Ένα πουλί χωρίς φτερά!

Ένα πουλί, χωρίς φτερά!
Το είδα πρώτη φορά 10 χρόνια πριν. Έκλαψα....κ έγινε το αγαπημένο μου...Όχι. Όχι το αγαπημένο...Το λατρεμένο μου! Το μοιράζομαι μαζί σας...



Αξίζει άραγε; Αξίζει ένα τέτοιο τέλος για την ελευθερία μιας πτήσης; Αξίζει όλο αυτό για μια στιγμή μόνο ευτυχίας;
Αξίζει;

Δεν ξέρω τίποτε για κανέναν...μα για εμένα ξέρω πως...Τίποτε από όσα κάνεις για ένα όνειρο, δεν είναι θυσία!
Για εκείνο το δάκρυ...για εκείνο το δάκρυ το τελευταίο...αξίζει να κυνηγήσεις κάθε όνειρο!
Να παλέψεις, να μοχθήσεις, να πονέσεις, να χάσεις...μα πριν χάσεις να έχεις ήδη κερδίσει! Ναι. Αξίζει!

...Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!
                                                                                                               Τσε

Αγαπημένοι μου...τίποτε από όσα κάνεις για ένα όνειρο δεν είναι θυσία...
Καλημέρα....
                                                                                                                        Κατερίνα

Ημέρα Γιορτής!

Οι μέρες περνούν κι είναι γεμάτες πολύ! Ξυπνάω το πρωί και βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από ένα στρώμα ομίχλης και βγαίνω έξω στον κόσμο άλλοτε γεμάτη ενέργεια κι άλλοτε σερνόμενη στην κυριολεξία!

Οι μέρες γεμάτες...Αδειάζει ποτέ οι ζωή; Γίνεται να σταθείς για λίγο χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεσαι, να νιώθεις, να διοχετεύεις ενέργεια που κάποιες φορές πάει χαμένη;

Δεν γίνεται...όχι σε αυτή τη ζωή!

....κι εκεί στη μέση του δρόμου σταματώ να δω τα σύννεφα να πυκνώνουν πάνω από τα αμπέλια και σαν να βρίσκει ξανά νόημα μια χαμένη στιγμή...

...και μετά συνεχίζω να τρέχω, έτσι όπως όλοι για να προλάβω αυτά που δεν προλαβαίνω ποτέ και δόξα τω Θεω κάποιες μέρες είναι τόσο υπέροχα δημιουργικές που υποσκελίζουν τις άλλες, τις άδειες....

Ετοιμάζεται λοιπόν ένα Χριστουγεννιάτικο κονσέρτο!!! Τι χαρά μεγάλη, ο Κύκλος Ζωής, θίασος του Κοινωνικού Συλλόγου μας  Δέντρο Ζωής, θα ενωθεί ξανά για να ανεβάσει μια μόνο παράσταση ξεχωριστή και γεμάτη Χριστουγεννιάτικη μαγεία, πλαισιωμένη με τη μαγική φωνή της μοναδικής ερμηνεύτριας Νατάσσας Μάρε Μουμτζίδου.  Όλοι μαζί...θα ενωθούμε για μια ακόμη φορά κι αυτή τη φορά τα έσοδα θα προσφερθούν για την ενίσχυση του Συλλόγου Γιονέων παιδιών με Νοεπλασματικές ασθένειες  Β.Ελλάδος "Η Λάμψη"... Έτσι γιατί δεν ξεχνάμε...

Οι εκπλήξεις θα είναι μεγάλες και οι συγκινήσεις επίσης! 

Για εμένα η συγκίνηση ακόμη μεγαλύτερη αφού θα παίζει εκτός από το μπαμπά μας και ο μικρός γιος....μαζί με ένα τσούρμο πιτσιρικιών....και κάθε φορά που γυρνά από τις πρόβες και προσπαθώ να του κλέψω λόγια μου απαντά πως ο κύριος σκηνοθέτης τους είπε να μην μαρτυρήσουν τίποτε..."ούτε στη μανούλα;" Ρωτάω εγώ γλυκά...."ούτε στην περίεργη μανούλα" μου απαντά το κάθαρμα....

Υπάρχουν στιγμές  δημιουργικότητας, με καφέδες και κουλουράκια και σκέψεις κι αναλύσεις και γέλια....συζητώντας σκηνές από την παράσταση που μας έχει πάρει τα μυαλά...και ευτυχώς υπάρχουν όλα αυτά τα υπέροχα που δίνουν νόημα στις γιορτινές ημέρες που περιμένουμε!

...κι ανάμεσα στο κέφι και τη δημιουργία, ομάδες και σεμινάρια...Τα Σαββατοκύριακα είναι της οικογένειας. Έτσι θέλω να είναι. Χάνω την καθημερινότητα τους....Δεν είμαι σχεδόν καθόλου μαζί τους...Λέμε καλημέρες, καληνύχτες ίσως αν προλάβω κι ενδιάμεσα πάντα λείπω και γι' αυτό θέλω τα Σαββατοκύριακα να είναι μόνο δικά τους...

Λατρεύω τα τραπέζια του Σαββατοκύριακου. Όλοι μαζί, να μιλάμε να μοιραζόμαστε, να μαζεύουμε τα χαμένα κομμάτια, τις πληροφορίες που σκορπίστηκαν στην βδομάδα που πέρασε και να γευόμαστε τέλειες απλές γεύσεις χαράς...Τα τραπέζια της οικογένειας είναι τα πιο πολύτιμα!

...μα δεν γίνεται πάντα να είμαστε όλοι γύρω από αυτά...Με πονά σαν δεν γίνεται...κι έτσι προσπαθώ να κερδίσω χρόνο ή να τους ευχαριστήσω αλλιώς για να γεμίσω ένα κενό που ξέρω πως δεν γεμίζει! 

Έτσι συνήθως όταν  ξέρω πως θα λείψω...ψήνω γλυκά και κουλουράκια τους ετοιμάζω πρωινό και φεύγω...κι όλα είναι εκεί μόνο εγώ λείπω...ξανά! 

Είναι δύσκολη αυτή η συνειδητοποίηση...πως γίνομαι αυτό που πάντα ήθελα να αποφύγω και θυμώνω...θυμώνω γι 'αυτό. Θυμώνω με εμένα που δυσκολεύομαι να θέσω όρια...για τα δικά μου αυτονόητα...

Αγαπώ τη δουλειά μου, αν μπορείς να το πεις δουλειά αυτό που κάνω. Το αγαπώ όμως  και ξέρω πως το να δουλεύεις με ανθρώπους έχει κάτι αλλιώτικο. Πολύπλοκο. Μια εμπλοκή που αν δεν συνειδητοποιήσεις θα σε καταπιεί...

Η εκπαίδευση στην Θ.Κ.Ιθάκη μου το δίδαξε καλά.  Η απόσταση είναι φροντίδα  για όλους...ιδίως για αυτούς που σε χρειάζονται περισσότερο!

Ευτυχώς έχω το αγόρι...που κάπως θα βρει τον τρόπο να με συντροφεύσει. Θα βρει τρόπο για να είναι εκεί όπως μπορεί. Για μια βόλτα στη λιακάδα να κοιτάμε το γοητευτικό Θερμαϊκό αμέσως μετά το σεμινάριο όπου ήμουν παρουσιάστρια....για ένα κρασί στην στολισμένη πόλη...

Ηταν ότι χρειαζόμουν μετά από ένα τέτοιο θέμα! Ο θυμός και η διαχείριση του μέσα από το ρόλο μας ως γονείς...κι ήταν τόσο έντονη η ανάγκη των ανθρώπων να μάθουν να ελέγχουν το συναίσθημα αυτό ιδίως στο γονεϊκό τους ρόλο...Πόσο σκληροί είμαστε με τον εαυτό μας και τους άλλους...Η απάντηση σε όλα...είναι η απόσταση...Η υγιής αποστασιοποίηση...

Μακάρι να μπορούσαμε να το καταλάβουμε...χωρίς κόστος...

Ηταν μια όμορφη συνάντηση, γεμάτη μοίρασμα...ευχαριστήθηκα το κάθε λεπτό κι ήμουν χαρούμενη που ήμουν εκεί...με όλους εκείνους τους υπέροχους, υπέροχους ανθρώπους που ευχαριστώ θερμά ξανά και ξανά γιατί μου μαθαίνουν περισσότερα από όσα μπορούν να φανταστούν!

Γυρνώντας σπίτι τα παιδιά ζητούσαν να στολίσουμε κι ας είναι νωρίς....και σιγά σιγά αρχίσαμε να μπαίνουμε σε ρυθμούς γιορτινούς κι ήρθε το Χριστουγεννιάτικο πακέτο του παππού και της γιαγιάς από τη Γερμανία κι ήταν σαν να ήρθε ο ίδιος ο Άγιος Βασίλης αυτοπροσώπως, για τέτοια χαρά μιλάμε. Μεταδοτική!!!...

...και με την προτροπή των παιδιών λίγο λίγο μέσα στη βδομάδα αρχίσαμε να ανοίγουμε κουτιά και ξεπρόβαλαν όλοι οι παλιοί φίλοι....

...οι μικροί κοκκινολαίμηδες...

...τα ελαφάκια...

οι γιρλάντες, τα κλαδιά, τα κουκουκουνάρια, οι νεράιδες κι όλα τα ζωντανά...

τα γυαλιστερά στεφάνια και τα κατακόκκινα φαναράκια...

και γέμισε το σπίτι τούγιες και λεμονοκυπάρισσα και μυρωδιά από φρεσκοκομμένο ξύλο...

κι οσμή πικάντικη και δροσερή από το λεμονοπορτόκαλα που μας χάρισε ένα γλυκό κορίτσι και μεγαλώνουν στο μπολιασμένο δέντρο στην αυλή της...Συνδυασμός απίστευτος!

...και εγώ δεν ήθελα να τα βάλω στη σαλάτα παρά τα στόλισα με γαρίφαλα κι αυτή μυρωδιά τους η μαγική με κατατρέχει σε όλο το σπίτι και τη λατρεύω...Πυροδοτητής ονείρων αυτή η μυρωδιά για εμένα...γιατί τέτοια δώρα έχουν μια απλότητα που με συγκινεί!

Πλησιάζουν λοιπόν μέρες γιορτινές....και κάθε πρωί βλέπω τις αλλαγές από το παράθυρο μου κι ακούω τα σπουργίτια να φλυαρούν ασταμάτητα και να κάνουν χαμηλές πτήσεις, σημάδι έλεγε ο παππούς μου πως ο καιρός θα χαλάσει...Κι αυτά τα πανέμορφα πουλάκια, τα λατρεμένα μου, με γεμίζουν χαρά, μα τα έχω συνδέσει με ταπεινότητα και πόνο...Το θαμπό σπουργίτι, δίπλα σε όλα τα χρωματιστά άγρια πουλιά...

Το σπουργίτι που παγώνει στο χιονιά...κι ενώ αγαπώ το χιονιά τον φοβάμαι κιόλας για όλα αυτά τα μικρά σπουργίτια εκεί έξω...Για όλα αυτές τις ψυχές που έχουν φτερά και δεν ξέρουν ακόμη να πετούν...

....και παρατηρώ τα μικρά αυτά πλασματάκια ίσαμε τη χούφτα μου και με πιάνει τέτοια συγκίνηση μεγάλη...γιατί ξέρουν να μοιράζονται, να συμβιώνουν, να ζουν σε  μικρές ομάδες...Ξέρουν να είναι μαζί. Ξέρουν να επιβιώνουν. 

Τα 'χω δει  να ζευγαρώνουν και να ερωτοτροπούν με νάζι. Τα' χω δει να φροντίζουν τη φωλιά και τα αυγά τους. Τα'χω δει να  μαθαίνουν στα μικρά τους να πετούν...γιατί δεν αρκούν τα φτερά, χρειάζεται κι η γνώση...κι αυτό το τελευταίο...είναι πληροφορία σπουδαία που' χω παρατηρώντας αυτά τα μικρά σπουργίτια. Τους φασαρτζήδες του παραθύρου μου!

Δεν αρκούν τα φτερά αγαπημένοι....πρέπει να μάθεις να πετάς, ακόμη κι αν είσαι γεννημένος πουλί!

Νιώθω ευγνωμοσύνη...για το κάθε μικρό πλάσμα που μου μαθαίνει. Για την κάθε χαμένη στιγμή, νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί εκείνη μου φανερώνει το μεγαλείο της και με υποχρεώνει να την κυνηγήσω...Να κυνηγήσω τη στιγμή για να βρω το κρυμμένο μεγαλείο μέσα της. 

Γιατί εκεί είναι κρυμμένο το μεγάλο. Σε μια στιγμή, σε μια στάλα, σε μια τελεία... Σε ένα μικρό μα τέλειο κύκλο!

Καλημέρα αγαπημένοι...σήμερα ξημέρωσε μέρα χαράς. Γιορτάζει το όνομα που μου δόθηκε κι αγαπώ πολύ...Ένα κερί στη γιαγιά που μου το' δωσε και βέβαια το πιο σπουδαίο... Σκεφτόμουν φωναχτά  προχθές μιας κι εγώ δεν ξέρω να ανοίγω φύλλο, πως  πεθύμησα την πίτα της μάνα μου...

Πολύ! Πολύ όμως και το τρελό αγόρι, προχθές μιλούσε μια ώρα μαζί της και τον άκουγα που έγραφε τη συνταγή...και μάλλον σήμερα το σπίτι θα μυρίσει μαμαδίστικη χωριάτικη πίτα!!!!

Το καλύτερο, το πιο τραγανό δώρο, σε μια ημέρα γιορτής! Τι χαρά αγαπημένοι...Τι χαρά!

                                                                                                                     Κατερίνα

Χριστουγεννιάτικη Γιορτή για το "Φάρο του Κόσμου"!!!

Τον πατέρα Αθηναγόρα τον συνάντησα  πρώτη φορά στον διαγωνισμό Ρομποτικής της  Lego και είχα γράψει τότε για αυτό γιατί με είχε  συγκινήσει βαθιά η δράση του και η σχέση του με τα παιδιά. Ο Πατέρας Αθηναγόρας έχει καταφέρει κάτι το σχεδόν αδιανόητο! Με τη δημιουργία της οργάνωσης Φάρος του Κόσμου προσφέρει υποστήριξη, σίτιση, εκπαίδευση σε παιδιά του Δενδροποτάμου. Παιδιά γεννημένα να ζουν σε απομόνωση, με ελλείψεις, με οικογενειακά περιβάλλοντα που νοσούν, παιδιά καταδικασμένα καθώς το κοινωνικό πλαίσιο τα απομονώνει...

Παιδιά που γεννήθηκαν σε περιβάλλοντα στερητικά και μεγάλωσαν έχοντας πρόσβαση  σε ουσίες και κάθε είδους παραβατικότητα.

Ο άνθρωπος αυτός έγινε πατέρας τους και τους έδειξε έναν άλλο δρόμο. Μιαν άλλη διαδρομή κι έδωσε σε αυτές τις μικρές ψυχές όραμα και στη σχεδόν διαγεγραμμένη διαδρομή τους, μια νέα ευκαιρία. Μια ευκαιρία για αλλαγή....

...τα παιδιά αναγνωρίζουν αυτή την βοήθεια, την εκτιμούν κι αρπάζουν την ευκαιρία, δείχνουν εμπιστοσύνη...κι αλλάζουν!!! Εκπαιδεύονται, συμμετέχουν ενεργά, παλεύουν, μοχθούν για πράγματα που για κάποια παιδιά είναι αυτονόητα. Μα όχι για αυτά τα παιδιά που γεννήθηκαν κι έζησαν όλη τους τη μικρή ζωή  στην Κοινωνική απομόνωση!

Σε αυτά τα παιδιά και σε αυτή τη δράση του Φάρου του Κόσμου και του  αγαπημένου πατέρα Αθηναγόρα, είναι αφιερωμένη η  πατροπαράδοτη πια Χριστουγεννιάτικη Γιορτή του Σχολείου της Φύσης. 

Κάθε χρόνο η γιορτή Χριστουγέννων έχει όλο και περισσότερη ζωντάνια, κέφι και δημιουργία...Μπορείτε να διαβάσετε για αυτές τις υπέροχες γιορτές εδώ!

Και βέβαια μπορείτε εδώ να δείτε το απίθανο βιντεάκι του αγαπημένου μας δασκάλου, Αγγελου Πατσιά από τις προετοιμασίας που γίνονται αυτές τις ημέρες στο σχολείο της Φύσης  από τους γονείς, για το bazaar του Φάρου....Οργασμός χαράς και δημιουργίας!!!!Βίντεο Προετοιμασίας!!!

Έτσι την Κυριακή 27 Νοεμβρίου από τις 11.00 το πρωί ως το απόγευμα στην Αποθήκη Γ στο Λιμάνι θα έχουμε χαρά μεγάλη και θα στήσουμε γλέντι τρικούβερτο.

Όλα τα έσοδα θα διατεθούν στο Φάρο του Κόσμου!!!!

Ένα Φάρο που κάνει την δική μας δουλειά...φροντίζει  παιδιά που ο μεγάλος κόσμος μας κι εμείς αδυνατούμε να φροντίσουμε....

Να είμαστε λοιπόν όλοι εκεί!!!Για να δώσουμε το περίσσεμα της δικής μας χαράς...της δικής μας φροντίδας!

Καλημέρα αγαπημένοι...Σας περιμένουμε!

                                                                                                                 Κατερίνα

Η δύναμη είναι στο μυαλό....

Σε μια λίμνη βαθιά μέσα σε  στο δάσος ζούσε μια μεγάλη παρέα βατράχων. Όλη την ημέρα κολυμπούσαν και χαίρονταν χοροπηδώντας πάνω στα φύλλα. Έτρωγαν έντομα και  απολάμβαναν τον ήλιο. Τα βράδια χαλούσαν τον κόσμο με τις φωνές και τα τραγούδια τους...κι όλη η ζωή τους ήταν ήρεμη και χαλαρή.

Ένα βράδυ καθώς ήταν μαζεμένοι όλοι γύρω από τη λίμνη λέει  ένας βάτραχος...

"Μα τι βαρετή ζωή. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια"...

Οι άλλοι βάτραχοι συμφώνησαν κι έκαναν έναν κύκλο γύρω του με ενδιαφέρον....

"Να κάναμε κάτι...κατι ξεχωριστό, κάτι αλλιώτικο, να έσπαγε η μονοτονία μας"....συνέχισε ο βάτραχος και σύντομα όλοι οι βάτραχοι άρχισαν να συμμετέχουν στην συζήτηση συμφωνώντας απόλυτα πως η ζωή τους είχε μια ανία!

Άρχισαν τότε να κατεβάζουν ιδέες όλοι μαζί για το τι θα μπορούσαν να κάνουν ...

Έψαξαν αυτό, σκέφτηκαν το άλλο..."κάτι να κάνουμε, κάτι ξεχωριστό, κάτι αλλιώτικο, κάτι που να μας κάνει διάσημους σε όλο το δάσος....κάτι, κάτι"....

έσπαγαν το κεφάλι τους μέχρι που κάποια στιγμή ένας βάτραχος κοιτώντας τον ορεινό όγκο μπροστά του είπε δυνατά...

"Το βρήκα! Θα σκαρφαλώσουμε στο βουνό! Θα είμαστε οι πρώτοι βάτραχοι που κατάφεραν ποτέ να ανεβούν στο βουνό!" 

Γέλια, φωνές, επευφημίες. όλοι βρήκαν την ιδέα καταπληκτική κι ήταν τόσος ο ενθουσιασμός τους που αποφάσισαν να ενημερώσουν και τα υπόλοιπα ζώα του δάσους να έρθουν για να παρακολουθήσουν την ανάβαση!

Την άλλη μέρα βγάλανε ανακοίνωση "το και το....Οι βάτραχοι αποφασίσαμε να ανεβούμε στο βουνό"....

Τα ζώα με το που διάβασαν το μήνυμα άρχισαν να γελούν..."βρε τα τρελά τα βατράχια σε τι περιπέτεια πάνε να μπουν" σκέφτηκαν. 

Όλο το δάσος ηχούσε από τα κοροϊδευτικά τους γέλια κι όταν ήρθε η ώρα παρατάχθηκαν όλα μαζί στους πρόποδες του βουνού και περίμεναν...

Οι βάτραχοι μαζεύτηκαν κι έκαναν ασκήσεις και χοροπηδούσαν κι ετοιμάζονταν και δεξιά κι αριστερά όλα τα ζώα του δάσους τους φώναζαν..."Βρε τι πάτε να κάνετε; Τι παλαβά είναι αυτά; Θα πάθετε κανένα κακό.Τα βατράχια δεν είνα φτιαγμένα για να ανεβαίνουν στα βουνά!"

Τα βατράχια όμως ήταν ανένδοτα και μόλις δόθηκε το σήμα όρμησαν στο βουνό κι άρχισαν να σκαρφαλώνουν....

Γρήγορα κάποια βατράχια άρχισαν να νιώθουν κούραση κι άρχισαν να σκέφτονται πως τελικά η ιδέα ήταν ηλίθια..."μα τι σκεφτόμασταν; πως είναι δυνατό να τα καταφέρουμε"....Κοίταζαν προς τα πάνω έβλεπαν το βουνό και πάθαιναν ίλιγγο..."ω ρε τι βλακεία! Τι μπλέξιμο!"

Άρχισαν σιγά σιγά οι απώλειες και κάποια  βατράχια σταματούσαν την προσπάθεια.

Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής παντού ήταν παραταγμένα τα υπόλοιπα ζώα, που τους φώναζαν διάφορα..."Σταματήστε βρε θα πληγωθείτε, θα χτυπήσετε. Μα είστε με τα καλά σας. Τι βλακείες είναι αυτές. Πότε θα το καταλάβετε πως δεν είστε φτιαγμένοι για τέτοια δύσκολα πράγματα"....

Όλο και περισσότεροι βάτραχοι  σταματούσαν...Η κούραση άρχισε να τους καταβάλει. Πονούσαν τα πόδια τους. Σκίζονταν το σώμα τους από τα άγρια βράχια. Ο ήλιος έκαιγε το σώμα τους και ένιωθαν δίψα, κούραση....απόγνωση...

Τώρα είχαν μείνει  λίγα βατράχια που συνέχιζαν και πάλι τα ζώα και τα πουλιά από ψηλά τους φώναζαν...να σταματήσουν..."Φτάνει αποδείξατε την αξία σας. Φτάνει θα πεθάνετε. Αρκετά. Μην είστε χαζά. Αυτό που κάνετε δεν έχει κανένα νόημα. Κανένα!!!"

Τα βατράχια ένιωθαν την αφυδάτωση. Ενιωθαν τον πόνο....ένιωθαν πως τα ζώα είχαν δίκιο. Συμφωνούσαν με αυτά που άκουγαν..."Μα τι βλάκες είμαστε"...σκέφτονταν.

"Εχουμε την ωραία μας δροσερή λιμνούλα, τα νούφαρα, τα έντομα...Τι διάολο θέλουμε; Τι δουλειά έχουμε εδώ πάνω...."

και σταματούσαν εξαντλημένα....μέχρι, που σταμάτησαν όλα....Ετσι απλά...και ο χαμός, οι φωνές, η φασαρία όλα σταμάτησαν.

Τα ζώα σιώπησαν κι έπεσε στο βουνό απόλυτη σιγή. Είχαν όλα τελειώσει...μέχρι που ένα πουλί φώναξε πετώντας από ψηλά..."ΕΕΕΕ ΕΝΑΣ ΒΑΤΡΑΧΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΙΙΙΙΙ" κι έγινε χαμός. 

Όλοι μαζί άρχισαν να του φωνάζουν. Οι μισοί να σταματήσει κι οι άλλοι μισοί να συνεχίσει. Κάποιοι του φώναζαν να σκεφτεί τη ζωή του, τους αγαπημένους του, όλους αυτούς που τον αγαπούν...κι άλλοι του φώναζαν να μην ρισκάρει, μα εκείνος ατάραχος συνέχιζε. 

Τα πόδια του είχαν ματώσει.Το κορμί του είχε αφυδατωθεί. Πονούσε ολόκληρος μα συνέχιζε και συνέχιζε και συνέχιζε, μέχρι που πάτησε στην κορυφή!

Ναι ήταν ο πρώτος βάτραχος που ανέβηκε ποτέ στο βουνό!!!!

Το δάσος ξεσηκώθηκε από φωνές κι αλαλαγμούς. Οι βάτραχοι τον πήραν στους ώμους του κι έκαναν τον γύρο του θριάμβου σε κάθε σπιθαμή του δάσους...

Φωνές, γέλια, ευτυχία.Τα κατάφερε. Ένας δικός τους τα κατάφερε κι ένιωθαν όλοι τόσο περήφανοι!!!

Το βράδυ έκαναν γιορτή προς τιμήν του στη λίμνη. Μαζεύτηκαν όλα τα ζώα, όλα τα πουλιά, όλα τα βατράχια κι έβαλαν τον βάτραχο αναρριχητή στο βάθρο και άρχισαν όλοι μαζί να τον ρωτούν..."μα πως τα κατάφερες, τι σκεφτόσουν, ποια ήταν η δύναμη σου;" 

Εκείνος δεν απαντούσε παρά τους κοίταζε ευτυχισμένος...και ξανά βροχή οι ερωτήσεις μα απάντηση καμία.

Κάποια στιγμή άρχισαν να είναι πιο πιεστικοί, "μα πες μας γιατί δεν μας λες. Είναι μυστικό; Από που αντλείς τη δύναμη σου, δεν θέλεις να το φανερώσεις;"

Κοίταζε χαμογελώντας ο βάτραχος, κοίταζαν τον βάτραχο με αναμονή όλοι οι υπόλοιποι και μετά από λίγο εκείνος κατάλαβε πως κάτι περίμεναν από αυτόν μα...δεν ήταν σίγουρος....

Σήκωσε τότε αργά τα χέρια του και τους έδειξε τα αυτιά του...κάνοντας τους νόημα πως ...δεν ακούει τίποτε από όσα τον ρωτούσαν!

...όλοι έμειναν με μιας σιωπηλοί...γιατί κατάλαβαν

Ο βάτραχος ήρωας...Δεν άκουγε! Ηταν κουφός!

Λατρεύω αυτή την ιστορία και κάθε χρόνο την δουλεύουμε στις ομάδες! Και κάθε χρόνο μαθαίνουμε πως να μην ακούμε τις φωνές αυτών που θέλουν να μας αποτρέψουν από το να κυνηγήσουμε ένα όνειρο, μια ανάγκη, μια σχέση, μια τρέλα...ένα ρίσκο.
Τις φωνές σύνεσης και λογικής. Τις φωνές αυστηρότητας και πίεσης μέσα στο κεφάλι μας.Τις φωνές του ίδιου μας του εαυτού που έχει μάθει να αμφισβητεί, τις δυνατότητες, τα ταλέντα ή την αξία μας. Τις φωνές του φόβου και της αμφισβήτησης που συνήθως είναι περισσότερες και πιο δυνατές από τις φωνές της ενθάρρυνσης...

Πόσα όνειρα, πόσα σχέδια χάθηκαν μέσα σε τόνους ανασφάλειας. Μέσα σε φωνές εσωτερικές κι εξωτερικές που ούρλιαζαν..."Μη! Δεν μπορείς. Δεν θα τα καταφέρεις. Είναι άσκοπο. Είναι ανώφελο. Είναι ανούσιο. Δεν μπορούν όλοι...Δεν μπορείς εσύ γιατί εσύ δεν είσαι αρκετά...Τι; Γρήγορος, έξυπνος, όμορφος, ώριμος, μορφωμενος, δυνατός, ψηλός, αδύνατος, καλός...Δεν είσαι αρκετά τι;

...Εσύ, δεν είσαι αρκετός. Εσύ είσαι λίγος. Εσύ, δεν αρκείς, δεν φτάνεις!!!

Και κάθε φορά βλέπω ανθρώπους να θυμώνουν, να επαναστατούν, να αντιστέκονται...βλέπω ανθρώπους να μεταμορφώνονται μπροστά μου, να αλλάζουν, να διεκδικούν...χωρίς να τους νοιάζει η αποδοκιμασία, χωρίς να μετρούν την απογοήτευση......κι είναι πάντα πολύ συγκινητικό για εμένα να ακούω τις φωνές των ανθρώπων μέσα στις ομάδες να φωνάζουν στον εαυτό τους με ένταση...

Θα είμαι κουφός! Ναι! Θα είμαι κουφός γαμώτο!

Πριν λίγες ημέρες στο τέλος της άσκησης, κάποιος έφτιαξε αυτό το μικρό βατραχάκι οριγκάμι.

Σύμβολο πια, της εσωτερικής μας αξίας και δύναμης. Της πίστης στον εαυτό μας και στο στόχο μας.

Ένας μικρός βάτραχος που για εμάς είναι τεράστιος!!!

Γιατί...για σκεφτείτε! Ο μοναδικός βάτραχος που τα κατάφερε να ανέβει στο βουνό...δεν ήταν ο πιο δυνατός ή ο πιο γυμνασμένος. 

Δεν ήταν ο πιο καλά προετοιμασμένος. Ο πιο έξυπνος, ο πιο μορφωμένος, ο πιο ταλαντούχος, ο πιο γρήγορος, ο πιο, ο πιο, ο πιο....Ο βάτραχος που τα κατάφερε δεν είχε κανένα από τα προφανή προσόντα!

Ο βάτραχος που τα κατάφερε...ήταν απλά κουφός! Κουφός στα "μη" στα "πρέπει" στα "δεν"! Κουφός κι απόλυτα ικανός!!!

Με ρωτάτε συχνά...πως καταφέρνω το ένα και το άλλο και από που αντλώ το κίνητρο και την έμπνευση μου...

Αυτή η ιστορία είναι τόσο δυνατή μέσα μου και με βοήθησε να καταφέρω πολλά, να αγγίξω πολλά όνειρα, να αλλάξω πολλά. Ζωή, δουλειές, σχέσεις, συνήθειες, πάθη. Μεταξύ άλλων με βοήθησε να γίνω Μαραθωνοδρόμος...

Με ειλικρίνεια μπορώ να αποδεχθώ πως προσπάθησα σκληρά για να καταφέρω, να μπορώ να είμαι κουφή!

Όχι δυνατή, ούτε σκληρή, ούτε γενναία...μα κουφή...γιατί το έχω καταλάβει πια πως αν οι φωνές των άλλων με επηρεάζουν, η εσωτερική μου φωνή με παραλύει...

Μετράω  χρόνια εκπαίδευσης με τον εαυτό μου αγαπημένοι...και μπορώ πια να πω με βεβαιότητα πως πολύ συχνά πια τα καταφέρνω...Ναι! αυτές οι εσωτερικές φωνές έχουν λίγη δύναμη πάνω μου, όταν θέσω έναν στόχο!

Είναι γιατί...Μπορώ να Είμαι Κουφή!

Αφιερωμένο σε όλους τους γενναίους μου...που παλεύουν με τους δαίμονες τους. Μην ξεχνάτε..."Είστε Κουφοί"!

                                                                                                                   Κατερίνα

Εγώ κι ο Φόβος....Παλεύοντας με τις κρίσεις άγχους!

Στα 15 για πρώτη φορά στη ζωή μου ήρθα αντιμέτωπη με το φόβο. Τον αληθινό άγριο φόβο, που όμως ήταν ολωσδιόλου παράλογος...
Έζησα χρόνια προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συμβαίνει κι όσο εγώ προσπαθούσα να εξηγήσω ο φόβος μέσα μου μεγάλωνε και μεγάλωνε και γινόταν κύμα έτοιμο να με καταπιεί.

Όπου κι αν κρυβόμουν με έβρισκε. Όπου κι αν πήγαινα ερχόταν μαζί μου. Δεν υπήρχε ασφάλεια πουθενά. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, ίδρωνα, η ανάσα κοβόταν, ο κόσμος όλος γύριζε κι ενώ θα το ήθελα πολύ- για να απαλλαγώ από όλο αυτό - δεν λιποθυμούσα ποτέ, παρά μόνο ζούσα την αγωνία αμείωτη για ώρες. Την αγωνία του θανάτου. Της απειλής πως κινδυνεύει η ζωή μου, τον πανικό της ανημπόριας. 

Ήταν σαν να ζούσα παρέα με ένα πελώριο λιοντάρι. Άγριο, θυμωμένο, έτοιμο κάθε στιγμή να με κατασπαράξει. Πως να εξηγήσω στον κόσμο, σε αυτούς που μ'αγαπούσαν πως το λιοντάρι μπορεί να μην φαινόταν μα υπήρχε; Υπήρχε και με κυνηγούσε κάθε στιγμή!

Σαν έμενα μόνη κλεισμένη στο δωμάτιο μου ένιωθα εξαντλημένη, διαλυμένη από την υπερπροσπάθεια να αντεπεξέλθω. Σαν να έκανα ώρες γυμναστική. Οι μυς τεντωμένοι, έτρεμαν. Δεν με βαστούσαν τα πόδια μου κι ένιωθα εξουθενωμένη όλη μέρα...Κουρέλι!

Έβλεπα τον κόσμο ήρεμο και χαρούμενο και ζήλευα. Δεν καταλάβαινα πως είναι δυνατόν να είναι κάποιος τόσο ήρεμος, να αναπνέει χωρίς πόνο.

Περνούσα τότε σε έναν άλλο κόσμο. Βούλιαζα σε ένα πέπλο μοναξιάς και θλίψης. Θλίψης ανεξήγητης. Χωρίς να ξέρω πως μπήκα εκεί και από που θα βγω...Ένιωθα όμως καλά εκεί. Ασφάλεια, σαν το λιοντάρι κι απειλή του να απομακρύνονταν για λίγο...για λίγο μόνο, γιατί σαν ξεκινούσε μια νέα μέρα κι έπρεπε να βγω στον κόσμο...ξανά  άρχιζε το κυνήγι κι εγώ ήμουν το θήραμα. 

Αϋπνίες, κλάματα, αγωνία. όλη μου η ύπαρξη μια αγωνιώδης διαδρομή και το να βγάλω την κάθε μέρα ήταν μια μάχη δίχως τέλος. Δυσβάσταχτη ανάγκη η κάθε ανάσα, βάρος η κάθε στιγμή.

Υπήρχαν μέρες που έλεγα. "Σταμάτα να με βασανίζεις πιάσε με. Πιάσε με επιτέλους να ησυχάσω. Να τελειώσει όλο αυτό. Σταμάτα να με απειλείς και κάνε επιτέλους πράξη την απειλή σου."

Υπήρχαν ημέρες που ήθελα να παραιτηθώ. Να εγκαταλείψω. Να  κάνω κάτι κακό στον εαυτό μου για να σταματήσει αυτή η αγωνία...Μα δεν το ήθελα στ' αλήθεια. Αγαπούσα τη ζωή κι είχα όνειρα μέσα στο μπερδεμένο νεανικό μυαλό μου.

Το σώμα μου τόσο δυνατό και νέο ήθελε να ζήσει και ήταν απίστευτο γιατί πάλευε, πάλευε κάθε μέρα με έναν παράλογο αόρατο φόβο, με μια ψεύτικη μα τόσο αληθινή απειλή κι όμως δεν εγκατέλειπε! Παρόλο που δεν ήξερε τι να κάνει...πάλευε μέχρι τέλους, μόνο κατάμονο...όπως μόνη ήμουν κι εγώ, καθώς κανείς δεν ήξερε πως να βοηθήσει. 

Οι γονείς ανησυχούσαν. Τρέχαμε σε γιατρούς, σε νοσοκομεία, μετά από κάθε κρίση. Εξετάσεις καρδιάς, αίματος...τι έχω, τι έχω...."Τίποτα" μας είπε μια μέρα μια γιατρός. "Δεν έχει τίποτε. Άγχος έχει"....

...κι αυτό έδωσε μια απλότητα στον φόβο τουλάχιστον στα μάτια των άλλων..."Όλοι έχουμε άγχος άλλωστε".
Πως να καταλάβει κανείς τι σημαίνει κρίση πανικού αν δεν την  νιώσει στο πετσί του;

Πως να αντιληφθεί την ενεργοποίηση του σώματος που βιώνει την απόλυτη απειλή, ενώ αυτή δεν υπάρχει;

Πως να δείξεις κατανόηση για κάτι που δεν υπάρχει; Για πόσο;

Κλείστηκα ακόμη περισσότερο στον εαυτό μου σαν η κατανόηση των άλλων ένιωθα να τελειώνει. Φίλους, συγγενείς, τους είχα κουράσει. Γινόμουν παράλογη στα μάτια τους και σιγά σιγά και στα δικά μου μάτια. Υστερική. Υπερβολική. Αλλόκοτη. Φοβική...το καταλάβαινα!

...κι όσο δεν ήξερα τι να κάνω τόσο απομονωνόμουν στην προσπάθεια μου να επιβιώσω. Έκοψα σιγά σιγά όλα όσα μου προκαλούσαν φόβο, μα όσο υποχωρούσα ο φόβος γινόταν όλο και πιο πελώριος κι εγώ συνέχισα να κόβω και να κόβω κι έκοψα σιγά σιγά τα πάντα, εξόδους, παρέες, σινεμά, μπαρ, ταξίδια, εκδρομές, λεωφορεία, αεροπλάνα, μεγάλους χώρους, μικρούς χώρους, ψηλά σημεία, υπόγεια, μέρη με πολύ κόσμο, βόλτες, super market, πολυκαταστήματα, μαζώξεις, ασανσέρ, συγκεντρώσεις, συναυλίες, μαγαζιά, γιορτές, πάρτι, σχέσεις....σταμάτησα σιγά σιγά τη ζωή!

Γίνεται να είσαι τόσο νέος και να μην ζεις; Γίνεται!

Κλείστηκα στο σπίτι και ζούσα σαν λουλούδι εσωτερικού χώρου. Ήμουν γεννημένη για να ζω εκεί έξω μα μεγάλωνα πίσω από το τζάμι. Έτσι ένιωθα μα δεν μ' ένοιαζε όσο ένιωθα ασφαλής. Διάβαζα πολύ, έγραφα πολύ, σκεφτόμουν πολύ...Οι γονείς πίεζαν, δυσανασχετούσαν, φοβόταν, ανησυχούσαν πολύ...

Δυο χρόνια. Δυο χαμένα χρόνια έφυγαν....κι εγώ χρησιμοποιούσα την μια αποτυχία μετά την άλλη για να μην ζήσω. Να μην ρισκάρω. Να μην προκαλέσω το φόβο...

Μέχρι που μπούχτισα!

Στα 19 για πρώτη φορά ζήτησα βοήθεια από ψυχολόγο και ξαφνικά η τρέλα μου είχε όνομα!

Διαταραχή Πανικού το έλεγαν το λιοντάρι. 

Μελέτησα τη συμπτωματολογία, έμαθα τις κινήσεις του, κι άρχισα να παλεύω πια αλλιώς με το φόβο. Είχα στόχο, είχα όπλα, είχα βοήθεια. Δεν ήμουν πια χαμένη σε μια μάχη χωρίς τέλος. Ναι.
Η μάχη θα τελείωνε το είχα αποφασίσει...Ένιωθα να παίρνω τον έλεγχο! Μα είχα δρόμο μπροστά μου...

Έζησα με τις κρίσεις πανικού το μεγαλύτερο μέρος της νεανικής ζωής μου και παρόλο που το λιοντάρι κοιμήθηκε...είναι πάντα εκεί! Κι ενώ ξέρω πια πως δεν είναι άγριο. Ενώ γνωριζόμαστε καλά και ξέρω πως είναι εκεί για να με προστατεύει, σαν κοιτάζω τα μάτια του πάντα με πιάνει ένα ρίγος! Ακόμη και τώρα που νιώθω πια να το αγαπώ, για όσα μου προσέφερε, μέσα από την απειλή του...

Το κουβαλάω όπου πάω. Είναι το ίδιο μου το τομάρι. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσω να ζω. Να ζω κανονικά και να είμαι ελεύθερη.

Πέρασαν χρόνια για να μπορώ να ταξιδεύω, να πηγαίνω σε συναυλίες, σε ανοιχτούς χώρους, να είμαι διεκπεραιωτική κι απόλυτα λειτουργική στις καθημερινές μου υποχρεώσεις!
Με βοήθησαν οι γονείς, οι φίλοι, οι σπουδές, αργότερα ο σύντροφος και μετά η δουλειά μου, που μου' δωσε φτερά!

Πέρασαν χρόνια θεραπείας σε ατομικές συναντήσεις με διάφορους θεραπευτές κι αργότερα σε ομάδες για να μπορέσω να αναμετρηθώ με το φόβο και να μάθω να διαχειρίζομαι τις κρίσεις, μέχρι που αυτές έσβησαν...και μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως ήμουν ελεύθερη...Ελεύθερη!!!

Η προσπάθεια μου ακόμη και τώρα μου φαίνεται απίθανη. Πως από μυρμήγκι, έγινα  η Κατερίνα που είμαι. Το να παλεύεις με τον εαυτό σου έχει κάτι το αρχέγονο.

Είναι μια απίθανη διαδρομή που εκτιμώ και θαυμάζω πια πολύ...μα πέρασαν χρόνια για να βρεθώ σε αυτή τη θέση. Χρόνια αγωνίας, φόβου και αδυναμίας.  Χρόνια θλίψης κι εγκατάλειψης. Χρόνια ενοχής για τον πόνο και την αναστάτωση που δημιουργούσα στους αγαπημένους μου και την οικογένεια μου. Χρειάστηκε να χάσω πολλά. Να εκτεθώ πολύ. Να πονέσω πολύ. Να συνειδητοποιήσω και να αλλάξω. Κι η αλλαγή από μόνη της είναι μια επίπονη διαδικασία!

Ξέρω πια, καλά εμένα. Τι έφερε τον πανικό. Τι έφερε την αδυναμία ελέγχου. Ποιοι αρχέγονοι φόβοι πυροδοτήθηκαν στην πρώτη εκείνη κρίση που νόμιζα πως θα πεθάνω και ξύπνησαν τον γίγαντα. Τον γίγαντα των φόβων μου!
Μια υπέροχη αυτογνωσιακή διαδρομή με περίμενε στο ταξίδι αυτό και νιώθω ευγνωμοσύνη!Γιατί όλο αυτό με έκανε καλύτερο άνθρωπο σε όλα μα το σημαντικότερο για εμένα, με έκανε καλύτερο άνθρωπο για τα παιδιά μου...Όλο αυτό με έκανε μια γυναίκα που εκτιμώ! 

Τώρα πια ξέρω πως να με προστατεύω απ'το λιοντάρι. Πως να μην με εξαντλώ. Πως να μην το προσκαλώ, να μην το προκαλώ, να μην το ξυπνάω! Έχω χρόνια να συναντήσω το λιοντάρι! Χρόνια!Μα ξέρω πως αν ζοριστώ, αν εκθέσω τον εαυτό μου χωρίς να τον προετοιμάσω, θα με προειδοποιήσει...

Θυμάμαι λίγο καιρό πριν σε ένα ταξίδι με αφορμή ένα Συνέδριο και κάνοντας ασυναίσθητα την μια υπερβολή μετά την άλλη...ξαφνικά κι ενώ όλα ήταν ήρεμα και χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει καν ήρθε...
Δεν θυμάμαι τίποτε πέρα από το ότι καθόμουν παραδόξως, στην μεσαία θέση του αεροπλάνου, εγώ που για χρόνια καθόμουν μόνο στο διάδρομο και δίπλα μου κάθονταν δυο άγνωστοι άντρες που ξαφνικά μου έπιασαν συζήτηση. Ο ένας με ρωτούσε από που είμαι κι ο άλλος αν ταξίδευα για δουλειές.
Βρεθήκαμε να ανταλλάσσουμε συνταγές για μελομακάρονα μιας κι ο ένας ήταν σεφ και σε όλη την μικρή ευτυχώς πτήση σκεφτόμουν πως ήθελα να εξαφανιστούν, να πάψουν, να σταματήσουν επιτέλους να μου μιλούν, ενώ ταυτόχρονα, βυθιζόμουν σε ένα σκοτεινό τούνελ ακούγοντας τις φωνές τους να με επαναφέρουν με μια ανακούφιση που ένιωθα, μα δεν μπορούσα να εξηγήσω.

Μόνο μόλις προσγειωθήκαμε και με ρώτησαν κι οι δυο μαζί αν είμαι καλύτερα, μόνο τότε αντιλήφθηκα πως ήμουν μούσκεμα, η ανάσα μου έβγαινε με δυσκολία, η καρδιά μου βροντοχτυπούσε και τα χέρια μου ήταν κάτασπρα καθώς έσφιγγα από τη  μια το χερούλι της θέσης κι από την άλλη το σακάκι του σεφ!

Άρχισα να γελάω θυμάμαι από ντροπή νιώθοντας τα μάτια μου υγρά ενώ εκείνοι μου έλεγαν...τους δικούς τους  φόβους χτυπώντας μου καθησυχαστικά την πλάτη και δεν θα ξεχάσω ποτέ την ευγνωμοσύνη που ένωσα για εκείνους τους δυο αγνώστους που έτυχε να καθίσουν εκεί δίπλα μου...και να έχουν την ευαισθησία να με απασχολήσουν σαν έρθει το λιοντάρι...
Πάντα με ξαφνιάζουν οι άνθρωποι με την γενναιοδωρία τους! Κι είμαι τυχερή γιατί πάντα στα ζόρικα, συναντώ γενναιόδωρους ανθρώπους...

Οι κρίσεις πανικού...ναι φεύγουν. Αφού μπόρεσα εγώ να τα καταφέρω, που έζησα απομονωμένη σχεδόν παράλυτη για χρόνια, μπορούν όλοι.
Έμεινε κάτι...πάντα κάτι μένει μετά από έναν τραυματισμό. Μια μικρή πληγή, μια χαρακιά που σου θυμίζει αυτό που πέρασες σαν την κοιτάξεις ή σαν αλλάζει ο καιρός και πονά ελαφριά και σου υπενθυμίζει τη διαδρομή σου.

Μένει μια συνειδητοποίηση, πως η ζωή σου έχει πάρει κατεύθυνση από πολλά...και από αυτό επίσης! Οπότε έχω αποδεχθεί πως υπάρχουν κατάλοιπα, όλης αυτής της μάχης. Δυσκολεύομαι να μπω στο αεροπλάνο, δυσκολεύομαι να ταξιδεύω με κόσμο. Προτιμώ την ανεξαρτησία κι επιλέγω εύκολα τη μοναξιά και τη σιωπή γιατί με βοηθούν. Κάνω καλή παρέα με τον εαυτό μου και χρησιμοποιώ τη φύση για τον διαλογισμό μου, τρέχοντας, περπατώντας,  ανεβαίνοντας τα βουνά μου.

Ξέρω να απομονώνομαι για να συγκεντρωθώ, έχω μάθει να μην τεντώνω τον εαυτό μου για να μην σπάσει και ακούω το σώμα μου και τις ανάγκες του.
Έχω ανασφάλειες και αγωνίες, μα δεν με σταματούν από το να ταξιδεύω, να ρισκάρω, να πηγαίνω σε σινεμά, θέατρα, συναυλίες, να οργώνω τις αγορές, να ζω την ζωή μου όπως επιλέγω.
Λέω καμιά φορά πως είμαι σαν τους ανθρώπους που έχουν κάνει μια επέμβαση καρδιάς και ζουν μια ζωή απόλυτα φυσιολογική, μα απαλλαγμένη από υπερβολές, λάθη διατροφικά και πάθη που σκοτώνουν. Έτσι ακριβώς ζω, με ποιότητα και επίγνωση...κάνοντας πρόληψη, γιατί ξέρω πως ο καθένας στην υπερβολή σπάει με τρόπο διαφορετικό. Εγώ σπάω έτσι κι αυτή η γνώση είναι σωτήρια!

Στους ανθρώπους που ζουν με τον πανικό και τις κρίσεις άγχους έχω να πω πως δεν χρειάζεται να το ζουν αυτό. Δεν χρειάζονται καμία κρίση, για να επιβιώσουν. Ο φόβος δεν έρχεται μόνος του. Συγκέντρωση στο στόχο και δουλειά  εντατική και πλαισιωμένη. Δουλεύουμε θεραπευτικά, ενώ ταυτόχρονα, μαζεύουμε ότι έχουμε αφήσει κι αφαιρούμε πρώτα για να προσθέσουμε αργότερα! 

Το να απαλλαγείς από τον πανικό σημαίνει οργανωμένη αντιμετώπιση. Όσο κάνεις ένα βήμα πίσω, εκείνος κάνει ένα βήμα μπροστά. Στάσου για λίγο και σκέψου...πόσο πίσω ακόμη είσαι διατεθειμένος να κάνεις;

Πόσο πιο βαθιά μπορείς να βουλιάξεις;

Οργανώσου και ζήτα βοήθεια. Αν ήσουν άρρωστος, αν πονούσε η μέση σου και δεν μπορούσες να σηκωθείς από το κρεββάτι το ίδιο δεν θα έκανες; Αυτό τον πόνο γιατί τον αγνοείς; 

Ναι έχουμε μάθει να αγνοούμε τον ψυχικό πόνο μέχρι να είναι πολύ αργά κι ενώ το να πας στο γιατρό για ένα πονεμένο σημείο του σώματος είναι πιο εύκολο, το να ζητήσεις βοήθεια για τον ψυχικό πόνο είναι σχεδόν αδιανόητο. Μοιάζει με ήττα. Ίσως κάποιοι να σκέφτονται πως δεν είσαι δυνατός. Όλοι έχουμε προβλήματα μα δεν κάνουμε έτσι. Εντάξει η ζωή φέρνει και δυσκολίες, δεν μπορεί να τα παρατάς...όλοι έχουμε τα θέματα μας, κοίτα τον άλλο που έχει αυτό κι εκείνο πως τα καταφέρνει....

Ναι τα έχω ακούσει όλα! Καλοπροαίρετα λόγια ή ακόμη και κριτική που ως στόχο είχαν να με υποκινήσουν, να με "ξυπνήσουν" όπως έλεγαν, όμως δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν....πως να εξηγήσεις σε αυτόν που σου λέει όλα αυτά πως τη στιγμή που σου τα λέει πίσω του στέκεται ένα λιοντάρι;

Ένα λιοντάρι που κανείς δεν βλέπει πέρα από εσένα που το νιώθεις. Το νιώθεις να αναπνέει στο αυτί σου προκλητικά, σχεδόν ερωτικά και να σε ακουμπά απειλητικά με τις πατούσες του σαν να' σαι το απελπισμένο ποντίκι που παίζει μαζί του και θέλεις να τρέξεις...μα παγώνεις κι αρχίζεις να ιδρώνεις κι η καρδιά σου βροντοχτυπά και σε σκεπάζει ένα πέπλο σκοτεινό και μια αγωνία, γιατί ξέρεις...ξέρεις πως δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά! Όπου κι αν πας θα σε βρει...γιατί το κουβαλάς μέσα σου, πάνω σου, στο πετσί σου. Γιατί ο φόβος είσαι εσύ!

Ξέρω πως όλα αυτά ίσως και να  ακούγονται αλλόκοτα, μα έχοντας βιώσει από μέσα όλο αυτό και γνωρίζοντας κατά γράμμα όλη την συμπτωματολογία των κρίσεων άγχους, μοιράζομαι αυτή την εμπειρία, ως μια  υπέροχη διαδρομή προς το εσωτερικό μου φως, για να δηλώσω πως οι φυλακές μας σπάνε μόνο από μέσα! 

Η δική μου προσπάθεια δεν είχε φάρμακα σαφέστατα, χωρίς να τα απορρίπτω για κάποιον που μπορεί να τα χρειαστεί. Ο τρόπος που κανείς αποφασίζει να πάρει βοήθεια, είναι προσωπική υπόθεση κι απόλυτα κατανοητή και σεβαστή από μέρους μου.
Εγώ διάλεξα άλλου είδους προσπάθεια και μου ταίριαξε, παρόλο που πήρε περισσότερο χρόνο.
Δεν έκανα τη δυνατή και τη γενναία. Δεν ένιωθα τίποτε από τα δύο. Χρειάστηκε να δουλέψω πολύ την υπομονή μου, με πολλά πισωγυρίσματα, έχοντας πάντα κατά νου πως το νερό σμιλεύει την πέτρα όχι με τη δύναμη μα με την επιμονή. Εγώ ήμουν το νερό...εγώ κι η πέτρα!  

Σε εσένα που είσαι εκεί και ζεις την προσωπική σου κόλαση...σταμάτα! Ζήτα βοήθεια τώρα. Κανείς δεν θα έρθει να σε βοηθήσει αν δεν ζητήσεις εσύ βοήθεια για εσένα. Σταμάτα τις δικαιολογίες και άρχισε να δουλεύεις συστηματικά, με σταθερότητα και προσήλωση! Αν δεν έχεις χρήματα πήγαινε σε ένα κέντρο Ψυχικής Υγείας, που είναι δωρεάν. Υπάρχουν υπέροχοι επιστήμονες εκεί...

Επίσης ας βγούμε από την ενοχή για το τι έφταιξε. Εμείς που είμαστε αδύναμοι, τα παιδικά χρόνια, τα βιώματα, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι κακοί εργοδότες, οι καταπιεστικές σχέσεις κι όλα αυτά τα προφανή. Δεν έχει νόημα. Δεν είναι ευθύνη κανενός όλο αυτό. Κανείς δεν το προκαλεί ηθελημένα και ναι, μπορεί να συμβεί σε όλους ανεξαιρέτως. Το ξέρουμε πια όλοι αυτό με το τεράστιο κύμα διαταραχών άγχους που έχουν πυροδοτηθεί από την πίεση και την οικονομική κρίση.
Στόχος να βγούμε από το φαύλο κύκλο, όχι να μπούμε σε μια ακόμη πιο ενοχική διαδρομή. Ψάχνουμε απαντήσεις κι όχι κάποιον για  να ρίξουμε ευθύνες. Η πλαισιωμένη θεραπευτική δουλειά μπορεί να βοηθήσει σε αυτό!

Ο στόχος είναι η  ελευθερία γιατί είσαι κλεισμένος στην προσωπική σου φυλακή! 

Όχι δεν θα το σκάσεις. Δεν θα γίνεις δραπέτης, δεν θα ζει σαν κυνηγημένος, δεν είσαι θήραμα! 

Δεν είσαι θύμα. Εσύ σε έκλεισες εκεί μέσα. Κρατάς το κλειδί. 

Θα μάθεις να το αναγνωρίζεις. Θα μάθεις να το βρίσκεις. Θα μάθεις να το χρησιμοποιείς. Θα μάθεις να βγαίνεις από εκεί χωρίς να σε τρομάζει η ζωή. Θα μάθεις να βρίσκεις άλλους τρόπους να διαχειρίζεσαι το άγχος και την ένταση. Θα μάθεις πως το άγχος είναι σύμπτωμα. Θα μάθεις να αναγνωρίζεις τα σημάδια στο σώμα σου. 

Θα ξέρεις τα δικά σου συμπτώματα. Θα μάθεις να περιμένεις και να ζεις με την ματαίωση. 

Θα δημιουργήσεις τον κύκλο της αλλαγής σου. Θα γίνεις λειτουργικός.

Θα μάθεις να αντέχεις την ελευθερία σου και να την επιλέγεις...

Γιατί είσαι εκεί μέσα όχι επειδή κάποιος σε έκλεισε, μα επειδή εσύ σε έκλεισες γιατί έτσι νομίζεις πως σε προστατεύεις από τον αόρατο εχθρό! Μην θυμώνεις με τον εαυτό σου. Είναι υπέροχο αυτό που κάνει για εσένα...μόνο που το κάνει λάθος! Μάθε του να το κάνει σωστά...

Ζήτα βοήθεια!

Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες. Γεμάτες πίεση, άγχος για επιδόσεις κι επιβίωση.
Συναντώ όλο και περισσότερους ανθρώπους που βιώνουν την προσωπική τους κόλαση και ξέρω πως το να ζεις με τον πανικό και με τις κρίσεις άγχους είναι καταστροφικό...Το έχω νιώσει στο πετσί μου.

Έλεγα "φοβάμαι" 500 φορές την ημέρα και το έλεγα γιατί το ένιωθα...Η κατάθλιψη, η οργή κι η εγκατάλειψη, είχαν θρονιαστεί μέσα μου. Ένιωθα ανήμπορη, θυμωμένη, πληγωμένη. Ένιωθα πως κανείς δεν μπορούσε να με καταλάβει κι η ζωή δεν σε περιμένει...Έχω χάσει σχέσεις, ταξίδια, εμπειρίες...έχω χάσει ζωή που δεν γυρίζει πίσω! Κόντεψα να χάσω εμένα!

Μα όλα μπορούν να αλλάξουν. Το ξέρω καλά. Έχω τις πληγές μου να  μου το θυμίζουν. Ο καθένας έχει το δικό του μετρικό στον πόνο κι είναι σημαντικό να νιώθουμε σεβασμό ακόμη και για ότι δεν κατανοούμε και να δίνουμε χρόνο...Οι άνθρωποι είμαστε μαγικά πλάσματα! Μικροί μαχητές κι ήρωες της καθημερινότητας μας. Έχω γνωρίσει πολλούς πια τέτοιους ταπεινούς ήρωες που θαυμάζω απεριόριστα κι είμαι ευγνώμων για αυτό!

Ρώτησα πρόσφατα κάποιον που ζει με διαταραχή άγχους "Τι θα έκανες αν δεν φοβόσουν;" και μου απάντησε με αφοπλιστικότητα "Θα ζούσα"!

Πόνεσα...Πόνεσα γιατί ξέρω πως είναι να μην ζεις! Πόνεσα γιατί ξέρω, πως μια τέτοια "ζήση", δεν αξίζει σε κανέναν. Ούτε σε εσένα!

Καλημέρα αγαπημένοι...η ζωή εκπαιδεύει...ας αφεθούμε στην άλλοτε σκληρή κι άλλοτε τρυφερή εκπαίδευση της κι ότι κι αν γίνει συνεχίζουμε...
Καμία εσωτερική φυλακή δεν είναι περισσότερο δυνατή από το κάλεσμα της ίδιας της ζωής. Καμία! Το υπογράφω! 

                                                                                                                            Κατερίνα

Ο Στόχος!

Το τέλος του Οκτώβρη είναι πάντα ξεχωριστό για εμάς! Πάντα. Το τριήμερο που για την Θεσσαλονίκη είναι τετραήμερο είναι από μόνο του αρκετό.Μα το πιο ξεχωριστό είναι πως του αγίου ανάμεσα που λέμε εμείς εδώ στο βορά,  γεννήθηκε το τρελό αγόρι. Το τρελό αγόρι που αγαπά  με πάθος την ιστορία του έπους του '40 κι είναι σαν όλες αυτές οι μέρες να είναι αφιερωμένες σε εκείνον!

Οπότε οι ευκαιρίες για χαρά είναι πολλές. Πιάνω τον εαυτό μου να κλείνω εκκρεμότητες πάντα σαν τρελή έτσι ώστε αυτές τις τρεις ημέρες να έχω ελεύθερο χρόνο μόνο για την οικογένεια και έτσι και φέτος.

Το σπίτι γιορτινό. Στολισμένο με τα φθινοπωρινά του. Κλαδιά από τα γύρω δέντρα, έρρικες κομμένες από τις Κυριακάτικες βόλτες, γιορτινά χρυσάνθεμα! Χρώμα κι ομορφιά γεμάτη με την απλότητα της φύσης.

Η κουζίνα πήρε ξανά φωτιά και το ευχαριστήθηκα. Απλά κι εύκολα μικρά πραγματάκια που όμως μου έφτιαξαν τη διάθεση και την διάθεση των παιδιών που θέλω να νιώθουν. Να νιώθουν την αλλαγή. Τη χαρά. Τη γιορτή, τις μέρες που δεν είναι όλες ίδιες.

Μέσα στην εβδομάδα λίγα πράγματα μπορώ να κάνω οπότε με κάθε ευκαιρία θα ψήσω, θα φουρνίσω, θα χαρώ και θα γεμίσει το σπίτι με μυρωδιές...Με μνήμες που βγαίνουν από μέσα μου.

Θυμάμαι του Αη Δημήτρη η μαμά να βάζει τα χαλιά στο καθαρό σπίτι. Το θυμάμαι σαν χθες, να γυρίζω από το σχολείο και το σπίτι να'ναι στρωμένο. Εκείνη την απίθανη ζεστασιά δεν θα την ξεχάσω ποτέ!
Είναι αυτό ακριβώς που ένιωσαν τα αγόρια σαν μπήκαν στο σπίτι κι είδαν τα χαλιά. Βουτιές στα μαξιλάρια, κουκούλωμα με τις κουβέρτες και μετά το σπίτι έγινε ένας μεγάλος σιδηρόδρομος...

Η ημέρα που κάποιος έχει γενέθλια είναι η σημαντική, δική του  ημέρα οπότε τον φροντίζουμε και τον κανακεύουμε και στο δικό μας σπίτι δεν κερνάει μα τον κερνάμε...Έτσι εγώ φρόντισα το αγόρι μου με μια ωραία ξεχωριστή ολοδική του μεσημεριανή έξοδο, μαζί μου! Ναι είναι τόσο σπάνιο αυτό που ήταν το πιο ξεχωριστό δώρο!!!και βέβαια το  βράδυ το σπίτι γέμισε με φωνές.
Ήρθαν τα ανίψια, τα αδέρφια και τα ξαδέρφια που μένουν κοντά...Τι χαρά! Το αγόρι έσβησε τα κεράκια του κι έκανε τις ευχές του παρέα με τα αγόρια του και με το λατρεμένο απόλυτα σοκολατένιο Devil's cake του!

Πόσο μου αρέσουν αυτές οι βραδιές. Που επιτέλους μαζευόμαστε και λέμε νέα και παλιά κι αστεία και τα παιδιά παίζουν και μετά όσο πιο αργά πάει και όσο περνάει η ώρα, μένουν κάποια κεριά αναμμένα, κάποιοι έχουν χυθεί στους καναπέδες και κοιμούνται, τα παιδιά έχουν ηρεμήσει και ξαπλώνουν το ένα πάνω στο άλλο, έχουν τελειώσει τα φαγητά και τα τσιμπολογήματα και το κρασί έχει αρχίζει να κάνει την μαγική δουλειά του και εκεί ακριβώς γίνονται οι πιο βαθιές, οι πιο αληθινές συζητήσεις.
Με το κεφάλι ελαφρά γεμάτο και τα συναισθήματα λίγο πιο έντονα από την χαλάρωση...Τις λατρεύω αυτές τις ώρες... ιδίως αν ο συνομιλητής είναι ο λατρεμένος μου φιλόσοφος. Ο Πέτρος, ο μεγάλος μου  ξάδερφος...Τότε η νύχτα συνήθως είναι γεμάτη νοήματα, ουσία κι ανακαλύψεις!

Η επόμενη ημέρα ήταν η μέρα των παρελάσεων. Οι γιορτές πάντα συνδεδεμένες με τα ποιήματα στις σχολικές γιορτές των παιδιών, όπου πάντα συγκινούμαι και γίνομαι θέαμα στους φίλους...
Ίσως έναν καφέ όλοι μαζί οι γονείς μετά τη γιορτούλα ή μετά την παρέλαση, μπορεί και κάτι παραπάνω για κάποιους άλλους...Κι αυτό είναι μια τέλεια ευκαιρία να βρεθούμε με φίλους που μας έφεραν κοντά τα παιδιά μας και γίναμε φίλοι και μας λείπουν πολύ γιατί βλεπόμαστε πάντα στα γρήγορα και στα πεταχτά κι οι μέρες αυτές είναι ευκαιρία για μια ήσυχη κουβέντα κι ευκαιρία να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος.
Δεν τα καταφέρνουμε βέβαια πάντα μα...τουλάχιστον προσπαθούμε!
Για εμάς η παρέλαση ήταν η πρώτη του μικρού μας νεαρού! Κι ενώ δεν ήθελε να συμμετέχει,  γιατί ντρεπόταν στο τέλος ήταν κατενθουσιασμένος παρέα με τους φίλους του....Πέμπτη Δημοτικού ο μικρός...όχι και τόσο μικρός πια!

Η συνέχεια ενθουσιώδης. Ενώ ο μεγάλος γιος είχε κατέβει στην Θεσσαλονίκη μόνος για να δει την παρέλαση με την παρέα του κι έμεινε εκεί ως το βράδυ, η παρέα του μικρού βρέθηκε σπίτι μας και γεμίσαμε αγορίστικη ενέργεια.
Φωνές, ουρλιαχτά, μάχες, μαλώματα. Η βλακεία σε όλο της το μεγαλείο...και ησύχασαν πια, σαν βγήκε το κέικ από το φούρνο και ήπιαν τη ζεστή σοκολάτα γύρω από τη φωτιά στην αυλή.

Έψησαν marshmallows, τραγούδησαν όλα τα τραγούδια του αγώνα κι έπαιξαν για ώρες με τη φωτιά....κι όταν πια αφού έπεσε η νύχτα,  αποσύρθηκαν μπροστά στην τηλεόραση χυμένοι παντού πάνω στα χαλιά, ήρθε η σειρά μας να απολαύσουμε με το αγόρι μου την φωτιά με ένα ποτήρι κρασί και τη νύχτα να μυρίζει φθινόπωρο και καμένο ξύλο...

Το επόμενο πρωί μας βρήκε στο δάσος, είκοσι μόνο λεπτά μακριά από το σπίτι μας. Ολομόναχοι, εκεί ανάμεσα στα δέντρα και στην αληθινή απλότητα.

Να περπατάμε μαζί, να ακούμε τα βήματα μας πάνω στα ξερά φύλλα και τον άνεμο να ταράζει τα κλαδιά πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Περπατήσαμε ανάμεσα στα βράχια και δίπλα στο ρυάκι, σκαρφαλώσαμε σε δέντρα, μαζέψαμε φύλλα, είδαμε έναν σκιουράκι να μαζεύει βελανίδια κι ω!!!! τι ενθουσιασμός ήταν αυτός...κι ύστερα ταΐσαμε το Μπάμπι και την παρέα του...

Η ωραιότερη μέρα της ζωής μου, είπε ο μικρός σαν γυρίσαμε σπίτι! Τόσο απλά! Δεν είναι δύσκολο...Δεν είναι δύσκολο να περάσεις όμορφα. Δεν είναι δύσκολο, αν επικεντρωθείς σε αυτά που μπορείς. Σε αυτά που διαθέτεις. Αν αποφύγεις σκέψεις θλιβερές. Αν μπορέσεις κι επικεντρωθείς στο εδώ και τώρα. Όπως ακριβώς  κάνουν τα παιδιά με όλη τους την απλότητα...
Έχω μάθει να κοιτώ μέσα από τα μάτια τους. Μου υπενθυμίζουν να μην λυπάμαι για όλα αυτά που δεν έχω και να μην θυμώνω για όλα αυτά που δεν μπορώ...
Με έχουν εκπαιδεύσει να ζω στο τώρα. Με βοηθούν να αποσπώ την προσοχή μου από αδυναμίες και να επικεντρώνομαι στις δυνατότητες μου, μας...

Αυτό είναι δώρο. Δώρο για εμάς τους ενήλικες που η πολυπλοκότητα μας μπερδεύει τόσο πολύ που χάνουμε το στόχο. Γιατί...ποιος είναι ο στόχος;

Περπατήσαμε μέσα σε ένα σιωπηλό δάσος. Ολομόναχοι. Λίγα μόλις μέτρα πιο εκεί ο κόσμος η πολύβουη ζωή, οι ταβέρνες γεμάτες και τα καφέ επίσης...κι όλοι αυτοί που δεν μπορούσαν να είναι στις ταβέρνες και τα καφέ ήταν στα σπίτια τους...κάποιοι κλεισμένοι ίσως στον εαυτό τους, να σκέφτονται όλα αυτά που δεν μπορούν...και το δάσος άδειο. Σιωπηλό. Δικό μας...
Η μικρή λίμνη ακίνητη και τα δέντρα να καθρεφτίζονται μέσα της με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Μια υπέροχη χρωματιστή παλέτα, θησαυρός για τα μάτια και την ψυχή...
Ποιος είναι λοιπόν ο στόχος;

Για εμένα ο στόχος είναι το μέτρημα...Να μετρώ όλα αυτά που μπορώ να κάνω. Που μπορώ να δω. Που μπορώ να νιώσω. Που μπορώ να προσφέρω. Που μπορώ να έχω...
Μπορεί να μην μπορώ να έχω πάντα πολλά, ή όλα αυτά που θέλω, μα σαν τα έχω τα εκτιμώ διπλά. Έτσι μεγάλωσα. Με γονείς που είχαν να μας προσφέρουν λίγα αγαθά, μα πολύ από τον εαυτό τους.

Αυτός είναι ο δικός μου στόχος. Ο δικός μας στόχος...να βλέπουμε ότι μπορούν να βλέπουν τα μάτια μας, να ακούμε ότι μπορούν να ακούν τα αυτιά μας, να νιώθουμε ότι μπορεί να ακουμπά την ψυχή μας...Κάποια πράγματα ευτυχώς δεν μπορεί να τα αγγίξει καμία κρίση...κι αυτά κατοικούν μέσα μας. Σε ένα αξιακό σύστημα γεμάτο καθαρότητα,  που κληρονομήσαμε κι είναι καταγεγραμμένο στα γονίδια μας...
Το νιώθεις κατευθείαν αν σταθείς στη μέση ενός δάσους κι ακούσεις τη σιωπή. Το θυμάσαι σαν μια ριπή ανέμου κάνει τα κίτρινα φύλλα να χορεύουν μπρος στα μάτια σου.
Είναι ίδιο με εκείνο το συναίσθημα σαν κάποιο μωρό σου γελάσει με το άτσαλο φαφούτικο χαμόγελο του και σε παρασύρει να χαμογελάσεις ακόμη κι αν είσαι συννεφιασμένος...Η χαρά είναι μέσα σου και μπορεί εύκολα να βγει από τα σκοτάδια που την έχεις καταχωνιάσει...κι εσύ κι εγώ και όλοι!

Αρκεί μια στιγμή. Μια στιγμή καθαρής σιωπής κι αυτοσυγκέντρωσης...και θα δεις πως κατά βάθος, μπορείς να βρεις ένα χαμόγελο κρυμμένο κάτω από τόνους απόγνωσης, που δεν ξέρεις καν αν είναι δική σου, ή αν υπάρχει στ' αλήθεια. Μα ακόμη κι αν η απόγνωση είναι αληθινή...επικεντρώσου...
Ποιος είναι ο στόχος; Ο δικός σου στόχος;

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό μήνα..ή μάλλον όχι καλό. Υπέροχο μήνα!
                                                                                                                          Κατερίνα