Ταξίδια στη χώρα του φόβου...

Τα ταξίδια είναι τροφή για την ψυχή. Γεμίζουν τα μάτια με εικόνες.Το σώμα με ηρεμία και η ψυχή γαληνεύει, μακριά από υποχρεώσεις. Βλέπεις νέα πρόσωπα, νέα χρώματα, νέους τόπους...

Βλέπεις με τα μάτια της ευτυχίας κι όλα φαντάζουν απλά υπέροχα, όμορφα...κι εσύ νιώθεις τόσο ελεύθερος. Τόσο αληθινός, τόσο ανώνυμος, ανάμεσα σε όλα αυτά κι έρχεσαι σε επαφή με ένα κομμάτι του εαυτού σου κρυμμένο, εκεί που το έχουν καταχωνιάσει τα πρέπει κι οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας...

Και ξαφνικά τρως ασταμάτητα, χαιρετάς αγνώστους, χαμογελάς συνέχεια, φοράς ότι σου κάνει κέφι...ξαφνικά τίποτε δεν έχει σημασία...Τίποτα...

Έτσι είναι τα ταξίδια κι έτσι θέλουμε να τα θυμούνται και να τα βιώνουν και τα παιδιά μας, μα φέτος στο πρόσφατο ταξίδι που κάναμε με τα παιδιά στη Γερμανία για να δούμε τους παππούδες μας...διαπιστώσαμε κάτι πολύ πολύ διαφορετικό...

Από την αρχή του ταξιδιού ο μεγάλος μας γιος ο Άγγελος, είχε ένα ανεξήγητο άγχος και κάθε φορά που τον ρωτούσαμε τι συμβαίνει μας έλεγε μια το ένα μια το άλλο...Ένα σωρό παράξενες δικαιολογίες. 

Δεν ήθελε να ταξιδέψουμε με αεροπλάνο, δεν ήθελε να σταματάμε όπου είχε πολύ κόσμο, δεν ήθελε να διανυκτερεύσουμε...είχε αντιρρήσεις για τα πάντα κι ένα άγχος που τελικά είχε την εξήγηση του καθώς σαν αρχίσαμε το ταξίδι και μπαίνοντας στην Σερβία πάνω μας πετούσαν στρατιωτικά ελικόπτερα και είχε ακροβολισμένους στρατιώτες παντού...Φτάνοντας στα σύνορα της Ουγγαρίας είδαμε κάτι για πρώτη φορά...σιδερόφρακτα κιγκλιδώματα, τερατώδη και στρατιώτες με πλήρη εξάρτηση να βγαίνουν από παντού. Ανθρώπους  ρακένδυτους που έμοιαζαν ξεχασμένοι, να ζητιανεύουν στις ατέλειωτες ουρές αμαξιών που περίμεναν να περάσουν τα σύνορα και δίπλα ατέλειωτα χιλιόμετρα με νταλίκες σταματημένες να περνούν από μηχανήματα ελέγχου του φορτίου τους, πιθανά για ανθρώπους που προσπαθούσαν να περάσουν τα σύνορα κρυφά.

Η εικόνα ήταν πρωτόγνωρη καθώς έχουμε ξανακάνει αυτό το ταξίδι και μας σόκαρε και βέβαια τρομακτική ιδιαίτερα για τα παιδιά που ρωτούσαν συνέχεια τις συμβαίνει. 

Εκεί ο Άγγελος για πρώτη φορά  μας ενημέρωσε πως ο φόβος του οφείλεται στο ότι φοβάται γιατί στα αεροδρόμια, τα λεωφορεία, τους σταθμούς, άνθρωποι ανατινάζονται και γίνονται τρομοκρατικές επιθέσεις. 

Προσπαθώντας να εξηγήσουμε στον μεγάλο πανικοβλήθηκε κι ο μικρός και φτάσαμε να απαντάμε σε ερωτήσεις τύπου 

"και γιατί δεν γίνονται αυτά στη Γερμανία;" 

"Και γιατί δηλαδή δεν γίνονται αυτά εκεί που μένουν η γιαγιά κι ο παππούς;" 

"Και γιατί εκεί κι όχι  σε εμάς, πως το ξέρεις; Είσαι σίγουρη;"

"Όχι! Όχι δεν είμαι σίγουρη μα δεν μπορώ να ζω με αυτό τον παράλογο φόβο"...απάντησα στο τέλος κι έπεσε σιωπή....και μετά ξανά ...

"Και γιατί είναι παράλογος ο φόβος μου; Τίποτα δεν είναι παράλογο..."

"Οκ Άγγελε"...

είπαμε στο τέλος "ηρέμησε κι απόλαυσε το ταξίδι. Όλα αυτά τα αυξημένα μέτρα ασφαλείας υπάρχουν και για αυτό, για να μην φοβόμαστε"...

"Εμένα με φοβίζουν περισσότερο" συνέχισε ακάθεκτος... "εσείς λέτε ότι θέλετε αλλά αυτά συμβαίνουν παντού"...

"Που παντού μωρέ, άκουσες κανένα λεωφορείο να ανατινάζεται στην Γερμανία;"...έλεγε ο μπαμπάς του μα εκείνος μόνος του ψιθύριζε μονολογώντας "καλά καλά, λέτε ότι θέλετε"....

Οι διακοπές μας ήταν υπέροχες από κάθε άποψη παρόλο που είχε πάντα κατά νου να μην είμαστε σε ανοιχτούς χώρους, να μην κυκλοφορούμε με τα μαζικά μέσα μεταφοράς και να αποφεύγουμε όσο γίνεται τους χώρους μεγάλης συνάθροισης...Ρωτούσε πάντα τι είναι εκεί που θα πάμε κι είχε κατά νου πότε θα φύγουμε.

Η αλήθεια είναι πως το βρίσκαμε αστείο πολύ και του κάναμε μεγάλη πλάκα μέχρι το βράδυ που είδαμε στην τηλεόραση το φριχτό θέαμα του φορτηγού να ποδοπατά ανθρώπους στην Νίκαια. Μείναμε όλοι παγωμένοι και ο Άγγελος ξεφώνισε..."Σας το είπα. Σας το είπα. Εγώ δεν ξαναπάω πουθενά!!!!"

Την επόμενη ημέρα αποφασίσαμε να πάμε σε πισίνα και μιας κι είναι παιδί ξέχασε τις υποσχέσεις του...μα η αλήθεια είναι πως το άγχος τον ακολουθούσε σε όλο το ταξίδι από την αρχή ως το τέλος αυτού και τώρα πια ...τον καταλαβαίνω.

Μετά το περιστατικό στη Νίκαια βολτάραμε όλοι μαζί σε ένα καινούριο τεράστιο πολυκατάστημα και ξαφνικά το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με της μαμάς μου..."Το φαντάζεσαι τώρα έτσι όπως είμαστε εδώ;" με ρώτησε ...

Ναι. Μόλις το είχα φανταστεί κι ήταν η πιο τρομακτική σκέψη!

Θα χάναμε τα παιδιά, δεν θα ξέραμε από που να βγούμε, θα μπερδευόμασταν, θα χάναμε τον προσανατολισμό μας...θα, θα, θα....

Ναι! Τον τελευταίο καιρό έχω μπει σε ιστοσελίδες  όπου δίνουν οδηγίες για περιπτώσεις τρομοκρατικών χτυπημάτων. Τι να κάνεις αν σκάσει βόμβα. Τι να κάνεις αν έχεις μαζί σου παιδιά.

Τι να κάνεις για να μην χαθείς...Ναι το έχω κάνει κρυφά και μου φαίνεται απίστευτο...μα τελικά ο γιος μου είχε δίκιο, ίσως και να μην είναι τόσο παράλογο και παρόλο που δεν μπορώ να ζω με αυτό το φόβο, σκέφτομαι πως δεν είναι κακή ιδέα να έχω μια βασική ενημέρωση...Κι όταν μπαίνω σε ένα αεροπλάνο ελπίζω να μην πέσει μα ενημερώνομαι για το που να βρω τη μάσκα οξυγόνου και το σωσίβιο αν πάει οτιδήποτε στραβά!

Εκείνη η στιγμή που κοιταχτήκαμε με τη μαμά ήταν μια στιγμή ήττας για εμένα...Γιατί ένιωσα πως πια μπήκε μέσα μου  το πρώτο μπόλι...Τα ταξίδια μας δεν θα μυρίζουν ποτέ ξανά τόση ελευθερία...Ίσως ούτε κι η ίδια μας η ζωή. Αυτό σκέφτηκα....

Προχθές  μόλις ακούσαμε τι ακριβώς συνέβη στο εμπορικό του Μονάχου τα παιδιά  άρχισαν να φωνάζουν. Οι πρώτες εικόνες του εμπορικού τους μπέρδεψαν και νόμιζαν πως είναι το κέντρο που δουλεύουν ο παππούς κι η γιαγιά. Ο μικρός έκλαιγε. "Πάρε τηλέφωνο στον παππού και τη γιαγιούλα" μου ζητούσε κι ο μεγάλος φώναζε "Σας το είπα εγώ, δεν σας το είπα!!!!Να'το τώρα. Όλα μπορούν να συμβούν." 

Αφού ηρεμήσαμε όλοι και μιλήσαμε με τους παππούδες και κλάψαμε...ιδιαίτερα εγώ και μας καθησύχασαν και ηρεμήσαμε πως όλα είναι καλά  και πως δεν φοβούνται και δεν θα φοβηθούν ποτέ γιατί ότι φοβάσαι σε δοκιμάζει και άλλα τέτοια....ξάπλωσα στο κρεββάτι μου με σκέψεις πολλές και μπερδεμένες γιατί μέσα μου ένιωθα πως μου έκλεψαν μια υπέροχη υπέροχη αίσθηση απόδρασης που ξάφνου σαν να χάθηκε καθώς όπου κι αν πάμε πια θα κοιτάμε πίσω από την πλάτη μας....και μετά με έπιασε μια θλίψη και μια οργή γιατί αυτό που εγώ έζησα δεν θα το  έχουν ποτέ τα παιδιά μου τουλάχιστον όχι έτσι!

Αυτή την αίσθηση της ασφάλειας, της απόλυτης ανεμελιάς, την ελευθερία του νου μέσα από τα ταξίδια...δεν πρόλαβαν να την γνωρίσουν και την έχασαν. Τόσο γρήγορα...

Η Ενωμένη Ευρώπη, τα ανοιχτά σύνορα, η Παγκοσμιοποίηση. Τα παιδιά μου υποτίθεται πως θα ήταν πολίτες του κόσμου...όχι μόνο της χώρας τους! Μα πολίτες ενός ελεύθερου κόσμου!

Πλάνη. Πόση πλάνη. Είμαστε ταμπουρωμένοι στις χώρες μας, περισσότερο από ποτέ. Μικρά σπιτάκια με πελώριους φράχτες κι αυλόγυρους και μέσα τρομαγμένα ανθρωπάκια. Τρομαγμένα από τους γείτονες που είναι επίσης τρομαγμένοι από τους δικούς τους γείτονες...Τρομαγμένοι ο ένας από τον άλλο, όλοι μικροί από τον φόβο!

Η ιδέα ενός κόσμου μεγάλου, που όμως ξαφνικά έγινε τόσο μικρός που οτιδήποτε αδιανόητο μπορεί να συμβεί δίπλα σου...Όχι δεν "πέρα βρέχει" πια...βρέχει δίπλα σου, πάνω σου. Βρέχει εδώ, όχι πέρα...και τελικά, δεν βρέχει μόνο όπου έχει πόλεμο, η βροχή ήρθε παντού...

Είμαι θλιμμένη. Υπάρχουν δυο λέξεις με τις οποίες οι Γερμανοί εννοούν την χώρα που ανήκουν. 

Η λέξη Vaterland σύνθετη από τις λέξεις πατέρας και χώρα, δηλαδή η πατρίδα και η λέξη Heimatland σύνθετη από τις λέξεις σπίτι και χώρα  δηλαδή η χώρα που είναι σπίτι μου και είναι της ίδιας βαρύτητας.

Η Γερμανία δεν είναι η πατρίδα μου, μα είναι σπίτι μου...Είναι η χώρα που γεννήθηκα. Η χώρα που ζουν φίλοι και συγγενείς μου. Η χώρα που έκλεψε ή ακόμη κι εκμεταλλεύτηκε, τη νιότη των γονιών μου σαν η πατρίδα τους, τους γύρισε πολλές φορές την πλάτη. 

Είναι η χώρα που φρόντισε την οικογένεια μου. Έδωσε δουλειά, σπίτι, τροφή, στους γονείς μου.

Τους έδωσε  περίθαλψη, φροντίδα, εκπαίδευση για τα παιδιά τους. Τους έδωσε φίλους πολλούς κι αγαπημένους. 

Γερμανούς, Γιουγκοσλάβους, Τούρκους, Ιταλούς, Ισπανούς κι Έλληνες. Τους χάρισε ταξίδια, γνώσεις εμπειρίες, τους βοήθησε να χτίσουν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους. Η χώρα που τους έδωσε και τους δίνει ψωμί! Όχι χωρίς κόστος....Μα το κόστος είναι το ίδιο, το ξεζούμισμα είναι το ίδιο σε όποια χώρα τελικά κι αν στήσεις τα θεμέλια μιας οικογένειας...ας μην γελιόμαστε!

Το κατάλαβα τώρα. Τώρα που έγινα γονιός και εκτίμησα όλα όσα έδωσε η Γερμανία στην οικογένεια μου και παρόλο που ποτέ δεν θα ξεχάσω το σκληρό παρελθόν της στην ιστορία, τα χρόνια που την απέρριπτα και την μισούσα γιατί με κρατούσε μακριά από την πατρίδα μου πέρασαν ανεπιστρεπτί...Γιατί  τώρα η πατρίδα που τόσο χρειαζόμουν, δεν υπάρχει! Ήταν σχεδόν, μια απάτη...Γιατί η πατρίδα που είχα ανάγκη στη νιότη μου είχε μόνο ήλιο και θάλασσα...μα  η πατρίδα που έχω ανάγκη όντας ώριμη πια, εξακολουθεί να έχει μόνο ήλιο και θάλασσα...και ο "Χειμώνας" δεν αντέχεται, γιατί είναι πιο βαρύς από όσο τον νόμιζα, ακόμη και στην όμορφη Ελλάδα...Ιδιαίτερα στην όμορφη Ελλάδα!

Διάβασα σχόλια Ελλήνων εκείνο το βράδυ στις ιστοσελίδες και τρόμαξα. 

"Καλά να πάθουν τα Γερμανικά γουρούνια. Να δουν πώς είναι να είσαι στόχος..." κι άλλα πολλά...Πότε γίναμε τόσο πικρόχολοι;

Είμαστε ένα. Άνθρωποι...Άνθρωποι διαφορετικοί κι όμορφοι και μας έκαναν ανθρωπάκια οι πολίτικες βλέψεις των κυβερνήσεων. Η εξουσία είναι πια το κίνητρο κι εμείς βρεθήκαμε να μαλώνουμε για την ξένη εξουσία...μα εκεί στο κέντρο ενός εμπορικού καταστήματος στην καρδιά της Γερμανίας ένα μικρό καφέ γεμίζει με κόσμο  διαφορετικό, γεμάτο χρώματα. 

Τα παιδάκια φωνάζουν τον μπαμπά μου Opa δηλαδή παππού και δεν είναι δικά του εγγόνια ούτε καν Ελληνάκια...Είναι Γεραμανάκια, Τουρκάκια, Εγγλεζάκια, Κινεζάκια...Θεέ μου όλες οι φυλές του Ισραήλ μπαίνουν εκεί  και πίνουν τον καφέ τους και χαιρετούν εγκάρδια ο ένας τον άλλο κι είναι φίλοι...

Κέρασαν τα παιδιά μου, τους έδωσαν χαρτζιλίκι, τους χάρισαν μικρά δωράκια...αυτοί οι ξένοι όχι επειδή τα ήξεραν, μα επειδή ήταν τα εγγόνια της Μαρίας και του Γιώργου που αγαπούν κι εκτιμούν...

Σε έναν τέτοιο κόσμο θέλω να μεγαλώνουν τα παιδιά μου...Σε έναν κόσμο που τους χωρά όλους και τους αποδέχεται όλους και τους αντέχει όλους, έστω κι αν δεν τους συμπαθεί όλους...

Έστω κι αν δεν τους αγαπά όλους...

Κλείνω με αυτή την εικόνα που λάτρεψα...Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που αγναντεύει μαζί στην άκρη του δάσους. Έχει δει πολλά, έχει νιώσει πολλά, έχει χορτάσει ζωή κι εμπειρίες κι εικόνες και συναισθήματα και τους αρκεί πια, ένα παγκάκι να αγναντεύονταν τον κόσμο.Τον κόσμο που αγάπησαν...Τον κόσμο που μοιράστηκαν.

Καλημέρα αγαπημένοι!

Ευχομαι η ελευθερία μέσα μας να μείνει ανέπαφη ως ιερή ανέγγιχτη δύναμη. Μόνο έτσι θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην μικρότητα της εξουσίας  και των πολιτικών καιροσκόπων.

Μόνο έτσι θα μεγαλώσουμε ελεύθερους πολίτες σε έναν κόσμο που φοβάται την ελευθερία και την αντιμάχεται με κάθε τρόπο...

Ελπίζω να μην περιορίσουμε τα ταξίδια μας μόνο, στη χώρα του φόβου...

...και τελικά, ότι κι αν γίνει εμείς θα ταξιδεύουμε...Τα σύνορα δεν μας σταματούν. Τα σύνορα είναι μέσα μας... 

Υπόσχομαι η επόμενη να είναι μια ανάρτηση γεμάτη με χρώματα κι εικόνες ταξιδιάρικες από το αξέχαστο αυτό ταξίδι μας στην χρωματιστή, καλοκαιρινή Γερμανία...

                                                                                                                        Κατερίνα