Ημέρες καλοκαιρινής σιωπής....

Μπορεί να είμαστε ακόμη εδώ. Μπορεί να ζηλεύουμε τρελά όλες αυτές τις απίθανες καλοκαιρινές εικόνες στο instagram, μπορεί να μην έχουμε πάει σε νησιά κατάλευκα και σε χρυσές αμμουδιές, μπορεί να μην αρμενίζουμε σε διάφανους γιαλούς , αλλά τα Σαββατοκύριακα μας στην κοντινή μας παραλία είναι επικά!!!
Κουβαλάμε μαζί την Άρτα και τα Γιάννενα! Όλη μας την πραμάτεια...

Ξεκινάμε από το πρωί να ετοιμαζόμαστε και φτάνουμε εκεί με μόνο στόχο να περάσουμε καλά. Συχνά, μιας και η περιοχή είναι πολυσύχναστη, βρισκόμαστε με φίλους  και παρέες και περνάμε μαζί την ημέρα. 

Άλλες φορές είμαστε μόνοι και όπως και να΄χει η παραλία γίνεται σαλόνι μας...

Τέντες , ξαπλώστρες, ψησταριές, ένα κασόνι στην άμμο που γίνεται τραπέζι, μια ήρεμη αμμουδιά και σιγά σιγά σαν έρχεται το δειλινό τα χρώματα αλλάζουν και όλα γλυκαίνουν...
Τότε συνήθως βγαίνουν τα λατρεμένα καλαμπόκια....και μας βρίσκει έτσι απλά η νύχτα δίπλα στο κύμα...

Η αμμουδιά απέραντη και δική μας...Αχ αυτά τα Σαββατοκύριακα τα αγαπώ!

Κι αν δεν καταφέρουμε να πάμε κάπου ή να έχουμε παρέα, πάλι θα στήσουμε τραπέζι γιορτινό, σαν αυτό του Δεκαπενταύγουστου...που γιορτάσαμε το βραδάκι στην αυλή μας. 

Και μιας κι εγώ ήμουν σπίτι κι είχα χρόνο, έψησα αγαπημένα βιεννέζικα γλυκάκια που έγιναν ανάρπαστα και έκανα παγωμένη λεμονάδα και ζελεδάκια για τα παιδιά.
Στρώσαμε γιορτινό τραπέζι με μια απλή μακαρονάδα με pesto και παγωμένο κρασάκι και τσουγκρίσαμε στην υγειά της γιαγιάς μας Μαρίας που γιόρταζε...

Γιορτάσαμε κι ας ήμασταν μακριά!

Τελειώνει το καλοκαίρι κι όλα αυτά θα σταματήσουν, σκέφτομαι...Λίγες ημέρες ακόμη που η παραλία κι η αυλή θα μας καλοδέχονται...
Με στεναχωρεί αυτό. Η σκέψη αυτή μου προκαλεί άγχος. Σαν να μην έχω νιώσει ακόμη αυτή την ξεγνοιασιά που το μυαλό χάνεται...κι αναρωτιέμαι αν τη νιώθω αυτή την ξεγνοιασιά πια, τα καλοκαίρια της ζωής μου ως ενήλικης, ως εργαζόμενης κι αργότερα ως μαμάς...

Δεν ξέρω δεν θυμάμαι. Κάθε φορά οι περσινές φωτογραφίες με μπερδεύουν και σκέφτομαι "να δες πόσο ξέγνοιαστη φαινόσουν"...μα δεν ξέρω αν ήμουν. Αν στ' αλήθεια ήμουν τόσο ξέγνοιαστη όπως τότε που ήμουν παιδί κι αργότερα έφηβη με τα ξαδέρφια κι αργότερα ως νεαρή γυναίκα με τη τρέλα του έρωτα στα καλοκαιρινά τοπία!
Δεν θυμάμαι καν πως είναι να είσαι τόσο ξέγνοιαστη...

Όμως  και τώρα, που νιώθω το βουνό στο κεφάλι μου, τα Σαββατοκύριακα έρχονται και εκεί κοντά στο κύμα όλα αποκτούν άλλη διάσταση. Όλα φαίνονται τόσο απλά...με το τηλέφωνο απενεργοποιημένο...και τα "πρέπει" μακριά, τόσο ψεύτικα μακριά...
Ο Αύγουστος αυτός ήταν τόσο μοναχικός για εμένα...μα από την άλλη ο Αύγουστος είναι γεμάτος, γεμάτος με εκείνες τις γεμάτες, μεστές σιωπές που κρύβουν τόση μαγεία, τόση εσωτερικότητα πια, εκεί δίπλα στο κύμα, σε μια άδεια πόλη, σε μια ήρεμη διαδρομή. Ο Αύγουστος είναι ο μήνας που όλα σταματούν. Σαν τις σε αργή κίνηση σιωπές ανάμεσα σε δυο καρδιοχτύπια.
Κρατά μια μόνο στιγμή αυτή η Αυγουστιάτικη σιωπή...μα είναι τόσο, τόσο πολύτιμη!

Καλημέρα αγαπημένοι...δεν φύγαμε ακόμη, μα ήρθε η ώρα να μπούμε στην δική μας Καλοκαιρινή σιωπή. Καλό υπόλοιπο Αυγούστου σε όλους σας. Μακάρι να φύγετε όλοι έστω για λίγο, έστω για ένα Σαββατοκύριακο κάπου μακριά...ή κάπου κοντά που να φαντάζει μακριά, από την κανονική ζωή.

Ευχομαι ένα Αύγουστο γεμάτο θάλασσες κι ηλιαχτίδες, καθαρά νερά και φίλους και παρέες και φωτιές στην άμμο, γέλια παιδικά και χεράκια να σφίγγουν λαιμούς και ώμους μέσα σε γαλανές θάλασσες και φεγγάρια ολοστρόγγυλα κι αγγίγματα και λέξεις γεμάτες κι αληθινές και ήχους και μουσικές και γεύσεις και μελτέμια και μυρωδιές κι αγκαλιές...και να γυρίσουμε όλοι πίσω γεροί και γεμάτοι!

Γεμάτοι με πολύτιμες Καλοκαιρινές σιωπές...Καλά ταξίδια αγαπημένοι!
                                                                                                                   Κατερίνα