Ο Στόχος!

Το τέλος του Οκτώβρη είναι πάντα ξεχωριστό για εμάς! Πάντα. Το τριήμερο που για την Θεσσαλονίκη είναι τετραήμερο είναι από μόνο του αρκετό.Μα το πιο ξεχωριστό είναι πως του αγίου ανάμεσα που λέμε εμείς εδώ στο βορά,  γεννήθηκε το τρελό αγόρι. Το τρελό αγόρι που αγαπά  με πάθος την ιστορία του έπους του '40 κι είναι σαν όλες αυτές οι μέρες να είναι αφιερωμένες σε εκείνον!

Οπότε οι ευκαιρίες για χαρά είναι πολλές. Πιάνω τον εαυτό μου να κλείνω εκκρεμότητες πάντα σαν τρελή έτσι ώστε αυτές τις τρεις ημέρες να έχω ελεύθερο χρόνο μόνο για την οικογένεια και έτσι και φέτος.

Το σπίτι γιορτινό. Στολισμένο με τα φθινοπωρινά του. Κλαδιά από τα γύρω δέντρα, έρρικες κομμένες από τις Κυριακάτικες βόλτες, γιορτινά χρυσάνθεμα! Χρώμα κι ομορφιά γεμάτη με την απλότητα της φύσης.

Η κουζίνα πήρε ξανά φωτιά και το ευχαριστήθηκα. Απλά κι εύκολα μικρά πραγματάκια που όμως μου έφτιαξαν τη διάθεση και την διάθεση των παιδιών που θέλω να νιώθουν. Να νιώθουν την αλλαγή. Τη χαρά. Τη γιορτή, τις μέρες που δεν είναι όλες ίδιες.

Μέσα στην εβδομάδα λίγα πράγματα μπορώ να κάνω οπότε με κάθε ευκαιρία θα ψήσω, θα φουρνίσω, θα χαρώ και θα γεμίσει το σπίτι με μυρωδιές...Με μνήμες που βγαίνουν από μέσα μου.

Θυμάμαι του Αη Δημήτρη η μαμά να βάζει τα χαλιά στο καθαρό σπίτι. Το θυμάμαι σαν χθες, να γυρίζω από το σχολείο και το σπίτι να'ναι στρωμένο. Εκείνη την απίθανη ζεστασιά δεν θα την ξεχάσω ποτέ!
Είναι αυτό ακριβώς που ένιωσαν τα αγόρια σαν μπήκαν στο σπίτι κι είδαν τα χαλιά. Βουτιές στα μαξιλάρια, κουκούλωμα με τις κουβέρτες και μετά το σπίτι έγινε ένας μεγάλος σιδηρόδρομος...

Η ημέρα που κάποιος έχει γενέθλια είναι η σημαντική, δική του  ημέρα οπότε τον φροντίζουμε και τον κανακεύουμε και στο δικό μας σπίτι δεν κερνάει μα τον κερνάμε...Έτσι εγώ φρόντισα το αγόρι μου με μια ωραία ξεχωριστή ολοδική του μεσημεριανή έξοδο, μαζί μου! Ναι είναι τόσο σπάνιο αυτό που ήταν το πιο ξεχωριστό δώρο!!!και βέβαια το  βράδυ το σπίτι γέμισε με φωνές.
Ήρθαν τα ανίψια, τα αδέρφια και τα ξαδέρφια που μένουν κοντά...Τι χαρά! Το αγόρι έσβησε τα κεράκια του κι έκανε τις ευχές του παρέα με τα αγόρια του και με το λατρεμένο απόλυτα σοκολατένιο Devil's cake του!

Πόσο μου αρέσουν αυτές οι βραδιές. Που επιτέλους μαζευόμαστε και λέμε νέα και παλιά κι αστεία και τα παιδιά παίζουν και μετά όσο πιο αργά πάει και όσο περνάει η ώρα, μένουν κάποια κεριά αναμμένα, κάποιοι έχουν χυθεί στους καναπέδες και κοιμούνται, τα παιδιά έχουν ηρεμήσει και ξαπλώνουν το ένα πάνω στο άλλο, έχουν τελειώσει τα φαγητά και τα τσιμπολογήματα και το κρασί έχει αρχίζει να κάνει την μαγική δουλειά του και εκεί ακριβώς γίνονται οι πιο βαθιές, οι πιο αληθινές συζητήσεις.
Με το κεφάλι ελαφρά γεμάτο και τα συναισθήματα λίγο πιο έντονα από την χαλάρωση...Τις λατρεύω αυτές τις ώρες... ιδίως αν ο συνομιλητής είναι ο λατρεμένος μου φιλόσοφος. Ο Πέτρος, ο μεγάλος μου  ξάδερφος...Τότε η νύχτα συνήθως είναι γεμάτη νοήματα, ουσία κι ανακαλύψεις!

Η επόμενη ημέρα ήταν η μέρα των παρελάσεων. Οι γιορτές πάντα συνδεδεμένες με τα ποιήματα στις σχολικές γιορτές των παιδιών, όπου πάντα συγκινούμαι και γίνομαι θέαμα στους φίλους...
Ίσως έναν καφέ όλοι μαζί οι γονείς μετά τη γιορτούλα ή μετά την παρέλαση, μπορεί και κάτι παραπάνω για κάποιους άλλους...Κι αυτό είναι μια τέλεια ευκαιρία να βρεθούμε με φίλους που μας έφεραν κοντά τα παιδιά μας και γίναμε φίλοι και μας λείπουν πολύ γιατί βλεπόμαστε πάντα στα γρήγορα και στα πεταχτά κι οι μέρες αυτές είναι ευκαιρία για μια ήσυχη κουβέντα κι ευκαιρία να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος.
Δεν τα καταφέρνουμε βέβαια πάντα μα...τουλάχιστον προσπαθούμε!
Για εμάς η παρέλαση ήταν η πρώτη του μικρού μας νεαρού! Κι ενώ δεν ήθελε να συμμετέχει,  γιατί ντρεπόταν στο τέλος ήταν κατενθουσιασμένος παρέα με τους φίλους του....Πέμπτη Δημοτικού ο μικρός...όχι και τόσο μικρός πια!

Η συνέχεια ενθουσιώδης. Ενώ ο μεγάλος γιος είχε κατέβει στην Θεσσαλονίκη μόνος για να δει την παρέλαση με την παρέα του κι έμεινε εκεί ως το βράδυ, η παρέα του μικρού βρέθηκε σπίτι μας και γεμίσαμε αγορίστικη ενέργεια.
Φωνές, ουρλιαχτά, μάχες, μαλώματα. Η βλακεία σε όλο της το μεγαλείο...και ησύχασαν πια, σαν βγήκε το κέικ από το φούρνο και ήπιαν τη ζεστή σοκολάτα γύρω από τη φωτιά στην αυλή.

Έψησαν marshmallows, τραγούδησαν όλα τα τραγούδια του αγώνα κι έπαιξαν για ώρες με τη φωτιά....κι όταν πια αφού έπεσε η νύχτα,  αποσύρθηκαν μπροστά στην τηλεόραση χυμένοι παντού πάνω στα χαλιά, ήρθε η σειρά μας να απολαύσουμε με το αγόρι μου την φωτιά με ένα ποτήρι κρασί και τη νύχτα να μυρίζει φθινόπωρο και καμένο ξύλο...

Το επόμενο πρωί μας βρήκε στο δάσος, είκοσι μόνο λεπτά μακριά από το σπίτι μας. Ολομόναχοι, εκεί ανάμεσα στα δέντρα και στην αληθινή απλότητα.

Να περπατάμε μαζί, να ακούμε τα βήματα μας πάνω στα ξερά φύλλα και τον άνεμο να ταράζει τα κλαδιά πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Περπατήσαμε ανάμεσα στα βράχια και δίπλα στο ρυάκι, σκαρφαλώσαμε σε δέντρα, μαζέψαμε φύλλα, είδαμε έναν σκιουράκι να μαζεύει βελανίδια κι ω!!!! τι ενθουσιασμός ήταν αυτός...κι ύστερα ταΐσαμε το Μπάμπι και την παρέα του...

Η ωραιότερη μέρα της ζωής μου, είπε ο μικρός σαν γυρίσαμε σπίτι! Τόσο απλά! Δεν είναι δύσκολο...Δεν είναι δύσκολο να περάσεις όμορφα. Δεν είναι δύσκολο, αν επικεντρωθείς σε αυτά που μπορείς. Σε αυτά που διαθέτεις. Αν αποφύγεις σκέψεις θλιβερές. Αν μπορέσεις κι επικεντρωθείς στο εδώ και τώρα. Όπως ακριβώς  κάνουν τα παιδιά με όλη τους την απλότητα...
Έχω μάθει να κοιτώ μέσα από τα μάτια τους. Μου υπενθυμίζουν να μην λυπάμαι για όλα αυτά που δεν έχω και να μην θυμώνω για όλα αυτά που δεν μπορώ...
Με έχουν εκπαιδεύσει να ζω στο τώρα. Με βοηθούν να αποσπώ την προσοχή μου από αδυναμίες και να επικεντρώνομαι στις δυνατότητες μου, μας...

Αυτό είναι δώρο. Δώρο για εμάς τους ενήλικες που η πολυπλοκότητα μας μπερδεύει τόσο πολύ που χάνουμε το στόχο. Γιατί...ποιος είναι ο στόχος;

Περπατήσαμε μέσα σε ένα σιωπηλό δάσος. Ολομόναχοι. Λίγα μόλις μέτρα πιο εκεί ο κόσμος η πολύβουη ζωή, οι ταβέρνες γεμάτες και τα καφέ επίσης...κι όλοι αυτοί που δεν μπορούσαν να είναι στις ταβέρνες και τα καφέ ήταν στα σπίτια τους...κάποιοι κλεισμένοι ίσως στον εαυτό τους, να σκέφτονται όλα αυτά που δεν μπορούν...και το δάσος άδειο. Σιωπηλό. Δικό μας...
Η μικρή λίμνη ακίνητη και τα δέντρα να καθρεφτίζονται μέσα της με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Μια υπέροχη χρωματιστή παλέτα, θησαυρός για τα μάτια και την ψυχή...
Ποιος είναι λοιπόν ο στόχος;

Για εμένα ο στόχος είναι το μέτρημα...Να μετρώ όλα αυτά που μπορώ να κάνω. Που μπορώ να δω. Που μπορώ να νιώσω. Που μπορώ να προσφέρω. Που μπορώ να έχω...
Μπορεί να μην μπορώ να έχω πάντα πολλά, ή όλα αυτά που θέλω, μα σαν τα έχω τα εκτιμώ διπλά. Έτσι μεγάλωσα. Με γονείς που είχαν να μας προσφέρουν λίγα αγαθά, μα πολύ από τον εαυτό τους.

Αυτός είναι ο δικός μου στόχος. Ο δικός μας στόχος...να βλέπουμε ότι μπορούν να βλέπουν τα μάτια μας, να ακούμε ότι μπορούν να ακούν τα αυτιά μας, να νιώθουμε ότι μπορεί να ακουμπά την ψυχή μας...Κάποια πράγματα ευτυχώς δεν μπορεί να τα αγγίξει καμία κρίση...κι αυτά κατοικούν μέσα μας. Σε ένα αξιακό σύστημα γεμάτο καθαρότητα,  που κληρονομήσαμε κι είναι καταγεγραμμένο στα γονίδια μας...
Το νιώθεις κατευθείαν αν σταθείς στη μέση ενός δάσους κι ακούσεις τη σιωπή. Το θυμάσαι σαν μια ριπή ανέμου κάνει τα κίτρινα φύλλα να χορεύουν μπρος στα μάτια σου.
Είναι ίδιο με εκείνο το συναίσθημα σαν κάποιο μωρό σου γελάσει με το άτσαλο φαφούτικο χαμόγελο του και σε παρασύρει να χαμογελάσεις ακόμη κι αν είσαι συννεφιασμένος...Η χαρά είναι μέσα σου και μπορεί εύκολα να βγει από τα σκοτάδια που την έχεις καταχωνιάσει...κι εσύ κι εγώ και όλοι!

Αρκεί μια στιγμή. Μια στιγμή καθαρής σιωπής κι αυτοσυγκέντρωσης...και θα δεις πως κατά βάθος, μπορείς να βρεις ένα χαμόγελο κρυμμένο κάτω από τόνους απόγνωσης, που δεν ξέρεις καν αν είναι δική σου, ή αν υπάρχει στ' αλήθεια. Μα ακόμη κι αν η απόγνωση είναι αληθινή...επικεντρώσου...
Ποιος είναι ο στόχος; Ο δικός σου στόχος;

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό μήνα..ή μάλλον όχι καλό. Υπέροχο μήνα!
                                                                                                                          Κατερίνα