Η σχέση μας είναι παιδί!

Παρατάει το χέρι του με ένταση στη μέση του δρόμου και περπατά γρήγορα μπροστά του. Εκείνος μένει για λίγο σύξυλος. Μετά την ακολουθεί με έντονο βήμα. Την προλαβαίνει και την σταματά. "Φύγε." Του λέει έντονα. "Δεν καταλαβαίνεις!"

"Τι να καταλάβω γαμώτο" απαντά εκείνος έντονα. "Αυτό είναι το πρόβλημα." Λέει εκείνη ακόμη πιο έντονα. 

"Το οτι δεν έχεις καταλάβει ακόμη, τι πρέπει να καταλάβεις..."

"Ρε συ θα με τρελάνεις."

Απαντά  εκείνος και φαίνεται τελείως μπερδεμένος. Τώρα πια μιλούν έντονα. Ακούγονται όχι μόνο από εμένα που είμαι κοντά και τους παρακολουθώ διακριτικά, μα κι από τους τριγύρω.

Οι κινήσεις τους πια είναι έντονες και κεφάλια γυρνούν να τους κοιτάξουν με περιέργεια. Κι εκεί στη μέση του δρόμου σαν να είναι μόνο οι δυο τους λογομαχούν...προσπαθούν να γίνουν κατανοητοί, προσπαθούν να βρουν άκρη,  να τραβήξουν ο ένας την προσοχή του άλλου...

Εκείνη περπατά, σταματά, κάνει να φύγει, ξαναγυρνά. Κουνά τα χέρια του μιλά με ένταση. Εκείνος την κοιτά προσπαθεί να καταλάβει, προσπαθεί να την ακουμπήσει...

Αγαπιούνται φαίνεται τόσο έντονα το πόσο αγαπιούνται...

Μα είναι θυμωμένοι. Μπερδεμένοι. Κουρασμένοι....εκείνη γυρίζει αποφασιστικά πια να φύγει, εκείνος πίσω της την προλαβαίνει ξανά, τη σταμάτα, την γυρίζει και σκύβει το κεφάλι του κοντά στο δικό της.

Της μιλά σιγανά. Εκείνη ξαφνικά αρχίζει να κλαίει...κλαίει πια γοερά κι εκείνος τη σφίγγει.Τη σφίγγει τρυφερά και φιλά τα μαλλιά της...

Ήθελα να ακουστεί ένα δυνατό χειροκρότημα. Δυνατό σαν το happy end στις αμερικάνικες ταινίες...Φούσκωσα από χαρά...

Ηταν τόσο πραγματική αυτή η σκηνή. Την είχα ζήσει τόσες φορές. Θα μπορούσα να είμαι εγώ...

Εγώ στα 20 εγώ στα 25 εγώ στα 30, εγώ στα 45, εγώ, εγώ, εγώ...το'χω ζήσει αυτό άπειρες άπειρες φορές...Αυτό το... "δεν καταλαβαίνεις"...που πίσω από αυτό κρύβεται μια τεράστια αγωνία και μια κλειστή πόρτα...όχι απαραίτητα η δική του... 

Τέτοιες μέρες εικοσιδύο χρόνια πριν ήρθαμε κοντά με το τρελό αγόρι...Τέτοιες μέρες γίναμε ζευγάρι κι άρχισαν τα όργανα! Άλλοτε βιολιά κι άλλοτε ταμπούρλα. Άλλοτε ερωτικές μελωδίες κι άλλοτε πολεμικοί παιάνες.

Τώρα εικοσιδύο χρόνια μετά κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι πως μια σχέση επιτυχημένη δεν είναι σώνει και καλά μια σχέση που αντέχει...Η αντοχή δεν είναι επιτυχία εδώ...Το ότι μένουμε μαζί δεν σημαίνει πως πετύχαμε. Το ότι δεν χωρίζουμε δεν σημαίνει πως είμαστε καλά και θα πάρουμε το παράσημο της υπομονής...

Όχι σε μια σχέση η επιτυχία δεν μετριέται με την αντοχή...ξέρω πολλά ζευγάρια που αντέχουν, χωρίς λόγο! 

Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύτιμη για να αντέχεις σε μια κούφια σχέση...για τα παιδιά, για τους συγγενείς, για τη μοναξιά, για τα λεφτά...δικαιολογίες υπάρχουν πολλές και σίγουρα αληθινές...μα όχι αρκετά δυνατές κατά τη γνώμη μου για να ορίσουν το μέλλον της ζωής των ανθρώπων.

Μια σχέση για εμένα βαδίζει σε καλό δρόμο όταν μπορούμε κι οι δυο να αλλάζουμε. Όταν κοιτάζω δίπλα μου και μαθαίνω να αναγνωρίζω τις ανάγκες του συντρόφου μου κι αλλάζω. Αλλάζω εμένα. Γιατί αυτό έχει ανάγκη η σχέση. Αυτό έχει ανάγκη ο σύντροφος. Αυτό έχω ανάγκη εγώ...

Η αλλαγή κι όχι η προσαρμοστικότητα είναι το ζητούμενο στη ζωή!

Η προσαρμογή είναι σημαντική κι ανακουφιστική ως διαδικασία στην αρχή,  μα το ζητούμενο είναι η αλλαγή.
Γιατί αλλαγή σημαίνει συνειδητοποίηση. Αλλαγή σημαίνει αποδοχή. Ευθύνη. Ελευθερία.

Αν δεν μπορείς να αλλάξεις σε μια σχέση πιθανά να σημαίνει πως αντιστέκεσαι, πως δεν αποδέχεσαι, πως δεν αναγνωρίζεις, την ίδια σου την ανάγκη για αλλαγή...

Δεν είμαι σε θέση να ορίσω τι σημαίνει επιτυχία σε μια σχέση...Δεν ξέρω καν, αν υπάρχει αυτό! 

Έχω ακόμη πολλά να δω και να μάθω. Έχω ελπίζω ακόμη δρόμο μπροστά μου να ανακαλύψω και να αναρωτηθώ...

Απλά οι ιστορίες που ακούω,  με συγκινούν τόσο και με πονούν γιατί βλέπω ανθρώπους ταμπουρωμένους. Τραυματισμένους. Τρομαγμένους.

Να μπαίνουν σε μια σχέση με τις πληγές και τα τείχη τους και να μην τα ρίχνουν ποτέ ακόμη κι όταν βλέπουν πως προκαλούν πόνο, όλεθρο. Βλέπω ανθρώπους να πονούν ο ένας τον άλλον ζητώντας απλά προσοχή...κι ο φόβος που συχνά ονομάζουν εγωισμό να τους κάνει απρόσωπους, βουβούς, απόμακρους, πληγωμένους, θυμωμένους...θύματα του εαυτού τους.

"Σε μια σχέση ο εγωισμός σου μπορεί να γίνει σφουγγαρόπανο...Δεν πειράζει. Δεν σημαίνει πως εσύ είσαι σφουγγαρόπανο, ούτε βέβαια πως ο άλλος σε έκανε σφουγγαρόπανο. κανείς δεν μπορεί να σε κάνει κάτι που δεν είσαι..."

Λέω συχνά στον εαυτό μου...Το ότι κάνεις τον εγωισμό σου σφουγγαρόπανο, δεν σημαίνει πως είσαι αδύναμος, πως ο άλλος έχει το πάνω χέρι, πως παραδίνεις τα όπλα, πως ο άλλος θα σε εκμεταλλευτεί....κι όλα αυτά τα τρομακτικά. Ακριβώς γιατί η σχέση δεν είναι πόλεμος, παρόλο που εμπεριέχει μάχες! 

Μάχη σε μια σχέση σημαίνει αναμέτρηση, αναγνώριση και δεν έχει απαραίτητα ως στόχο τη νίκη, παρά τη γνωριμία...το μέτρημα...

Ο πρώτος όρος σαν μπαίνει κανείς σε μια ομαδική θεραπευτική δομή, είναι "ακούω και δέχομαι"...όχι τυχαία. Μπορεί να ακούγεται δύσκολο και παράλογο αλλά αυτές οι μικρές λέξεις κρύβουν δύναμη μεγάλη. 

Γιατί αν μπορείς να ακούς και να δέχεσαι...σημαίνει πως  βάζεις στην άκρη το μεγάλο εγώ σου και μπορείς να αλλάζεις και αυτή η αλλαγή δεν έχει στόχο την απόσταση ανάμεσα μας, μα το να έρθουμε κοντά...κι αν κάποιος αλλάζει πιο γρήγορα από τον άλλο δεν πειράζει, δεν κάνουμε αγώνα δρόμου, ούτε διαγωνισμό συναισθηματικής ευστροφίας... Άλλωστε ο στόχος είναι το εμείς!

Άντρες και γυναίκες, είμαστε από τη φύση φτιαγμένοι τόσο διαφορετικοί και ακριβώς  αυτή η διαφορετικότητα, σε μια σχέση είναι σημαντικό να γίνει γέφυρα κι όχι τείχος. Η κάθε αλλαγή είναι ευκαιρία....

Κοιτώντας πίσω εικοσιδύο χρόνια πια...μπορώ να θεωρήσω πως φτάσαμε μακριά κι ήταν ο δρόμος όμορφος και δύσκολος πολύ  κι αυτό που μας έφτασε ως εδώ δεν ήταν η υπομονή μας. Άλλωστε εγώ δεν φημίζομαι για αυτό το προσόν!

Κοιτάζοντας πίσω βλέπω πως το αγόρι που αγάπησα,  δεν είναι ο άντρας που παντρεύτηκα...και πως ο άντρας που παντρεύτηκα απέχει πολύ από τον άντρα που έχω δίπλα μου. Ευτυχώς, παρόλο που μου λείπει εκείνο το εικοσοιπεντάχρονο τρελόπαιδο!

Κοιτάζοντας πίσω και κρίνοντας πια τον εαυτό μου σκέφτομαι πως οι άνθρωποι, οφείλουμε να σμιλευτούμε από μια σχέση. Να αφεθούμε, να αλλάξουμε, να προκαλέσουμε την αλλαγή του άλλου και να αντέξουμε, τον πόνο της αλλαγής αυτής όπως και να καλοδεχτούμε τα δώρα της.

Είκοσι δύο χρόνια! Πέρασαν κιόλας εικοσιδύο χρόνια κι όσο κι αν άλλαξε...εγώ στα μάτια του βλέπω το τρελό μου αγόρι. 

Είκοσι δύο χρόνια πέρασαν και δεν είμαι πια το κορίτσι που αγάπησε...άλλαξα τόσο πολύ μέσα κι έξω...πως θα μπορούσα να μην είχα αλλάξει με τόσα που μας έστειλε η ζωή...

Πονά αυτή η αλλαγή, μα είναι και ανακουφιστική!

....και σαν μιλώ με νέους ανθρώπους που αγωνιούν μέσα σε φρέσκες κι άγουρες ακόμη σχέσεις θέλω να τους ζητήσω να ηρεμήσουν να σταματήσουν να αντιστέκονται και να αφεθούν...μα ξέρω, ξέρω πως ο καθένας έχει να διανύσει, τη διαδρομή του. Ο καθένας έχει να πάρει το μάθημα του. 

Ο καθένας έχει να κάνει τις αλλαγές του, κι όσο αντέχουν οι άνθρωποι στις αλλαγές τους, ανθίζουν οι σχέσεις τους...

Γιατί τελικά η σχέση...δεν ανθίζει για εμένα και γα εσένα. Η σχέση ανθίζει για τον εαυτό της! Κι αν θέλει...θα βρει τον τρόπο να το κάνει ακόμη και σε δύσκολες κι αντίξοες συνθήκες...

Γιατί ο στόχος μιας σχέσης, δεν είναι η επιβίωση...μα η ζωή!

Είκοσι δύο χρόνια μαζί κι αν η σχέση μας ήταν άνθρωπος θα ήταν ένα 22χρονο άγριο πανέμορφο πλάσμα! 

Με την τρέλα της νιότης στα μάτια και όλα τα πάθη ολοζώντανα. Θα ζητούσε πολλά, θα διεκδικούσε άλλα τόσα και θα έμπαινε στη ζωή με φόρα κι ανασφάλειες πολλές...

Άγουρο, ανίδεο, ευάλωτο, μα δυνατό κι αγέρωχο...Με πίστη στη ζωή. Με πίστη στους ανθρώπους. Κι ας ταλαιπωρηθεί...κι ας πληγωθεί κι ας πονέσει. Υπάρχει πάντα το αύριο!

Έτσι  βλέπουμε τη σχέση μας εικοσιδύο χρόνια μετά...Η σχέση μας είναι παιδί...το πρώτο μας παιδί!...και αύριο γιορτάζει...

Καλημέρα αγαπημένοι...γιορτάζουμε...

                                                                                                                 Κατερίνα