Η σχέση μας είναι παιδί!

Παρατάει το χέρι του με ένταση στη μέση του δρόμου και περπατά γρήγορα μπροστά του. Εκείνος μένει για λίγο σύξυλος. Μετά την ακολουθεί με έντονο βήμα. Την προλαβαίνει και την σταματά. "Φύγε." Του λέει έντονα. "Δεν καταλαβαίνεις!"

"Τι να καταλάβω γαμώτο" απαντά εκείνος έντονα. "Αυτό είναι το πρόβλημα." Λέει εκείνη ακόμη πιο έντονα. 

"Το οτι δεν έχεις καταλάβει ακόμη, τι πρέπει να καταλάβεις..."

"Ρε συ θα με τρελάνεις."

Απαντά  εκείνος και φαίνεται τελείως μπερδεμένος. Τώρα πια μιλούν έντονα. Ακούγονται όχι μόνο από εμένα που είμαι κοντά και τους παρακολουθώ διακριτικά, μα κι από τους τριγύρω.

Οι κινήσεις τους πια είναι έντονες και κεφάλια γυρνούν να τους κοιτάξουν με περιέργεια. Κι εκεί στη μέση του δρόμου σαν να είναι μόνο οι δυο τους λογομαχούν...προσπαθούν να γίνουν κατανοητοί, προσπαθούν να βρουν άκρη,  να τραβήξουν ο ένας την προσοχή του άλλου...

Εκείνη περπατά, σταματά, κάνει να φύγει, ξαναγυρνά. Κουνά τα χέρια του μιλά με ένταση. Εκείνος την κοιτά προσπαθεί να καταλάβει, προσπαθεί να την ακουμπήσει...

Αγαπιούνται φαίνεται τόσο έντονα το πόσο αγαπιούνται...

Μα είναι θυμωμένοι. Μπερδεμένοι. Κουρασμένοι....εκείνη γυρίζει αποφασιστικά πια να φύγει, εκείνος πίσω της την προλαβαίνει ξανά, τη σταμάτα, την γυρίζει και σκύβει το κεφάλι του κοντά στο δικό της.

Της μιλά σιγανά. Εκείνη ξαφνικά αρχίζει να κλαίει...κλαίει πια γοερά κι εκείνος τη σφίγγει.Τη σφίγγει τρυφερά και φιλά τα μαλλιά της...

Ήθελα να ακουστεί ένα δυνατό χειροκρότημα. Δυνατό σαν το happy end στις αμερικάνικες ταινίες...Φούσκωσα από χαρά...

Ηταν τόσο πραγματική αυτή η σκηνή. Την είχα ζήσει τόσες φορές. Θα μπορούσα να είμαι εγώ...

Εγώ στα 20 εγώ στα 25 εγώ στα 30, εγώ στα 45, εγώ, εγώ, εγώ...το'χω ζήσει αυτό άπειρες άπειρες φορές...Αυτό το... "δεν καταλαβαίνεις"...που πίσω από αυτό κρύβεται μια τεράστια αγωνία και μια κλειστή πόρτα...όχι απαραίτητα η δική του... 

Τέτοιες μέρες εικοσιδύο χρόνια πριν ήρθαμε κοντά με το τρελό αγόρι...Τέτοιες μέρες γίναμε ζευγάρι κι άρχισαν τα όργανα! Άλλοτε βιολιά κι άλλοτε ταμπούρλα. Άλλοτε ερωτικές μελωδίες κι άλλοτε πολεμικοί παιάνες.

Τώρα εικοσιδύο χρόνια μετά κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι πως μια σχέση επιτυχημένη δεν είναι σώνει και καλά μια σχέση που αντέχει...Η αντοχή δεν είναι επιτυχία εδώ...Το ότι μένουμε μαζί δεν σημαίνει πως πετύχαμε. Το ότι δεν χωρίζουμε δεν σημαίνει πως είμαστε καλά και θα πάρουμε το παράσημο της υπομονής...

Όχι σε μια σχέση η επιτυχία δεν μετριέται με την αντοχή...ξέρω πολλά ζευγάρια που αντέχουν, χωρίς λόγο! 

Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύτιμη για να αντέχεις σε μια κούφια σχέση...για τα παιδιά, για τους συγγενείς, για τη μοναξιά, για τα λεφτά...δικαιολογίες υπάρχουν πολλές και σίγουρα αληθινές...μα όχι αρκετά δυνατές κατά τη γνώμη μου για να ορίσουν το μέλλον της ζωής των ανθρώπων.

Μια σχέση για εμένα βαδίζει σε καλό δρόμο όταν μπορούμε κι οι δυο να αλλάζουμε. Όταν κοιτάζω δίπλα μου και μαθαίνω να αναγνωρίζω τις ανάγκες του συντρόφου μου κι αλλάζω. Αλλάζω εμένα. Γιατί αυτό έχει ανάγκη η σχέση. Αυτό έχει ανάγκη ο σύντροφος. Αυτό έχω ανάγκη εγώ...

Η αλλαγή κι όχι η προσαρμοστικότητα είναι το ζητούμενο στη ζωή!

Η προσαρμογή είναι σημαντική κι ανακουφιστική ως διαδικασία στην αρχή,  μα το ζητούμενο είναι η αλλαγή.
Γιατί αλλαγή σημαίνει συνειδητοποίηση. Αλλαγή σημαίνει αποδοχή. Ευθύνη. Ελευθερία.

Αν δεν μπορείς να αλλάξεις σε μια σχέση πιθανά να σημαίνει πως αντιστέκεσαι, πως δεν αποδέχεσαι, πως δεν αναγνωρίζεις, την ίδια σου την ανάγκη για αλλαγή...

Δεν είμαι σε θέση να ορίσω τι σημαίνει επιτυχία σε μια σχέση...Δεν ξέρω καν, αν υπάρχει αυτό! 

Έχω ακόμη πολλά να δω και να μάθω. Έχω ελπίζω ακόμη δρόμο μπροστά μου να ανακαλύψω και να αναρωτηθώ...

Απλά οι ιστορίες που ακούω,  με συγκινούν τόσο και με πονούν γιατί βλέπω ανθρώπους ταμπουρωμένους. Τραυματισμένους. Τρομαγμένους.

Να μπαίνουν σε μια σχέση με τις πληγές και τα τείχη τους και να μην τα ρίχνουν ποτέ ακόμη κι όταν βλέπουν πως προκαλούν πόνο, όλεθρο. Βλέπω ανθρώπους να πονούν ο ένας τον άλλον ζητώντας απλά προσοχή...κι ο φόβος που συχνά ονομάζουν εγωισμό να τους κάνει απρόσωπους, βουβούς, απόμακρους, πληγωμένους, θυμωμένους...θύματα του εαυτού τους.

"Σε μια σχέση ο εγωισμός σου μπορεί να γίνει σφουγγαρόπανο...Δεν πειράζει. Δεν σημαίνει πως εσύ είσαι σφουγγαρόπανο, ούτε βέβαια πως ο άλλος σε έκανε σφουγγαρόπανο. κανείς δεν μπορεί να σε κάνει κάτι που δεν είσαι..."

Λέω συχνά στον εαυτό μου...Το ότι κάνεις τον εγωισμό σου σφουγγαρόπανο, δεν σημαίνει πως είσαι αδύναμος, πως ο άλλος έχει το πάνω χέρι, πως παραδίνεις τα όπλα, πως ο άλλος θα σε εκμεταλλευτεί....κι όλα αυτά τα τρομακτικά. Ακριβώς γιατί η σχέση δεν είναι πόλεμος, παρόλο που εμπεριέχει μάχες! 

Μάχη σε μια σχέση σημαίνει αναμέτρηση, αναγνώριση και δεν έχει απαραίτητα ως στόχο τη νίκη, παρά τη γνωριμία...το μέτρημα...

Ο πρώτος όρος σαν μπαίνει κανείς σε μια ομαδική θεραπευτική δομή, είναι "ακούω και δέχομαι"...όχι τυχαία. Μπορεί να ακούγεται δύσκολο και παράλογο αλλά αυτές οι μικρές λέξεις κρύβουν δύναμη μεγάλη. 

Γιατί αν μπορείς να ακούς και να δέχεσαι...σημαίνει πως  βάζεις στην άκρη το μεγάλο εγώ σου και μπορείς να αλλάζεις και αυτή η αλλαγή δεν έχει στόχο την απόσταση ανάμεσα μας, μα το να έρθουμε κοντά...κι αν κάποιος αλλάζει πιο γρήγορα από τον άλλο δεν πειράζει, δεν κάνουμε αγώνα δρόμου, ούτε διαγωνισμό συναισθηματικής ευστροφίας... Άλλωστε ο στόχος είναι το εμείς!

Άντρες και γυναίκες, είμαστε από τη φύση φτιαγμένοι τόσο διαφορετικοί και ακριβώς  αυτή η διαφορετικότητα, σε μια σχέση είναι σημαντικό να γίνει γέφυρα κι όχι τείχος. Η κάθε αλλαγή είναι ευκαιρία....

Κοιτώντας πίσω εικοσιδύο χρόνια πια...μπορώ να θεωρήσω πως φτάσαμε μακριά κι ήταν ο δρόμος όμορφος και δύσκολος πολύ  κι αυτό που μας έφτασε ως εδώ δεν ήταν η υπομονή μας. Άλλωστε εγώ δεν φημίζομαι για αυτό το προσόν!

Κοιτάζοντας πίσω βλέπω πως το αγόρι που αγάπησα,  δεν είναι ο άντρας που παντρεύτηκα...και πως ο άντρας που παντρεύτηκα απέχει πολύ από τον άντρα που έχω δίπλα μου. Ευτυχώς, παρόλο που μου λείπει εκείνο το εικοσοιπεντάχρονο τρελόπαιδο!

Κοιτάζοντας πίσω και κρίνοντας πια τον εαυτό μου σκέφτομαι πως οι άνθρωποι, οφείλουμε να σμιλευτούμε από μια σχέση. Να αφεθούμε, να αλλάξουμε, να προκαλέσουμε την αλλαγή του άλλου και να αντέξουμε, τον πόνο της αλλαγής αυτής όπως και να καλοδεχτούμε τα δώρα της.

Είκοσι δύο χρόνια! Πέρασαν κιόλας εικοσιδύο χρόνια κι όσο κι αν άλλαξε...εγώ στα μάτια του βλέπω το τρελό μου αγόρι. 

Είκοσι δύο χρόνια πέρασαν και δεν είμαι πια το κορίτσι που αγάπησε...άλλαξα τόσο πολύ μέσα κι έξω...πως θα μπορούσα να μην είχα αλλάξει με τόσα που μας έστειλε η ζωή...

Πονά αυτή η αλλαγή, μα είναι και ανακουφιστική!

....και σαν μιλώ με νέους ανθρώπους που αγωνιούν μέσα σε φρέσκες κι άγουρες ακόμη σχέσεις θέλω να τους ζητήσω να ηρεμήσουν να σταματήσουν να αντιστέκονται και να αφεθούν...μα ξέρω, ξέρω πως ο καθένας έχει να διανύσει, τη διαδρομή του. Ο καθένας έχει να πάρει το μάθημα του. 

Ο καθένας έχει να κάνει τις αλλαγές του, κι όσο αντέχουν οι άνθρωποι στις αλλαγές τους, ανθίζουν οι σχέσεις τους...

Γιατί τελικά η σχέση...δεν ανθίζει για εμένα και γα εσένα. Η σχέση ανθίζει για τον εαυτό της! Κι αν θέλει...θα βρει τον τρόπο να το κάνει ακόμη και σε δύσκολες κι αντίξοες συνθήκες...

Γιατί ο στόχος μιας σχέσης, δεν είναι η επιβίωση...μα η ζωή!

Είκοσι δύο χρόνια μαζί κι αν η σχέση μας ήταν άνθρωπος θα ήταν ένα 22χρονο άγριο πανέμορφο πλάσμα! 

Με την τρέλα της νιότης στα μάτια και όλα τα πάθη ολοζώντανα. Θα ζητούσε πολλά, θα διεκδικούσε άλλα τόσα και θα έμπαινε στη ζωή με φόρα κι ανασφάλειες πολλές...

Άγουρο, ανίδεο, ευάλωτο, μα δυνατό κι αγέρωχο...Με πίστη στη ζωή. Με πίστη στους ανθρώπους. Κι ας ταλαιπωρηθεί...κι ας πληγωθεί κι ας πονέσει. Υπάρχει πάντα το αύριο!

Έτσι  βλέπουμε τη σχέση μας εικοσιδύο χρόνια μετά...Η σχέση μας είναι παιδί...το πρώτο μας παιδί!...και αύριο γιορτάζει...

Καλημέρα αγαπημένοι...γιορτάζουμε...

                                                                                                                 Κατερίνα

Η καρδιά του φετινού Χειμώνα!

Δυο χρόνια πριν έγραφα μια παρόμοια ανάρτηση με τον ίδιο τίτλο κι αυτή την ίδια φωτογραφία με άλλο φόντο...Τότε απόκοσμο μέσα στην ομίχλη. Φέτος κατάλευκο μέσα στο χιονιά.

Ο Γενάρης είναι ζόρικος μήνα. Βαρετός. Σαν να έχεις μπροστά σου ολόκληρη τη διαδρομή ενός νέου ταξιδιού και σε πιάνει δέος.
Ξέρεις πως θα περάσεις και καλά ξέρεις πως θα είναι και δύσκολα, δεν ξέρεις τι σε περιμένει στο ταξίδι αυτό παρά μόνο ελπίζεις και φαντάζεσαι. Μα εσύ στέκεσαι στην αφετηρία και βλέπεις μπροστά σου ένα φιδογυριστό μονοπάτι που χάνεται κάπου στο βάθος της διαδρομής. Ξέρεις πως έχει πολύ ανήφορο. Πολύ ταλαιπώρια. Πολύ χαρά. Πολλές εκπλήξεις...

Μα και πάλι μα...τώρα στεκόμαστε μπροστά εκεί στο ξεκίνημα και κάνει κρύο κι έχει υγρασία κι ο Γενάρης είναι μουντός χωρίς καθόλου υποσχέσεις. Τίποτα. 

Προσπαθούμε λοιπόν να βρούμε νόημα.Να προσθέσουμε λίγη ουσία στον απίθανα δύσκολο αυτό μήνα...Χρόνια τώρα νιώθω πως η εποχή που έχω μπροστά μου είναι κάθε φορά η αγαπημένη μου...εκτός από αυτή. Ο Γενάρης κι ο Φλεβάρης είναι μήνες για εμένα δύσκολοι...Οι δυσκολότεροι!

Οι καθημερινές είναι βαριές, τα πρωινά παγωμένα και οι μέρες μικρές και συμπυκνωμένες. Και σαν φτάνει το Σαββατοκύριακο, κρατιόμαστε και πάλι από στιγμές και προχωράμε. 

Έτσι τις προάλλες μείναμε μόνοι με τον μικρό στο σπίτι. 

Κυριακάτικο πρωινό που ξεκίνησε με έναν ωραίο ζεστό καφέ στην κούπα που αγάπησα δώρο του τρελού αγοριού, λίγα από τα  λατρεμένα κουλουράκια βουτύρου της Αθηνάς μου που έχω καταφέρει να σώσω  από τα μικρά καθάρματα και παρέα με ένα παραμυθοβιβλίο που λάτρεψα κι ένα μαγικό τετράδιο που γεμίζει με τις σκέψεις μου...όλα δώρα από τα πιο αγαπημένα μου! Έξω όλα χλωμά. Σιωπηλά και μέσα απλότητα και γαλήνη.

Τα χιόνια είχαν σχεδόν λιώσει και του ζήτησα να βγούμε μια βόλτα στη ρεματιά κοντά στο σπίτι για να μαζέψουμε κλαδιά τριανταφυλλιάς για το βάζο. Μου έκανε τη χάρη παρόλο που βαριόταν. Το πρώτο που αντίκρισε βγαίνοντας από το σπίτι είναι ο λιωμένος μας χιονάνθρωπος που έστεκε για πάνω από τρεις ημέρες εκεί στο ανήλιο χωράφι. Τα μάτια του...πόση θλίψη είχαν σαν να έχασε έναν φίλο... "Πάει" ψιθύρισε "έλιωσε"...

Είπε το αντίο του στην λασπωμένη πια μάζα χιονιού που πριν λίγο ήταν μια χαρούμενη κατάλευκη φιγούρα και συνεχίσαμε την βόλτα μας με σκυφτό το κεφάλι...κι ήταν η βόλτα μας αυτή υπέροχα ανακουφιστική. 

Είχε έναν παγωμένο ήλιο και φυσούσε  ελαφρά. Η ρεματιά σιωπηλή εκτός από τα τεράστια χοντρά κλαδιά που έτριζαν στον άνεμο. Απίθανος ήχος. Ο μικρός έμεινε σιωπηλός με τεντωμένα αυτιά κι ορθάνοιχτα μάτια. Πρώτη φορά άκουγε το τρίξιμο αυτό των ψηλών κορμών και στην αρχή τρόμαξε...

Ηταν όμορφα πολύ αν και δεν βρήκαμε ούτε ένα κλαδάκι με καρπούς. Ηταν τόσο το χιόνι τις μέρες αυτές που τα πουλιά τσάκισαν τα πάντα πάνω από τη γη...Χαλάλι.

Έκοψα λίγα τσαλιά με κοκκινωπό χρώμα που μ'αρέσουν πολύ και ένα κλαδί χειμωνανθού και γυρίσαμε σπίτι να ετοιμάσουμε το Κυριακάτικο τραπέζι. 

Μετά από την κρύα βόλτα λοιπόν η σούπα μας ενθουσίασε..το ίδιο και τα μικρά γρήγορα γλυκάκια... Κρέμα σιμιγδαλιού και  μικρά σουφλέ σοκολάτας...χτυπούσαμε παλαμάκια από ενθουσιασμό!

Τι απλές υπέροχες γεύσεις!

Ο χειμωνανθός με την τρυφερή όψη και μυρωδιά στόλισε το τραπέζι μας. Το κλαδάκια μπήκαν στο βάζο και ένα κλαδάκι με καρπούς τριανταφυλλιάς που κατάφερα και βρήκα στόλισε το στεφάνι στο κέντρο του σαλονιού μας... Μια μουντή ομορφιά γέμισε το χειμωνιάτικο σπίτι...

Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν οι Γενάρηδες  κι οι Φλεβάρηδες της νιότης μου και δεν θυμάμαι. Σαν να μην έχω καμία μνήμη από τους δυο αυτούς μήνες. Σαν όλη η μνήμη μου να είναι συγκεντρωμένη σε Χριστούγεννα και Καλοκαίρια! Τι κρίμα!!! 

Εκτός από το 1995...και εκείνο το Γενάρη που γνώρισα κι αγάπησα ένα τρελό αγόρι...Σαν η ζωή να μου χάρισε μια θέρμη, έναν έρωτα, μέσα στην καρδιά του Χειμώνα, γιατί εκεί βρισκόμαστε στην καρδιά του Χειμώνα!

Κι έχει η καρδιά αυτή πάγο και σκοτεινιά μα εκεί στο βάθος...ένα χρυσό, κατάχρυσο λουλουδάκι ανθίζει κι έχει την μυρωδιά του λεμονιού και της καθαρότητας. Μέσα στην καρδιά του Χειμώνα, ζει ένας πανέμορφος ολάνθιστος Χειμωνανθός που αντέχει στο κρύο και το χιονιά...γιατί ζει μέσα του ένα ανίκητο καλοκαίρι....

Ένας έρωτας...

Καλημέρα αγαπημένοι....Κάποιοι ξεκινάμε. Κάποιοι απλά συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε ξεκινήσει! Σε όποιο σημείο κι αν βρίσκεστε, καλή δύναμη!

                                                                                                                       Κατερίνα

Η Σιωπή του Χιονιού...

Άρχισε να χιονίζει...ξαφνικά κι αναπάντεχα ενώ ο άνεμος σφύριζε πάνω από τα δέντρα...Δεν μπορούσα να το φανταστώ πως θα μπορούσε να χιονίζει με τέτοιον αέρα, πόσο μάλλον να το στρώσει...κι όμως...

Το χιόνι το αγαπώ, όπως νομίζω ο καθένας που το έχει βιώσει με ασφάλεια. Το χιόνι βγάζει μνήμες παιδικές. Ξεχασμένες. Γέλια παγωμένα και κατακόκκινα μάγουλα...Στη δική μας γενιά...

Γιατί στις παλιότερες γενιές σήμαινε άλλα, σκληρά...

Όμως εμείς είμαστε από τους τυχερούς και το χιόνι κρύβει παιδική ξεγνοιασιά και μιας κι είναι συνδεδεμένο με τα Χριστούγεννα...η αίσθηση είναι απόλυτη μέσα μου! Το χιόνι έχει αγάπη!

Τώρα πια το χιόνι είναι σπάνιο και στο μεγαλίστικο μυαλό μου πάντα φέρνει μπελάδες...

Πάντα πρέπει να δω τι θα κάνω με τη δουλειά.  Παλιότερα πως θα φτάσω στο χαοτικό κέντρο ή στην άλλη άκρη της πόλης σαν δούλευα πενήντα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. 

Πάντα σήμαινε πως θα έπρεπε να παιδευτώ σε μποτιλιαρίσματα, σε μπουκωμένους δρόμους, να φτάσω αργά, να χάσω μεροκάματα ή άδειες, να αγχωθώ....κι αν δεν μπορούσα να πάω στη δουλειά θα σήμαινε πως έπρεπε να μιλάω στα τηλέφωνα, να διευθετώ, να προσπαθώ να βγάλω άκρη ή να δώσω βοήθεια σε συναδέλφους που θα φορτώνονταν εκείνη την ημέρα και την δική μου δουλειά...

Στο μεγαλίστικο μυαλό μου...το χιόνι έγινε λάσπη, άγχος, δυσκολία...

Έτσι και τώρα. Τα αγόρια ήταν ευτυχισμένα...κι εγώ ένιωθα μια κάπως παράξενη άγρια χαρά που δεν ήξερα τι να την κάνω...

Αλήθεια χιονίζει....

Στα παιδικά μου μάτια ξύπνησαν μνήμες. Κατερίνη δίπλα στη ξυλόσομπα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο και μετά να τρέχω στα ολόλευκα σοκάκια  μικρούλα με τα παιδιά της γειτονιάς.
Γερμανία! Παιχνίδια με την αδερφή μου. Βόλτες στις παγωμένες λίμνες και  το δάσος και γέλια. Χιονοπόλεμος με τα ξαδέρφια. Έλκηθρο και ώρες με ανεβοκατεβάσματα στα βουναλάκια, με παγωμένα τα χέρια. Βρεγμένοι ως το κόκαλο, με κατακόκκινα μάγουλα και χαρά. Θεέ μου πόση χαρά!

Μα στο μεγαλίστικο μυαλό μου ξεπήδησαν εικόνες προσφύγων, αστέγων, αδέσποτων ψυχών... Ξεπήδησαν αγωνίες. Τι θα γίνει με τη δουλειά μου. Τις συναντήσεις, τις ομάδες, τα σεμινάρια, τον προγραμματισμό.Τι θα χαθεί από όλα αυτά. Τι θα πάει πίσω. Τι θα γίνει με τους σωλήνες, με την θέρμανση, με τις μετακινήσεις...

Ξεπήδησαν πόνοι, ξεπήδησαν ενοχές, ξεπήδησαν φόβοι...

Το μεγαλίστικο μυαλό μου δεν με άφηνε να δω το χιόνι έτσι όπως άξιζε σε εμένα ή στα παιδιά μου. Το μεγαλίστικο μυαλό μου  θύμωσε. Θύμωσε με τον πάγο, με το χιονιά, με το κρύο...

Έτσι χάθηκε μια ημέρα, σε τηλέφωνα, σε διευθετήσεις, σε ακυρώσεις, σε διεκπεραιώσεις, σε προσπάθεια να ανακτήσω τον έλεγχο, έλεγχο, έλεγχο...κι ύστερα έλαβα ένα μήνυμα από τη μαμά μου, που μου έγραφε..."απόλαυσε το πουλάκι μου, δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις..."

...Ανέβηκα στο πατάρι και βρήκα τα ζεστά μου ρούχα κι όχι τα πρόχειρα που φορούσα για να βγω για δυο λεπτά στην αυλή και να τραβήξω μια γρήγορη φωτογραφία. Βρήκα και τα ζεστά ρούχα των παιδιών, μέσα σε κουτιά στοιβαγμένα στις ντουλάπες τους και βγήκα μαζί τους εκεί έξω.

Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα...κι απλά αφέθηκα. Το μεγαλίστικο μυαλό μου, είχε παραδοθεί. 

...Τα αγόρια έπαιζαν. Τα σκυλιά έτρεχαν γύρω μας ευτυχισμένα, χιόνιζε ασταμάτητα και το κρύο ήταν τσουχτερό και τα μάτια μου άρχισαν να βλέπουν όλες τις παιδικές φωτογραφίες. Τα μάτια μου με πήγαν πίσω σε μια αστραπιαία στιγμή κι ήμουν ξανά εκείνο το παιδί, με τα κατακόκκινα μάγουλα.

Με εκείνα τα μάτια Θεέ μου. Τι λαμπερά μάτια! Τα ξαναβρήκα στα μάτια των γιων μου! Σε μια φωτογραφία με το μικρό μου που έπαιζε χιονοπόλεμο με τους φίλους του και μου έστειλε ένας φίλος. "Αυτά τα μάτια τα ξέρω καλά" του έγραψα...

 Στις φωνές και στις τσιρίδες τους. Στο χιονοπόλεμο και στο κυνηγητό. Στο έλκηθρο και στο βούλιαγμα στο παχύ ολοκάθαρο χιόνι! 

...κι εκεί, στο υπέροχο αυτό χάσιμο, χάθηκα...ή μάλλον με ξαναβρήκα!

Ένιωσα μέσα μου αυτή την σιωπή. Την απέραντη σιωπή του χιονιού και ξεπήδησε από εκεί βαθιά μια εμπιστοσύνη.

Η φύση δεχόταν σιωπηλά αυτό που συνέβαινε. Τα πουλιά, τα παγωμένα κλαδιά, το θαμμένο από το χιόνι χώμα. Τα ανεμοδαρμένα δέντρα. Δεχόταν με στωικότητα το τέλος. Τον βαθύ ύπνο. Τον πάγο. Το θάνατο, την απώλεια της ζωής. Δεν αντιστέκονταν. Δεν πάλευαν. Δεν αγωνιούσαν. 

Όλη η φύση ήταν προετοιμασμένη για αυτό που συνέβαινε. 

Το ήξερε. Το περίμενε. Δεν την ξάφνιασε. Ηταν έτοιμη...Έτοιμη, να κλείσει. Να πέσει σε ύπνο βαθύ. Έτοιμη να χάσει, να χαθεί, να κοιμηθεί κι ας μην ξαναξυπνήσει ίδια. Έτοιμη να αποχαιρετήσει κομμάτια της ολοζώντανα...Έτοιμη να σιωπήσει. 

Η φύση όλη καλοδεχόταν αυτή την μαγική σιωπή του χιονιού κι ότι αυτή κουβαλούσε...Πόνο. Τέλος. 

Η φύση αφέθηκε....με εμπιστοσύνη! Γιατί η φύση κουβαλά μέσα της το θάνατο και τη ζωή και το ξέρει...

Ένιωσα ευγνωμοσύνη εκείνο το απέραντο δευτερόλεπτο, σαν  άγγιξα μια στιγμή αιωνιότητας στην χιονονιφάδα που έλιωσε στο χέρι μου.

Τίποτα δεν υπάρχει στη φύση που ζει με την υπόσχεση του παντοτινού. Όλα  ζουν και χαίρονται τη στιγμή τους χωρίς να περιμένουν το αύριο. Χωρίς προσδοκία από κανέναν παρά μόνο από τον εαυτό τους...

Να ζήσουν. Να ανθίσουν. Να χαρούν. Να μοιράσουν...κι ύστερα με τη σειρά τους να χαθούν, να σβηστούν όπως είπε κι ο Ελύτης...Να σβηστούν με γενναιοδωρία...

"Η φύση είναι η πιο αξιόπιστη δασκάλα" όπως λέει κι η αγαπημένη μου Βέτα από το μαγικό Σχολείο της Φύσης.

Έμπιστη...Σοφή!

Εμπιστεύσου...σκέφτηκα. Σταμάτα να αγωνιείς. Να φοβάσαι. Να ψάχνεις απαντήσεις για να ζήσεις μια καλύτερη ζωή. Να ζητάς διαβεβαιώσεις για το αύριο, για να απολαύσεις το σήμερα. Το τώρα. 

Ο κύκλος είναι μέσα σου. Εμπιστεύσου τη φύση, εκείνη ξέρει πως να σε οδηγήσει...Είσαι κομμάτι της.  Κάθε αρχέγονη πληροφορία είναι μέσα σου. 

Εμπιστεύσου τη φύση σου! Εμπιστεύσου εσένα... Άκου! Άκου τη σιωπή. Εκείνη ξέρει...

Ένιωθα το γέλιο να βγαίνει από μέσα μου σαν ποτάμι! Γάργαρο δυνατό, σαν τις τσιρίδες και τα γέλια των παιδιών που ηχούσαν στο κατάλευκο απέραντο σιωπηλό τοπίο...και θυμήθηκα τη μαγική φράση του Καμύ! 

"Στο βάθος του Χειμώνα, τελικά ανακάλυψα ότι μέσα μου υπάρχει ένα ανίκητο καλοκαίρι!"

Ανίκητο αγαπημένοι...

Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που απόλαυσα...απόλαυσα με απόλυτη επίγνωση αυτή την απέραντη γενναιόδωρη σιωπή... Τη σιωπή του χιονιού...

Καλημέρα αγαπημένοι...Αφεθείτε. Εμπιστευθείτε. Απολαύστε...Την καθαρότητα της "σιωπής του χιονιού".
Η φύση δεν φοβάται.Το καλοκαίρι μέσα της είναι ανίκητο. Εκείνη ξέρει...

                                                                                                                                    Κατερίνα

Πρώτη μέρα του χρόνου 2017!!!!

Η αλλαγή του χρόνου μας βρήκε σε ένα πάρτι από αυτά τα δικά μας μιας λατρεμένης μα ποτέ ξεχασμένης δεκαετίας! Με φωτορυθμικά, καπνούς, rock, metal και punk μουσική.Τέρμα τα ηχεία και χορό ατέλειωτο χορό! 

Οι φίλοι αυτοί είναι από εκείνους που συναντάς στα νιάτα σου και κάτι σας ενώνει για πάντα ότι κι αν φέρει η ζωή!
Γνωριζόμαστε πια 20 χρόνια...και τα θρυλικά πάρτι αυτού του ζευγαριού στο σπίτι τους, απλά έχουν μείνει στην ιστορία! Οπότε με μια τέτοια κατάσταση υποδεχθήκαμε το 2017!
Το τραγούδι που έπαιζε τέρμα ήταν το Wonderful world του Armstrong...έτσι για  χαρά και ρομάτζο και μετά τέρμα τα γκάζια και ουρλιαχτά με το it's the end of the world των R.E.M. με μια δόση ειρωνείας και επίγνωσης ταυτόχρονα κι εμείς μικροί και μεγάλοι χοροπηδούσαμε σαν τα αερικά, μέσα σε καπνούς και φώτα κι ήταν η ένταση τόση που δεν άκουγε κανείς κανέναν, παρά μόνο το μέσα του και το φούσκωμα των συναισθημάτων του σε έναν μοναχικό ελεύθερο χορό!....

Αυτό κι αν ήταν πέρασμα στη νέα χρονιά λοιπόν!!!!!κι είχα καιρό πολύ να το ζήσω!

...κι έφυγα με φαρυγγίτιδα από το ξέφρενο πάρτι χωρίς ίχνος φωνής, για τις επόμενες ημέρες! "Η μαμά δεν μπορεί να μιλήσει. Γιουπιιιιι" είπαν τα παιδιά! Γιουπι κι εγώ ...για άλλους λόγους...

Επιστροφή ξημερώματα πεθαμένοι από την κούραση μα γεμάτοι...κι έτοιμοι να τον υποδεχθούμε, κερνώντας τον ένα πιάτο με τα ταπεινά σπιτικά κουλουράκια μας....Τόσο μικρό ευχαριστώ για μια τόσο μεγάλη επίσκεψη!

Θα έρθει;

Κοιμήθηκαν μαζί στο ίδιο κρεββάτι. Όπως τότε που ήταν μικρούλια....Τώρα μετά βίας χωρούν μα στριμώχτηκαν και τους ακούγαμε να γελάνε και να ονειρεύονται  ψιθυριστά...κι ήταν αυτός ο ψίθυρος γεμάτος συγκίνηση. Όλα τα φωτάκια αναμμένα στα δωμάτια μας...Μια γιορτινή  φιέστα γεμάτη με μια θλίψη. Γεμάτη με αντίο....Ποτέ δεν ξέρω τι είναι πιο μεγάλο μέσα μου τη μέρα αυτή. Το αντίο ή το καλοσώρισμα....

....ξυπνήσαμε με τα χαμηλόφωνα γελάκια...."ήρθε ...μαμά ήρθε"....

Πάντα αυτή η χαρά είναι τόσο ξεχωριστή. Ακόμη και τώρα...που όλοι είμαστε αρκετά μεγάλοι για να ξέρουμε! Μα ποτέ, ποτέ αρκετά μεγάλοι για να μην πιστεύουμε!
Είχε ένα δώρο για τον καθένα. Και κάρτες για τον καθένα και λόγια αγάπης για τον καθένα....τι γενναιόδωρος! Κι εκείνοι οι μικρούληδες....είχαν αφήσει μια όμορφη χειροποίητη κάρτα για εμάς, με τρισδιάστατα σχέδια κι ευχές για  αγάπη και να μην αφήνουμε την κούραση να μας χαλάει το κέφι και να μας παίρνει τη χαρά..."μαμά και μπαμπά...να γελάτε"....έγραφε η κάρτα με τα άτσαλα παιδικά γράμματα! Θα γελάμε λοιπόν....

Πρώτη μέρα του χρόνου...έξω παγωνιά κι ο ήλιος έμπαινε στο ζεστό δωμάτιο κι ήταν η αντανάκλαση του θαρρείς, γεμάτη χρυσάφι.

Παντού πεταμένα χαρτιά περιτυλίγματος. Σοκολάτες κι αρκουδάκια λούτρινα που όσο κι αν μεγάλωσαν αγαπούν.

Το τρένο κάτω από το δέντρο που κάθε χρόνο κουβαλά ευχές, στολίδια και κουκουνάρια στη χώρα του Ποτέ που ζουν τα παιδικά όνειρα και το μικρό βαγονάκι που κάθε χρόνο είναι αλλιώτικο και ο αγαπημένος Άγιος δεν ξεχνά να φέρνει στο σπίτι μας κάθε χρονιά ανεξαιρέτως...

Τα γκυ της αγάπης, κρεμασμένα όπως κάθε χρόνο πάνω από τα κεφάλια μας....έτσι για να μας εμπνέουν για ρομαντικά "αμερικάνικα", ζουμερά φιλιά, στην αρχή κάθε χρόνου!

Το σπίτι φωτισμένο κι όμορφο, γεμάτο μουσική και γαλήνη, μέσα μας γύρω μας...κι εγώ με το αγόρι στην κουζίνα να μαγειρεύουμε το πιο αγαπημένο γεύμα της χρονιάς. Αυτό που το περιμένουμε πάντα με λαχτάρα!
Ζεστή  μανιταρόσουπα για ξεκίνημα. Φρεσκοψημένα σπιτικά ψωμάκια. Εξωτικές σαλάτες με ρόδια, ανανά και εσπεριδοειδή. Γλυκοπατάτες και αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς μελωμένα κι έτοιμα να συνοδέψουν το πιάτο μας...Γεύσεις που τις περιμένουμε μια ολόκληρη χρονιά.

Το τραπέζι στρώνεται με  τελετουργικό πάντα τρόπο. Θα βγουν τα κρυστάλλινα ποτήρια του γάμου που έλεγαν οι γιαγιάδες. Οι πορσελάνες της προίκας μου....Τα καλά λινά τραπεζομάντηλα και τα ασημικά δώρα της γιαγιάς...γελάω σαν τα σκέφτομαι μα είναι έτσι. Όλα αυτά που σαν μας χαρίστηκαν χρόνια πριν στο γάμος μας, μας φαινόταν παράταιρα γιατί θεωρούσαμε πως ήμασταν πολύ μοντέρνοι για αυτά!

Μα τώρα πια όλα αυτά τα λίγο πιο βαριά, λίγο πιο επίσημα...αυτά που συνήθως είναι κλεισμένα στα ντουλάπια γίνονται πρωταγωνιστές και το αγαπώ αυτό!
Τα αντικείμενα παίρνουν αξία μόνο αν τους την δώσεις...Είναι εκεί για να πλαισιώνουν τη χαρά κι όχι για να την δημιουργούν....
Όλα αυτά τα αντικείμενα κουβαλούν μέσα τους τις μάνες τις γιαγιάδες και τις θειάδες μας που μας τα χάρισαν τότε στο γάμο μας κι εμείς στραβομουτσουνιάζαμε "καλά ρε γιαγιά τι μαχαιροπήρουνα είναι αυτά; ο κόμης Δράκουλας θα φάει;"...
Κάποιες δεν ζουν πια κι εμείς μάθαμε να αγαπάμε τα ασημένια μαχαιροπήρουνα του κόμη Δράκουλα της γιαγιάς και τα χρυσοστόλιστα ποτήρια της θείας που μας έκαναν τότε να γελάμε ή τα κεντητά πετσετάκια της μαμάς που ήθελα να αντικαταστήσω με χαρτοπετσέτες "για ευκολία ρε μαμά"...μα αυτές ήξεραν καλύτερα! Πάντα αυτές ξέρουν καλύτερα...
Πως να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή χωρίς λίγη χρυσόσκονη στα γιορτινά τραπέζια;

Κι είναι σαν αυτή την πρώτη μέρα του χρόνου να καθόμαστε σε ένα τραπέζι, γεμάτο μνήμες λατρεμένων γυναικών...μαζί με την αγάπη τους που δεν μπόρεσε να ξεφτίσει ο χρόνος ή η έλλειψη τους!

Η βασιλόπιτα στολισμένη κι έτοιμη να περιμένει τη σειρά της!

Σε μια γωνιά το κεράκι της αδερφής μου.

Μικρό γούρι για τη νέα χρονιά και τα καρυδάκια της σοφίας που κρύβουν ένα μικρό σοφό ρητό για να συντροφεύσει τον καθένα μας στη νέα χρονιά. Φέτος πασπαλισμένα με ασημόσκονη για τα όνειρα.

...κι όλα έγιναν όπως πάντα. Τα γέλια, οι ευχές τα τσουγκρίσματα με τα αγόρια. Οι συζητήσεις που έχουν πια άλλη χροιά μιας και μεγάλωσαν και συμμετέχουν αλλιώς.

Τα χαριτωμένα δωράκια στο πιάτο του καθενός. Μικρά μα με μεγάλες δηλώσεις....

 Οι γεύσεις, η μικρή αίσθηση πολυτέλειας και φροντίδας, οι μνήμες, οι σκιές...όλα εκεί όλα μαζί μας!

...κι ύστερα όσο το φως στράγγιζε και το δωμάτιο γέμισε σκιές...έπεσε ανάμεσα μας εκείνη η μικρή σιωπή. Αυτή που νιώθεις σαν όλα τα είπαμε  κι όλα τα κάναμε κι είμαστε πια γεμάτοι κι ήρεμοι με μια απλότητα σχεδόν βρεφική...

Η βασιλόπιτα γλυκιά. Ο καφές μυρωδάτος και πια όλου στους καναπέδες να κρατούν αγκαλιά τα νέα τους παιχνίδια... Τα κεριά αναμμένα όλο το βράδυ όπως κάθε φορά. Σαν καντήλια...Για το καλό, για το φως της γαλήνης που σκορπίζουν μαζί με τα λαμπάκια.

Η επόμενη μέρα με βρήκε να πίνω τον μοναχικό μου πρωινό καφέ...παρέα με ένα κομμάτι βασιλόπιτα με μυρωδιά και γεύση πορτοκαλιού και λεμονιού. Γλύκα κι οξύτητα μαζί, που σαν συνδυαστούν σου χαρίζουν μια έκρηξη στο στόμα! όπως και τα συναισθήματα στη ζωή!

Το πρωινό παγωμένο.Το σπίτι σιωπηλό. Η πρώτη μέρα του χρόνου πέρασε...Κι ήταν μαγική. Γεμάτη ευλογία όπως κάθε χρόνο. Κι εκεί στην μοναχική μου στιγμή έκανα τις ευχές που κάνω κάθε χρόνο..σαν μια συμφωνία με κάθε νέα χρονιά.."Τίποτε να μην φέρεις, μόνο να μην πάρεις."

....κι όλα θα τα μπορέσουμε, θα τα παλέψουμε, θα τα κερδίσουμε μαζί!
Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου και δεν το αφήνουμε. Μην φοβηθεί κανείς. Μην ξεχαστεί κανείς. Μην χαθεί κανείς...Κανείς μόνος κανείς ξεχασμένος, κανείς εγκαταλελειμμένος κι αυτή τη χρονιά Είμαστε μαζί. Είμαστε ομάδα!

Ξημέρωσε το αύριο...κι είναι παγωμένο κι όμορφο πολύ!

Καλή χρονιά αγαπημένοι. Ευτυχισμένο το 2017! Κανείς μόνος. Είμαστε ομάδα. Μην το ξεχνάτε!
Με αγάπη η οικογένεια ΚαΠα