Στις πηγές του Αχέροντα.

Φέτος στο τέλος του Καλοκαιριού και γυρνώντας από τη Λευκάδα,  είπαμε να κάνουμε μια στάση για να δούμε από κοντά τις πηγές του Αχέροντα. Χρόνια άκουγα από φίλους και γνωστούς πως πρέπει να πάμε και φέτος βλέποντας μέσα από εικόνες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πόσοι άνθρωποι επισκέφτηκαν τις πηγές αποφασίσαμε επιτέλους να κάνουμε κι εμείς ένα πέρασμα...Μα δεν αρκεί. Ένα πέρασμα δεν αρκεί για να χορτάσεις αυτή την απίστευτη ομορφιά!!!!

Καταρχήν επισκεφθήκαμε το Νεκρομαντείο που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα πριν τις πηγές κι εκεί ζήσαμε θλιβερές στιγμές αφού ο περιβάλλον χώρος θύμιζε χωματερή από τα σκουπίδια δεξιά κι αριστερά τα οποία ήταν επιμελώς κρυμμένα, τύπου όσα δεν βλέπει η πεθερά! Μα εγώ ως κακιά πεθερά τα είδα όλα και σκάλωσα...Ο αρχαιολογικός χώρος έρημος μεν, ούτε ψυχή ζώσα δεν υπήρχε σε ένα αρχαιολογικό χώρο, που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να σφύζει από ζωή και βέβαια η έκπληξη ήταν πως τα εκθέματα του Νεκρομαντείου βρίσκονται στο Μουσείο στα Γιάννενα. Όπου ήταν χιλιόμετρα μακριά...

Ένας υπάλληλος στο ταμείο ενημέρωνε πως η είσοδος κόστιζε 8 ευρώ στο άτομο...και βέβαια χωρίς ξενάγηση οποιουδήποτε είδους...Μπορεί να θεωρηθούμε υπερβολικοί μα οι τιμή μας φάνηκε υπερβολική! Η απογοήτευση μας τεράστια...Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για τις πηγές του Αχέροντα που βρίσκονται κάποια χιλιόμετρα μακριά...Μισή ώρα δρόμος.

Φτάσαμε σε μια υπέροχη κοιλάδα...κι όλα θα ήταν πραγματικά μαγικά αν όλοι αυτοί που είχαν κατασκηνώσει με τα τεράστια τροχόσπιτα  στην κοίτη του ποταμού...έλειπαν! Επίσης θα ήταν  μαγικά αν όλοι αυτοί που έχουν τα άλογα και τα εκμεταλεύονται για τουριστικούς λόγους, δεν τα είχαν δεμένα με ένα σκοινάκι ενός μέτρου, να μην μπορούν να κουνήσουν ούτε το κεφάλι τους, φυλακισμένα θαρρείς και ζωσμένα, όλη μέρα...Επίσης θα ήταν μαγικά αν αυτοί οι άνθρωποι καθάριζαν τις κοπριές των αλόγων έτσι ώστε να μην μυρίζει γιατί η βρώμα ήταν αδιανόητη....

Επίσης θα ήταν μαγικά αν έλειπαν όλες αυτές οι φριχτές και τρισάθλιες ταμπέλες σε απαίσια ελληνοαγγλικά που προσπαθούσαν να πείσουν τους τουρίστες, να αγοράσουν, να καθίσουν, να φάνε και να πιουν...

Επίσης αν όλοι αυτοί που κατασκηνώνουν γύρω γύρω δεν έκαναν την ανάγκη τους παντού και δεν πετούσαν τα εν λόγω χαρτιά παντού...θα ήταν πάλι αλλιώς τα πράγματα...

Γενικά αν υπήρχε μια οργανωμένη δομή από το Δήμο που θα δημιουργούσε ελεγκτικούς μηχανισμούς θα ήταν αλλιώς τα πράγματα...Τώρα θα μου πεις αν αυτό γινόταν γενικά, θα ήταν μια άλλη χώρα η Ελλάδα γι'αυτό θα ξεπεράσω  τη γκρίνια και θα πάω στο επόμενο στάδιο...Γιατί όπου εμπλέκονται οι άνθρωποι η μαγεία συνήθως φεύγει, μα κάτι μένει, κάτι πελώριο μένει, κάτι απίθανα μαγικό που το σώζει η ίδια η φύση!

Μένει ο εαυτός της...Ένας τόπος απέραντης ομορφιάς...Απέραντης!

Προχωρήσαμε αργά μέσα από το παγωμένο ποτάμι. Τα νερά κάτασπρα από τα μικρά άσπρα βότσαλα. Ρηχό και γάργαρο. Δεν πιστεύεις τέτοια ομορφιά. Από τα βράχια γύρω βγαίνει νερό. Ορμητικό και ακόμη πιο παγωμένο. Σε παρασύρει γιατί έρχεται με ένταση μέσα από τα βράχια. Οι πηγές είναι κρυφές το νερό βγαίνει μέσα από σχισμές μέσα θαρρείς από τα έγκατα της γης...

Ο κόσμος όλος φορά μαγιό και προχωρά μέσα από το ποτάμι που είναι ρηχό και σε κάποια σημεία φτάνει ως τη μέση. Είναι υπέροχη η αίσθηση της φύσης τριγύρω. Καθαρό τοπίο γεμάτο δέντρα και πράσινο σε κάθε απόχρωση. Η βοή του ποταμού μεγάλη, ο ήλιος καυτός....Άνθρωποι τις όχθες ξαπλώνουν, ρεμβάζουν, διαβάζουν. Παιδιά τσαλαβουτούν και κάποιοι περπατούν αργά διασχίζοντας το...

Αναρωτιέμαι γιατί οι Αρχαίοι του έδωσαν τέτοιο βαρύ ρόλο. Γιατί ένα τόσο όμορφο ποτάμι μετατράπηκε από εκείνους σε ποτάμι της θλίψης, το ποτάμι που οδηγεί τις ψυχές στον Αδη...Τι τους έκανε να το σκεφτούν αυτό;
Όλο το τοπίο είναι μαγευτικό, ήρεμο και προσφέρει μια ψυχική ανάταση....πως είναι δυνατόν από εδώ μια ψυχή να μεταφερθεί στον άλλο κόσμο...
κι όμως καθώς προχωράς, τα ψηλά βράχια στενεύουν. Γίνονται σαν πύλες, πελώρια κι επιβλητικά. Το τοπίο μακραίνει κι είναι τόσο επιβλητικό που σαν να φτερουγίζει η ψυχή σου.
Τα βράχια σαν να σε κλείνουν μέσα τους.Υψώνονται πάνω σου πελώρια σαν στενές πανύψηλες κι άγριες πόρτες. Γκρίζα και τεράστια, σκεπάζουν τον ήλιο...
Καταλαβαίνω γιατί δόθηκε αυτή η ιδιότητα στο ποτάμι....Με έπιασε συγκίνηση μόλις το ένιωσα. Τεράστια συγκίνηση...

Περπατούσαμε αργά μέσα στα παγωμένα νερά και γύρω τα βράχια στένευαν και οι πολύχρωμοι άνθρωποι πήγαιναν προς τα εκεί...και συνέχιζαν και φαίνονταν τόσο μικροσκοπικοί καθώς τους κατάπινε το επιβλητικό τοπίο...
Σκεφτόμουν τους Αρχαίους και τις δοξασίες τους. Σκεφτόμουν την εικόνα που δημιούργησαν πως αυτό το μακρύ ποτάμι των 52 χιλιομέτρων οδηγούσε μια ψυχή στη Λίμνη Αχερουσία με στόχο το μεγάλο αντίο...Σκεφτόμουν την ψυχή να διασχίζει αυτό το μακρύ μαγικό ποτάμι και να αποχαιρετά....
Υπέροχη εικόνα....
Θα ήθελα τόσο να υπήρχε η Λίμνη Αχερουσία και να μπορούσα να δω την κατάληξη. Να μπορούσα να καταλάβω γιατί της έδωσαν αυτό τον άγριο ρόλο...Μα δεν υπάρχει δυστυχώς και πάλι η ανθρώπινη παρέμβαση  άλλαξε το τοπίο καθώς η λίμνη αποστραγγίσθηκε το 1960 και σβήστηκε από το χάρτη μια λίμνη  χιλιάδων χρόνων...
Η ιστορία λέει πως ήταν μια λίμνη ιδιαίτερα παγερή χωρίς ίχνος ζωής γύρω της. Το τοπίο σκληρό και από εκεί έμπαινες στη βάρκα για να βρεθείς στη χώρα του Άδη... Υπέροχοι μυθολογικοί συμβολισμοί...Μαγική Ελλάδα.

Αν βρεθείς κάπου εκεί κοντά. Πήγαινε. Πήγαινε και κάνε όλη τη διαδρομή. Πρώτα στο νεκρομαντείο που πήγαιναν οι άνθρωποι που ήταν έτοιμοι να αποχαιρετίσουν το Πάνω κόσμο. Πήγαιναν για να επικοινωνήσουν με του νεκρούς συγγενείς. Να τους ενημερώσουν για την έλευση τους, να ενημερωθούν από εκείνους...Να εξαγνιστούν με απομόνωση και ειδική διατροφή, να  νιώσουν την κάθαρση για να ετοιμαστούν για το μεγάλο τελευταίο ταξίδι...κι ύστερα διέσχιζαν τον Αχέροντα αποχαιρετώντας, για να φτάσουν μέσα από αυτό, στον βαρκάρη που με την βοήθεια του θα διέσχιζαν την Λίμνη Αχερουσία και θα έφταναν στον Κάτω Κόσμο.

Πάντα με μαγεύει ο τρόπος που οι Αρχαίοι σκέφτονταν και το πως δημιούργησαν όλους αυτούς τους μύθους και τις δοξασίες τους βασισμένοι στα συναισθήματα και την επιβλητική αίσθηση που δημιουργούσε η ίδια η φύση μέσα τους. Όλα τα υπέροχα τοπίο στην χώρα μας κουβαλούν ένα μύθο κι έγιναν τόποι λατρείας και σεβασμού με βάση το φυσικό τους κάλος και την φυσική τους διαμόρφωση... Οι νεοέλληνες είμαστε δυστυχώς μάλλον πλασμένοι από άλλο υλικό...

Μα έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα μαγική που κουβαλά μια ιστορία σε κάθε της γωνιά κι εκεί η σε εκείνο το άγριο ποτάμι το συναίσθημα ξεχειλίζει...Μια υπέροχη εκδρομή που σίγουρα πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να τη ζήσει. Ένα αρχαίο ποτάμι...που κάθε ψυχή αξίζει να διασχίσει.
Καλημέρα αγαπημένοι...Τα ποτάμια είναι όλα μαγικά...Μα αυτό το ποτάμι είναι η πύλη ενός άλλο κόσμου τρομακτικού και ξένου όπου το αντίο είναι τελειωτικό. Ένα πανέμορφο τοπίο που πραγματικά αξίζει επισκεφτεί κανείς...όχι απαραίτητα, για τα άλογα, τις ταβέρνες ή τα κανό...μα για τη μαγεία και την ιστορία που κρύβεται πίσω από κάθε αρχαίο βράχο...

Για την αίσθηση που σου αφήνει αυτή η απίστευτα πανέμορφη διαδρομή. Για τα παγωμένα πόδια και την ανάλαφρη καρδιά... Για το ταξίδι στο μύθο...
                                                                                                                 Κατερίνα