Μια μικρή λέξη...

Βρέχει....κι είναι όμορφα πολύ μα...

...είμαστε άυπνοι, κουρασμένοι και κάνουμε τους Βέγγους για να προλάβουμε...Κάποια στιγμή -πρωί Κυριακής κατά τις εννιά- εκείνος βάζει την πίτσα στο φούρνο, εγώ καθαρίζω πατάτες για το μεσημεριανό φαγητό....Τα παιδιά ετοιμάζονται για το πάρτι του μεγάλου και το σπίτι είναι στην τρίχα και θα παραμείνει έτσι για τα επόμενα λεπτά μέχρι να έρθουν οι επισκέπτες, όπου και θα πέσει η γνωστή ναπάλμ....και καθώς κουτουλάμε ο ένας πάνω στον άλλο κάνοντας "γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα παρακαλώ ώ! να με συγχωρείτε ήταν τυχαίο".... φανταστήκατε αυτό; Ε! Το αντίθετο!

Κάποια στιγμή μέσα στο άγχος σταματάμε και κοιταζόμαστε με απελπισία....Όλο το Σάββατο είμασταν για ψώνια και μετά στην κουζίνα και πάλι εκεί συναντιόμαστε πρωί Κυριακής.....

"Τι κάναμε όταν δεν είχαμε παιδιά;" Τον ρωτάω....

"Κοιμόμασταν"! Μου απαντάει και συνεχίζουμε σαν τα ποντίκια στον τροχό....κουτουλώντας με ταψιά και κατσαρόλες ο ένας πάνω στον άλλο....

Τα παιδιά! Τα μικρά βαμπίρ!που μεγαλώνουν  και οι φωνούλες τους γίνονται αντρικές....καθόλου αστείο!

Έτσι περνάει η ζωή. Σαν να μην φτάνει ποτέ ο χρόνος να κοιταχτείς ούτε λεπτό στον καθρέφτη...πάντα κάποιος άλλος είναι προτεραιότητα...και κάποια στιγμή κάποιος άλλος σε κάνει προτεραιότητα...ένα τηλεφώνημα και μια πρόσκληση...

"Βγες έξω και κοίτα"....κι εκεί έξω είναι κάποια τρελά κορίτσια και ήρθαν να μου ευχηθούν για την γιορτή μου...παρέα με ένα βάζο καραμέλες, ένα Άγιο Βασιλάκι κι ένα μικρό βιβλιαράκι...

Το καράβι που μιλάει για ένα ταξίδι...λυπητερό...Μαλώνουν μεταξύ τους..."Καλά λυπητερό βιβλίο πήρες; Δεν είπαμε φτάνει με τα λυπητερά;"

"Εμένα χαρούμενο μου φάνηκε" απαντά το άλλο κορίτσι κι εγώ διαβάζω το βιβλιαράκι κι είναι πρωί...δεν έχω προλάβει να πιω καφέ, τα μαλλιά μου χάλια, άβαφη, στραγγιγμένη θαρρείς από την κούραση, έμοιαζα σίγουρα με φάντασμα....ξεφυλλίζω το βιβλιαράκι μου...και θέλω να κλάψω....διαβάζοντας, "σε ένα ασήμαντο κοχύλι που μου χάρισες, άκουσα τον ήχο από ταξίδια που δεν κάναμε..."...μιλάει για ταξίδια και για ένα κοχύλι...

Κι είμαι εκεί κι είμαι πρωταγωνίστρια. Ήρθαν για εμένα και τις ευγνωμονώ...μα δεν μπορώ να πω τίποτε...παρά μόνο τις κοιτάζω σαν χαζή...σαν χαζή!

Γελάνε, μιλάνε τιτιβίζουν μεταξύ τους ασταμάτητα και πειράζονται κι εγώ τις παρατηρώ.  Σαν να μην το πιστεύω...πως είναι εκεί και δεν μου μιλούν, μα μ'ακούνε...να λέω ανόητα παράπονα! 

Ξέρεις αυτά που σου χαλάνε τη μέρα και μετά τα ξεχνάς...θυμάσαι μόνο πως κάτι σου χάλασε την μέρα αλλά δεν θυμάσαι τι! Μα η μέρα πάει χάλασε....Τι βλακεία!!!...κι εκείνες ήρθαν και μου έφτιαξαν μια ημέρα που ήμουν έτοιμη να διαλύσω...Μικρές μάγισσες που πήραν όλο το μαύρο σύννεφο...Σας ευγνωμονώ!Τι ευλογία να υπάρχετε...Τι ευλογία!!!

Το πρωινό πάρτι...αρχίζει λοιπόν πρωί Κυριακής!

Γέμισε φωνές το σπίτι....φως γιορτινό! και μετά καθόμαστε όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και μιλάμε με τους φίλους του. 

Έφηβοι...μας λένε διάφορα για τους καθηγητές, για τα μαθήματα, για φάρσες και αστεία...ακούγονται φωνές που παίζουν ανάμεσα στον αντρικό και τον παιδικό τόνο χωρίς ακόμη να μπορούν να ισορροπήσουν...Κοιταζόμαστε από απέναντι με τον μπαμπά του...

"Τι κάναμε όταν δεν είχαμε παιδιά;...Κοιμόμασταν!"

Μα τώρα πια αυτή η φράση έχει διάσταση....Ξυπνήσαμε! κι άλλη ευλογία...

Το βράδυ με βρήκε στο παλιό μου σπίτι...στα γενέθλια της Θεραπευτικής Κοινότητας Ιθάκη! 33 χρονών έγινε η Ιθάκη της καρδιάς μου κι εγώ στέκομαι εκεί 5 χρόνια μετά το αντίο μου και κοιτάζω από μακριά...

Με βλέπουν φίλοι και με χώνουν ανάμεσα τους σαν να μην πέρασε μια στιγμή. 

Τι παράξενο να λείπεις και να είναι σαν να ήσουν πάντα εκεί....για όλους! Πως γίνεται αυτό; Πόση αγάπη πήρες; Δεν μετριέται!

Ανήκω εκεί. Για πάντα θα ανήκω εκεί. Ένα κλάμα βουβό βγαίνει. Μέσα μου κλαίω δυνατά, μα τα δάκρυα βγαίνουν σιωπηλά...Θέλω να κλάψω απαρηγόρητα σαν παιδί που βρήκε την μαμά του μετά από μια στιγμή που ένιωσε χαμένο. Ανήκω σε εκείνες τις αγκαλιές...Τις πιο γεμάτες του κόσμου!

Εκεί που δεν γίνεται να πάρεις χωρίς να δώσεις! Κλαίνε...κλαίω...είμαστε συνδεδεμένοι! Για πάντα! Για πάντα γαμώτο...Ευλογία ξανά!
Αμέσως μετά παρέα με τα κορίτσια μου...αυτό κι αν είναι ευλογία! Η ζωή να κυλά, τα χρόνια να περνούν κι εμείς εκεί...μαζί!
Να μιλάμε για την μαμά της μιας αγαπημένης μας, που χάθηκε πρόσφατα! Ηταν κοντά ενενήντα μα η ορφάνια του παιδιού που έχασε το γονιό του είναι εκεί...
Ορφάνια! Απώλεια...Δεν θα ξαναπώ τη λέξη "μαμά"....Πόνεσα με τον πόνο της. Έσπασε κάτι μέσα μου την ώρα εκείνη!
Το βράδυ γυρνώντας σπίτι, τηλεφώνησα στη μαμά μου....έτσι για να πω τη λέξη " μαμά"...

Ενδιάμεσα σε όλα τα μεσημέρια που έχουμε χρόνο στολίζουμε...Ότι μπορούμε, όπως προλάβουμε...Στο δρόμο από την δουλειά ως το σπίτι σταματάμε στα χωράφια και μαζεύουμε φύλλα και κλαδιά και κουκουνάρια, σαν τους χαζούς... Μα τα λατρεύουμε σαν τα βλέπουμε μετά να ομορφαίνουν το Χριστουγεννιάτικο τοπίο μας...

Τα πιο λαμπερά στολίδια είναι αυτά που μας χαρίζει η φύση! Τα αγαπάμε...

Γκρινιάζουμε γιατί θα θέλαμε να έχουμε περισσότερο χρόνο να χαρούμε το σπίτι ιδίως τώρα που είναι τόσο όμορφα στολισμένο...κι ύστερα παγώνουμε την στιγμή έστω για  λίγο...και στεκόμαστε εκεί για λίγο να μελετάμε το δέντρο κι είναι αυτή η στιγμή τόσο σημαντική, καθώς πίνω τον καφέ τυλιγμένη σε μια χουχουλιάρικη κοριτσίστικη καινούρια ρόμπα και κάνω σαν να είναι όλη η μέρα δική μου...

Μα δεν είναι κι όμως νιώθεις γεμάτη...

...τόσο γεμάτη....κι ύστερα τρέχεις να ετοιμάσεις τα κεράσματα του γιου για το σχολείο και τρέχεις ξανά, μα είναι τόση η χαρά για τα αποτυχημένα κεικάκια που ετοίμασες κι ενθουσίασαν τους συμμαθητές...ένας Θεός ξέρει γιατί.... 

και σε ένα μόνο κλείσιμο του ματιού, αντί να τρέχεις καθηλώνεσαι....με 39 πυρετό στο κρεβάτι και έξω..."για δες χιονίζει!"

Τα παιδιά σχολείο...Εκείνος κοιμόταν από την εξάντληση με 39.2 παρακαλώ κι εγώ έκανα όλα τα υπόλοιπα...πάλι σαν το ποντικάκι  στον τροχό, μα ξέρεις κάτι....ένα χρόνο πριν την ίδια ημέρα αποχαιρετούσαμε την 15χρονη, κόρη ενός φίλου κι η ψυχή όλη την ημέρα ήταν βαριά για εκείνους τους γονείς και για εκείνο το παιδί που δεν έγινε δεκάξι...μα ο γιος μας είχε γίνει 14.
Η ημέρα εκείνη η αξέχαστη, η μέρα της υπέροχης γέννησης του περνούσε από μπροστά μας σαν ταινία. 

Το πρώτο μας παιδί έγινε 14 και ξύπνησε το πρωί και βρήκε το δώρο του να τον περιμένει κάτω από ένα μικρό δεντράκι στο δωμάτιο του κι ήταν τόσο ευτυχισμένος...κι έξω χιόνιζε, έστω και λίγο μα, χιόνιζε και πόση ευλογία!!!

Πόση ευλογία λοιπόν!!!!Πόση ευλογία οι στιγμές. Πόσοι ευλογία οι άνθρωποι. Πόση ευλογία οι σχέσεις...

Πόση ευλογία η Ζωή!

...Η ευκαιρία για να τη ζήσεις αυτή τη ζωή...πόση ευλογία! Σαν να σε ακουμπά χάρη θεϊκή...

Κι όταν επιτέλους τελειώνει η εβδομάδα και είμαι σπίτι το απόγευμα...κοιτάζω το φως της μέρας να στραγγίζει και τα λαμπάκια πάνω στο δέντρο, φαίνονται μαγικά...Μαγικά!
Κι είναι σαν να ζω για λίγο σε ταινία! Σαν όλη η πραγματικότητα του κόσμου εκείνη τη στιγμή να μοιάζει με την δική μου πραγματικότητα εκείνη την απόλυτη στιγμή...Σαν να είναι ήρεμη, χαρούμενη κι ασφαλής όλη η πλάση...και τα πλάσματα της...

...μα ξέρω...Ξέρω πως αυτό είναι ψέμα...και νιώθω αυτό το προνόμιο μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής μου!

Νιώθω μέχρι το μεδούλι αυτή την μικρή λέξη...

Καλημέρα εκεί έξω αγαπημένοι!  Μπήκε ο μήνας της Αγάπης.
Εύχομαι έναν αληθινά ευλογημένο Δεκέμβρη σε όλους!
                                                                                                                            Κατερίνα