Νιώθω και Δείχνω!

Υπάρχουν κάποιες εβδομάδες μουντές που περνούν και φεύγουν και δεν μένει τίποτα να θυμηθείς από αυτές...και δεν αξίζει αυτό στη ζωή μας. Δεν αξίζει αυτό στη ζωή. Να περνά απλά. Χωρίς να την εκτιμούμε, χωρίς να της δίνουμε την τιμή που αξίζει στις στιγμές της.

Όταν αγαπάς αληθινά βαθιά πρώτα από όλα αγαπάς την ζωή σου μαζί  τους..Μαζί τους... Αυτό μου έμαθε τις προάλλες ο μικρός μου γιος σε μια δική μας βόλτα στη θάλασσα.

Ήταν Κυριακή κι είχαμε τόσο καιρό να είμαστε όλοι μαζί και το είχα ανάγκη, μα και πάλι δεν γινόταν οπότε πήγαμε βόλτα οι δυο μας.Τον κοίταζα να παίζει, να τρέχει, να παλεύει με τον άνεμο, να χορεύει στην ακροθαλασσιά και σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να είμαστε μόνοι...Έτσι ένιωθα. θυμωμένη και μόνη...

Η βόλτα τέλειωσε κι εκείνος μου είπε...'"πέρασα τέλεια μαζί σου μαμά...αλλά ξέρω πως εσύ δεν πέρασες και τόσο καλά μαζί μου!" Γύρισα και τον κοίταξα και μόλις τότε αντιλήφθηκα πως δεν είχα γελάσει τόση ώρα. 

Πως ήμουν σιωπηλή και σοβαρή και δεν απόλαυσα την μαγική του εικόνα...

Πως μπορούσα να τον πείσω πως δεν ήταν έτσι! Πως μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήταν έτσι. 

Πως δηλαδή και μόνο εκείνος φτάνει για να με κάνει ευτυχισμένη...Τον αγκάλιασα σφιχτά και του είπα ευχαριστώ ξανά και ξανά...Για το ξέγνοιαστο γέλιο του, για τις χαρούμενες κραυγές του, για το παιχνίδι του με τα κύματα...για το ότι ήταν εκεί. Γιατί αυτό ήταν αρκετό. Αρκετό για να με κάνει ευτυχισμένη...κι ήταν αλήθεια, μόνο που καμιά φορά ξεχνάμε...Ξεχνάμε πόσο σπουδαίοι είναι αυτοί που είναι δίπλα μας. Πόσο σημαντικές είναι οι στιγμές μαζί τους. 

Ήθελα τόσο να τον πείσω...Να τον  πείσω για την αλήθεια που είχα ξεχάσει να δείξω με πράξεις...Πως δηλαδή μπορώ να νιώθω πελώρια ευτυχία μαζί του. Πως εκείνος αρκεί για να μου χαρίσει απέραντη...απέραντη χαρά!

...οι στιγμές περνούν κι όταν οι άνθρωποι, είναι εκεί, ας τους δείξουμε πόσο σημαντικοί είναι! 

Αυτό μου έμαθε ο μικρός μου γιος εκείνη τη μουντή Κυριακή στην μοναχική μας βόλτα στη θάλασσα. Δεν αρκεί μόνο να νιώθεις αγάπη...πρέπει και να την δείχνεις...Να την δίνεις!

Το επόμενο Σαββατοκύριακο θα ερχόταν η αδερφή μου, με την οικογένεια της...κι η σκέψη αυτή ήταν η μοναδική μου...

Θυμάμαι σαν χθες τη μέρα που την πρωτοείδα. Έκλαιγα γιατί δεν με άφηναν να μπω στο δωμάτιο που ήταν η μαμά κι ήθελα να την δω και η νοσοκόμα μου την έδειξε από ένα μικρό τζαμάκι κι ήταν ένα μικρό προσωπάκι με μαλλιά σκαντζόχοιρου.... 

Έπαθα σοκ! Δεν θυμάμαι ποιος κρατούσε το χέρι μου. Ο μπαμπάς ή ο θείος μου, μα θυμάμαι πόσο μπερδεμένα ένιωθα... και θυμάμαι πως μου έμοιαζε με χνουδωτό ζωάκι.
Η αδερφή μου, μου έλεγαν.

Δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό τότε. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι η αδερφή κάποιου. Τι θα σήμαινε αυτή για εμένα, στα χρόνια που θα ακολουθούσαν.
Τι θα σήμαινε για εμένα το γέλιο της. Όλα όσα αγαπώ σε εκείνη, όλα όσα δεν αντέχω σε εκείνη.
Το λατρεμένο μικρό της γιο που με φωνάζει Κατερίνη...τον υπέροχο  άντρα της που έχει γίνει ο συνωμότης μου στα πειράγματα μας για εκείνη.
Οι εμμονές και οι μανίες της. Τα γλυκά της, τα ρούχα που μοιραζόμασταν.Το δόσιμο της. Τα δυο αριστερά χεράκια της  που τώρα δημιουργούν θαύματα. Η αυταπάρνηση της. Η αίσθηση της φροντίδας της σαν να είμαι εγώ μικρότερη όταν με πιάνουν οι υπερβολές, οι ανασφάλειες κι οι μανίες μου...
Το ότι είναι εκεί και κουβαλά ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Της ιστορίας της οικογένειας μας. Το απόλυτο, βιολογικό μου συμπλήρωμα. 

Η αδερφή μου...Αυτή που με ξέρει και την ξέρω από την καλή κι από την ανάποδη...

...κι όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι η μικρή, όχι για εμένα μόνο μα για όλη την οικογένεια...κι αυτό είναι τόσο αστείο, σαν όλοι να πιστεύουμε πως όλοι μεγαλώνουμε εκτός από εκείνη...

...έτσι όλοι ήρθαν για τη μικρή και γέμισε το σπίτι χαρά κι ήταν υπέροχη η στιγμή που εμφανίστηκαν τα ξαδέρφια στην αυλή για εκείνη κι άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Κι όλοι  δείξαμε αγάπη και νιώσαμε χαρά. Συνδεδεμένοι...Μαζί...Όπως τότε! Όπως πάντα!

 Αυτές οι ξαφνιασμένες αγκαλιές έκρυβαν τόση συγκίνηση...Θεία Μάχη...και το μικρό...

 Ξαδέρφια!

Σε χρόνο μηδενικό η ψησταριά άναψε και κάποιος, έπιασε δουλειά!

Τι θέλει η χαρά για να ανθίσει; Αυτό!

...κι αυτό παγωμένο!

....αυτούς τους δυο, ο Πέτρος, ο πρώτος των αγοριών κι η Φανή η πρώτη των κοριτσιών, που σαν μεγάλα ξαδέρφια είναι οι αρχηγοί σε κάθε ανοησία μας, όλη μας τη ζωή!

...κι αυτούς τους δυο σε τρυφερές σιγμές...Πα και Λευκή...αδέρφια!

Τι θέλουν τα παιδιά για να ανθίσουν; Ανθρώπους που αγαπούν...και μεγαλώνουν μαζί...

...λατρεμένα ξαδέρφια...

...μια γιαγιά να τους δείχνει τον τρόπο...

...συνεργούς σε κάθε  αταξία...

Τριχωτές παρέες να χαϊδεύουν τρυφερά...

...έναν θείο να σου γεμίζει το χωνάκι πάντα με τη γλώσσα έξω...(από παιδί το κάνει αυτό)...

 ...κι ένα παγωτό με μπόλικο χώμα....

...και μια τούρτα με πολλά κοριτσίστικα κεράκια...

 ...και μια γερή πνοή για να σβήσεις αυτά που έφυγαν και να ζήσεις σαν Πριγκίπισσα, αυτά που θα έρθουν...και να είναι Χρόνια Πολλά κι ευτυχισμένα...γιατί Σ'αγαπάω!

Κι αυτές οι στιγμές που δείχνεις αυτό που νιώθεις, είναι οι πιο απελευθερωτικές στη ζωή. Οι πιο αληθινές κι ήταν υπέροχο που τις ζήσαμε αυτή την Κυριακή...

Την αμέσως επόμενη από αυτή που πέρασα με το μικρό μου γιο...που μου υπενθύμισε, να κοιτάζω δίπλα μου...κι όποιος είναι εκείνη την ώρα εκεί, να τον αγκαλιάζω! Έτσι απλά. Γιατί το χρειάζεται....Γιατί το χρειάζομαι!

...Τι είναι η αγάπη;...Μια καρδούλα κρεμασμένη σε έναν τοίχο...που όντας βέβαιος πως είναι εκεί, έχεις συνηθίσει να την κοιτάζεις, μα να μην την βλέπεις αληθινά...παρά μόνο, σαν γίνει κάτι απρόσμενο...και μια μικρή αχτίδα φωτός πέσει πάνω της και σου θυμίζει...

Σου θυμίσει πόσο πολύτιμη είναι και πως δεν είναι εκεί μόνο για να τη κοιτάς, μα είναι εκεί για να την ζεις!

Για να την ζεις και να την μοιράζεσαι...Νιώθοντας και δείχνοντας ότι ακριβώς νιώθεις!
Γιατί η αγάπη είναι γενναιόδωρη...

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλό Ιούνη!

                                                                                                                                      Κατερίνα