Βαβέλ!

Το βράδυ συνήθως γυρίζοντας σπίτι και λίγο πριν πάω για ύπνο κάνω μια βόλτα ιντερνετική και χαζεύω εικόνες, διαβάζω άρθρα, απαντώ μηνύματα και γελώ με δηλώσεις σε τοίχους φεισμπουκικούς.

Συνήθως είναι μια πολύ ήρεμη προσωπική απολαυστική ώρα μα προχθές δεν ξέρω γιατί κάτι μέσα μου μπερδεύτηκε.

Άνοιξα τον υπολογιστή, μπήκα στο facebook κι άρχισα να διαβάζω και να χάνομαι και να μην μπορώ να βάλω σε τάξη όλη αυτή την πληροφόρηση.

Μια φίλη δήλωνε πως βαριέται αφόρητα, ενώ ένας άλλος φίλος ανέβασε ένα καψουροτράγουδο.

Την ίδια στιγμή διάβαζα στον τοίχο κάποιου άλλου σαρκαστικά πολιτικά σχόλια για την επίσκεψη των πολιτικών στην Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, ενώ κάποιος άλλος έβριζε για την αστυνόμευση στην πόλη με αφορμή το ίδιο γεγονός. Αμέσως μετά κάποιος γράφει μια χαριτωμένη ατάκα του παιδιού του, μια μαμά ανεβάζει τα χεράκια της κόρης της που κοιμάται και ξαφνικά στον τοίχο μου ορμούν πληροφορίες για τη φωτιά στη Θάσο. 

Άνθρωποι θυμωμένοι και σε απόγνωση ζητούν βοήθεια, ταράχτηκα με τον φόβο που με κυρίευσε "καίγεται το Καζαβίτι", άρχισα να ψάχνω φίλους απεγνωσμένα να μάθω τι συμβαίνει. 

Παραδίπλα, απελπισμένοι άνθρωποι που ψάχνουν την γυναίκα που εξαφανίστηκε στην πλημμύρα τη μαμά, την κόρη, τη σύντροφο και αμέσως μετά, ένα ρομαντικό ποίημα κι ένα ζευγάρι που φιλιέται σφιχταγκαλιασμένο, ενώ παρακάτω κάποιος άλλος ανεβάζει μια φωτογραφία με μια  ημίγυμνη γυναίκα κι ένα άκρως σεξιστικό σχόλιο...άρχισα να αισθάνομαι άσχημα. 

Σαν να αρρώσταινα ξαφνικά και ενώ κοίταζα εικόνες να γεμίζουν το μυαλό μου με φρεσκοψημένα μπισκότα που μόλις βγήκαν από το φούρνο, με θάλασσες και δειλινά, με δηλώσεις πως το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ, με  παρέες που περνούν όμορφα σε μπιτσόμπαρα, με ποτά παγωμένα στο χέρι, ένιωσα μόνη...Πιο μόνη από  ποτέ.

Σαν όλοι να δηλώναμε κάτι και κανείς να μην άκουγε κανέναν...Άνθρωποι μόνοι πίσω από τον υπολογιστή να δηλώνουμε τι κάνουμε ή πως νιώθουμε με ένα τραγούδι, με μια εικόνα, με δυο λέξεις ελπίζοντας...ελπίζοντας πως κάποιος θα μας ακούσει. Θα γράψει κάτι...θα πατήσει like...Θα συμμετάσχει στη χαρά ή στην θλίψη μας!

Τι κάνω; σκέφτηκα τι διάολο κάνω;...Για πρώτη φορά, ένιωθα τόσο απόμακρα, σαν να βρισκόμουν μέσα σε αυτούς που απεγνωσμένα προσπαθούσαν να χτίσουν τον πύργο της Βαβέλ...όλοι μαζί, μα ο καθένας μόνος...Τόσο μόνος...

Κι ύστερα ανέβηκε ξαφνικά στον τοίχο μου μια δημοσίευση, ενός ανθρώπου αγαπημένου που ζει μακριά και δήλωνε πως μόλις έμαθε τον θάνατο του αδερφού του, που πέθανε από ανακοπή, τόσο απίστευτα νέος!...

Έπαθα σοκ.... Ξέρω κι αγαπώ πολύ και τους δυο κι έπαθα σοκ...και μπήκα στο προφίλ του αδερφού και άρχισαν να ανεβαίνουν στον τοίχο του αποχαιρετιστήρια μηνύματα, "καλό ταξίδι, θα σε θυμάμαι πάντα"...σαν να μιλούσαν σε εκείνον, μα  κι αυτό ακόμη ήταν ψέμα...Εκείνος είχε φύγει και δεν θα διάβαζε ποτέ όλα αυτά που γράφτηκαν για εκείνον...

Σαν κάτι μέσα μου να ράγισε...Έμεινα να κοιτώ την οθόνη και το χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανθρώπου που είναι πια μακριά...

Πήγα για ύπνο με έναν πόνο και μια ερημιά μέσα μου...Ερημιά. Πόσοι μας ακούν; Πόσοι μας καταλαβαίνουν; Πόσοι μας βλέπουν πέρα από αυτό που θέλουμε να δουν; 

Πόσους ακούμε; Πόσους ανθρώπους ξέρουμε στ' αλήθεια;

 

Μια απέραντη σκηνή με εκατομμύρια πρωταγωνιστές κι ένα απέραντο κοινό...Πρωταγωνιστές και θεατές ταυτόχρονα. Κριτές και κριμένοι. Όλοι μαζί μα τόσο μόνοι...Μια οθόνη που αντιπροσωπεύει την ίδια τη ζωή!

Το πέρασμα μας στη γη, τις σχέσεις μας, την ύπαρξη μας χωρίς περιστροφές...Έτσι απλά. Τον αγώνα μας. Την προσπάθεια μας. Την κάθε επιλογή μας.

Μια παράσταση που δεν έχει τέλος και τα φώτα είναι παντού κι εμείς κρυμμένοι ο καθένας στην δική του προσωπική σκιά.

Ήταν μια νύχτα που πέρασε...Μια στιγμή απόλυτης αντίληψης σαν να κοιτώ την αντανάκλαση μου στην ανάγκη του άλλου...Στην ανάγκη για επικοινωνία!

Αγαπώ τα social media. Tα αγαπώ. Όπως αγαπώ τους ανθρώπους και τη ζωή...μα είναι τόσο εύκολο να χαθείς. Να μπερδευτείς και να χαθείς...

Έτσι η οθόνη είναι σημαντικό  να μας θυμίζει πως πίσω από τις εικόνες με τα φωτεινά χαμόγελα υπάρχει ένας άνθρωπος με μια αληθινή ζωή...που δεν χαμογελά πάντα και μας χρειάζεται...κι ίσως τελικά κι εμείς να χρειαζόμαστε τους πύργους της Βαβέλ...

Γιατί στην πραγματική  ζωή οι πύργοι της Βαβέλ είναι εκεί για να μας θυμίζουν. Να μας θυμίζουν να ακούμε, να συνεργαζόμαστε, να συνυπάρχουμε...

Μόνο τότε η δημιουργία έχει αξία. Μόνο τότε έχει δύναμη. Μόνο τότε η παράσταση δεν είναι μοναχική....

Καλημέρα αγαπημένοι...Μου λείψατε!

                                                                                                        Κατερίνα