Το Πάσχα του χθες...

Τα τσουρέκια μας έγιναν απλά υπέροχα, για πρώτη φορά με τόσο ζωντανή αληθινά Πασχαλινή μυρωδιά και γεύση κι ύστερα βάψαμε τα κόκκινα αυγά με τα παιδιά κι έγιναν λαμπερά.

Το σπίτι χαρούμενο γιορτινό, με το τραπέζι στρωμένο για τη μεγάλη βραδιά 

και μετά την Ανάσταση έξω στον αυλόγυρο της εκκλησίας, κάτω από τα πεύκα με τα φώτα της πόλης εκεί μακριά πέρα από τη θάλασσα και τα χιλιάδες κεράκια αναμμένα, με τσουγκρίσματα κι αυγομαχίες και γυρίσαμε σπίτι να σταυρώσουμε την πόρτα και να στρωθούμε γύρω από το τραπέζι που γέμισε με φωνές.

Όλοι σημαντικοί, μα πιο σημαντικοί αυτοί που έλειπαν...

Τα τραπέζια όμορφα στρωμένα, μα αν είναι άδεια δεν έχουν ζωή. Τα τραπέζια γίνονται μεγαλύτερα μέσα σε φωνές και γέλια.Γίνονται πλουσιότερα με ανθρώπους γύρω τους.

Πιάσαμε το Μάη γεμίζοντας τα βάζα με αγριολούλουδα. Γιορτάσαμε τον Γιώργη μας, με αγαπημένες γεύσεις που περίσσεψαν από το Λαμπριάτικο τραπέζι και τις αγαπάμε.Το τραπέζι μας κεφάτο φωτεινό.

Γεμίσαμε τις μέρες μας με τα γέλια τους με βόλτες στα χωράφια. Με παιχνίδια στο γηπεδάκι κοντά στο σπίτι, με ενδιάμεσες στάσεις από τις μικρές ξαφνικές μπόρες. Με χαζά παιχνίδια στην αυλή, με τα χνουδωτά κεφάλια των σκυλιών μας.

Οι εκδρομές, τα μεγάλα σχέδια ναυάγησαν, μέσα σε ανοιξιάτικες καταιγίδες που όμως γέμισαν με χρώμα τους αγρούς. Με ζωντάνια τα σύννεφα και το τοπίο.

Τα μάτια δεν χόρταιναν ομορφιά. Ρουφούσα την κάθε εικόνα. Εκείνους, τα δέντρα, τα σύννεφα, τη θάλασσα, τις μπόρες, τα αγριολούλουδα.

Σε κάθε βόλτα γυρνούσα σπίτι με ένα ματσάκι στο χέρι. Για χαρά.

Αγαπημένες στιγμές. Διάβασα, σκέφτηκα, έπαιξα, κοιμήθηκα, μαγείρεψα, έφαγα...όλες οι αισθήσεις γεμάτες.Ο ήλιος παντού. Γύρω μου, μέσα μου...

Τα τηλέφωνα έσπασαν.Συγγενείς, θείοι, παππούδες γιαγιάδες, αδέρφια, φίλοι...κάποιοι μακριά, μα όλοι εκεί. Σημαντικοί. Ξεχωριστοί. Εκεί. Με μια λέξη, με ένα τηλεφώνημα, με ένα γέλιο...Δεν έλειψε κανείς τους  από μέσα μου...κανείς που δεν ήθελε να λείψει!

Οι παππούδες ρωτούν...τι κάνουν τα παιδιά, ποιός έσπασε το αυγό ποιανού, τι δώρα πήραν, τι χρώμα αυγά έβαψαν...κάθε λεπτομέρεια φαίνεται να είναι σημαντική! Κάθε μικρή χαμένη στιγμή...πόσο δύσκολο για τα παιδιά και για εκείνους...

Ονειρεύονται χρόνια τώρα, το Πάσχα στο Πατρικό μου, με τη γιαγιά να πλάθει μαζί τους τσουρέκια, και να βάφουν για εκείνη τα αυγά, όπως κάνουμε μαζί κάθε χρόνο. Να τους πηγαίνει στην εκκλησία να κοινωνήσουν, και μετά στην πλατεία για παγωτό. Τον παππού να τους κερνάει  μπουγάτσα μετά τη μεταλαβή και τα απογεύματα στο ταβερνάκι του για σουβλάκια, με όλα τα εγγόνια μαζί (όλοι αναρωτιόμαστε πως το καταφέρνει) και να γίνεται χαμός.

Όλα τα ονειρεύονται και έμαθαν να δίνουν παρατάσεις στα όνειρα, στα σχέδια...έμαθαν να περιμένουν το αύριο...κι έχουν εμπιστοσύνη πως αυτό θα έρθει...κι εμείς μαθαίνουμε τόσα από αυτή τους την εμπιστοσύνη στη ζωή.

Μέχρι να έρθει το αύριο που ονειρεύονται οι μακρινοί παππούδες και τα εγγόνια, ζούμε όλοι μαζί το τώρα. Το τώρα που είναι γεμάτο με εμάς κι αυτό είναι κάτι που επίσης μάθαμε μέσα από τα παιδιά μας. Τα όνειρα του αύριο να μην μας εμποδίζουν από το να απολαμβάνουμε το τώρα.

Όλες οι γιορτές είναι ιδιαίτερες μα αυτή έχει κάτι άλλο. Κάτι που ξυπνά πέρα από μνήμες παιδικές και άλλες μνήμες καταγεγραμμένες από γενιά σε γενιά. Εικόνες που δεν έχω ζήσει μα μου έχουν μεταφερθεί, μέσα από βιώματα αγαπημένων που κάποιους δεν έχω καν γνωρίσει...Γι'αυτό αγαπώ το Πάσχα και θυμάμαι πως αυτό το έλεγε κι η μαμά μου. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια πολλά για να το νιώσω κι εγώ.

Η Λαμπρή πέρασε...κι ήταν πραγματικά όμορφη και γεμάτη ζωή. Λαμπρή όπως της αρμόζει...κι η ζωή προχωράει κι οι μέρες περνούν σαν νερό και συνεχίζουμε αγαπημένοι...Συνεχίζουμε...

Χριστός Ανέστη λοιπόν. Χρόνια Πολλά. Γεμάτα φως κι υγεία κι ανθρώπους. Γεμάτα Ζωή! Γεμάτα Τώρα!

                                                                                                                                Κατερίνα