Βλέπεις ότι βλέπω;

"Υπάρχει Άγιος Βασίλης;"

Τους ρωτάω ανέμελα έτσι ξαφνικά και πιάνω τις ματιές τους στον αέρα. Κοιτάχτηκαν φευγαλέα και συνωμοτικά και χωρίς να κουνήσει βλέφαρο ο μεγάλος μου απαντά "Φυσικά"...και ταυτόχρονα ο μικρός με έναν μικρό δισταγμό κοιτάζοντας τον αδερφό του απαντά..."εεεε  ναι...Ναι! Υπάρχει!"

Τα αγόρια μας μεγάλωσαν. Δεκατεσσάρων και δέκα και μισό...όχι δεν μπορείς να τους παραμυθιάσεις, ούτε να τους ψήσεις αν δεν το θέλουν....κι όμως καταλαβαίνω πως αυτή η βεβαιότητα με την οποία μου απαντούν δεν έχει να κάνει με εκείνους μα με εμένα!

Σαν να θέλουν να με προστατεύσουν καθώς ξέρουν πόσο σημαντικό είναι για εμένα το να παραμείνουν τα μικρά μου ξωτικά που πιστεύουν και θα πιστεύουν για πάντα στην μαγεία των Χριστουγέννων...
Νιώθω πως η απάντηση τους κρύβει την φροντίδα τους, μην πληγωθώ....που μεγάλωσαν και δεν πιστεύουν πια!

Ήμουν στην Αγγλία θυμάμαι έκανα το μεταπτυχιακό μου και το θέμα μιας διάλεξης στο μάθημα ήταν η διαχείριση του τραύματος του παιδιού που μαθαίνει πως ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει.
Ήμουν μόνο 22 χρονών  και νόμιζα πως όλοι εκεί ήταν τρελοί και πως έχανα την ώρα μου με τις υπερβολές τους!
Πως δεν είναι δυνατό να βρίσκομαι εκεί στην αίθουσα ενός πανεπιστημίου  για να μιλάμε για τέτοιες ανοησίες και πως είναι δυνατό να κλονιστεί η εμπιστοσύνη ενός παιδιού στο γονιό του αν μάθει πως ο Άγιος Βασίλης είναι μια φαντασίωση...Έλεος σκεφτόμουν!!!
Τριγυρνούσα απηυδησμένη, αδυνατώντας να κατανοήσω όλα αυτά τα υπερβολικά που άκουγα...κι έρχομαι εγώ η ίδια πάνω από είκοσι χρόνια μετά, να μην μπορώ εγώ να διαχειριστώ αυτή τη συνειδητοποίηση...
Όχι πως ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, μα πως τα παιδιά μου δεν ζουν πια σε εκείνο το μαγικό κόσμο, τον πασπαλισμένο με χρυσόσκονη!

Μεγαλώνουν κι ωριμάζουν και θυμάμαι λίγα μόλις χρόνια πριν να κάνουμε ολόκληρες συζητήσεις ημερών για τον Άγιο Βασίλη.
Για το πως μπορεί αυτό και πως καταφέρνει το άλλο. Για την ουσία της  ύπαρξης του. Για τις αξίες που κουβαλά...
Θυμάμαι πως μου έλεγαν πως οι φίλοι τους δεν πιστεύουν πια κι εγώ φύτευα μέσα τους την πίστη...
Σαν να είχα την ανάγκη να κρατήσουν αυτή την αίσθηση της μαγείας μέσα τους. Σαν να μην ήθελα αυτή η παιδική αθωότητα να χαθεί από τα λαμπερά μάτια τους! Σαν να μην άντεχα που μπήκαν σε έναν κόσμο σκληρό που δεν συγχωρεί την ονειροπόληση και την πίστη  σε κάτι που ζει μόνο μέσα μας! Σε κάτι που δεν βλέπουμε με τα γήινα μάτια μας!

Σαν να ήθελα να κρατήσω τη φλόγα αυτή ολοζώντανη...κι εναντιωνόμουν στην ανάγκη την ανθρώπινη για το πραγματικό! Για το αληθινό που έχουμε μάθει να θεωρούμε μόνο αυτό που βλέπουμε...
Τι σημαίνει πραγματικότητα; Τι σημαίνει αλήθεια;  Όλα αυτά που δεν βλέπουμε μα τα νιώθουμε ως το μεδούλι μας υπάρχουν; Υπάρχει η Αγάπη; Υπάρχει Θεός; Υπάρχει το Πνεύμα των Χριστουγέννων: Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;

Τους κοίταξα επίμονα για λίγο κι ο μικρός κατέβασε τα μάτια ντροπαλά και είπε "ω μαμάαα δεν ξέρω αν υπάρχει!"...ακόμη και τότε κρατιόταν να μην το μαρτυρήσει....και τότε ο μεγάλος  σήκωσε τα μάτια του, με κοίταξε εξίσου επίμονα και με ρώτησε "Εσύ μαμά πιστεύεις ότι υπάρχει;"
Βούρκωσα "Υπάρχει!" Τους απάντησα με βεβαιότητα..."και ελάτε να δείτε το γιατί το πιστεύω!" Και τους έδειξα το παραπάνω υπέροχο βιντεάκι!

Όταν τέλειωσε κοιταχτήκαμε όλοι με νόημα κι ο μικρός έπεσε στην αγκαλιά μου συγκινημένος...

Τα μάτια τα παιδικά...Αυτά τα μάτια τα παιδικά που βλέπουν τη μαγεία, τα χρειάζομαι.Τα έχω ανάγκη...κι αυτά τα μάτια δεν θέλω να σταματήσουν να βλέπουν. Να βλέπουν βαθιά, μακριά. Πίσω από τις εικόνες. Πίσω από το προφανές. Πίσω από το αυτονόητο...
Αυτά  τα μάτια ήταν μέσα μου και τα είχα χάσει μεγαλώνοντας...μα τα ξαναβρήκα στα μάτια των παιδιών μου.
Η ζωή μέσα από τα δικά τους μάτια είναι πολύχρωμη, μοναδική, υπέροχη και τρέμω...Τρέμω μην χάσουν αυτά τα εσωτερικά μάτια γιατί αυτό θα σημαίνει πως θα χαθεί η μαγεία κι από τη δική μου ζωή...γιατί εκείνοι με βοήθησαν να την ξαναβρώ ή καλύτερα...να την ανακαλύψω!

Πηγαίνοντας αργότερα για ύπνο ο μεγάλος με αγκάλιασε τρυφερά έτσι ξαφνικά και κοιτώντας με πια από ψηλά μιας και μου ρίχνει δεκαπέντε πόντους...μου ψιθύρισε  "μαμά...μην φοβάσαι.Υπάρχει!"
Σαν να ήταν εκείνος ο μεγάλος, στη σχέση μας...
...κι ήταν αυτή μια διαβεβαίωση πως η Πίστη είναι εκεί μέσα του και θα είναι εκεί για πάντα...και πως η μαγεία θα συνεχίσει να ζει στο σπίτι μας, μέσα μας, γύρω μας, γιατί η Μαγεία, η Πίστη, η Αλήθεια, η Αγάπη...είμαστε εμείς!!!

Ας μην σταματήσουμε ποτέ να βλέπουμε την ζωή μέσα από τα παιδικά τους μάτια. Μέσα από τα μάτια που βλέπουν την κρυμμμένη μαγεία. Την κρυμμένη αλήθεια...
Καλημέρα αγαπημένοι! Believe!!!
                                                                                                        Κατερίνα