Η Σιωπή του Χιονιού...

Άρχισε να χιονίζει...ξαφνικά κι αναπάντεχα ενώ ο άνεμος σφύριζε πάνω από τα δέντρα...Δεν μπορούσα να το φανταστώ πως θα μπορούσε να χιονίζει με τέτοιον αέρα, πόσο μάλλον να το στρώσει...κι όμως...

Το χιόνι το αγαπώ, όπως νομίζω ο καθένας που το έχει βιώσει με ασφάλεια. Το χιόνι βγάζει μνήμες παιδικές. Ξεχασμένες. Γέλια παγωμένα και κατακόκκινα μάγουλα...Στη δική μας γενιά...

Γιατί στις παλιότερες γενιές σήμαινε άλλα, σκληρά...

Όμως εμείς είμαστε από τους τυχερούς και το χιόνι κρύβει παιδική ξεγνοιασιά και μιας κι είναι συνδεδεμένο με τα Χριστούγεννα...η αίσθηση είναι απόλυτη μέσα μου! Το χιόνι έχει αγάπη!

Τώρα πια το χιόνι είναι σπάνιο και στο μεγαλίστικο μυαλό μου πάντα φέρνει μπελάδες...

Πάντα πρέπει να δω τι θα κάνω με τη δουλειά.  Παλιότερα πως θα φτάσω στο χαοτικό κέντρο ή στην άλλη άκρη της πόλης σαν δούλευα πενήντα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. 

Πάντα σήμαινε πως θα έπρεπε να παιδευτώ σε μποτιλιαρίσματα, σε μπουκωμένους δρόμους, να φτάσω αργά, να χάσω μεροκάματα ή άδειες, να αγχωθώ....κι αν δεν μπορούσα να πάω στη δουλειά θα σήμαινε πως έπρεπε να μιλάω στα τηλέφωνα, να διευθετώ, να προσπαθώ να βγάλω άκρη ή να δώσω βοήθεια σε συναδέλφους που θα φορτώνονταν εκείνη την ημέρα και την δική μου δουλειά...

Στο μεγαλίστικο μυαλό μου...το χιόνι έγινε λάσπη, άγχος, δυσκολία...

Έτσι και τώρα. Τα αγόρια ήταν ευτυχισμένα...κι εγώ ένιωθα μια κάπως παράξενη άγρια χαρά που δεν ήξερα τι να την κάνω...

Αλήθεια χιονίζει....

Στα παιδικά μου μάτια ξύπνησαν μνήμες. Κατερίνη δίπλα στη ξυλόσομπα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο και μετά να τρέχω στα ολόλευκα σοκάκια  μικρούλα με τα παιδιά της γειτονιάς.
Γερμανία! Παιχνίδια με την αδερφή μου. Βόλτες στις παγωμένες λίμνες και  το δάσος και γέλια. Χιονοπόλεμος με τα ξαδέρφια. Έλκηθρο και ώρες με ανεβοκατεβάσματα στα βουναλάκια, με παγωμένα τα χέρια. Βρεγμένοι ως το κόκαλο, με κατακόκκινα μάγουλα και χαρά. Θεέ μου πόση χαρά!

Μα στο μεγαλίστικο μυαλό μου ξεπήδησαν εικόνες προσφύγων, αστέγων, αδέσποτων ψυχών... Ξεπήδησαν αγωνίες. Τι θα γίνει με τη δουλειά μου. Τις συναντήσεις, τις ομάδες, τα σεμινάρια, τον προγραμματισμό.Τι θα χαθεί από όλα αυτά. Τι θα πάει πίσω. Τι θα γίνει με τους σωλήνες, με την θέρμανση, με τις μετακινήσεις...

Ξεπήδησαν πόνοι, ξεπήδησαν ενοχές, ξεπήδησαν φόβοι...

Το μεγαλίστικο μυαλό μου δεν με άφηνε να δω το χιόνι έτσι όπως άξιζε σε εμένα ή στα παιδιά μου. Το μεγαλίστικο μυαλό μου  θύμωσε. Θύμωσε με τον πάγο, με το χιονιά, με το κρύο...

Έτσι χάθηκε μια ημέρα, σε τηλέφωνα, σε διευθετήσεις, σε ακυρώσεις, σε διεκπεραιώσεις, σε προσπάθεια να ανακτήσω τον έλεγχο, έλεγχο, έλεγχο...κι ύστερα έλαβα ένα μήνυμα από τη μαμά μου, που μου έγραφε..."απόλαυσε το πουλάκι μου, δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις..."

...Ανέβηκα στο πατάρι και βρήκα τα ζεστά μου ρούχα κι όχι τα πρόχειρα που φορούσα για να βγω για δυο λεπτά στην αυλή και να τραβήξω μια γρήγορη φωτογραφία. Βρήκα και τα ζεστά ρούχα των παιδιών, μέσα σε κουτιά στοιβαγμένα στις ντουλάπες τους και βγήκα μαζί τους εκεί έξω.

Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα...κι απλά αφέθηκα. Το μεγαλίστικο μυαλό μου, είχε παραδοθεί. 

...Τα αγόρια έπαιζαν. Τα σκυλιά έτρεχαν γύρω μας ευτυχισμένα, χιόνιζε ασταμάτητα και το κρύο ήταν τσουχτερό και τα μάτια μου άρχισαν να βλέπουν όλες τις παιδικές φωτογραφίες. Τα μάτια μου με πήγαν πίσω σε μια αστραπιαία στιγμή κι ήμουν ξανά εκείνο το παιδί, με τα κατακόκκινα μάγουλα.

Με εκείνα τα μάτια Θεέ μου. Τι λαμπερά μάτια! Τα ξαναβρήκα στα μάτια των γιων μου! Σε μια φωτογραφία με το μικρό μου που έπαιζε χιονοπόλεμο με τους φίλους του και μου έστειλε ένας φίλος. "Αυτά τα μάτια τα ξέρω καλά" του έγραψα...

 Στις φωνές και στις τσιρίδες τους. Στο χιονοπόλεμο και στο κυνηγητό. Στο έλκηθρο και στο βούλιαγμα στο παχύ ολοκάθαρο χιόνι! 

...κι εκεί, στο υπέροχο αυτό χάσιμο, χάθηκα...ή μάλλον με ξαναβρήκα!

Ένιωσα μέσα μου αυτή την σιωπή. Την απέραντη σιωπή του χιονιού και ξεπήδησε από εκεί βαθιά μια εμπιστοσύνη.

Η φύση δεχόταν σιωπηλά αυτό που συνέβαινε. Τα πουλιά, τα παγωμένα κλαδιά, το θαμμένο από το χιόνι χώμα. Τα ανεμοδαρμένα δέντρα. Δεχόταν με στωικότητα το τέλος. Τον βαθύ ύπνο. Τον πάγο. Το θάνατο, την απώλεια της ζωής. Δεν αντιστέκονταν. Δεν πάλευαν. Δεν αγωνιούσαν. 

Όλη η φύση ήταν προετοιμασμένη για αυτό που συνέβαινε. 

Το ήξερε. Το περίμενε. Δεν την ξάφνιασε. Ηταν έτοιμη...Έτοιμη, να κλείσει. Να πέσει σε ύπνο βαθύ. Έτοιμη να χάσει, να χαθεί, να κοιμηθεί κι ας μην ξαναξυπνήσει ίδια. Έτοιμη να αποχαιρετήσει κομμάτια της ολοζώντανα...Έτοιμη να σιωπήσει. 

Η φύση όλη καλοδεχόταν αυτή την μαγική σιωπή του χιονιού κι ότι αυτή κουβαλούσε...Πόνο. Τέλος. 

Η φύση αφέθηκε....με εμπιστοσύνη! Γιατί η φύση κουβαλά μέσα της το θάνατο και τη ζωή και το ξέρει...

Ένιωσα ευγνωμοσύνη εκείνο το απέραντο δευτερόλεπτο, σαν  άγγιξα μια στιγμή αιωνιότητας στην χιονονιφάδα που έλιωσε στο χέρι μου.

Τίποτα δεν υπάρχει στη φύση που ζει με την υπόσχεση του παντοτινού. Όλα  ζουν και χαίρονται τη στιγμή τους χωρίς να περιμένουν το αύριο. Χωρίς προσδοκία από κανέναν παρά μόνο από τον εαυτό τους...

Να ζήσουν. Να ανθίσουν. Να χαρούν. Να μοιράσουν...κι ύστερα με τη σειρά τους να χαθούν, να σβηστούν όπως είπε κι ο Ελύτης...Να σβηστούν με γενναιοδωρία...

"Η φύση είναι η πιο αξιόπιστη δασκάλα" όπως λέει κι η αγαπημένη μου Βέτα από το μαγικό Σχολείο της Φύσης.

Έμπιστη...Σοφή!

Εμπιστεύσου...σκέφτηκα. Σταμάτα να αγωνιείς. Να φοβάσαι. Να ψάχνεις απαντήσεις για να ζήσεις μια καλύτερη ζωή. Να ζητάς διαβεβαιώσεις για το αύριο, για να απολαύσεις το σήμερα. Το τώρα. 

Ο κύκλος είναι μέσα σου. Εμπιστεύσου τη φύση, εκείνη ξέρει πως να σε οδηγήσει...Είσαι κομμάτι της.  Κάθε αρχέγονη πληροφορία είναι μέσα σου. 

Εμπιστεύσου τη φύση σου! Εμπιστεύσου εσένα... Άκου! Άκου τη σιωπή. Εκείνη ξέρει...

Ένιωθα το γέλιο να βγαίνει από μέσα μου σαν ποτάμι! Γάργαρο δυνατό, σαν τις τσιρίδες και τα γέλια των παιδιών που ηχούσαν στο κατάλευκο απέραντο σιωπηλό τοπίο...και θυμήθηκα τη μαγική φράση του Καμύ! 

"Στο βάθος του Χειμώνα, τελικά ανακάλυψα ότι μέσα μου υπάρχει ένα ανίκητο καλοκαίρι!"

Ανίκητο αγαπημένοι...

Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που απόλαυσα...απόλαυσα με απόλυτη επίγνωση αυτή την απέραντη γενναιόδωρη σιωπή... Τη σιωπή του χιονιού...

Καλημέρα αγαπημένοι...Αφεθείτε. Εμπιστευθείτε. Απολαύστε...Την καθαρότητα της "σιωπής του χιονιού".
Η φύση δεν φοβάται.Το καλοκαίρι μέσα της είναι ανίκητο. Εκείνη ξέρει...

                                                                                                                                    Κατερίνα