Κομμάτι της Φύσης....

Παλιότερα τις καλές μέρες όπως λέμε όλοι πια κάθε χειμώνα θα την κάναμε μια τριήμερη εξόρμηση στα χιόνια...Τώρα που όλα άλλαξαν για όλους μας, οι εκδρομές μίκρυναν και συρρικνώθηκαν αλλά δεν θέλουμε να τις ξεχάσουμε. Τις φέρνουμε λοιπόν στα μέτρα μας...οπότε με την πρώτη ευκαιρία...ετοιμαζόμαστε.

Σαντουιτσάκια, σπιτικά γλυκά, χυμοί, νερά όλα έτοιμα, για ένα πικ νικ στα χιόνια και φεύγουμε...παίρνουμε τα βουνά...

Ξυπνάμε το πρωί κι ετοιμαζόμαστε στα σιωπηλά κι είναι τα μόνα πρωινά που κανείς δεν γκρινιάζει, κανείς δεν λέει ωχ που πάμε τώρα, μια Κυριακή έχουμε να κοιμηθούμε.

Όλοι τσιμουδιά...μπαίνουμε στο αμάξι και η χαρά είναι ξέχειλη για αυτό που φανταζόμαστε πως θα συναντήσουμε. Γελάμε, συζητάμε για το τι θα κάνουμε. Ονειρευόμαστε.
Οι οροσειρές εκεί μακριά φαντάζουν πανέμορφα λευκές και το αμάξι καταπίνει γρήγορα τα χιλιόμετρα...κι όταν αρχίζουμε να μπαίνουμε στην διαδρομή που μας ανεβάζει στο βουνό μας πιάνει ενθουσιασμός και μια αγωνία καθώς το τοπίο γίνεται κάτασπρο. Υπέροχα λευκό. Κι εκεί...μας περιμένει πάντα μια ομορφιά ξεχωριστή κι άγρια...

Το έλκηθρο τους, έχει την τιμητική του. Πάνω κάτω πόσες φορές; Αμέτρητες. Ακούραστοι. Ξανά και ξανά...
Όταν έχει ήλιο όλα είναι αλλιώς έχουν άλλη λάμψη, άλλη ομορφιά μα και με ομίχλη και με μουντάδα πάλι είναι όλα τόσο απολαυστικά. Ο χιονοπόλεμος πάντα είναι μέσα στο πρόγραμμα το κύλισμα, το κυνηγητό, το βούλιαγμα, τα αγγελάκια...όλα τα γνωστά, είναι πάντα στο πρόγραμμα!

Εγώ με τον Άγγελο κατεβαίνουμε μαζί  κάνοντας σκι κουτσά στραβά κι ο μικρός προσπαθεί να ισορροπήσει, να βρει το ρυθμό του και το παλεύει τόσο παρόλο που κάθε δέκα λεπτά δηλώνει πως δεν θα ξαναπροσπαθήσει....
Μετά μόλις μας βλέπει να κατεβαίνουμε με φόρα ενθουσιάζεται και προσπαθεί ξανά και ξανά...με τον μπαμπά του να τον βοηθά και να τον στηρίζει σε κάθε ξέσπασμα απογοήτευσης....

Αυτές οι εκδρομές είναι σημαντικές για πολλούς πολλούς λόγους. Εκτός του ότι βγαίνουμε από το σπίτι και ξεσκουριάζουμε, το πιο σημαντικό είναι πως είμαστε μαζί. Δοκιμάζουμε νέα πράγματα και τον εαυτό μας.
Παρατηρούμε ο ένας τον άλλον σε συνθήκες ολότελα διαφορετικές και βέβαια είναι πιο εύκολο να επεξεργαστείς συμπεριφορές...Το πως αντιμετωπίζει ο καθένας μια νέα πρόκληση. Το που σταματά, το πως διαχειρίζεται τον φόβο ή τη δυσκολία του.
Τρελαίνομαι να κοιτάζω γύρω και να τους δείχνω εικόνες και μετά ξέρω πως βλέπουν τα πάντα μόνοι τους γιατί έχουν εκπαιδεύσει τον εαυτό τους να το κάνει...

Τις προάλλες ανεβαίνοντας στην πίστα με τα πιατάκια ο Άγγελος που ήταν ακριβώς πίσω μου φώναξε "μαμά κοίτα" και μου έδειξε τα υπέροχα σύννεφα που περνούσαν με ταχύτητα πάνω από την κορυφή και την ομίχλη που χάνονταν μέσα στο δάσος....

και μετά καθώς διασχίζαμε όλοι μαζί ένα χιονισμένο μονοπάτι μέσα στο δάσος ο Γιώργος μου ψιθύρισε "άκου"....και κάναμε σιωπή για να ακούσουμε τον μαγικό ήχο του αέρα που περνούσε μέσα από τις κορυφές των δέντρων και σφύριζε απαλά ενώ ακούγονταν οι ήχοι των γυμνών κλαδιών που χτυπούσαν μεταξύ τους και  το τρίξιμο των κορμών που έγερναν...

Αυτοί οι ήχοι της φύσης με τρελαίνουν και χαίρομαι τόσο απίστευτα πολύ που ξέρουν πια να τους ξεχωρίζουν.

Το να βλέπω τον μεγάλο μου γιο να ρισκάρει και να κατεβαίνει την πίστα με όλο του τον φόβο με συγκινεί πολύ κι όλος αυτός ο χρωματιστός κόσμος των παιδιών της ηλικίας τους που ήταν σπαρμένα στις διαδρομές με snowboard και παράξενα σκουφιά τον ενθουσιάζει κι εκείνον πολύ! Και μου αρέσει αυτό. 

Είμαστε τόσο πολύ βουλιαγμένοι όλοι σε μια καθημερινότητα γεμάτη πρέπει και σε μαλακούς καναπέδες, που αυτή η αίσθηση της ελευθερίας που προσφέρει η φύση είναι  πραγματικό δώρο!

Οι σχέσεις σφίγγουν,  επαναπροσδιορίζονται, έρχεσαι κοντά, εμπιστεύεσαι, γελάς, βοηθάς, ακούς, βγαίνεις από το κουτί.

Κι ύστερα είναι εκείνο το τοπίο το μαγικό εκεί στην κορυφή κάθε βουνού...Είσαι ψηλά και τα σύννεφα εκεί μακριά να ταξιδεύουν να γεμίζουν χρώμα τον ουρανό. Η πίστα τεράστια καθαρή κι οι άνθρωποι κουκκίδες που περνούν με φόρα.
Καμιά φορά, αρχίζει απαλά να χιονίζει και πέφτει παντού αυτή η απόκοσμη σιωπή και οι μικρές νιφάδες πέφτουν στο παγωμένο πρόσωπο σου κι είναι και σε χτυπούν με μια τρυφερότητα...
Το λατρεύω αυτό! Απλά το λατρεύω....Κι εκεί μακριά...κατεβαίνουν τα σύννεφα...κι είναι σαν να ζεις σε ταινία. Μαγική, απόκοσμη και το σώμα βιώνει τόση χαρά που γεμίζεις με μια ενέργεια που κρατάει καιρό! Νιώθεις ολοζώντανος!

Κι όταν πέφτει πια το απόγευμα το χιονοδρομικό αδειάζει μα για εμάς, ανοίγει η μαγική τσάντα...και βγαίνουν τα σάντουιτς είναι πια παγωμένα κι αυτά...αλλά τα πιο νόστιμα του κόσμου!

Τρώμε εκεί πάνω στο χιόνι, στο αγιάζι, χοροπηδώντας για να ζεσταθούμε. Παγωμένοι μα τόσο γεμάτοι, τόσο χαρούμενοι....με όλα αυτά που είδαμε και νιώσαμε και καταφέραμε με το σώμα μας. 

Με όλη αυτή τη δόση αδρεναλίνης που πήραμε και γελάμε με τις τούμπες και τις άτυχες στιγμές του καθενός και νιώθουμε κοντά. Πιο κοντά από ποτέ....

Ο δρόμος του γυρισμού είναι πάντα σιωπηλός. Κοιμούνται παραδόξως...κι έχουν να κοιμηθούν στο αμάξι από τότε που ήταν μωρά....Αποκαμωμένοι αφήνονται...Από τη νύχτα του βουνού μπαίνουμε στα φώτα της πόλης. 

Που είναι η κανονική μας ζωή; Εκεί που την ζούμε ή εκεί που την απολαμβάνουμε; 

Τι είναι αληθινό σε όλο αυτό που ζούμε; Που ανήκουμε τελικά; Ποιος κόσμος είναι τόσο μεγάλος, που να χωρά τα όνειρα μα και την αλήθεια μας;
Που νιώθουμε πιο αυθεντικοί; Που είμαστε ο εαυτός μας;
Τι είναι τελικά το πραγματικό;

Τι είναι πιο πραγματικό από τον αέρα και την φρεσκάδα που μπορεί να προσφέρει μια μέρα στην εξοχή!

Θυμάμαι πως κάποια χρόνια πριν, έξοδος της Κυριακής, ήταν η ταβέρνα. Το καφέ. Η πιτσαρία. Έξοδος ήταν η παρέα γύρω από ένα τραπέζι ή κάθε τυπική συνήθως, μιας ώρας το πολύ βόλτας στην εξοχή, που θα έκλεινε με μια παρέα γύρω από ένα τραπέζι. 

Τώρα έξοδος είναι κάτι άλλο. Έξοδος είναι παπούτσια αθλητικά και ρούχα άνετα. Έξοδος είναι κύλισμα στο χώμα και πικ νικ  στα χόρτα, στην άμμο στα χιόνια. 

Τώρα έξοδος είναι η ένταση η αδρεναλίνη τα  διαδραστικά παιχνίδια, η σωματική άσκηση, οι περίπατοι στην εξοχή, η σωματική συμμετοχή, το ξύπνημα του σώματος κι όχι ο λήθαργος του.

Για εμάς είναι εύκολο γιατί τα βουνά είναι δίπλα μας, γύρω μας. Οι θάλασσες μια ανάσα δρόμος. Η ρεματιές απέναντι. Είμαστε τυχεροί γιατί η φύση είναι κοντά μας.
Μα η αλήθεια είναι πως η φύση είναι πάντα μέσα μας. Πάντα δίπλα μας αν την ψάξουμε. Και θυμάμαι τις εποχές που δεν είχα οικογένεια και δούλευα από το πρωί ως το βράδυ, τις μοναχικές μου Κυριακές, έφευγα από το διαμέρισμα κλουβί που ζούσα και τις περνούσα στην παραλία να αγναντεύω τη θάλασσα και να  διαβάζω το βιβλίο μου στα γρασίδια...παρέα με το σιωπηλό μου Νάντο.

Για εμένα η φύση είναι η ισορροπία και η σύνδεση μου και την αποζητώ...Με κάθε ευκαιρία...Με κάθε δικαιολογία. Με κάθε κλεμμένη στιγμή...κι επιλέγουμε πάντα να πηγαίνουμε σε μέρη χωρίς μουσική, χωρίς καντίνες, χωρίς "μπιτια" ή πολυκοσμία...γιατί μέσα στη σιωπή των ανθρώπων αναδεικνύονται οι ήχοι της φύσης...η κάθε της κρυφή ανάσα...

Καλημέρα αγαπημένοι! Γεννημένοι ελεύθεροι όλοι μας. Κομμάτι ενός κύκλου και κρίκοι μιας υπέροχης ζωντανής αλυσίδας. Ας το θυμόμαστε...κι ας νιώθουμε ξεχωριστοί για αυτό...
                                                                                                                    Κατερίνα
Υ.Γ. Οι εικόνες είναι από το χιονοδρομικό 3 5 Πηγάδια στην πανέμορφη Νάουσα.