Ημέρα Γιορτής!

Οι μέρες περνούν κι είναι γεμάτες πολύ! Ξυπνάω το πρωί και βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από ένα στρώμα ομίχλης και βγαίνω έξω στον κόσμο άλλοτε γεμάτη ενέργεια κι άλλοτε σερνόμενη στην κυριολεξία!

Οι μέρες γεμάτες...Αδειάζει ποτέ οι ζωή; Γίνεται να σταθείς για λίγο χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεσαι, να νιώθεις, να διοχετεύεις ενέργεια που κάποιες φορές πάει χαμένη;

Δεν γίνεται...όχι σε αυτή τη ζωή!

....κι εκεί στη μέση του δρόμου σταματώ να δω τα σύννεφα να πυκνώνουν πάνω από τα αμπέλια και σαν να βρίσκει ξανά νόημα μια χαμένη στιγμή...

...και μετά συνεχίζω να τρέχω, έτσι όπως όλοι για να προλάβω αυτά που δεν προλαβαίνω ποτέ και δόξα τω Θεω κάποιες μέρες είναι τόσο υπέροχα δημιουργικές που υποσκελίζουν τις άλλες, τις άδειες....

Ετοιμάζεται λοιπόν ένα Χριστουγεννιάτικο κονσέρτο!!! Τι χαρά μεγάλη, ο Κύκλος Ζωής, θίασος του Κοινωνικού Συλλόγου μας  Δέντρο Ζωής, θα ενωθεί ξανά για να ανεβάσει μια μόνο παράσταση ξεχωριστή και γεμάτη Χριστουγεννιάτικη μαγεία, πλαισιωμένη με τη μαγική φωνή της μοναδικής ερμηνεύτριας Νατάσσας Μάρε Μουμτζίδου.  Όλοι μαζί...θα ενωθούμε για μια ακόμη φορά κι αυτή τη φορά τα έσοδα θα προσφερθούν για την ενίσχυση του Συλλόγου Γιονέων παιδιών με Νοεπλασματικές ασθένειες  Β.Ελλάδος "Η Λάμψη"... Έτσι γιατί δεν ξεχνάμε...

Οι εκπλήξεις θα είναι μεγάλες και οι συγκινήσεις επίσης! 

Για εμένα η συγκίνηση ακόμη μεγαλύτερη αφού θα παίζει εκτός από το μπαμπά μας και ο μικρός γιος....μαζί με ένα τσούρμο πιτσιρικιών....και κάθε φορά που γυρνά από τις πρόβες και προσπαθώ να του κλέψω λόγια μου απαντά πως ο κύριος σκηνοθέτης τους είπε να μην μαρτυρήσουν τίποτε..."ούτε στη μανούλα;" Ρωτάω εγώ γλυκά...."ούτε στην περίεργη μανούλα" μου απαντά το κάθαρμα....

Υπάρχουν στιγμές  δημιουργικότητας, με καφέδες και κουλουράκια και σκέψεις κι αναλύσεις και γέλια....συζητώντας σκηνές από την παράσταση που μας έχει πάρει τα μυαλά...και ευτυχώς υπάρχουν όλα αυτά τα υπέροχα που δίνουν νόημα στις γιορτινές ημέρες που περιμένουμε!

...κι ανάμεσα στο κέφι και τη δημιουργία, ομάδες και σεμινάρια...Τα Σαββατοκύριακα είναι της οικογένειας. Έτσι θέλω να είναι. Χάνω την καθημερινότητα τους....Δεν είμαι σχεδόν καθόλου μαζί τους...Λέμε καλημέρες, καληνύχτες ίσως αν προλάβω κι ενδιάμεσα πάντα λείπω και γι' αυτό θέλω τα Σαββατοκύριακα να είναι μόνο δικά τους...

Λατρεύω τα τραπέζια του Σαββατοκύριακου. Όλοι μαζί, να μιλάμε να μοιραζόμαστε, να μαζεύουμε τα χαμένα κομμάτια, τις πληροφορίες που σκορπίστηκαν στην βδομάδα που πέρασε και να γευόμαστε τέλειες απλές γεύσεις χαράς...Τα τραπέζια της οικογένειας είναι τα πιο πολύτιμα!

...μα δεν γίνεται πάντα να είμαστε όλοι γύρω από αυτά...Με πονά σαν δεν γίνεται...κι έτσι προσπαθώ να κερδίσω χρόνο ή να τους ευχαριστήσω αλλιώς για να γεμίσω ένα κενό που ξέρω πως δεν γεμίζει! 

Έτσι συνήθως όταν  ξέρω πως θα λείψω...ψήνω γλυκά και κουλουράκια τους ετοιμάζω πρωινό και φεύγω...κι όλα είναι εκεί μόνο εγώ λείπω...ξανά! 

Είναι δύσκολη αυτή η συνειδητοποίηση...πως γίνομαι αυτό που πάντα ήθελα να αποφύγω και θυμώνω...θυμώνω γι 'αυτό. Θυμώνω με εμένα που δυσκολεύομαι να θέσω όρια...για τα δικά μου αυτονόητα...

Αγαπώ τη δουλειά μου, αν μπορείς να το πεις δουλειά αυτό που κάνω. Το αγαπώ όμως  και ξέρω πως το να δουλεύεις με ανθρώπους έχει κάτι αλλιώτικο. Πολύπλοκο. Μια εμπλοκή που αν δεν συνειδητοποιήσεις θα σε καταπιεί...

Η εκπαίδευση στην Θ.Κ.Ιθάκη μου το δίδαξε καλά.  Η απόσταση είναι φροντίδα  για όλους...ιδίως για αυτούς που σε χρειάζονται περισσότερο!

Ευτυχώς έχω το αγόρι...που κάπως θα βρει τον τρόπο να με συντροφεύσει. Θα βρει τρόπο για να είναι εκεί όπως μπορεί. Για μια βόλτα στη λιακάδα να κοιτάμε το γοητευτικό Θερμαϊκό αμέσως μετά το σεμινάριο όπου ήμουν παρουσιάστρια....για ένα κρασί στην στολισμένη πόλη...

Ηταν ότι χρειαζόμουν μετά από ένα τέτοιο θέμα! Ο θυμός και η διαχείριση του μέσα από το ρόλο μας ως γονείς...κι ήταν τόσο έντονη η ανάγκη των ανθρώπων να μάθουν να ελέγχουν το συναίσθημα αυτό ιδίως στο γονεϊκό τους ρόλο...Πόσο σκληροί είμαστε με τον εαυτό μας και τους άλλους...Η απάντηση σε όλα...είναι η απόσταση...Η υγιής αποστασιοποίηση...

Μακάρι να μπορούσαμε να το καταλάβουμε...χωρίς κόστος...

Ηταν μια όμορφη συνάντηση, γεμάτη μοίρασμα...ευχαριστήθηκα το κάθε λεπτό κι ήμουν χαρούμενη που ήμουν εκεί...με όλους εκείνους τους υπέροχους, υπέροχους ανθρώπους που ευχαριστώ θερμά ξανά και ξανά γιατί μου μαθαίνουν περισσότερα από όσα μπορούν να φανταστούν!

Γυρνώντας σπίτι τα παιδιά ζητούσαν να στολίσουμε κι ας είναι νωρίς....και σιγά σιγά αρχίσαμε να μπαίνουμε σε ρυθμούς γιορτινούς κι ήρθε το Χριστουγεννιάτικο πακέτο του παππού και της γιαγιάς από τη Γερμανία κι ήταν σαν να ήρθε ο ίδιος ο Άγιος Βασίλης αυτοπροσώπως, για τέτοια χαρά μιλάμε. Μεταδοτική!!!...

...και με την προτροπή των παιδιών λίγο λίγο μέσα στη βδομάδα αρχίσαμε να ανοίγουμε κουτιά και ξεπρόβαλαν όλοι οι παλιοί φίλοι....

...οι μικροί κοκκινολαίμηδες...

...τα ελαφάκια...

οι γιρλάντες, τα κλαδιά, τα κουκουκουνάρια, οι νεράιδες κι όλα τα ζωντανά...

τα γυαλιστερά στεφάνια και τα κατακόκκινα φαναράκια...

και γέμισε το σπίτι τούγιες και λεμονοκυπάρισσα και μυρωδιά από φρεσκοκομμένο ξύλο...

κι οσμή πικάντικη και δροσερή από το λεμονοπορτόκαλα που μας χάρισε ένα γλυκό κορίτσι και μεγαλώνουν στο μπολιασμένο δέντρο στην αυλή της...Συνδυασμός απίστευτος!

...και εγώ δεν ήθελα να τα βάλω στη σαλάτα παρά τα στόλισα με γαρίφαλα κι αυτή μυρωδιά τους η μαγική με κατατρέχει σε όλο το σπίτι και τη λατρεύω...Πυροδοτητής ονείρων αυτή η μυρωδιά για εμένα...γιατί τέτοια δώρα έχουν μια απλότητα που με συγκινεί!

Πλησιάζουν λοιπόν μέρες γιορτινές....και κάθε πρωί βλέπω τις αλλαγές από το παράθυρο μου κι ακούω τα σπουργίτια να φλυαρούν ασταμάτητα και να κάνουν χαμηλές πτήσεις, σημάδι έλεγε ο παππούς μου πως ο καιρός θα χαλάσει...Κι αυτά τα πανέμορφα πουλάκια, τα λατρεμένα μου, με γεμίζουν χαρά, μα τα έχω συνδέσει με ταπεινότητα και πόνο...Το θαμπό σπουργίτι, δίπλα σε όλα τα χρωματιστά άγρια πουλιά...

Το σπουργίτι που παγώνει στο χιονιά...κι ενώ αγαπώ το χιονιά τον φοβάμαι κιόλας για όλα αυτά τα μικρά σπουργίτια εκεί έξω...Για όλα αυτές τις ψυχές που έχουν φτερά και δεν ξέρουν ακόμη να πετούν...

....και παρατηρώ τα μικρά αυτά πλασματάκια ίσαμε τη χούφτα μου και με πιάνει τέτοια συγκίνηση μεγάλη...γιατί ξέρουν να μοιράζονται, να συμβιώνουν, να ζουν σε  μικρές ομάδες...Ξέρουν να είναι μαζί. Ξέρουν να επιβιώνουν. 

Τα 'χω δει  να ζευγαρώνουν και να ερωτοτροπούν με νάζι. Τα' χω δει να φροντίζουν τη φωλιά και τα αυγά τους. Τα'χω δει να  μαθαίνουν στα μικρά τους να πετούν...γιατί δεν αρκούν τα φτερά, χρειάζεται κι η γνώση...κι αυτό το τελευταίο...είναι πληροφορία σπουδαία που' χω παρατηρώντας αυτά τα μικρά σπουργίτια. Τους φασαρτζήδες του παραθύρου μου!

Δεν αρκούν τα φτερά αγαπημένοι....πρέπει να μάθεις να πετάς, ακόμη κι αν είσαι γεννημένος πουλί!

Νιώθω ευγνωμοσύνη...για το κάθε μικρό πλάσμα που μου μαθαίνει. Για την κάθε χαμένη στιγμή, νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί εκείνη μου φανερώνει το μεγαλείο της και με υποχρεώνει να την κυνηγήσω...Να κυνηγήσω τη στιγμή για να βρω το κρυμμένο μεγαλείο μέσα της. 

Γιατί εκεί είναι κρυμμένο το μεγάλο. Σε μια στιγμή, σε μια στάλα, σε μια τελεία... Σε ένα μικρό μα τέλειο κύκλο!

Καλημέρα αγαπημένοι...σήμερα ξημέρωσε μέρα χαράς. Γιορτάζει το όνομα που μου δόθηκε κι αγαπώ πολύ...Ένα κερί στη γιαγιά που μου το' δωσε και βέβαια το πιο σπουδαίο... Σκεφτόμουν φωναχτά  προχθές μιας κι εγώ δεν ξέρω να ανοίγω φύλλο, πως  πεθύμησα την πίτα της μάνα μου...

Πολύ! Πολύ όμως και το τρελό αγόρι, προχθές μιλούσε μια ώρα μαζί της και τον άκουγα που έγραφε τη συνταγή...και μάλλον σήμερα το σπίτι θα μυρίσει μαμαδίστικη χωριάτικη πίτα!!!!

Το καλύτερο, το πιο τραγανό δώρο, σε μια ημέρα γιορτής! Τι χαρά αγαπημένοι...Τι χαρά!

                                                                                                                     Κατερίνα