Ένα ταξίδι αστραπή!

Βρέθηκα να πρέπει να οργανώσω ένα ταξίδι που έπρεπε να γίνει κι αυτό με άγχωνε. Έπρεπε να βολέψω αυτό και το άλλο....και δεν προλάβαινα και πότε να γίνει και πως.... Κι όμως αυτό το ταξίδι ήταν στους γονείς μου στη Γερμανία και πάλι η ζωή και το τρέξιμο και οι δουλειές ένιωθα να με πιέζουν. Μέχρι που απλά έκλεισα το εισιτήριο και μετά από λίγο καιρό έπιασα τον εαυτό μου να το περιμένει κολασμένα!

Με υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο με τρελό ενθουσιασμό και ξαφνικά....ήμασταν οι τρεις μας!
Κανείς άλλος...παρά μόνο εγώ κι οι γονείς μου, χωρίς παιδιά, συντρόφους, εγγόνια, παρά μόνο εμείς...
Τελευταία φορά το είχα ζήσει αυτό στην αποφοίτηση μου στην Αγγλία κι ήταν σαν με μια αστραπή να γύρισα πίσω...

Τελικά δεν σταματάς να είσαι ποτέ το παιδί των γονιών σου και πάντα σαν βρισκόμαστε μαζί εγώ είμαι το παιδί τους κι εκείνοι οι γονείς μου...

Μαζί τους είμαι πάντα μικρή έστω κι αν δεν είμαι καθόλου μικρή για όλους τους άλλους κι είναι αυτό τόσο ανακουφιστικό!

Περάσαμε τρεις υπέροχες ημέρες όπου αφού διεκπεραιώθηκαν όλες οι εκκρεμότητες, οργώσαμε με τη μαμά μου τα μαγαζιά.
Χαζέψαμε την ηλιόλουστη αγορά, φάγαμε σε όμορφα μικρά εστιατόρια, ήπιαμε καφέδες και φάγαμε γλυκά που αγαπάμε. 

....ναι αυτά είναι τα λατρεμένα μου berliner με γέμιση μαρμελάδα....

ναι...αυτό είναι το αγαπημένο μου παγωτό...spaggetti ice...κλαίω!

...και ναι αυτό είναι το αγαπημένο μου γερμανικό φαγητό σνίτσελ με χωριάτικα μακαρόνια...τι άλλο....

Μιλούσαμε με τις ώρες, περπατούσαμε με τις ώρες κι είναι τόσο εντυπωσιακό που μας αρέσουν τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Βόλτα στην μαγική κλειστή αγορά, γεμάτη μυρωδιές και γεύσεις. Στα καταστήματα με λουλούδια και είδη διακόσμησης. Χάζεμα στα υπαίθρια λουλουδάδικα, άλλοτε πιασμένες αγκαζέ σαν τις κουμπάρες κι άλλοτε απλά αγκαλιασμένες!

Είδα όλα όσα αγαπάω σε αυτή την πόλη. Από τα μαγαζιά, μέχρι την πλατεία και τα λάτρεψα όλα ξανά και ξανά.

Ο μπαμπάς μας ξυπνούσε με γλυκά από το φούρνο και πίναμε όλοι μαζί τον πρωινό μας καφέ πριν αρχίσουμε το σουλατσάρισμα και το βράδυ καταλήγαμε σε πολιτικές συζητήσεις και αναλύσεις περί παντός επιστητού  που μπορεί να κατέληγαν στις γνωστές μας διαφωνίες.
Γιατί μας αρέσει τόσο να διαφωνούμε...για όλα, πριν συμφωνήσουμε σε όλα!

Οι μέρες αυτές ήταν βάλσαμο. Σαν να έσταξε μια σταγόνα μέλι σε ένα ρόφημα και το γλύκανε. Έτσι το ένιωσα. Σαν μια ανάσα κι ήταν ένα πραγματικό δώρο.

Η Γερμανία όπως πάντα. όμορφη στα μάτια μου. Δυσκολεύομαι τόσο να πω αντίο κάθε φορά που πηγαίνω. 

Κυριακή πρωί πρόλαβα να κάνω και μια υπέροχη μοναχική βόλτα στη λίμνη να γεμίσω τα μάτια μου με λίγη από αυτή την ομορφιά της απλότητας. 

Όλα παγωμένα κόσμος παντού να βολτάρει και μέσα μου μια σιωπή, μια αγαλλίαση! Νιώθω κι εκεί σπίτι μου....κι έπρεπε να φύγω για να το νιώσω!

Οι γονείς μου, μου χάρισαν πολλά κι ανάμεσα στα πολλά και δυο χώρες να αγαπώ! Μα πιο πολύ μου χάρισαν την βάση που τόσο αποζητούσα σαν ήμουν παιδί. Πέρασαν χρόνια για να νιώσω πως εκείνοι είναι η βάση μου. Κι όπου είναι εκείνοι...είναι πατρίδα για εμένα! Γιατί ο μπαμπάς κι η μαμά είναι η πατρίδα ενός ανθρώπου...

Το ταξίδι τέλειωσε ξανά με ένα μεγάλο αντίο. Μέσα στο αεροπλάνο μόνη πια σκεφτόμουν τους δυο να με αποχαιρετούν από μακριά κι έβλεπα τα μάτια τους...

Μεγάλα και ορθάνοιχτα να με ψάχνουν για ένα ακόμη νεύμα, για ένα ακόμη κούνημα του χεριού! Δεν ήθελα να τους αφήσω και έχω την πολυτέλεια να κάνω όνειρα κάθε φορά που θα συναντηθούμε πως θα τους προσφέρω αυτό ή το άλλο...μα τελικά δεν μπορώ ποτέ να συν αγωνιστώ την δική τους αγάπη, προσφορά και φροντίδα!

Καμιά σχέση δεν χτίστηκε χωρίς κόπο. Καμία. Ούτε κι η δική μας βέβαια. Μα με κόπο φτάσαμε τη σχέση μας μακριά. Με τις αλήθειες μας. Με τις λέξεις μας. Με τις σκέψεις μας που έγιναν πράξεις. Κάθε απολαυστική στιγμή κρύβει πίσω της μια προσπάθεια...Μια αποδοχή. Ένα τέλος και μια αρχή.

Κοιτάζοντας από ψηλά τα φώτα της Θεσσαλονίκης σκεφτόμουν την δική μου οικογένεια που είναι εκεί κάτω και με περιμένει και εκείνο το κομμάτι που ένιωθα πως ξεκόλλησε με το αντίο των γονιών μου...κόλλησε ξανά με την σκέψη πως θα συναντήσω τα αγόρια μου!

Ένα ταξίδι αστραπή που γέμισε με χρυσόσκονη τον κρύο Φλεβάρη και με ζέστανε βαθιά!

Είμαι τυχερή το ξέρω. Τυχερή που τους έχω. Που μπορώ να τους ακούω σαν τους αναζητώ. Που μπορώ να πάρω, να δώσω, να μοιραστώ, να γελάσω, να θυμηθώ μαζί τους. Να νιώσω μαζί τους. Να μιλήσω, να αναλύσω, να κουτσομπολέψω, να  μαλώσω. Που μπορώ να είμαι δίπλα τους.

Που μπορώ ακόμη να είμαι το παιδί τους....Ένα προνόμιο που ξέρω πως δεν έχουν όλοι.

Χαμογελάμε. Ζούμε. Ρουφάμε την στιγμή που μας χαρίστηκε με γενναιοδωρία...και την τιμούμε, με την τιμή που της αξίζει. Με  το να χτίζουμε σχέσεις αγάπης κι εμπιστοσύνης...γιατί καμιά σχέση δεν είναι δεδομένη...όλες θέλουν κόπο κι αλήθεια και πίστη κι επιμονή και πάνω από όλα αφοσίωση!

Καλημέρα αγαπημένοι...χτίζουμε τις σχέσεις μας μέρα με τη μέρα. Ναι! Ακόμη κι αυτές που θεωρούμε δεδομένες...Ιδίως αυτές!

                                                                                                                             Κατερίνα

Φοβάσαι τις αλλαγές;

Την Δέσποινα την γνώρισα μετά από μια δική της τηλεφωνική επαφή και δώσαμε ένα ραντεβού στο πανέμορφο μικρό της στούντιο. Μια νέα γυναίκα γεμάτη έμπνευση κι ενθουσιασμό και με ένα όραμα...

Να δημιουργήσει κάτι νέο και πρωτοποριακό στον χώρο του ιντερνετικού ραδιοφώνου. Οι εκπομπές της με ενθουσίασαν και με γέμισαν προσμονή για την δική μας συνάντηση.
Είναι υπέροχο σε μια τέτοια ζόρικη εποχή να βλέπεις νέους ανθρώπους να προσπαθούν να φτάσουν τα όνειρα τους και να μάχονται ενάντια σε κάθε φόβο και σε κάθε κρίση!
Οι εκπομπές της έχουν μια φρεσκάδα και μια απλότητα. Είναι διαφορετικές, έξυπνες, χιουμοριστικές, ευφάνταστες και απόλυτα απόλυτα κατανοητές κι ουσιαστικές, γιατί ο στόχος της είναι πάντα η κατανόηση, η φροντίδα κι η έμπνευση των ακροατών της. Μπορείτε να αντλήστε πληροφορίες την ιστοσελίδα στο Giatioxi και εδώ παρακολουθώντας την και από το fcb.

Περάσαμε λοιπόν μαζί ένα υπέροχο φωτεινό πρωινό κάνοντας μια συζήτηση με αφορμή τις αλλαγές της ζωής...Αλλαγές που επιλέγουμε ή μας επιλέγουν!

Σας την δημοσιεύω με όλη μου την αγάπη κι ευχές για ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο!!!!!
Μπορείτε παρακάτω να ακούσετε όλη την συνέντευξη, συζήτηση με την αγαπημένη Δέσποινα....
"Γιατί Όχι" Ραδιοφωνική εκπομπή
Δέσποινα σε ευχαριστώ και...Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι....Αλλάζουμε.....

Κατερίνα

Κομμάτι της Φύσης....

Παλιότερα τις καλές μέρες όπως λέμε όλοι πια κάθε χειμώνα θα την κάναμε μια τριήμερη εξόρμηση στα χιόνια...Τώρα που όλα άλλαξαν για όλους μας, οι εκδρομές μίκρυναν και συρρικνώθηκαν αλλά δεν θέλουμε να τις ξεχάσουμε. Τις φέρνουμε λοιπόν στα μέτρα μας...οπότε με την πρώτη ευκαιρία...ετοιμαζόμαστε.

Σαντουιτσάκια, σπιτικά γλυκά, χυμοί, νερά όλα έτοιμα, για ένα πικ νικ στα χιόνια και φεύγουμε...παίρνουμε τα βουνά...

Ξυπνάμε το πρωί κι ετοιμαζόμαστε στα σιωπηλά κι είναι τα μόνα πρωινά που κανείς δεν γκρινιάζει, κανείς δεν λέει ωχ που πάμε τώρα, μια Κυριακή έχουμε να κοιμηθούμε.

Όλοι τσιμουδιά...μπαίνουμε στο αμάξι και η χαρά είναι ξέχειλη για αυτό που φανταζόμαστε πως θα συναντήσουμε. Γελάμε, συζητάμε για το τι θα κάνουμε. Ονειρευόμαστε.
Οι οροσειρές εκεί μακριά φαντάζουν πανέμορφα λευκές και το αμάξι καταπίνει γρήγορα τα χιλιόμετρα...κι όταν αρχίζουμε να μπαίνουμε στην διαδρομή που μας ανεβάζει στο βουνό μας πιάνει ενθουσιασμός και μια αγωνία καθώς το τοπίο γίνεται κάτασπρο. Υπέροχα λευκό. Κι εκεί...μας περιμένει πάντα μια ομορφιά ξεχωριστή κι άγρια...

Το έλκηθρο τους, έχει την τιμητική του. Πάνω κάτω πόσες φορές; Αμέτρητες. Ακούραστοι. Ξανά και ξανά...
Όταν έχει ήλιο όλα είναι αλλιώς έχουν άλλη λάμψη, άλλη ομορφιά μα και με ομίχλη και με μουντάδα πάλι είναι όλα τόσο απολαυστικά. Ο χιονοπόλεμος πάντα είναι μέσα στο πρόγραμμα το κύλισμα, το κυνηγητό, το βούλιαγμα, τα αγγελάκια...όλα τα γνωστά, είναι πάντα στο πρόγραμμα!

Εγώ με τον Άγγελο κατεβαίνουμε μαζί  κάνοντας σκι κουτσά στραβά κι ο μικρός προσπαθεί να ισορροπήσει, να βρει το ρυθμό του και το παλεύει τόσο παρόλο που κάθε δέκα λεπτά δηλώνει πως δεν θα ξαναπροσπαθήσει....
Μετά μόλις μας βλέπει να κατεβαίνουμε με φόρα ενθουσιάζεται και προσπαθεί ξανά και ξανά...με τον μπαμπά του να τον βοηθά και να τον στηρίζει σε κάθε ξέσπασμα απογοήτευσης....

Αυτές οι εκδρομές είναι σημαντικές για πολλούς πολλούς λόγους. Εκτός του ότι βγαίνουμε από το σπίτι και ξεσκουριάζουμε, το πιο σημαντικό είναι πως είμαστε μαζί. Δοκιμάζουμε νέα πράγματα και τον εαυτό μας.
Παρατηρούμε ο ένας τον άλλον σε συνθήκες ολότελα διαφορετικές και βέβαια είναι πιο εύκολο να επεξεργαστείς συμπεριφορές...Το πως αντιμετωπίζει ο καθένας μια νέα πρόκληση. Το που σταματά, το πως διαχειρίζεται τον φόβο ή τη δυσκολία του.
Τρελαίνομαι να κοιτάζω γύρω και να τους δείχνω εικόνες και μετά ξέρω πως βλέπουν τα πάντα μόνοι τους γιατί έχουν εκπαιδεύσει τον εαυτό τους να το κάνει...

Τις προάλλες ανεβαίνοντας στην πίστα με τα πιατάκια ο Άγγελος που ήταν ακριβώς πίσω μου φώναξε "μαμά κοίτα" και μου έδειξε τα υπέροχα σύννεφα που περνούσαν με ταχύτητα πάνω από την κορυφή και την ομίχλη που χάνονταν μέσα στο δάσος....

και μετά καθώς διασχίζαμε όλοι μαζί ένα χιονισμένο μονοπάτι μέσα στο δάσος ο Γιώργος μου ψιθύρισε "άκου"....και κάναμε σιωπή για να ακούσουμε τον μαγικό ήχο του αέρα που περνούσε μέσα από τις κορυφές των δέντρων και σφύριζε απαλά ενώ ακούγονταν οι ήχοι των γυμνών κλαδιών που χτυπούσαν μεταξύ τους και  το τρίξιμο των κορμών που έγερναν...

Αυτοί οι ήχοι της φύσης με τρελαίνουν και χαίρομαι τόσο απίστευτα πολύ που ξέρουν πια να τους ξεχωρίζουν.

Το να βλέπω τον μεγάλο μου γιο να ρισκάρει και να κατεβαίνει την πίστα με όλο του τον φόβο με συγκινεί πολύ κι όλος αυτός ο χρωματιστός κόσμος των παιδιών της ηλικίας τους που ήταν σπαρμένα στις διαδρομές με snowboard και παράξενα σκουφιά τον ενθουσιάζει κι εκείνον πολύ! Και μου αρέσει αυτό. 

Είμαστε τόσο πολύ βουλιαγμένοι όλοι σε μια καθημερινότητα γεμάτη πρέπει και σε μαλακούς καναπέδες, που αυτή η αίσθηση της ελευθερίας που προσφέρει η φύση είναι  πραγματικό δώρο!

Οι σχέσεις σφίγγουν,  επαναπροσδιορίζονται, έρχεσαι κοντά, εμπιστεύεσαι, γελάς, βοηθάς, ακούς, βγαίνεις από το κουτί.

Κι ύστερα είναι εκείνο το τοπίο το μαγικό εκεί στην κορυφή κάθε βουνού...Είσαι ψηλά και τα σύννεφα εκεί μακριά να ταξιδεύουν να γεμίζουν χρώμα τον ουρανό. Η πίστα τεράστια καθαρή κι οι άνθρωποι κουκκίδες που περνούν με φόρα.
Καμιά φορά, αρχίζει απαλά να χιονίζει και πέφτει παντού αυτή η απόκοσμη σιωπή και οι μικρές νιφάδες πέφτουν στο παγωμένο πρόσωπο σου κι είναι και σε χτυπούν με μια τρυφερότητα...
Το λατρεύω αυτό! Απλά το λατρεύω....Κι εκεί μακριά...κατεβαίνουν τα σύννεφα...κι είναι σαν να ζεις σε ταινία. Μαγική, απόκοσμη και το σώμα βιώνει τόση χαρά που γεμίζεις με μια ενέργεια που κρατάει καιρό! Νιώθεις ολοζώντανος!

Κι όταν πέφτει πια το απόγευμα το χιονοδρομικό αδειάζει μα για εμάς, ανοίγει η μαγική τσάντα...και βγαίνουν τα σάντουιτς είναι πια παγωμένα κι αυτά...αλλά τα πιο νόστιμα του κόσμου!

Τρώμε εκεί πάνω στο χιόνι, στο αγιάζι, χοροπηδώντας για να ζεσταθούμε. Παγωμένοι μα τόσο γεμάτοι, τόσο χαρούμενοι....με όλα αυτά που είδαμε και νιώσαμε και καταφέραμε με το σώμα μας. 

Με όλη αυτή τη δόση αδρεναλίνης που πήραμε και γελάμε με τις τούμπες και τις άτυχες στιγμές του καθενός και νιώθουμε κοντά. Πιο κοντά από ποτέ....

Ο δρόμος του γυρισμού είναι πάντα σιωπηλός. Κοιμούνται παραδόξως...κι έχουν να κοιμηθούν στο αμάξι από τότε που ήταν μωρά....Αποκαμωμένοι αφήνονται...Από τη νύχτα του βουνού μπαίνουμε στα φώτα της πόλης. 

Που είναι η κανονική μας ζωή; Εκεί που την ζούμε ή εκεί που την απολαμβάνουμε; 

Τι είναι αληθινό σε όλο αυτό που ζούμε; Που ανήκουμε τελικά; Ποιος κόσμος είναι τόσο μεγάλος, που να χωρά τα όνειρα μα και την αλήθεια μας;
Που νιώθουμε πιο αυθεντικοί; Που είμαστε ο εαυτός μας;
Τι είναι τελικά το πραγματικό;

Τι είναι πιο πραγματικό από τον αέρα και την φρεσκάδα που μπορεί να προσφέρει μια μέρα στην εξοχή!

Θυμάμαι πως κάποια χρόνια πριν, έξοδος της Κυριακής, ήταν η ταβέρνα. Το καφέ. Η πιτσαρία. Έξοδος ήταν η παρέα γύρω από ένα τραπέζι ή κάθε τυπική συνήθως, μιας ώρας το πολύ βόλτας στην εξοχή, που θα έκλεινε με μια παρέα γύρω από ένα τραπέζι. 

Τώρα έξοδος είναι κάτι άλλο. Έξοδος είναι παπούτσια αθλητικά και ρούχα άνετα. Έξοδος είναι κύλισμα στο χώμα και πικ νικ  στα χόρτα, στην άμμο στα χιόνια. 

Τώρα έξοδος είναι η ένταση η αδρεναλίνη τα  διαδραστικά παιχνίδια, η σωματική άσκηση, οι περίπατοι στην εξοχή, η σωματική συμμετοχή, το ξύπνημα του σώματος κι όχι ο λήθαργος του.

Για εμάς είναι εύκολο γιατί τα βουνά είναι δίπλα μας, γύρω μας. Οι θάλασσες μια ανάσα δρόμος. Η ρεματιές απέναντι. Είμαστε τυχεροί γιατί η φύση είναι κοντά μας.
Μα η αλήθεια είναι πως η φύση είναι πάντα μέσα μας. Πάντα δίπλα μας αν την ψάξουμε. Και θυμάμαι τις εποχές που δεν είχα οικογένεια και δούλευα από το πρωί ως το βράδυ, τις μοναχικές μου Κυριακές, έφευγα από το διαμέρισμα κλουβί που ζούσα και τις περνούσα στην παραλία να αγναντεύω τη θάλασσα και να  διαβάζω το βιβλίο μου στα γρασίδια...παρέα με το σιωπηλό μου Νάντο.

Για εμένα η φύση είναι η ισορροπία και η σύνδεση μου και την αποζητώ...Με κάθε ευκαιρία...Με κάθε δικαιολογία. Με κάθε κλεμμένη στιγμή...κι επιλέγουμε πάντα να πηγαίνουμε σε μέρη χωρίς μουσική, χωρίς καντίνες, χωρίς "μπιτια" ή πολυκοσμία...γιατί μέσα στη σιωπή των ανθρώπων αναδεικνύονται οι ήχοι της φύσης...η κάθε της κρυφή ανάσα...

Καλημέρα αγαπημένοι! Γεννημένοι ελεύθεροι όλοι μας. Κομμάτι ενός κύκλου και κρίκοι μιας υπέροχης ζωντανής αλυσίδας. Ας το θυμόμαστε...κι ας νιώθουμε ξεχωριστοί για αυτό...
                                                                                                                    Κατερίνα
Υ.Γ. Οι εικόνες είναι από το χιονοδρομικό 3 5 Πηγάδια στην πανέμορφη Νάουσα.