Μικρό Λευκό Κοχύλι. Όλοι Μαζί Μπορούμε....

Ήταν θυμάμαι μια ομάδα από τις κανονικές...από αυτές που κυλούν απλά χωρίς ξαφνιάσματα. Μα εκείνος ήταν αναστατωμένος πολύ. Ήρθε θυμωμένος. Ο θυμός του έκρυβε μοναξιά. Έλλειψη επικοινωνίας. Εγκατάλειψη.
Όταν κάποιος είναι σε άρνηση, σε απόσυρση, σε θυμό και δεν θέλει να συνεργαστεί η ομάδα διχάζεται. Μπερδεύεται.
Υπάρχει ένα κομμάτι που θέλει να βοηθήσει, να πιέσει, να δείξει ενδιαφέρον κι ένα κομμάτι που νιώθει πως αυτό το ενδιαφέρον μπορεί να γίνει πίεση μεγάλη και να προκαλέσει ρωγμή...
Ανάλογα με το τι κουβαλά και το τι έχει ανάγκη ο καθένας δρα...
Άλλοι πιέζουν, άλλοι δίνουν χώρο και χρόνο...μα όλοι περιμένουν τον leader. Πάντα εκείνος δίνει το ρυθμό!
Έτσι κι έγινε....άλλοι τον πίεσαν, άλλοι  διακριτικά του έκαναν χώρο...κι εγώ..Εγώ ο leader όπως πάντα, απαίτησα. Απαίτησα γιατί δεν ήθελα να τον εγκαταλείψω. Έχω προσδοκίες από τους ανθρώπους γιατί πιστεύω σε αυτούς και τις δυνατότητες τους. Οπότε πιέζω. Πιέζω δυνατά!

Εκπαιδεύτηκα σε ομάδες όπου ο χρόνος ήταν πολύτιμος. Όταν κάποιος παίζει με το θάνατο, όταν κάποιος μετά την ομάδα μπορεί να πάει στην πιάτσα και να χαθεί για πάντα τότε δεν έχεις περιθώριο. Τον αρπάζεις την ώρα που τον έχεις. Εδώ και Τώρα!

Πρέπει η ομάδα να ενεργοποιηθεί και να γίνει πόλος έλξης. Να πιέσει, να απαιτήσει, να δείξει ενδιαφέρον, να δώσει φροντίδα. Μόνο έτσι μπορεί να κρατήσει κάποιον στους κόλπους της. Έστω κι αν αυτός ο κάποιος πιεστεί, θυμώσει, εκραγεί, φύγει...ωστόσο, θα έχει νιώσει, θα έχει προλάβει να νιώσει αυτή την αίσθηση του συναισθηματικού γεμίσματος.
Θα έχει νιώσει ανεπαίσθητα ίσως μα αληθινά χωρίς καν να το καταλάβει αυτό το χάδι που έχει ανάγκη και αντί να κραυγάζει για βοήθεια ζητά χώρο να αναπνεύσει και να νιώσει ελεύθερος.
Όταν ένας άνθρωπος είναι απελπισμένος θέλει να νιώσει σημαντικός κι η αληθινή ουσιαστική θεραπευτική πίεση όταν δίνεται σωστά, οριοθετημένα και συστηματικά, δίνει ξεκάθαρα το μήνυμα.
"Είμαστε εδώ για εσένα! Μας είσαι σημαντικός! Μπορείς! Αλλά όχι μόνος"

....Θεέ μου πόσο καιρός είχα να το ακούσω αυτό και το ξανάκουσα με μεγάλη συγκίνηση από το Φαίδωνα την ημέρα της παρουσίασης του κοχυλιού...Μπορείς αλλά όχι μόνος. Γι' αυτό ήρθες εδώ...για να μην είσαι μόνος...
Η ομάδα πίεσε. Πίεσε...πίεσε...όσο η ομάδα πίεζε εκείνος κλεινόταν. Θύμωνε. Ένιωθε εκτεθειμένος. Ένιωθε στόχος! Ένιωθε προβληματικός, ιδιαίτερος.
Είναι υπέροχο το πως συμβαίνει αυτό.Υπέροχο.Το έχω δει εκατοντάδες φορές, μα πιο πολύ...το έχω νιώσει στο πετσί μου!
Το να είμαι δηλαδή θυμωμένη κι ο θυμός να με απομονώνει. Με τη σιωπή να προσπαθώ να κερδίσω ενδιαφέρον κι αντί να διεκδικώ  για τον εαυτό μου, να απομονώνομαι...Έχω ζήσει με το θυμό μου χρόνια πολλά, αξέχαστα, γεμάτα χαμένες σχέσεις και χαμένη ενέργεια...και ήρθε η Ιθάκη...Η Ιθάκη μου κι οι άνθρωποι της να μου δείξουν τι σημαίνει προσπάθεια.Τι σημαίνει μοίρασμα...τι σημαίνει μπορείς αλλά όχι μόνος!

Μέσα μου χαμογελούσα καθώς η ένταση τον φούντωνε. Καθώς η ομάδα άρχισε να φοβάται πως τον χάνει...κι εκεί με μια έντονη παρέμβαση γύρισα όλη την ένταση σε εμένα....Θύμωσε μαζί μου, το ήξερα καλά...κι αυτός ήταν ο στόχος. Να γυρίσει στον θεραπευτή ο θυμός και να αποσυμφορηθεί η ένταση από την ομάδα του.
Μου πήρε χρόνια να μην το φοβάμαι αυτό...Εκπαιδεύτηκα από τους καλύτερους ομαδικούς θεραπευτές με μεγάλη επιμονή στο να μην με τρομάζει αυτό το ρίσκο. Αυτό συμβαίνει σε όλους τους θεραπευτές που δουλεύουν στο χώρο τον εξαρτήσεων.Το ρίσκο είναι η ευκαιρία που μαθαίνεις να δημιουργείς προς όφελος σου!

"Σε μια υγιή ομάδα να παίρνεις ρίσκα για να εξελιχθεί, να πάει μακριά, να απογειωθεί...Σε μια νοσηρή ομάδα να παίρνεις ρίσκα για να ενωθεί ή να σπάσει. Να ξεκαθαρίσει!" Επίπονα και τα δυο μα λυτρωτικά!
Έφυγε έξαλλος, θυμωμένος κρύβοντας όλα αυτά τα συναισθήματα πίσω από το χιούμορ, κάνοντας χαβαλεδάκο στο τέλος της ομάδας, μα ήταν αποσυντονισμένος, μπερδεμένος, πιεσμένος πολύ. Η ομάδα ανησυχούσε.
Ήταν σφιγμένοι, ένιωθαν πως τον πίεσαν πολύ και τώρα κινδύνευσαν να τον χάσουν...Ένιωθαν ανασφάλεια. Πως έκαναν κάτι υπερβολικό κι άσχημο, πως δεν έδειξαν σεβασμό στο αίτημα του, να τον αφήσουν στην ησυχία του!
Είπα λόγια που έχω ακούσει χιλιάδες φορές πριν μάθω να τα λέω και να τα εννοώ.
"Δείξτε εμπιστοσύνη και τώρα δώστε χρόνο. Κάντε αυτό που ξέρετε να κάνετε καλά.Να είστε εκεί...."

Σιωπή...Αναμονή...Αγωνία. Δυο μέρες μετά ήρθε ένα μήνυμα, προς όλη την ομάδα. Απλό, χιουμοριστικό, παρέα με το τραγούδι  You'll never walk alone των Gerry and the Pacemakers...που τους αφιέρωνε.
Τον ύμνο της Λίβερπουλ μιας κι είναι και ποδοσφαιρόφιλος κι αυτό ήταν το τεράστιο μήνυμα.
Ένα μήνυμα που έλεγε ένα και μόνο πράγμα πίσω από τις ανείπωτες λέξεις...
Είμαι εδώ. Μαζί σας....
Το αποφάσισε. Το είχε επιτέλους καταλάβει...Συγκινήθηκα πολύ...γιατί μου θύμισε πολλούς πολλούς αγαπημένους ανθρώπους και την δαιδαλώδη θεραπευτική τους διαδρομή, μα πιο πολύ μου θύμισε εμένα.Την δική μου διαδρομή όταν αποφάσισα πως δεν θα περπατήσω μόνη στη ζωή κι αυτό δεν ήταν δώρο των φίλων και συνεργατών μου. Ήταν το δώρο στον εαυτό μου! Γιατί η μοναξιά είναι επιλογή....

Την Τετάρτη, δυο κόσμοι μου ενώθηκαν, στην παρουσίαση του βιβλίου  μου στη Θεσσαλονίκη. Ο Φαίδωνας ο πρώην μου Διευθυντής από το ΚΕΘΕΑ αντιπροσώπευε τον ένα κόσμο. Εκεί όπου για δεκάξι ολόκληρα χρόνια εκπαιδευόμουν με μια φιλοσοφία δυναμίτη και με αξίες και σεβασμό για τον άνθρωπο και τις δυνατότητες του. Έμαθα να μην περπατώ μόνη. Έμαθα πως μπορώ να καταφέρω πολλά μόνη μα η μοναξιά μειώνει την αξία αυτού που ζεις, αυτού που καταφέρνεις. Έμαθα να μοιράζομαι. Έμαθα να δίνω και να παίρνω και να ρισκάρω.
Ο Φαίδωνας αντιπροσώπευε μέσα μου όλο αυτό. Ήταν για χρόνια ο εκπαιδευτής μου. Εκείνος που μου έκανε τις πλάτες για να κάνω τα δικά μου. Να δημιουργώ, να ρισκάρω. Έμαθα πως στις πλάτες μου είχα φτερά. Μου το έδειξε αυτό καθαρά, με πίεσε πολύ για να το μάθω και  μ' άφησε να πετάξω...Με πίεζε, με ζόριζε μα είχε απαιτήσεις από εμένα και πίστη σε εμένα και τις δυνατότητες μου και με άφηνε ελεύθερη να βρω το δρόμο μου.

Ένιωθα ευγνώμων για την εμπιστοσύνη μα υπήρχαν φορές που θύμωνα με όλη αυτή την ελευθερία, ένιωθα χαμένη κι έκανα άπειρα, άπειρα λάθη. Είχα όμως ομάδες συναδέλφων δυνατές που με κρατούσαν, με φρόντιζαν, με προστάτευαν...
Αν ήμουν μόνη θα ήμουν χαμένη, μα είχα όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους να στέκονται δίπλα μου.
Να με κρατούν σαν πέφτω, να με σηκώνουν, να με ξαναστέλνουν εκεί έξω σε μια νέα μάχη. Να απαιτούν από εμένα, να με πιέζουν, να με εμπιστεύονται, να μην με αφήνουν να εγκαταλείπω καμιά προσπάθεια..καμία! Και τους ευχαριστώ γι'αυτό. Για κάθε επίπονη μαγική στιγμή...Για όσα ζήσαμε. Τους ευχαριστώ!

...Όταν έφυγα από εκείνη την ζεστή ασφαλή φωλιά δεκάξι χρόνια μετά, έχοντας καταφέρει πολλά, ένιωθα ολομόναχη.
Σαν όλα όσα είχα πάρει από εκεί να μην ήξερα τι να τα κάνω. Άρχισα να αμφισβητώ τις δυνατότητες μου.Την αξία μου. Τα εφόδια μου. Δεν ήξερα ποια ήμουν, σαν να είχα χάσει την ταυτότητα μου...και τότε ήρθε στη ζωή μου ένα σίφουνας. Η Βέτα!
Μου έδωσε ένα χαστούκι θαρρείς. Μου είπε ρίσκαρε! Μπορείς. Μπορείς. Καλέ, τι κάθεσαι εκεί κάτω μαζεμένη; Φτερά δεν είναι αυτά πέτα!...
...κι άρχισα να χρησιμοποιώ σιγά σιγά όλα τα εργαλεία που κουβαλούσα για να χτίσω κάτι νέο για εμένα. Ένα νέο όνειρο, μια νέα πραγματικότητα. Με πόνο, με αγωνία. Με λάθη και ανασφάλειες πολλές, με μοναξιά....
Μα το Σχολείο της Φύσης έγινε η βάση μου. "Δως μου τόπο να σταθώ και σου κινώ την γη" είπε ο Αρχιμήδης. Το μαγικό Σχολείο της Φύσης, έγινε το μέρος που πάτησα με σταθερότητα, για να κινήσω τη γη μου. Να ξαποστάσω να πάρω δυνάμεις για να δώσω μια δυνατή σπρωξιά και να σηκωθώ ξανά...κι ήρθαν άνθρωποι.
Άνθρωποι Θεέ μου... τόσοι πολλοί...Τόσο σημαντικοί! Μου έδωσαν έμπνευση. Με σήκωσαν από εκεί που ήμουν σκυμμένη. Μου έδωσαν κίνητρο.Μου έδωσαν πίσω ζωή...Γιατί;
Δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω.Δεν ξέρω πως έγινε όλο αυτό τόσο γρήγορα, τόσο καταλυτικά. Μα νιώθω πως είχα μάθει το πρωτύτερο μάθημα μου πολύ καλά..."Μπορείς μα όχι μόνος." Και το πρώτο που έκανα ήταν να ακολουθήσω το ρυθμό που έδινε η Βέτα και να φροντίσω να είμαι ανοιχτή για να βρω ανθρώπους...να αφήσω ανθρώπους να με πλησιάσουν ξανά.
Γιατί ήξερα πως μπορούσα πολλά, μα τι αξία είχαν όλα αυτά αν ήμουν μόνη;
...κι ήρθαν να σταθούν δίπλα μου γενναιόδωρα, πλάσματα. Γενναίοι, τολμηροί. Που με εμπιστεύτηκαν χωρίς καν να με ξέρουν. Αφέθηκαν, πίστεψαν σε εμένα για πολλούς λόγους μα κυρίως για έναν. Γιατί ήθελαν να πιστέψουν στον εαυτό τους. Ήθελαν να τον γνωρίσουν. Ήθελαν να βρουν και  να αγαπήσουν το παιδί μέσα τους και μπήκαν στον Κύκλο!Τον Κύκλο της αλλαγής...

Η παρουσίαση του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη οργανωμένη από το Δέντρο Ζωής τον Κοινωνικό Σύλλογο που δημιουργήθηκε μέσα από τις δομές του Σχολείου της Φύσης κι έχω την τιμή να ανήκω, μου  έκλεισε έναν πελώριο λατρεμένο κύκλο και μέσα του είναι όλα όσα αγάπησα. Άνθρωποι. Στιγμές. Συναισθήματα.
Σαν όλα να έκλεισαν για εμένα σε εκείνη την παρουσίαση, το μαγικό βράδυ της Τετάρτης.Στη γιορτή που μου ετοίμασαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στα κρυφά, σχεδιάζοντας, δημιουργώντας, κλέβοντας ώρες από τις οικογένειες τους για εμένα.

Σαν το κοχύλι να ήρθε να ενώσει αυτούς τους δυο πολύτιμους κόσμους για έναν και μόνο λόγο...Γιατί μοιάζουν. Γιατί λειτουργούν με τις ίδιες αξίες.Την ίδια φιλοσοφία.Τον ίδιο σεβασμό προς τον άνθρωπο και τη ζωή! Κι αναρωτιέμαι αν αυτό είναι τυχαίο...μα ξέρω, ξέρω πως δεν είναι!

Οι Κύκλοι ανοίγουν από εμάς...και εγώ θέλω να ανήκω σε κύκλους αλληλοβοήθειας και σεβασμού κι αυτό ίσως και να προσπαθώ να μεταφέρω εκεί έξω...Οι Κύκλοι είμαστε εμείς κι οι αξίες μας!
Νιώθω μια ευγνωμοσύνη απίστευτη.Τόσο μεγάλη που την ημέρα εκείνη, μετά το τέλος της παρουσίασης,  δεν μπορούσα να κοιμηθώ, αρρώστησα, πονούσε το σώμα μου  κι έβλεπα εφιάλτες. Σαν να μην μπορούσα να διαχειριστώ όλα αυτά τα συναισθήματα. Σαν η χαρά να ήταν τόσο πελώρια που μεταφραζόταν από το σώμα μου με  με πόνο. Συμβαίνει!

Συμβαίνει σαν το συναίσθημα είναι τόσο έντονο που μπερδεύει τα συμπτώματα στο σώμα...Σαν να μην μπορούσα να "χωνέψω" τόση χαρά.  Τόση αγάπη...Έχω δει πόσο αυτοκαταστροφικά μπορεί να δράσει η χαρά...κι ήταν έτσι σε εμένα. Για μέρες τρωγόμουν με τις σάρκες μου. Ένιωθα πολλά...Πολλά και μεγάλα κι όχι πάντα θετικά, σαν να έκλεισε μαζί με τη χαρά και μια πίκρα, για όλα όσα δεν πρόλαβα να πω ή να μοιραστώ ή να ακούσω από όλους όσους ήταν εκεί!

Όμως όπως και να έχει...η βραδιά της Τετάρτης ήταν το τέλειο κλείσιμο ενός ταξιδιού που άρχισε χρόνια πριν, σαν πέρασα το κατώφλι του μαγικού σπιτιού στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη. Ίσως γι'αυτό να το βιώνω τόσο έντονα όλο αυτό....
Εκείνο το βράδυ ήταν όλοι εκεί...κι αυτοί που κατάφεραν να είναι μα κι όλοι αυτοί που έλειπαν κι ήταν εκεί με τις σκέψεις και τα μηνύματα τους. Άνθρωποι αγαπημένοι που δουλέψαμε μαζί. Φίλοι μιας ζωής. Άνθρωποι γενναίοι που υπήρξαν θεραπευόμενοι μου στις μονάδες του ΚΕΘΕΑ. Πολύτιμοι αναγνώστες αυτού του blog και φίλοι bloggers. Λατρεμένοι συγγενείς. Άνθρωποι που αγαπηθήκαμε μέσα από το Σχολείο της Φύσης. Γενναίοι που ανήκουν στους νέους Κύκλους Ζωής μου. Υποστηρικτές και εμπνευστές της ζωής μου. Πιστοί συνοδοιπόροι, που ξέρουν να είναι εκεί και να μην εγκαταλείπουν...όλοι εκεί! Παράξενα, ενωμένοι. Σαν να γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας. Σαν να υπήρχε γύρω μας ένας αέναος κύκλος που μας συνέδεε.

Ξαφνιάστηκα, συγκινήθηκα.Συγκινήθηκα τόσο που δεν είχα λόγια και χάθηκα μέσα στο ίδιο μου το συναίσθημα...και παρόλο που ένιωσα σαν κάτι να έμεινε μετέωρο στο τέλος, δεν μπορώ να μην νιώσω πως ήταν μια βραδιά δώρο κι αυτό μου έμεινε...Ήμασταν εκεί μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων...Μια ομάδα τρελών Believers!!!! Ναι αυτό ήμασταν εμείς όλοι εκεί μέσα.
Τρελοί όλοι και θα το νιώσετε σαν αποδεχτείτε την τρέλα μέσα σας σαν κινητήριο δύναμη....Το ένιωσα την στιγμή που ένα τρελός αγαπημένος μου είπε : "Με έκανες να έρθω σε παρουσίαση βιβλίου. Τι πιο τρελό από αυτό;"..."Εσύ με έκανες να τρέξω σε Μαραθώνιο" του απάντησα..."Τι πιο τρελό από αυτό!"

Κλείνω με το υπέροχο κομμάτι You' ll never walk alone...λοιπόν και με τα λόγια που ήθελα να πω εκείνη τη βραδιά μα δεν κατάφερα από το μπέρδεμα μου...
Κανείς, κανείς δεν χρειάζεται να βαδίζει μόνος σε αυτή τη ζωή. Κανείς δεν αξίζει τη μοναξιά.Την εγκατάλειψη.Την απομόνωση. Η ομάδα είναι εκεί να σε κρατήσει...έστω κι αν αποτύχει, έστω κι αν δεν τα καταφέρει με την πρώτη φορά, έστω κι αν νιώθεις πως δεν ταιριάζεις, έστω κι αν νιώθεις ξεκομμένος.

Τόλμα. Ρίσκαρε. Με καθαρότητα. Με αλήθεια. Με πίστη. Με θάρρος. Με εμπιστοσύνη. Με σεβασμό.
...και δεν θα περπατήσεις μόνος ποτέ ξανά! Γιατί η μοναξιά δεν μας αξίζει!Η ζωή είναι τόσο πολύτιμη αγαπημένοι...Τόσο πολύτιμη για να την σπαταλήσουμε με θλιβερά συναισθήματα...
Δώσε ότι έχεις ότι μπορείς. Ότι αξίζεις εσύ...όχι ο άλλος. Και περίμενε λίγα. Δεν δίνουμε για να πάρουμε, δίνουμε για να είμαστε άνθρωποι! Ήρεμοι, γεμάτοι κι ευτυχισμένοι άνθρωποι...
Υπάρχει μια ακόμη τεράστια έκφραση που χρησιμοποιούμε στην Ιθάκη...Στην ερώτηση, τι πήρες από αυτό; Η απάντηση είναι αυθόρμητη. Πήρα Ικανοποίηση!!!Αυτό κι αν είναι τρελό κι απόλυτα υπέροχο. Δώσε, για να πάρεις πίσω, ικανοποίηση!

Ξέρω πως μπορούμε να βρούμε δεκάδες δικαιολογίες. Τις έχω πει όλες στον εαυτό μου. Δεν προλαβαίνω, δεν ανήκω, είμαι διαφορετικός, προέχει η επιβίωση, δεν με θέλουν, δεν ξέρω, δεν μπορώ...μα πίσω από κάθε συναισθηματική δειλία κρύβεται ένας και μόνο φόβος... Θα με αποδεχτούν; Θα είμαι αρκετός;

Ναι! θα είσαι, γιατί είσαι. Δώσε ότι μπορείς από τον εαυτό σου. Ότι αντέχεις. Γιατί είναι αρκετό. Γιατί εσύ από μόνος σου είσαι αρκετός. Είσαι χρήσιμος. Είσαι σημαντικός. Είσαι Μοναδικός!
Μην μπερδεύεσαι σε σκοτεινά μονοπάτια και μην το ξεχνάς ποτέ...Είσαι ξεχωριστός!

Αγαπημένοι ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στέλνω εκεί έξω. Πολύτιμοι άνθρωποι στη ζωή μου...Εμπιστευτείτε! Στη ζωή όλα τα μπορείς...Μα όχι μόνος!

Σας αφιερώνω εκείνο το τραγούδι που έστειλε τότε εκείνος ο άνθρωπος, όταν κατάλαβε πως δεν είναι μόνος...Το λατρεύω!!!!!Έγινε το τραγούδι μου γιατί έχει τα λόγια που νιώθω...

Όταν περνάς μέσα από την καταιγίδα
Κράτα το κεφάλι σου ψηλά
και μην φοβάσαι το σκοτάδι
στο τέλος της καταιγίδας
υπάρχει ένας χρυσός ουρανός
και το γλυκό ασημένιο τραγούδι ενός κορυδαλλού

περπάτα με ελπίδα στην καρδιά σου 
και δεν θα πορευτείς ποτέ ξανά μόνος
ποτέ ξανά μόνος...

Δεν θα πορευτώ ποτέ ξανά μόνη στη ζωή...όχι γιατί είμαι τυχερή. Μα γιατί δεν θέλω!



Δέντρο Ζωής σε ευχαριστώ για την τιμή και την υπέροχη αυτή βραδιά. Βησσαρίωνα Σάκο, σε ευχαριστώ για όλα για την μαγική εκδήλωση και για το υπέροχο εξώφυλλο του κοχυλιού μου. Αλεξάνδρα Ορφανίδου,  σε ευχαριστώ για τη διοργάνωση κάθε στιγμής της φανταστικής αυτής παρουσίασης, για τον κόπο σου και τη υπομονή σου!
Βετα Γεωργιάδου σε ευχαριστώ για πολλά, για τη στήριξη και για την φιλία σου.
Φαίδωνα Καλοτεράκη, σε ευχαριστώ για κάθε πολύτιμο μάθημα σου για κάθε πίεση, για κάθε παρατήρηση, για κάθε απαίτηση, για κάθε λέξη. Για κάθε όχι, για κάθε ναι!
Ζωή Βουζίκα, σε ευχαριστώ για τη φροντίδα, την αληθινή αγάπη και τον υπέροχο χώρο που μας βρήκες.
Μαργαρίτα Πέικου, σε ευχαριστώ για την αξέχαστη ερμηνεία και που μου έκανες την τιμή, να ντύσεις το κοχυλάκι με τη φωνή σου και Francois Gagas σε ευχαριστώ που ήσουν εκεί, με τον μαγικό ήχο της κιθάρας σου.

Αγαπημένοι πρώην συνάδελφοι, λατρεμένοι παιδικοί, παλιοί και νέοι φίλοι, σας ευχαριστώ για κάθε στιγμή που υπήρξατε στυλοβάτες και κυματοθραύστες στη ζωή μου. Σας αγαπώ...
Γενναίοι μου από την Ιθάκη κι από κάθε Κύκλο μου ευχαριστώ για κάθε πολύτιμο μάθημα. Σας παίδεψα και σας παιδεύω μα πιστεύω σε εσάς και είμαι περήφανη για κάθε έναν από εσάς...Σας αγαπώ βαθιά κι αληθινά. Είστε οι ξεχωριστοί μου!!!

Αναγνώστες μου...εσείς που θρέψατε το όνειρο μου και του δώσατε υπόσταση...Εσείς μου "με ακούτε" με υπομονή και πιστέψατε σε εμένα πριν ακόμη εγώ η ίδια πιστέψω σε εμένα...σας ευχαριστώ διπλά! ...
και τέλος όλους σας, σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη...(έτσι για να χαμογελάσετε, μα το εννοώ)...

Ακολουθούν εικόνες από την εκδήλωση.Όλες οι φωτογραφίες είναι προσφορά της αγαπημένης μου Πέννυς Τσολακίδου,( ευχαριστώ κι εσένα αγάπη) εκτός από την αμέσως παρακάτω, που είναι ενός απίθανα γενναίου πλάσματος.Της αγαπημένης μου Γιώτας...

Φωτογραφίζοντας τη θάλασσα...Λίγο πριν την έναρξη!

Με...ένα κοχυλάκι αγαπημένο...

Το Μικρό Λευκό Κοχύλι...που ένωσε δυο κόσμους κι έκλεισε έναν Κύκλο...Σε ευχαριστώ κοχυλάκι...

 Ο πρόεδρος του Δέντρου Ζωής Κώστας Τοπαλούδης

 Βλέποντας το βίντεο έκπληξη που μου ετοίμασαν ο Βησσαρίων κι η Αλεξάνδρα!

 Το τρελό αγόρι τραβάει βίντεο....Ναι καλά το κατάλαβες...Σκέτη καταστροφή!

Γιαγιά Μάχη κλαίει ασταμάτητα...

 Φαίδωνας Καλοτεράκης

 Πέτρος...Περισσότερο αδερφός παρά ξάδερφος....

 Άκρη δεξιά, αγαπημένος Άγγελος Πατσιάς....Ο δάσκαλος της καρδιάς μας! Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο του "Το  Σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων εδώ! 

 Βέτα Γεωργιάδου

 Λατρεμένη Βαγγελιώ από τις G6 φίλες μου....

 Βησσαρίων Σάκος ο αγαπημένος άνθρωπος που έδωσε στο κοχύλι το τρυφερό εξώφυλλο του...

Μαργαρίτα Πέικου μαγική φωνή, Francois Gagas μαγική κιθάρα.
Κι επειδή μου το ζητήσατε, τα τραγούδια που ακούστηκαν με την σειρά που ακούστηκαν...

Ποτέ δεν θα μάθεις Χατζής
Μου θυμίζεις Χατζής
Αν ερχόσουν Χατζής
Πάρε ένα κοχύλι απ'το Αιγαίο Χατζής Μαρινέλλα
Σ'αγαπώ Μαρινέλλα Χατζής

Μόνοι απόντες αυτοί που ήξερα πως θα ένιωθαν τόνους συγκίνησης και περηφάνειας και θα με συμπλήρωναν απόλυτα...Γιατί είμαι δική τους.
Μπαμπάς, Μαμά κι αδερφή. Η σημαντικότητα ενός ανθρώπου φαίνεται στην απουσία του κι η απουσία τους πελώρια. Σας αγαπάω...Είστε η βάση μου. Η αληθινή μου βάση!

...Αν η παρουσίαση στην Αθήνα ήταν το τέλειο άνοιγμα, η παρουσίαση στην Θεσσαλονίκη ήταν το τέλειο κλείσιμο...Σας ευχαριστώ...όλους!

Μπορείς πάντα να μείνεις εκεί. Μόνος, στην πικρία πως σε εγκατέλειψαν, πως σε απομόνωσαν, πως σε αδίκησαν, πως σου φέρθηκαν σκληρά. Σήκω πάνω κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Ο πρώτος που σε αδίκησε είσαι εσύ. Δεν χρειάζεται να είσαι μόνος. Δεν είσαι μόνος. Μην μένεις μόνος.

Όλοι μαζί...Όλοι μαζί αγαπημένοι. Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας!!! Και ω! Τι κόσμος θα είναι αυτός....
                                                                                                                                    Κατερίνα