"Σ' αγαπώ!"

Ο ήλιος έδυε με χρώματα γοητευτικά απάνω από την όμορφη πόλη μας και βρεθήκαμε εκείνη ακριβώς τη μαγική ώρα να διασχίζουμε την Νέα παραλία για να βρεθούμε στο Βασιλικό θέατρο να δούμε την παράσταση...να δούμε τον μπαμπά μας να παίζει στην παράσταση κι εγώ να δω το τρελό μου αγόρι...

Τα μάτια γέμισαν ομορφιά και με έπιασε μια γλύκα, μια μελαγχολία. Ήξερα πως ένιωθα ήδη περήφανη πολύ...ενώ δεν είχα καν δει την παράσταση.

Μα ένιωθα να φουσκώνω από ενθουσιασμό κι από αγάπη...για όλα αυτά. Για όλα αυτά που ζούσαμε. Που τα παιδιά θα έβλεπαν το μπαμπάς τους σε αυτό το υπέροχο θέατρο κι εγώ...εγώ σκεφτόμουν όλα αυτά, όλα αυτά γα τα οποία αγωνιούσα χρόνια πριν όταν σταδιακά, αργά και διστακτικά αρχίσαμε να αλλάζουμε τη ζωή μας και να παρασυρόμαστε σε αλλαγές που ούτε φανταζόμασταν πως θα έρθουν...

Σκεφτόμουν χρόνια πριν αν θα το φανταζόμουν αυτό...το οτι θα τον δω στο σανίδι και μου ήταν αδιανόητη η σκέψη...όχι ούτε το είχα φανταστεί κι αν κάποιος μου το έλεγε θα τον περνούσα για τρελό!

Αυτό δείχνει την υπέρβαση.Την απίθανη υπέρβαση που έκανε αυτός ο άνθρωπος πιέζοντας τον εαυτό του να βγει από την ζώνη ασφαλείας του και να ανακαλύψει άλλα κομμάτια του εαυτού του και μαζί του κι εμείς...Μα τίποτε, τίποτε από όλα αυτά δεν θα γινόταν αν δεν βρισκόταν στο δρόμο του άνθρωποι να τον βάλουν στον Κύκλο, να τον εμπνεύσουν, να τον πείσουν, να τον κάνει να νιώσει αυτό που είναι...ξεχωριστός! Όχι μόνο για αυτούς που τον αγαπούν...μα και για αυτούς που πρόκειται να τον αγαπήσουν!

Μπήκα κρυφά στα παρασκήνια.Στη σιωπή λίγο πριν ανοίξουν οι κουρτίνες κι όλα φωτιστούν με αυτό το λαμπερό φως...Το άγχος κι η πίεση παντού, μα δεν το ένιωθες...Μιλούσαν σιγανά, σαν να μην ήθελαν να διαταράξουν τη σιωπή μέσα τους...όλοι μαζί. Η στιγμή που όλα τα συναισθήματα, αφήνονταν στην άκρη, λίγο πριν ανέβουν στην σκηνή, γελώντας τραγουδώντας, χορεύοντας.

Σαν να μην ήθελαν να διαταράξουν την ηρεμία του σκοτεινού δωματίου γεμάτο σίδερα και καλώδια, γεμάτο ανακατωσούρα, μα φουλαρισμένο με μια απίθανη δημιουργικότητα, που μπορούσε να τρυπήσει το ταβάνι και να μας παρασύρει όλους...Ένιωθαν αβέβαιοι, μα δυνατοί. Έτσι φαινόταν!

Κι ύστερα σαν η αυλαία άνοιξε...Θεέ μου, δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω αυτό που ένιωσα, γιατί έτσι δεν το έχω ξανανιώσει ποτέ! Ήθελα να ουρλιάξω από χαρά. Από περηφάνια..

Είναι γιατί, όλοι αυτοί εκεί πάνω, όλοι αυτοί από πίσω, αυτοί που φαίνονται και αυτοί που δεν φαίνονται πίσω από τις σκιές... δεν είναι απλοί άνθρωποι για εμένα. Είναι φιγούρες ηρωικές. Ξέρω τις ιστορίες τους. Ξέρω τις αγωνίες και τις μάχες τους. Έχω δει τις μάχες τους. Τα τραύματα. Τα δάκρυα. Τα έχω δει όλα!

Και οι φόβοι...ω ! οι φόβοι τους, οι κανονικοί ανθρώπινοι φόβοι τους, που δεν τους άφηναν για χρόνια να ανθίσουν ήταν όλοι εκεί...Μα είμαι μάρτυρας μιας υπέρβασης τόσο γενναίας. Ποιος φόβος, ποίος πόνος μπορεί να σταθεί μπροστά τους χωρίς να υποκλιθεί στην θέληση, στην ανάγκη τους  στο κουράγιο τους για αλλαγή.  

Τους έχω δει, σκυμμένους σε στιγμές που πίστευαν πως δεν θα σηκωθούν ποτέ ξανά  κι όμως στέκονταν εκεί μπροστά μου, πανέμορφοι, αγέρωχοι, τσαλακώνοντας τον εαυτό τους, εκθέτοντας τον, ρισκάροντας για εκείνον...Για την ψυχή τους για μια κοινή προσπάθεια!

 Κι όλοι αυτοί συμπαρέσυραν και τον δικό μου σύντροφο...το δικό μου τρελό αγόρι, που περισσότερη τρέλα δεν είχα δει ποτέ μου.

Τον άκουσα να τραγουδά για πρώτη φορά στην  εικοσάχρονη κοινή ζωή μας...Τον είδα να χορεύει και να παίζει δραματικά, έναν υπέροχο ρόλο, που του ταίριαζε τόσο για την αυθεντικότητα του! 

Τον είδα να ερωτεύεται, να πονά, να φλερτάρει...και για πρώτη φορά τα έβλεπα όλα αυτά από απόσταση και δεν αφορούσαν εμένα κι ένιωσα περήφανη. Περήφανη γιατί ξέρω πως, όπως έλεγε ο Κάρολος Κουν," κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας" και ξέρω πολύ καλά...πως το θέατρο έχει θεραπευτικές διαστάσεις και δεν γίνεται να υπάρξεις μέσα σε ένα ρόλο χωρίς κόστος, χωρίς προσωπική αναζήτηση κι ήμουν περήφανη, που αποφάσισε να διαβεί αυτό το τόσο προσωπικό μονοπάτι της προσωπικής του εξέλιξης....ενώ ταυτόχρονα ένιωσα ευγνωμοσύνη για όλη την ομάδα του, που ξέρει να στηρίζει κι είναι εκεί και παλεύει και προσπαθεί και εντάσσει...

Ένιωθα ευγνωμοσύνη για εκείνους που κρατούν μέσα τους με τόση φροντίδα,  τον άνθρωπο που εγώ αγαπώ...τόσο απλά!

Αυτό είναι ομάδα! Μα εκείνοι δεν το ξέρουν...κι αυτό το κάνει ακόμη πιο γοητευτικό. Στις στιγμές έντασης, στις στιγμές αντίστασης, στις στιγμές διαφωνίας, εκεί που ο θυμός κι ο φόβος κυριαρχούν, νιώθουν μόνοι. 

Νιώθουν εκτεθειμένοι. Νιώθουν  να μην ανήκουν...και το καταλαβαίνω. Το ότι δυσκολεύονται να δουν όλη την μαγική τους προσπάθεια. 

Το ότι δυσκολεύονται να αποδεχθούν όλο το τεράστιο αυτό αποτέλεσμα, δείχνει την ταπεινότητα και την αγωνία τους...Για αποδοχή. Για  αγάπη. Για εξέλιξη. Για σχέση κι αυτό ακριβώς τους κάνει ανθρώπινους και τεράστιους μέσα μου. Γιατί όλο αυτό δεν το κατάφεραν ήρωες, επαγγελματίες,
θεοί...Μα άνθρωποι. Άνθρωποι!

Κανονικοί, από αυτούς που λυγίζουν, από αυτούς που σπάνε και τα κομμάτια τους τα μαζεύουν οι υπόλοιποι για να τα κολλήσουν σαν έρθει η ώρα, για να μην χαθούν, για να μην εγκαταλείψουν, να μην εγκαταλειφθούν...

Άνθρωποι κανονικοί. Ερασιτέχνες, που άφηναν τις δουλειές και τις οικογένειες τους και γύριζαν ξημερώματα σπίτι, κουρασμένοι, άυπνοι, πολλές φορές θυμωμένοι...μα με ένα στόχο ως όραμα!

Να μαζέψουν λεφτά για ένα μεγάλο σκοπό. Για τα παιδιά του Συζωή!

Άλλοι έραβαν μερόνυχτα τα κοστούμια, άλλοι κατασκεύαζαν τα σκηνικά, άλλοι έγραφαν και έσβηναν το σενάριο, άλλοι έπαιζαν μουσική...άλλοι έτρεχαν για χορηγίες και τα κατάφεραν!

Δημιούργησαν κάτι το απίθανο και γέμισαν ένα τεράστιο θέατρο 700 ατόμων δύο φορές! Ο στόχος επετεύχθη! Με κόπους, με θυσίες, με ένταση, με κούραση, μα το αποτέλεσμα τους αποζημίωσε!

Το αποτέλεσμα, χάρισε χαρά σε όλους μας!

Αυτή η παράσταση, ήταν για εμένα ορόσημο. Η παράσταση ύμνος. Στην Ελλάδα που αγαπήσαμε. Στον ήλιο που χρειαζόμαστε. Στη φιλία. Στο γέλιο. Στον Έρωτα. Στην αλήθεια.

Στην Αγάπη...Στη γαμημένη αγάπη που ξεχνάμε πρώτη!

Αυτή η ομάδα ανθρώπων είναι σαν  οικογένεια για εμάς...Ο Κύκλος Ζωής, είναι οικογένεια.

Το Δέντρο Ζωής είναι οικογένεια και το Σχολείο της Φύσης είναι οικογένεια. Έγιναν η οικογένεια... που διαλέξαμε...

...και ξέρω.

Μπορώ να καταλάβω πόσο υπερβολικό ακούγεται αυτό, άλλωστε η υπερβολή των συναισθημάτων είναι πάντα ο λόγος μου. Ο λόγος που διαλέγω να επικοινωνώ...Όχι γιατί η υπερβολή είναι αυτό που θέλω να δείξω. Μα γιατί αυτό που από τρίτους μεταφράζεται ως υπερβολή είναι για εμένα, ένα νιώθω! 

Ένα νιώθω που τα χωρά όλα. Όλα! Κάθε φόβο. Κάθε γέλιο...όλα μέσα μου. Όλα εκεί για να τα νιώσω με την υπερβολή τους...Γιατί να τα αρνηθώ; Γιατί να τα παλέψω; Γιατί να τα κρύψω;

Η παράσταση τελείωσε και οι κουρτίνες έκλεισαν. Ένα ολόκληρο θέατρο στο πόδι. Οι θεατές όλοι όρθιοι, να φωνάζουν να χειροκροτούν, να σφυρίζουν κι ύστερα η κουρτίνα άνοιξε και πάλι και ξεχύθηκαν από εκεί οι αγαπημένοι μας και τα παιδιά έπεσαν στις αγκαλιές των γονιών τους κι οι γονείς στις αγκαλιές των παιδιών τους...για ακόμη μια φορά...

Κι όλα τέλειωσαν. Έμεινα εκεί ως αργά κι είδα την αποδόμηση...Τα σκηνικά να ξεστήνονται. Τα πράγματα να μαζεύονται, να στοιβάζονται. Τα φώτα να σβήνουν. Ο σκηνοθέτης να προχωρά στην άδεια πια σκηνή του!

Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί έβγαλαν τα καλά τους και έγιναν αυτοί που σιγά σιγά άρχισαν να ξεστήνουν το σκηνικό και το υπέροχο νησί, χάθηκε από τα μάτια μας κι αυτό είχε θλίψη πολλή και ένταση και μια εσωτερικότητα περίεργη καθώς όλοι κοίταζαν με μια μοναξιά στα μάτια...

...Μα ακόμη κι έτσι, ακόμη κι αν αυτή η σκηνή έκρυβε μια πίκρα, σαν όλα να διαλύθηκαν μόλις χάθηκε το φως κι η λάμψη, παρόλα αυτά ένιωθες πως όλα είναι εκεί. Τα συναισθήματα, τα πράγματα, τα σκηνικά, όλα περιμένουν να ξαναμπεί ψυχή ανθρώπινη μέσα τους και να πάρουν φωτιά! Να απογειωθούν ξανά και ξανά! 

Γιατί όλα είναι γυμνά χωρίς τους ανθρώπους...Όλα! Μα από την άλλη όλα είναι μέσα μας, μαζί με την Αγάπη που περιμένει ένα νεύμα για να φουντώσει!

 Ήταν πια ξημερώματα σαν φύγαμε. Περπατούσα με τον μικρό μου γιο στην παραλία πηγαίνοντας προς το αμάξι και κοιτάζαμε τα φώτα της πόλης αυτή την υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά του Ιούνη. Νιώθαμε κ οι δυο κουρασμένοι πολύ, μα ταυτόχρονα σχεδόν υπνωτισμένοι από αυτό που μόλις είχαμε ζήσει....

Ξάφνου από μακριά ακούστηκε ένα τραγούδι...Ένας άνθρωπος είχε στήσει ηχεία στη μέση του δρόμου και με το μικρόφωνο στο χέρι τραγουδούσε Καζαντζίδη μέσα στη νύχτα κι οι περαστικοί σταματούσαν για λίγο να τον ακούσουν και συνέχιζαν μετά το δρόμο τους, ενώ κάποια ζευγάρια κάθονταν απέναντι του οκλαδόν και τον άκουγαν σαν να ήταν σε μια απόκοσμη συναυλία....

Κι εκείνος, μια απίθανη μοναχική φιγούρα  σαν να ήταν σε πάλκο τραγουδούσε με όλο του το πάθος κι η φωνή του ταξίδευε στην σκούρη θάλασσα και χάνονταν μέσα στη νύχτα...

"...το πέλαγο είναι βαθύ κι η αγάπη είναι μεγάλη..."

Υπήρχε μια θλίψη και μια τρυφεράδα σε όλο αυτό που με συγκίνησε. Ήταν το τέλειο κλείσιμο!

Ήταν ένα "Σ'αγαπώ", γεμάτο πόνο κι είχε κάτι το μεγαλειώδες. Μια αλήθεια αρχέγονη...

Θέλει κόπο η αγάπη, κόπο και καθαρότητα. Όπως όλα όσα αξίζουν σε αυτή τη ζωή και σαν την αφήσεις να σε βρει...η ζωή θα σε ανταμείψει...Με σχέσεις. Με αγκαλιές. Με ανθρώπους!

....μπορείτε παρακάτω, να απολαύσετε κάποιες φωτογραφίες από την παράσταση που λάτρεψα...για πολλούς λόγους...Καλημέρα αγαπημένοι! Γεμίστε με ανθρώπους τον κόσμο σας...

Ανθρώπους που αφήνονται  να νιώθουν και να μοιράζονται με γενναιοδωρία. Ανθρώπους που δεν φοβούνται να πουν Σ 'αγαπώ και να το δείχνουν. 

Οι άνθρωποι είναι η μόνη μας επένδυση σε τούτη τη ζωή!

Γελάσαμε μέχρι δακρύων. Συγκινηθήκαμε! Νιώσαμε! Ζήσαμε μαζί σας! Ησασταν όλοι υπέροχοι και ταλαντούχοι! Απίστευτα ταλαντούχοι!

                                                                                                                            Κατερίνα