Αύγουστος είναι...

Μπαλκόνι, βράδυ, με αναμμένες σιτρονέλες για τα κουνούπια. Εκεί μακριά ακούγονται βροντές...μάλλον βρέχει στον Όλυμπο! Μέσα από το σαλόνι ακούγονται οι φωνές των παιδιών και των φίλων τους. Πέντε μαντράχαλους, είχαμε σήμερα και περάσαμε την μέρα ακούγοντας γκαρίδες αντρικές από  ενθουσιασμένα τριχωτά, σπυριάρικα, δεκατετριάχρονα...Τι ζούμε!!!

Πίνω λικέρ μαστίχα...αναμμένα κεριά, τζιτζίκια, όλα ειδυλλιακά σχεδόν...και κοιτάζω την οθόνη εδώ και ώρα...θα γράψω. Θα γράψω. Θα γράψω...Μα τι να γράψω. 

Νιώθω πως έχω τόσα να πω που δεν μπαίνουν σε  σειρά και οι σκέψεις μπερδεύονται μέσα στο μυαλό μου και χοροπηδούν σαν μικρά ατίθασα τρελοκάτσικα...

Λέω θα βάλω μουσική και καταλήγω να γράφω τραγούδια για τρέξιμο στο mp3...δεν γράφω, δεν γράφω...κι αγχώνομαι!

Είναι η εποχή του κενού. Ο Αύγουστος ο χωρίς πρέπει, παρόλο που έχει τόσα πρέπει που με τρελαίνει. 

Πως έχω πάθει τέτοιο πράγμα Αυγουστιάτικα και πάλι εγώ να τρέχω να προλάβω deadlines και να κλείνω δουλειές που δεν μπορούν να περιμένουν; Πως διάολο μπερδεύτηκα κι έχω υποχρεώσεις κι έχω  κανονίσει αγώνες και προπονήσεις και  δεν κάνω τίποτε κι αγχώνομαι τρώγοντας φιστίκια ενώ κάθε πρωί που ξυπνάω στις 6.00 να πάω για προπόνηση  αντί να σηκωθώ, αράζω στη δροσιά του πρωινού και ξεκοκαλίζω βιβλία που με περιμένουν μήνες...Νομίζω πως διαβάζω για να μην τρέχω...

Έχω βγει τελείως εκτός προγράμματος και με πιάνει τρελό άγχος...κι εκεί που αγχώνομαι και βάζω πλαίσια και βγάζω προγράμματα και δίνω υποσχέσεις, εκεί που κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και σκέφτομαι πρέπει να στείλω τη δουλειά, πρέπει να ολοκληρώσω τις επαφές, να απαντήσω, να κάνω τηλέφωνα, να καταγράψω...ξαφνικά θυμάμαι να ποτίσω τα λουλούδια, ακούω μια ατάκα των παιδιών και τρέχω να την πω στο μπαμπά τους και γελάμε σαν χαζοί, θυμάμαι  ακριβώς εκείνη τη στιγμή να κάνω ένα ζελέ για τα παιδιά....μα δεν φτάνει αυτό μήπως να κάνω και μικρά γλυκάκια κορμού;

Συμμαζέψου λέω στον εαυτό μου έχεις να βγάλεις δουλειά, κοιτάζω το πρόγραμμα και δεν με παίρνουν οι μέρες κι εκεί που με πιάνει το άγχος  ξαφνικά κοιτάζω έξω από το τζάμι και βλέπω...αααααχ ένα μπουμπούκι και τρέχω να το χαρώ, να φωτογραφίσω τα φυτά, τα μυρμήγκια, τις πεταλούδες, τα σκυλιά, τα δέντρα, το σύννεφο, το μαμούνι....

Χάος!

Σηκώνομαι αποφασισμένη. Θα κάνω αυτό τέρμα και καθώς γυρίζω το κεφάλι μου, μα τι χάλια γυμνός φαίνεται αυτός ο τοίχος!!!Θα φτιάξω ένα mobile από κοχύλια για να κρεμάσω ακριβώς εκεί και μάλιστα τώρα!

Έλα τέρμα ώρα για δουλειά, μου λέω αφού δεν θέλεις να κάνεις τις εσωτερικές δουλειές κάνε τουλάχιστον τις εξωτερικές. Καιρός να ξεχορταριάσεις επιτέλους τον κήπο και πηγαίνοντας προς τα εκεί...αααα!!!! Έτοιμα τα σύκα...μα να τα αφήσω να πέσουν από το δέντρο...κι οι ορτανσίες ξεθύμανε το χρώμα τους ας κόψω τις τελευταίες να βάλω στο βάζο και ξεκινάω να κόβω φρούτα και λουλούδια και να στολίζω και να ξεχνιέμαι μετά κοιτάζοντας τα με χαρά...

Γυρίζω σπίτι από τις συναντήσεις και λέω, θα το γυρίσω ανάποδα...Θα κάνω όλα αυτά που με περιμένουν, θα μαγειρέψω, θα σιδερώσω, θα καθαρίσω...και μετά είναι απόγευμα και κοίταζω ο Λου πως με κοιτάζει...θέλει παιχνίδια το αγόρι μου και να τα χασομέρια πάλι κι όλα μένουν στη μέση...

Ο Αύγουστος παλιά...αχ ήταν γεμάτος τίποτα! Ταβανοσκόπηση στο σπίτι, ουρανοσκόπηση στη θάλασσα και πάλι πίσω!

Που πήγαν εκείνοι οι Αύγουστοι; Που χάθηκαν; Κι εγώ, εγώ με τα προγράμματα και το πλαίσια και τους κανόνες οριοθέτησης, τι απέγινα εγώ; Που χάθηκα και δεν μπορώ να με βρω και να με βάλω σε τάξη;

 Νιώθω σας παιδάκι σε βαρετό μάθημα Πρώτης Δημοτικού...που πήγε το νηπιαγωγείο μου;

Νιώθω τόσο χαμένη που άρχισα να παίρνω μαθήματα από ήρωες καρτούν....Προχθές λοιπόν βλέποντας το βράδυ το Kung Fu Panda με τα παιδιά, άκουσα τον  δάσκαλο Shifu να λέει στον Po...

" Αν κάνεις μόνο αυτά που ξέρεις, δεν θα γίνεις ποτέ  κάτι περισσότερο από αυτό που είσαι!" Αυτό ήταν. Θαμπώθηκα είδα το φως μου...

Ο Πα με κοίταζε με συμπόνια και τα παιδιά με ενθουσιασμό ο καθένας έβλεπε κάτι διαφορετικό σε εμένα. Τα παιδιά τη μαμά που συμμετέχει, το τρελό αγόρι το κορίτσι του που το' χει χαμένο, ακούει φωνές και μέσα από τα καρτουνίστικα παιδικά έργα τώρα!

Εγώ κρατάω τη φράση με στόχο να την κάνω πράξη, μα...αύριο όχι σήμερα βρε παιδί μου να περάσει ο Αύγουστος και θα ξαναγίνω αυτό που ήμουν και κάτι ακόμα...ένας Θεός ξέρει τι, έχω αρχίσει και με τρομάζω πια, μα πρέπει να αλλάζουμε και να εξελισσόμαστε, το είπε ο Δάσκαλος Shifu...που μετέτρεψε ένα πάντα από αρκούδι, σε Δράκο Πολεμιστή, μην γελάς δεν είναι λίγο...

Έτσι κι εγώ θα μεταμορφωθώ σε κάτι νέο, θα βάλω νέους στόχους, θα κυνηγήσω νέα σχέδια, νέα όνειρα...μα θέλω λίγο χρόνο, να εκεί σε μια αμμουδιά χρυσή, ξεχασμένη, να μην με φωνάζει κανείς "ΜΑΜΑΑΑΑ", να μην ξέρει κανείς το όνομα μου και να αγναντεύω το κύυυμα και να κοιτάζω το σύυυννεφο και να ακούω τους γλάααρους...

Έστω για λίγο. Για λίγο, ένα διάλειμμα ρε παιδιά!

Αύγουστος είναι...Άραγε τι γνώμη έχει για αυτό ο Δάσκαλος Shifu;...μούμπλε μούμπλε...

                                                                                                                              Κατερίνα