Η καρδιά του φετινού Χειμώνα!

Δυο χρόνια πριν έγραφα μια παρόμοια ανάρτηση με τον ίδιο τίτλο κι αυτή την ίδια φωτογραφία με άλλο φόντο...Τότε απόκοσμο μέσα στην ομίχλη. Φέτος κατάλευκο μέσα στο χιονιά.

Ο Γενάρης είναι ζόρικος μήνα. Βαρετός. Σαν να έχεις μπροστά σου ολόκληρη τη διαδρομή ενός νέου ταξιδιού και σε πιάνει δέος.
Ξέρεις πως θα περάσεις και καλά ξέρεις πως θα είναι και δύσκολα, δεν ξέρεις τι σε περιμένει στο ταξίδι αυτό παρά μόνο ελπίζεις και φαντάζεσαι. Μα εσύ στέκεσαι στην αφετηρία και βλέπεις μπροστά σου ένα φιδογυριστό μονοπάτι που χάνεται κάπου στο βάθος της διαδρομής. Ξέρεις πως έχει πολύ ανήφορο. Πολύ ταλαιπώρια. Πολύ χαρά. Πολλές εκπλήξεις...

Μα και πάλι μα...τώρα στεκόμαστε μπροστά εκεί στο ξεκίνημα και κάνει κρύο κι έχει υγρασία κι ο Γενάρης είναι μουντός χωρίς καθόλου υποσχέσεις. Τίποτα. 

Προσπαθούμε λοιπόν να βρούμε νόημα.Να προσθέσουμε λίγη ουσία στον απίθανα δύσκολο αυτό μήνα...Χρόνια τώρα νιώθω πως η εποχή που έχω μπροστά μου είναι κάθε φορά η αγαπημένη μου...εκτός από αυτή. Ο Γενάρης κι ο Φλεβάρης είναι μήνες για εμένα δύσκολοι...Οι δυσκολότεροι!

Οι καθημερινές είναι βαριές, τα πρωινά παγωμένα και οι μέρες μικρές και συμπυκνωμένες. Και σαν φτάνει το Σαββατοκύριακο, κρατιόμαστε και πάλι από στιγμές και προχωράμε. 

Έτσι τις προάλλες μείναμε μόνοι με τον μικρό στο σπίτι. 

Κυριακάτικο πρωινό που ξεκίνησε με έναν ωραίο ζεστό καφέ στην κούπα που αγάπησα δώρο του τρελού αγοριού, λίγα από τα  λατρεμένα κουλουράκια βουτύρου της Αθηνάς μου που έχω καταφέρει να σώσω  από τα μικρά καθάρματα και παρέα με ένα παραμυθοβιβλίο που λάτρεψα κι ένα μαγικό τετράδιο που γεμίζει με τις σκέψεις μου...όλα δώρα από τα πιο αγαπημένα μου! Έξω όλα χλωμά. Σιωπηλά και μέσα απλότητα και γαλήνη.

Τα χιόνια είχαν σχεδόν λιώσει και του ζήτησα να βγούμε μια βόλτα στη ρεματιά κοντά στο σπίτι για να μαζέψουμε κλαδιά τριανταφυλλιάς για το βάζο. Μου έκανε τη χάρη παρόλο που βαριόταν. Το πρώτο που αντίκρισε βγαίνοντας από το σπίτι είναι ο λιωμένος μας χιονάνθρωπος που έστεκε για πάνω από τρεις ημέρες εκεί στο ανήλιο χωράφι. Τα μάτια του...πόση θλίψη είχαν σαν να έχασε έναν φίλο... "Πάει" ψιθύρισε "έλιωσε"...

Είπε το αντίο του στην λασπωμένη πια μάζα χιονιού που πριν λίγο ήταν μια χαρούμενη κατάλευκη φιγούρα και συνεχίσαμε την βόλτα μας με σκυφτό το κεφάλι...κι ήταν η βόλτα μας αυτή υπέροχα ανακουφιστική. 

Είχε έναν παγωμένο ήλιο και φυσούσε  ελαφρά. Η ρεματιά σιωπηλή εκτός από τα τεράστια χοντρά κλαδιά που έτριζαν στον άνεμο. Απίθανος ήχος. Ο μικρός έμεινε σιωπηλός με τεντωμένα αυτιά κι ορθάνοιχτα μάτια. Πρώτη φορά άκουγε το τρίξιμο αυτό των ψηλών κορμών και στην αρχή τρόμαξε...

Ηταν όμορφα πολύ αν και δεν βρήκαμε ούτε ένα κλαδάκι με καρπούς. Ηταν τόσο το χιόνι τις μέρες αυτές που τα πουλιά τσάκισαν τα πάντα πάνω από τη γη...Χαλάλι.

Έκοψα λίγα τσαλιά με κοκκινωπό χρώμα που μ'αρέσουν πολύ και ένα κλαδί χειμωνανθού και γυρίσαμε σπίτι να ετοιμάσουμε το Κυριακάτικο τραπέζι. 

Μετά από την κρύα βόλτα λοιπόν η σούπα μας ενθουσίασε..το ίδιο και τα μικρά γρήγορα γλυκάκια... Κρέμα σιμιγδαλιού και  μικρά σουφλέ σοκολάτας...χτυπούσαμε παλαμάκια από ενθουσιασμό!

Τι απλές υπέροχες γεύσεις!

Ο χειμωνανθός με την τρυφερή όψη και μυρωδιά στόλισε το τραπέζι μας. Το κλαδάκια μπήκαν στο βάζο και ένα κλαδάκι με καρπούς τριανταφυλλιάς που κατάφερα και βρήκα στόλισε το στεφάνι στο κέντρο του σαλονιού μας... Μια μουντή ομορφιά γέμισε το χειμωνιάτικο σπίτι...

Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν οι Γενάρηδες  κι οι Φλεβάρηδες της νιότης μου και δεν θυμάμαι. Σαν να μην έχω καμία μνήμη από τους δυο αυτούς μήνες. Σαν όλη η μνήμη μου να είναι συγκεντρωμένη σε Χριστούγεννα και Καλοκαίρια! Τι κρίμα!!! 

Εκτός από το 1995...και εκείνο το Γενάρη που γνώρισα κι αγάπησα ένα τρελό αγόρι...Σαν η ζωή να μου χάρισε μια θέρμη, έναν έρωτα, μέσα στην καρδιά του Χειμώνα, γιατί εκεί βρισκόμαστε στην καρδιά του Χειμώνα!

Κι έχει η καρδιά αυτή πάγο και σκοτεινιά μα εκεί στο βάθος...ένα χρυσό, κατάχρυσο λουλουδάκι ανθίζει κι έχει την μυρωδιά του λεμονιού και της καθαρότητας. Μέσα στην καρδιά του Χειμώνα, ζει ένας πανέμορφος ολάνθιστος Χειμωνανθός που αντέχει στο κρύο και το χιονιά...γιατί ζει μέσα του ένα ανίκητο καλοκαίρι....

Ένας έρωτας...

Καλημέρα αγαπημένοι....Κάποιοι ξεκινάμε. Κάποιοι απλά συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε ξεκινήσει! Σε όποιο σημείο κι αν βρίσκεστε, καλή δύναμη!

                                                                                                                       Κατερίνα