"Στάσου ακόμα!"

Ανεβαίναμε αργά σιωπηλά μέσα στη βροχή. Την ώρα που το ζεις αυτό δεν χαίρεσαι πολύ. Είσαι μουσκεμένος ως το κόκαλο. Κρυώνεις και οι μυς όλοι πονάνε. Τα γόνατα τα νιώθεις να θρυμματίζονται και τα πνευμόνια να φουσκώνουν...

Ο Όλυμπος είναι όμορφος τριγύρω η ομορφιά περισσεύει άγρια, ξεχωριστή.  Δέντρα ξεπροβάλλουν μέσα από την ομίχλη. Είναι όμορφα, μα η βροχή...η βροχή μας τρέλαινε...

Γλιστράς στις λάσπες, στα βράχια που πιάνουν γλίτσα και είναι υγρά. Ακούς τα βήματα σου  και ανεβαίνοντας παρόλο που ο καιρός κοντά στη θάλασσα είναι ακόμη σχετικά ζεστός, εκεί στο βουνό αρχίζεις να βλέπεις τα χνώτα σου σε κάθε ανάσα... Η ατμόσφαιρα αλλάζει...

Άρχισα να νιώθω πια την κούραση στο κορμί μου...Είχαμε καμιά ώρα ακόμη για να φτάσουμε στο καταφύγιο του Ζολώτα.  Έλεγα στον εαυτό μου "άντε ένα κουράγιο ακόμη δεν έμεινε πολύ". Ήθελα να γκρινιάξω μα ήταν δύσκολο...γκρίνιαζα από μέσα μου. 

Για τη βροχή. Για την ομίχλη. Για το κρύο. Για το ότι ήμουν μούσκεμα. Για τους μυς μου που πονούσαν. Για τα πνευμόνια μου που παρόλο που γυμνάζομαι τόσο, έκαιγαν. Για το ότι ένιωθα πως το σώμα μου είναι ένα σαράβαλο! 

Για την απόφαση μου να είμαι εκεί...για τα γόνατα μου...ω! Θεέ μου για τα γόνατα μου που ένιωθα πως θα σπάσουν... Μέσα μου ένας φόβος πάντα πως ίσως αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρω. Πως ίσως δεν σταθώ τυχερή. Πως ίσως ο Όλυμπος δεν μας αφήσει αυτή τη φορά...και τώρα δεν ήμουν μόνη κι αν; κι αν;

Προσπαθούσα να  συμμετέχω στις συζητήσεις με την παρέα των κοριτσιών, να μην αφήνω να με παρασύρουν το συναίσθημα κι η κούραση γιατί δεν ήμουν μόνη. 

Προχωρούσα με το κεφάλι χαμηλά. Τα μάτια στραμμένα στα πόδια ρίχνοντας κλεφτές ματιές τριγύρω σιχτιρίζοντας από μέσα μου που η ομίχλη δεν μας άφηνε να δούμε τίποτα από το μαγικό τοπίο τριγύρω...

Σκατά. Σκατά. Σκατά!

Άκουγα τα γέλια της ομάδας που προπορευόταν, τις ομιλίες από τα κορίτσια γύρω μου. Τις ανάσες τους. Ήμουν εκεί μαζί τους μα τόσο μακριά...Τι ήθελα εκεί; Τι ζητούσα; Γιατί έβαζα τον εαυτό μου σε αυτή τη δοκιμασία να ζορίζω το σώμα μου; 

Ένιωθα μεγάλη. Πολύ μεγάλη για όλη αυτή την ταλαιπωρία. Για το κρύο, την καταπόνηση, την υγρασία, την αϋπνία που με περίμενε στο καταφύγιο...όλα μου φαινόταν βουνό!

Σκέψεις. σκόρπιες. Σκοτεινές. Καταθλιπτικές....και ξάφνου σήκωσα τα μάτια μου κι από απέναντι είδα να έρχεται ένας ηλικιωμένος άντρας. 

Προχωρούσε σταθερά στο μικρό σαθρό μονοπάτι, με δυο μπατόν πεζοπορίας, περασμένα στα χέρια του.

Την ώρα που προσπερνούσε του φώναξα "καλημέρα" στα Αγγλικά.  Γύρισε από εκεί που ερχόταν η φωνή, κοντοστάθηκε και είπε με τη σειρά του καλήμερα στα Γερμανικά.

Στεκόμασταν δίπλα δίπλα στο στενό μονοπάτι και παρατήρησα ξαφνιασμένη πως δεν εστίαζε το βλέμμα του πάνω μου. Τον ρώτησα στα Γερμανικά από που έρχεται. Προσπάθησε να καταλάβει από που έρχεται η φωνή και για πρώτη φορά σκέφτηκα "μα τι διάολο δεν μ' ακούει;" 

Κοιταζόμαστε με την Αλεξάνδρα που ήταν δίπλα μου...λες να μην ακούει; 

Του πιάνω το μπράτσο και τον ξαναρωτάω σκύβοντας κοντά στο αυτί, από που έρχεται. Γυρίζει το κεφάλι του και κοιτάζει μέσα μου, πίσω μου...Τα μάτια του είναι κάτασπρα θολά. Μόνο στις ταινίες έχω δει τέτοια μάτια...Κενά! Ταράχτηκα!

Βλέπει κάπου πέρα μακριά και μου λέει δυνατά... "Είμαι Πολωνός. Έρχομαι από τη Γερμανία." 

Κι ύστερα με μια κίνηση που θα θυμάμαι πάντα χτυπά έντονα με το δάχτυλο το στήθος του "Εγώ", λέει δυνατά καθαρά,  "είμαι ενενήντα τέσσερα χρονών. Δεν ακούω και δεν βλέπω...κι αυτά" λέει σηκώνοντας τα μπατόν που κρατούσε "είναι τα μάτια μου"!

Έπεσε μια βαθιά σιωπή θαρρείς σε όλο το βουνό...Τι μπορούσα να σκεφτώ; Τι μπορούσα να πω; Δεν τολμούσα να νιώσω τίποτε περισσότερο από δέος!

Έσφιξα δυνατά το μαλακό του μπράτσο και είπα "Μπράβο. Μπράβο"...δυνατά να μ' ακούσει κι εκείνος σήκωσε το χέρι του με το μπατόν στον αέρα, σε έναν γρήγορο βουβό χαιρετισμό και συνέχισε το δρόμο του προχωρώντας γοργά με τα τυφλά του μάτια στο στενό μονοπάτι και δίπλα του ο γκρεμός...

Είναι μόνος είπα. Δεν βλέπει. Δεν ακούει. είναι ενενήντα χρονών κι ανέβηκε εδώ πάνω ολομόναχος. Η Αλεξάνδρα ψιθύρισε..."Δεν είναι μόνος. Κάποιος τον προσέχει. Είναι το παιδί του. Η αγάπη του. Είναι ο Θεός ο ίδιος, μα δεν είναι μόνος κάποιος Άγγελος είναι δίπλα του..."

Έμεινα για λίγο να κοιτάζω την πλάτη του παγωμένη. Μα στ'αλήθεια το ζήσαμε αυτό; Στ' αλήθεια τον συναντήσαμε; Κι ύστερα σήκωσα την μηχανή και φωτογράφισα την πλάτη στου ενενηντάχρονου γίγαντα...

 Αν ήμουν μόνη θα έκλαιγα. Θα έμενα εκεί παγωμένη και θα έκλαιγα με απελπισία...για όλα αυτά που δεν βλέπει. Για όλα αυτά που δεν ακούει...για όλα αυτά που νιώθει με κάθε του οξυμένη αίσθηση κι εγώ αδυνατώ να κατανοήσω! Είχε περισσότερη ζωή μέσα του από εμένα. Περισσότερη πίστη, περισσότερη τρέλα, περισσότερο πάθος. Για όλα!

Ήταν πιο ζωντανός από εμένα. Πιο ζωντανός από όσο μπορούσα εγώ να διανοηθώ!

Ήθελα να κλάψω για τη μοναξιά του που φαινόταν να τον κάνει τόσο ήρεμο και αποφασισμένο...

Ενενήντα τέσσερα χρονών. Ήρθε από τη χώρα του και ανέβηκε εκεί με τα γερά του πόδια, στο δικό μας βουνό...να συναντήσει όλους τους Δαίμονες και τους Αγγέλους του. Να δει μέσα από τα σκοτάδια που κατοικεί το σώμα του. Να νιώσει όσα δεν του επιτρέπουν να ακούσει τα αυτιά του...

και μπορεί να μην μπορούσε να δει τα πανύψηλα δέντρα καθώς στέκονταν αγέρωχα στις απόκρημνες πλαγιές. Μπορεί να μην μπορούσε να ακούσει τον αέρα να βουίζει περνώντας απαλά μέσα από τα κλαδιά. 

Μπορεί να μην μπορούσε να ακούσει τις στάλες της βροχής να πέφτουν στα φύλλα, ούτε μπορούσε να δει τα μαγικά χρώματα του πράσινου που γυάλιζε και την ομίχλη που σκέπαζε τα άγρια βράχια...μα όλα όσα δεν μπορούσε δεν τον σταμάτησαν από το να μπορεί. Να μπορεί να είναι εκεί. Εκεί που εγώ ανέβαινα βαρυγγομώντας, με  το γερό μου σώμα. Με όλες μου τις αισθήσεις...και δεν το εκτιμούσα. Και δεν το ζούσα!

Όλα όσα δεν μπορούσε τον έκαναν να μπορεί ακόμη περισσότερα. Να διεκδικεί ακόμη περισσότερα. Να προχωρά μακριά, όπου μπορεί, όπου δεν είναι δυνατόν να μπορεί κι όμως...μπορούσε!

Έφυγε και χάθηκε από τα μάτια μας σαν ξωτικό. Ένα με το δάσος κι ήταν σαν να βλέπω το νέο άντρα. Το παλικάρι που κατοικεί ακόμα, μέσα σε αυτό το γερασμένο σώμα. Ήταν σαν να έβλεπα τη σκηνή από το μαγικό έργο του Καζαντζάκη Αναφορά στο Γκρέκο. Έναν άνθρωπο στη δύση του,  να στέκεται εκεί μπροστά μου και να αντιστέκεται. Μάχη μαγική και γενναία!

Απλώνω το χέρι, φουχτώνω το μάνταλο της γης, ν' ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα κοντοστέκουμαι στο φωτεινό κατώφλι ακόμα λίγο. 

Δύσκολο, δύσκολο πολύ, να ξεκολλήσουν τα μάτια, τ' αυτιά, τα σπλάχνα από τις πέτρες και τα χόρτα του κόσμου λες: Είμαι χορτάτος, είμαι ήσυχος, δε θέλω πια τίποτα, τέλεψα το χρέος και φεύγω· μα η καρδιά πιάνεται από τις πέτρες κι από τα χόρτα, αντιστέκεται, παρακαλάει: «Στάσου ακόμα!» 

Μάχουμαι να παρηγορήσω την καρδιά μου, να τη συβάσω να πει λεύτερα το ναι. Να μη φύγουμε σαν σκλάβοι, δαρμένοι, κλαμένοι, από τη γης, παρά σαν βασιλιάδες που έφαγαν, ήπιαν, χόρτασαν, δε θέλουν πια, και σηκώνουνται από το τραπέζι. Μα η καρδιά χτυπάει ακόμα μέσα στα στήθια, αντιστέκεται, φωνάζει: «Στάσου ακόμα!» 

Στάσου ακόμα λοιπόν! Εσύ που όλα τα μπορείς και δεν το ξέρεις. Στάσου ακόμα για μια μεγαλειώδη μάχη με τον εαυτό σου, για να φτάσεις όπου δεν μπορείς...Να τολμήσεις να κοιτάξεις πέρα μακριά και να ρισκάρεις να πας μέχρι εκεί, σε όλα αυτά που σε περιμένουν να τα εξερευνήσεις.

Εκεί σε εκείνο το μαγικό βουνό πήγα φέτος για να μάθω πολλά μα πιο πολύ για να συναντήσω εκείνον. Για να δω με τα μάτια μου τι γίνεται σαν η ψυχή αντιστέκεται σε ένα σώμα. Πως είναι το μυαλό να μην φοβάται, να μην λογαριάζει τη σάρκα. Πως είναι να περπατάς στα τυφλά και να βλέπεις όλα όσα χρειάζεσαι. 

Βρέθηκα εκεί για να τον συναντήσω κι είδα τους δαίμονες των φόβων μου να καταρρέουν μπροστά στους γίγαντες των δικών του ονείρων!

Αγαπημένοι...Χαίρομαι που δεν ήμουν μόνη και μπορούν κι άλλοι να επιβεβαιώσουν αυτή την συνάντηση γιατί αν ήμουν μόνη, πραγματικά θα νόμιζα πως είδα όραμα...Υπάρχει μια φωτογραφία που με τράβηξε η Σμαρώ  το άλλο κορίτσι της παρέας, αμέσως μετά. Στέκομαι με τα χέρια στη μέση και τον κοιτάζω να απομακρύνεται και το βλέμμα μου, είναι γεμάτο ερωτηματικά...
Σοβαρά τώρα; Ενενήντα, κουφός και τυφλός στη μέση του Ολύμπου; Αλήθεια;

Αντίσταση λοιπόν. Στους φόβους, στην γρίνια, στα δεν μπορώ, στα δεν αντέχω! 

Αντίσταση! Αυτό έχω να πω και καλή σου μέρα άγνωστε γέροντα...όπου κι αν είσαι!

Σε λίγες μέρες θα ακολουθήσει μια ακόμη ανάρτηση από την φετινή μας αλλιώτικη περιπέτεια από την φετινή ανάβαση στον μαγικό Όλυμπο...

Καλημέρα Αγαπημένοι. Φωτεινή Φθινοπωρινή καλημέρα! "Στάσου ακόμα"!

                                                                                                     Κατερίνα

Βαβέλ!

Το βράδυ συνήθως γυρίζοντας σπίτι και λίγο πριν πάω για ύπνο κάνω μια βόλτα ιντερνετική και χαζεύω εικόνες, διαβάζω άρθρα, απαντώ μηνύματα και γελώ με δηλώσεις σε τοίχους φεισμπουκικούς.

Συνήθως είναι μια πολύ ήρεμη προσωπική απολαυστική ώρα μα προχθές δεν ξέρω γιατί κάτι μέσα μου μπερδεύτηκε.

Άνοιξα τον υπολογιστή, μπήκα στο facebook κι άρχισα να διαβάζω και να χάνομαι και να μην μπορώ να βάλω σε τάξη όλη αυτή την πληροφόρηση.

Μια φίλη δήλωνε πως βαριέται αφόρητα, ενώ ένας άλλος φίλος ανέβασε ένα καψουροτράγουδο.

Την ίδια στιγμή διάβαζα στον τοίχο κάποιου άλλου σαρκαστικά πολιτικά σχόλια για την επίσκεψη των πολιτικών στην Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, ενώ κάποιος άλλος έβριζε για την αστυνόμευση στην πόλη με αφορμή το ίδιο γεγονός. Αμέσως μετά κάποιος γράφει μια χαριτωμένη ατάκα του παιδιού του, μια μαμά ανεβάζει τα χεράκια της κόρης της που κοιμάται και ξαφνικά στον τοίχο μου ορμούν πληροφορίες για τη φωτιά στη Θάσο. 

Άνθρωποι θυμωμένοι και σε απόγνωση ζητούν βοήθεια, ταράχτηκα με τον φόβο που με κυρίευσε "καίγεται το Καζαβίτι", άρχισα να ψάχνω φίλους απεγνωσμένα να μάθω τι συμβαίνει. 

Παραδίπλα, απελπισμένοι άνθρωποι που ψάχνουν την γυναίκα που εξαφανίστηκε στην πλημμύρα τη μαμά, την κόρη, τη σύντροφο και αμέσως μετά, ένα ρομαντικό ποίημα κι ένα ζευγάρι που φιλιέται σφιχταγκαλιασμένο, ενώ παρακάτω κάποιος άλλος ανεβάζει μια φωτογραφία με μια  ημίγυμνη γυναίκα κι ένα άκρως σεξιστικό σχόλιο...άρχισα να αισθάνομαι άσχημα. 

Σαν να αρρώσταινα ξαφνικά και ενώ κοίταζα εικόνες να γεμίζουν το μυαλό μου με φρεσκοψημένα μπισκότα που μόλις βγήκαν από το φούρνο, με θάλασσες και δειλινά, με δηλώσεις πως το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ, με  παρέες που περνούν όμορφα σε μπιτσόμπαρα, με ποτά παγωμένα στο χέρι, ένιωσα μόνη...Πιο μόνη από  ποτέ.

Σαν όλοι να δηλώναμε κάτι και κανείς να μην άκουγε κανέναν...Άνθρωποι μόνοι πίσω από τον υπολογιστή να δηλώνουμε τι κάνουμε ή πως νιώθουμε με ένα τραγούδι, με μια εικόνα, με δυο λέξεις ελπίζοντας...ελπίζοντας πως κάποιος θα μας ακούσει. Θα γράψει κάτι...θα πατήσει like...Θα συμμετάσχει στη χαρά ή στην θλίψη μας!

Τι κάνω; σκέφτηκα τι διάολο κάνω;...Για πρώτη φορά, ένιωθα τόσο απόμακρα, σαν να βρισκόμουν μέσα σε αυτούς που απεγνωσμένα προσπαθούσαν να χτίσουν τον πύργο της Βαβέλ...όλοι μαζί, μα ο καθένας μόνος...Τόσο μόνος...

Κι ύστερα ανέβηκε ξαφνικά στον τοίχο μου μια δημοσίευση, ενός ανθρώπου αγαπημένου που ζει μακριά και δήλωνε πως μόλις έμαθε τον θάνατο του αδερφού του, που πέθανε από ανακοπή, τόσο απίστευτα νέος!...

Έπαθα σοκ.... Ξέρω κι αγαπώ πολύ και τους δυο κι έπαθα σοκ...και μπήκα στο προφίλ του αδερφού και άρχισαν να ανεβαίνουν στον τοίχο του αποχαιρετιστήρια μηνύματα, "καλό ταξίδι, θα σε θυμάμαι πάντα"...σαν να μιλούσαν σε εκείνον, μα  κι αυτό ακόμη ήταν ψέμα...Εκείνος είχε φύγει και δεν θα διάβαζε ποτέ όλα αυτά που γράφτηκαν για εκείνον...

Σαν κάτι μέσα μου να ράγισε...Έμεινα να κοιτώ την οθόνη και το χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανθρώπου που είναι πια μακριά...

Πήγα για ύπνο με έναν πόνο και μια ερημιά μέσα μου...Ερημιά. Πόσοι μας ακούν; Πόσοι μας καταλαβαίνουν; Πόσοι μας βλέπουν πέρα από αυτό που θέλουμε να δουν; 

Πόσους ακούμε; Πόσους ανθρώπους ξέρουμε στ' αλήθεια;

 

Μια απέραντη σκηνή με εκατομμύρια πρωταγωνιστές κι ένα απέραντο κοινό...Πρωταγωνιστές και θεατές ταυτόχρονα. Κριτές και κριμένοι. Όλοι μαζί μα τόσο μόνοι...Μια οθόνη που αντιπροσωπεύει την ίδια τη ζωή!

Το πέρασμα μας στη γη, τις σχέσεις μας, την ύπαρξη μας χωρίς περιστροφές...Έτσι απλά. Τον αγώνα μας. Την προσπάθεια μας. Την κάθε επιλογή μας.

Μια παράσταση που δεν έχει τέλος και τα φώτα είναι παντού κι εμείς κρυμμένοι ο καθένας στην δική του προσωπική σκιά.

Ήταν μια νύχτα που πέρασε...Μια στιγμή απόλυτης αντίληψης σαν να κοιτώ την αντανάκλαση μου στην ανάγκη του άλλου...Στην ανάγκη για επικοινωνία!

Αγαπώ τα social media. Tα αγαπώ. Όπως αγαπώ τους ανθρώπους και τη ζωή...μα είναι τόσο εύκολο να χαθείς. Να μπερδευτείς και να χαθείς...

Έτσι η οθόνη είναι σημαντικό  να μας θυμίζει πως πίσω από τις εικόνες με τα φωτεινά χαμόγελα υπάρχει ένας άνθρωπος με μια αληθινή ζωή...που δεν χαμογελά πάντα και μας χρειάζεται...κι ίσως τελικά κι εμείς να χρειαζόμαστε τους πύργους της Βαβέλ...

Γιατί στην πραγματική  ζωή οι πύργοι της Βαβέλ είναι εκεί για να μας θυμίζουν. Να μας θυμίζουν να ακούμε, να συνεργαζόμαστε, να συνυπάρχουμε...

Μόνο τότε η δημιουργία έχει αξία. Μόνο τότε έχει δύναμη. Μόνο τότε η παράσταση δεν είναι μοναχική....

Καλημέρα αγαπημένοι...Μου λείψατε!

                                                                                                        Κατερίνα

Καλοκαίρι στον Άγιο Νικήτα!

Ξυποληταρία κι ήλιος στα μαλλιά. Μουτράκια  σαν ξεροψημένα φρατζολάκια και αρμυρά σαν λιοσποράκια. Παιδιά γυμνά στον ήλιο με μπερδεμένα μαλλιά να τρέχουν, να κολυμπούν, να βουτούν από τα βράχια.

Κύματα.Τεράστια άγρια, που θαρρείς σε καταπίνουν. Γέλια γέλια παιδικά και τσιρίδες.  Μαγιό. Το απόλυτο ρούχο. Μαγιό κι αντηλιακό όλη μέρα και κατά το απόγευμα κανένα μπλουζάκι με σορτσς για την βόλτα στο λαγκάδι.

Το απόγευμα ο ήλιος βάφει τα βράχια κόκκινα και τα παιδιά βγαίνουν στην ακρογιαλιά, γίνονται μια παρέα παίζουν, γελούν κυλιούνται στην άμμο όλα μαζί. 

Μιλούν διάφορες γλώσσες, έρχονται από χώρες μακρινές μα τίποτα δεν τα σταματά από το να συνεννοηθούν με την αρχέγονη ανθρώπινη γλώσσα...

Τα γεμάτα με κόκκινο χρώμα απογεύματα τα βράχια γεμίζουν μικρούς ψαράδες με πετονιές και κουβαδάκια με δολώματα...Γέλια και χαρά σαν τσιμπούν τα ψάρια.

Το βράδυ ο κόσμος αράζει στο τοιχάκι ή ξαπλώνει στην άμμο. Κοιτάζουν όλοι σιωπηλά βαθιά στη θάλασσα ή στον ουρανό τα αστέρια και μετά σε κοιμίζει ο ήχος του φλοίσβου. Αυτή η αρχαία ανάσα που βγαίνει από τα κατάβαθα της γης....και το πρωί, το πρωί σε ξυπνά και πάλι η ίδια ανάσα με το κύμα απαλά, να γλύφει τα λευκά βότσαλα και μετά ο ήλιος ξεπροβάλει σιγά σιγά πίσω από τον τεράστιο βράχο και γεμίζει χρώματα το μικρό χωριό. 

Ο γιαλός κρύσταλλο κι η θάλασσα γαλήνια σαν λίμνη και πάνω της  σαν να αιωρούνται μικρά βαρκάκια και  οκτώ το πρωί προχωράς αργά σιωπηλά προς τα πάνω της και μπαίνεις μέσα της και όλες οι αισθήσεις σαν να εκρηγνύονται με μιας. 

Νιώθεις ζωντανός...Σαν να ξυπνάς από βαθύ λήθαργο. Μυρίζει αρμύρα όλος ο κόλπος, το μεσημέρι έρχονται οι μυρωδιές από το μαγερειό στο Πορτόνι, λαδερά με ψητά και το σώμα ξυπνά ξανά....ζητά γεύσεις. Ζητά να νιώσει, να θυμηθεί....Γεύσεις, από μουσακά, ιμάμ, γεμιστά, αξέχαστα γεμιστά και σουτζουκάκια όλα μαγειρεμένα από τα χέρια της κυρά Μαρίας και της Ελένης... Θυμάσαι τη γιαγιά σου...δάκρυα χαράς ξανά γιορτή αυτή τη φορά στον ουρανίσκο....κι αν θέλεις φρέσκο ψάρι...θα πας μια βόλτα στο Αγνάντι της Αλεξάνδρας, θα δεις όλο τον κόλπο από ψηλά, θα καθίσεις κάτω από τη φορτωμένη κληματαριά και θα δοκιμάσεις τις πίτες της θείας Μαυρέτας και κεφτεδάκια πάλι γιαγιαδίστικα. και το απόγευμα η μυρωδιά από τον φρέσκο καβουρντισμένο καφέ στο καφέ στο βράχο...η όσφρηση έχει γιορτή και το σώμα ακολουθεί...Το βράδυ εκεί στη γωνιά του καπετάνιου το μικρό γραφικό μπαράκι μπροστά στο κύμα, με τον αέρα να σε συνεπαίρνει και την τέλεια μουσική, να σε ταξιδεύει...

Κι εκεί στην αυλή μας στο Villa Katerina,  η γριά συκιά κάθε μέρα να δωρίζει ένα γλυκό της σύκο στον καθένα...κι αν μας φέρει ο δρόμος στην Λευκάδα, κάνουμε μια βόλτα στα φορτωμένα με κόσμο χρώματα και μουσικές σοκάκια και λίγο πριν φύγουμε, σταματάμε για ρυζόγαλο στον Κοψίδα....Γεύση αξέχαστη συγκλονιστική!

Βιβλία, λέξεις που χοροπηδούν σταματάς για λίγο και κοιτάζεις εκεί μακριά. Το μπλε του ουρανού, ενώνεται με το μπλε της θάλασσας.Μια μοναδική ερωτική ένωση γεμάτη με την απλότητα του λευκού της αμμουδιάς και το χρυσό του Ελληνικού ήλιου...και γύρω τα βράχια....Η σπηλιά της φώκιας που με το σεισμό έχασε τον ουρανό της κι άνοιξε... Μια τρύπα στην θάλασσα είναι πια, μα την αγαπάμε...την μικρή μας περιπετειώδη υπαίθρια πια σπηλιά, που μας οδηγεί στην κρυφή αμμουδιά πίσω από τα βράχια του καλόγερου...

Όλοι μαζί στο φουσκωτό βαρκάκι να χαιρετάμε από μακριά σαν χαζοί, σαν παιδιά, ξανά και ξανά....και το σώμα με όλη του την καθαρότητα να στέκει κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο κι εκεί ξαπλωμένος να λιάζεσαι και το κύμα να χτυπά απαλά, τα πέλματα και τα βλέφαρα να βαραίνουν και τα τζιτζίκια να τραγουδούν και να μυρίζει θυμάρι το βουνό....και να γελάμε με την αδερφή μου καθώς κοιτάζουμε τα παιδιά μας να χοροπηδούν στα κύματα και να μιλάμε, να μιλάμε ασταμάτητα για όλα όσα δεν προλάβαμε να πούμε τον χειμώνα που ζούμε μακριά...

Απέναντι τα κυπαρίσσια....αγέρωχοι φρουροί της πλαγιάς. Αντανακλά μέσα τους ο καλοκαιρινός ήλιος και το καταπράσινο χρώμα τους βαθαίνει κι έρχεται σε αντίθεση με το ιώδιο του Ιονίου...

Φως. Φως μπαίνει από παντού, μέσα στο νερό, στα βράχια, στα μάτια των ανθρώπων...όλα είναι γεμάτο καθαρό Ελληνικό φως!

Καλοκαίρι στον Άγιο Νικήτα. Καλοκαίρι στη Ελλάδα. Καλοκαίρι μέσα μας!!!! 

Villa Katerina....το μαγικό σπίτι με την μαγική αυλή...

Έξω από το Αγνάντιο, όπου από το μπαλκόνι του βλέπεις όλο τον μικρό κόλπο.

Μέσα στη σπηλιά που έπεσε...

Μικρή άμμος η κρυφή αμμουδιά πίσω από τη σπηλιά.

Ψαρεύοντας στα βράχια λίγο πριν πέσει ο ήλιος.

Άλλος για τη βάρκα μας....

Γενέθλια στον Αγιο Νικήτα.. ένα ολόκληρο σπίτι στολισμένο για την δική μου ημέρα!

...όλη η πιτσιρικαρία στην αμμουδιά για να πετάξει το φαναράκι με τις ευχές των γενεθλίων μου και χειροκρότημα μόλις εκείνο πάρει το δρόμο του προς τον ουρανό....

Αγγελος. Κολυμπώντας δίπλα στην σπηλιά της φώκιας...

Τα μπαράκια και οι ταβερνούλες στην προβλήτα στη Λευκάδα.Μια υπέροχη βραδυνή βόλτα.

Αγρια κύματα στον Αγιο Νικήτα στο βράχο του καλόγερου.

Φολκλόρ βραδιές στον περίβολο της μικρής εκκλησίας στον Αγιο Νικήτα δίπλα στο σπίτι...

Αγαπημένο Πορτόνι.....

Η μαγική αυλή του Μαύρου Λαγού στη Λευκάδα.

Το αξέχαστο ρυζόγαλο....

Αντίο θάλασσα...

Καλημέρα αγαπημένοι...Ο Αύγουστος έφυγε, μα έφερε πολλά...για εμάς όμορφα πολύ! Για άλλους δύσκολα πολύ! Ο Αύγουστος είναι πάντα πιστός στο τι θα κουβαλήσει...Τον αποχαιρετήσαμε γεμάτοι πόνο κι αγάπη...Αγάπη μεγάλη σε μια συναυλία του Πάριου που σε εμένα τουλάχιστον θα μείνει αξέχαστη....Ήταν η επισφράγιση ενός υπέροχου, υπέροχου μήνα!!!

Μπήκε ο Σεπτέμβρης μας γεμάτος με τις βαριές μυρωδιές των γινωμένων φρούτων του καλοκαιριού. Ακόμη ένας πανέμορφος μήνας στη χώρα μας. 

Ελπίζω να περάσατε υπέροχα τον Αύγουστο σας κι αν δεν ήταν υπέροχα, αν ήταν δύσκολα, αν ήταν σκληρά, κρατήστε αυτό το φως. Αυτό το καθαρό χρυσό φως μέσα σας...και τα καλά μπορεί να φαντάζουν μακριά, μα ελπίζω...ελπίζω να σας ακουμπήσει έστω μια ηλιοφώτιστη αχτίδα. Μια μόνο φτάνει για να φωτίσει τα σκοτάδια...

Ρίκα μ'ακούς; Μια αχτίδα φτάνει αγάπη....

Καλό μήνα αγαπημένοι!

                                                                                                          Κατερίνα