Έσπασε το πιάτο μου!

Διακοπές στη Λευκάδα. 2007. Σε μια βόλτα στα λιγοστά μαγαζάκια του Άγιου Νικήτα βρίσκω ένα πανέμορφο κεραμικό πιάτο ζωγραφισμένο στο χέρι. Το λάτρεψα. Ρωτώ τιμή και μου απαντά 80 ευρώ...Πανάκριβο σκέφτηκα.... "μα είναι χειροποίητο" μου απάντησε ο καταστηματάρχης, κατανοητό μα ακριβό για εμένα. Έφυγα.

Την επόμενη χρονιά ξαναπάμε στο νησί και περνώντας από το ίδιο μαγαζί ξαναβλέπω το ίδιο πιάτο.Ρωτώ τιμή και μου λέει 40 ευρώ....Πλάκα μας κάνει ο τύπος...σκέφτηκα, το ίδιο πιάτο στη μισή τιμή...

Και πάλι μου φάνηκε τσιμπημένο και το προσπέρασα.

Την επόμενη χρονιά ξανά εκεί με την αδερφή μου κι την οικογένεια της αυτή τη φορά. Στην βραδινή βόλτα περνάμε από το μαγαζί και ξαναβλέπω το πιάτο. Λέω την ιστορία στη αδερφή μου και μου λέει "πάμε να δούμε τι τιμή θα μας πει φέτος"...

Δέκα ευρώ μας λέει...εγώ έμεινα παγωτό κι  η αδερφή μου ρωτά "μπααα, τώρα δεν είναι χειροποίητο;" 

Εκείνος ξαφνιασμένος της λέει "ορίστε;" Κι εγώ της ρίχνω στα μουλωχτά μια αγκωνιά...για να μην χαλάσει το "προξενιό".

"Θα το πάρω"του λέω στα γρήγορα, μην το ξανασκεφτεί...Μεγάλη χαρά!!!! και μεγάλο θάψιμο βγαίνοντας από το μαγαζί...μα είναι δυνατόν ρε φίλε!!! λέει η αδερφή μου έξω φρενών...

Γυρίζουμε σπίτι μετά το τέλος των διακοπών και η επόμενη μέρα με βρίσκει σε ένα σπίτι απόλυτο χάος. Ο Πα έφυγε στη δουλειά κι εγώ έχω να ανοίξω και να τακτοποιήσω βαλίτσες να πλύνω ρούχα, να καθαρίσω σπίτι, να γεμίσω ψυγείο, να μαγειρέψω και ένα τρίχρονο και ένα σχεδόν επτάχρονο να κάνουν τα δικά τους....

Και βέβαια ζω το απόλυτο κενό γιατί οι διακοπές που περιμέναμε όλη τη χρονιά έχουν περάσει και σε λίγες ημέρες θα πρέπει και εγώ να γυρίσω στη δουλειά...Έχω επισήμως κατάθλιψη!

Την ώρα που ξεπακετάρω τα πράγματα κι αδειάζω βαλίτσες τα χέρια μου πιάνουν το πιάτο και χαμογελάω ευτυχισμένη...Να κάτι που θα μου δώσει χαρά σκέφτομαι.Το πιάτο.Το πιάτο που περίμενα τρία ολόκληρα χρόνια για να πάρω...

Σκίζω το χαρτί αργά, ευλαβικά και πιάνω το πιάτο από την άκρη για να το θαυμάσω και εκεί ακριβώς μου γλιστράει, κάνω να το ξαναπιάσω με το άλλο χέρι, μετά πόδι με όλο μου το σώμα...πέφτει, πέφτει, πέφτει και μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου γίνεται κομμάτια...

Αυτό ήταν!

Στέκομαι εκεί κοκαλωμένη και μετά σαν τρίχρονο αρχίζω να κλαίω γοερά. Τα παιδιά με βρήκαν καθισμένη στην καρέκλα της τραπεζαρίας και ανήσυχα με αγκάλιασαν...Γιατί κλαις μαμά; τι έγινε μαμά;

Τι να πει η μαμά...πως είναι απλά χαζή; Όχι παρά απαντά σαν τρίχρονο..."να, κλαίω γιατί έσπασε το πιάτο μου και λυπήθηκα πολύ"...

Με φιλούν και με χαϊδεύουν τρυφερά, "δεν πειράζει μαμά θα πάρουμε άλλο πιάτο"...και δώστου εγώ να κλαίω ..."μα θέλω αυτό το πιάτοοοοο"

Αφού πέρασε η κρίση με μάτια ακόμη υγρά ξαναμπήκα στο ρόλο του ενήλικα και αποφασίσαμε να πάμε στο super market για ψώνια. Ο Γιώργος τριών τότε κάθεται στο καρεκλάκι του καροτσιού του μαγαζιού και ο Άγγελος εξίμηση τότε περπατά δίπλα μου και με βοηθά. Περνά από μπροστά μας μια καθολική μοναχή.Φορά  μαύρο μακρύ χιτώνα λευκό κάλυμμα στο κεφάλι και ένα μεγάλο σταυρό.

Ο Άγγελος την κοιτάζει παράξενα και μετά με ρωτά γιατί αυτή η κυρία φορά τέτοια ρούχα;

Αρχίζω να του εξηγώ  και μετά από λίγο εκείνη μας πλησιάζει.

Στέκεται μπροστά στο καρότσι όπου κάθεται ο μικρός Γιώργος και μας μιλά. Δίνει ευχές στα παιδιά κι εξηγεί στον Άγγελο τι είναι τα ρούχα που φορά και γιατί τα φορά. Είναι πολύ γλυκιά κι ο γιος μου την κοιτά βαθιά στα μάτια.

Ξαφνικά αρχίζει να κλαίει...Την κοιτώ τρυφερά κι εκείνη κλαίει και λέει "μην με παρεξηγείτε κλαίω από αγάπη. Από αγάπη σε εσάς και στα παιδιά σας. Είναι τόσο άδολα, τόσο καθαρά και νιώθω να σας αγαπώ"...

Της πιάνω τα χέρια κι εκείνη συνεχίζει να κλαίει και ξαφνικά ο μικρός Γιώργος έχει τεντωθεί ολόκληρος μέσα από το καρότσι του super market και αρπάζει το σταυρό της. Εκείνη γέρνει προς το μέρος του κι εκείνος κοιτάζοντας την με απόλυτη σοβαρότητα τη ρωτά "Έσπασε το πιάτο σου;"

Ήταν μια στιγμή συγκλονιστικού γέλιου για εμένα με την μοναχή να προσπαθεί να καταλάβει κι εγώ να λέω ανάμεσα στα γέλια "όχι Γιώργο δεν έσπασε το πιάτο της"  και μετά κοιτάζοντας την μοναχή "θα σας εξηγήσω"...και δώστου να γελάω....

Να και το διάσημο πιάτο και φυσικά ο Πα το έβγαλε από τα σκουπίδια και το κόλλησε όσο καλύτερα μπορούσε...

Όσο για τα υπόλοιπα...το "έσπασε το πιάτο σου", είναι μια έκφραση που μας έχει μείνει...Μια έκφραση γεμάτη παιδική καθαρότητα από τη μια και απλότητα από την άλλη...

Κάθε φορά που ψάχνουμε μι ευκαιρία για να κλάψουμε ή να γκρινιάξουμε για κάτι ανούσιο, λέμε.."Έσπασε το πιάτο μου!" κι είναι σαν να είναι αυτό το πιο φυσιολογικό πράγμα στο κόσμο...άλλωστε ποιος είναι αυτός που δεν κλαίει αν σπάσει το πιάτο του;

Μπήκε ο Ιούλης...Ο χρυσός μας Ιούλης!...κι αν θέλεις να κλάψεις για κάτι θυμήσου...όλο και κάποιο πιάτο θα έσπασες μικρός....Καλημέρα αγαπημένοι. 

                                                                                                                             Κατερίνα