Πρώτη μέρα του χρόνου 2017!!!!

Η αλλαγή του χρόνου μας βρήκε σε ένα πάρτι από αυτά τα δικά μας μιας λατρεμένης μα ποτέ ξεχασμένης δεκαετίας! Με φωτορυθμικά, καπνούς, rock, metal και punk μουσική.Τέρμα τα ηχεία και χορό ατέλειωτο χορό! 

Οι φίλοι αυτοί είναι από εκείνους που συναντάς στα νιάτα σου και κάτι σας ενώνει για πάντα ότι κι αν φέρει η ζωή!
Γνωριζόμαστε πια 20 χρόνια...και τα θρυλικά πάρτι αυτού του ζευγαριού στο σπίτι τους, απλά έχουν μείνει στην ιστορία! Οπότε με μια τέτοια κατάσταση υποδεχθήκαμε το 2017!
Το τραγούδι που έπαιζε τέρμα ήταν το Wonderful world του Armstrong...έτσι για  χαρά και ρομάτζο και μετά τέρμα τα γκάζια και ουρλιαχτά με το it's the end of the world των R.E.M. με μια δόση ειρωνείας και επίγνωσης ταυτόχρονα κι εμείς μικροί και μεγάλοι χοροπηδούσαμε σαν τα αερικά, μέσα σε καπνούς και φώτα κι ήταν η ένταση τόση που δεν άκουγε κανείς κανέναν, παρά μόνο το μέσα του και το φούσκωμα των συναισθημάτων του σε έναν μοναχικό ελεύθερο χορό!....

Αυτό κι αν ήταν πέρασμα στη νέα χρονιά λοιπόν!!!!!κι είχα καιρό πολύ να το ζήσω!

...κι έφυγα με φαρυγγίτιδα από το ξέφρενο πάρτι χωρίς ίχνος φωνής, για τις επόμενες ημέρες! "Η μαμά δεν μπορεί να μιλήσει. Γιουπιιιιι" είπαν τα παιδιά! Γιουπι κι εγώ ...για άλλους λόγους...

Επιστροφή ξημερώματα πεθαμένοι από την κούραση μα γεμάτοι...κι έτοιμοι να τον υποδεχθούμε, κερνώντας τον ένα πιάτο με τα ταπεινά σπιτικά κουλουράκια μας....Τόσο μικρό ευχαριστώ για μια τόσο μεγάλη επίσκεψη!

Θα έρθει;

Κοιμήθηκαν μαζί στο ίδιο κρεββάτι. Όπως τότε που ήταν μικρούλια....Τώρα μετά βίας χωρούν μα στριμώχτηκαν και τους ακούγαμε να γελάνε και να ονειρεύονται  ψιθυριστά...κι ήταν αυτός ο ψίθυρος γεμάτος συγκίνηση. Όλα τα φωτάκια αναμμένα στα δωμάτια μας...Μια γιορτινή  φιέστα γεμάτη με μια θλίψη. Γεμάτη με αντίο....Ποτέ δεν ξέρω τι είναι πιο μεγάλο μέσα μου τη μέρα αυτή. Το αντίο ή το καλοσώρισμα....

....ξυπνήσαμε με τα χαμηλόφωνα γελάκια...."ήρθε ...μαμά ήρθε"....

Πάντα αυτή η χαρά είναι τόσο ξεχωριστή. Ακόμη και τώρα...που όλοι είμαστε αρκετά μεγάλοι για να ξέρουμε! Μα ποτέ, ποτέ αρκετά μεγάλοι για να μην πιστεύουμε!
Είχε ένα δώρο για τον καθένα. Και κάρτες για τον καθένα και λόγια αγάπης για τον καθένα....τι γενναιόδωρος! Κι εκείνοι οι μικρούληδες....είχαν αφήσει μια όμορφη χειροποίητη κάρτα για εμάς, με τρισδιάστατα σχέδια κι ευχές για  αγάπη και να μην αφήνουμε την κούραση να μας χαλάει το κέφι και να μας παίρνει τη χαρά..."μαμά και μπαμπά...να γελάτε"....έγραφε η κάρτα με τα άτσαλα παιδικά γράμματα! Θα γελάμε λοιπόν....

Πρώτη μέρα του χρόνου...έξω παγωνιά κι ο ήλιος έμπαινε στο ζεστό δωμάτιο κι ήταν η αντανάκλαση του θαρρείς, γεμάτη χρυσάφι.

Παντού πεταμένα χαρτιά περιτυλίγματος. Σοκολάτες κι αρκουδάκια λούτρινα που όσο κι αν μεγάλωσαν αγαπούν.

Το τρένο κάτω από το δέντρο που κάθε χρόνο κουβαλά ευχές, στολίδια και κουκουνάρια στη χώρα του Ποτέ που ζουν τα παιδικά όνειρα και το μικρό βαγονάκι που κάθε χρόνο είναι αλλιώτικο και ο αγαπημένος Άγιος δεν ξεχνά να φέρνει στο σπίτι μας κάθε χρονιά ανεξαιρέτως...

Τα γκυ της αγάπης, κρεμασμένα όπως κάθε χρόνο πάνω από τα κεφάλια μας....έτσι για να μας εμπνέουν για ρομαντικά "αμερικάνικα", ζουμερά φιλιά, στην αρχή κάθε χρόνου!

Το σπίτι φωτισμένο κι όμορφο, γεμάτο μουσική και γαλήνη, μέσα μας γύρω μας...κι εγώ με το αγόρι στην κουζίνα να μαγειρεύουμε το πιο αγαπημένο γεύμα της χρονιάς. Αυτό που το περιμένουμε πάντα με λαχτάρα!
Ζεστή  μανιταρόσουπα για ξεκίνημα. Φρεσκοψημένα σπιτικά ψωμάκια. Εξωτικές σαλάτες με ρόδια, ανανά και εσπεριδοειδή. Γλυκοπατάτες και αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς μελωμένα κι έτοιμα να συνοδέψουν το πιάτο μας...Γεύσεις που τις περιμένουμε μια ολόκληρη χρονιά.

Το τραπέζι στρώνεται με  τελετουργικό πάντα τρόπο. Θα βγουν τα κρυστάλλινα ποτήρια του γάμου που έλεγαν οι γιαγιάδες. Οι πορσελάνες της προίκας μου....Τα καλά λινά τραπεζομάντηλα και τα ασημικά δώρα της γιαγιάς...γελάω σαν τα σκέφτομαι μα είναι έτσι. Όλα αυτά που σαν μας χαρίστηκαν χρόνια πριν στο γάμος μας, μας φαινόταν παράταιρα γιατί θεωρούσαμε πως ήμασταν πολύ μοντέρνοι για αυτά!

Μα τώρα πια όλα αυτά τα λίγο πιο βαριά, λίγο πιο επίσημα...αυτά που συνήθως είναι κλεισμένα στα ντουλάπια γίνονται πρωταγωνιστές και το αγαπώ αυτό!
Τα αντικείμενα παίρνουν αξία μόνο αν τους την δώσεις...Είναι εκεί για να πλαισιώνουν τη χαρά κι όχι για να την δημιουργούν....
Όλα αυτά τα αντικείμενα κουβαλούν μέσα τους τις μάνες τις γιαγιάδες και τις θειάδες μας που μας τα χάρισαν τότε στο γάμο μας κι εμείς στραβομουτσουνιάζαμε "καλά ρε γιαγιά τι μαχαιροπήρουνα είναι αυτά; ο κόμης Δράκουλας θα φάει;"...
Κάποιες δεν ζουν πια κι εμείς μάθαμε να αγαπάμε τα ασημένια μαχαιροπήρουνα του κόμη Δράκουλα της γιαγιάς και τα χρυσοστόλιστα ποτήρια της θείας που μας έκαναν τότε να γελάμε ή τα κεντητά πετσετάκια της μαμάς που ήθελα να αντικαταστήσω με χαρτοπετσέτες "για ευκολία ρε μαμά"...μα αυτές ήξεραν καλύτερα! Πάντα αυτές ξέρουν καλύτερα...
Πως να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή χωρίς λίγη χρυσόσκονη στα γιορτινά τραπέζια;

Κι είναι σαν αυτή την πρώτη μέρα του χρόνου να καθόμαστε σε ένα τραπέζι, γεμάτο μνήμες λατρεμένων γυναικών...μαζί με την αγάπη τους που δεν μπόρεσε να ξεφτίσει ο χρόνος ή η έλλειψη τους!

Η βασιλόπιτα στολισμένη κι έτοιμη να περιμένει τη σειρά της!

Σε μια γωνιά το κεράκι της αδερφής μου.

Μικρό γούρι για τη νέα χρονιά και τα καρυδάκια της σοφίας που κρύβουν ένα μικρό σοφό ρητό για να συντροφεύσει τον καθένα μας στη νέα χρονιά. Φέτος πασπαλισμένα με ασημόσκονη για τα όνειρα.

...κι όλα έγιναν όπως πάντα. Τα γέλια, οι ευχές τα τσουγκρίσματα με τα αγόρια. Οι συζητήσεις που έχουν πια άλλη χροιά μιας και μεγάλωσαν και συμμετέχουν αλλιώς.

Τα χαριτωμένα δωράκια στο πιάτο του καθενός. Μικρά μα με μεγάλες δηλώσεις....

 Οι γεύσεις, η μικρή αίσθηση πολυτέλειας και φροντίδας, οι μνήμες, οι σκιές...όλα εκεί όλα μαζί μας!

...κι ύστερα όσο το φως στράγγιζε και το δωμάτιο γέμισε σκιές...έπεσε ανάμεσα μας εκείνη η μικρή σιωπή. Αυτή που νιώθεις σαν όλα τα είπαμε  κι όλα τα κάναμε κι είμαστε πια γεμάτοι κι ήρεμοι με μια απλότητα σχεδόν βρεφική...

Η βασιλόπιτα γλυκιά. Ο καφές μυρωδάτος και πια όλου στους καναπέδες να κρατούν αγκαλιά τα νέα τους παιχνίδια... Τα κεριά αναμμένα όλο το βράδυ όπως κάθε φορά. Σαν καντήλια...Για το καλό, για το φως της γαλήνης που σκορπίζουν μαζί με τα λαμπάκια.

Η επόμενη μέρα με βρήκε να πίνω τον μοναχικό μου πρωινό καφέ...παρέα με ένα κομμάτι βασιλόπιτα με μυρωδιά και γεύση πορτοκαλιού και λεμονιού. Γλύκα κι οξύτητα μαζί, που σαν συνδυαστούν σου χαρίζουν μια έκρηξη στο στόμα! όπως και τα συναισθήματα στη ζωή!

Το πρωινό παγωμένο.Το σπίτι σιωπηλό. Η πρώτη μέρα του χρόνου πέρασε...Κι ήταν μαγική. Γεμάτη ευλογία όπως κάθε χρόνο. Κι εκεί στην μοναχική μου στιγμή έκανα τις ευχές που κάνω κάθε χρόνο..σαν μια συμφωνία με κάθε νέα χρονιά.."Τίποτε να μην φέρεις, μόνο να μην πάρεις."

....κι όλα θα τα μπορέσουμε, θα τα παλέψουμε, θα τα κερδίσουμε μαζί!
Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου και δεν το αφήνουμε. Μην φοβηθεί κανείς. Μην ξεχαστεί κανείς. Μην χαθεί κανείς...Κανείς μόνος κανείς ξεχασμένος, κανείς εγκαταλελειμμένος κι αυτή τη χρονιά Είμαστε μαζί. Είμαστε ομάδα!

Ξημέρωσε το αύριο...κι είναι παγωμένο κι όμορφο πολύ!

Καλή χρονιά αγαπημένοι. Ευτυχισμένο το 2017! Κανείς μόνος. Είμαστε ομάδα. Μην το ξεχνάτε!
Με αγάπη η οικογένεια ΚαΠα