να τους κάνω παρέα, μα λέω μετά...σε λίγο, αύριο...το Πάσχα, τις ημέρες της αργίας...

Λυπάμαι που δεν τα προλαβαίνω όλα και καμιά φορά νιώθω σαν να μην προλαβαίνω τα πιο σημαντικά...Τη ζωή, τα μάτια τους σαν με κοιτούν με λάμψη, τα μαλλιά τους να μεγαλώνουν και να θέλουν κούρεμα, τα αστεία τους, τις νέες ιστορίες που σκαρώνουν, εμένα και τους φίλους μου...από όλα λείπω...έτσι νιώθω.

Κι αν δεν λείπω είναι γιατί τρέχω...μα βαρέθηκα, κουράστηκα να τρέχω...κι αντί να σταματήσω τρέχω πιο γρήγορα, για να προλάβω!

Ξέρω αυτό συμβαίνει με όλους μας. Δεν είναι μόνο δικό μου "προνόμιο" αυτός ο τρελός ρυθμός ζωής!

Και τα Σαββατοκύριακα τρέχω να προλάβω να δώσω χαρά στα μικρά μου που μεγαλώνουν τόσο γρήγορα, μα όσο κι αν μεγαλώνουν θέλουν να κάνουν  πράγματα μαζί μου. Χαίρονται να μου φέρνουν αγριολούλουδα για τα βάζα ή να χτυπούν στο μίξερ τα γλυκά ή να βάφουμε μαζί αυγά...

Έτσι φέτος  τα χρωματιστά μας αυγά τα βάψαμε με  τον μικρό κι ένα φιλαράκι του κι ήταν τόσο τρυφερή αυτή η εικόνα καθώς ζωγράφιζαν με υπομονή το αυγό τους δημιουργώντας μια υπέροχη παλέτα χρωμάτων πάνω σε αυτό...

Τα πιο όμορφα αυγά της φετινής γιορτής!

...κι ύστερα ανάμεσα στα κενά μου τους παίρνω και βγαίνουμε έξω και μαζεύουμε λουλούδια και κλαδιά για να στολίσουμε κι άλλο κι άλλο και χαίρονται τόσο με αυτή την μικρή απλότητα, με αυτά τα δυο λεπτά...γιατί θα τα περάσουν μαζί μου κι εγώ μαζί τους.

...και μετά ανάμεσα στο υπόλοιπο κενό κι ενώ τα φαγητό βράζει ή τα παιδιά παίζουν και λίγο πριν φύγω,  κάθομαι για λίγο να κάνω τα δικά μου. Για μια μικρή στιγμή ηρεμίας, όπου μέσα σε λίγα λεπτά χρησιμοιοποιώντας την τεχνική της αγαπημένης Βέρας, θα γεμίσω με χαρούμενα αυγουλάκια ένα ακόμη καλάθι...έτσι για χαρά!

Και τα Σαββατοκύριακα θα προσπαθήσω και πάλι να βρω χρόνο για να κάνω ένα ωραίο γλυκό δοκιμαστική, έτσι ώστε τις γιορτινές μέρες να ξέρω αν θα είναι στο τραπέζι μας μετά το γεύμα και ναι!!!! 

για φέτος θα είναι αυτή η Πάβλοβα  σε μια λιγότερο πολύπλοκη μα πάντα κολασμένη  version και βέβαια μια ακόμη δοκιμή  τα απλά τσουρεκάκια που ξετρελαίνουν τα παιδιά, με δικά μας Πασχαλινά μπαχαρικά κι όχι αυτά της  συνταγής, για να ξαναθυμηθώ τη συνταγή και να μου πετύχουν τα τσουρέκια γιατί όλη η μαγεία των γιορτών κρύβεται τα μελομακάρονα τα Χριστούγεννα και τα τσουρέκια το Πάσχα!

...κι έτσι απλά μπήκαμε κι επίσημα στη Μεγάλη Εβδομάδα κι εγώ νιώθω πανέτοιμη και πάλι...Να γιορτάσω μαζί με αυτούς που είναι δίπλα μου, μα και με τη σκέψη όλων όσων είναι μακριά μου...Με τη μνήμη καταχωρημένη σε κάθε κύτταρο μου, με τα γέλια, τις μυρωδιές, τις αυλές, τα ζυμάρια, τα χέρια, τα μάτια...

Με όλα πάλι εκεί. Πάντα εκεί για εμένα, για αυτούς που ήρθαν, για αυτούς που έρχονται...Παρέα με όλα όσα ζήσαμε, με όλους όσους τα μοιραστήκαμε και τραβά πια ο καθένας τον δρόμο του...

Κάθε χρόνο στις γιορτές λίγο πριν...χάνω το νόημα. Χάνω εμένα, μα με ξαναβρίσκω ανάμεσα σε εικόνες και μνήμες. Ανάμεσα σε ανθρώπους και συναισθήματα.

Μια γιορτή με τόση θλίψη. Μια γιορτή τόσο δυνατή. Γεμάτη Ελπίδα...Γεμάτη υποσχέσεις. Γεμάτη Ζωή!

Μεγάλη Εβδομάδα αγαπημένοι...Η μεγαλύτερη όλης της χρονιάς. Εύχομαι να τη ζήσουμε όλοι με κατάνυξη, καρτερικότητα, πίστη και συντροφικότητα προς τους ανθρώπους.

Ας κοιτάξουμε δίπλα μας...Κανείς μόνος, κανείς ξεχασμένος, κανείς αποκομμένος κι από αυτές τις γιορτές... Καλημέρα αγαπημένοι. Εύχομαι μια γαλήνια Μεγάλη Εβδομάδα....

                                                                                                                                               Κατερίνα