Μια τυχαία ημέρα...

Το βράδυ του Σαββάτου ήταν δύσκολο. Δύσκολο πολύ...ενώ το Σάββατο ξεκίνησε σαν μια όμορφη ημέρα με τα αγόρια στην ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη στην έκθεση The comic com, που μας πρότεινε το Μαράκι μου, με όλους τους ήρωες της Marvel παρέα...και μπόλικη τρέλα κι ενθουσιασμό.

Μα έκλεισε ζόρικα με σκέψεις πολλές και θυμό, οπότε κοιμήθηκα χωρίς να έχω αποφασίσει τι θα κάνω το πρωί της Κυριακής. 

Αν θα πάω στο αγώνα βουνού, στο Σέιχ Σου που είχα από καιρό δηλώσει συμμετοχή... Παρόλο που ήμουν αναποφάσιστη και θυμωμένη και δεν είχα προπονηθεί και δεν είχα κοιμηθεί, σηκώθηκα νωρίς το πρωί και μπαίνοντας στην κουζίνα βρήκα τον Άγγελο να ετοιμάζει πρωινό για να μου το φέρει στο κρεββάτι...Του χάλασα την έκπληξη...

Με κοίταξε απογοητευμένος...και μου έδειξε το κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Δικό μου και τόσο όμορφο, όσο κι εκείνος...

KaPaworld Instagram

Χώθηκε στην αγκαλιά μου σαν τότε που ήταν μικρούλης και παρόλο που είναι πια πιο ψηλός και μεγαλόσωμος από εμένα...χάθηκε εκεί κι έγινε μια σταλιά στα μάτια μου...Ξημέρωσε η ημέρα της μητέρας κι εγώ είχα σκοπό να την περάσω μουτρωμένη, θυμωμένη, βουλιαγμένη...μα κάτι μέσα μου σκίρτησε βλέποντας τον να έχει ξυπνήσει τόσο νωρίς για να ετοιμάσει πρωινό στην μαμά του. Σε μια μαμά που ήθελε να κάνει χαρούμενη...

Εκείνη τη στιγμή η μαμά μέσα μου, αποφάσισε πως θα τρέξει!

Στο βουνό συνάντησα φίλους, παλιούς μου συναδέλφους από το ΚΕΘΕΑ. Κάποιους είχα να τους δω χρόνια. Αγκαλιαστήκαμε, γελάσαμε τα είπαμε στα πεταχτά. Μετά έβαλα το καπέλο μου κι άρχισα να τρέχω...Λίγο πριν η κολλητή μου η Όλγα με ρωτούσε..."μα γιατί τρέμουν τα χέρια σου;"..."Γιατί θα τρέξω"...κι όπως πάντα δεν σταμάτησαν να τρέμουν παρά μόνο σαν άρχισε ο αγώνας...Μπαίνοντας όπως πάντα στη δράση...

Ήταν μαγεία το να τρέχω στο βουνό. Ήταν μαγεία οι ήχοι των πουλιών. Τα βήματα των δρομέων στο χώμα. Τα τεράστια δέντρα κι οι σκιές τους. Οι μυρωδιές του μελιού και της ρίγανης. Η μαγική θέα κι οι ριπές ενός δροσερού αέρα στις πλαγιές. Οι ευλογημένες κατηφόρες, μετά τις κολασμένες ανηφόρες... Γιατί ήταν κόλαση στο βουνό...Ο δυνατός σκληρός ήλιος, οι πέτρες και το ανώμαλο έδαφος που διέλυε τα γόνατα και τους αστραγάλους μου, οι κακοτράχαλες ανηφόρες, τα στενά ανηφορικά μονοπάτια...

Ήταν κόλαση και μαγεία μαζί το να τρέχω στο βουνό... τόσο έντονο σαν εμπειρία που σίγουρα θα το ξανακάνω.

Το μυαλό μου σκεφτόταν το πρωί μας και τον ήλιο που έμπαινε από τα παράθυρα στο σπίτι. Τα αγόρια που θα έτρωγαν πρωινό κι όλη την Κυριακάτικη ρουτίνα που ζούσαν χωρίς να χρειάζεται να είμαι εγώ εκεί...κι ένιωσα υπέροχα. Ελεύθερη που μπορούσαν να είναι ήρεμοι χωρίς εμένα και ταυτόχρονα μια τεράστια ασφάλεια που όλα κυλούν υπέροχα χωρίς να χρειάζεται να είμαι κι εγώ εκεί...

Που η ζωή τους κυλά...ξέροντας πως σε λίγο θα γυρίσω...

Ο τερματισμός υπέροχος μιας και με έκπληξη διαπίστωσα πως περίμεναν εκεί ο Πα κ ο μεγάλος μας γιος. Με ένα μεγάλο χαμόγελο. Σε έναν ακόμη τερματισμό!

...Οι φωτογραφίες είναι του φίλου και δρομέα Βαγγέλη δημιουργού του Days of running 365 και άλλη  μια συνάντηση έκπληξη με τον αγαπημένο πια Πρόεδρο του ΣΔΥΘ...εκείνον τον άνθρωπο που η φωνή του με είχε βοηθήσει τότε στον Μαραθώνιο ένα μήνα πριν... Υπέροχες φωτεινές στιγμές!

Φωνές, μετάλλια, γέλια, φίλοι...κι ύστερα εκεί...Μαζί τους. Όλη μου η ημέρα. Η γιορτινή μου μέρα, θα ήταν αφιερωμένη σε εκείνους...όμως τελικά, κατάλαβα πως εκείνοι αφιέρωσαν την ημέρα τους σε εμένα.

...μα πριν γίνει αυτό, ήξερα πως μια μαμά αγαπημένη περνούσε την γιορτινή ημέρα της με το μικρό γιο της στο νοσοκομείο και λίγες μέρες πριν χρειαζόταν αίμα. Πριν γυρίσω σε εκείνους λοιπόν πήγαμε στην αιμοδοσία που έκανε το Δέντρο Ζωής...κι ήμουν κουρασμένη κι ιδρωμένη και βρώμικη, μα ήθελα τόσο να δώσω αίμα...κι ήμουν τόσο χαρούμενη που τα κατάφερα!...και ήρθε το μετά μου...

Μια υπέροχη βόλτα στο φάρο του Αγγελοχωρίου, όπου είχε ξενάγηση και μόλις που προλάβαμε τον φαροφύλακα. 

Τον λατρεύω αυτό το φάρο με όλα αυτά τα οχυρά του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου γύρω του. Το ίδιο και τα αγόρια. Ο μπαμπάς τους τους λέει διάφορες ιστορίες και πάντα οργώνουν μαζί όλη την γύρω περιοχή για να δουν τα πολυβολεία και τις τρύπες από τις βόμβες κι εγώ τους κοιτώ από μακριά κι αγναντεύω το υπέροχο τοπίο. Αυτή τη φορά ολάνθιστο. Αξεπέραστο...

Μόλις είχα ολοκληρώσει έναν αγώνα στο βουνό, είχα δώσει αίμα και  καθόμουν εκεί στην άκρη ενός γκρεμού, με έναν ήλιο λαμπερό στο πρόσωπο μου, να αγναντεύω τη θάλασσα, ενώ ο αέρας μου έφερνε τους ήχους της φωνής τους. Πόση γαλήνη είχε εκείνη η μαγική στιγμή...πόση ευλογία...

Πως θα μπορούσα να τα είχα χάσει όλα αυτά αν έμενα στο αρχικό μου συναίσθημα; 

Στην πίκρα και την οργή με την οποία είχα αφεθεί να κοιμηθώ το προηγούμενο βράδυ και να ξυπνήσω το ίδιο πρωί...κι ένα λουλούδι με επανέφερε. Κατακόκκινο, τρυφερό, γεμάτο προσδοκίες...Χρόνια Πολλά μαμά....

Κάθε Μεγάλη Παρασκευή πηγαίνω στον Επιτάφιο στην εκκλησία που παντρευτήκαμε και κόβω ένα κλαδάκι από ένα μικρό δεντράκι  σε μια αυλή απέναντι από την εκκλησία. Κάθε Πάσχα στολίζει το παράθυρο μας...Το αγαπώ αυτό το δεντράκι και τα λουλούδια του...και όλο σκέφτομαι πως πρέπει να το βρω για να αγοράσω ένα, μα δεν ξέρω το όνομα του...

Γυρνώντας σπίτι μετά την εκδρομή μας, με περίμενε το δεντράκι μου μαζί με τις παιδικές χρωματιστές τους κάρτες, με τα άτσαλα τρυφερά γράμματα...

To λένε Solanum κι είναι ένα όνειρο...γιατί μέσα μου συμβολίζει το θρήνο και την αγάπη...Τη θυσία και την απόλυτη ελευθερία. 

Φέτος έγινε δικό μου, μια ημέρα συμβολική και μεγάλη μέσα μου. Η ημέρα που άρχισα να γιορτάζω όχι το ότι έγινα μαμά...μα την αντίληψη της μητρότητας μέσα μου...Η ημέρα που κατάλαβα πως ήμουν μαμά, πριν ακόμη εκείνοι έρθουν στη ζωή μου. Η ημέρα που κατάλαβα πως η μητρότητα ήταν ολοζώντανη μέσα μου από τη στιγμή που αποφάσισα να τη βιώσω σε κάθε πλάσμα, που αγάπησα...

...ένα τυχαίο solanum, ένα τυχαίο τριαντάφυλλο, ένα τυχαίο φιλί, μια τυχαία ημέρα...με έκαναν να βγω στον ήλιο και να δώσω και να πάρω ότι μπορώ, ότι αξίζω, ότι αντέχω κι ότι μπορούν κι ότι αξίζουν κι ότι αντέχουν δίπλα μου,  αυτοί που αγαπώ...Τυχαία λέω! Μα εγώ, ποτέ δεν πίστεψα στο τυχαίο...

Καλημέρα αγαπημένοι...

                                                                                                                                             Κατερίνα