Ορμάμε!

Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν μια τρέλα...Κλεισίματα, ανοίγματα, άνθρωποι, ανάγκες, είχα έγνοια μην ξεχάσω κάτι, κάποιον...μα πάντα, πάντα κάποιος έρχεται σε δεύτερη προτεραιότητα και πάντα κάποιον ξεχνάς ή κάποιον αφήνεις...Τον πιο σίγουρο, μετά τον εαυτό σου...

Η Τετάρτη με βρήκε στην Λέσχη ανάγνωσης Σταυρού...Είχα χρόνια να πάω στο πανέμορφο αυτό παραθαλάσσιο παραθεριστικό μέρος και το κάλεσμα αυτό ήταν αναπάντεχο κι υπέροχο. Βρήκα ένα τραπέζι γεμάτο κοχύλια και γύρω του έναν μεγάλο κύκλο ανθρώπων. Το Μικρό Λευκό Κοχύλι για ακόμη μια φορά ο πρωταγωνιστής κι η πιο συγκινητική ήταν για εμένα ήταν η στιγμή που μια καθηγήτρια με την δεκατετράχρονη μαθήτρια της δραματοποίησαν κάποιους διαλόγους του βιβλίου! 

Ήταν απίστευτο κι ένιωσα τόσο κοντά σε εκείνο το κοριτσάκι την μικρή Μαριάννα  και στην υπέροχη φωνή της...

Δεν σταματώ να ξαφνιάζομαι με όλα αυτά που απλόχερα οι άνθρωποι μοιράζονται μαζί μου...Μοιράστηκαν κι έκαναν υπέροχες αναλύσεις και ήταν σαν μια ομάδα με μανάδες, κόρες και γιαγιάδες να δουλεύει με στόχο την απενοχοποίηση κι ήταν γενναιόδωρες με εαυτό τους...τον ευάλωτο εαυτό τους! Συγκινήθηκα βαθιά...

Απίθανο επίσης ήταν το ότι είχαν στήσει  βέβαια ένα απίθανο μπουφέ με καλούδια σπιτικά και στο τέλος η Αφροδίτη μαμά της λατρεμένη μου Αργυρώς...μου ετοίμασε και πεσκέσι για το δρόμο...

"Μα είναι δυνατόν να φύγεις χωρίς το ταπεράκι της μαμάς;" Μου είπε με έμφαση, όταν δήλωσα τις αντιρρήσεις μου...

...και βέβαια φεύγοντας μου χάρισαν κάτι τόσο απλό...μα τόσο τεράστιο! Ένα κουτάκι γεμάτο όνειρα...Το πιο όμορφο, το πιο αληθινό δώρο!

Αργά πια η νύχτα με βρήκε στην Εγνατία κι εκεί ακριβώς αφού είδα μπροστά στην αριστερή λωρίδα, ταχείας κυκλοφορίας, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, σαν έπεσαν τα φώτα του αμαξιού πάνω τους, μια ομάδα πιτσιρικάδων που περνούσαν το κιγκλίδωμα...Κόντεψα να πάθω καρδιά και μιλώ σοβαρά. Ήταν θέμα δευτερολέπτων και νομίζω πως κάποιος ήταν δίπλα μου και δίπλα σε εκείνα τα παιδιά και δεν καταλήξαμε αλλιώς εκείνο το βράδυ!

Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου με τα χέρια να τρέμουν. Ενημέρωσα την τροχαία και συνέχισα το δρόμο μου σε απόλυτη σιωπή...Ήταν σαν να είχα ζήσει κάτι το εξωπραγματικό κι ήμουν τόσο ευγνώμων, που είχα μόλις περάσει ξυστά από μια καταιγίδα!Τόσο ευγνώμων!!!

Η επόμενη ημέρα με βρήκε να προετοιμάζω την γιορτή αποχαιρετισμού στους Κύκλους Ζωής...
Ζήσαμε μια βραδιά απίθανη, γεμάτη συγκίνηση.

Άκουγα τις φωνές των ανθρώπων, καθώς τις έπαιρνε ο αέρας μακριά  κι η νύχτα είχε μια λάμψη, μια ομορφιά άγρια στα μάτια μου! Όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, οι γενναίοι Κύκλοι μου. 

Ήμουν εκεί για εκείνους κι ένιωθα τόσο ευτυχισμένη σαν κάποια αξέχαστα θεραπευτικά βράδια με άλλους ανθρώπους, τότε στην μαγική μου Ιθάκη. Είχαν τόσες ομοιότητες αυτά που ζούσα. Ήταν τόσο γεμάτα μνήμες όλα!!!

Μια κατακόκκινη καρδιά με τα ονόματα όλων πέταξε στον ουρανό...Πληρότητα...αυτή ήταν η απόλυτη λέξη. Πληρότητα και μια αρχέγονη χαρά. Είμαι εδώ. Μαζί σας. Είμαστε στον Κύκλο μαζί!

Γύρισα σπίτι ξανά ξημερώματα...Το πρωί ξύπνησα σαν σε όνειρο. Κουρασμένη ως εκεί που δεν φτάνει...τα παιδιά με κοίταζαν σαν πεινασμένα...Είχαν να με δουν, να με δουν κανονικά κι όχι να λέμε γεια κι αντίο,  σχεδόν τέσσερις ημέρες. "Θα φύγεις σήμερα μαμά;" Με ρώτησαν με αγωνία....

Το σπίτι ήταν αίσχος...Φρίκη. Παντού πράγματα πεταμένα. Οι σκόνες έκαναν πάρτι και τα νεκρά ζουζούνια κατάληψη...Χάος! Κυριολεκτικά...Ήθελα να καθαρίσω το σπίτι. Έπρεπε να καθαρίσω το σπίτι....Μα εκείνες οι φατσούλες....με είχαν ανάγκη. "Φεύγουμε θάλασσα" τους είπα κι έγινε πανζουρλισμός...
Πριν φύγουμε πέρασα και πάλι από τους Κύκλους για να δω το Δέντρο των Ευχών στο φως της ημέρας. Η χρωματιστή του όψη μας έκανε και τους τρεις να χαμογελάσουμε...Ένα δέντρο γεμάτο πίστη!

Κι εκεί κοντά της,  αγναντεύοντας το κύμα και τις ρυτίδες που έκανε ο αέρας στην επιφάνεια της θάλασσας, άφησα το μυαλό μου να χαθεί, να ηρεμήσει, να αδειάσει τελείως...

Πολλές φορές μου λένε πως είμαι υπερβολική ή πως τα ζω όλα με υπερβολή..."Η υπερβολή είναι μια αλήθεια που έχασε την ψυχραιμία της", έγραψε ο αγαπημένος Χαλίλ Γκιμπράν και ποια είμαι εγώ για να διαφωνήσω...
Η αλήθειες μου κάποιες φορές χάνουν την ψυχραιμία τους και γίνονται υπερβολικές μα δεν παύουν να είναι αλήθειες...
Ζω έντονα και απολαμβάνω κάθε στιγμή της ζωής που μου χαρίστηκε. Κάθε στιγμή χαράς μα και κάθε στιγμή που νιώθω να μην αντέχω πια, να μην θέλω άλλο, να μην ξέρω τι να πω ή τι να κάνω, κάθε στιγμή που απομονώνομαι και κάθε στιγμή που αποφασίζω να είμαι εκεί...όλα, όλα τα ζω με ένταση και τα νιώθω καλοδεχούμενα...

...κι εκεί δίπλα στο κύμα η ζωή η ίδια, σαν να απλώνει τα πόδια της στη δροσιά...και τότε όλα γίνονται τόσο απλά. 

Πρόπερσι τέτοιες μέρες αποχαιρετούσαμε τον αδερφό της μαμά μου, τον θείο Ηλία. Πέρσι τις ίδιες ημέρες, την  ξαδέρφη μου την Άννα και φέτος την ίδια εποχή κάθομαι στην ξαπλώστρα και δίπλα μου η  σχεδόν εντεκάχρονη κόρη της... 

"Που λες να είναι η μαμά μου;" Με ρωτά. Την κοιτάζω και ξέρω πως δεν περιμένει απάντηση...

"Θα ήθελα να μπορώ να πετάω"...μου λέει μετά από λίγο. "Ψηλά, ψηλά, να απλώνω τα χέρια μου και να πετάω μαλακά πάνω στα σύννεφα"....

"Μπορείς να πετάξεις με το αεροπλάνο"...της απαντά από μακριά ο μικρός μου γιος χωρίς ίχνος συναισθήματος...αγόρια σκέφτομαι...απλότητα....

Εκείνη τον κοιτά και χαμογελά με ύφος..."δεν εννοώ αυτό βρε!" του απαντά με έμφαση ....και μετά με κοιτά ξανά, "αν πετάω...έτσι σαν πουλί δεν ξέρω, θα νιώθω τόσο ελεύθερη θεία..."

...όσο ελεύθερη είναι κι η μαμά σου...ψιθυρίζω από μέσα μου...μα δεν της το λέω...την κοιτάζω απλά κι είναι πανέμορφη με μια ομορφιά αρχέγονη, αληθινή, γεμάτη καθαρότητα και σκέφτομαι πόσο περήφανη θα είναι η μάνα της βλέποντας την από εκεί μακριά...

Αυτές οι μέρες του καλοκαιριού στο ξεκίνημα του είναι πάντα τόσο παράξενες. Σαν ακόμη να μην έχουμε συνηθίσει τη ιδέα της ξεγνοιασιάς και όλων όσων σημαίνει το καλοκαίρι για τον καθένα. 

Σαν να είμαστε διστακτικοί. Σαν να βουτάμε στην θάλασσα τα ακροδάχτυλα μας για να δούμε αν είναι ζεστή ή κρύα κι ανάλογα μετά μπαίνουμε με μια βουτιά ή σιγά σιγά με το μαλακό, να συνηθίσουμε την θερμοκρασία...

Ενώ τα παιδιά...Έχετε δει τα παιδιά να βουτούν στη θάλασσα;

Δεν δοκιμάζουν ποτέ την θερμοκρασία παρά ορμούν. Ορμούν τρέχοντας να την συναντήσουν...ότι κι αν έχει συμβεί, όπως κι αν είναι, γιατί ζεστή ή κρύα τα παιδιά έχουν πάρει την απόφαση να την απολαύσουν!

...Εσύ;
Σκέφτομαι...Πόσα χρόνια έχεις να ορμίσεις στη θάλασσα; Πόσα χρόνια έχεις να ορμίσεις στο Καλοκαίρι που σε περιμένει; Πόσα χρόνια έχεις να ορμίσεις προς τη ζωή;

Καλημέρα αγαπημένοι...Τι λέτε: Ορμάμε;

                                                                                                                    Κατερίνα