Τι είναι η αγάπη;

Οι γιορτές ξεκίνησαν με ένα ταξίδι...Βρέθηκα να μαζεύω ρούχα στα γρήγορα και μπήκαμε στο αμάξι, με έναν ήλιο υπέροχο μια ημέρα παγωμένη.

Κι εκεί στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ήταν ένα κομμάτι σπίτι για εμάς...στο σπίτι της αδερφής μου.

Παγωμένες μα φωτεινές βόλτες. 

Στολισμένη Αθήνα. Πανέμορφα σοκάκια. 

Στριμωγμένες οι μέρες κι έφτασε ένας μόνο καφές με φίλους καρδιάς...Από αυτούς που δίνουν χωρίς να περιμένουν ποτέ κανένα αντάλλαγμα. Τους πιο πολύτιμους...

Γέλια και τραγούδια κάτω από το φωτισμένο δέντρο με τα παιδιά μας.  Πρωινό Χριστουγέννων με δώρα και σκισμένα χρωματιστά χαρτιά παντού στο πάτωμα.

Ηρεμία και συζητήσεις με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι...

Είχαμε χρόνια να κάνουμε Χριστούγεννα μαζί κι ήταν ότι χρειαζόμουν...Ηταν γαλήνια. Ηταν απλά, οικογένεια!

Ο γυρισμός μας βρήκε και πάλι γεμάτους κι άδειους μαζί. Το τοπίο παγωμένο. Κατέβαινε χιονιάς...Τα Χριστούγεννα είχαν περάσει...

Θλίψη που έφυγαν τόσο γρήγορα. Τόσο απρόσμενα γρήγορα ήρθε το αντίο, ενώ περιμέναμε αυτή τη συνάντηση τόσο καιρό! Πόσες προσδοκίες για τρεις μόνο μέρες!!!

Στο σπίτι όλα εκεί που τα είχαμε αφήσει...Έχουμε ακόμη πολλούς φίλους να δούμε. Πολλές σχέσεις να φροντίσουμε. Μπαίνουμε στην κουζίνα το πρωί με τον δυνατό ήλιο και τον φούρνο να καίει και ψήνουμε δώρα αγάπης...Με φροντίδα και κέφι για να χαρίσουν γλύκα πολλή στους αγαπημένους μας.

Τα λατρεύω αυτά τα πρωινά των γιορτών που είμαστε όλοι σπίτι και δημιουργούμε στην κουζίνα ή οπουδήποτε αλλού. Ίσως γιατί είναι τόσο σπάνια.Τόσο πολύτιμα.Τόσο σημαντικά για όλους μας...

Σαν σε αυτά τα πρωινά να γεννιέται ξανά η αγάπη...ή να βρίσκει το χαμένο της νόημα...

Αυτό σκέφτηκα σαν το χθεσινό πρωινό την ώρα που συνέβαινε όλος αυτός ο γιορτινός χαμός στην κουζίνα από το ράδιο ακούστηκε το μαγικό τραγούδι που είχα χρόνια να ακούσω...The rose...

...κι εκεί μέσα στην ήρεμη ηλιοφώτιστη κουζίνα, άκουσα τους στίχους καθαρά...

"...Κάποιοι λένε πως η αγάπη είναι ένα ποτάμι....κάποιοι λένε πως η αγάπη είναι ένα ξυράφι....κάποιοι λένε πως η αγάπη είναι μια πείνα... 

Μα εγώ λέω πως η αγάπη είναι ένα λουλούδι κι εσύ ο μονάκριβος σπόρος της...

...Είναι η καρδιά που φοβάται μην σπάσει και δεν μαθαίνει να χορεύει...Είναι το όνειρο που φοβάται το ξύπνημα και ποτέ δεν παίρνει μια ευκαιρία...Είναι η ψυχή που φοβάται το θάνατο και δεν μαθαίνει να ζει...

...Σαν η νύχτα είναι πολύ μοναχική κι ο δρόμος πολύ μακρύς και νομίζεις πως η αγάπη είναι μόνο για τους τυχερούς και τους δυνατούς απλά θυμήσου, οτι στο Χειμώνα πολύ βαθιά στο πικρό χιόνι, βρίσκεται ο σπόρος..."

...ο σπόρος και περιμένει τον ήλιο, την Άνοιξη το φως...Ο σπόρος της αγάπης που είσαι εσύ!

Τι είναι λοιπόν η αγάπη; τι σημαίνει για τον καθένα μας; Τι δείχνει, ή τι απαντά για τον καθέναν από εμάς; Είναι ποτάμι; Είναι πείνα; Είναι ξυράφι;....Τι είναι η Αγάπη για εμένα;....Και καθώς έμεινα εκεί να ακούω τους στίχους μέσα από την μαγική φωνή της Betty Midler, τα μάτια μου έπεσαν στο γράμμα που έγραψαν για πρώτη φορά μαζί τα αγόρια μου στον Άγιο Βασίλη....παρόλο που μεγάλωσαν. 

Παρόλο που ξέρουν πως εκείνος, δεν υπάρχει σε αυτή τη μορφή....του έγραψαν χωρίς καμία πια παρότρυνση, το παραδοσιακό γράμμα και κοιτάζοντας το αφημένο στο τραπέζι εκεί ανάμεσα σε κουλουράκια, ζάχαρες κι αλεύρια...σκέφτηκα πως ναι! Αυτό το γράμμα το αποδεικνύει...
 Η αγάπη είναι σπόρος!

Η αγάπη είμαστε εμείς  γιατί εμείς είμαστε ο σπόρος της...κι όλος ο κόσμος, όλη η γη, η ύπαρξη μας όλη, εξαρτάται από αυτό τον σπόρο που με πείσμα ξεφυτρώνει κάθε Άνοιξη κι ανθίζει στο φως...

Η αγάπη είμαστε εμείς και μέσα μας μεταφέρουμε το σπόρο της για τις επόμενες γενιές. Μέσα από τις πράξεις, τις δράσεις, τις σκέψεις, τις αλήθειες μας...μπολιάζουμε αγάπη στον κόσμο. Μεταφέρουμε αγάπη στη γη!

Θα ναι αρκετή; Θα φτάσει για όλους;

Δεν έχω παρά να ελπίζω σε αυτό. Πως μια μέρα θα είμαστε όλοι τόσο γενναιόδωροι που ναι! Θα φτάσει για όλους...

Χρόνια πολλά. Χρόνια ευτυχισμένα. Χρόνια γεμάτα φως κι Αγάπη. Αγάπη. Αγάπη...και σε όλους εσάς που μου στείλατε μηνύματα πόνου κι απόγνωσης, στέλνω μια πελώρια αγκαλιά που πολύ θα ήθελα να μπορούσε να απαλύνει τον πόνο της κάθε απώλειας σας...καθώς γίνεται ακόμη πιο τεράστια τις μέρες τις γιορτινές.Κουράγιο σε όλους εσάς που δοκιμαστήκατε σκληρά.

Εύχομαι να είναι υπέροχα γαλήνιο το γλίστρημα μας στη νέα χρόνια και κάθε φορά...κάθε φορά που νιώθεις πως η αγάπη δεν είναι για σένα, πως η αγάπη είναι μόνο για τους "τυχερούς" και τους "δυνατούς"...να θυμάσαι πως η αγάπη που περιμένεις, είσαι εσύ...
Η αγάπη σε διάλεξε.Την αξίζεις!

Γιατί είσαι σπόρος! Είσαι Κοινωνός! Έχεις την ευθύνη της.Την κουβαλάς...γεννήθηκες με αυτή...όλα τα άλλα, είναι απλά φόβοι!

Καλημέρα αγαπημένοι. Ζούμε μέρες Αγάπης...Ας την αφήσουμε να ανθίσει! Μέσα μας. Γύρω μας. Δίπλα μας! Ας αφεθούμε. Ας μοιραστούμε. Ας νιώσουμε...

                                                                                                                                       Κατερίνα

The Rose....το τραγούδι που προκάλεσε αυτή την ανάρτηση...