Ήρθε πάλι εκείνη η εποχή του χρόνου που όλοι περιμένουμε! Η εποχή κάθε νέας θεατρικής παράστασης του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής!
Αυτή τη φορά η παράσταση θα μας ταξιδέψει σε στιγμές, ατάκες και χαρακτήρες του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου που όλοι γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε σε ένα έργο γεμάτο χιούμορ κι εκπλήξεις και θα απαντήσουν σε ένα καίριο ερώτημα...Τι είναι αυτό που έχει τελικά τη μεγαλύτερη αξία στη ζωή;
Όλοι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί είναι κατενθουσιασμένοι και παρά την ένταση και την κούραση των τελευταίων ημερών κρατούν το ηθικό τους ψηλά γιατί ο στόχος είναι μεγάλος αφού τα κέρδη των παραστάσεων θα προσφερθούν για την ενίσχυση του Συλλόγου "Συζωή".
Οι ημέρες που ζούμε είναι έντονες καθώς όλα είναι υπ ατμών. Τα κοστούμια, τα σκηνικά, το σενάριο, τα τραγούδια όλα όλα όλα είναι δημιουργία των μελών του Συλλόγου, που τρέχουν ασταμάτητα τους τελευταίους μήνες να τα προλάβουν όλα! Και πάντα όλα τα καταφέρνουν τελικά γιατί δουλεύουν συλλογικά και καταφέρνουν το ακατόρθωτο.Να μας προσφέρουν υπέροχες ενθουσιώδης παραστάσεις επαγγελματικού πια επιπέδου κι όλοι εμείς να μην μπορούμε ούτε να διανοηθούμε τις εντάσεις, την κούραση και τον κόπο που κρύβεται πίσω από όλη αυτή την μαγική προσπάθεια, που ο μοναδικός της στόχος είναι η προσφορά...μα και κάτι ακόμη.
Η χαρά. Η ζωή. Η ίδια η αγάπη στον εαυτό τους, στις οικογένειες τους...Γιατί η αλήθεια είναι πως σαν τελειώνει κάθε παράσταση φεύγουμε όλοι κερδισμένοι και χαρούμενοι μα όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι που ντύθηκαν και ανέβηκαν στο σανίδι...φεύγουν ψηλότεροι, ομορφότεροι και μεγαλύτεροι στα μάτια των οικογενειών τους, βαρύτεροι σε συναισθήματα και γεμάτοι με μια αγάπη και μια ικανοποίηση που μένει για καιρό χαραγμένη στα γεμάτα φως πρόσωπα τους...
Στην σελίδα του στο fcb Κύκλος Ζωής, μπορείτε να παρακολουθείτε νεότερα και να έχετε πληροφορίες που χρειάζεστε.
Σας περιμένουμε λοιπόν να απολαύσουμε μαζί για ακόμη μια φορά μια ακόμη αξέχαστη παράσταση!
Ακολουθούν εικόνες από τις βραδυνές κάποιες φορές και μεταμεσονύκτιες πρόβες τους...
Ένα νησί λοιπόν...Ένα καυτό Ελληνικό Καλοκαίρι. Η Μαργαρίτα κι ο Παντελής, δυο άσπονδοι εχθροί και μπόλικοι τουρίστες ο καθένας με την τρέλα του, μας ταξιδεύουν, μας γεμίζουν συναισθήματα και μας προσφέρουν μπόλικο γέλιο με τα τσαλίμια τους...Κι όλα αυτά για ένα μεγάλο Σ' αγαπώ!
...και σ' αυτή την παράσταση συμμετέχει μαζί με τους υπόλοιπους τρελούς φίλους και το δικό μου αγόρι και η χαρά μας μεγάλη. Ο Άγγελος έχει μεταφέρει ήδη εντυπώσεις αφού συχνά πυκνά ακολουθεί τον μπαμπά του στις πρόβες και γυρνά κατενθουσιασμένος, χωρίς όμως να μαρτυρήσει ούτε μια σκηνή!!!!
Αγαπημένοι σας περιμένουμε! Το Σ'αγαπώ δεν είναι μια απλή λέξη. Είναι συναίσθημα γεμάτο τρέλα και πάθος κι αλήθεια και καθαρότητα και φροντίδα κι εμείς ζούμε μέσα από όλα αυτά. Ζούμε για αυτά!...
Ένα Σ' αγαπώ όλη μας η ζωή...Ένα Σ'αγαπώ πίσω από κάθε μας ανάγκη!....κι έρχεται Καλοκαίρι...
Ήταν θυμάμαι μια ομάδα από τις κανονικές...από αυτές που κυλούν απλά χωρίς ξαφνιάσματα. Μα εκείνος ήταν αναστατωμένος πολύ. Ήρθε θυμωμένος. Ο θυμός του έκρυβε μοναξιά. Έλλειψη επικοινωνίας. Εγκατάλειψη.
Όταν κάποιος είναι σε άρνηση, σε απόσυρση, σε θυμό και δεν θέλει να συνεργαστεί η ομάδα διχάζεται. Μπερδεύεται.
Υπάρχει ένα κομμάτι που θέλει να βοηθήσει, να πιέσει, να δείξει ενδιαφέρον κι ένα κομμάτι που νιώθει πως αυτό το ενδιαφέρον μπορεί να γίνει πίεση μεγάλη και να προκαλέσει ρωγμή...
Ανάλογα με το τι κουβαλά και το τι έχει ανάγκη ο καθένας δρα...
Άλλοι πιέζουν, άλλοι δίνουν χώρο και χρόνο...μα όλοι περιμένουν τον leader. Πάντα εκείνος δίνει το ρυθμό!
Έτσι κι έγινε....άλλοι τον πίεσαν, άλλοι διακριτικά του έκαναν χώρο...κι εγώ..Εγώ ο leader όπως πάντα, απαίτησα. Απαίτησα γιατί δεν ήθελα να τον εγκαταλείψω. Έχω προσδοκίες από τους ανθρώπους γιατί πιστεύω σε αυτούς και τις δυνατότητες τους. Οπότε πιέζω. Πιέζω δυνατά!
Εκπαιδεύτηκα σε ομάδες όπου ο χρόνος ήταν πολύτιμος. Όταν κάποιος παίζει με το θάνατο, όταν κάποιος μετά την ομάδα μπορεί να πάει στην πιάτσα και να χαθεί για πάντα τότε δεν έχεις περιθώριο. Τον αρπάζεις την ώρα που τον έχεις. Εδώ και Τώρα!
Πρέπει η ομάδα να ενεργοποιηθεί και να γίνει πόλος έλξης. Να πιέσει, να απαιτήσει, να δείξει ενδιαφέρον, να δώσει φροντίδα. Μόνο έτσι μπορεί να κρατήσει κάποιον στους κόλπους της. Έστω κι αν αυτός ο κάποιος πιεστεί, θυμώσει, εκραγεί, φύγει...ωστόσο, θα έχει νιώσει, θα έχει προλάβει να νιώσει αυτή την αίσθηση του συναισθηματικού γεμίσματος.
Θα έχει νιώσει ανεπαίσθητα ίσως μα αληθινά χωρίς καν να το καταλάβει αυτό το χάδι που έχει ανάγκη και αντί να κραυγάζει για βοήθεια ζητά χώρο να αναπνεύσει και να νιώσει ελεύθερος.
Όταν ένας άνθρωπος είναι απελπισμένος θέλει να νιώσει σημαντικός κι η αληθινή ουσιαστική θεραπευτική πίεση όταν δίνεται σωστά, οριοθετημένα και συστηματικά, δίνει ξεκάθαρα το μήνυμα.
"Είμαστε εδώ για εσένα! Μας είσαι σημαντικός! Μπορείς! Αλλά όχι μόνος"
....Θεέ μου πόσο καιρός είχα να το ακούσω αυτό και το ξανάκουσα με μεγάλη συγκίνηση από το Φαίδωνα την ημέρα της παρουσίασης του κοχυλιού...Μπορείς αλλά όχι μόνος. Γι' αυτό ήρθες εδώ...για να μην είσαι μόνος...
Η ομάδα πίεσε. Πίεσε...πίεσε...όσο η ομάδα πίεζε εκείνος κλεινόταν. Θύμωνε. Ένιωθε εκτεθειμένος. Ένιωθε στόχος! Ένιωθε προβληματικός, ιδιαίτερος.
Είναι υπέροχο το πως συμβαίνει αυτό.Υπέροχο.Το έχω δει εκατοντάδες φορές, μα πιο πολύ...το έχω νιώσει στο πετσί μου!
Το να είμαι δηλαδή θυμωμένη κι ο θυμός να με απομονώνει. Με τη σιωπή να προσπαθώ να κερδίσω ενδιαφέρον κι αντί να διεκδικώ για τον εαυτό μου, να απομονώνομαι...Έχω ζήσει με το θυμό μου χρόνια πολλά, αξέχαστα, γεμάτα χαμένες σχέσεις και χαμένη ενέργεια...και ήρθε η Ιθάκη...Η Ιθάκη μου κι οι άνθρωποι της να μου δείξουν τι σημαίνει προσπάθεια.Τι σημαίνει μοίρασμα...τι σημαίνει μπορείς αλλά όχι μόνος!
Μέσα μου χαμογελούσα καθώς η ένταση τον φούντωνε. Καθώς η ομάδα άρχισε να φοβάται πως τον χάνει...κι εκεί με μια έντονη παρέμβαση γύρισα όλη την ένταση σε εμένα....Θύμωσε μαζί μου, το ήξερα καλά...κι αυτός ήταν ο στόχος. Να γυρίσει στον θεραπευτή ο θυμός και να αποσυμφορηθεί η ένταση από την ομάδα του.
Μου πήρε χρόνια να μην το φοβάμαι αυτό...Εκπαιδεύτηκα από τους καλύτερους ομαδικούς θεραπευτές με μεγάλη επιμονή στο να μην με τρομάζει αυτό το ρίσκο. Αυτό συμβαίνει σε όλους τους θεραπευτές που δουλεύουν στο χώρο τον εξαρτήσεων.Το ρίσκο είναι η ευκαιρία που μαθαίνεις να δημιουργείς προς όφελος σου!
"Σε μια υγιή ομάδα να παίρνεις ρίσκα για να εξελιχθεί, να πάει μακριά, να απογειωθεί...Σε μια νοσηρή ομάδα να παίρνεις ρίσκα για να ενωθεί ή να σπάσει. Να ξεκαθαρίσει!" Επίπονα και τα δυο μα λυτρωτικά!
Έφυγε έξαλλος, θυμωμένος κρύβοντας όλα αυτά τα συναισθήματα πίσω από το χιούμορ, κάνοντας χαβαλεδάκο στο τέλος της ομάδας, μα ήταν αποσυντονισμένος, μπερδεμένος, πιεσμένος πολύ. Η ομάδα ανησυχούσε.
Ήταν σφιγμένοι, ένιωθαν πως τον πίεσαν πολύ και τώρα κινδύνευσαν να τον χάσουν...Ένιωθαν ανασφάλεια. Πως έκαναν κάτι υπερβολικό κι άσχημο, πως δεν έδειξαν σεβασμό στο αίτημα του, να τον αφήσουν στην ησυχία του!
Είπα λόγια που έχω ακούσει χιλιάδες φορές πριν μάθω να τα λέω και να τα εννοώ.
"Δείξτε εμπιστοσύνη και τώρα δώστε χρόνο. Κάντε αυτό που ξέρετε να κάνετε καλά.Να είστε εκεί...."
Σιωπή...Αναμονή...Αγωνία. Δυο μέρες μετά ήρθε ένα μήνυμα, προς όλη την ομάδα. Απλό, χιουμοριστικό, παρέα με το τραγούδι You'll never walk alone των Gerry and the Pacemakers...που τους αφιέρωνε.
Τον ύμνο της Λίβερπουλ μιας κι είναι και ποδοσφαιρόφιλος κι αυτό ήταν το τεράστιο μήνυμα.
Ένα μήνυμα που έλεγε ένα και μόνο πράγμα πίσω από τις ανείπωτες λέξεις...
Είμαι εδώ. Μαζί σας....
Το αποφάσισε. Το είχε επιτέλους καταλάβει...Συγκινήθηκα πολύ...γιατί μου θύμισε πολλούς πολλούς αγαπημένους ανθρώπους και την δαιδαλώδη θεραπευτική τους διαδρομή, μα πιο πολύ μου θύμισε εμένα.Την δική μου διαδρομή όταν αποφάσισα πως δεν θα περπατήσω μόνη στη ζωή κι αυτό δεν ήταν δώρο των φίλων και συνεργατών μου. Ήταν το δώρο στον εαυτό μου! Γιατί η μοναξιά είναι επιλογή....
Την Τετάρτη, δυο κόσμοι μου ενώθηκαν, στην παρουσίαση του βιβλίου μου στη Θεσσαλονίκη. Ο Φαίδωνας ο πρώην μου Διευθυντής από το ΚΕΘΕΑ αντιπροσώπευε τον ένα κόσμο. Εκεί όπου για δεκάξι ολόκληρα χρόνια εκπαιδευόμουν με μια φιλοσοφία δυναμίτη και με αξίες και σεβασμό για τον άνθρωπο και τις δυνατότητες του. Έμαθα να μην περπατώ μόνη. Έμαθα πως μπορώ να καταφέρω πολλά μόνη μα η μοναξιά μειώνει την αξία αυτού που ζεις, αυτού που καταφέρνεις. Έμαθα να μοιράζομαι. Έμαθα να δίνω και να παίρνω και να ρισκάρω.
Ο Φαίδωνας αντιπροσώπευε μέσα μου όλο αυτό. Ήταν για χρόνια ο εκπαιδευτής μου. Εκείνος που μου έκανε τις πλάτες για να κάνω τα δικά μου. Να δημιουργώ, να ρισκάρω. Έμαθα πως στις πλάτες μου είχα φτερά. Μου το έδειξε αυτό καθαρά, με πίεσε πολύ για να το μάθω και μ' άφησε να πετάξω...Με πίεζε, με ζόριζε μα είχε απαιτήσεις από εμένα και πίστη σε εμένα και τις δυνατότητες μου και με άφηνε ελεύθερη να βρω το δρόμο μου.
Ένιωθα ευγνώμων για την εμπιστοσύνη μα υπήρχαν φορές που θύμωνα με όλη αυτή την ελευθερία, ένιωθα χαμένη κι έκανα άπειρα, άπειρα λάθη. Είχα όμως ομάδες συναδέλφων δυνατές που με κρατούσαν, με φρόντιζαν, με προστάτευαν...
Αν ήμουν μόνη θα ήμουν χαμένη, μα είχα όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους να στέκονται δίπλα μου.
Να με κρατούν σαν πέφτω, να με σηκώνουν, να με ξαναστέλνουν εκεί έξω σε μια νέα μάχη. Να απαιτούν από εμένα, να με πιέζουν, να με εμπιστεύονται, να μην με αφήνουν να εγκαταλείπω καμιά προσπάθεια..καμία! Και τους ευχαριστώ γι'αυτό. Για κάθε επίπονη μαγική στιγμή...Για όσα ζήσαμε. Τους ευχαριστώ!
...Όταν έφυγα από εκείνη την ζεστή ασφαλή φωλιά δεκάξι χρόνια μετά, έχοντας καταφέρει πολλά, ένιωθα ολομόναχη.
Σαν όλα όσα είχα πάρει από εκεί να μην ήξερα τι να τα κάνω. Άρχισα να αμφισβητώ τις δυνατότητες μου.Την αξία μου. Τα εφόδια μου. Δεν ήξερα ποια ήμουν, σαν να είχα χάσει την ταυτότητα μου...και τότε ήρθε στη ζωή μου ένα σίφουνας. Η Βέτα!
Μου έδωσε ένα χαστούκι θαρρείς. Μου είπε ρίσκαρε! Μπορείς. Μπορείς. Καλέ, τι κάθεσαι εκεί κάτω μαζεμένη; Φτερά δεν είναι αυτά πέτα!...
...κι άρχισα να χρησιμοποιώ σιγά σιγά όλα τα εργαλεία που κουβαλούσα για να χτίσω κάτι νέο για εμένα. Ένα νέο όνειρο, μια νέα πραγματικότητα. Με πόνο, με αγωνία. Με λάθη και ανασφάλειες πολλές, με μοναξιά....
Μα το Σχολείο της Φύσης έγινε η βάση μου. "Δως μου τόπο να σταθώ και σου κινώ την γη" είπε ο Αρχιμήδης. Το μαγικό Σχολείο της Φύσης, έγινε το μέρος που πάτησα με σταθερότητα, για να κινήσω τη γη μου. Να ξαποστάσω να πάρω δυνάμεις για να δώσω μια δυνατή σπρωξιά και να σηκωθώ ξανά...κι ήρθαν άνθρωποι.
Άνθρωποι Θεέ μου... τόσοι πολλοί...Τόσο σημαντικοί! Μου έδωσαν έμπνευση. Με σήκωσαν από εκεί που ήμουν σκυμμένη. Μου έδωσαν κίνητρο.Μου έδωσαν πίσω ζωή...Γιατί;
Δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω.Δεν ξέρω πως έγινε όλο αυτό τόσο γρήγορα, τόσο καταλυτικά. Μα νιώθω πως είχα μάθει το πρωτύτερο μάθημα μου πολύ καλά..."Μπορείς μα όχι μόνος." Και το πρώτο που έκανα ήταν να ακολουθήσω το ρυθμό που έδινε η Βέτα και να φροντίσω να είμαι ανοιχτή για να βρω ανθρώπους...να αφήσω ανθρώπους να με πλησιάσουν ξανά.
Γιατί ήξερα πως μπορούσα πολλά, μα τι αξία είχαν όλα αυτά αν ήμουν μόνη;
...κι ήρθαν να σταθούν δίπλα μου γενναιόδωρα, πλάσματα. Γενναίοι, τολμηροί. Που με εμπιστεύτηκαν χωρίς καν να με ξέρουν. Αφέθηκαν, πίστεψαν σε εμένα για πολλούς λόγους μα κυρίως για έναν. Γιατί ήθελαν να πιστέψουν στον εαυτό τους. Ήθελαν να τον γνωρίσουν. Ήθελαν να βρουν και να αγαπήσουν το παιδί μέσα τους και μπήκαν στον Κύκλο!Τον Κύκλο της αλλαγής...
Η παρουσίαση του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη οργανωμένη από το Δέντρο Ζωής τον Κοινωνικό Σύλλογο που δημιουργήθηκε μέσα από τις δομές του Σχολείου της Φύσης κι έχω την τιμή να ανήκω, μου έκλεισε έναν πελώριο λατρεμένο κύκλο και μέσα του είναι όλα όσα αγάπησα. Άνθρωποι. Στιγμές. Συναισθήματα.
Σαν όλα να έκλεισαν για εμένα σε εκείνη την παρουσίαση, το μαγικό βράδυ της Τετάρτης.Στη γιορτή που μου ετοίμασαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στα κρυφά, σχεδιάζοντας, δημιουργώντας, κλέβοντας ώρες από τις οικογένειες τους για εμένα.
Σαν το κοχύλι να ήρθε να ενώσει αυτούς τους δυο πολύτιμους κόσμους για έναν και μόνο λόγο...Γιατί μοιάζουν. Γιατί λειτουργούν με τις ίδιες αξίες.Την ίδια φιλοσοφία.Τον ίδιο σεβασμό προς τον άνθρωπο και τη ζωή! Κι αναρωτιέμαι αν αυτό είναι τυχαίο...μα ξέρω, ξέρω πως δεν είναι!
Οι Κύκλοι ανοίγουν από εμάς...και εγώ θέλω να ανήκω σε κύκλους αλληλοβοήθειας και σεβασμού κι αυτό ίσως και να προσπαθώ να μεταφέρω εκεί έξω...Οι Κύκλοι είμαστε εμείς κι οι αξίες μας!
Νιώθω μια ευγνωμοσύνη απίστευτη.Τόσο μεγάλη που την ημέρα εκείνη, μετά το τέλος της παρουσίασης, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, αρρώστησα, πονούσε το σώμα μου κι έβλεπα εφιάλτες. Σαν να μην μπορούσα να διαχειριστώ όλα αυτά τα συναισθήματα. Σαν η χαρά να ήταν τόσο πελώρια που μεταφραζόταν από το σώμα μου με με πόνο. Συμβαίνει!
Συμβαίνει σαν το συναίσθημα είναι τόσο έντονο που μπερδεύει τα συμπτώματα στο σώμα...Σαν να μην μπορούσα να "χωνέψω" τόση χαρά. Τόση αγάπη...Έχω δει πόσο αυτοκαταστροφικά μπορεί να δράσει η χαρά...κι ήταν έτσι σε εμένα. Για μέρες τρωγόμουν με τις σάρκες μου. Ένιωθα πολλά...Πολλά και μεγάλα κι όχι πάντα θετικά, σαν να έκλεισε μαζί με τη χαρά και μια πίκρα, για όλα όσα δεν πρόλαβα να πω ή να μοιραστώ ή να ακούσω από όλους όσους ήταν εκεί!
Όμως όπως και να έχει...η βραδιά της Τετάρτης ήταν το τέλειο κλείσιμο ενός ταξιδιού που άρχισε χρόνια πριν, σαν πέρασα το κατώφλι του μαγικού σπιτιού στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη. Ίσως γι'αυτό να το βιώνω τόσο έντονα όλο αυτό....
Εκείνο το βράδυ ήταν όλοι εκεί...κι αυτοί που κατάφεραν να είναι μα κι όλοι αυτοί που έλειπαν κι ήταν εκεί με τις σκέψεις και τα μηνύματα τους. Άνθρωποι αγαπημένοι που δουλέψαμε μαζί. Φίλοι μιας ζωής. Άνθρωποι γενναίοι που υπήρξαν θεραπευόμενοι μου στις μονάδες του ΚΕΘΕΑ. Πολύτιμοι αναγνώστες αυτού του blog και φίλοι bloggers. Λατρεμένοι συγγενείς. Άνθρωποι που αγαπηθήκαμε μέσα από το Σχολείο της Φύσης. Γενναίοι που ανήκουν στους νέους Κύκλους Ζωής μου. Υποστηρικτές και εμπνευστές της ζωής μου. Πιστοί συνοδοιπόροι, που ξέρουν να είναι εκεί και να μην εγκαταλείπουν...όλοι εκεί! Παράξενα, ενωμένοι. Σαν να γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας. Σαν να υπήρχε γύρω μας ένας αέναος κύκλος που μας συνέδεε.
Ξαφνιάστηκα, συγκινήθηκα.Συγκινήθηκα τόσο που δεν είχα λόγια και χάθηκα μέσα στο ίδιο μου το συναίσθημα...και παρόλο που ένιωσα σαν κάτι να έμεινε μετέωρο στο τέλος, δεν μπορώ να μην νιώσω πως ήταν μια βραδιά δώρο κι αυτό μου έμεινε...Ήμασταν εκεί μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων...Μια ομάδα τρελών Believers!!!! Ναι αυτό ήμασταν εμείς όλοι εκεί μέσα.
Τρελοί όλοι και θα το νιώσετε σαν αποδεχτείτε την τρέλα μέσα σας σαν κινητήριο δύναμη....Το ένιωσα την στιγμή που ένα τρελός αγαπημένος μου είπε : "Με έκανες να έρθω σε παρουσίαση βιβλίου. Τι πιο τρελό από αυτό;"..."Εσύ με έκανες να τρέξω σε Μαραθώνιο" του απάντησα..."Τι πιο τρελό από αυτό!"
Κλείνω με το υπέροχο κομμάτι You' ll never walk alone...λοιπόν και με τα λόγια που ήθελα να πω εκείνη τη βραδιά μα δεν κατάφερα από το μπέρδεμα μου...
Κανείς, κανείς δεν χρειάζεται να βαδίζει μόνος σε αυτή τη ζωή. Κανείς δεν αξίζει τη μοναξιά.Την εγκατάλειψη.Την απομόνωση. Η ομάδα είναι εκεί να σε κρατήσει...έστω κι αν αποτύχει, έστω κι αν δεν τα καταφέρει με την πρώτη φορά, έστω κι αν νιώθεις πως δεν ταιριάζεις, έστω κι αν νιώθεις ξεκομμένος.
Τόλμα. Ρίσκαρε. Με καθαρότητα. Με αλήθεια. Με πίστη. Με θάρρος. Με εμπιστοσύνη. Με σεβασμό.
...και δεν θα περπατήσεις μόνος ποτέ ξανά! Γιατί η μοναξιά δεν μας αξίζει!Η ζωή είναι τόσο πολύτιμη αγαπημένοι...Τόσο πολύτιμη για να την σπαταλήσουμε με θλιβερά συναισθήματα...
Δώσε ότι έχεις ότι μπορείς. Ότι αξίζεις εσύ...όχι ο άλλος. Και περίμενε λίγα. Δεν δίνουμε για να πάρουμε, δίνουμε για να είμαστε άνθρωποι! Ήρεμοι, γεμάτοι κι ευτυχισμένοι άνθρωποι...
Υπάρχει μια ακόμη τεράστια έκφραση που χρησιμοποιούμε στην Ιθάκη...Στην ερώτηση, τι πήρες από αυτό; Η απάντηση είναι αυθόρμητη. Πήρα Ικανοποίηση!!!Αυτό κι αν είναι τρελό κι απόλυτα υπέροχο. Δώσε, για να πάρεις πίσω, ικανοποίηση!
Ξέρω πως μπορούμε να βρούμε δεκάδες δικαιολογίες. Τις έχω πει όλες στον εαυτό μου. Δεν προλαβαίνω, δεν ανήκω, είμαι διαφορετικός, προέχει η επιβίωση, δεν με θέλουν, δεν ξέρω, δεν μπορώ...μα πίσω από κάθε συναισθηματική δειλία κρύβεται ένας και μόνο φόβος... Θα με αποδεχτούν; Θα είμαι αρκετός;
Ναι! θα είσαι, γιατί είσαι. Δώσε ότι μπορείς από τον εαυτό σου. Ότι αντέχεις. Γιατί είναι αρκετό. Γιατί εσύ από μόνος σου είσαι αρκετός. Είσαι χρήσιμος. Είσαι σημαντικός. Είσαι Μοναδικός!
Μην μπερδεύεσαι σε σκοτεινά μονοπάτια και μην το ξεχνάς ποτέ...Είσαι ξεχωριστός!
Αγαπημένοι ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στέλνω εκεί έξω. Πολύτιμοι άνθρωποι στη ζωή μου...Εμπιστευτείτε! Στη ζωή όλα τα μπορείς...Μα όχι μόνος!
Σας αφιερώνω εκείνο το τραγούδι που έστειλε τότε εκείνος ο άνθρωπος, όταν κατάλαβε πως δεν είναι μόνος...Το λατρεύω!!!!!Έγινε το τραγούδι μου γιατί έχει τα λόγια που νιώθω...
Όταν περνάς μέσα από την καταιγίδα Κράτα το κεφάλι σου ψηλά και μην φοβάσαι το σκοτάδι στο τέλος της καταιγίδας υπάρχει ένας χρυσός ουρανός και το γλυκό ασημένιο τραγούδι ενός κορυδαλλού περπάτα με ελπίδα στην καρδιά σου και δεν θα πορευτείς ποτέ ξανά μόνος ποτέ ξανά μόνος...
Δεν θα πορευτώ ποτέ ξανά μόνη στη ζωή...όχι γιατί είμαι τυχερή. Μα γιατί δεν θέλω!
Δέντρο Ζωής σε ευχαριστώ για την τιμή και την υπέροχη αυτή βραδιά. Βησσαρίωνα Σάκο, σε ευχαριστώ για όλα για την μαγική εκδήλωση και για το υπέροχο εξώφυλλο του κοχυλιού μου. Αλεξάνδρα Ορφανίδου, σε ευχαριστώ για τη διοργάνωση κάθε στιγμής της φανταστικής αυτής παρουσίασης, για τον κόπο σου και τη υπομονή σου!
Βετα Γεωργιάδου σε ευχαριστώ για πολλά, για τη στήριξη και για την φιλία σου.
Φαίδωνα Καλοτεράκη, σε ευχαριστώ για κάθε πολύτιμο μάθημα σου για κάθε πίεση, για κάθε παρατήρηση, για κάθε απαίτηση, για κάθε λέξη. Για κάθε όχι, για κάθε ναι!
Ζωή Βουζίκα, σε ευχαριστώ για τη φροντίδα, την αληθινή αγάπη και τον υπέροχο χώρο που μας βρήκες.
Μαργαρίτα Πέικου, σε ευχαριστώ για την αξέχαστη ερμηνεία και που μου έκανες την τιμή, να ντύσεις το κοχυλάκι με τη φωνή σου και Francois Gagas σε ευχαριστώ που ήσουν εκεί, με τον μαγικό ήχο της κιθάρας σου.
Αγαπημένοι πρώην συνάδελφοι, λατρεμένοι παιδικοί, παλιοί και νέοι φίλοι, σας ευχαριστώ για κάθε στιγμή που υπήρξατε στυλοβάτες και κυματοθραύστες στη ζωή μου. Σας αγαπώ...
Γενναίοι μου από την Ιθάκη κι από κάθε Κύκλο μου ευχαριστώ για κάθε πολύτιμο μάθημα. Σας παίδεψα και σας παιδεύω μα πιστεύω σε εσάς και είμαι περήφανη για κάθε έναν από εσάς...Σας αγαπώ βαθιά κι αληθινά. Είστε οι ξεχωριστοί μου!!!
Αναγνώστες μου...εσείς που θρέψατε το όνειρο μου και του δώσατε υπόσταση...Εσείς μου "με ακούτε" με υπομονή και πιστέψατε σε εμένα πριν ακόμη εγώ η ίδια πιστέψω σε εμένα...σας ευχαριστώ διπλά! ...
και τέλος όλους σας, σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη...(έτσι για να χαμογελάσετε, μα το εννοώ)...
Ακολουθούν εικόνες από την εκδήλωση.Όλες οι φωτογραφίες είναι προσφορά της αγαπημένης μου Πέννυς Τσολακίδου,( ευχαριστώ κι εσένα αγάπη) εκτός από την αμέσως παρακάτω, που είναι ενός απίθανα γενναίου πλάσματος.Της αγαπημένης μου Γιώτας...
Φωτογραφίζοντας τη θάλασσα...Λίγο πριν την έναρξη!
Με...ένα κοχυλάκι αγαπημένο...
Το Μικρό Λευκό Κοχύλι...που ένωσε δυο κόσμους κι έκλεισε έναν Κύκλο...Σε ευχαριστώ κοχυλάκι...
Βησσαρίων Σάκος ο αγαπημένος άνθρωπος που έδωσε στο κοχύλι το τρυφερό εξώφυλλο του...
Μαργαρίτα Πέικου μαγική φωνή, Francois Gagas μαγική κιθάρα.
Κι επειδή μου το ζητήσατε, τα τραγούδια που ακούστηκαν με την σειρά που ακούστηκαν...
Ποτέ δεν θα μάθεις Χατζής
Μου θυμίζεις Χατζής
Αν ερχόσουν Χατζής
Πάρε ένα κοχύλι απ'το Αιγαίο Χατζής Μαρινέλλα
Σ'αγαπώ Μαρινέλλα Χατζής
Μόνοι απόντες αυτοί που ήξερα πως θα ένιωθαν τόνους συγκίνησης και περηφάνειας και θα με συμπλήρωναν απόλυτα...Γιατί είμαι δική τους.
Μπαμπάς, Μαμά κι αδερφή. Η σημαντικότητα ενός ανθρώπου φαίνεται στην απουσία του κι η απουσία τους πελώρια. Σας αγαπάω...Είστε η βάση μου. Η αληθινή μου βάση!
...Αν η παρουσίαση στην Αθήνα ήταν το τέλειο άνοιγμα, η παρουσίαση στην Θεσσαλονίκη ήταν το τέλειο κλείσιμο...Σας ευχαριστώ...όλους!
Μπορείς πάντα να μείνεις εκεί. Μόνος, στην πικρία πως σε εγκατέλειψαν, πως σε απομόνωσαν, πως σε αδίκησαν, πως σου φέρθηκαν σκληρά. Σήκω πάνω κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Ο πρώτος που σε αδίκησε είσαι εσύ. Δεν χρειάζεται να είσαι μόνος. Δεν είσαι μόνος. Μην μένεις μόνος.
Όλοι μαζί...Όλοι μαζί αγαπημένοι. Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας!!! Και ω! Τι κόσμος θα είναι αυτός....
Κατερίνα
Είμαστε λίγα χρόνια πριν σε μια συνάντηση προσωπικού με μια παλιά ομάδα συνεργατών. Μετά από ώρες μοιράσματος και παραπόνων και θυμού και προσπαθώντας να κατανοήσει ο ένας πως νιώθει ο άλλος, μια αγαπημένη μου συνάδελφος που είναι πια φίλη λατρεμένη λέει το μαγικό "Νιώθω σαν απότιστο χωραφάκι..."
Θυμάμαι πως έπεσε μια βαθιά σιωπή. Σαν όλοι ξαφνικά να κατάλαβαν, να ένιωσαν ακριβώς στο πετσί τους τι εννοεί.Τι σημαίνει να είσαι ένα απότιστο χωράφι.
Ένα χωράφι που έχει κάθε δυνατότητα να δώσει σοδειά και καρπούς και παραγωγή. Ένα χωράφι που είναι εύφορο και μέσα του κρύβεται αξία.
Ένα χωράφι που κρύβει βαθιά του θησαυρούς, μα δεν έχει καμία ελπίδα. Καμία απολύτως ελπίδα γιατί τα χωράφια δεν τα ποτίζουν μόνο οι βροχές...Δεν τα φροντίζει μόνο η φύση...
Τα χωράφια τα φροντίζουν οι γεωργοί τους...Κι ένα απότιστο χωραφάκι, είναι ένα χωραφάκι ξεχασμένο.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη θλίψη από το να νιώθεις έτσι. Πως σε ξέχασαν. Σε εγκατέλειψαν. Σε άφησαν πίσω να παλεύεις σε αντίξοες συνθήκες και να προσπαθείς μέσα από την άνυδρη γη σου να δώσεις ότι έχεις ότι μπορείς, έστω και λίγα ταλαιπωρημένα αρρωστιάρικα, μικρά φυτά...
Πόσο συγκινητική είναι αυτή η προσπάθεια. Η προσπάθεια ενός απότιστου χωραφιού...ενός ξεχασμένου ανθρώπου...Έχω υπάρξει μάρτυρας τέτοιων απότιστων χωραφιών και ο αγώνα τους πάντα με συγκλόνιζε βαθιά. Με πονούσε και με ξάφνιαζε αυτή η αγέρωχη προσπάθεια. Η λυσσαλέα ανάγκη για τροφή. Για νερό. Για κανονικότητα.
Πρέπει να το δεις αυτό για να το εκτιμήσεις. Πρέπει να το νιώσεις για να το διεκδικήσεις από τον εαυτό σου. Για να μην τον λυπάσαι και να μην τον αφήνεις στην ησυχία του.
Όταν βλέπεις ξεχασμένους ανθρώπους να μεγαλώνουν, όταν βλέπεις απότιστα χωραφάκια να προσπαθούν να ανθίσουν...δεν έχεις επιλογή από τον αναλογιστείς τη δική σου ευθύνη. Τις δικές σου ελλείψεις. Την δική σου προσπάθεια.
Είναι ισότιμη; Είναι ισάξια; Είναι το ίδιο γενναία;
Στη ζωή μας είμαστε ταυτόχρονα, χωράφια και περιβολάριδες κι οι ρόλοι είναι κι οι δυο δύσκολοι και γοητευτικοί πολύ.
Με τα παιδιά μου είμαι μια αγρότισσα που προσπαθώ σκληρά. Μα στη ζωή μου νιώθω συχνά απότιστο χωραφάκι και τότε με πιάνει μια θλίψη και μια οργή. Θλίψη που με ξεχνούν, οργή που αφήνω να με ξεχνούν...και τότε στις δύσκολες εκείνες περιόδους ξέρω πως η ευθύνη είναι μοιρασμένη...και προσπαθώ διπλά.
Και σαν είμαι απότιστο χωράφι...αυτόματα γίνομαι κακή αδιάφορη περιβολάρισσα...έτσι απλά!
Η καλή σοδειά, έρχεται από αφοσιωμένους αγρότες και ξέρω, ξέρω πως δεν μπορείς να αφοσιωθείς στο να οργώσεις, να ξεχορταριάσεις, να ποτίσεις το δικό σου χωραφάκι αν εσένα σε έχουν ξεχάσει...
Γι'αυτό ας γεμίσουμε τη ζωή μας με ανθρώπους που ξέρουν να δίνουν εκτός από το να χαίρονται να παίρνουν. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να διεκδικεί από ανθρώπους που τον ξεχνούν και θεωρούν δεδομένο το ότι θα πάρουν σοδειά, χωρίς να έχουν δώσει σωστή φροντίδα.
Ας τους πιέσουμε να αλλάξουν. Μα αν καταλάβουμε πως δεν αλλάζουν ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να απομακρυνθεί.
Ας προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τη σπατάλη. Ας κάνουμε οικονομία δυνάμεων γιατί οι βροχές δεν έρχονται πάντα και όποτε τις χρειαζόμαστε...
Αγαπημένοι μου...η πικρία κι ο θυμός δεν ευνοούν τα μαγικά ανθίσματα των ανθρώπων. Καμιά φορά αρκεί μονάχα να αποδεχθείς και να αλλάξεις τρόπο.Τρόπο σκέψης, τρόπο δράσης....
Μόνο έτσι θα γίνεις γόνιμο έδαφος. Μόνο έτσι θα γίνεις χωράφι που μέσα του μπορεί να ανθίσει μια νέα ζωή...Η δική σου!
Ήρθε λοιπόν η στιγμή το κοχυλάκι να παρουσιαστεί και στη Θεσσαλονίκη... Το αγαπημένο Δέντρο Ζωής ο Κοινωνικός Σύλλογος στον οποίο έχω την τιμή να ανήκω από καιρό προσπαθεί να διοργανώσει την παρουσίαση του βιβλίου, με εμένα να δημιουργώ διάφορων λογιών εμπόδια και για διάφορους λόγους! Ευτυχώς που με ξέρουν και για κάποιο λόγο με αγαπούν, γιατί αλλιώς θα με είχαν "στολίσει"...
Όμως τελικά και με την βοήθεια της αγαπημένης life saver Ζωής Βουζίκα από την D.K.Event Solutions...τα καταφέραμε και μπήκαμε στην τελική ευθεία και επιτέλους η παρουσίαση στην Θεσσαλονίκη είναι πια γεγονός!
Οπότε έχω την χαρά να σας ανακοινώσω πως την επόμενη Τετάρτη 18 Μαΐου στις 19.00 το απόγευμα...με ώρα προσέλευσης 18.30 στο Μέγαρο Μουσικής στο κτίριο Μ2 Αίθουσα 01, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου μου.
Μαζί μου ως παρουσιαστές του βιβλίου θα μου κάνουν την τιμή να είναι δυο άνθρωποι που αγαπώ πολύ, πολύ και θαυμάζω ακόμη περισσότερο!
Φαίδωνας Καλοτεράκης. Έχει σπουδάσει Θεολογία, Φιλοσοφία και Ψυχολογία.
Είναι Διευθυντής του ΚΕΘΕΑ Βορείου Ελλάδος.Μουσικός και Συνθέτης με σημαντικό δισκογραφικό έργο. Ο Φαίδωνας είναι μια απίστευτα σημαντική φιγούρα στη ζωή μου! Δάσκαλος κι εμπνευστής. Έχουμε συνεργασθεί στο ΚΕΘΕΑ όπου υπήρξε άμεσος διευθυντής μου για πάνω από 12 χρόνια.
Ελισάβετ Γεωργιάδου. Παιδαγωγός και εκπαιδευτικός.Υπεύθυνη του Σχολείου της Φύσης και εμπνεύστρια του νέου εκπαιδευτικού Προγράμματος Big Bang Education.
Μια γυναίκα έμπνευση που αγαπώ πολύ και της χρωστώ πολλά. Μας έφερε κοντά ο μικρός μου γιος, που ήταν μαθητής στο μαγικό σχολειό της και μας ένωσε η τρέλα κι η αγάπη μας για τη ζωή και τον άνθρωπο.
Επίσης μια ακόμη υπέροχη γυναίκα που αγαπώ και θαυμάζω η Μαργαρίτα Πέικου θα είναι εκεί, κάνοντας μου την τιμή να διανθίσει με την μελωδική, μαγική φωνή της την παρουσίαση!
Πριν κλείσω, οφείλω να στείλω την αγάπη μου στα δυο αυτά πλάσματα....Αλεξάνδρα, Βησσαρίωνα... ευχαριστώ για την υπομονή και την υποστήριξη κι αγαπημένο Δέντρο σε ευχαριστώ για την τιμή!
Επίσης, με αφορμή την παρουσίαση, μπορείτε να με ακούσετε στην εκπομπή "Αντιφωνίες κι Αντιστίξεις" FM 100.6 αυτή την Κυριακή 15 Μαΐου στις 17.00.
Μπορεί πια, να έχω την εμπειρία της πρώτης παρουσίασης στην Αθήνα, μα και πάλι έχω μια αγωνία μεγάλη...και μια ακόμη μεγαλύτερη χαρά κι ελπίζω, ελπίζω πραγματικά να τα καταφέρετε και να είστε εκεί για να την μοιραστώ μαζί σας!
Το κοχυλάκι συνεχίζει το μακρύ του ταξίδι και δεν θα σταματήσω να αγωνιώ για το ταξίδι αυτό. Το ταξίδι αυτό, που ξεκινήσαμε μαζί...οπότε αγαπημένοι μου φίλοι κι αναγνώστες θα είναι μεγάλη χαρά και τιμή για εμένα το να είστε εκεί....μαζί μου...μαζί μας. Να γνωριστούμε και να μοιραστούμε, μια βραδιά ξεχωριστή!
Συνοδοιπόροι σε μια ακόμη τρυφερή περιπέτεια...
Το βράδυ του Σαββάτου ήταν δύσκολο. Δύσκολο πολύ...ενώ το Σάββατο ξεκίνησε σαν μια όμορφη ημέρα με τα αγόρια στην ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη στην έκθεση The comic com, που μας πρότεινε το Μαράκι μου, με όλους τους ήρωες της Marvel παρέα...και μπόλικη τρέλα κι ενθουσιασμό.
Μα έκλεισε ζόρικα με σκέψεις πολλές και θυμό, οπότε κοιμήθηκα χωρίς να έχω αποφασίσει τι θα κάνω το πρωί της Κυριακής.
Αν θα πάω στο αγώνα βουνού, στο Σέιχ Σου που είχα από καιρό δηλώσει συμμετοχή... Παρόλο που ήμουν αναποφάσιστη και θυμωμένη και δεν είχα προπονηθεί και δεν είχα κοιμηθεί, σηκώθηκα νωρίς το πρωί και μπαίνοντας στην κουζίνα βρήκα τον Άγγελο να ετοιμάζει πρωινό για να μου το φέρει στο κρεββάτι...Του χάλασα την έκπληξη...
Με κοίταξε απογοητευμένος...και μου έδειξε το κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Δικό μου και τόσο όμορφο, όσο κι εκείνος...
Χώθηκε στην αγκαλιά μου σαν τότε που ήταν μικρούλης και παρόλο που είναι πια πιο ψηλός και μεγαλόσωμος από εμένα...χάθηκε εκεί κι έγινε μια σταλιά στα μάτια μου...Ξημέρωσε η ημέρα της μητέρας κι εγώ είχα σκοπό να την περάσω μουτρωμένη, θυμωμένη, βουλιαγμένη...μα κάτι μέσα μου σκίρτησε βλέποντας τον να έχει ξυπνήσει τόσο νωρίς για να ετοιμάσει πρωινό στην μαμά του. Σε μια μαμά που ήθελε να κάνει χαρούμενη...
Εκείνη τη στιγμή η μαμά μέσα μου, αποφάσισε πως θα τρέξει!
Στο βουνό συνάντησα φίλους, παλιούς μου συναδέλφους από το ΚΕΘΕΑ. Κάποιους είχα να τους δω χρόνια. Αγκαλιαστήκαμε, γελάσαμε τα είπαμε στα πεταχτά. Μετά έβαλα το καπέλο μου κι άρχισα να τρέχω...Λίγο πριν η κολλητή μου η Όλγα με ρωτούσε..."μα γιατί τρέμουν τα χέρια σου;"..."Γιατί θα τρέξω"...κι όπως πάντα δεν σταμάτησαν να τρέμουν παρά μόνο σαν άρχισε ο αγώνας...Μπαίνοντας όπως πάντα στη δράση...
Ήταν μαγεία το να τρέχω στο βουνό. Ήταν μαγεία οι ήχοι των πουλιών. Τα βήματα των δρομέων στο χώμα. Τα τεράστια δέντρα κι οι σκιές τους. Οι μυρωδιές του μελιού και της ρίγανης. Η μαγική θέα κι οι ριπές ενός δροσερού αέρα στις πλαγιές. Οι ευλογημένες κατηφόρες, μετά τις κολασμένες ανηφόρες... Γιατί ήταν κόλαση στο βουνό...Ο δυνατός σκληρός ήλιος, οι πέτρες και το ανώμαλο έδαφος που διέλυε τα γόνατα και τους αστραγάλους μου, οι κακοτράχαλες ανηφόρες, τα στενά ανηφορικά μονοπάτια...
Ήταν κόλαση και μαγεία μαζί το να τρέχω στο βουνό... τόσο έντονο σαν εμπειρία που σίγουρα θα το ξανακάνω.
Το μυαλό μου σκεφτόταν το πρωί μας και τον ήλιο που έμπαινε από τα παράθυρα στο σπίτι. Τα αγόρια που θα έτρωγαν πρωινό κι όλη την Κυριακάτικη ρουτίνα που ζούσαν χωρίς να χρειάζεται να είμαι εγώ εκεί...κι ένιωσα υπέροχα. Ελεύθερη που μπορούσαν να είναι ήρεμοι χωρίς εμένα και ταυτόχρονα μια τεράστια ασφάλεια που όλα κυλούν υπέροχα χωρίς να χρειάζεται να είμαι κι εγώ εκεί...
Που η ζωή τους κυλά...ξέροντας πως σε λίγο θα γυρίσω...
Ο τερματισμός υπέροχος μιας και με έκπληξη διαπίστωσα πως περίμεναν εκεί ο Πα κ ο μεγάλος μας γιος. Με ένα μεγάλο χαμόγελο. Σε έναν ακόμη τερματισμό!
...Οι φωτογραφίες είναι του φίλου και δρομέα Βαγγέλη δημιουργού του Days of running 365 και άλλη μια συνάντηση έκπληξη με τον αγαπημένο πια Πρόεδρο του ΣΔΥΘ...εκείνον τον άνθρωπο που η φωνή του με είχε βοηθήσει τότε στον Μαραθώνιο ένα μήνα πριν... Υπέροχες φωτεινές στιγμές!
Φωνές, μετάλλια, γέλια, φίλοι...κι ύστερα εκεί...Μαζί τους. Όλη μου η ημέρα. Η γιορτινή μου μέρα, θα ήταν αφιερωμένη σε εκείνους...όμως τελικά, κατάλαβα πως εκείνοι αφιέρωσαν την ημέρα τους σε εμένα.
...μα πριν γίνει αυτό, ήξερα πως μια μαμά αγαπημένη περνούσε την γιορτινή ημέρα της με το μικρό γιο της στο νοσοκομείο και λίγες μέρες πριν χρειαζόταν αίμα. Πριν γυρίσω σε εκείνους λοιπόν πήγαμε στην αιμοδοσία που έκανε το Δέντρο Ζωής...κι ήμουν κουρασμένη κι ιδρωμένη και βρώμικη, μα ήθελα τόσο να δώσω αίμα...κι ήμουν τόσο χαρούμενη που τα κατάφερα!...και ήρθε το μετά μου...
Μια υπέροχη βόλτα στο φάρο του Αγγελοχωρίου, όπου είχε ξενάγηση και μόλις που προλάβαμε τον φαροφύλακα.
Τον λατρεύω αυτό το φάρο με όλα αυτά τα οχυρά του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου γύρω του. Το ίδιο και τα αγόρια. Ο μπαμπάς τους τους λέει διάφορες ιστορίες και πάντα οργώνουν μαζί όλη την γύρω περιοχή για να δουν τα πολυβολεία και τις τρύπες από τις βόμβες κι εγώ τους κοιτώ από μακριά κι αγναντεύω το υπέροχο τοπίο. Αυτή τη φορά ολάνθιστο. Αξεπέραστο...
Μόλις είχα ολοκληρώσει έναν αγώνα στο βουνό, είχα δώσει αίμα και καθόμουν εκεί στην άκρη ενός γκρεμού, με έναν ήλιο λαμπερό στο πρόσωπο μου, να αγναντεύω τη θάλασσα, ενώ ο αέρας μου έφερνε τους ήχους της φωνής τους. Πόση γαλήνη είχε εκείνη η μαγική στιγμή...πόση ευλογία...
Πως θα μπορούσα να τα είχα χάσει όλα αυτά αν έμενα στο αρχικό μου συναίσθημα;
Στην πίκρα και την οργή με την οποία είχα αφεθεί να κοιμηθώ το προηγούμενο βράδυ και να ξυπνήσω το ίδιο πρωί...κι ένα λουλούδι με επανέφερε. Κατακόκκινο, τρυφερό, γεμάτο προσδοκίες...Χρόνια Πολλά μαμά....
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή πηγαίνω στον Επιτάφιο στην εκκλησία που παντρευτήκαμε και κόβω ένα κλαδάκι από ένα μικρό δεντράκι σε μια αυλή απέναντι από την εκκλησία. Κάθε Πάσχα στολίζει το παράθυρο μας...Το αγαπώ αυτό το δεντράκι και τα λουλούδια του...και όλο σκέφτομαι πως πρέπει να το βρω για να αγοράσω ένα, μα δεν ξέρω το όνομα του...
Γυρνώντας σπίτι μετά την εκδρομή μας, με περίμενε το δεντράκι μου μαζί με τις παιδικές χρωματιστές τους κάρτες, με τα άτσαλα τρυφερά γράμματα...
To λένε Solanum κι είναι ένα όνειρο...γιατί μέσα μου συμβολίζει το θρήνο και την αγάπη...Τη θυσία και την απόλυτη ελευθερία.
Φέτος έγινε δικό μου, μια ημέρα συμβολική και μεγάλη μέσα μου. Η ημέρα που άρχισα να γιορτάζω όχι το ότι έγινα μαμά...μα την αντίληψη της μητρότητας μέσα μου...Η ημέρα που κατάλαβα πως ήμουν μαμά, πριν ακόμη εκείνοι έρθουν στη ζωή μου. Η ημέρα που κατάλαβα πως η μητρότητα ήταν ολοζώντανη μέσα μου από τη στιγμή που αποφάσισα να τη βιώσω σε κάθε πλάσμα, που αγάπησα...
...ένα τυχαίο solanum, ένα τυχαίο τριαντάφυλλο, ένα τυχαίο φιλί, μια τυχαία ημέρα...με έκαναν να βγω στον ήλιο και να δώσω και να πάρω ότι μπορώ, ότι αξίζω, ότι αντέχω κι ότι μπορούν κι ότι αξίζουν κι ότι αντέχουν δίπλα μου, αυτοί που αγαπώ...Τυχαία λέω! Μα εγώ, ποτέ δεν πίστεψα στο τυχαίο...
