Ορμάμε!

Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν μια τρέλα...Κλεισίματα, ανοίγματα, άνθρωποι, ανάγκες, είχα έγνοια μην ξεχάσω κάτι, κάποιον...μα πάντα, πάντα κάποιος έρχεται σε δεύτερη προτεραιότητα και πάντα κάποιον ξεχνάς ή κάποιον αφήνεις...Τον πιο σίγουρο, μετά τον εαυτό σου...

Η Τετάρτη με βρήκε στην Λέσχη ανάγνωσης Σταυρού...Είχα χρόνια να πάω στο πανέμορφο αυτό παραθαλάσσιο παραθεριστικό μέρος και το κάλεσμα αυτό ήταν αναπάντεχο κι υπέροχο. Βρήκα ένα τραπέζι γεμάτο κοχύλια και γύρω του έναν μεγάλο κύκλο ανθρώπων. Το Μικρό Λευκό Κοχύλι για ακόμη μια φορά ο πρωταγωνιστής κι η πιο συγκινητική ήταν για εμένα ήταν η στιγμή που μια καθηγήτρια με την δεκατετράχρονη μαθήτρια της δραματοποίησαν κάποιους διαλόγους του βιβλίου! 

Ήταν απίστευτο κι ένιωσα τόσο κοντά σε εκείνο το κοριτσάκι την μικρή Μαριάννα  και στην υπέροχη φωνή της...

Δεν σταματώ να ξαφνιάζομαι με όλα αυτά που απλόχερα οι άνθρωποι μοιράζονται μαζί μου...Μοιράστηκαν κι έκαναν υπέροχες αναλύσεις και ήταν σαν μια ομάδα με μανάδες, κόρες και γιαγιάδες να δουλεύει με στόχο την απενοχοποίηση κι ήταν γενναιόδωρες με εαυτό τους...τον ευάλωτο εαυτό τους! Συγκινήθηκα βαθιά...

Απίθανο επίσης ήταν το ότι είχαν στήσει  βέβαια ένα απίθανο μπουφέ με καλούδια σπιτικά και στο τέλος η Αφροδίτη μαμά της λατρεμένη μου Αργυρώς...μου ετοίμασε και πεσκέσι για το δρόμο...

"Μα είναι δυνατόν να φύγεις χωρίς το ταπεράκι της μαμάς;" Μου είπε με έμφαση, όταν δήλωσα τις αντιρρήσεις μου...

...και βέβαια φεύγοντας μου χάρισαν κάτι τόσο απλό...μα τόσο τεράστιο! Ένα κουτάκι γεμάτο όνειρα...Το πιο όμορφο, το πιο αληθινό δώρο!

Αργά πια η νύχτα με βρήκε στην Εγνατία κι εκεί ακριβώς αφού είδα μπροστά στην αριστερή λωρίδα, ταχείας κυκλοφορίας, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, σαν έπεσαν τα φώτα του αμαξιού πάνω τους, μια ομάδα πιτσιρικάδων που περνούσαν το κιγκλίδωμα...Κόντεψα να πάθω καρδιά και μιλώ σοβαρά. Ήταν θέμα δευτερολέπτων και νομίζω πως κάποιος ήταν δίπλα μου και δίπλα σε εκείνα τα παιδιά και δεν καταλήξαμε αλλιώς εκείνο το βράδυ!

Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου με τα χέρια να τρέμουν. Ενημέρωσα την τροχαία και συνέχισα το δρόμο μου σε απόλυτη σιωπή...Ήταν σαν να είχα ζήσει κάτι το εξωπραγματικό κι ήμουν τόσο ευγνώμων, που είχα μόλις περάσει ξυστά από μια καταιγίδα!Τόσο ευγνώμων!!!

Η επόμενη ημέρα με βρήκε να προετοιμάζω την γιορτή αποχαιρετισμού στους Κύκλους Ζωής...
Ζήσαμε μια βραδιά απίθανη, γεμάτη συγκίνηση.

Άκουγα τις φωνές των ανθρώπων, καθώς τις έπαιρνε ο αέρας μακριά  κι η νύχτα είχε μια λάμψη, μια ομορφιά άγρια στα μάτια μου! Όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, οι γενναίοι Κύκλοι μου. 

Ήμουν εκεί για εκείνους κι ένιωθα τόσο ευτυχισμένη σαν κάποια αξέχαστα θεραπευτικά βράδια με άλλους ανθρώπους, τότε στην μαγική μου Ιθάκη. Είχαν τόσες ομοιότητες αυτά που ζούσα. Ήταν τόσο γεμάτα μνήμες όλα!!!

Μια κατακόκκινη καρδιά με τα ονόματα όλων πέταξε στον ουρανό...Πληρότητα...αυτή ήταν η απόλυτη λέξη. Πληρότητα και μια αρχέγονη χαρά. Είμαι εδώ. Μαζί σας. Είμαστε στον Κύκλο μαζί!

Γύρισα σπίτι ξανά ξημερώματα...Το πρωί ξύπνησα σαν σε όνειρο. Κουρασμένη ως εκεί που δεν φτάνει...τα παιδιά με κοίταζαν σαν πεινασμένα...Είχαν να με δουν, να με δουν κανονικά κι όχι να λέμε γεια κι αντίο,  σχεδόν τέσσερις ημέρες. "Θα φύγεις σήμερα μαμά;" Με ρώτησαν με αγωνία....

Το σπίτι ήταν αίσχος...Φρίκη. Παντού πράγματα πεταμένα. Οι σκόνες έκαναν πάρτι και τα νεκρά ζουζούνια κατάληψη...Χάος! Κυριολεκτικά...Ήθελα να καθαρίσω το σπίτι. Έπρεπε να καθαρίσω το σπίτι....Μα εκείνες οι φατσούλες....με είχαν ανάγκη. "Φεύγουμε θάλασσα" τους είπα κι έγινε πανζουρλισμός...
Πριν φύγουμε πέρασα και πάλι από τους Κύκλους για να δω το Δέντρο των Ευχών στο φως της ημέρας. Η χρωματιστή του όψη μας έκανε και τους τρεις να χαμογελάσουμε...Ένα δέντρο γεμάτο πίστη!

Κι εκεί κοντά της,  αγναντεύοντας το κύμα και τις ρυτίδες που έκανε ο αέρας στην επιφάνεια της θάλασσας, άφησα το μυαλό μου να χαθεί, να ηρεμήσει, να αδειάσει τελείως...

Πολλές φορές μου λένε πως είμαι υπερβολική ή πως τα ζω όλα με υπερβολή..."Η υπερβολή είναι μια αλήθεια που έχασε την ψυχραιμία της", έγραψε ο αγαπημένος Χαλίλ Γκιμπράν και ποια είμαι εγώ για να διαφωνήσω...
Η αλήθειες μου κάποιες φορές χάνουν την ψυχραιμία τους και γίνονται υπερβολικές μα δεν παύουν να είναι αλήθειες...
Ζω έντονα και απολαμβάνω κάθε στιγμή της ζωής που μου χαρίστηκε. Κάθε στιγμή χαράς μα και κάθε στιγμή που νιώθω να μην αντέχω πια, να μην θέλω άλλο, να μην ξέρω τι να πω ή τι να κάνω, κάθε στιγμή που απομονώνομαι και κάθε στιγμή που αποφασίζω να είμαι εκεί...όλα, όλα τα ζω με ένταση και τα νιώθω καλοδεχούμενα...

...κι εκεί δίπλα στο κύμα η ζωή η ίδια, σαν να απλώνει τα πόδια της στη δροσιά...και τότε όλα γίνονται τόσο απλά. 

Πρόπερσι τέτοιες μέρες αποχαιρετούσαμε τον αδερφό της μαμά μου, τον θείο Ηλία. Πέρσι τις ίδιες ημέρες, την  ξαδέρφη μου την Άννα και φέτος την ίδια εποχή κάθομαι στην ξαπλώστρα και δίπλα μου η  σχεδόν εντεκάχρονη κόρη της... 

"Που λες να είναι η μαμά μου;" Με ρωτά. Την κοιτάζω και ξέρω πως δεν περιμένει απάντηση...

"Θα ήθελα να μπορώ να πετάω"...μου λέει μετά από λίγο. "Ψηλά, ψηλά, να απλώνω τα χέρια μου και να πετάω μαλακά πάνω στα σύννεφα"....

"Μπορείς να πετάξεις με το αεροπλάνο"...της απαντά από μακριά ο μικρός μου γιος χωρίς ίχνος συναισθήματος...αγόρια σκέφτομαι...απλότητα....

Εκείνη τον κοιτά και χαμογελά με ύφος..."δεν εννοώ αυτό βρε!" του απαντά με έμφαση ....και μετά με κοιτά ξανά, "αν πετάω...έτσι σαν πουλί δεν ξέρω, θα νιώθω τόσο ελεύθερη θεία..."

...όσο ελεύθερη είναι κι η μαμά σου...ψιθυρίζω από μέσα μου...μα δεν της το λέω...την κοιτάζω απλά κι είναι πανέμορφη με μια ομορφιά αρχέγονη, αληθινή, γεμάτη καθαρότητα και σκέφτομαι πόσο περήφανη θα είναι η μάνα της βλέποντας την από εκεί μακριά...

Αυτές οι μέρες του καλοκαιριού στο ξεκίνημα του είναι πάντα τόσο παράξενες. Σαν ακόμη να μην έχουμε συνηθίσει τη ιδέα της ξεγνοιασιάς και όλων όσων σημαίνει το καλοκαίρι για τον καθένα. 

Σαν να είμαστε διστακτικοί. Σαν να βουτάμε στην θάλασσα τα ακροδάχτυλα μας για να δούμε αν είναι ζεστή ή κρύα κι ανάλογα μετά μπαίνουμε με μια βουτιά ή σιγά σιγά με το μαλακό, να συνηθίσουμε την θερμοκρασία...

Ενώ τα παιδιά...Έχετε δει τα παιδιά να βουτούν στη θάλασσα;

Δεν δοκιμάζουν ποτέ την θερμοκρασία παρά ορμούν. Ορμούν τρέχοντας να την συναντήσουν...ότι κι αν έχει συμβεί, όπως κι αν είναι, γιατί ζεστή ή κρύα τα παιδιά έχουν πάρει την απόφαση να την απολαύσουν!

...Εσύ;
Σκέφτομαι...Πόσα χρόνια έχεις να ορμίσεις στη θάλασσα; Πόσα χρόνια έχεις να ορμίσεις στο Καλοκαίρι που σε περιμένει; Πόσα χρόνια έχεις να ορμίσεις προς τη ζωή;

Καλημέρα αγαπημένοι...Τι λέτε: Ορμάμε;

                                                                                                                    Κατερίνα

Το ταξίδι ενός κοχυλιού...

Το Μικρό Λευκό Κοχύλι, με βοήθησε να κλείσω μια υπέροχη συναισθηματική διαδρομή!

Ένα ταξίδι προς τα μέσα που άρχισε χρόνια πριν στη δύσκολη εποχή της εφηβείας μου και έκλεισε τελικά και πάλι εκεί στην πόλη που έζησα όλες μου τις "πρωτιές"...πρώτο βήμα, πρώτη μέρα στο σχολείο, πρώτοι φίλοι, πρώτη απογοήτευση, πρώτη πίκρα, πρώτες σχέσεις, πρώτο φιλί, πρώτη αγάπη....

Όλα τα πρώτα βήματα, όλα τα ξεκινήματα σε εκείνη τη μικρή πόλη, με το μεγάλο πάρκο που φαινόταν να μην χωρά όλα μου τα όνειρα κι εγώ να μην αντέχω όλα της τα πρέπει....Μόλις άρχισα να την αγαπώ την αποχωρίστηκα, μα είχα προλάβει να γνωρίσω ανθρώπους που επίσης θα προλάβαιναν να χαραχτούν με γενναιοδωρία μέσα μου...
Υπέροχοι, εμπνευσμένοι άνθρωποι. Ανάμεσα τους κι ένας καθηγητής, που η πιεστική του αγάπη, η απαιτητική του στάση απέναντι σε εμένα και όλους τους μαθητές του, η ένταση και το πάθος που είχε για τα γραφή και την λογοτεχνία και οι μεγάλες προσδοκίες του με έκαναν να νιώσω για πρώτη φορά στην σχολική μου  ζωή, έμπνευση! Έμπνευση και πίστη κι ανάγκη να κρατήσω την εμπιστοσύνη του ψηλά....Με έμαθα να διεκδικώ για τον εαυτό μου, να απαιτώ από εμένα, να με δω μέσα από τα μάτια του, να με πιστέψω!

Στην παρουσίαση μου στην γενέτειρα μου τον ήθελα δίπλα μου, μα έμαθα πως είχε πρόσφατα χαθεί...κι ήταν η ημέρα εκείνη ένα μήνα πριν, που πληροφορήθηκα το χαμό του, ημέρα θρήνου για εμένα!
Νιώθεις πως αυτοί οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ...κι όμως η ανθρώπινη υπόσταση τους τους κάνει ακόμη πιο ηρωικούς στα μάτια μας!

Αγέρωχος άνθρωπος...έτσι είναι στο νου μου ο δάσκαλος εκείνος και το φευγιό του μου έδωσε μια ευκαιρία ακόμη!
Να γνωριστώ με νέους ανθρώπους όπως την Δέσποινα και του καταπληκτικούς γονείς της τον Νίκο και την Ελένη, από το πιο δημιουργικό κι όμορφο βιβλιοπωλείο της Πόλης. Το Νέστωρ! Μου φέρθηκαν σαν φίλοι από τα παλιά. Σαν να υπήρχε ανάμεσα μας μια αόρατη σύνδεση. Με φρόντισαν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια κι ένιωσα ασφάλεια μέσα στο πανέμορφο πατάρι με τα εκατοντάδες βιβλία που μύριζαν περιπέτεια...Έναν χώρο που ξέρει να θρέφει τα όνειρα.

Κι ύστερα μέσα από εκεί, έγινε άλλη μια σύνδεση και  γνώρισα άλλες δυο υπέροχες γυναίκες που δέχθηκαν να με τιμήσουν παρουσιάζοντας το βιβλίο μου στην Κατερίνη...Η Ειρήνη Παξιμαδάκη κι η Σοφία Χαριτοπούλου. Φιλόλογοι και δημιουργοί. Πολύτιμοι εμπνευστές άγουρων ανθρώπων.Ήμουν περήφανη και συγκινημένη...καθώς  η Σοφία ήταν συμμαθήτρια μου στο Γυμνάσιο!!! Σύντροφος σε κάμποσες παλαβομάρες της εποχής...

Μίλησαν για το κοχύλι με τρυφερότητα. Σαν να έπιαναν κάτι εύθραυστο, κάτι πολύτιμο, σαν ένα μικρό παιδί...έτσι ένιωθα το άγγιγμα τους το γεμάτο σεβασμό και φροντίδα!

Κι ήταν μια βραδιά αξέχαστη γιατί εκεί έκλεισε ένας κύκλος απώλειας για εμένα, καθώς συνάντησα ανθρώπους που είχα να δω χρόνια κι ανάμεσα τους ένας άνθρωπος που θυμόμουν αγόρι και ξανασυνάντησα άντρα πια, πατέρα και σύντροφο!
Φίλος αγαπημένος σε μια ηλικία, άγουρη, που είμασταν γεμάτοι σπυράκια, παραφουσκωμένα όνειρα και κουβάδες ανασφάλειας...

Ήταν υπέροχο το να βλέπεις τη συνέχεια. Να βιώνεις αυτά τα χρόνια που πέρασαν σε μια στιγμή και να βλέπεις στα μάτια εκείνη την εφηβική σπίθα ενός φίλου σημαντικού, που στάθηκε σε στιγμές αξέχαστες...κι ήταν εκείνος, ο φίλος μου. Κι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Είμαι τυχερή...Ένα κοχύλι! Ένα κοχύλι έφερε την επούλωση...Θα ήθελα να πάω πίσω και να συναντήσω εκείνο το μικρό κορίτσι που στεκόταν στους πρόποδες ένα βουνού και ένιωθε φρίκη...Θα ήθελα να της πω πως πίσω από το βουνό που βλέπει, είναι πολλά πολλά βουνά ακόμη που πρέπει να ανέβει και αυτό, δεν είναι απειλή μα ευλογία!

Ήθελα να την πω πως τα βουνά δεν τα κοιτάμε, μα τα ανεβαίνουμε κοιτάζοντας από πόσο μακριά ξεκινήσαμε κι όχι πόσο μακριά πρέπει να πάμε....Η κορφή δεν είναι ο στόχος μα το κάθε βήμα!

Ήθελα να την πω πως όλα όσα φοβάται θα συμβούν και θα είναι δύσκολα...μα θα περάσουν!

Να της πω πως θα βρει τον έρωτα, σε μια ξεχασμένη pub σε ένα προάστιο του Λονδίνου,  θα δει τους Duran Duran, θα γίνει μαμά και μπορεί να είναι χελώνα τώρα,  μα μια μέρα θα τρέχει σε Μαραθώνιους κι ο σιωπηλός δρόμος θα γράφει ιστορίες μέσα της.. 

Θα αγαπήσει έναν σκύλο με όλη της την ψυχή και θα πονέσει για το χαμό του, θα αποχαιρετήσει αγαπημένους κι ο πόνος αυτός θα γίνει η γνώση της, οι άνθρωποι θα σταματήσουν να είναι τρομακτικοί και θα της δώσουν αγάπη που ποτέ δεν φανταζόταν. Θα κάνει τη δουλειά που ονειρεύτηκε και τελικά...οι Wham θα χωρίσουν, τα σπυράκια θα φύγουν και το μεγάλο, το πιο μεγάλο όνειρο θα το ζήσει καθώς θα κρατήσει στα χέρια της ένα βιβλίο γραμμένο από την ίδια...

Μα πιο πολύ θα ήθελα να την συναντήσω για να της ζητήσω να κοιτάζει καλά το θαλασσινό γιαλό που παίζει ξέγνοιαστα γιατί εκεί μέσα στην απεραντοσύνη μεγαλώνοντας, θα γνωρίσει μικρά κοχύλια. Όμορφα κι αγέρωχα πολύ...μα τόσο ευάλωτα...σαν την ίδια!
Ευάλωτα και γενναία.
Θα ήθελα να της ζητήσω να τα κοιτάξει καλά, γιατί κάποια από αυτά θα ραγίσουν και κάποια θα σπάσουν και αυτό το κρακ θα τη χαρακώσει για πάντα!

Για πάντα....

Αναρωτιέμαι πως ορίζει ο καθένας τη ζωή του και πως η ζωή ορίζει τον καθέναν μας...Το κοριτσάκι μεγάλωσε...και δεν θα έχω την ευκαιρία να την συναντήσω ποτέ ξανά, μα έχω την δυνατότητα να αλλάζω την ζωή της. Να επουλώνω τα τραύματα της... Έμαθα πια, πως ο πόνος είναι ένα σύμπτωμα και τα συμπτώματα είναι πάντα καλοδεχούμενα ακόμη και τα πιο επίπονα, ακριβώς γιατί μας προειδοποιούν...

Είμαι λοιπόν τυχερή! Γιατί υπάρχουν κοχύλια που έσπασαν...και κανείς δεν θα έχει τη δυνατότητα να τα ξανά κολλήσει...

Υπάρχουν κοχύλια που δεν θα έχουν ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία...Γιατί υπάρχουν κοχύλια που δεν υπάρχουν πια....
Για όλα αυτά τα πλάσματα γράφτηκε το Μικρό Λευκό Κοχύλι...Για όλα αυτά τα πλάσματα που γνώρισα σε θάλασσες ταραγμένες κι έγινα μάρτυρας του δικού τους ραγίσματος και της δικής τους επούλωσης ή του δικού τους τέλους σε βάθη απύθμενα...κι ήταν υπέροχο αυτό το ταξίδι μαζί τους. Τρομακτικό. Θλιμμένο. Γοητευτικό. Ένα ταξίδι προς την προσωπική μου επίγνωση.

Σας ευχαριστώ για κάθε στιγμή αυτού του ταξιδιού που μοιραστήκατε απλόχερα μαζί μου...Σε όλους εσάς που το μικρό αυτό σκοτεινό βιβλιαράκι έγινε η αιτία να γνωριστούμε και να έρθουμε κοντά και να μου δώσετε τόσα. Σας ευγνωμονώ!

Αγαπημένοι...δεν υπάρχει κανένα ταξίδι χωρίς κόστος...χωρίς αποχαιρετισμό!

Κι αυτό το ταξίδι αλίμονο...άρχισε με έναν αποχαιρετισμό και κλείνει με έναν προορισμό, όπως κάθε ταξίδι...

Μένουμε στο λιμάνι για λίγο κι ύστερα ορμάμε πάλι στις άγριες θάλασσες...Με πίστη, με ενθουσιασμό, με ρίσκο...Με κάθε κόστος!

Άλλωστε...Είμαστε πλασμένοι για τα ταξίδια...Θυμάστε;

                                                                                                                        Κατερίνα
Υ.Γ. Φανή, ξαδερφούλα μου...σε ευχαριστώ που με βοήθησε να κάνω αυτή την παρουσίαση πραγματικότητα.

Μου λείπει ο αδερφός μου...

"Μου λείπει ο αδερφός μου", μου είπε μια μέρα ο μικρός μου γιος...και τον κοίταξα παραξενεμένη.

"Καλέ μου ο αδερφός σου είναι στο δωμάτιο του", του απάντησα..."πως γίνεται να σου λείπει;"

"Δεν καταλαβαίνεις" μου απάντησε με ένταση...

"Μου λείπει γιατί άλλαξε και δεν θέλει να κοιμόμαστε μαζί, δεν θέλει να κάνουμε μπάνιο μαζί, ούτε παίζει με τα playmobil κι ούτε θέλει να κάνει παρέα με τους φίλους μου και να παίζουμε κυνηγητό και κρυφτό...Ούτε με αφήνει να κάνω παρέα με τους φίλους του που έρχονται στο σπίτι κι όλο μιλάνε και μιλάνε κι είναι βαρετά. Δεν είναι όπως παλιά και μου λείπει..."

Ξαφνιάστηκα..."Τι εννοείς δεν είναι όπως παλιά;" Τον ρώτησα..."Να, ούτε η φωνή του δεν είναι ίδια, ούτε χωράει στο κρεββάτι να κοιμηθούμε μαζί...δεν είναι όπως παλιά μαμά...άλλαξε!"

...έμεινα για λίγο σκεπτική σχεδόν θλιμμένη γιατί κατάλαβα ακριβώς τι συμβαίνει. Ζει μια απώλεια και τον νιώθω γιατί με έναν τρόπο, τη ζω κι εγώ!

Προχθές περπατούσα στη λαϊκή με τον Άγγελο που πια δεκατρία και μισό είναι ψηλότερος από εμένα, βαρύτερος από εμένα και πιο μεγαλόσωμος...κι όμως περπατούσα στο δρόμο με το παιδί μου και καθώς  είχε πολύ κόσμο τριγύρω, το χέρι μου μόνο του έψαξε δίπλα μου για να πιάσει το μικρό χεράκι...μια, δυο, τρεις φορές και καθώς δεν μπορούσα να το βρω γύρισα και κοίταξα δίπλα μου.

Με κοίταξε κι εκείνος, με ένα ερωτηματικό στα μάτια κι ένα χαμόγελο στα χείλη..."Αλήθεια μαμά; Λες να χαθώ;" του απάντησα με ένα πικρό χαμόγελο..."μεγάλωσες κάθαρμα!"

Το χέρι μου προσπαθούσε να πιάσει το μικρό χεράκι ψάχνοντας εκεί που το έβρισκε πάντα. Χαμηλά.

Μα κοιταχτήκαμε στα μάτια και μάζεψα το χέρι μου γρήγορα...

Το μικρό χεράκι δεν ήταν πια εκεί. Δεν είναι εκεί εδώ και καιρό, μα εκείνη ακριβώς τη στιγμή το αντιλήφθηκα και μέσα μου  απλώθηκε μια θλίψη...

Η ίδια ακριβώς θλίψη την οποία βίωνε κι ο μικρός του αδερφός...

"Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για το ότι ο αδερφός σου μεγαλώνει αγάπη"...του απάντησα.

"Μπορείς όμως να είσαι περήφανος που έχεις πια έναν αδερφό που κάνει άλλα πράγματα μεγαλίστικα και μπορεί να σου μαθαίνει τόσα!"

"Ναι μαμά, αλλά δεν θέλει να είναι μαζί μου, είμαι μόνος μου." "Δεν είσαι μόνος σου έχεις του φίλους σου να παίζεις"...

"Εγώ θέλω τον αδερφό μου!" Μου φώναξε. "Με αυτόν κάναμε τα πιο ωραία.Τις πιο ωραίες περιπέτειες μαμά!"

Ξέρω, ήθελα να του πω...ξέρω ακριβώς τι ζούσε μαζί του γιατί το έβλεπα και αντιλήφθηκα την ώρα εκείνη πόσο καιρό είχα να τους δω να παίζουν μαζί στήνοντας τα τρένα στο σαλόνι ή πόσο καιρό είχα να δω μάχες με στρατιώτες, δεινόσαυρους κι εξωγήινους...

Πόσο καιρό είχα να τους δω να κάνουν μαζί μπάνιο για ώρες κι η μπανιέρα να γίνεται πεδίο μάχης και θαλάσσιο πάρκο και πόσες φορές είχα να τους δω να κοιμούνται μαζί και να  στήνουν στο κρεββάτι ολόκληρα σκηνικά, με καταφύγια και σπηλιές...Πολύ, πολύ καιρό!

...κι όλα σαν να έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη κι ο μικρός ήθελε να είχε την ευκαιρία να τα ζήσει για λίγο ακόμη, για μια ακόμη φορά...

"Να του το ζητήσεις" του είπα. "Ζήτα από τον αδερφό σου αυτό που θέλεις, έστω για μια φορά"...

Με κοίταξε με μια λάμψη. "Λες να το κάνει;" "Ναι αν του πεις πως σου λείπει και πόσο σημαντικό είναι για εσένα θα το κάνει..".

...και ο  Άγγελος δέχτηκε με την προϋπόθεση, να δεχτεί κι ο Γιώργος να περάσει ένα απόγευμα μαζί του όπως το έχει ανάγκη κι εκείνος...και δέχτηκε κι ο μικρός.

Την ημέρα εκείνη, ο Άγγελος πήρε τον μικρό αδερφό του για ποδηλατάδα στην παραλία. Έκαναν βόλτα δίπλα στη θάλασσα μιλώντας κι ύστερα πήγαν στο περίπτερο για κόμικ. Μετά στο σαντουιτσάδικο που συχνάζει η νεαρή πια πιτσιρικαρία τον κέρασε hot dog, και μετά πήγαν στο seven, για να πάρουν ταινία και δεν πήραν κινούμενα σχέδια, μα το Spy, που το λατρεύει και  μετά γύρισαν σπίτι γελώντας. 

Μετά γέμισαν τη μπανιέρα ως πάνω και το νερό ξεχείλισε και μπήκαν εκεί τα υποβρύχια και ο πόλεμος έγινε με κάθε μέσο, πετούμενα, πλεούμενα...έγινε χαμός και τέλος κοιμήθηκαν μαζί βλέποντας την ταινία και τα γέλια τους ακούγονταν για ώρα...κι ήταν όπως παλιά.

Πήγα να τους σκεπάσω πια σαν τους πήρε ο ύπνος και ήταν στο κρεββάτι στριμωγμένοι...Ίσα που χωρούσαν γιατί κι οι δυο δεν είναι πια τα μικρά μας. 

Δεν είναι πια τα μικρά μου αγοράκια μα ένας έφηβος κι ένας τυπάκος στην προ εφηβεία. Μεγάλα σώματα, μακριά χέρια και πόδια απλωμένα παντού, μα τα μουτράκια...τα μουτράκια τους είναι εκείνα. Τα ίδια μουτράκια που χάιδευα πάντα και δεν πίστευα πόσο βελούδινα είναι. Είναι πια λίγο πιο μακριά, λίγο πιο τραχιά, με λίγα σπυράκια...μα έστω κι έτσι, τα μάτια, τα μάτια έχουν ακόμη εκείνη την γλυκιά αθωότητα σαν με κοιτούν, εκείνη την τρυφερή απλότητα, την πολύτιμη καθαρότητα!...κι εκεί μέσα τους βρίσκω, σαν τους χάνω κοιτάζοντας ξαφνιασμένη τα αλλιώτικα σώματα τους...

Θεέ μου πόσο γρήγορα μεγαλώνουν...

Χαμογελώ κοιτάζοντας  φωτογραφίες τους ή σαν βλέπουμε μαζί τα βίντεο με την ημέρα της βάφτισης τους και γελούν..."Μα τόσο μικροί ήμασταν;"

Τόσο. Τόσο μικροί και αυτό το πέρασμα έγινε τόσο γρήγορα που μου λείπετε τόσο, θέλω να τους πω, μα μπερδεύω ακόμη και τον εαυτό μου...και δεν λέω τίποτε. 

"Ναι τόσο μικροί και τόσο χαριτωμένοι" ψελλίζω κι εκείνοι πέφτουν στην αγκαλιά μου...στην οποία δεν χωρούν πια μα εκείνη ξέρει, ξέρει πως να τους κάνει να νιώσουν ασφάλεια. 

Γιατί αυτό το σώμα, το σώμα μου... τους ξέρει καλά και νιώθει ακριβώς τι χρειάζονται!...κι αν εγώ μπερδεύομαι, το σώμα μου ξέρει ακριβώς πως να τους φροντίσει και απλώνει τα χέρια και χαϊδεύει κι αγκαλιάζει κι ακουμπά κι ανοίγει και γίνεται πελώριο για εκείνους...

Πελώριο για εκείνους!

...Πόσο παράξενο είναι όλο αυτό και ναι καταλαβαίνω τον μικρό σαν μου λέει με παράπονο πως του λείπει ο αδερφός του.
Εκείνο το μικρό αγοράκι που τη θέση του πήρε ένας νεαρός έφηβος, που ακόμη κι η φωνή του είναι αλλιώτικη...
Είναι δύσκολη αυτή η μετάβαση όχι μόνο για εκείνον που μεγαλώνει μα και για εμάς που βλέπουμε την κάθε αλλαγή του κι όσο  κι αν είμαι περήφανη που πια στις βόλτες με αγκαλιάζει από τους ώμους ή τη μέση σαν μικρός κύριος,  ωστόσο το χέρι μου ακόμη ψάχνει εκείνο το μικρό χεράκι και καμιά φορά...νιώθει  μοναξιά χωρίς εκείνο. Χωρίς να έχει ένα μικρό τρυφερό χεράκι να προστατεύσει, να φροντίσει, να κρατήσει σφιχτά...

Καλημέρα αγαπημένοι...Μεγαλώνουν...Μεγαλώνουμε!

Το Καλοκαίρια της Ελπίδας!

Ήρθε αυτή η εποχή του χρόνου.

Η μαγική αυτή εποχή...που γεννά ομορφιές και στιγμές λαμπερές ...που γεννά τις πιο έντονες μνήμες, τις πιο έντονες γεύσεις, τις πιο έντονες αγάπες...Η εποχή του χρόνου που γεννά έρωτες.

Ήρθε το καλοκαίρι μας...Η εποχή που ανθίζουν οι ορτανσίες μου κι η αυλή γεμίζει χρώμα.

Η εποχή που στολίζουμε το σπίτι με κοχύλια και φέρνουμε την αμμουδιά στο σπίτι μας...κι η εποχή που ανθίζουν οι βολβοί των κρεμμυδιών και τα αγριολούλουδα, για να στολίσουν τα βάζα μας.

Η εποχή που οι φλαμουριές μας, είναι φορτωμένες με ανθάκια κι όλη η γειτονιά μυρίζει μέλι κι ήρθε η εποχή που θα μαζέψουμε τα ανθάκια αυτά για να γίνουν τα ζεστά ροφήματα του χειμώνα.

Η εποχή της έκθεσης βιβλίου, με βραδυνές Σαλονικιώτικες βόλτες και γεύσεις που θυμίζουν μόνο καλοκαίρι 

και η εποχή που χανόμαστε στη θάλασσα αγναντεύοντας το αιώνιο μπλε της.

Διαβάζοντας βιβλία στην αμμουδιά, μαζεύοντας κοχύλια

Η εποχή που το μπαλκόνι τα Σαββατοκύριακα που μαζευόμαστε γίνεται η τραπεζαρία μας και ο καναπές κρεββάτι από παλέτες ο κόσμος μας όλος...

Η εποχή που οι γεύσεις είναι απλές, καθαρές και γεμάτες μνήμες και οι στιγμές μας σαν να κρατούν για πάντα...έστω κι αν περνούν τόσο απίστευτα γρήγορα!

...και τέλος έρχεται η αγαπημένη μου εποχή...Η εποχή του θερισμού. Η εποχή που τα σταροχώραφα γεμίζουν χρυσάφι και οι κομπίνες ανεβοκατεβαίνουν στις πλαγιές. 

Μου θυμίζουν εκείνα τα καλοκαίρια.Τα χωράφια, τα παιδιά, τα τραγούδια...Το θερισμό, τα στάρια! 

Μου θυμίζουν μια Ελλάδα που μου λείπει. Μια Ελλάδα που ζει μέσα μου, αιώνια στοιχειωμένη μέσα στις λέξεις των μεγάλων ποιητών.

Αυτών που γέμισαν με φως τη νιότη μου και με έκαναν να αγαπήσω κάτι που ποτέ δεν είχα ζήσει. Την Ελλάδα της Ελπίδας...

Ήρθε λοιπόν αυτή η εποχή του χρόνου που όλα μυρίζουν Καλοκαίρι...και τα Καλοκαίρια σε τούτη τη χώρα μυρίζουν μόνο Ελπίδα!

Καλημέρα αγαπημένοι...

Καλό καλοκαίρι...κι όχι μόνο καλό. μα γεμάτο ελπίδα και φως Ελληνικό...από εκείνο το ξεχασμένο που ζει σε κάθε παιδική μνήμη...Το θυμάσαι;

                                                                                                                               Κατερίνα

Family Birthday' s. Μια πανέμορφη μικρή κατασκευή!

Η Λευκή είναι η αδερφή του Πα κι ο Σάκης ο άντρας της. Η Λευκή κι ο Σάκης είναι το δίδυμο της δημιουργίας μιας και κάνουν απίθανες μικρές και μεγάλες κατασκευές με φυσικά υλικά και βέβαια είμαστε πολύ τυχεροί μιας και μας κάνουν απίθανα δώρα!

Όπως αυτό τον απίθανο καθρέφτη από θαλασσόξυλα 

...το υπέροχο ξύλινο φωτιστικό 

ή τα λατρεμένα μας αγιοβασιλάκια τα Χριστούγεννα...

Όμως ένα από τα ωραιότερα δώρα τους που με συγκίνησε πάρα μα πάρα πολύ ήταν μια πανέμορφη ξύλινη κατασκευή με τις γενέθλιες ημέρες όλης της οικογενείας!

Το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή και πιστεύω πως είναι πραγματικά το τέλειο δώρο. 

Ξέρω πως τα ξυλαράκια κόπηκαν σε ροδέλες και γράφηκαν με πυρογράφο και αυτό ήταν ίσως το πιο δύσκολο ή μπελαλίδικο, σε αυτή την πανέμορφη κατασκευή. 

Αν πιάνουν τα χέρια σας μην διστάσετε να το προσφέρετε ως δώρο ή να το δημιουργήσετε για την δική σας οικογένεια.

Στο σπίτι μας στολίζει τον τοίχο ανάμεσα στην κουζίνα και την τραπεζαρία.Μια ΄μικρή γωνιά που χωρά μέσα της όλη μας την οικογένεια...παππούδες, γιαγιάδες, θείους, ανίψια...Αγαπημένους ανθρώπους!

Καλημέρα αγαπημένοι...Παρασκευή...Ημέρα δημιουργίας.Τέρμα τα αγοραστά δώρα. Αφήστε την φαντασία σας, να σας παρασύρει...Η ομορφιά είναι κρυμμένη στην απλότητα!

Λευκή, Σάκη ξέρετε να  μας ενθουσιάζετε. Σας αγαπάμε!

                                                                                                                                       Κατερίνα

"Σ' αγαπώ!"

Ο ήλιος έδυε με χρώματα γοητευτικά απάνω από την όμορφη πόλη μας και βρεθήκαμε εκείνη ακριβώς τη μαγική ώρα να διασχίζουμε την Νέα παραλία για να βρεθούμε στο Βασιλικό θέατρο να δούμε την παράσταση...να δούμε τον μπαμπά μας να παίζει στην παράσταση κι εγώ να δω το τρελό μου αγόρι...

Τα μάτια γέμισαν ομορφιά και με έπιασε μια γλύκα, μια μελαγχολία. Ήξερα πως ένιωθα ήδη περήφανη πολύ...ενώ δεν είχα καν δει την παράσταση.

Μα ένιωθα να φουσκώνω από ενθουσιασμό κι από αγάπη...για όλα αυτά. Για όλα αυτά που ζούσαμε. Που τα παιδιά θα έβλεπαν το μπαμπάς τους σε αυτό το υπέροχο θέατρο κι εγώ...εγώ σκεφτόμουν όλα αυτά, όλα αυτά γα τα οποία αγωνιούσα χρόνια πριν όταν σταδιακά, αργά και διστακτικά αρχίσαμε να αλλάζουμε τη ζωή μας και να παρασυρόμαστε σε αλλαγές που ούτε φανταζόμασταν πως θα έρθουν...

Σκεφτόμουν χρόνια πριν αν θα το φανταζόμουν αυτό...το οτι θα τον δω στο σανίδι και μου ήταν αδιανόητη η σκέψη...όχι ούτε το είχα φανταστεί κι αν κάποιος μου το έλεγε θα τον περνούσα για τρελό!

Αυτό δείχνει την υπέρβαση.Την απίθανη υπέρβαση που έκανε αυτός ο άνθρωπος πιέζοντας τον εαυτό του να βγει από την ζώνη ασφαλείας του και να ανακαλύψει άλλα κομμάτια του εαυτού του και μαζί του κι εμείς...Μα τίποτε, τίποτε από όλα αυτά δεν θα γινόταν αν δεν βρισκόταν στο δρόμο του άνθρωποι να τον βάλουν στον Κύκλο, να τον εμπνεύσουν, να τον πείσουν, να τον κάνει να νιώσει αυτό που είναι...ξεχωριστός! Όχι μόνο για αυτούς που τον αγαπούν...μα και για αυτούς που πρόκειται να τον αγαπήσουν!

Μπήκα κρυφά στα παρασκήνια.Στη σιωπή λίγο πριν ανοίξουν οι κουρτίνες κι όλα φωτιστούν με αυτό το λαμπερό φως...Το άγχος κι η πίεση παντού, μα δεν το ένιωθες...Μιλούσαν σιγανά, σαν να μην ήθελαν να διαταράξουν τη σιωπή μέσα τους...όλοι μαζί. Η στιγμή που όλα τα συναισθήματα, αφήνονταν στην άκρη, λίγο πριν ανέβουν στην σκηνή, γελώντας τραγουδώντας, χορεύοντας.

Σαν να μην ήθελαν να διαταράξουν την ηρεμία του σκοτεινού δωματίου γεμάτο σίδερα και καλώδια, γεμάτο ανακατωσούρα, μα φουλαρισμένο με μια απίθανη δημιουργικότητα, που μπορούσε να τρυπήσει το ταβάνι και να μας παρασύρει όλους...Ένιωθαν αβέβαιοι, μα δυνατοί. Έτσι φαινόταν!

Κι ύστερα σαν η αυλαία άνοιξε...Θεέ μου, δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω αυτό που ένιωσα, γιατί έτσι δεν το έχω ξανανιώσει ποτέ! Ήθελα να ουρλιάξω από χαρά. Από περηφάνια..

Είναι γιατί, όλοι αυτοί εκεί πάνω, όλοι αυτοί από πίσω, αυτοί που φαίνονται και αυτοί που δεν φαίνονται πίσω από τις σκιές... δεν είναι απλοί άνθρωποι για εμένα. Είναι φιγούρες ηρωικές. Ξέρω τις ιστορίες τους. Ξέρω τις αγωνίες και τις μάχες τους. Έχω δει τις μάχες τους. Τα τραύματα. Τα δάκρυα. Τα έχω δει όλα!

Και οι φόβοι...ω ! οι φόβοι τους, οι κανονικοί ανθρώπινοι φόβοι τους, που δεν τους άφηναν για χρόνια να ανθίσουν ήταν όλοι εκεί...Μα είμαι μάρτυρας μιας υπέρβασης τόσο γενναίας. Ποιος φόβος, ποίος πόνος μπορεί να σταθεί μπροστά τους χωρίς να υποκλιθεί στην θέληση, στην ανάγκη τους  στο κουράγιο τους για αλλαγή.  

Τους έχω δει, σκυμμένους σε στιγμές που πίστευαν πως δεν θα σηκωθούν ποτέ ξανά  κι όμως στέκονταν εκεί μπροστά μου, πανέμορφοι, αγέρωχοι, τσαλακώνοντας τον εαυτό τους, εκθέτοντας τον, ρισκάροντας για εκείνον...Για την ψυχή τους για μια κοινή προσπάθεια!

 Κι όλοι αυτοί συμπαρέσυραν και τον δικό μου σύντροφο...το δικό μου τρελό αγόρι, που περισσότερη τρέλα δεν είχα δει ποτέ μου.

Τον άκουσα να τραγουδά για πρώτη φορά στην  εικοσάχρονη κοινή ζωή μας...Τον είδα να χορεύει και να παίζει δραματικά, έναν υπέροχο ρόλο, που του ταίριαζε τόσο για την αυθεντικότητα του! 

Τον είδα να ερωτεύεται, να πονά, να φλερτάρει...και για πρώτη φορά τα έβλεπα όλα αυτά από απόσταση και δεν αφορούσαν εμένα κι ένιωσα περήφανη. Περήφανη γιατί ξέρω πως, όπως έλεγε ο Κάρολος Κουν," κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας" και ξέρω πολύ καλά...πως το θέατρο έχει θεραπευτικές διαστάσεις και δεν γίνεται να υπάρξεις μέσα σε ένα ρόλο χωρίς κόστος, χωρίς προσωπική αναζήτηση κι ήμουν περήφανη, που αποφάσισε να διαβεί αυτό το τόσο προσωπικό μονοπάτι της προσωπικής του εξέλιξης....ενώ ταυτόχρονα ένιωσα ευγνωμοσύνη για όλη την ομάδα του, που ξέρει να στηρίζει κι είναι εκεί και παλεύει και προσπαθεί και εντάσσει...

Ένιωθα ευγνωμοσύνη για εκείνους που κρατούν μέσα τους με τόση φροντίδα,  τον άνθρωπο που εγώ αγαπώ...τόσο απλά!

Αυτό είναι ομάδα! Μα εκείνοι δεν το ξέρουν...κι αυτό το κάνει ακόμη πιο γοητευτικό. Στις στιγμές έντασης, στις στιγμές αντίστασης, στις στιγμές διαφωνίας, εκεί που ο θυμός κι ο φόβος κυριαρχούν, νιώθουν μόνοι. 

Νιώθουν εκτεθειμένοι. Νιώθουν  να μην ανήκουν...και το καταλαβαίνω. Το ότι δυσκολεύονται να δουν όλη την μαγική τους προσπάθεια. 

Το ότι δυσκολεύονται να αποδεχθούν όλο το τεράστιο αυτό αποτέλεσμα, δείχνει την ταπεινότητα και την αγωνία τους...Για αποδοχή. Για  αγάπη. Για εξέλιξη. Για σχέση κι αυτό ακριβώς τους κάνει ανθρώπινους και τεράστιους μέσα μου. Γιατί όλο αυτό δεν το κατάφεραν ήρωες, επαγγελματίες,
θεοί...Μα άνθρωποι. Άνθρωποι!

Κανονικοί, από αυτούς που λυγίζουν, από αυτούς που σπάνε και τα κομμάτια τους τα μαζεύουν οι υπόλοιποι για να τα κολλήσουν σαν έρθει η ώρα, για να μην χαθούν, για να μην εγκαταλείψουν, να μην εγκαταλειφθούν...

Άνθρωποι κανονικοί. Ερασιτέχνες, που άφηναν τις δουλειές και τις οικογένειες τους και γύριζαν ξημερώματα σπίτι, κουρασμένοι, άυπνοι, πολλές φορές θυμωμένοι...μα με ένα στόχο ως όραμα!

Να μαζέψουν λεφτά για ένα μεγάλο σκοπό. Για τα παιδιά του Συζωή!

Άλλοι έραβαν μερόνυχτα τα κοστούμια, άλλοι κατασκεύαζαν τα σκηνικά, άλλοι έγραφαν και έσβηναν το σενάριο, άλλοι έπαιζαν μουσική...άλλοι έτρεχαν για χορηγίες και τα κατάφεραν!

Δημιούργησαν κάτι το απίθανο και γέμισαν ένα τεράστιο θέατρο 700 ατόμων δύο φορές! Ο στόχος επετεύχθη! Με κόπους, με θυσίες, με ένταση, με κούραση, μα το αποτέλεσμα τους αποζημίωσε!

Το αποτέλεσμα, χάρισε χαρά σε όλους μας!

Αυτή η παράσταση, ήταν για εμένα ορόσημο. Η παράσταση ύμνος. Στην Ελλάδα που αγαπήσαμε. Στον ήλιο που χρειαζόμαστε. Στη φιλία. Στο γέλιο. Στον Έρωτα. Στην αλήθεια.

Στην Αγάπη...Στη γαμημένη αγάπη που ξεχνάμε πρώτη!

Αυτή η ομάδα ανθρώπων είναι σαν  οικογένεια για εμάς...Ο Κύκλος Ζωής, είναι οικογένεια.

Το Δέντρο Ζωής είναι οικογένεια και το Σχολείο της Φύσης είναι οικογένεια. Έγιναν η οικογένεια... που διαλέξαμε...

...και ξέρω.

Μπορώ να καταλάβω πόσο υπερβολικό ακούγεται αυτό, άλλωστε η υπερβολή των συναισθημάτων είναι πάντα ο λόγος μου. Ο λόγος που διαλέγω να επικοινωνώ...Όχι γιατί η υπερβολή είναι αυτό που θέλω να δείξω. Μα γιατί αυτό που από τρίτους μεταφράζεται ως υπερβολή είναι για εμένα, ένα νιώθω! 

Ένα νιώθω που τα χωρά όλα. Όλα! Κάθε φόβο. Κάθε γέλιο...όλα μέσα μου. Όλα εκεί για να τα νιώσω με την υπερβολή τους...Γιατί να τα αρνηθώ; Γιατί να τα παλέψω; Γιατί να τα κρύψω;

Η παράσταση τελείωσε και οι κουρτίνες έκλεισαν. Ένα ολόκληρο θέατρο στο πόδι. Οι θεατές όλοι όρθιοι, να φωνάζουν να χειροκροτούν, να σφυρίζουν κι ύστερα η κουρτίνα άνοιξε και πάλι και ξεχύθηκαν από εκεί οι αγαπημένοι μας και τα παιδιά έπεσαν στις αγκαλιές των γονιών τους κι οι γονείς στις αγκαλιές των παιδιών τους...για ακόμη μια φορά...

Κι όλα τέλειωσαν. Έμεινα εκεί ως αργά κι είδα την αποδόμηση...Τα σκηνικά να ξεστήνονται. Τα πράγματα να μαζεύονται, να στοιβάζονται. Τα φώτα να σβήνουν. Ο σκηνοθέτης να προχωρά στην άδεια πια σκηνή του!

Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί έβγαλαν τα καλά τους και έγιναν αυτοί που σιγά σιγά άρχισαν να ξεστήνουν το σκηνικό και το υπέροχο νησί, χάθηκε από τα μάτια μας κι αυτό είχε θλίψη πολλή και ένταση και μια εσωτερικότητα περίεργη καθώς όλοι κοίταζαν με μια μοναξιά στα μάτια...

...Μα ακόμη κι έτσι, ακόμη κι αν αυτή η σκηνή έκρυβε μια πίκρα, σαν όλα να διαλύθηκαν μόλις χάθηκε το φως κι η λάμψη, παρόλα αυτά ένιωθες πως όλα είναι εκεί. Τα συναισθήματα, τα πράγματα, τα σκηνικά, όλα περιμένουν να ξαναμπεί ψυχή ανθρώπινη μέσα τους και να πάρουν φωτιά! Να απογειωθούν ξανά και ξανά! 

Γιατί όλα είναι γυμνά χωρίς τους ανθρώπους...Όλα! Μα από την άλλη όλα είναι μέσα μας, μαζί με την Αγάπη που περιμένει ένα νεύμα για να φουντώσει!

 Ήταν πια ξημερώματα σαν φύγαμε. Περπατούσα με τον μικρό μου γιο στην παραλία πηγαίνοντας προς το αμάξι και κοιτάζαμε τα φώτα της πόλης αυτή την υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά του Ιούνη. Νιώθαμε κ οι δυο κουρασμένοι πολύ, μα ταυτόχρονα σχεδόν υπνωτισμένοι από αυτό που μόλις είχαμε ζήσει....

Ξάφνου από μακριά ακούστηκε ένα τραγούδι...Ένας άνθρωπος είχε στήσει ηχεία στη μέση του δρόμου και με το μικρόφωνο στο χέρι τραγουδούσε Καζαντζίδη μέσα στη νύχτα κι οι περαστικοί σταματούσαν για λίγο να τον ακούσουν και συνέχιζαν μετά το δρόμο τους, ενώ κάποια ζευγάρια κάθονταν απέναντι του οκλαδόν και τον άκουγαν σαν να ήταν σε μια απόκοσμη συναυλία....

Κι εκείνος, μια απίθανη μοναχική φιγούρα  σαν να ήταν σε πάλκο τραγουδούσε με όλο του το πάθος κι η φωνή του ταξίδευε στην σκούρη θάλασσα και χάνονταν μέσα στη νύχτα...

"...το πέλαγο είναι βαθύ κι η αγάπη είναι μεγάλη..."

Υπήρχε μια θλίψη και μια τρυφεράδα σε όλο αυτό που με συγκίνησε. Ήταν το τέλειο κλείσιμο!

Ήταν ένα "Σ'αγαπώ", γεμάτο πόνο κι είχε κάτι το μεγαλειώδες. Μια αλήθεια αρχέγονη...

Θέλει κόπο η αγάπη, κόπο και καθαρότητα. Όπως όλα όσα αξίζουν σε αυτή τη ζωή και σαν την αφήσεις να σε βρει...η ζωή θα σε ανταμείψει...Με σχέσεις. Με αγκαλιές. Με ανθρώπους!

....μπορείτε παρακάτω, να απολαύσετε κάποιες φωτογραφίες από την παράσταση που λάτρεψα...για πολλούς λόγους...Καλημέρα αγαπημένοι! Γεμίστε με ανθρώπους τον κόσμο σας...

Ανθρώπους που αφήνονται  να νιώθουν και να μοιράζονται με γενναιοδωρία. Ανθρώπους που δεν φοβούνται να πουν Σ 'αγαπώ και να το δείχνουν. 

Οι άνθρωποι είναι η μόνη μας επένδυση σε τούτη τη ζωή!

Γελάσαμε μέχρι δακρύων. Συγκινηθήκαμε! Νιώσαμε! Ζήσαμε μαζί σας! Ησασταν όλοι υπέροχοι και ταλαντούχοι! Απίστευτα ταλαντούχοι!

                                                                                                                            Κατερίνα