Ραγίσματα...

Μέρες τώρα προγραμματίζω την μια ανάρτηση μετά την άλλη...Μα καμιά, καμιά δεν με γεμίζει. Δεν είναι η ώρα τους. Το ξέρω γιατί ενώ με ενθουσιάζουν, δεν νιώθω έτοιμη να γράψω για όλα αυτά. Έχω ένα ημερολόγιο που με κυνηγά. Εκεί μέσα είναι όλα τα πρέπει, όλα τα σχέδια, όλα τα πλάνα και κάποια όνειρα...όλα εκεί. Εκεί είναι κι οι αναρτήσεις που προγραμματίζω. Λίστα ολόκληρη με μια τεράστια θεματολογία και όλο προσθέτω θέματα και τίτλους, να μην τους ξεχάσω...μα δεν μου βγαίνουν. Ούτε τα παλιότερα θέματα, ούτε τα νεότερα...

Καμιά φορά πιέζω τον εαυτό μου να γράψει γιατί σκέφτομαι πως οφείλω να είμαι εδώ. Το οφείλω στον έστω κι έναν αναγνώστη που περιμένει...μα από την άλλη όταν γράφω έτσι με πίεση,  πάντα θυμώνω με το αποτέλεσμα...νιώθω πως δεν είναι ολοκληρωμένο...Πως δεν έχει ψυχή!

Το φθινόπωρο είναι καιρός αλλαγών, ξεκινημάτων, δράσεων. Σαν να ξυπνά ένας γίγαντας και να ορμάει στο νωχελικό μου ακόμη από τον καλοκαιρινό ήλιο μυαλό. Κι αρχίζουν τα πρέπει. Τα πρέπει που έχω ανάγκη. Τα πρέπει που με κρατούν. Η ρουτίνα που χρειάζομαι για να μην χαθώ.

Μα μαζί της αρχίζουν οι αγωνίες, τα ξενύχτια, οι σκέψεις και το τρέξιμο για να προλάβω...Δεν προλαβαίνω ποτέ. Πως θα μπορούσα;

Όλη μου την ζωή λέω, να περάσει αυτός ο μήνας και μετά όλα θα στρώσουν...Πότε θα το πάρω απόφαση πως αυτό είναι ζωή; Πως τα πράγματα, δεν θα στρώσουν ποτέ; Πως αυτό που εγώ αποκαλώ "στρώσιμο" είναι στην ουσία, η έλλειψη μιας δράσης που τελικά εγώ η ίδια τελικά προκαλώ!

Μια μέρα κουρασμένη και μπαιλντισμένη ανακοίνωσα αστειευόμενη, πως όταν μεγαλώσω θα κάθομαι όλη μέρα και γυρίζω τον κόσμο με το αμάξι των ονείρων μου...που θα μπορώ να αγοράσω τότε,γιατί θα είμαι μια πλούσια τρελόγρια!

Ο μικρός μου γιος μου δήλωσε  πως αν περιμένω να μεγαλώσω για να κάθομαι και μόνο τότε να καταφέρω να αποκτήσω επιτέλους το αμάξι των ονείρων μου, τότε θα έχω την ηλικία του νεκρού! Αυτό ακριβώς μου είπε. Την ηλικία του νεκρού!

Τι ηλικία έχει ο νεκρός;

Την ηλικία του τίποτα....

Γέλασα..."Σκατόπαιδο" σκέφτηκα μέσα μου! "Έχεις μπροστά σου 35 χρόνια δημιουργίας περισσότερα από εμένα!"...κι αν εγώ. Αν εγώ είχα ακόμη μια ευκαιρία τι θα έκανα; Θα τα έκανα όλα αλλιώς;
...Θα έκανα πολλά αλλιώς, αυτό είναι το σίγουρο. Μα και πάλι...Ποιος να ξέρει;
Αν παίρναμε τα ρίσκα εκ του ασφαλούς δεν θα ήταν ρίσκα. Δεν θα ήταν δώρα. Δεν θα ήταν οι αγώνες μας...Θα ήταν η συνέχεια ενός βαρετού μονοπατιού που ξέρεις που θα σε βγάλει!
Πάντα μου άρεσε η ασφάλεια, μα ποτέ δεν την διάλεξα...Γαμώτο!
Ένα κομμάτι μου με κατηγορεί για αυτό. Γιατί δεν κάθομαι στα αυγά μου. Γιατί διαλέγω το παίδεμα...Γιατί στο παίδεμα είναι η παιδεία! Εκεί είναι η εκπαίδευση. Πίσω από κάθε κρυμμένο κίνδυνο, μια κρυμμένη ευκαιρία. Μια κρυμμένη εμπειρία. Μια κρυμμένη πίστη. Σε εμένα. Στις δυνατότητες μου.
Στις αδυναμίες μου...Γιατί αυτό που με τραβάει δεν είναι η δύναμη, μα η αδυναμία. Το οτι ποτέ δεν νιώθω ασφαλής και σίγουρη με τον εαυτό μου. Ποτέ δεν λέω "το' χεις."
Λέω "το μπορείς, θα το μπορούσες"....μα αμφιβάλω. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη για εμένα. Έτσι όλα είναι μια δοκιμή...Οι σχέσεις, η αγάπη, ο έρωτας, η μητρότητα, η δουλειά...όλα μια ανασφαλής προσπάθεια, που με οδηγεί παρακάτω και παρακάτω και παρακάτω κι έτσι απλά χαράζω το δρόμο μου. Μέρα με την μέρα. Απόφαση με την απόφαση!

Σκέφτομαι πως τη στιγμή που νιώθουμε σίγουροι για κάτι, για κάποιον...είναι η στιγμή που μόλις τον έχουμε εγκαταλείψει! Σκέφτομαι πως η στιγμή που νιώθεις ασφαλής με μια σχέση είναι η στιγμή που αρχίζεις να βουλιάζεις σε αυτή ή η στιγμή που αρχίζεις και νιώθεις σίγουρος για έναν άνθρωπο είναι η στιγμή που αρχίζεις να ξεχνάς να του δίνεις... γιατί τον θεωρείς δεδομένο. Το "Σ'αγαπώ" μπορεί και να κρύβει από πίσω ένα πελώριο "Αρχίζω να σε ξεχνάω".
Με τη σιγουριά, ξεκινά η παραμέληση...

Δεν θέλω να θεωρώ  δεδομένο κάποιον, ούτε καν τον εαυτό μου. Γιατί αυτός που πρώτος με εγκαταλείπει σαν τον νιώθω σιγουράκι είναι εκείνος. Ο ίδιος μου ο εαυτός! και μετά τρέχω να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο, τις χαμένες ευκαιρίες, τις χαμένες στιγμές...Μα υπάρχουν κι όλα αυτά που δεν αναπληρώνονται.Υπάρχουν κι αυτά που σαν νιώσουν προδοσία κι εγκατάλειψη, χάνονται για πάντα...ακόμη κι από μέσα μας!

Ξέρω πως δεν θέλω να έχω την ηλικία του νεκρού σαν συναντήσω κάποια όνειρα, μα από την άλλη ξέρω πως όσο κι αν τρέχω, αλίμονο...Δεν θα τα προφτάσω όλα! Πονάω για αυτό...πονάω και βουλιάζω, μα ύστερα συναντώ όλους αυτούς τους αληθινά σπασμένους, ραγισμένους ανθρώπους τους γεμάτους φως και μέσα μου η καρδιά μου φουσκώνει από θαυμασμό!

Δεν υπάρχουν πιο όμορφα πλάσματα από αυτά που έχουν σπάσει...ίσως γιατί γίνεται αυτό που περιγράφει ο Χέμινγουεϊ...Μπαίνει από τις ρωγμές τους το φως και τους δίνει μια λάμψη γεμάτη σκιές. Μια λάμψη γεμάτη βάθος!
Είμαι βέβαιη πως, είμαστε όλοι σπασμένοι...ραγισμένοι...γα να μπαίνει μέσα μας το φως. Τι προνόμιο!

Έχω γεμίσει το μυαλό μου με τέτοια πρόσωπα. Τέτοια σπασμένα ραγισμένα πλάσματα....και γράφω, σβήνω, δημιουργώ...Γιατί αυτά τα πλάσματα μου δίνουν έμπνευση και δύναμη και πάθος, να συνεχίσω, να μην εγκαταλείπω, να προσπαθώ!
Αυτά τα πλάσματα είναι το θέμα του επόμενου βιβλίου...και μέσα στο μυαλό μου ένας μύλος!

Χάθηκα αγαπημένοι και λυπάμαι...
Όμως είμαι εδώ, δημιουργώ, σκέφτομαι και δουλεύω πολύ. Προσπαθώ ακόμη να βρω ρυθμούς σε όλα. Στο γράψιμο, στα αγόρια μου, στις συναντήσεις και τις ομάδες μου, στους δρόμους που κάθε πρωί με περιμένουν, στους φίλους, στο σπίτι και στις ανάγκες του, στο blog που έκλεισε φέτος το Φθινόπωρο 5 ολόκληρα χρόνια ύπαρξης, σε εσάς πιστοί αναγνώστες μου, σε όλα...
Προσπαθώ όπως κάθε Φθινόπωρο να μπω στην νέα μου τάξη και να ενσωματωθώ...Σιγά σιγά...
Σας ευχαριστώ για το χρόνο και την κατανόηση, σας ευχαριστώ που είστε εκεί!Αθόρυβοι...υπομονετικοί!

Είμαστε λοιπόν όλοι γεμάτοι ραγίσματα. Μικρά ή μεγάλα λάθη. Μικρές ή μεγάλες πληγές. Μικρά ή μεγάλα μαθήματα...Μνήμες, πόνους...Αγαπώ τα ραγίσματα, τα δικά μου και των άλλων...Είναι αυτά που μας κάνουν όμορφους. Ξεχωριστούς!
Ραγισμένα πλάσματα εσείς που είστε η έμπνευση μου σας καλημερίζω και σας στέλνω την αγάπη μου...
Μπαίνουμε σε ρυθμούς απόλυτα Φθινοπωρινούς πια και σιγά σιγά στο σπίτι μας και στο μυαλό μου επανέρχονται ο ρυθμός κι η ρουτίνα. Μα όλα αυτά από Δευτέρα, γιατί σαν σήμερα μια ημέρα μετά τον Αη Δημήτρη και μια ημέρα πριν το μεγάλο "Όχι" γεννήθηκε το αγόρι που διάλεξα για σύντροφο μου στη ζωή. Ο Πανταζής.
Ναι γεννήθηκε αυτός που θα ζει για πάντα κι έχουμε στο σπίτι μας χαρά μεγάλη και γιορτή!

Ευχές για καλό τριήμερο αγαπημένοι...Εμείς θα έχουμε όπως πάντα τέτοια εποχή, τριήμερο εορταστικών εκδηλώσεων!
Στέλνω καλημέρα βροντερή, χαρούμενη, γεμάτη με το φθινοπωρινό μαγικό φως!
                                                                                                                       Κατερίνα

Ποιος είπε πως η τρέλα δεν πάει στα βουνά; Ομαδική ανάβαση στον Όλυμπο...

Πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος μήνας από την τελευταία μας επεισοδιακή ανάβαση στην Όλυμπο...Είχα υποσχεθεί στο τρελό αγόρι πως φέτος θα κάνουμε μαζί αυτή τη διαδρομή. Λίγο από αυτό, λίγο από εκείνο κι έφτασε το τέλος του Καλοκαιριού και δεν τα είχαμε καταφέρει, οπότε όταν μια ομάδα φίλων μας έκανε την πρόταση αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε.

Το βουνό είναι εκεί, η περιπέτεια μας περιμένει, σκεφτήκαμε. Οπότε πάμε να περάσουμε καλά....Ένταξή λοιπόν...Θυμάστε τις προηγούμενες δύο ( εδώ κι εδώ) αναρτήσεις της εμπειρίας μου από την ανάβαση στο Βουνό των Θεών...Ξεχάστε τις.
 Αυτή η ανάβαση, είχε  άλλα συναισθήματα. Μπόλικη τρέλα. Απίστευτες γκάφες, (μπορώ να μιλάω ώρες για τις στιγμές ανοησίας που ζήσαμε), αρκετό δράμα...απίστευτα πολύ δράμα Θεέ μου....το έζησα κι αυτό! πολύ γέλιο (να' στε καλά βρωμόπαιδα)....εντάξη και αρκετή απογοήτευση καθώς δεν κατάφερε να ακολουθήσει όλη η ομάδα κι αυτό μας ζόρισε στην αρχή, όταν δυο από την παρέα αποχώρησαν αφού προέκυψε ευτυχώς νωρίς ένα θέμα υγείας και οτιδήποτε μικρό, στο βουνό μεγαπλασιάζεται οπότε ήταν ευτύχημα που έγινε εκεί κάτω, μα ήταν τόσο κρίμα για όλους μα πιο πολύ για εκείνους που γύρισαν πίσω μόνοι!
Επίσης ο καιρός...βροχή κι ομίχλη..ατελείωτη λέμε και κρύο....Απίστευτο!

Όταν ανεβαίνεις στο βουνό με παρέα, ξέρεις πως ότι ζεις το ζεις στο μεγαλείο του και στην υπερβολή του. Οπότε ότι λες έχει πάντα καμιά δεκαριά θαυμαστικά παραπάνω....

Συχνά η ομάδα χωρίζεται κι είναι λογικό λόγω του ότι δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ρυθμό. Όμως γενικά, δεν μου αρέσει σαν μια ομάδα χωρίζεται νιώθω ανασφάλεια. Το έχω ζήσει αυτό σε πολλές ομάδες και βέβαια έχω μαλώσει με όλους τους οδηγούς, όταν ανεβαίναμε με την Θ.Κ. Ιθάκη...με θυμούνται κάμποσοι για αυτό!
Αυτή τη φορά είπα εγώ θα έχω τον ωραίο μου ήρεμο ρυθμό κι αν χωριστεί η ομάδα δεν με νοιάζει καθόλου...Για εμένα οι αναβάσεις πρέπει να είναι αργές κι ουσιαστικές...σαν την θεραπεία. σαν τη ζωή. Όσο πιο αργά πηγαίνεις τόσο πιο πολύ χωνεύεις κι επεξεργάζεσαι τις αλλαγές.
Εξάλλου όποιος βιάζεται δεν βλέπει θαύματα, όπως τον παππού γίγαντα! ή όλα τα μικροσκοπικά μαγικά λουλουδάκια τριγύρω!
Στην ομάδα βέβαια ο ένας τραβά τον άλλο γι'αυτό ανεβαίνουμε μαζί κι από την άλλη όλοι έχουν ευθύνη να βρουν ρυθμό. Άλλος λίγο πιο γρήγορα, άλλος λίγο πιο αργά.

Έμεινα πίσω λοιπόν με δυο από τα κορίτσια της παρέας. Σε όλες τις αναβάσεις εκεί καταλήγω. Στο αγαπημένο μου σημείο...Σκούπα!
Τελικά κατάλαβα πως το αγαπώ αυτό! Να έχω τον ρυθμό του πιο αργού...ίσως γιατί τελικά ο πιο αργός, είμαι εγώ!
Μείναμε λοιπόν πίσω  εγώ και  τα δυο κορίτσια, η Σμαρώ και η Αλεξάνδρα. Περπατούσαμε αργά αργά, σαν τις κοτούλες. Φωτογράφιζα εγώ τα μικρά πανέμορφα, σπάνια λουλούδια.
Με κορόιδευαν αυτές...Γελούσαμε με διάφορες ανοησίες, έκοβα δρόμο εγώ από τα νεροφαγώματα και τις περίμενα στην άκρη του μονοπατιού και "τώρα φτάνουμε κι ύστερα φτάνουμε" και ο Αρχοντής  το τσοπανόσκυλο που μας ακολουθούσε από τα Πριόνια μας έκανε παρέα. Φιλαράκι σε κάθε βήμα.

Σταματούσε κι αυτός μαζί μας. Κοντοστέκοταν, μας περίμενε, ξαπόσταινε, μπορεί να μας είχε νομίσει και για τρελές...Πέντε ώρες κάναμε να ανέβουμε στο καταφύγιο. Μέσα σε βροχή κι ομίχλη, με ωωωωχ και ωχ ωχ ωχ...και ααααχ πολλά και γέλια πολλά κι ιστορίες...Τι λέγαμε; Δεν θυμάμαι καθόλου, θυμάμαι μια ηρεμία κι ένα τοπίο υγρό κι αφιλόξενο, μα τόσο απίθανα άγριο, που σου έκλεβε την καρδιά. Σε αιφνιδίαζε σε κάθε στροφή!

Θυμάμαι την αίσθηση της απόλαυσης καθώς άκουγα τα κορίτσια να μιλάνε και τα μουρμουριτά και τα γελάκια τους μου χάιδευαν τρυφερά τα αυτιά! Είναι ωραία η παρέα στο βουνό. Ιδίως αν είναι άνθρωποι που ξέρεις κι εμπιστεύεσαι και νιώθεις οικεία. Κι εγώ παρόλο το αιώνια μπερδεμένο μυαλό μου, το ζόρι στα πόδια μου και τη μίρλα που με έπιανε από τη βροχή και τη μούχλα, ένιωθα όμορφα που ήμουν εκεί. Μαζί τους.
Σ' αυτή την κοριτσίστικη τριάδα, με τα χαμηλόφωνα λόγια, τις γυναικείες συζητήσεις, τα άλλοτε τρανταχτά γέλια και των δυο και τα φωτεινά τους μάτια! Τι πανέμορφα κορίτσια!

Το τρελό αγόρι με την υπόλοιπη παρέα είχε τραβήξει μπροστά κι ακούγαμε από κάπου μακριά τα γέλια και τις φωνές τους, μέχρι που φτάσαμε μουσκεμένοι στο καταφύγιο και ενωθήκαμε ξανά για να μοιραστούμε την εμπειρία πίνοντας ένα καυτό τσάι.

Στο επόμενο μισό της διαδρομής η ομάδα και πάλι αυθόρμητα, χωρίστηκε διαφορετικά, αφού μαζί με τα δυο κορίτσια έμειναν πίσω και τα αγόρια τους...όχι τυχαία! Αχ αυτά τα αγόρια...
Η παρέα μας λοιπόν αυξήθηκε και γίναμε πέντε....και συνεχίσαμε να προχωράμε προς τα πάνω, προς τις κορφές, αργά και σταθερά, με τις αισθήσεις να οξύνονται, το σώμα να κουράζεται, τα πνευμόνια να φουσκώνουν και το τοπίο να γίνεται όλο και πιο άγριο!

Το μονοπάτι πια έγινε απότομο, η ώρα περνούσε κι η ομίχλη κατέβαινε από το βουνό τόσο πυκνή που φαινόταν να μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι... 

Τα αγόρια φρόντιζαν τα κορίτσια τους κι ήταν τόσο τρυφερή αυτή η εικόνα. Και οι δύο από ένστικτο θαρρείς, προχωρούσαν πίσω τους. Τους μιλούσαν σιγανά, τρυφερά. Έλεγαν τα δικά τους. Κράτα αυτό, πιες λίγο νερό, κοίτα εκεί, φόρα αδιάβροχο, πως είναι το πόδι σου...
Το ένα αγόρι είχε πονεμένο πόδι κι ήταν επίσης τρυφερή η φροντίδα εκείνης προς εκείνον...
Προχωρούσα μπροστά να ορίζω το δρόμο κι άλλες φορές στεκόμουν λίγο πιο πίσω έχοντας κατά νου διάφορα και κοιτώντας τους, παρατηρώντας τους και νιώθοντας τόσο προνομιούχα που ήμουν εκεί. Το να βλέπεις ένα ζευγάρι να συνυπάρχει σε παράδοξες και δύσκολες συνθήκες κρύβει κάτι υπέροχο. Φαίνεται εκεί καθαρά, η σχέση, η φροντίδα, το νοιάξιμο.
Ξέρει καλά ο ένας τον άλλο και το βλέπεις από το πως κρατούν τα χέρια, τις συμβουλές που δίνουν, την έγνοια που έχουν..."όλα καλά;" και κοιτάζουν τα μάτια καθαρά ίσια...και ξέρουν, νιώθουν πότε η απάντηση ..."όλα καλά", είναι αληθινή και πότε όχι!

Με γοήτευσε τόσο όλο αυτό...μέχρι τη στιγμή που το βουνό άρχισε να με μπερδεύει!

Νομίζεις πως το βουνό είναι ίδιο. Λάθος! Το βουνό αλλάζει. Οι Χειμώνες, οι αέρηδες, οι καταιγίδες το αλλάζουν. Το βουνό είναι ζωντανό και οι συνθήκες το αλλάζουν, όπως αλλάζει κι εμάς η ζωή. 

Η ομίχλη τα σκέπασε όλα. Δεν έβλεπα σημάδια. Τα νεροφαγώματα είχαν διαφοροποιήσει την εικόνα του μονοπατιού. Τα βράχια μου φαινόταν όλα ίδια... Δεν καταλάβαινα που ήμασταν. Στην αρχή το έλεγχα μα μετά το έχασα...
Άρχισα να νιώθω πίεση μέσα μου. Τα άγρια βράχια τάραξαν την Αλεξάνδρα. Άρχισα να ανεβοκατεβαίνω τις πλαγιές ψάχνοντας κορφές, ένα σημάδι, μια ανοιχτωσιά.
Αρχίσαμε να φωνάζουμε δυνατά για να μας ακούσει η υπόλοιπη ομάδα που είχε από ώρα χαθεί από τα μάτια μας...Έβγαλα τον χάρτη κι άρχισα να προσπαθώ να καταλάβω. Υπήρχε χαβαλές και ακούγονταν κι αστειάκια συγκρατημένα, μα εγώ ένιωθα την ανησυχία κι η μικρή ομάδα το ίδιο. Το ένιωθα.
Σκεφτόμουν "θα γυρίσω πίσω τρέχοντας είναι είκοσι λεπτά δρόμος και θα ζητήσω βοήθεια μα που θα μείνουν οι υπόλοιποι...που θα τους αφήσω ολομόναχους..."
Άρχισα να γελάω μέσα μου και σκεφτόμουν την είδηση στις ιστοσελίδες..."ομάδα άπειρων ορειβατών χάθηκε σε μονοπάτι στον Όλυμπο. Η ομίχλη και ο άστατος καιρός δυσχεραίνουν την διάσωση τους...."

Εντάξη, σκεφτόμουν δεν έγινε τίποτε αν χαθούμε θα μας βρούνε το πρωί...κι άντε να αντέξεις το κρύο τη νύχτα...Υπάρχει μια καταπληκτική φωτογραφία που με τράβηξε η Σμαρώ και πάλι την στιγμή εκείνη και μου την έστειλε μετά με την φράση..."μια εικόνα χίλιες λέξεις". Γέλασα πολύ σαν την είδα. Είμαι μέσα στα νεύρα...σκέτο Γκόλουμ!

Η αλήθεια είναι πως δεν φοβήθηκα γιατί ήμασταν αρκετά κοντά στο καταφύγιο κι ένιωθα πως η διαδρομή δεν είναι λάθος γιατί το τοπίο ήταν γνωστό, μα είχα χάσει τα σημάδια στο μονοπάτι και θύμωσα. Θύμωσα απίστευτα πολύ, που έβαζα σε αυτή την διαδικασία της αγωνίας τους συνοδοιπόρους μου, που με εμπιστεύτηκαν. Εκείνη τη στιγμή ήθελα να είμαι μόνη. Να τραβήξω μπροστά κι ας ήταν ο λάθος δρόμος. Κι ας χανόμουν...Ήμουν έξαλλη με τον εαυτό μου!
Το μόνο που είχε μείνει σαν λύση τελικά ήταν να επικοινωνήσουμε μέσω ασυρμάτου με την υπόλοιπη ομάδα που είχε εξαφανιστεί και να ζητήσω από το Σέργιο τον αρχηγό τους, να γυρίσει πίσω και να μας βρει!

 Έτσι έγινε και βέβαια έγινε και το άλλο που συμβαίνει πάντα. Η στιγμή που μας βρήκε, ήταν η ίδια στιγμή που κι εγώ βρήκα το μονοπάτι...οπότε συνεχίσαμε στο σωστό πια δρόμο κι εκεί βέβαια ζήσαμε την πιο περιπετειώδη στιγμή της ανάβασης μας....

Εκεί έχει τα μεγάλα γκρεμνά και το κενό κάτω. Δεν είναι επικίνδυνο αν είσαι προσεκτικός μα αν κανείς φοβάται τα ύψη τα πράγματα ζορίζουν...
Εκεί λοιπόν ζήσαμε στιγμές απείρου κάλους με την υψοφοβία της Αλεξάνδρας μας...που παρόλο που η κατάσταση ήταν σκέτο ανέκδοτο δεν μπορώ να μην νιώσω  τεράστιο σεβασμό στην δύναμη και το κουράγιο της μα και στην φροντίδα του αγοριού της που στεκόταν πίσω της αμετακίνητος  φρουρός της! Εικόνα απίστευτα συγκινητική!

Αλεξάνδρα και ήρωας Αλέξανδρος  εν δράση!

Να'το εδώ το κορίτσι με ύφος "πεθαίνω τώρα" πάνω στα πιο δύσκολα!!!!

Όμως εγώ θα μείνω στο αστείο του πράγματος, για να χαριτολογήσω και να υπερτονίσω πως οι άνθρωποι σαν φοβόμαστε είμαστε απίστευτοι!
Έτσι λοιπόν η μικρή μας χάρισε απίστευτες ατάκες πανικού καθώς περνούσε από κενά και στενά νεροφαγώματα, από σαθρά ανηφορικά βράχια κι από απέραντα κενά κάτω από τα πόδια της!
Έχει περάσει ένας μήνας κι ακόμη γελάμε σαν θυμόμαστε τις ατάκες της "Αλέκο, αχ Αλέκο τα παιδιά!"
"Ναι κορίτσι μου μην φοβάσαι όλα καλά θα πάνε, θα τα φροντίσω τα παιδιά, πάτα εδώ!"

Ακούστηκαν διάφορα παλαβά, που εμπεριείχαν Αγίους, Όσιους και την Παναγία αυτοπροσώπως. Μάνες πατεράδες ονόματα παιδιών, υποσχέσεις και τάματα! Και βέβαια τον Αλέκο!!!!
Με τον ίδιο τον Αλέκο (ήρωαααας)  να οδηγεί σταθερά και ατάραχα...(το ξέρει το κορίτσι του) δίνοντας οδηγίες προς ναυτιλωμένους. "Πάτα εδώ. Μην κοιτάς εκεί. Πιες νερό. Σταμάτα παρακάτω...."

Η απόλυτη στιγμή όπου μετά από εξάντληση όχι μόνο από την κούραση μα κι από το φόβο και την αγωνία της χάνει τις δυνάμεις της και σωριάζεται και στην προσπάθεια μας να την δυναμώσουμε της δίνουμε να φάει κάτι,  για να ανοίξει το ένα μάτι της αστραπιαία και να μας δηλώσει σταθερά  "δεν μ 'αρέσει το παστέλι!"

Με άκρως φασιστική διάθεση "άσε μας κουκλίτσα μου", όλοι μαζί την μπουκώσαμε χωρίς να ακούμε τις διαμαρτυρίες της και μετά συνεχίσαμε ακάθεκτοι για το τέλος της διαδρομής και της αναμετάδοσης βέβαια...που δεν σταμάτησε λεπτό. ξέρετε τα γνωστά. "Πεθαίνω αχ μάνα μου, βοήθεια Παναγιά μου,  Αλέκο τα παιδιά!"

Η πιο τραγική στιγμή είναι πως σε εκείνο ακριβώς το σημείο χτυπά το κινητό μου!!!! Σουρεαλιστικό!Στη μέση του απόλυτου πουθενά, δίπλα στο γκρεμό, με την Αλεξάνδρα σωριασμένη κι εμείς να προσπαθούμε να τη συνεφέρουμε και ακούω τη φωνή του υιού Άγγελου να μου λέει χαλαρά, στα 2.600 μέτρα, "έλα μαμά σε πήρα να σε ρωτήσω αν μπορώ να πάω σινεμά, είναι ένα έργο που το λένε "ομάδα αυτοκτονίας" και επιτρέπεται να είσαι από 15 χρονών και πάνω για να το δεις"

Έμεινα για λίγο άλαλη από το σοκ κι ύστερα ρώτησα, "και πόσο χρονών είσαι εσύ Άγγελε;"

"....εεε 14 θα γίνω..."

Εντάξη ακούστηκα σε όλο το βουνό! Μεγάλες στιγμές! Άκου ομάδα αυτοκτονίας!

Επιτέλους φτάσαμε! Μπήκαμε στο ζεστό καταφύγιο. Η Αλεξάνδρα έριξε ένα λυτρωτικό κλάμα, κάναμε μια λυτρωτική αγκαλιά, φάγαμε την τέλεια λυτρωτική μακαρονάδα (βασικά εγώ για την μακαρονάδα ανέβηκα) και ήπιαμε κόκκινο -πιο λυτρωτικό πεθαίνεις- κρασί. Λιαστήκαμε στον ήλιο που μόλις μας έκανε τη χάρη κι εμφανίστηκε κι αυτός, μέσα από την ομίχλη και αφού χαλαρώσαμε άρχισε το γέλιο κι ο χαβαλές....

Αχ !!!

Έτσι συμβαίνει πάντα, μόλις φεύγουν τα ζόρια βγαίνει το πειραχτήρι από μέσα μας...

Κι ήταν όμορφα. Στεγνώσαμε κάναμε μια βόλτα στον Προφήτη Ηλία να ανάψουμε κεράκι τους την έσκασα,(είναι μακριά; όχι καλέ δίπλα...μια ώρα δρόμος),  ξαναφάγαμε, ήπιαμε καυτό τσάι ( καλά κι ένα τσιπουράκι για το καλό ε Θανάση;) μιλήσαμε, μοιραστήκαμε...πήγαμε για ύπνο κι εγώ έμεινα όπως πάντα άυπνη...

 Προφήτης Ηλίας...Πέτρες των ψυχών...

Κατεβαίνοντας από το εκκλησάκι....στο χάος της ομίχλης!

Ξυπνήσαμε χαλαρά για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής μιας κι αποφασίσαμε από πριν πως ο καιρός κι οι μικρο τραυματισμοί δεν επιτρέπουν για μεγαλύτερα ρίσκα οπότε δεν θα ανεβαίναμε στην κορυφή! όμως μείναμε εκεί να απολαύσουμε την Ανατολή που έστω και με όλα αυτά τα βαριά σύννεφα ήταν άγρια και μαγική!

Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο της επιστροφής με έναν υπέροχο ήλιο να μας ζεσταίνει καθώς κατεβαίναμε όλο και πιο χαμηλά.

Να εδώ με τα κορίτσια μου.Αλεξάνδρα Ελισάβετ, Σμαρώ! Τρελοκομεία εν δράση!

 Θέα από το καταφύγιο του Κάκαλου.

 Οροπέδιο των Μουσών.

Με γέλια κι αστεία πια σε όλη τη διαδρομή, με την ομάδα απόλυτα ενωμένη κι εναρμονισμένη σε έναν κοινό ρυθμό και βέβαια με μπόλικα και πάλι ευτράπελα...από διάρροιες, μέχρι ξεχαρβαλωμένα γόνατα και τούμπες.

Μα τι να λένε τα κορίτσια....

Όμως τα γέλια δεν έλειψαν, ούτε τα πειράγματα, ούτε οι συζητήσεις...με αυτόν απίθανο τρόπο ο ένας μπροστά ο άλλος πίσω, με ατελείωτες φωτογραφίες, με μαγικά τοπία, με τον ήλιο να στραφταλίζει στη θάλασσα πέρα μακριά,

με απίστευτες συναντήσεις με γνωστούς στη μέση του πουθενά, μα πολλές χαιρετούρες με τουρίστες και με εκείνη την αίσθηση στο τέλος σαν η κούραση κυκλώνει το σώμα και το μυαλό, πως δεν θα φτάσεις ποτέ!

Φτάσαμε όμως και εκεί μια παρέα που επίσης μόλις είχε κατέβει μας χάρισε το ένα από τα δύο καρπούζια που είχαν. Σφάχτηκε με σουγιά σε μηδενικό χρόνο και μπορεί να ήταν ζεστό μα κατασπαράχθηκε με ευγνωμοσύνη!

Ένα υπέροχο δώρο που καλοδεχτήκαμε με χαρά.

Μείναμε για λίγο εκεί έχοντας στα μάτια την αίσθηση του "τι έγινε ρε παιδιά το κάναμε;" σαν κανείς να μην το πίστευε πως μόλις είχαμε κατέβει από εκεί ψηλά...

Ναι το είχαμε κάνει! Κι ήταν δύσκολα, κι ήταν όμορφα κι ήταν συναρπαστικά. Κάποιοι είχαν παλέψει με φόβους και δαίμονες. Κάποιοι είχαν αγγίξει μέσα τους κουτάκια καλά κλεισμένα, κάποιοι είχαν μάθει πράγματα για τον εαυτό τους που δεν ήξεραν, κάποιοι είχαν ανακαλύψει κάποιοι είχαν μπερδευτεί...εγώ όπως πάντα!...που χρειάζομαι χρόνο να επεξεργαστώ.
Μα όλοι όλοι είχαν μια μαγεία στα μάτια. Ένα βλέμμα γεμάτο, όχι από αυτά που είχαμε δει. Μα από αυτά που είχαμε νιώσει! Είχαμε νιώσει μεγάλοι. Δυνατοί. Είχαμε νιώσει πόνο σωματικό. Φόβο, αγωνία, κούραση, ένταση. Είχαμε νιώσει ξεχωριστοί. Σπουδαίοι.
Και παρόλο το διαχωρισμό στην αρχή, η ομάδα κατάφερε να ενωθεί  και νιώσει το "μαζί" κι αυτό ήταν το πιο γεμάτο συναίσθημα!

Τα βουνά σου κλέβουν κάτι...κάτι από μια αθωότητα. Δεν ξέρεις ποιος είσαι μέχρι να δοκιμαστείς μαζί τους. Μέχρι να δοκιμαστείς με τον εαυτό σου σαν είσαι μέσα τους και καμιά φορά αυτό που βλέπεις σε ξαφνιάζει όχι πάντα θετικά.
Και μπορεί κατεβαίνοντας να πεις το έκανα κι αυτό φτάνει. Μπορεί ακόμη και να σκεφτείς, τελειώσαμε...μα δεν είναι ποτέ τέλος. Αν έχεις περπατήσει έστω και λίγα μέτρα μέσα σε εκείνη την σιωπή τους ξέρεις πως σε έχουν αρπάξει μέσα τους.
Έχει μπολιαστεί μια ιδέα. Μια αίσθηση φόβου και άγριας χαράς. Μια ελευθερία που φοβάσαι! Σας έρωτας που θέλεις να ζήσεις, μα ξέρεις πως θα ταράξει τις ισορροπίες σου. 

Το βουνό σε αφήνει αλλιώτικο...Δεν είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Έχεις δοκιμάσει μια άγρια αίσθηση...Το βουνό είναι η ευκαιρία! Το ξύπνημα ενός αρχέγονου εαυτού!και μια μέρα θα ξαναγυρίσεις εκεί...γιατί ένα κομμάτι σου, ένα σου αρχαίο κύτταρο ανήκει εκεί...σε εκείνη την μακρινή ελευθερία!

Για εμένα ήταν μια ακόμη συγκλονιστική εκπαιδευτική εμπειρία. Ξύπνησαν μνήμες και κούμπωσαν εμπειρίες...κι ολοκληρώθηκαν εκπαιδευτικές επιρροές που είχαν τις ρίζες τους στα πρώτα μου χρόνια ως θεραπεύτρια κι ήταν αυτό για εμένα δώρο. Ένα υπέροχο δώρο. Μια ανάρτηση από μόνο του!

Τρελοκομεία σας ευχαριστώ για την αξέχαστη εμπειρία. Για την εμπιστοσύνη, για τα γέλια και τα κλάματα, για την κάθε στιγμή! Είστε έμπνευση!!! Αλεξάνδρα τρελή μου έχεις γράψει ιστορία, ήσουν το καλύτερο κομμάτι της ανάβασης γιατί μας έδειξες τι σημαίνει παλεύω με Δαίμονες!
Είσαι γενναία!...
Σμαρώ  μου αγαπημένη ήσουν η ισορροπία μου στα ζόρικα και σε ευχαριστώ αγάπη. Ήρεμη δύναμη!Ελισάβετ, ήσουν η πρωταγωνίστρια της κατάβασης κούτσα κούτσα με τα μπαστουνάκια σου, μπορεί να έχασες τον ανάλαφρο βηματισμό του τρελοκόριτσου που είσαι, μα μας χάρισες στιγμές απολαυστικές (υπάρχουν και πειστήρια) ...και όχι δεν παίρνουμε αντιφλεγμονώδη στο βουνό, νομίζω πως ξέρεις πια γιατί!
...και στα τρία κορίτσια μου που ήμασταν μαζί μέχρι τέλους σας στέλνω την αγάπη μου, ήσαστε όλες οι ξεχωριστές μου αγάπες!  Με βοηθήσατε εμένα την μπερδεμένη... Πολύ!

Όσο για το τρελό αγόρι....υπάρχει μια απόλυτη ατάκα  καθώς ενώ έχουμε μια κρίση διάρροιας κάποιου μέλους της ομάδας στην κατάβαση, κάτι που στο βουνό από την κούραση και την υπερπροσπάθεια είναι κυριολεκτικά εξουθενωτικό...(μην σου τύχει δηλαδή) και ενώ σε όλη τη διαδρομή δίνουμε κουράγιο και προσπαθούμε να βοηθήσουμε,  έλα λίγο ακόμη, καλά τα πας, θα περάσει, πίνε νερό μην αφυδατωθείς κλπ...μόλις φτάνουμε στο τέλος κι ενώ καθόμαστε ξέπνοοι πια...ο Πανταζής πετά το απόλυτο..."Παιδιά! Έχω imodium..." ουπς...επιφοίτηση εφτά ώρες μετά!!!

Εκεί σταμάτησε ο χρόνος...Τρελό αγόρι παιδί μου, τι να πει κανείς!

Αυτή λοιπόν ήταν η νεότερη εμπειρία μας από τα βουνά που πήραμε όλοι μαζί!Μια ακόμη αξέχαστη ανάβαση! Μια ακόμη αξέχαστη ομάδα!
Καλημέρα αγαπημένοι...και ναι! Η τρέλα πάει στα βουνά!

Στα δύσκολα παίρνουμε και δίνουμε. Στα δύσκολα δοκιμαζόμαστε σε αντοχές κι ακόμη και σε σχέσεις...Στα δύσκολα δενόμαστε και ρισκάρουμε με ανθρώπους...Στα δύσκολα είναι κρυμμένη η μαγεία μια σχέσης...
Πάρτε με φίλους, με παρέες, πάρτε με το ταίρι σας τα βουνά...Ζήστε όλοι μαζί μια περιπέτεια εκεί έξω! Έχετε πολλά να δείτε και να νιώσετε και θα το θυμάστε για μια ζωή!

Έτσι χαράζονται οι μνήμες...Στα δύσκολα!
                                                                                                                          Καλημέρα

Στις πηγές του Αχέροντα.

Φέτος στο τέλος του Καλοκαιριού και γυρνώντας από τη Λευκάδα,  είπαμε να κάνουμε μια στάση για να δούμε από κοντά τις πηγές του Αχέροντα. Χρόνια άκουγα από φίλους και γνωστούς πως πρέπει να πάμε και φέτος βλέποντας μέσα από εικόνες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πόσοι άνθρωποι επισκέφτηκαν τις πηγές αποφασίσαμε επιτέλους να κάνουμε κι εμείς ένα πέρασμα...Μα δεν αρκεί. Ένα πέρασμα δεν αρκεί για να χορτάσεις αυτή την απίστευτη ομορφιά!!!!

Καταρχήν επισκεφθήκαμε το Νεκρομαντείο που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα πριν τις πηγές κι εκεί ζήσαμε θλιβερές στιγμές αφού ο περιβάλλον χώρος θύμιζε χωματερή από τα σκουπίδια δεξιά κι αριστερά τα οποία ήταν επιμελώς κρυμμένα, τύπου όσα δεν βλέπει η πεθερά! Μα εγώ ως κακιά πεθερά τα είδα όλα και σκάλωσα...Ο αρχαιολογικός χώρος έρημος μεν, ούτε ψυχή ζώσα δεν υπήρχε σε ένα αρχαιολογικό χώρο, που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να σφύζει από ζωή και βέβαια η έκπληξη ήταν πως τα εκθέματα του Νεκρομαντείου βρίσκονται στο Μουσείο στα Γιάννενα. Όπου ήταν χιλιόμετρα μακριά...

Ένας υπάλληλος στο ταμείο ενημέρωνε πως η είσοδος κόστιζε 8 ευρώ στο άτομο...και βέβαια χωρίς ξενάγηση οποιουδήποτε είδους...Μπορεί να θεωρηθούμε υπερβολικοί μα οι τιμή μας φάνηκε υπερβολική! Η απογοήτευση μας τεράστια...Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για τις πηγές του Αχέροντα που βρίσκονται κάποια χιλιόμετρα μακριά...Μισή ώρα δρόμος.

Φτάσαμε σε μια υπέροχη κοιλάδα...κι όλα θα ήταν πραγματικά μαγικά αν όλοι αυτοί που είχαν κατασκηνώσει με τα τεράστια τροχόσπιτα  στην κοίτη του ποταμού...έλειπαν! Επίσης θα ήταν  μαγικά αν όλοι αυτοί που έχουν τα άλογα και τα εκμεταλεύονται για τουριστικούς λόγους, δεν τα είχαν δεμένα με ένα σκοινάκι ενός μέτρου, να μην μπορούν να κουνήσουν ούτε το κεφάλι τους, φυλακισμένα θαρρείς και ζωσμένα, όλη μέρα...Επίσης θα ήταν μαγικά αν αυτοί οι άνθρωποι καθάριζαν τις κοπριές των αλόγων έτσι ώστε να μην μυρίζει γιατί η βρώμα ήταν αδιανόητη....

Επίσης θα ήταν μαγικά αν έλειπαν όλες αυτές οι φριχτές και τρισάθλιες ταμπέλες σε απαίσια ελληνοαγγλικά που προσπαθούσαν να πείσουν τους τουρίστες, να αγοράσουν, να καθίσουν, να φάνε και να πιουν...

Επίσης αν όλοι αυτοί που κατασκηνώνουν γύρω γύρω δεν έκαναν την ανάγκη τους παντού και δεν πετούσαν τα εν λόγω χαρτιά παντού...θα ήταν πάλι αλλιώς τα πράγματα...

Γενικά αν υπήρχε μια οργανωμένη δομή από το Δήμο που θα δημιουργούσε ελεγκτικούς μηχανισμούς θα ήταν αλλιώς τα πράγματα...Τώρα θα μου πεις αν αυτό γινόταν γενικά, θα ήταν μια άλλη χώρα η Ελλάδα γι'αυτό θα ξεπεράσω  τη γκρίνια και θα πάω στο επόμενο στάδιο...Γιατί όπου εμπλέκονται οι άνθρωποι η μαγεία συνήθως φεύγει, μα κάτι μένει, κάτι πελώριο μένει, κάτι απίθανα μαγικό που το σώζει η ίδια η φύση!

Μένει ο εαυτός της...Ένας τόπος απέραντης ομορφιάς...Απέραντης!

Προχωρήσαμε αργά μέσα από το παγωμένο ποτάμι. Τα νερά κάτασπρα από τα μικρά άσπρα βότσαλα. Ρηχό και γάργαρο. Δεν πιστεύεις τέτοια ομορφιά. Από τα βράχια γύρω βγαίνει νερό. Ορμητικό και ακόμη πιο παγωμένο. Σε παρασύρει γιατί έρχεται με ένταση μέσα από τα βράχια. Οι πηγές είναι κρυφές το νερό βγαίνει μέσα από σχισμές μέσα θαρρείς από τα έγκατα της γης...

Ο κόσμος όλος φορά μαγιό και προχωρά μέσα από το ποτάμι που είναι ρηχό και σε κάποια σημεία φτάνει ως τη μέση. Είναι υπέροχη η αίσθηση της φύσης τριγύρω. Καθαρό τοπίο γεμάτο δέντρα και πράσινο σε κάθε απόχρωση. Η βοή του ποταμού μεγάλη, ο ήλιος καυτός....Άνθρωποι τις όχθες ξαπλώνουν, ρεμβάζουν, διαβάζουν. Παιδιά τσαλαβουτούν και κάποιοι περπατούν αργά διασχίζοντας το...

Αναρωτιέμαι γιατί οι Αρχαίοι του έδωσαν τέτοιο βαρύ ρόλο. Γιατί ένα τόσο όμορφο ποτάμι μετατράπηκε από εκείνους σε ποτάμι της θλίψης, το ποτάμι που οδηγεί τις ψυχές στον Αδη...Τι τους έκανε να το σκεφτούν αυτό;
Όλο το τοπίο είναι μαγευτικό, ήρεμο και προσφέρει μια ψυχική ανάταση....πως είναι δυνατόν από εδώ μια ψυχή να μεταφερθεί στον άλλο κόσμο...
κι όμως καθώς προχωράς, τα ψηλά βράχια στενεύουν. Γίνονται σαν πύλες, πελώρια κι επιβλητικά. Το τοπίο μακραίνει κι είναι τόσο επιβλητικό που σαν να φτερουγίζει η ψυχή σου.
Τα βράχια σαν να σε κλείνουν μέσα τους.Υψώνονται πάνω σου πελώρια σαν στενές πανύψηλες κι άγριες πόρτες. Γκρίζα και τεράστια, σκεπάζουν τον ήλιο...
Καταλαβαίνω γιατί δόθηκε αυτή η ιδιότητα στο ποτάμι....Με έπιασε συγκίνηση μόλις το ένιωσα. Τεράστια συγκίνηση...

Περπατούσαμε αργά μέσα στα παγωμένα νερά και γύρω τα βράχια στένευαν και οι πολύχρωμοι άνθρωποι πήγαιναν προς τα εκεί...και συνέχιζαν και φαίνονταν τόσο μικροσκοπικοί καθώς τους κατάπινε το επιβλητικό τοπίο...
Σκεφτόμουν τους Αρχαίους και τις δοξασίες τους. Σκεφτόμουν την εικόνα που δημιούργησαν πως αυτό το μακρύ ποτάμι των 52 χιλιομέτρων οδηγούσε μια ψυχή στη Λίμνη Αχερουσία με στόχο το μεγάλο αντίο...Σκεφτόμουν την ψυχή να διασχίζει αυτό το μακρύ μαγικό ποτάμι και να αποχαιρετά....
Υπέροχη εικόνα....
Θα ήθελα τόσο να υπήρχε η Λίμνη Αχερουσία και να μπορούσα να δω την κατάληξη. Να μπορούσα να καταλάβω γιατί της έδωσαν αυτό τον άγριο ρόλο...Μα δεν υπάρχει δυστυχώς και πάλι η ανθρώπινη παρέμβαση  άλλαξε το τοπίο καθώς η λίμνη αποστραγγίσθηκε το 1960 και σβήστηκε από το χάρτη μια λίμνη  χιλιάδων χρόνων...
Η ιστορία λέει πως ήταν μια λίμνη ιδιαίτερα παγερή χωρίς ίχνος ζωής γύρω της. Το τοπίο σκληρό και από εκεί έμπαινες στη βάρκα για να βρεθείς στη χώρα του Άδη... Υπέροχοι μυθολογικοί συμβολισμοί...Μαγική Ελλάδα.

Αν βρεθείς κάπου εκεί κοντά. Πήγαινε. Πήγαινε και κάνε όλη τη διαδρομή. Πρώτα στο νεκρομαντείο που πήγαιναν οι άνθρωποι που ήταν έτοιμοι να αποχαιρετίσουν το Πάνω κόσμο. Πήγαιναν για να επικοινωνήσουν με του νεκρούς συγγενείς. Να τους ενημερώσουν για την έλευση τους, να ενημερωθούν από εκείνους...Να εξαγνιστούν με απομόνωση και ειδική διατροφή, να  νιώσουν την κάθαρση για να ετοιμαστούν για το μεγάλο τελευταίο ταξίδι...κι ύστερα διέσχιζαν τον Αχέροντα αποχαιρετώντας, για να φτάσουν μέσα από αυτό, στον βαρκάρη που με την βοήθεια του θα διέσχιζαν την Λίμνη Αχερουσία και θα έφταναν στον Κάτω Κόσμο.

Πάντα με μαγεύει ο τρόπος που οι Αρχαίοι σκέφτονταν και το πως δημιούργησαν όλους αυτούς τους μύθους και τις δοξασίες τους βασισμένοι στα συναισθήματα και την επιβλητική αίσθηση που δημιουργούσε η ίδια η φύση μέσα τους. Όλα τα υπέροχα τοπίο στην χώρα μας κουβαλούν ένα μύθο κι έγιναν τόποι λατρείας και σεβασμού με βάση το φυσικό τους κάλος και την φυσική τους διαμόρφωση... Οι νεοέλληνες είμαστε δυστυχώς μάλλον πλασμένοι από άλλο υλικό...

Μα έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα μαγική που κουβαλά μια ιστορία σε κάθε της γωνιά κι εκεί η σε εκείνο το άγριο ποτάμι το συναίσθημα ξεχειλίζει...Μια υπέροχη εκδρομή που σίγουρα πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να τη ζήσει. Ένα αρχαίο ποτάμι...που κάθε ψυχή αξίζει να διασχίσει.
Καλημέρα αγαπημένοι...Τα ποτάμια είναι όλα μαγικά...Μα αυτό το ποτάμι είναι η πύλη ενός άλλο κόσμου τρομακτικού και ξένου όπου το αντίο είναι τελειωτικό. Ένα πανέμορφο τοπίο που πραγματικά αξίζει επισκεφτεί κανείς...όχι απαραίτητα, για τα άλογα, τις ταβέρνες ή τα κανό...μα για τη μαγεία και την ιστορία που κρύβεται πίσω από κάθε αρχαίο βράχο...

Για την αίσθηση που σου αφήνει αυτή η απίστευτα πανέμορφη διαδρομή. Για τα παγωμένα πόδια και την ανάλαφρη καρδιά... Για το ταξίδι στο μύθο...
                                                                                                                 Κατερίνα