Ποιος είπε πως η τρέλα δεν πάει στα βουνά; Ομαδική ανάβαση στον Όλυμπο...

Πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος μήνας από την τελευταία μας επεισοδιακή ανάβαση στην Όλυμπο...Είχα υποσχεθεί στο τρελό αγόρι πως φέτος θα κάνουμε μαζί αυτή τη διαδρομή. Λίγο από αυτό, λίγο από εκείνο κι έφτασε το τέλος του Καλοκαιριού και δεν τα είχαμε καταφέρει, οπότε όταν μια ομάδα φίλων μας έκανε την πρόταση αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε.

Το βουνό είναι εκεί, η περιπέτεια μας περιμένει, σκεφτήκαμε. Οπότε πάμε να περάσουμε καλά....Ένταξή λοιπόν...Θυμάστε τις προηγούμενες δύο ( εδώ κι εδώ) αναρτήσεις της εμπειρίας μου από την ανάβαση στο Βουνό των Θεών...Ξεχάστε τις.
 Αυτή η ανάβαση, είχε  άλλα συναισθήματα. Μπόλικη τρέλα. Απίστευτες γκάφες, (μπορώ να μιλάω ώρες για τις στιγμές ανοησίας που ζήσαμε), αρκετό δράμα...απίστευτα πολύ δράμα Θεέ μου....το έζησα κι αυτό! πολύ γέλιο (να' στε καλά βρωμόπαιδα)....εντάξη και αρκετή απογοήτευση καθώς δεν κατάφερε να ακολουθήσει όλη η ομάδα κι αυτό μας ζόρισε στην αρχή, όταν δυο από την παρέα αποχώρησαν αφού προέκυψε ευτυχώς νωρίς ένα θέμα υγείας και οτιδήποτε μικρό, στο βουνό μεγαπλασιάζεται οπότε ήταν ευτύχημα που έγινε εκεί κάτω, μα ήταν τόσο κρίμα για όλους μα πιο πολύ για εκείνους που γύρισαν πίσω μόνοι!
Επίσης ο καιρός...βροχή κι ομίχλη..ατελείωτη λέμε και κρύο....Απίστευτο!

Όταν ανεβαίνεις στο βουνό με παρέα, ξέρεις πως ότι ζεις το ζεις στο μεγαλείο του και στην υπερβολή του. Οπότε ότι λες έχει πάντα καμιά δεκαριά θαυμαστικά παραπάνω....

Συχνά η ομάδα χωρίζεται κι είναι λογικό λόγω του ότι δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ρυθμό. Όμως γενικά, δεν μου αρέσει σαν μια ομάδα χωρίζεται νιώθω ανασφάλεια. Το έχω ζήσει αυτό σε πολλές ομάδες και βέβαια έχω μαλώσει με όλους τους οδηγούς, όταν ανεβαίναμε με την Θ.Κ. Ιθάκη...με θυμούνται κάμποσοι για αυτό!
Αυτή τη φορά είπα εγώ θα έχω τον ωραίο μου ήρεμο ρυθμό κι αν χωριστεί η ομάδα δεν με νοιάζει καθόλου...Για εμένα οι αναβάσεις πρέπει να είναι αργές κι ουσιαστικές...σαν την θεραπεία. σαν τη ζωή. Όσο πιο αργά πηγαίνεις τόσο πιο πολύ χωνεύεις κι επεξεργάζεσαι τις αλλαγές.
Εξάλλου όποιος βιάζεται δεν βλέπει θαύματα, όπως τον παππού γίγαντα! ή όλα τα μικροσκοπικά μαγικά λουλουδάκια τριγύρω!
Στην ομάδα βέβαια ο ένας τραβά τον άλλο γι'αυτό ανεβαίνουμε μαζί κι από την άλλη όλοι έχουν ευθύνη να βρουν ρυθμό. Άλλος λίγο πιο γρήγορα, άλλος λίγο πιο αργά.

Έμεινα πίσω λοιπόν με δυο από τα κορίτσια της παρέας. Σε όλες τις αναβάσεις εκεί καταλήγω. Στο αγαπημένο μου σημείο...Σκούπα!
Τελικά κατάλαβα πως το αγαπώ αυτό! Να έχω τον ρυθμό του πιο αργού...ίσως γιατί τελικά ο πιο αργός, είμαι εγώ!
Μείναμε λοιπόν πίσω  εγώ και  τα δυο κορίτσια, η Σμαρώ και η Αλεξάνδρα. Περπατούσαμε αργά αργά, σαν τις κοτούλες. Φωτογράφιζα εγώ τα μικρά πανέμορφα, σπάνια λουλούδια.
Με κορόιδευαν αυτές...Γελούσαμε με διάφορες ανοησίες, έκοβα δρόμο εγώ από τα νεροφαγώματα και τις περίμενα στην άκρη του μονοπατιού και "τώρα φτάνουμε κι ύστερα φτάνουμε" και ο Αρχοντής  το τσοπανόσκυλο που μας ακολουθούσε από τα Πριόνια μας έκανε παρέα. Φιλαράκι σε κάθε βήμα.

Σταματούσε κι αυτός μαζί μας. Κοντοστέκοταν, μας περίμενε, ξαπόσταινε, μπορεί να μας είχε νομίσει και για τρελές...Πέντε ώρες κάναμε να ανέβουμε στο καταφύγιο. Μέσα σε βροχή κι ομίχλη, με ωωωωχ και ωχ ωχ ωχ...και ααααχ πολλά και γέλια πολλά κι ιστορίες...Τι λέγαμε; Δεν θυμάμαι καθόλου, θυμάμαι μια ηρεμία κι ένα τοπίο υγρό κι αφιλόξενο, μα τόσο απίθανα άγριο, που σου έκλεβε την καρδιά. Σε αιφνιδίαζε σε κάθε στροφή!

Θυμάμαι την αίσθηση της απόλαυσης καθώς άκουγα τα κορίτσια να μιλάνε και τα μουρμουριτά και τα γελάκια τους μου χάιδευαν τρυφερά τα αυτιά! Είναι ωραία η παρέα στο βουνό. Ιδίως αν είναι άνθρωποι που ξέρεις κι εμπιστεύεσαι και νιώθεις οικεία. Κι εγώ παρόλο το αιώνια μπερδεμένο μυαλό μου, το ζόρι στα πόδια μου και τη μίρλα που με έπιανε από τη βροχή και τη μούχλα, ένιωθα όμορφα που ήμουν εκεί. Μαζί τους.
Σ' αυτή την κοριτσίστικη τριάδα, με τα χαμηλόφωνα λόγια, τις γυναικείες συζητήσεις, τα άλλοτε τρανταχτά γέλια και των δυο και τα φωτεινά τους μάτια! Τι πανέμορφα κορίτσια!

Το τρελό αγόρι με την υπόλοιπη παρέα είχε τραβήξει μπροστά κι ακούγαμε από κάπου μακριά τα γέλια και τις φωνές τους, μέχρι που φτάσαμε μουσκεμένοι στο καταφύγιο και ενωθήκαμε ξανά για να μοιραστούμε την εμπειρία πίνοντας ένα καυτό τσάι.

Στο επόμενο μισό της διαδρομής η ομάδα και πάλι αυθόρμητα, χωρίστηκε διαφορετικά, αφού μαζί με τα δυο κορίτσια έμειναν πίσω και τα αγόρια τους...όχι τυχαία! Αχ αυτά τα αγόρια...
Η παρέα μας λοιπόν αυξήθηκε και γίναμε πέντε....και συνεχίσαμε να προχωράμε προς τα πάνω, προς τις κορφές, αργά και σταθερά, με τις αισθήσεις να οξύνονται, το σώμα να κουράζεται, τα πνευμόνια να φουσκώνουν και το τοπίο να γίνεται όλο και πιο άγριο!

Το μονοπάτι πια έγινε απότομο, η ώρα περνούσε κι η ομίχλη κατέβαινε από το βουνό τόσο πυκνή που φαινόταν να μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι... 

Τα αγόρια φρόντιζαν τα κορίτσια τους κι ήταν τόσο τρυφερή αυτή η εικόνα. Και οι δύο από ένστικτο θαρρείς, προχωρούσαν πίσω τους. Τους μιλούσαν σιγανά, τρυφερά. Έλεγαν τα δικά τους. Κράτα αυτό, πιες λίγο νερό, κοίτα εκεί, φόρα αδιάβροχο, πως είναι το πόδι σου...
Το ένα αγόρι είχε πονεμένο πόδι κι ήταν επίσης τρυφερή η φροντίδα εκείνης προς εκείνον...
Προχωρούσα μπροστά να ορίζω το δρόμο κι άλλες φορές στεκόμουν λίγο πιο πίσω έχοντας κατά νου διάφορα και κοιτώντας τους, παρατηρώντας τους και νιώθοντας τόσο προνομιούχα που ήμουν εκεί. Το να βλέπεις ένα ζευγάρι να συνυπάρχει σε παράδοξες και δύσκολες συνθήκες κρύβει κάτι υπέροχο. Φαίνεται εκεί καθαρά, η σχέση, η φροντίδα, το νοιάξιμο.
Ξέρει καλά ο ένας τον άλλο και το βλέπεις από το πως κρατούν τα χέρια, τις συμβουλές που δίνουν, την έγνοια που έχουν..."όλα καλά;" και κοιτάζουν τα μάτια καθαρά ίσια...και ξέρουν, νιώθουν πότε η απάντηση ..."όλα καλά", είναι αληθινή και πότε όχι!

Με γοήτευσε τόσο όλο αυτό...μέχρι τη στιγμή που το βουνό άρχισε να με μπερδεύει!

Νομίζεις πως το βουνό είναι ίδιο. Λάθος! Το βουνό αλλάζει. Οι Χειμώνες, οι αέρηδες, οι καταιγίδες το αλλάζουν. Το βουνό είναι ζωντανό και οι συνθήκες το αλλάζουν, όπως αλλάζει κι εμάς η ζωή. 

Η ομίχλη τα σκέπασε όλα. Δεν έβλεπα σημάδια. Τα νεροφαγώματα είχαν διαφοροποιήσει την εικόνα του μονοπατιού. Τα βράχια μου φαινόταν όλα ίδια... Δεν καταλάβαινα που ήμασταν. Στην αρχή το έλεγχα μα μετά το έχασα...
Άρχισα να νιώθω πίεση μέσα μου. Τα άγρια βράχια τάραξαν την Αλεξάνδρα. Άρχισα να ανεβοκατεβαίνω τις πλαγιές ψάχνοντας κορφές, ένα σημάδι, μια ανοιχτωσιά.
Αρχίσαμε να φωνάζουμε δυνατά για να μας ακούσει η υπόλοιπη ομάδα που είχε από ώρα χαθεί από τα μάτια μας...Έβγαλα τον χάρτη κι άρχισα να προσπαθώ να καταλάβω. Υπήρχε χαβαλές και ακούγονταν κι αστειάκια συγκρατημένα, μα εγώ ένιωθα την ανησυχία κι η μικρή ομάδα το ίδιο. Το ένιωθα.
Σκεφτόμουν "θα γυρίσω πίσω τρέχοντας είναι είκοσι λεπτά δρόμος και θα ζητήσω βοήθεια μα που θα μείνουν οι υπόλοιποι...που θα τους αφήσω ολομόναχους..."
Άρχισα να γελάω μέσα μου και σκεφτόμουν την είδηση στις ιστοσελίδες..."ομάδα άπειρων ορειβατών χάθηκε σε μονοπάτι στον Όλυμπο. Η ομίχλη και ο άστατος καιρός δυσχεραίνουν την διάσωση τους...."

Εντάξη, σκεφτόμουν δεν έγινε τίποτε αν χαθούμε θα μας βρούνε το πρωί...κι άντε να αντέξεις το κρύο τη νύχτα...Υπάρχει μια καταπληκτική φωτογραφία που με τράβηξε η Σμαρώ και πάλι την στιγμή εκείνη και μου την έστειλε μετά με την φράση..."μια εικόνα χίλιες λέξεις". Γέλασα πολύ σαν την είδα. Είμαι μέσα στα νεύρα...σκέτο Γκόλουμ!

Η αλήθεια είναι πως δεν φοβήθηκα γιατί ήμασταν αρκετά κοντά στο καταφύγιο κι ένιωθα πως η διαδρομή δεν είναι λάθος γιατί το τοπίο ήταν γνωστό, μα είχα χάσει τα σημάδια στο μονοπάτι και θύμωσα. Θύμωσα απίστευτα πολύ, που έβαζα σε αυτή την διαδικασία της αγωνίας τους συνοδοιπόρους μου, που με εμπιστεύτηκαν. Εκείνη τη στιγμή ήθελα να είμαι μόνη. Να τραβήξω μπροστά κι ας ήταν ο λάθος δρόμος. Κι ας χανόμουν...Ήμουν έξαλλη με τον εαυτό μου!
Το μόνο που είχε μείνει σαν λύση τελικά ήταν να επικοινωνήσουμε μέσω ασυρμάτου με την υπόλοιπη ομάδα που είχε εξαφανιστεί και να ζητήσω από το Σέργιο τον αρχηγό τους, να γυρίσει πίσω και να μας βρει!

 Έτσι έγινε και βέβαια έγινε και το άλλο που συμβαίνει πάντα. Η στιγμή που μας βρήκε, ήταν η ίδια στιγμή που κι εγώ βρήκα το μονοπάτι...οπότε συνεχίσαμε στο σωστό πια δρόμο κι εκεί βέβαια ζήσαμε την πιο περιπετειώδη στιγμή της ανάβασης μας....

Εκεί έχει τα μεγάλα γκρεμνά και το κενό κάτω. Δεν είναι επικίνδυνο αν είσαι προσεκτικός μα αν κανείς φοβάται τα ύψη τα πράγματα ζορίζουν...
Εκεί λοιπόν ζήσαμε στιγμές απείρου κάλους με την υψοφοβία της Αλεξάνδρας μας...που παρόλο που η κατάσταση ήταν σκέτο ανέκδοτο δεν μπορώ να μην νιώσω  τεράστιο σεβασμό στην δύναμη και το κουράγιο της μα και στην φροντίδα του αγοριού της που στεκόταν πίσω της αμετακίνητος  φρουρός της! Εικόνα απίστευτα συγκινητική!

Αλεξάνδρα και ήρωας Αλέξανδρος  εν δράση!

Να'το εδώ το κορίτσι με ύφος "πεθαίνω τώρα" πάνω στα πιο δύσκολα!!!!

Όμως εγώ θα μείνω στο αστείο του πράγματος, για να χαριτολογήσω και να υπερτονίσω πως οι άνθρωποι σαν φοβόμαστε είμαστε απίστευτοι!
Έτσι λοιπόν η μικρή μας χάρισε απίστευτες ατάκες πανικού καθώς περνούσε από κενά και στενά νεροφαγώματα, από σαθρά ανηφορικά βράχια κι από απέραντα κενά κάτω από τα πόδια της!
Έχει περάσει ένας μήνας κι ακόμη γελάμε σαν θυμόμαστε τις ατάκες της "Αλέκο, αχ Αλέκο τα παιδιά!"
"Ναι κορίτσι μου μην φοβάσαι όλα καλά θα πάνε, θα τα φροντίσω τα παιδιά, πάτα εδώ!"

Ακούστηκαν διάφορα παλαβά, που εμπεριείχαν Αγίους, Όσιους και την Παναγία αυτοπροσώπως. Μάνες πατεράδες ονόματα παιδιών, υποσχέσεις και τάματα! Και βέβαια τον Αλέκο!!!!
Με τον ίδιο τον Αλέκο (ήρωαααας)  να οδηγεί σταθερά και ατάραχα...(το ξέρει το κορίτσι του) δίνοντας οδηγίες προς ναυτιλωμένους. "Πάτα εδώ. Μην κοιτάς εκεί. Πιες νερό. Σταμάτα παρακάτω...."

Η απόλυτη στιγμή όπου μετά από εξάντληση όχι μόνο από την κούραση μα κι από το φόβο και την αγωνία της χάνει τις δυνάμεις της και σωριάζεται και στην προσπάθεια μας να την δυναμώσουμε της δίνουμε να φάει κάτι,  για να ανοίξει το ένα μάτι της αστραπιαία και να μας δηλώσει σταθερά  "δεν μ 'αρέσει το παστέλι!"

Με άκρως φασιστική διάθεση "άσε μας κουκλίτσα μου", όλοι μαζί την μπουκώσαμε χωρίς να ακούμε τις διαμαρτυρίες της και μετά συνεχίσαμε ακάθεκτοι για το τέλος της διαδρομής και της αναμετάδοσης βέβαια...που δεν σταμάτησε λεπτό. ξέρετε τα γνωστά. "Πεθαίνω αχ μάνα μου, βοήθεια Παναγιά μου,  Αλέκο τα παιδιά!"

Η πιο τραγική στιγμή είναι πως σε εκείνο ακριβώς το σημείο χτυπά το κινητό μου!!!! Σουρεαλιστικό!Στη μέση του απόλυτου πουθενά, δίπλα στο γκρεμό, με την Αλεξάνδρα σωριασμένη κι εμείς να προσπαθούμε να τη συνεφέρουμε και ακούω τη φωνή του υιού Άγγελου να μου λέει χαλαρά, στα 2.600 μέτρα, "έλα μαμά σε πήρα να σε ρωτήσω αν μπορώ να πάω σινεμά, είναι ένα έργο που το λένε "ομάδα αυτοκτονίας" και επιτρέπεται να είσαι από 15 χρονών και πάνω για να το δεις"

Έμεινα για λίγο άλαλη από το σοκ κι ύστερα ρώτησα, "και πόσο χρονών είσαι εσύ Άγγελε;"

"....εεε 14 θα γίνω..."

Εντάξη ακούστηκα σε όλο το βουνό! Μεγάλες στιγμές! Άκου ομάδα αυτοκτονίας!

Επιτέλους φτάσαμε! Μπήκαμε στο ζεστό καταφύγιο. Η Αλεξάνδρα έριξε ένα λυτρωτικό κλάμα, κάναμε μια λυτρωτική αγκαλιά, φάγαμε την τέλεια λυτρωτική μακαρονάδα (βασικά εγώ για την μακαρονάδα ανέβηκα) και ήπιαμε κόκκινο -πιο λυτρωτικό πεθαίνεις- κρασί. Λιαστήκαμε στον ήλιο που μόλις μας έκανε τη χάρη κι εμφανίστηκε κι αυτός, μέσα από την ομίχλη και αφού χαλαρώσαμε άρχισε το γέλιο κι ο χαβαλές....

Αχ !!!

Έτσι συμβαίνει πάντα, μόλις φεύγουν τα ζόρια βγαίνει το πειραχτήρι από μέσα μας...

Κι ήταν όμορφα. Στεγνώσαμε κάναμε μια βόλτα στον Προφήτη Ηλία να ανάψουμε κεράκι τους την έσκασα,(είναι μακριά; όχι καλέ δίπλα...μια ώρα δρόμος),  ξαναφάγαμε, ήπιαμε καυτό τσάι ( καλά κι ένα τσιπουράκι για το καλό ε Θανάση;) μιλήσαμε, μοιραστήκαμε...πήγαμε για ύπνο κι εγώ έμεινα όπως πάντα άυπνη...

 Προφήτης Ηλίας...Πέτρες των ψυχών...

Κατεβαίνοντας από το εκκλησάκι....στο χάος της ομίχλης!

Ξυπνήσαμε χαλαρά για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής μιας κι αποφασίσαμε από πριν πως ο καιρός κι οι μικρο τραυματισμοί δεν επιτρέπουν για μεγαλύτερα ρίσκα οπότε δεν θα ανεβαίναμε στην κορυφή! όμως μείναμε εκεί να απολαύσουμε την Ανατολή που έστω και με όλα αυτά τα βαριά σύννεφα ήταν άγρια και μαγική!

Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο της επιστροφής με έναν υπέροχο ήλιο να μας ζεσταίνει καθώς κατεβαίναμε όλο και πιο χαμηλά.

Να εδώ με τα κορίτσια μου.Αλεξάνδρα Ελισάβετ, Σμαρώ! Τρελοκομεία εν δράση!

 Θέα από το καταφύγιο του Κάκαλου.

 Οροπέδιο των Μουσών.

Με γέλια κι αστεία πια σε όλη τη διαδρομή, με την ομάδα απόλυτα ενωμένη κι εναρμονισμένη σε έναν κοινό ρυθμό και βέβαια με μπόλικα και πάλι ευτράπελα...από διάρροιες, μέχρι ξεχαρβαλωμένα γόνατα και τούμπες.

Μα τι να λένε τα κορίτσια....

Όμως τα γέλια δεν έλειψαν, ούτε τα πειράγματα, ούτε οι συζητήσεις...με αυτόν απίθανο τρόπο ο ένας μπροστά ο άλλος πίσω, με ατελείωτες φωτογραφίες, με μαγικά τοπία, με τον ήλιο να στραφταλίζει στη θάλασσα πέρα μακριά,

με απίστευτες συναντήσεις με γνωστούς στη μέση του πουθενά, μα πολλές χαιρετούρες με τουρίστες και με εκείνη την αίσθηση στο τέλος σαν η κούραση κυκλώνει το σώμα και το μυαλό, πως δεν θα φτάσεις ποτέ!

Φτάσαμε όμως και εκεί μια παρέα που επίσης μόλις είχε κατέβει μας χάρισε το ένα από τα δύο καρπούζια που είχαν. Σφάχτηκε με σουγιά σε μηδενικό χρόνο και μπορεί να ήταν ζεστό μα κατασπαράχθηκε με ευγνωμοσύνη!

Ένα υπέροχο δώρο που καλοδεχτήκαμε με χαρά.

Μείναμε για λίγο εκεί έχοντας στα μάτια την αίσθηση του "τι έγινε ρε παιδιά το κάναμε;" σαν κανείς να μην το πίστευε πως μόλις είχαμε κατέβει από εκεί ψηλά...

Ναι το είχαμε κάνει! Κι ήταν δύσκολα, κι ήταν όμορφα κι ήταν συναρπαστικά. Κάποιοι είχαν παλέψει με φόβους και δαίμονες. Κάποιοι είχαν αγγίξει μέσα τους κουτάκια καλά κλεισμένα, κάποιοι είχαν μάθει πράγματα για τον εαυτό τους που δεν ήξεραν, κάποιοι είχαν ανακαλύψει κάποιοι είχαν μπερδευτεί...εγώ όπως πάντα!...που χρειάζομαι χρόνο να επεξεργαστώ.
Μα όλοι όλοι είχαν μια μαγεία στα μάτια. Ένα βλέμμα γεμάτο, όχι από αυτά που είχαμε δει. Μα από αυτά που είχαμε νιώσει! Είχαμε νιώσει μεγάλοι. Δυνατοί. Είχαμε νιώσει πόνο σωματικό. Φόβο, αγωνία, κούραση, ένταση. Είχαμε νιώσει ξεχωριστοί. Σπουδαίοι.
Και παρόλο το διαχωρισμό στην αρχή, η ομάδα κατάφερε να ενωθεί  και νιώσει το "μαζί" κι αυτό ήταν το πιο γεμάτο συναίσθημα!

Τα βουνά σου κλέβουν κάτι...κάτι από μια αθωότητα. Δεν ξέρεις ποιος είσαι μέχρι να δοκιμαστείς μαζί τους. Μέχρι να δοκιμαστείς με τον εαυτό σου σαν είσαι μέσα τους και καμιά φορά αυτό που βλέπεις σε ξαφνιάζει όχι πάντα θετικά.
Και μπορεί κατεβαίνοντας να πεις το έκανα κι αυτό φτάνει. Μπορεί ακόμη και να σκεφτείς, τελειώσαμε...μα δεν είναι ποτέ τέλος. Αν έχεις περπατήσει έστω και λίγα μέτρα μέσα σε εκείνη την σιωπή τους ξέρεις πως σε έχουν αρπάξει μέσα τους.
Έχει μπολιαστεί μια ιδέα. Μια αίσθηση φόβου και άγριας χαράς. Μια ελευθερία που φοβάσαι! Σας έρωτας που θέλεις να ζήσεις, μα ξέρεις πως θα ταράξει τις ισορροπίες σου. 

Το βουνό σε αφήνει αλλιώτικο...Δεν είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Έχεις δοκιμάσει μια άγρια αίσθηση...Το βουνό είναι η ευκαιρία! Το ξύπνημα ενός αρχέγονου εαυτού!και μια μέρα θα ξαναγυρίσεις εκεί...γιατί ένα κομμάτι σου, ένα σου αρχαίο κύτταρο ανήκει εκεί...σε εκείνη την μακρινή ελευθερία!

Για εμένα ήταν μια ακόμη συγκλονιστική εκπαιδευτική εμπειρία. Ξύπνησαν μνήμες και κούμπωσαν εμπειρίες...κι ολοκληρώθηκαν εκπαιδευτικές επιρροές που είχαν τις ρίζες τους στα πρώτα μου χρόνια ως θεραπεύτρια κι ήταν αυτό για εμένα δώρο. Ένα υπέροχο δώρο. Μια ανάρτηση από μόνο του!

Τρελοκομεία σας ευχαριστώ για την αξέχαστη εμπειρία. Για την εμπιστοσύνη, για τα γέλια και τα κλάματα, για την κάθε στιγμή! Είστε έμπνευση!!! Αλεξάνδρα τρελή μου έχεις γράψει ιστορία, ήσουν το καλύτερο κομμάτι της ανάβασης γιατί μας έδειξες τι σημαίνει παλεύω με Δαίμονες!
Είσαι γενναία!...
Σμαρώ  μου αγαπημένη ήσουν η ισορροπία μου στα ζόρικα και σε ευχαριστώ αγάπη. Ήρεμη δύναμη!Ελισάβετ, ήσουν η πρωταγωνίστρια της κατάβασης κούτσα κούτσα με τα μπαστουνάκια σου, μπορεί να έχασες τον ανάλαφρο βηματισμό του τρελοκόριτσου που είσαι, μα μας χάρισες στιγμές απολαυστικές (υπάρχουν και πειστήρια) ...και όχι δεν παίρνουμε αντιφλεγμονώδη στο βουνό, νομίζω πως ξέρεις πια γιατί!
...και στα τρία κορίτσια μου που ήμασταν μαζί μέχρι τέλους σας στέλνω την αγάπη μου, ήσαστε όλες οι ξεχωριστές μου αγάπες!  Με βοηθήσατε εμένα την μπερδεμένη... Πολύ!

Όσο για το τρελό αγόρι....υπάρχει μια απόλυτη ατάκα  καθώς ενώ έχουμε μια κρίση διάρροιας κάποιου μέλους της ομάδας στην κατάβαση, κάτι που στο βουνό από την κούραση και την υπερπροσπάθεια είναι κυριολεκτικά εξουθενωτικό...(μην σου τύχει δηλαδή) και ενώ σε όλη τη διαδρομή δίνουμε κουράγιο και προσπαθούμε να βοηθήσουμε,  έλα λίγο ακόμη, καλά τα πας, θα περάσει, πίνε νερό μην αφυδατωθείς κλπ...μόλις φτάνουμε στο τέλος κι ενώ καθόμαστε ξέπνοοι πια...ο Πανταζής πετά το απόλυτο..."Παιδιά! Έχω imodium..." ουπς...επιφοίτηση εφτά ώρες μετά!!!

Εκεί σταμάτησε ο χρόνος...Τρελό αγόρι παιδί μου, τι να πει κανείς!

Αυτή λοιπόν ήταν η νεότερη εμπειρία μας από τα βουνά που πήραμε όλοι μαζί!Μια ακόμη αξέχαστη ανάβαση! Μια ακόμη αξέχαστη ομάδα!
Καλημέρα αγαπημένοι...και ναι! Η τρέλα πάει στα βουνά!

Στα δύσκολα παίρνουμε και δίνουμε. Στα δύσκολα δοκιμαζόμαστε σε αντοχές κι ακόμη και σε σχέσεις...Στα δύσκολα δενόμαστε και ρισκάρουμε με ανθρώπους...Στα δύσκολα είναι κρυμμένη η μαγεία μια σχέσης...
Πάρτε με φίλους, με παρέες, πάρτε με το ταίρι σας τα βουνά...Ζήστε όλοι μαζί μια περιπέτεια εκεί έξω! Έχετε πολλά να δείτε και να νιώσετε και θα το θυμάστε για μια ζωή!

Έτσι χαράζονται οι μνήμες...Στα δύσκολα!
                                                                                                                          Καλημέρα