Το ταξίδι ενός κοχυλιού...

Το Μικρό Λευκό Κοχύλι, με βοήθησε να κλείσω μια υπέροχη συναισθηματική διαδρομή!

Ένα ταξίδι προς τα μέσα που άρχισε χρόνια πριν στη δύσκολη εποχή της εφηβείας μου και έκλεισε τελικά και πάλι εκεί στην πόλη που έζησα όλες μου τις "πρωτιές"...πρώτο βήμα, πρώτη μέρα στο σχολείο, πρώτοι φίλοι, πρώτη απογοήτευση, πρώτη πίκρα, πρώτες σχέσεις, πρώτο φιλί, πρώτη αγάπη....

Όλα τα πρώτα βήματα, όλα τα ξεκινήματα σε εκείνη τη μικρή πόλη, με το μεγάλο πάρκο που φαινόταν να μην χωρά όλα μου τα όνειρα κι εγώ να μην αντέχω όλα της τα πρέπει....Μόλις άρχισα να την αγαπώ την αποχωρίστηκα, μα είχα προλάβει να γνωρίσω ανθρώπους που επίσης θα προλάβαιναν να χαραχτούν με γενναιοδωρία μέσα μου...
Υπέροχοι, εμπνευσμένοι άνθρωποι. Ανάμεσα τους κι ένας καθηγητής, που η πιεστική του αγάπη, η απαιτητική του στάση απέναντι σε εμένα και όλους τους μαθητές του, η ένταση και το πάθος που είχε για τα γραφή και την λογοτεχνία και οι μεγάλες προσδοκίες του με έκαναν να νιώσω για πρώτη φορά στην σχολική μου  ζωή, έμπνευση! Έμπνευση και πίστη κι ανάγκη να κρατήσω την εμπιστοσύνη του ψηλά....Με έμαθα να διεκδικώ για τον εαυτό μου, να απαιτώ από εμένα, να με δω μέσα από τα μάτια του, να με πιστέψω!

Στην παρουσίαση μου στην γενέτειρα μου τον ήθελα δίπλα μου, μα έμαθα πως είχε πρόσφατα χαθεί...κι ήταν η ημέρα εκείνη ένα μήνα πριν, που πληροφορήθηκα το χαμό του, ημέρα θρήνου για εμένα!
Νιώθεις πως αυτοί οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ...κι όμως η ανθρώπινη υπόσταση τους τους κάνει ακόμη πιο ηρωικούς στα μάτια μας!

Αγέρωχος άνθρωπος...έτσι είναι στο νου μου ο δάσκαλος εκείνος και το φευγιό του μου έδωσε μια ευκαιρία ακόμη!
Να γνωριστώ με νέους ανθρώπους όπως την Δέσποινα και του καταπληκτικούς γονείς της τον Νίκο και την Ελένη, από το πιο δημιουργικό κι όμορφο βιβλιοπωλείο της Πόλης. Το Νέστωρ! Μου φέρθηκαν σαν φίλοι από τα παλιά. Σαν να υπήρχε ανάμεσα μας μια αόρατη σύνδεση. Με φρόντισαν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια κι ένιωσα ασφάλεια μέσα στο πανέμορφο πατάρι με τα εκατοντάδες βιβλία που μύριζαν περιπέτεια...Έναν χώρο που ξέρει να θρέφει τα όνειρα.

Κι ύστερα μέσα από εκεί, έγινε άλλη μια σύνδεση και  γνώρισα άλλες δυο υπέροχες γυναίκες που δέχθηκαν να με τιμήσουν παρουσιάζοντας το βιβλίο μου στην Κατερίνη...Η Ειρήνη Παξιμαδάκη κι η Σοφία Χαριτοπούλου. Φιλόλογοι και δημιουργοί. Πολύτιμοι εμπνευστές άγουρων ανθρώπων.Ήμουν περήφανη και συγκινημένη...καθώς  η Σοφία ήταν συμμαθήτρια μου στο Γυμνάσιο!!! Σύντροφος σε κάμποσες παλαβομάρες της εποχής...

Μίλησαν για το κοχύλι με τρυφερότητα. Σαν να έπιαναν κάτι εύθραυστο, κάτι πολύτιμο, σαν ένα μικρό παιδί...έτσι ένιωθα το άγγιγμα τους το γεμάτο σεβασμό και φροντίδα!

Κι ήταν μια βραδιά αξέχαστη γιατί εκεί έκλεισε ένας κύκλος απώλειας για εμένα, καθώς συνάντησα ανθρώπους που είχα να δω χρόνια κι ανάμεσα τους ένας άνθρωπος που θυμόμουν αγόρι και ξανασυνάντησα άντρα πια, πατέρα και σύντροφο!
Φίλος αγαπημένος σε μια ηλικία, άγουρη, που είμασταν γεμάτοι σπυράκια, παραφουσκωμένα όνειρα και κουβάδες ανασφάλειας...

Ήταν υπέροχο το να βλέπεις τη συνέχεια. Να βιώνεις αυτά τα χρόνια που πέρασαν σε μια στιγμή και να βλέπεις στα μάτια εκείνη την εφηβική σπίθα ενός φίλου σημαντικού, που στάθηκε σε στιγμές αξέχαστες...κι ήταν εκείνος, ο φίλος μου. Κι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Είμαι τυχερή...Ένα κοχύλι! Ένα κοχύλι έφερε την επούλωση...Θα ήθελα να πάω πίσω και να συναντήσω εκείνο το μικρό κορίτσι που στεκόταν στους πρόποδες ένα βουνού και ένιωθε φρίκη...Θα ήθελα να της πω πως πίσω από το βουνό που βλέπει, είναι πολλά πολλά βουνά ακόμη που πρέπει να ανέβει και αυτό, δεν είναι απειλή μα ευλογία!

Ήθελα να την πω πως τα βουνά δεν τα κοιτάμε, μα τα ανεβαίνουμε κοιτάζοντας από πόσο μακριά ξεκινήσαμε κι όχι πόσο μακριά πρέπει να πάμε....Η κορφή δεν είναι ο στόχος μα το κάθε βήμα!

Ήθελα να την πω πως όλα όσα φοβάται θα συμβούν και θα είναι δύσκολα...μα θα περάσουν!

Να της πω πως θα βρει τον έρωτα, σε μια ξεχασμένη pub σε ένα προάστιο του Λονδίνου,  θα δει τους Duran Duran, θα γίνει μαμά και μπορεί να είναι χελώνα τώρα,  μα μια μέρα θα τρέχει σε Μαραθώνιους κι ο σιωπηλός δρόμος θα γράφει ιστορίες μέσα της.. 

Θα αγαπήσει έναν σκύλο με όλη της την ψυχή και θα πονέσει για το χαμό του, θα αποχαιρετήσει αγαπημένους κι ο πόνος αυτός θα γίνει η γνώση της, οι άνθρωποι θα σταματήσουν να είναι τρομακτικοί και θα της δώσουν αγάπη που ποτέ δεν φανταζόταν. Θα κάνει τη δουλειά που ονειρεύτηκε και τελικά...οι Wham θα χωρίσουν, τα σπυράκια θα φύγουν και το μεγάλο, το πιο μεγάλο όνειρο θα το ζήσει καθώς θα κρατήσει στα χέρια της ένα βιβλίο γραμμένο από την ίδια...

Μα πιο πολύ θα ήθελα να την συναντήσω για να της ζητήσω να κοιτάζει καλά το θαλασσινό γιαλό που παίζει ξέγνοιαστα γιατί εκεί μέσα στην απεραντοσύνη μεγαλώνοντας, θα γνωρίσει μικρά κοχύλια. Όμορφα κι αγέρωχα πολύ...μα τόσο ευάλωτα...σαν την ίδια!
Ευάλωτα και γενναία.
Θα ήθελα να της ζητήσω να τα κοιτάξει καλά, γιατί κάποια από αυτά θα ραγίσουν και κάποια θα σπάσουν και αυτό το κρακ θα τη χαρακώσει για πάντα!

Για πάντα....

Αναρωτιέμαι πως ορίζει ο καθένας τη ζωή του και πως η ζωή ορίζει τον καθέναν μας...Το κοριτσάκι μεγάλωσε...και δεν θα έχω την ευκαιρία να την συναντήσω ποτέ ξανά, μα έχω την δυνατότητα να αλλάζω την ζωή της. Να επουλώνω τα τραύματα της... Έμαθα πια, πως ο πόνος είναι ένα σύμπτωμα και τα συμπτώματα είναι πάντα καλοδεχούμενα ακόμη και τα πιο επίπονα, ακριβώς γιατί μας προειδοποιούν...

Είμαι λοιπόν τυχερή! Γιατί υπάρχουν κοχύλια που έσπασαν...και κανείς δεν θα έχει τη δυνατότητα να τα ξανά κολλήσει...

Υπάρχουν κοχύλια που δεν θα έχουν ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία...Γιατί υπάρχουν κοχύλια που δεν υπάρχουν πια....
Για όλα αυτά τα πλάσματα γράφτηκε το Μικρό Λευκό Κοχύλι...Για όλα αυτά τα πλάσματα που γνώρισα σε θάλασσες ταραγμένες κι έγινα μάρτυρας του δικού τους ραγίσματος και της δικής τους επούλωσης ή του δικού τους τέλους σε βάθη απύθμενα...κι ήταν υπέροχο αυτό το ταξίδι μαζί τους. Τρομακτικό. Θλιμμένο. Γοητευτικό. Ένα ταξίδι προς την προσωπική μου επίγνωση.

Σας ευχαριστώ για κάθε στιγμή αυτού του ταξιδιού που μοιραστήκατε απλόχερα μαζί μου...Σε όλους εσάς που το μικρό αυτό σκοτεινό βιβλιαράκι έγινε η αιτία να γνωριστούμε και να έρθουμε κοντά και να μου δώσετε τόσα. Σας ευγνωμονώ!

Αγαπημένοι...δεν υπάρχει κανένα ταξίδι χωρίς κόστος...χωρίς αποχαιρετισμό!

Κι αυτό το ταξίδι αλίμονο...άρχισε με έναν αποχαιρετισμό και κλείνει με έναν προορισμό, όπως κάθε ταξίδι...

Μένουμε στο λιμάνι για λίγο κι ύστερα ορμάμε πάλι στις άγριες θάλασσες...Με πίστη, με ενθουσιασμό, με ρίσκο...Με κάθε κόστος!

Άλλωστε...Είμαστε πλασμένοι για τα ταξίδια...Θυμάστε;

                                                                                                                        Κατερίνα
Υ.Γ. Φανή, ξαδερφούλα μου...σε ευχαριστώ που με βοήθησε να κάνω αυτή την παρουσίαση πραγματικότητα.