...παιδιά...

Muhammed Muheisen  Refugee Children

"Ω, τι είδες, γαλανομάτη γιέ μου;

Ω, τι είδες, αγαπημένο μου παιδί;

Είδα ένα νεογέννητο μωρό περιτριγυρισμένο από άγριους λύκους...

Είδα μία λεωφόρο με διαμάντια και κανείς δεν ήταν εκεί...

Είδα ένα μαύρο κλαδί που έσταζε αίμα..

Είδα ένα δωμάτιο γεμάτο άντρες με τα "σφυριά" τους μεσ' το αίμα...

Είδα μία άσπρη σκάλα καλυμμένη με νερό...

Είδα δέκα χιλιάδες ομιλητές που οι φωνές τους είχαν ραγίσει...

Είδα όπλα και κοφτερά σπαθιά σε χέρια μικρών παιδιών...

Ε είναι κάτι σκληρό, είναι κάτι σκληρό, είναι σκληρό, είναι σκληρό...

Και είναι άγρια η βροχή που θα πέσει πάνω μας..."

                                         A hard  rain's a gonn fall Bob Dylan 

Στα υγρά μάτια τους βλέπω τους γιους μου. Στο παγωμένο βλέμμα τις κόρες που αγαπώ...Νιώθω απόγνωση. Νιώθω ντροπή για τον κόσμο που παραδίδω. Νιώθω πίκρα για αυτά που εκείνα, δεν θα δουν ποτέ. Δεν θα νιώσουν. Δεν θα έχουν την ευκαιρία να χαρούν...
Νιώθω προδοσία στο παιδί μέσα μου...Νιώθω πως το εγκατέλειψα, εγκαταλείποντας το όραμα!

Θα θελα να μπορούσα...Να μπορούσα να δώσω. Να δώσω, να δώσω. Να σώσω! 
Θα θελα να μπορούσα να τα αρπάξω από χέρια άγρια και να τα γυρίσω σπίτι σε μητρικές αγκαλιές. 
Θα' θελα να  μπορούσα...Να μπορούσα...
Τι κάναμε στο κόσμο μας; Πως μπορέσαμε να δημιουργήσουμε τέτοια βλέμματα; Πως τολμήσαμε να μαγαρίσουμε καθαρές ψυχές;

Πως αντέξαμε να προκαλέσουμε τόσο πόνο; Πως αντέχουμε να τον βλέπουμε δίπλα μας και να μην αντιδράμε; 
Από τι υλικό είμαστε φτιαγμένοι Θεέ μου οι άνθρωποι;
Πόση σαπίλα κουβαλάμε;

Βλέπω εικόνες φρικτές μέσα στα μάτια αυτά και ψιθυρίζω στο σκοτάδι "Θεέ μου που είσαι;"...
ξεχνώντας πως εγώ μπορώ να γίνω ο θεός ενός μικρού ανθρώπου...
Εγώ μπορώ να αλλάξω τη στιγμή του. Τη ζωή του. Εγώ που κρατώ τόση δύναμη και δεν το ξέρω. Εγώ που έχω τόση εξουσία και δεν τη θέλω...γιατί με γεμίζει ενοχές, σαν δεν την χρησιμοποιώ για το σωστό.
Εγώ...η μικρή μπορώ να έχω τέτοια δύναμη έστω, για ένα παιδί.
Την θέλω; Την αντέχω; Την μπορώ;

Μπαίνω σε ένα ψιλικατζίδικο στις 9 το πρωί. Λαμπάκια αναβοσβήνουν. Έξω παγωνιά. Μπαίνει ένα παιδάκι όχι πάνω από 10. Τσιγγανάκι. Φορά ένα λευκό πουκαμισάκι και κρατά ένα ακορντεόν. "Θείο να τραγουδήσω;" Ρωτά. 

Ο ψιλικατζής σηκώνει τα μάτια και το κοιτάζει. Πίσω του έχει φωτογραφίες δυο χαριτωμένων παιδιών στις βαφτίσεις τους. Ίσως τα παιδιά του. 
Το βλέμμα του αγριεύει..."Έξω" Φωνάζει δυνατά. "Πάρε δρόμο βρωμιάρη"...το παιδί ατάραχο γυρίζει να φύγει...
"Πως μιλάς έτσι;" του λέω. Η φωνή μου ακούστηκε απρόσμενα δυνατά στα αυτιά μου. Το παιδί στέκεται και με κοιτάζει. "Πως μιλάς έτσι σε ένα παιδί;"
"Γυφτάκι είναι!"  απαντά απότομα.
"Ντροπή σου". Φωνάζω έξαλλη. "Παιδί είναι. Παιδί. Κι έπρεπε να είναι σχολείο τέτοια ώρα, σαν τα δικά σου παιδιά"  λέω δείχνοντας τις κρεμασμένες φωτογραφίες πίσω του.
 "Ντροπή σου άνθρωπε μου! Τι έχεις πάθει;"
Ντράπηκε. Το κατάλαβα. Μα δεν το παραδέχτηκε. 

Έφυγα χτυπώντας την πόρτα και κοίταξα στο πεζοδρόμιο τον πιτσιρικά να τουρτουρίζει. "Πως σε λένε καλέ μου;"
"Γιώργο κυρία" μου απάντησε.."Έχω κι εγώ ένα αγοράκι που το λένε Γιώργο"...με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα...Το κενό. Το άδειο. Το γεμάτο πίκρα.Το δεν ανήκω στο κόσμο σας...Το βλέμμα που σε τρυπά βαθιά, μέχρι μέσα...
"ευχαριστώ κυρία"...ψιθύρισε δαγκώνοντας το κουλούρι που του έδωσα και έφυγε με σκυμμένο κεφάλι... γυρίζοντας στον δικό του κόσμο. Εκεί που  έχει μάθει πως αξίζει μόνο να το διώχνουν, να το βρίζουν, να νιώθει ανεπιθύμητο και μιαρό...

..."ευχαριστώ κυρία"...
Ηταν το πιο πικρό ευχαριστώ της ζωής μου...

Φέτος ας μην κρατήσουμε την ευτυχία μόνο για τα δικά μας παιδιά...Φέτος ας μοιράσουμε το περίσσεμα της ευτυχίας, της αγάπης και της φροντίδας μας. Φέτος ας φερθούμε σαν γονείς σε όλα τα παιδιά! Γιατί σαν μεγαλώνεις γίνεσαι γονιός του κόσμου...κι αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος παιδιά. Γεμάτος παιδιά αγαπημένοι....
                                                                                                                                                        Κατερίνα


Ευχαριστώ το φίλο Κώστα για την μετάφραση του μαγικού ποιήματος του Bob Dylan.