Εγώ κι ο Φόβος....Παλεύοντας με τις κρίσεις άγχους!

Στα 15 για πρώτη φορά στη ζωή μου ήρθα αντιμέτωπη με το φόβο. Τον αληθινό άγριο φόβο, που όμως ήταν ολωσδιόλου παράλογος...
Έζησα χρόνια προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συμβαίνει κι όσο εγώ προσπαθούσα να εξηγήσω ο φόβος μέσα μου μεγάλωνε και μεγάλωνε και γινόταν κύμα έτοιμο να με καταπιεί.

Όπου κι αν κρυβόμουν με έβρισκε. Όπου κι αν πήγαινα ερχόταν μαζί μου. Δεν υπήρχε ασφάλεια πουθενά. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, ίδρωνα, η ανάσα κοβόταν, ο κόσμος όλος γύριζε κι ενώ θα το ήθελα πολύ- για να απαλλαγώ από όλο αυτό - δεν λιποθυμούσα ποτέ, παρά μόνο ζούσα την αγωνία αμείωτη για ώρες. Την αγωνία του θανάτου. Της απειλής πως κινδυνεύει η ζωή μου, τον πανικό της ανημπόριας. 

Ήταν σαν να ζούσα παρέα με ένα πελώριο λιοντάρι. Άγριο, θυμωμένο, έτοιμο κάθε στιγμή να με κατασπαράξει. Πως να εξηγήσω στον κόσμο, σε αυτούς που μ'αγαπούσαν πως το λιοντάρι μπορεί να μην φαινόταν μα υπήρχε; Υπήρχε και με κυνηγούσε κάθε στιγμή!

Σαν έμενα μόνη κλεισμένη στο δωμάτιο μου ένιωθα εξαντλημένη, διαλυμένη από την υπερπροσπάθεια να αντεπεξέλθω. Σαν να έκανα ώρες γυμναστική. Οι μυς τεντωμένοι, έτρεμαν. Δεν με βαστούσαν τα πόδια μου κι ένιωθα εξουθενωμένη όλη μέρα...Κουρέλι!

Έβλεπα τον κόσμο ήρεμο και χαρούμενο και ζήλευα. Δεν καταλάβαινα πως είναι δυνατόν να είναι κάποιος τόσο ήρεμος, να αναπνέει χωρίς πόνο.

Περνούσα τότε σε έναν άλλο κόσμο. Βούλιαζα σε ένα πέπλο μοναξιάς και θλίψης. Θλίψης ανεξήγητης. Χωρίς να ξέρω πως μπήκα εκεί και από που θα βγω...Ένιωθα όμως καλά εκεί. Ασφάλεια, σαν το λιοντάρι κι απειλή του να απομακρύνονταν για λίγο...για λίγο μόνο, γιατί σαν ξεκινούσε μια νέα μέρα κι έπρεπε να βγω στον κόσμο...ξανά  άρχιζε το κυνήγι κι εγώ ήμουν το θήραμα. 

Αϋπνίες, κλάματα, αγωνία. όλη μου η ύπαρξη μια αγωνιώδης διαδρομή και το να βγάλω την κάθε μέρα ήταν μια μάχη δίχως τέλος. Δυσβάσταχτη ανάγκη η κάθε ανάσα, βάρος η κάθε στιγμή.

Υπήρχαν μέρες που έλεγα. "Σταμάτα να με βασανίζεις πιάσε με. Πιάσε με επιτέλους να ησυχάσω. Να τελειώσει όλο αυτό. Σταμάτα να με απειλείς και κάνε επιτέλους πράξη την απειλή σου."

Υπήρχαν ημέρες που ήθελα να παραιτηθώ. Να εγκαταλείψω. Να  κάνω κάτι κακό στον εαυτό μου για να σταματήσει αυτή η αγωνία...Μα δεν το ήθελα στ' αλήθεια. Αγαπούσα τη ζωή κι είχα όνειρα μέσα στο μπερδεμένο νεανικό μυαλό μου.

Το σώμα μου τόσο δυνατό και νέο ήθελε να ζήσει και ήταν απίστευτο γιατί πάλευε, πάλευε κάθε μέρα με έναν παράλογο αόρατο φόβο, με μια ψεύτικη μα τόσο αληθινή απειλή κι όμως δεν εγκατέλειπε! Παρόλο που δεν ήξερε τι να κάνει...πάλευε μέχρι τέλους, μόνο κατάμονο...όπως μόνη ήμουν κι εγώ, καθώς κανείς δεν ήξερε πως να βοηθήσει. 

Οι γονείς ανησυχούσαν. Τρέχαμε σε γιατρούς, σε νοσοκομεία, μετά από κάθε κρίση. Εξετάσεις καρδιάς, αίματος...τι έχω, τι έχω...."Τίποτα" μας είπε μια μέρα μια γιατρός. "Δεν έχει τίποτε. Άγχος έχει"....

...κι αυτό έδωσε μια απλότητα στον φόβο τουλάχιστον στα μάτια των άλλων..."Όλοι έχουμε άγχος άλλωστε".
Πως να καταλάβει κανείς τι σημαίνει κρίση πανικού αν δεν την  νιώσει στο πετσί του;

Πως να αντιληφθεί την ενεργοποίηση του σώματος που βιώνει την απόλυτη απειλή, ενώ αυτή δεν υπάρχει;

Πως να δείξεις κατανόηση για κάτι που δεν υπάρχει; Για πόσο;

Κλείστηκα ακόμη περισσότερο στον εαυτό μου σαν η κατανόηση των άλλων ένιωθα να τελειώνει. Φίλους, συγγενείς, τους είχα κουράσει. Γινόμουν παράλογη στα μάτια τους και σιγά σιγά και στα δικά μου μάτια. Υστερική. Υπερβολική. Αλλόκοτη. Φοβική...το καταλάβαινα!

...κι όσο δεν ήξερα τι να κάνω τόσο απομονωνόμουν στην προσπάθεια μου να επιβιώσω. Έκοψα σιγά σιγά όλα όσα μου προκαλούσαν φόβο, μα όσο υποχωρούσα ο φόβος γινόταν όλο και πιο πελώριος κι εγώ συνέχισα να κόβω και να κόβω κι έκοψα σιγά σιγά τα πάντα, εξόδους, παρέες, σινεμά, μπαρ, ταξίδια, εκδρομές, λεωφορεία, αεροπλάνα, μεγάλους χώρους, μικρούς χώρους, ψηλά σημεία, υπόγεια, μέρη με πολύ κόσμο, βόλτες, super market, πολυκαταστήματα, μαζώξεις, ασανσέρ, συγκεντρώσεις, συναυλίες, μαγαζιά, γιορτές, πάρτι, σχέσεις....σταμάτησα σιγά σιγά τη ζωή!

Γίνεται να είσαι τόσο νέος και να μην ζεις; Γίνεται!

Κλείστηκα στο σπίτι και ζούσα σαν λουλούδι εσωτερικού χώρου. Ήμουν γεννημένη για να ζω εκεί έξω μα μεγάλωνα πίσω από το τζάμι. Έτσι ένιωθα μα δεν μ' ένοιαζε όσο ένιωθα ασφαλής. Διάβαζα πολύ, έγραφα πολύ, σκεφτόμουν πολύ...Οι γονείς πίεζαν, δυσανασχετούσαν, φοβόταν, ανησυχούσαν πολύ...

Δυο χρόνια. Δυο χαμένα χρόνια έφυγαν....κι εγώ χρησιμοποιούσα την μια αποτυχία μετά την άλλη για να μην ζήσω. Να μην ρισκάρω. Να μην προκαλέσω το φόβο...

Μέχρι που μπούχτισα!

Στα 19 για πρώτη φορά ζήτησα βοήθεια από ψυχολόγο και ξαφνικά η τρέλα μου είχε όνομα!

Διαταραχή Πανικού το έλεγαν το λιοντάρι. 

Μελέτησα τη συμπτωματολογία, έμαθα τις κινήσεις του, κι άρχισα να παλεύω πια αλλιώς με το φόβο. Είχα στόχο, είχα όπλα, είχα βοήθεια. Δεν ήμουν πια χαμένη σε μια μάχη χωρίς τέλος. Ναι.
Η μάχη θα τελείωνε το είχα αποφασίσει...Ένιωθα να παίρνω τον έλεγχο! Μα είχα δρόμο μπροστά μου...

Έζησα με τις κρίσεις πανικού το μεγαλύτερο μέρος της νεανικής ζωής μου και παρόλο που το λιοντάρι κοιμήθηκε...είναι πάντα εκεί! Κι ενώ ξέρω πια πως δεν είναι άγριο. Ενώ γνωριζόμαστε καλά και ξέρω πως είναι εκεί για να με προστατεύει, σαν κοιτάζω τα μάτια του πάντα με πιάνει ένα ρίγος! Ακόμη και τώρα που νιώθω πια να το αγαπώ, για όσα μου προσέφερε, μέσα από την απειλή του...

Το κουβαλάω όπου πάω. Είναι το ίδιο μου το τομάρι. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσω να ζω. Να ζω κανονικά και να είμαι ελεύθερη.

Πέρασαν χρόνια για να μπορώ να ταξιδεύω, να πηγαίνω σε συναυλίες, σε ανοιχτούς χώρους, να είμαι διεκπεραιωτική κι απόλυτα λειτουργική στις καθημερινές μου υποχρεώσεις!
Με βοήθησαν οι γονείς, οι φίλοι, οι σπουδές, αργότερα ο σύντροφος και μετά η δουλειά μου, που μου' δωσε φτερά!

Πέρασαν χρόνια θεραπείας σε ατομικές συναντήσεις με διάφορους θεραπευτές κι αργότερα σε ομάδες για να μπορέσω να αναμετρηθώ με το φόβο και να μάθω να διαχειρίζομαι τις κρίσεις, μέχρι που αυτές έσβησαν...και μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως ήμουν ελεύθερη...Ελεύθερη!!!

Η προσπάθεια μου ακόμη και τώρα μου φαίνεται απίθανη. Πως από μυρμήγκι, έγινα  η Κατερίνα που είμαι. Το να παλεύεις με τον εαυτό σου έχει κάτι το αρχέγονο.

Είναι μια απίθανη διαδρομή που εκτιμώ και θαυμάζω πια πολύ...μα πέρασαν χρόνια για να βρεθώ σε αυτή τη θέση. Χρόνια αγωνίας, φόβου και αδυναμίας.  Χρόνια θλίψης κι εγκατάλειψης. Χρόνια ενοχής για τον πόνο και την αναστάτωση που δημιουργούσα στους αγαπημένους μου και την οικογένεια μου. Χρειάστηκε να χάσω πολλά. Να εκτεθώ πολύ. Να πονέσω πολύ. Να συνειδητοποιήσω και να αλλάξω. Κι η αλλαγή από μόνη της είναι μια επίπονη διαδικασία!

Ξέρω πια, καλά εμένα. Τι έφερε τον πανικό. Τι έφερε την αδυναμία ελέγχου. Ποιοι αρχέγονοι φόβοι πυροδοτήθηκαν στην πρώτη εκείνη κρίση που νόμιζα πως θα πεθάνω και ξύπνησαν τον γίγαντα. Τον γίγαντα των φόβων μου!
Μια υπέροχη αυτογνωσιακή διαδρομή με περίμενε στο ταξίδι αυτό και νιώθω ευγνωμοσύνη!Γιατί όλο αυτό με έκανε καλύτερο άνθρωπο σε όλα μα το σημαντικότερο για εμένα, με έκανε καλύτερο άνθρωπο για τα παιδιά μου...Όλο αυτό με έκανε μια γυναίκα που εκτιμώ! 

Τώρα πια ξέρω πως να με προστατεύω απ'το λιοντάρι. Πως να μην με εξαντλώ. Πως να μην το προσκαλώ, να μην το προκαλώ, να μην το ξυπνάω! Έχω χρόνια να συναντήσω το λιοντάρι! Χρόνια!Μα ξέρω πως αν ζοριστώ, αν εκθέσω τον εαυτό μου χωρίς να τον προετοιμάσω, θα με προειδοποιήσει...

Θυμάμαι λίγο καιρό πριν σε ένα ταξίδι με αφορμή ένα Συνέδριο και κάνοντας ασυναίσθητα την μια υπερβολή μετά την άλλη...ξαφνικά κι ενώ όλα ήταν ήρεμα και χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει καν ήρθε...
Δεν θυμάμαι τίποτε πέρα από το ότι καθόμουν παραδόξως, στην μεσαία θέση του αεροπλάνου, εγώ που για χρόνια καθόμουν μόνο στο διάδρομο και δίπλα μου κάθονταν δυο άγνωστοι άντρες που ξαφνικά μου έπιασαν συζήτηση. Ο ένας με ρωτούσε από που είμαι κι ο άλλος αν ταξίδευα για δουλειές.
Βρεθήκαμε να ανταλλάσσουμε συνταγές για μελομακάρονα μιας κι ο ένας ήταν σεφ και σε όλη την μικρή ευτυχώς πτήση σκεφτόμουν πως ήθελα να εξαφανιστούν, να πάψουν, να σταματήσουν επιτέλους να μου μιλούν, ενώ ταυτόχρονα, βυθιζόμουν σε ένα σκοτεινό τούνελ ακούγοντας τις φωνές τους να με επαναφέρουν με μια ανακούφιση που ένιωθα, μα δεν μπορούσα να εξηγήσω.

Μόνο μόλις προσγειωθήκαμε και με ρώτησαν κι οι δυο μαζί αν είμαι καλύτερα, μόνο τότε αντιλήφθηκα πως ήμουν μούσκεμα, η ανάσα μου έβγαινε με δυσκολία, η καρδιά μου βροντοχτυπούσε και τα χέρια μου ήταν κάτασπρα καθώς έσφιγγα από τη  μια το χερούλι της θέσης κι από την άλλη το σακάκι του σεφ!

Άρχισα να γελάω θυμάμαι από ντροπή νιώθοντας τα μάτια μου υγρά ενώ εκείνοι μου έλεγαν...τους δικούς τους  φόβους χτυπώντας μου καθησυχαστικά την πλάτη και δεν θα ξεχάσω ποτέ την ευγνωμοσύνη που ένωσα για εκείνους τους δυο αγνώστους που έτυχε να καθίσουν εκεί δίπλα μου...και να έχουν την ευαισθησία να με απασχολήσουν σαν έρθει το λιοντάρι...
Πάντα με ξαφνιάζουν οι άνθρωποι με την γενναιοδωρία τους! Κι είμαι τυχερή γιατί πάντα στα ζόρικα, συναντώ γενναιόδωρους ανθρώπους...

Οι κρίσεις πανικού...ναι φεύγουν. Αφού μπόρεσα εγώ να τα καταφέρω, που έζησα απομονωμένη σχεδόν παράλυτη για χρόνια, μπορούν όλοι.
Έμεινε κάτι...πάντα κάτι μένει μετά από έναν τραυματισμό. Μια μικρή πληγή, μια χαρακιά που σου θυμίζει αυτό που πέρασες σαν την κοιτάξεις ή σαν αλλάζει ο καιρός και πονά ελαφριά και σου υπενθυμίζει τη διαδρομή σου.

Μένει μια συνειδητοποίηση, πως η ζωή σου έχει πάρει κατεύθυνση από πολλά...και από αυτό επίσης! Οπότε έχω αποδεχθεί πως υπάρχουν κατάλοιπα, όλης αυτής της μάχης. Δυσκολεύομαι να μπω στο αεροπλάνο, δυσκολεύομαι να ταξιδεύω με κόσμο. Προτιμώ την ανεξαρτησία κι επιλέγω εύκολα τη μοναξιά και τη σιωπή γιατί με βοηθούν. Κάνω καλή παρέα με τον εαυτό μου και χρησιμοποιώ τη φύση για τον διαλογισμό μου, τρέχοντας, περπατώντας,  ανεβαίνοντας τα βουνά μου.

Ξέρω να απομονώνομαι για να συγκεντρωθώ, έχω μάθει να μην τεντώνω τον εαυτό μου για να μην σπάσει και ακούω το σώμα μου και τις ανάγκες του.
Έχω ανασφάλειες και αγωνίες, μα δεν με σταματούν από το να ταξιδεύω, να ρισκάρω, να πηγαίνω σε σινεμά, θέατρα, συναυλίες, να οργώνω τις αγορές, να ζω την ζωή μου όπως επιλέγω.
Λέω καμιά φορά πως είμαι σαν τους ανθρώπους που έχουν κάνει μια επέμβαση καρδιάς και ζουν μια ζωή απόλυτα φυσιολογική, μα απαλλαγμένη από υπερβολές, λάθη διατροφικά και πάθη που σκοτώνουν. Έτσι ακριβώς ζω, με ποιότητα και επίγνωση...κάνοντας πρόληψη, γιατί ξέρω πως ο καθένας στην υπερβολή σπάει με τρόπο διαφορετικό. Εγώ σπάω έτσι κι αυτή η γνώση είναι σωτήρια!

Στους ανθρώπους που ζουν με τον πανικό και τις κρίσεις άγχους έχω να πω πως δεν χρειάζεται να το ζουν αυτό. Δεν χρειάζονται καμία κρίση, για να επιβιώσουν. Ο φόβος δεν έρχεται μόνος του. Συγκέντρωση στο στόχο και δουλειά  εντατική και πλαισιωμένη. Δουλεύουμε θεραπευτικά, ενώ ταυτόχρονα, μαζεύουμε ότι έχουμε αφήσει κι αφαιρούμε πρώτα για να προσθέσουμε αργότερα! 

Το να απαλλαγείς από τον πανικό σημαίνει οργανωμένη αντιμετώπιση. Όσο κάνεις ένα βήμα πίσω, εκείνος κάνει ένα βήμα μπροστά. Στάσου για λίγο και σκέψου...πόσο πίσω ακόμη είσαι διατεθειμένος να κάνεις;

Πόσο πιο βαθιά μπορείς να βουλιάξεις;

Οργανώσου και ζήτα βοήθεια. Αν ήσουν άρρωστος, αν πονούσε η μέση σου και δεν μπορούσες να σηκωθείς από το κρεββάτι το ίδιο δεν θα έκανες; Αυτό τον πόνο γιατί τον αγνοείς; 

Ναι έχουμε μάθει να αγνοούμε τον ψυχικό πόνο μέχρι να είναι πολύ αργά κι ενώ το να πας στο γιατρό για ένα πονεμένο σημείο του σώματος είναι πιο εύκολο, το να ζητήσεις βοήθεια για τον ψυχικό πόνο είναι σχεδόν αδιανόητο. Μοιάζει με ήττα. Ίσως κάποιοι να σκέφτονται πως δεν είσαι δυνατός. Όλοι έχουμε προβλήματα μα δεν κάνουμε έτσι. Εντάξει η ζωή φέρνει και δυσκολίες, δεν μπορεί να τα παρατάς...όλοι έχουμε τα θέματα μας, κοίτα τον άλλο που έχει αυτό κι εκείνο πως τα καταφέρνει....

Ναι τα έχω ακούσει όλα! Καλοπροαίρετα λόγια ή ακόμη και κριτική που ως στόχο είχαν να με υποκινήσουν, να με "ξυπνήσουν" όπως έλεγαν, όμως δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν....πως να εξηγήσεις σε αυτόν που σου λέει όλα αυτά πως τη στιγμή που σου τα λέει πίσω του στέκεται ένα λιοντάρι;

Ένα λιοντάρι που κανείς δεν βλέπει πέρα από εσένα που το νιώθεις. Το νιώθεις να αναπνέει στο αυτί σου προκλητικά, σχεδόν ερωτικά και να σε ακουμπά απειλητικά με τις πατούσες του σαν να' σαι το απελπισμένο ποντίκι που παίζει μαζί του και θέλεις να τρέξεις...μα παγώνεις κι αρχίζεις να ιδρώνεις κι η καρδιά σου βροντοχτυπά και σε σκεπάζει ένα πέπλο σκοτεινό και μια αγωνία, γιατί ξέρεις...ξέρεις πως δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά! Όπου κι αν πας θα σε βρει...γιατί το κουβαλάς μέσα σου, πάνω σου, στο πετσί σου. Γιατί ο φόβος είσαι εσύ!

Ξέρω πως όλα αυτά ίσως και να  ακούγονται αλλόκοτα, μα έχοντας βιώσει από μέσα όλο αυτό και γνωρίζοντας κατά γράμμα όλη την συμπτωματολογία των κρίσεων άγχους, μοιράζομαι αυτή την εμπειρία, ως μια  υπέροχη διαδρομή προς το εσωτερικό μου φως, για να δηλώσω πως οι φυλακές μας σπάνε μόνο από μέσα! 

Η δική μου προσπάθεια δεν είχε φάρμακα σαφέστατα, χωρίς να τα απορρίπτω για κάποιον που μπορεί να τα χρειαστεί. Ο τρόπος που κανείς αποφασίζει να πάρει βοήθεια, είναι προσωπική υπόθεση κι απόλυτα κατανοητή και σεβαστή από μέρους μου.
Εγώ διάλεξα άλλου είδους προσπάθεια και μου ταίριαξε, παρόλο που πήρε περισσότερο χρόνο.
Δεν έκανα τη δυνατή και τη γενναία. Δεν ένιωθα τίποτε από τα δύο. Χρειάστηκε να δουλέψω πολύ την υπομονή μου, με πολλά πισωγυρίσματα, έχοντας πάντα κατά νου πως το νερό σμιλεύει την πέτρα όχι με τη δύναμη μα με την επιμονή. Εγώ ήμουν το νερό...εγώ κι η πέτρα!  

Σε εσένα που είσαι εκεί και ζεις την προσωπική σου κόλαση...σταμάτα! Ζήτα βοήθεια τώρα. Κανείς δεν θα έρθει να σε βοηθήσει αν δεν ζητήσεις εσύ βοήθεια για εσένα. Σταμάτα τις δικαιολογίες και άρχισε να δουλεύεις συστηματικά, με σταθερότητα και προσήλωση! Αν δεν έχεις χρήματα πήγαινε σε ένα κέντρο Ψυχικής Υγείας, που είναι δωρεάν. Υπάρχουν υπέροχοι επιστήμονες εκεί...

Επίσης ας βγούμε από την ενοχή για το τι έφταιξε. Εμείς που είμαστε αδύναμοι, τα παιδικά χρόνια, τα βιώματα, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι κακοί εργοδότες, οι καταπιεστικές σχέσεις κι όλα αυτά τα προφανή. Δεν έχει νόημα. Δεν είναι ευθύνη κανενός όλο αυτό. Κανείς δεν το προκαλεί ηθελημένα και ναι, μπορεί να συμβεί σε όλους ανεξαιρέτως. Το ξέρουμε πια όλοι αυτό με το τεράστιο κύμα διαταραχών άγχους που έχουν πυροδοτηθεί από την πίεση και την οικονομική κρίση.
Στόχος να βγούμε από το φαύλο κύκλο, όχι να μπούμε σε μια ακόμη πιο ενοχική διαδρομή. Ψάχνουμε απαντήσεις κι όχι κάποιον για  να ρίξουμε ευθύνες. Η πλαισιωμένη θεραπευτική δουλειά μπορεί να βοηθήσει σε αυτό!

Ο στόχος είναι η  ελευθερία γιατί είσαι κλεισμένος στην προσωπική σου φυλακή! 

Όχι δεν θα το σκάσεις. Δεν θα γίνεις δραπέτης, δεν θα ζει σαν κυνηγημένος, δεν είσαι θήραμα! 

Δεν είσαι θύμα. Εσύ σε έκλεισες εκεί μέσα. Κρατάς το κλειδί. 

Θα μάθεις να το αναγνωρίζεις. Θα μάθεις να το βρίσκεις. Θα μάθεις να το χρησιμοποιείς. Θα μάθεις να βγαίνεις από εκεί χωρίς να σε τρομάζει η ζωή. Θα μάθεις να βρίσκεις άλλους τρόπους να διαχειρίζεσαι το άγχος και την ένταση. Θα μάθεις πως το άγχος είναι σύμπτωμα. Θα μάθεις να αναγνωρίζεις τα σημάδια στο σώμα σου. 

Θα ξέρεις τα δικά σου συμπτώματα. Θα μάθεις να περιμένεις και να ζεις με την ματαίωση. 

Θα δημιουργήσεις τον κύκλο της αλλαγής σου. Θα γίνεις λειτουργικός.

Θα μάθεις να αντέχεις την ελευθερία σου και να την επιλέγεις...

Γιατί είσαι εκεί μέσα όχι επειδή κάποιος σε έκλεισε, μα επειδή εσύ σε έκλεισες γιατί έτσι νομίζεις πως σε προστατεύεις από τον αόρατο εχθρό! Μην θυμώνεις με τον εαυτό σου. Είναι υπέροχο αυτό που κάνει για εσένα...μόνο που το κάνει λάθος! Μάθε του να το κάνει σωστά...

Ζήτα βοήθεια!

Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες. Γεμάτες πίεση, άγχος για επιδόσεις κι επιβίωση.
Συναντώ όλο και περισσότερους ανθρώπους που βιώνουν την προσωπική τους κόλαση και ξέρω πως το να ζεις με τον πανικό και με τις κρίσεις άγχους είναι καταστροφικό...Το έχω νιώσει στο πετσί μου.

Έλεγα "φοβάμαι" 500 φορές την ημέρα και το έλεγα γιατί το ένιωθα...Η κατάθλιψη, η οργή κι η εγκατάλειψη, είχαν θρονιαστεί μέσα μου. Ένιωθα ανήμπορη, θυμωμένη, πληγωμένη. Ένιωθα πως κανείς δεν μπορούσε να με καταλάβει κι η ζωή δεν σε περιμένει...Έχω χάσει σχέσεις, ταξίδια, εμπειρίες...έχω χάσει ζωή που δεν γυρίζει πίσω! Κόντεψα να χάσω εμένα!

Μα όλα μπορούν να αλλάξουν. Το ξέρω καλά. Έχω τις πληγές μου να  μου το θυμίζουν. Ο καθένας έχει το δικό του μετρικό στον πόνο κι είναι σημαντικό να νιώθουμε σεβασμό ακόμη και για ότι δεν κατανοούμε και να δίνουμε χρόνο...Οι άνθρωποι είμαστε μαγικά πλάσματα! Μικροί μαχητές κι ήρωες της καθημερινότητας μας. Έχω γνωρίσει πολλούς πια τέτοιους ταπεινούς ήρωες που θαυμάζω απεριόριστα κι είμαι ευγνώμων για αυτό!

Ρώτησα πρόσφατα κάποιον που ζει με διαταραχή άγχους "Τι θα έκανες αν δεν φοβόσουν;" και μου απάντησε με αφοπλιστικότητα "Θα ζούσα"!

Πόνεσα...Πόνεσα γιατί ξέρω πως είναι να μην ζεις! Πόνεσα γιατί ξέρω, πως μια τέτοια "ζήση", δεν αξίζει σε κανέναν. Ούτε σε εσένα!

Καλημέρα αγαπημένοι...η ζωή εκπαιδεύει...ας αφεθούμε στην άλλοτε σκληρή κι άλλοτε τρυφερή εκπαίδευση της κι ότι κι αν γίνει συνεχίζουμε...
Καμία εσωτερική φυλακή δεν είναι περισσότερο δυνατή από το κάλεσμα της ίδιας της ζωής. Καμία! Το υπογράφω! 

                                                                                                                            Κατερίνα