Ημέρες καλοκαιρινής σιωπής....

Μπορεί να είμαστε ακόμη εδώ. Μπορεί να ζηλεύουμε τρελά όλες αυτές τις απίθανες καλοκαιρινές εικόνες στο instagram, μπορεί να μην έχουμε πάει σε νησιά κατάλευκα και σε χρυσές αμμουδιές, μπορεί να μην αρμενίζουμε σε διάφανους γιαλούς , αλλά τα Σαββατοκύριακα μας στην κοντινή μας παραλία είναι επικά!!!
Κουβαλάμε μαζί την Άρτα και τα Γιάννενα! Όλη μας την πραμάτεια...

Ξεκινάμε από το πρωί να ετοιμαζόμαστε και φτάνουμε εκεί με μόνο στόχο να περάσουμε καλά. Συχνά, μιας και η περιοχή είναι πολυσύχναστη, βρισκόμαστε με φίλους  και παρέες και περνάμε μαζί την ημέρα. 

Άλλες φορές είμαστε μόνοι και όπως και να΄χει η παραλία γίνεται σαλόνι μας...

Τέντες , ξαπλώστρες, ψησταριές, ένα κασόνι στην άμμο που γίνεται τραπέζι, μια ήρεμη αμμουδιά και σιγά σιγά σαν έρχεται το δειλινό τα χρώματα αλλάζουν και όλα γλυκαίνουν...
Τότε συνήθως βγαίνουν τα λατρεμένα καλαμπόκια....και μας βρίσκει έτσι απλά η νύχτα δίπλα στο κύμα...

Η αμμουδιά απέραντη και δική μας...Αχ αυτά τα Σαββατοκύριακα τα αγαπώ!

Κι αν δεν καταφέρουμε να πάμε κάπου ή να έχουμε παρέα, πάλι θα στήσουμε τραπέζι γιορτινό, σαν αυτό του Δεκαπενταύγουστου...που γιορτάσαμε το βραδάκι στην αυλή μας. 

Και μιας κι εγώ ήμουν σπίτι κι είχα χρόνο, έψησα αγαπημένα βιεννέζικα γλυκάκια που έγιναν ανάρπαστα και έκανα παγωμένη λεμονάδα και ζελεδάκια για τα παιδιά.
Στρώσαμε γιορτινό τραπέζι με μια απλή μακαρονάδα με pesto και παγωμένο κρασάκι και τσουγκρίσαμε στην υγειά της γιαγιάς μας Μαρίας που γιόρταζε...

Γιορτάσαμε κι ας ήμασταν μακριά!

Τελειώνει το καλοκαίρι κι όλα αυτά θα σταματήσουν, σκέφτομαι...Λίγες ημέρες ακόμη που η παραλία κι η αυλή θα μας καλοδέχονται...
Με στεναχωρεί αυτό. Η σκέψη αυτή μου προκαλεί άγχος. Σαν να μην έχω νιώσει ακόμη αυτή την ξεγνοιασιά που το μυαλό χάνεται...κι αναρωτιέμαι αν τη νιώθω αυτή την ξεγνοιασιά πια, τα καλοκαίρια της ζωής μου ως ενήλικης, ως εργαζόμενης κι αργότερα ως μαμάς...

Δεν ξέρω δεν θυμάμαι. Κάθε φορά οι περσινές φωτογραφίες με μπερδεύουν και σκέφτομαι "να δες πόσο ξέγνοιαστη φαινόσουν"...μα δεν ξέρω αν ήμουν. Αν στ' αλήθεια ήμουν τόσο ξέγνοιαστη όπως τότε που ήμουν παιδί κι αργότερα έφηβη με τα ξαδέρφια κι αργότερα ως νεαρή γυναίκα με τη τρέλα του έρωτα στα καλοκαιρινά τοπία!
Δεν θυμάμαι καν πως είναι να είσαι τόσο ξέγνοιαστη...

Όμως  και τώρα, που νιώθω το βουνό στο κεφάλι μου, τα Σαββατοκύριακα έρχονται και εκεί κοντά στο κύμα όλα αποκτούν άλλη διάσταση. Όλα φαίνονται τόσο απλά...με το τηλέφωνο απενεργοποιημένο...και τα "πρέπει" μακριά, τόσο ψεύτικα μακριά...
Ο Αύγουστος αυτός ήταν τόσο μοναχικός για εμένα...μα από την άλλη ο Αύγουστος είναι γεμάτος, γεμάτος με εκείνες τις γεμάτες, μεστές σιωπές που κρύβουν τόση μαγεία, τόση εσωτερικότητα πια, εκεί δίπλα στο κύμα, σε μια άδεια πόλη, σε μια ήρεμη διαδρομή. Ο Αύγουστος είναι ο μήνας που όλα σταματούν. Σαν τις σε αργή κίνηση σιωπές ανάμεσα σε δυο καρδιοχτύπια.
Κρατά μια μόνο στιγμή αυτή η Αυγουστιάτικη σιωπή...μα είναι τόσο, τόσο πολύτιμη!

Καλημέρα αγαπημένοι...δεν φύγαμε ακόμη, μα ήρθε η ώρα να μπούμε στην δική μας Καλοκαιρινή σιωπή. Καλό υπόλοιπο Αυγούστου σε όλους σας. Μακάρι να φύγετε όλοι έστω για λίγο, έστω για ένα Σαββατοκύριακο κάπου μακριά...ή κάπου κοντά που να φαντάζει μακριά, από την κανονική ζωή.

Ευχομαι ένα Αύγουστο γεμάτο θάλασσες κι ηλιαχτίδες, καθαρά νερά και φίλους και παρέες και φωτιές στην άμμο, γέλια παιδικά και χεράκια να σφίγγουν λαιμούς και ώμους μέσα σε γαλανές θάλασσες και φεγγάρια ολοστρόγγυλα κι αγγίγματα και λέξεις γεμάτες κι αληθινές και ήχους και μουσικές και γεύσεις και μελτέμια και μυρωδιές κι αγκαλιές...και να γυρίσουμε όλοι πίσω γεροί και γεμάτοι!

Γεμάτοι με πολύτιμες Καλοκαιρινές σιωπές...Καλά ταξίδια αγαπημένοι!
                                                                                                                   Κατερίνα

Αύγουστος είναι...

Μπαλκόνι, βράδυ, με αναμμένες σιτρονέλες για τα κουνούπια. Εκεί μακριά ακούγονται βροντές...μάλλον βρέχει στον Όλυμπο! Μέσα από το σαλόνι ακούγονται οι φωνές των παιδιών και των φίλων τους. Πέντε μαντράχαλους, είχαμε σήμερα και περάσαμε την μέρα ακούγοντας γκαρίδες αντρικές από  ενθουσιασμένα τριχωτά, σπυριάρικα, δεκατετριάχρονα...Τι ζούμε!!!

Πίνω λικέρ μαστίχα...αναμμένα κεριά, τζιτζίκια, όλα ειδυλλιακά σχεδόν...και κοιτάζω την οθόνη εδώ και ώρα...θα γράψω. Θα γράψω. Θα γράψω...Μα τι να γράψω. 

Νιώθω πως έχω τόσα να πω που δεν μπαίνουν σε  σειρά και οι σκέψεις μπερδεύονται μέσα στο μυαλό μου και χοροπηδούν σαν μικρά ατίθασα τρελοκάτσικα...

Λέω θα βάλω μουσική και καταλήγω να γράφω τραγούδια για τρέξιμο στο mp3...δεν γράφω, δεν γράφω...κι αγχώνομαι!

Είναι η εποχή του κενού. Ο Αύγουστος ο χωρίς πρέπει, παρόλο που έχει τόσα πρέπει που με τρελαίνει. 

Πως έχω πάθει τέτοιο πράγμα Αυγουστιάτικα και πάλι εγώ να τρέχω να προλάβω deadlines και να κλείνω δουλειές που δεν μπορούν να περιμένουν; Πως διάολο μπερδεύτηκα κι έχω υποχρεώσεις κι έχω  κανονίσει αγώνες και προπονήσεις και  δεν κάνω τίποτε κι αγχώνομαι τρώγοντας φιστίκια ενώ κάθε πρωί που ξυπνάω στις 6.00 να πάω για προπόνηση  αντί να σηκωθώ, αράζω στη δροσιά του πρωινού και ξεκοκαλίζω βιβλία που με περιμένουν μήνες...Νομίζω πως διαβάζω για να μην τρέχω...

Έχω βγει τελείως εκτός προγράμματος και με πιάνει τρελό άγχος...κι εκεί που αγχώνομαι και βάζω πλαίσια και βγάζω προγράμματα και δίνω υποσχέσεις, εκεί που κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και σκέφτομαι πρέπει να στείλω τη δουλειά, πρέπει να ολοκληρώσω τις επαφές, να απαντήσω, να κάνω τηλέφωνα, να καταγράψω...ξαφνικά θυμάμαι να ποτίσω τα λουλούδια, ακούω μια ατάκα των παιδιών και τρέχω να την πω στο μπαμπά τους και γελάμε σαν χαζοί, θυμάμαι  ακριβώς εκείνη τη στιγμή να κάνω ένα ζελέ για τα παιδιά....μα δεν φτάνει αυτό μήπως να κάνω και μικρά γλυκάκια κορμού;

Συμμαζέψου λέω στον εαυτό μου έχεις να βγάλεις δουλειά, κοιτάζω το πρόγραμμα και δεν με παίρνουν οι μέρες κι εκεί που με πιάνει το άγχος  ξαφνικά κοιτάζω έξω από το τζάμι και βλέπω...αααααχ ένα μπουμπούκι και τρέχω να το χαρώ, να φωτογραφίσω τα φυτά, τα μυρμήγκια, τις πεταλούδες, τα σκυλιά, τα δέντρα, το σύννεφο, το μαμούνι....

Χάος!

Σηκώνομαι αποφασισμένη. Θα κάνω αυτό τέρμα και καθώς γυρίζω το κεφάλι μου, μα τι χάλια γυμνός φαίνεται αυτός ο τοίχος!!!Θα φτιάξω ένα mobile από κοχύλια για να κρεμάσω ακριβώς εκεί και μάλιστα τώρα!

Έλα τέρμα ώρα για δουλειά, μου λέω αφού δεν θέλεις να κάνεις τις εσωτερικές δουλειές κάνε τουλάχιστον τις εξωτερικές. Καιρός να ξεχορταριάσεις επιτέλους τον κήπο και πηγαίνοντας προς τα εκεί...αααα!!!! Έτοιμα τα σύκα...μα να τα αφήσω να πέσουν από το δέντρο...κι οι ορτανσίες ξεθύμανε το χρώμα τους ας κόψω τις τελευταίες να βάλω στο βάζο και ξεκινάω να κόβω φρούτα και λουλούδια και να στολίζω και να ξεχνιέμαι μετά κοιτάζοντας τα με χαρά...

Γυρίζω σπίτι από τις συναντήσεις και λέω, θα το γυρίσω ανάποδα...Θα κάνω όλα αυτά που με περιμένουν, θα μαγειρέψω, θα σιδερώσω, θα καθαρίσω...και μετά είναι απόγευμα και κοίταζω ο Λου πως με κοιτάζει...θέλει παιχνίδια το αγόρι μου και να τα χασομέρια πάλι κι όλα μένουν στη μέση...

Ο Αύγουστος παλιά...αχ ήταν γεμάτος τίποτα! Ταβανοσκόπηση στο σπίτι, ουρανοσκόπηση στη θάλασσα και πάλι πίσω!

Που πήγαν εκείνοι οι Αύγουστοι; Που χάθηκαν; Κι εγώ, εγώ με τα προγράμματα και το πλαίσια και τους κανόνες οριοθέτησης, τι απέγινα εγώ; Που χάθηκα και δεν μπορώ να με βρω και να με βάλω σε τάξη;

 Νιώθω σας παιδάκι σε βαρετό μάθημα Πρώτης Δημοτικού...που πήγε το νηπιαγωγείο μου;

Νιώθω τόσο χαμένη που άρχισα να παίρνω μαθήματα από ήρωες καρτούν....Προχθές λοιπόν βλέποντας το βράδυ το Kung Fu Panda με τα παιδιά, άκουσα τον  δάσκαλο Shifu να λέει στον Po...

" Αν κάνεις μόνο αυτά που ξέρεις, δεν θα γίνεις ποτέ  κάτι περισσότερο από αυτό που είσαι!" Αυτό ήταν. Θαμπώθηκα είδα το φως μου...

Ο Πα με κοίταζε με συμπόνια και τα παιδιά με ενθουσιασμό ο καθένας έβλεπε κάτι διαφορετικό σε εμένα. Τα παιδιά τη μαμά που συμμετέχει, το τρελό αγόρι το κορίτσι του που το' χει χαμένο, ακούει φωνές και μέσα από τα καρτουνίστικα παιδικά έργα τώρα!

Εγώ κρατάω τη φράση με στόχο να την κάνω πράξη, μα...αύριο όχι σήμερα βρε παιδί μου να περάσει ο Αύγουστος και θα ξαναγίνω αυτό που ήμουν και κάτι ακόμα...ένας Θεός ξέρει τι, έχω αρχίσει και με τρομάζω πια, μα πρέπει να αλλάζουμε και να εξελισσόμαστε, το είπε ο Δάσκαλος Shifu...που μετέτρεψε ένα πάντα από αρκούδι, σε Δράκο Πολεμιστή, μην γελάς δεν είναι λίγο...

Έτσι κι εγώ θα μεταμορφωθώ σε κάτι νέο, θα βάλω νέους στόχους, θα κυνηγήσω νέα σχέδια, νέα όνειρα...μα θέλω λίγο χρόνο, να εκεί σε μια αμμουδιά χρυσή, ξεχασμένη, να μην με φωνάζει κανείς "ΜΑΜΑΑΑΑ", να μην ξέρει κανείς το όνομα μου και να αγναντεύω το κύυυμα και να κοιτάζω το σύυυννεφο και να ακούω τους γλάααρους...

Έστω για λίγο. Για λίγο, ένα διάλειμμα ρε παιδιά!

Αύγουστος είναι...Άραγε τι γνώμη έχει για αυτό ο Δάσκαλος Shifu;...μούμπλε μούμπλε...

                                                                                                                              Κατερίνα

Ενθουσιασμός!

Τρία γλωσσικά συστατικά. Ένας σύνδεσμος Εν, ένα συνθετικό Θεός και μια παραγωγική κατάληξη  -ιασμός.

Όλα μαζί δημιούργησαν μια πελώρια λέξη που κατά γράμμα σημαίνει  "εν θεώ",  δηλαδή αυτό που έχει το Θεό μέσα του!

Ένα θεϊκό άγγιγμα σε κάτι...αυτό είναι ο ενθουσιασμός! και σκέφτομαι για πόσα συναισθήματα, για πόσους ανθρώπους, για πόσα όνειρα, για πόσα σχέδια, έχω νιώσει αυτό το θεϊκό άγγιγμα.

Όχι δεν είναι απλά πάθος. Δεν είναι η ορμή. Δεν είναι καν η αγάπη από μόνη της...Είναι όλα αυτά μαζί. Όλα αυτά που πίσω τους κρύβουν ένα μεγαλειώδες συναίσθημα. Ενθουσιασμό!

Και είναι κάποιες μέρες ...κι είναι πολλές...που ξυπνώ χωρίς να νιώθω τίποτα! Ξυπνάω και σέρνω τα πόδια μου στη γη χωρίς να ξέρω τι με κάνει να σέρνομαι, τι με κάνει να μην βρίσκω ουσία σε τίποτε...Ναι υπάρχουν αυτές οι ημέρες για όλους μας!

Κι ύστερα πέφτω πάνω σε μια ετυμολογία τόσο απλή...τόσο σοφά μεγαλειώδη και αναρωτιέμαι πότε το ένιωσα αυτό το συναίσθημα και γιατί...Πότε και γιατί! 

Δεν με νοιάζει πια γιατί το χάνω. Έπαψα να αναζητώ εξηγήσεις. Με νοιάζει να το βρίσκω. Με νοιάζει να ξέρω που είναι. Που είναι κρυμμένο αυτό το θεϊκό άγγιγμα με το οποίο κάποτε βίωνα στιγμές και συναισθήματα...

Τι με κάνει να ενθουσιάζομαι. Τι ξυπνά αυτή τη μοναδική αίσθηση πως κάτι είναι τόσο μεγάλο, τόσο σημαντικό που κουβαλά το θεό μέσα του.

...κι ύστερα ανοίγω τα παράθυρα και βλέπω αυτό τον κατακόκκινο ήλιο να ανατέλλει, βλέπω μάτια παιδικά να κοιτάζουν ένα παγωτό, μια θάλασσα να φουσκώνει και τα κύματα της να σκάνε σε μια χρυσή αμμουδιά, βλέπω ένα αγόρι να περνά πίσω από το αυτί τα μαλλιά της αγαπημένης του καθώς την κοιτά στα μάτια, βλέπω έναν σκύλο να χτυπά με μανία την ουρά του και να ορμά στην αγκαλιά αυτού που αγαπά, βλέπω μια μαμά να θηλάζει το μικρό της και να κοιτάζονται βαθιά καθώς το χέρι της κρατά το μικρό τρυφερό χεράκι, βλέπω τις ψηλές λεύκες να αναδεύονται απαλά στο άγγιγμα του αέρα κι ακούω τα φύλλα τους να σκορπίζουν τον ήχο από χιλιάδες μικρά κύμβαλα, βλέπω ένα μπουμπούκι να ανθίζει δειλά στη μικρή μα σημαντική στιγμή του, βλέπω μια γυναίκα να γέρνει στο λαιμό του άντρα της  ψιθυρίζοντας τον ξεχασμένο στίχο ενός τραγουδιού, ακούω ένα τραγούδι και το τραγουδώ δυνατά με τα παράθυρα ανοιχτά καθώς τρέχω με το αμάξι, μυρίζω το άρωμα του φρεσκοψημένου καφέ και δοκιμάζω εκείνη την πρώτη πιρουνιά του παστίτσιου που μόλις βγήκε από το φούρνο και βλέπω τα πιτσιρίκια να ορμούν στην κατηφόρα με τα ποδήλατα και τα χέρια τους ορθάνοιχτα στον αέρα που χτυπά το πρόσωπο τους, ελεύθερα, ευτυχισμένα και βλέπω τον ενθουσιασμό...Ναι βλέπω αυτό  τον ενθουσιασμό που έχει μέσα του άγγιγμα θεϊκό.

Έτσι απλά...και καταλαβαίνω πως είναι μια πελώρια λέξη που κρύβει μέσα της κάτι το μεγαλειώδες...

Μα το μεγαλειώδες, το θεϊκό κρύβεται στην μικρότητα.Ο ίδιος ο ενθουσιασμός φαντάζει πελώριος μα ζει, μέσα στην ταπεινότητα. Στην απλότητα. Στην ασήμαντη στιγμή μας, αυτή που προσπερνάμε περιμένοντας κάτι το μεγάλο να φανεί στον ορίζοντα...Εκεί στο μακρινό ορίζοντα που έχουμε στυλωμένα τα μάτια με μια πίκρα...Μια πίκρα για όλα αυτά που είναι εκεί μακριά... 

Μα ο ενθουσιασμός δεν είναι εκεί. Ο ενθουσιασμός δεν ζει σε άλλα πράγματα, άλλους ανθρώπους, άλλες στιγμές. Είναι μέσα μας. Τον κουβαλάμε. Πλάσματα ξεχωριστά κι εμείς, κρυμμένα μέσα στα σκοτεινά κουτάκια μας, έχουμε ξεχάσει πως κουβαλάμε κι ίδιοι μας άγγιγμα θεϊκό, μεγαλειώδες.

Αυτό τον Αύγουστο...Τον Αύγουστο του 2016, δεν εύχομαι τίποτε παρά μόνο αυτό. Να βρούμε τον ενθουσιασμό μας...Όχι αυτό τον ενθουσιασμό της καθομιλουμένης, μα τον ενθουσιασμό εκείνο. Εκείνο με τον ίδιο το Θεό μέσα του, που για να τον βρεις θα πρέπει να ξαναβρείς εκείνα τα καθαρά μάτια της ψυχή σου! Θυμάσαι που τα έχεις κρυμμένα;

Ενθουσιώδη Αύγουστο αγαπημένοι!

                                                                                                                              Κατερίνα