Μια ανάσα...

Ο Φλεβάρης μπήκε ....σκληρά....

Ξημερώματα του ερχομού του κι ένα παιδί γεννήθηκε χωρίς να πάρει ποτέ την πρώτη του ανάσα...

Πολλοί άνθρωποι ήμασταν άγρυπνοι και περιμέναμε...περιμέναμε ξέροντας πως δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε. 

Πως δεν μπορούσαμε να είμαστε βοήθεια σε τίποτε παρά μόνο έτσι, από υποστήριξη στους δυο γονείς. Στέλνοντας τους ενέργεια και δύναμη...

Στέλνοντας σε εκείνη τη γενναία γυναίκα όλη μας την αγάπη γιατί ξέραμε μα δεν μπορούσαμε ούτε να διανοηθούμε την αγωνία και τον πόνο ενός τοκετού, που δεν περιμένει καμιά ανάσα....

Είναι αυτές οι στιγμές που όλοι μένουμε βουβοί, κάποιοι παγωμένοι. Που καμιά λέξη δεν φαντάζει αρκετή κι ούτε είναι...και τότε...σκέφτηκα την δύναμη της ομάδας. Την δύναμη του Κύκλου...

Τρεισήμισι χρόνια πριν έγραφα για εκείνην αυτή την ανάρτηση. Εκείνο το απίθανο πλάσμα που τότε ζούσε το αδιανόητο. 

Τώρα εκείνη θα γινόταν ο οδηγός, σε μιαν άλλη μαμά που ζούσε το αδιανόητο... Θα γινόταν ο φάρος που θα  έδειχνε το δρόμο. Αυτό σημαίνει αλληλοβοήθεια μέσα σε έναν Κύκλο.
Η αλληλουποστήριξη. Η αίσθηση πως δεν είσαι μόνος...

Εκείνη που το είχε ήδη ζήσει είχε τις λέξεις. Είχε τις στιγμές. Είχε τη μνήμη. Είχε την σκληρή εμπειρία και την μετέφερε. Εκείνη τόσο τρυφερά προσφέρθηκε κι έγινε οδηγός στον πόνο. Γιατί η εμπειρία, τέτοιες στιγμές είναι πιο σημαντική από τη γνώση... Θυμάμαι τρεισήμισι χρόνια πριν με ρωτούσε "Θα περάσει; Θα περάσει ποτέ αυτός ο πόνος;"
Δεν ήξερα να απαντήσω και ρώτησα την αγαπημένη μου ξαδέρφη που ήξερε καλύτερα έχοντας ζήσει την απώλεια δυο μωρών και η απάντηση της ήταν "ναι! πες της. Δεν θα πονά το ίδιο. Θα περάσει"....

Τώρα μιλώντας μαζί της τη ρώτησα "τελικά πέρασε;"...Γέλασε σιγανά και μου απάντησε..."πονάει αλλά όχι όπως πριν...Εκείνος ο πόνος, ναι πέρασε"...

Μα πριν περάσει κάνει την τραγική του πορεία. Οι ενοχές. Η θλίψη. Η οργή. Η απογοήτευση. Ο κύκλος του πόνου  αλλάζει,  γυρίζει, μεταβάλλεται ξανά και ξανά. Ξανά και ξανά σαν τρενάκι του τρόμου, που ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη στροφή. 

Είναι συγκλονιστικό όλο αυτό αν το ζεις από έξω και νιώθεις ανήμπορος. Ανίκανος να σταθείς αληθινά δίπλα σε αυτόν που πονά, μα είναι ψέμα. Το να είσαι εκεί είναι αρκετό. Είναι σαν κάποιος να είναι άρρωστος κι ενώ δεν έχεις να του προσφέρεις φάρμακο στον πόνο μπορείς ωστόσο να του προσφέρεις ανακούφιση. 

Να του σταθείς. 

Κάποιοι άνθρωποι από φόβο, από ανασφάλεια, αποσύρονται σαν βλέπουν έναν τέτοιο πόνο μπροστά τους. Νιώθουν αδύναμοι να βοηθήσουν... Μα η αλήθεια είναι πως ο πόνος θέλει υποστήριξη. Θέλει αυτιά. Θέλει αγκαλιές. Θέλει χρόνο...Στον πόνο όλοι είμαστε αρκετοί, ακόμη και με την σιωπή μας. Στον πόνο δεν φεύγεις. Μένεις εκεί κάπου δίπλα. Αναλαμβάνεις. Ανακουφίζεις, στα γρήγορα, διεκπεραιώνεις, όλα αυτά που είναι δύσκολο να τα κάνει αυτός που πονά. 

Στα δύσκολα απλά φροντίζεις...

Αυτή η διαθεσιμότητα είναι ανακουφιστική για τον άνθρωπο που υποφέρει. Η διαθεσιμότητα της προσφοράς. 

...κι είναι υπέροχο το πως όλοι  οι άνθρωποι μαζεύονται μαζί και συσπειρώνονται για να βοηθήσουν. Πως σε χρόνο μηδέν στήθηκαν δίχτυα ασφαλείας και δημιουργήθηκαν αλυσίδες αγάπης. Οι άνθρωποι μπορούμε να είμαστε τόσο γενναιόδωρα πλάσματα...

Υπάρχουν γεγονότα που ακουμπούν τις ζωές κάποιων ανθρώπων που είναι σκληρά. Τα σκληρότερα! Τα αδιανόητα. Και βλέπεις εκείνες τις ζωές να μάχονται. 

Να αντιστέκονται όχι στον πόνο, μα στο βούλιαγμα. Να αντιστέκονται στην παραίτηση. Να αντιστέκονται να αφεθούν και να γίνουν έρμαια της θλίψης. 

Είναι ένας αγώνας γενναίος και σκληρός....και βλέποντας τον αναρωτιέμαι  γιατί...γιατί...γιατί πρέπει να το ζήσει αυτό...γιατί!!!!!

Μα η ζωή έχει τα σχέδια της. Τις απαντήσεις τις φέρνει ο χρόνος...τώρα σειρά έχει η επιβίωση. Η ζωή που πάντα παίρνει το προβάδισμα.

Την ρωτάω "πως είσαι;" και μου απαντά..."Καλά! Καλά!" 

Ένας άνθρωπος που δεν ξέρει τι ακριβώς της συνέβη δεν μπορεί να φανταστεί πως αυτή η γυναίκα μόλις έχασε κάτι πελώριο. Πολύτιμο! Το πιο πελώριο...αλίμονο, το πιο πολύτιμο!

Μα εκείνη είναι τόσο αποφασισμένη...που στέκεται εκεί όρθια και λέει πως είναι καλά. Έστω κι αν δεν είναι...έστω κι αν απέχει έτη φωτός από το καλά....όμως παλεύει. Παλεύει τόσο σκληρά με τον πόνο κι αναμετριέται κι έχει εκείνη την ιερή εικόνα των στραγγισμένων γυναικών, που αντιστάθηκαν. Που δεν εγκατέλειψαν...

Είναι κάτι τέτοιες ώρες που κι εγώ αναρωτιέμαι πιο είναι το σωστό...τι να κάνω παραπάνω, τι λιγότερο. Τι να πω και τι όχι...Ναι έχω αμφιβολίες πολλές κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με τόσο αρχέγονα και σκληρά συναισθήματα...κι όταν χάνω το δρόμο οι ίδιοι οι άνθρωποι που πονούν με κατευθύνουν κι αυτό είναι τόσο απίστευτο.Τόσο συγκινητικό....

Ένα βήμα τη φορά λοιπόν μικρή μου. Γενναία μου μικρή! Ένα βήμα τη φορά...Στάθηκες πιο μαμά από ποτέ για το μικρό σου  αερικό. Πιο μαμά από ποτέ!
...όλοι οι υπόλοιποι απλά ας είμαστε εκεί...έτσι όπως ξέρουμε. Έτσι όπως μπορούμε.

Ένα φιλί πετά στον αέρα, για εκείνη την μικρή ροζ ανάσα που δεν βγήκε ποτέ...μα αγαπήθηκε όσο τίποτε...
Τι κρίμα...τι κρίμα...

Συνεχίζουμε αγαπημένες...πονεμένες, γενναίες μου. Γυναίκες υπέροχες με άδειες αγκαλιές μα γεμάτες καρδιές....Πάντα συνεχίζουμε. Η ζωή ξέρει τον τρόπο...Η ζωή είναι ο μόνος τρόπος...κι η ανάσα μας, η μόνη απάντηση σε κάθε πόνο...
                                                                                                                        Κατερίνα