Ραγίσματα...

Μέρες τώρα προγραμματίζω την μια ανάρτηση μετά την άλλη...Μα καμιά, καμιά δεν με γεμίζει. Δεν είναι η ώρα τους. Το ξέρω γιατί ενώ με ενθουσιάζουν, δεν νιώθω έτοιμη να γράψω για όλα αυτά. Έχω ένα ημερολόγιο που με κυνηγά. Εκεί μέσα είναι όλα τα πρέπει, όλα τα σχέδια, όλα τα πλάνα και κάποια όνειρα...όλα εκεί. Εκεί είναι κι οι αναρτήσεις που προγραμματίζω. Λίστα ολόκληρη με μια τεράστια θεματολογία και όλο προσθέτω θέματα και τίτλους, να μην τους ξεχάσω...μα δεν μου βγαίνουν. Ούτε τα παλιότερα θέματα, ούτε τα νεότερα...

Καμιά φορά πιέζω τον εαυτό μου να γράψει γιατί σκέφτομαι πως οφείλω να είμαι εδώ. Το οφείλω στον έστω κι έναν αναγνώστη που περιμένει...μα από την άλλη όταν γράφω έτσι με πίεση,  πάντα θυμώνω με το αποτέλεσμα...νιώθω πως δεν είναι ολοκληρωμένο...Πως δεν έχει ψυχή!

Το φθινόπωρο είναι καιρός αλλαγών, ξεκινημάτων, δράσεων. Σαν να ξυπνά ένας γίγαντας και να ορμάει στο νωχελικό μου ακόμη από τον καλοκαιρινό ήλιο μυαλό. Κι αρχίζουν τα πρέπει. Τα πρέπει που έχω ανάγκη. Τα πρέπει που με κρατούν. Η ρουτίνα που χρειάζομαι για να μην χαθώ.

Μα μαζί της αρχίζουν οι αγωνίες, τα ξενύχτια, οι σκέψεις και το τρέξιμο για να προλάβω...Δεν προλαβαίνω ποτέ. Πως θα μπορούσα;

Όλη μου την ζωή λέω, να περάσει αυτός ο μήνας και μετά όλα θα στρώσουν...Πότε θα το πάρω απόφαση πως αυτό είναι ζωή; Πως τα πράγματα, δεν θα στρώσουν ποτέ; Πως αυτό που εγώ αποκαλώ "στρώσιμο" είναι στην ουσία, η έλλειψη μιας δράσης που τελικά εγώ η ίδια τελικά προκαλώ!

Μια μέρα κουρασμένη και μπαιλντισμένη ανακοίνωσα αστειευόμενη, πως όταν μεγαλώσω θα κάθομαι όλη μέρα και γυρίζω τον κόσμο με το αμάξι των ονείρων μου...που θα μπορώ να αγοράσω τότε,γιατί θα είμαι μια πλούσια τρελόγρια!

Ο μικρός μου γιος μου δήλωσε  πως αν περιμένω να μεγαλώσω για να κάθομαι και μόνο τότε να καταφέρω να αποκτήσω επιτέλους το αμάξι των ονείρων μου, τότε θα έχω την ηλικία του νεκρού! Αυτό ακριβώς μου είπε. Την ηλικία του νεκρού!

Τι ηλικία έχει ο νεκρός;

Την ηλικία του τίποτα....

Γέλασα..."Σκατόπαιδο" σκέφτηκα μέσα μου! "Έχεις μπροστά σου 35 χρόνια δημιουργίας περισσότερα από εμένα!"...κι αν εγώ. Αν εγώ είχα ακόμη μια ευκαιρία τι θα έκανα; Θα τα έκανα όλα αλλιώς;
...Θα έκανα πολλά αλλιώς, αυτό είναι το σίγουρο. Μα και πάλι...Ποιος να ξέρει;
Αν παίρναμε τα ρίσκα εκ του ασφαλούς δεν θα ήταν ρίσκα. Δεν θα ήταν δώρα. Δεν θα ήταν οι αγώνες μας...Θα ήταν η συνέχεια ενός βαρετού μονοπατιού που ξέρεις που θα σε βγάλει!
Πάντα μου άρεσε η ασφάλεια, μα ποτέ δεν την διάλεξα...Γαμώτο!
Ένα κομμάτι μου με κατηγορεί για αυτό. Γιατί δεν κάθομαι στα αυγά μου. Γιατί διαλέγω το παίδεμα...Γιατί στο παίδεμα είναι η παιδεία! Εκεί είναι η εκπαίδευση. Πίσω από κάθε κρυμμένο κίνδυνο, μια κρυμμένη ευκαιρία. Μια κρυμμένη εμπειρία. Μια κρυμμένη πίστη. Σε εμένα. Στις δυνατότητες μου.
Στις αδυναμίες μου...Γιατί αυτό που με τραβάει δεν είναι η δύναμη, μα η αδυναμία. Το οτι ποτέ δεν νιώθω ασφαλής και σίγουρη με τον εαυτό μου. Ποτέ δεν λέω "το' χεις."
Λέω "το μπορείς, θα το μπορούσες"....μα αμφιβάλω. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη για εμένα. Έτσι όλα είναι μια δοκιμή...Οι σχέσεις, η αγάπη, ο έρωτας, η μητρότητα, η δουλειά...όλα μια ανασφαλής προσπάθεια, που με οδηγεί παρακάτω και παρακάτω και παρακάτω κι έτσι απλά χαράζω το δρόμο μου. Μέρα με την μέρα. Απόφαση με την απόφαση!

Σκέφτομαι πως τη στιγμή που νιώθουμε σίγουροι για κάτι, για κάποιον...είναι η στιγμή που μόλις τον έχουμε εγκαταλείψει! Σκέφτομαι πως η στιγμή που νιώθεις ασφαλής με μια σχέση είναι η στιγμή που αρχίζεις να βουλιάζεις σε αυτή ή η στιγμή που αρχίζεις και νιώθεις σίγουρος για έναν άνθρωπο είναι η στιγμή που αρχίζεις να ξεχνάς να του δίνεις... γιατί τον θεωρείς δεδομένο. Το "Σ'αγαπώ" μπορεί και να κρύβει από πίσω ένα πελώριο "Αρχίζω να σε ξεχνάω".
Με τη σιγουριά, ξεκινά η παραμέληση...

Δεν θέλω να θεωρώ  δεδομένο κάποιον, ούτε καν τον εαυτό μου. Γιατί αυτός που πρώτος με εγκαταλείπει σαν τον νιώθω σιγουράκι είναι εκείνος. Ο ίδιος μου ο εαυτός! και μετά τρέχω να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο, τις χαμένες ευκαιρίες, τις χαμένες στιγμές...Μα υπάρχουν κι όλα αυτά που δεν αναπληρώνονται.Υπάρχουν κι αυτά που σαν νιώσουν προδοσία κι εγκατάλειψη, χάνονται για πάντα...ακόμη κι από μέσα μας!

Ξέρω πως δεν θέλω να έχω την ηλικία του νεκρού σαν συναντήσω κάποια όνειρα, μα από την άλλη ξέρω πως όσο κι αν τρέχω, αλίμονο...Δεν θα τα προφτάσω όλα! Πονάω για αυτό...πονάω και βουλιάζω, μα ύστερα συναντώ όλους αυτούς τους αληθινά σπασμένους, ραγισμένους ανθρώπους τους γεμάτους φως και μέσα μου η καρδιά μου φουσκώνει από θαυμασμό!

Δεν υπάρχουν πιο όμορφα πλάσματα από αυτά που έχουν σπάσει...ίσως γιατί γίνεται αυτό που περιγράφει ο Χέμινγουεϊ...Μπαίνει από τις ρωγμές τους το φως και τους δίνει μια λάμψη γεμάτη σκιές. Μια λάμψη γεμάτη βάθος!
Είμαι βέβαιη πως, είμαστε όλοι σπασμένοι...ραγισμένοι...γα να μπαίνει μέσα μας το φως. Τι προνόμιο!

Έχω γεμίσει το μυαλό μου με τέτοια πρόσωπα. Τέτοια σπασμένα ραγισμένα πλάσματα....και γράφω, σβήνω, δημιουργώ...Γιατί αυτά τα πλάσματα μου δίνουν έμπνευση και δύναμη και πάθος, να συνεχίσω, να μην εγκαταλείπω, να προσπαθώ!
Αυτά τα πλάσματα είναι το θέμα του επόμενου βιβλίου...και μέσα στο μυαλό μου ένας μύλος!

Χάθηκα αγαπημένοι και λυπάμαι...
Όμως είμαι εδώ, δημιουργώ, σκέφτομαι και δουλεύω πολύ. Προσπαθώ ακόμη να βρω ρυθμούς σε όλα. Στο γράψιμο, στα αγόρια μου, στις συναντήσεις και τις ομάδες μου, στους δρόμους που κάθε πρωί με περιμένουν, στους φίλους, στο σπίτι και στις ανάγκες του, στο blog που έκλεισε φέτος το Φθινόπωρο 5 ολόκληρα χρόνια ύπαρξης, σε εσάς πιστοί αναγνώστες μου, σε όλα...
Προσπαθώ όπως κάθε Φθινόπωρο να μπω στην νέα μου τάξη και να ενσωματωθώ...Σιγά σιγά...
Σας ευχαριστώ για το χρόνο και την κατανόηση, σας ευχαριστώ που είστε εκεί!Αθόρυβοι...υπομονετικοί!

Είμαστε λοιπόν όλοι γεμάτοι ραγίσματα. Μικρά ή μεγάλα λάθη. Μικρές ή μεγάλες πληγές. Μικρά ή μεγάλα μαθήματα...Μνήμες, πόνους...Αγαπώ τα ραγίσματα, τα δικά μου και των άλλων...Είναι αυτά που μας κάνουν όμορφους. Ξεχωριστούς!
Ραγισμένα πλάσματα εσείς που είστε η έμπνευση μου σας καλημερίζω και σας στέλνω την αγάπη μου...
Μπαίνουμε σε ρυθμούς απόλυτα Φθινοπωρινούς πια και σιγά σιγά στο σπίτι μας και στο μυαλό μου επανέρχονται ο ρυθμός κι η ρουτίνα. Μα όλα αυτά από Δευτέρα, γιατί σαν σήμερα μια ημέρα μετά τον Αη Δημήτρη και μια ημέρα πριν το μεγάλο "Όχι" γεννήθηκε το αγόρι που διάλεξα για σύντροφο μου στη ζωή. Ο Πανταζής.
Ναι γεννήθηκε αυτός που θα ζει για πάντα κι έχουμε στο σπίτι μας χαρά μεγάλη και γιορτή!

Ευχές για καλό τριήμερο αγαπημένοι...Εμείς θα έχουμε όπως πάντα τέτοια εποχή, τριήμερο εορταστικών εκδηλώσεων!
Στέλνω καλημέρα βροντερή, χαρούμενη, γεμάτη με το φθινοπωρινό μαγικό φως!
                                                                                                                       Κατερίνα