Ένα ταξίδι αστραπή!

Βρέθηκα να πρέπει να οργανώσω ένα ταξίδι που έπρεπε να γίνει κι αυτό με άγχωνε. Έπρεπε να βολέψω αυτό και το άλλο....και δεν προλάβαινα και πότε να γίνει και πως.... Κι όμως αυτό το ταξίδι ήταν στους γονείς μου στη Γερμανία και πάλι η ζωή και το τρέξιμο και οι δουλειές ένιωθα να με πιέζουν. Μέχρι που απλά έκλεισα το εισιτήριο και μετά από λίγο καιρό έπιασα τον εαυτό μου να το περιμένει κολασμένα!

Με υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο με τρελό ενθουσιασμό και ξαφνικά....ήμασταν οι τρεις μας!
Κανείς άλλος...παρά μόνο εγώ κι οι γονείς μου, χωρίς παιδιά, συντρόφους, εγγόνια, παρά μόνο εμείς...
Τελευταία φορά το είχα ζήσει αυτό στην αποφοίτηση μου στην Αγγλία κι ήταν σαν με μια αστραπή να γύρισα πίσω...

Τελικά δεν σταματάς να είσαι ποτέ το παιδί των γονιών σου και πάντα σαν βρισκόμαστε μαζί εγώ είμαι το παιδί τους κι εκείνοι οι γονείς μου...

Μαζί τους είμαι πάντα μικρή έστω κι αν δεν είμαι καθόλου μικρή για όλους τους άλλους κι είναι αυτό τόσο ανακουφιστικό!

Περάσαμε τρεις υπέροχες ημέρες όπου αφού διεκπεραιώθηκαν όλες οι εκκρεμότητες, οργώσαμε με τη μαμά μου τα μαγαζιά.
Χαζέψαμε την ηλιόλουστη αγορά, φάγαμε σε όμορφα μικρά εστιατόρια, ήπιαμε καφέδες και φάγαμε γλυκά που αγαπάμε. 

....ναι αυτά είναι τα λατρεμένα μου berliner με γέμιση μαρμελάδα....

ναι...αυτό είναι το αγαπημένο μου παγωτό...spaggetti ice...κλαίω!

...και ναι αυτό είναι το αγαπημένο μου γερμανικό φαγητό σνίτσελ με χωριάτικα μακαρόνια...τι άλλο....

Μιλούσαμε με τις ώρες, περπατούσαμε με τις ώρες κι είναι τόσο εντυπωσιακό που μας αρέσουν τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Βόλτα στην μαγική κλειστή αγορά, γεμάτη μυρωδιές και γεύσεις. Στα καταστήματα με λουλούδια και είδη διακόσμησης. Χάζεμα στα υπαίθρια λουλουδάδικα, άλλοτε πιασμένες αγκαζέ σαν τις κουμπάρες κι άλλοτε απλά αγκαλιασμένες!

Είδα όλα όσα αγαπάω σε αυτή την πόλη. Από τα μαγαζιά, μέχρι την πλατεία και τα λάτρεψα όλα ξανά και ξανά.

Ο μπαμπάς μας ξυπνούσε με γλυκά από το φούρνο και πίναμε όλοι μαζί τον πρωινό μας καφέ πριν αρχίσουμε το σουλατσάρισμα και το βράδυ καταλήγαμε σε πολιτικές συζητήσεις και αναλύσεις περί παντός επιστητού  που μπορεί να κατέληγαν στις γνωστές μας διαφωνίες.
Γιατί μας αρέσει τόσο να διαφωνούμε...για όλα, πριν συμφωνήσουμε σε όλα!

Οι μέρες αυτές ήταν βάλσαμο. Σαν να έσταξε μια σταγόνα μέλι σε ένα ρόφημα και το γλύκανε. Έτσι το ένιωσα. Σαν μια ανάσα κι ήταν ένα πραγματικό δώρο.

Η Γερμανία όπως πάντα. όμορφη στα μάτια μου. Δυσκολεύομαι τόσο να πω αντίο κάθε φορά που πηγαίνω. 

Κυριακή πρωί πρόλαβα να κάνω και μια υπέροχη μοναχική βόλτα στη λίμνη να γεμίσω τα μάτια μου με λίγη από αυτή την ομορφιά της απλότητας. 

Όλα παγωμένα κόσμος παντού να βολτάρει και μέσα μου μια σιωπή, μια αγαλλίαση! Νιώθω κι εκεί σπίτι μου....κι έπρεπε να φύγω για να το νιώσω!

Οι γονείς μου, μου χάρισαν πολλά κι ανάμεσα στα πολλά και δυο χώρες να αγαπώ! Μα πιο πολύ μου χάρισαν την βάση που τόσο αποζητούσα σαν ήμουν παιδί. Πέρασαν χρόνια για να νιώσω πως εκείνοι είναι η βάση μου. Κι όπου είναι εκείνοι...είναι πατρίδα για εμένα! Γιατί ο μπαμπάς κι η μαμά είναι η πατρίδα ενός ανθρώπου...

Το ταξίδι τέλειωσε ξανά με ένα μεγάλο αντίο. Μέσα στο αεροπλάνο μόνη πια σκεφτόμουν τους δυο να με αποχαιρετούν από μακριά κι έβλεπα τα μάτια τους...

Μεγάλα και ορθάνοιχτα να με ψάχνουν για ένα ακόμη νεύμα, για ένα ακόμη κούνημα του χεριού! Δεν ήθελα να τους αφήσω και έχω την πολυτέλεια να κάνω όνειρα κάθε φορά που θα συναντηθούμε πως θα τους προσφέρω αυτό ή το άλλο...μα τελικά δεν μπορώ ποτέ να συν αγωνιστώ την δική τους αγάπη, προσφορά και φροντίδα!

Καμιά σχέση δεν χτίστηκε χωρίς κόπο. Καμία. Ούτε κι η δική μας βέβαια. Μα με κόπο φτάσαμε τη σχέση μας μακριά. Με τις αλήθειες μας. Με τις λέξεις μας. Με τις σκέψεις μας που έγιναν πράξεις. Κάθε απολαυστική στιγμή κρύβει πίσω της μια προσπάθεια...Μια αποδοχή. Ένα τέλος και μια αρχή.

Κοιτάζοντας από ψηλά τα φώτα της Θεσσαλονίκης σκεφτόμουν την δική μου οικογένεια που είναι εκεί κάτω και με περιμένει και εκείνο το κομμάτι που ένιωθα πως ξεκόλλησε με το αντίο των γονιών μου...κόλλησε ξανά με την σκέψη πως θα συναντήσω τα αγόρια μου!

Ένα ταξίδι αστραπή που γέμισε με χρυσόσκονη τον κρύο Φλεβάρη και με ζέστανε βαθιά!

Είμαι τυχερή το ξέρω. Τυχερή που τους έχω. Που μπορώ να τους ακούω σαν τους αναζητώ. Που μπορώ να πάρω, να δώσω, να μοιραστώ, να γελάσω, να θυμηθώ μαζί τους. Να νιώσω μαζί τους. Να μιλήσω, να αναλύσω, να κουτσομπολέψω, να  μαλώσω. Που μπορώ να είμαι δίπλα τους.

Που μπορώ ακόμη να είμαι το παιδί τους....Ένα προνόμιο που ξέρω πως δεν έχουν όλοι.

Χαμογελάμε. Ζούμε. Ρουφάμε την στιγμή που μας χαρίστηκε με γενναιοδωρία...και την τιμούμε, με την τιμή που της αξίζει. Με  το να χτίζουμε σχέσεις αγάπης κι εμπιστοσύνης...γιατί καμιά σχέση δεν είναι δεδομένη...όλες θέλουν κόπο κι αλήθεια και πίστη κι επιμονή και πάνω από όλα αφοσίωση!

Καλημέρα αγαπημένοι...χτίζουμε τις σχέσεις μας μέρα με τη μέρα. Ναι! Ακόμη κι αυτές που θεωρούμε δεδομένες...Ιδίως αυτές!

                                                                                                                             Κατερίνα