...άμμος κι αιωνιότητα...

Οι μέρες κυλούν με μια ταχύτητα και μια απλότητα που καμιά φορά με ξαφνιάζει. Γίνονται τόσα και κοιτάζεις τις φωτογραφίες και σκέφτεσαι μα πότε πέρασε κι αυτό. Πόσο γρήγορα κυλά η ζωή και δεν το νιώθεις αυτό, δεν το καταλαβαίνεις μέσα στην καθημερινότητα παρά μόνο κοιτάζοντας πίσω. Κάποιος τρυφερός άνθρωπος, με την σοφία της απλότητας, μου είπε τις προάλλες πως ο χρόνος κυλά γρήγορα μα οι στιγμές κυλούν αργά...μου φάνηκε τόσο σοφό!

Τόσο πραγματικά σοφό! Γιατί υπάρχουν στιγμές που σου φαίνονται ατέλειωτες σαν να παγώνει ο χρόνος και τα δευτερόλεπτα δεν φεύγουν...Κι είναι άσχημες μα κι όμορφες στιγμές που νιώθεις πως είναι ατέλειωτες κι ύστερα κοιτάς τις φωτογραφίες και λες μα τι διάολο....πέρασε κιόλας μια βδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος...Μια ζωή....

Κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι πως ναι ήταν όμορφες στιγμές κάποιες περιστοιχισμένες με σκληρότητα ίσως, με δράμα ή πόνο μα και πάλι...σαν οι ομορφιά της ζωής να υπερισχύει μέσα μου!

Ήρθε η αγαπημένη μου Νίτσα από το Καζαβίτι της προάλλες και μου ζήτησε ένα απόγευμα! Τι διάολο...δεν είχα ποτέ ένα απόγευμα να διαθέσω, πάντα δεν προλάβαινα μα  αυτή τη φορά σκέφτηκα πως αξίζει στη σχέση μας, σε εμένα αξίζει ένα απόγευμα με τσιπουράκι στη θάλασσα, στον ήλιο, να θυμηθούμε, να σχεδιάσουμε...και ήταν μαγικά! Μαγικά.

Γελάσαμε πολύ...μιλήσαμε Θεέ μου τόσο πολύ και γεννήθηκαν ιδέες πολλές κι αρχίζουμε λοιπόν μαζί να σχεδιάζουμε κάτι αλλιώτικο για το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιούλη στο μαγικό Καζαβίτι για όλους εμάς, κι όλους όσους θέλουν να είναι εκεί για παιχνίδι και ομαδικές συναντήσεις και για να μοιράσουμε γνώση κι εμπειρίες και να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε, να γνωριστούμε, να μοιραστούμε!

Δεν θα μαρτυρήσω τίποτε περισσότερο, μα κρατήστε την ημερομηνία! 1 και 2 Ιούλη, θα ανοίξουμε Κύκλο!

Μετά από αυτή την συνάντηση σαν να άρχισα να παίρνω ανάσες παρόλο που μας περιμένει μπόλικη δουλειά....μα είναι τόσο δημιουργικό το να δουλεύεις για την ψυχή σου! Για τους ανθρώπους που αγαπάς. Για να μοιραστεί η αγάπη, η εμπειρία κι η γνώση στον κόσμο μας...

Την ημέρα του Ευαγγελισμού μετά την παρέλαση πήγαμε όπως κάθε χρόνο εκεί....Στους αμμόλοφους!
Να ιδωθούμε με την μαγική θάλασσα που μας είχε λείψει όλη τη χρονιά! Σαν να μας περιμένουν οι αμμόλοφοι κάθε χρόνο τέτοια ημέρα. Το απίθανο άγριο κι αγαπημένο μας τοπίο. Έχω φωτογραφίες με τα παιδιά από μικρά εκεί. Να κυνηγιούνται να παλεύουν, να στροβιλίζονται, να κατρακυλούν...Το λατρεύω το μέρος αυτό. Έχει κάτι το επουλωτικό. Σαν να μας γιάνει κάθε φορά από τις πληγές του Χειμώνα. Κι είναι κάθε φορά σαν να μην άλλαξε τίποτε...παρά μόνο εμείς! Και οι φωτογραφίες των αγοριών που μεγαλώνουν....

Κάναμε το τέλειο πικ νικ μας στην αμμουδιά δίπλα στο κύμα. Φάγαμε τον τέλειο μπακαλιάρο σκορδαλιά του τρελού αγοριού, που έχει πια εξελιχθεί στον απόλυτο μάγειρα...

...τα αγόρια πέταξαν τον χαρταετό ψηλά ψηλά κι υστέρα ενωθήκαμε με φίλους  κι ανθρώπους που αγαπάμε και οι αμμόλοφοι γέμισαν παιδιά.

Τα κοιτάζαμε από μακριά καθώς έπαιζαν κι έτρεχαν  και βουτούσαν με γενναιότητα πίσω από τα λοφάκια κι εμείς είχαμε απλωθεί στην πίσω μεριά με τα γυμνά πέλματα  βουλιαγμένα στην ζεστή ακόμη άμμο και αγναντεύαμε το φευγιό του ήλιου που γέμιζε με χρώματα υπέροχα αχνά τον ουρανό και τη θάλασσα εκεί μακριά στο ναυάγιο...

Ζούμε σε ένα μέρος πανέμορφο. Είμαστε τόσο τυχεροί! Τόσο απίστευτα ευλογημένοι όλοι οι Έλληνες που η χώρα μας δεν χρειάζεται την βοήθεια μας για να είναι όμορφη...Είναι  όμορφη από μόνη της. Μαγικά όμορφη...ευτυχώς στηρίζεται στον εαυτό της γιατί κάθε φορά που στηρίζεται σε εμάς την απογοητεύουμε....

Το τοπίο έγινε σκοτεινό. Γέμισε σκιές. Τα χρώματα βάρυναν και την απόλυτη σιωπή έσπαγαν οι φωνές και οι τσιρίδες των  μικρών ανθρώπων!

Αυτών των πολύτιμων πλασμάτων που ξέρουν να ζουν και να βιώνουν κάθε στιγμή με την μοναδικότητα και την σημαντικότητα που της αξίζει....

Η Κυριακή μετά από πολύ καιρό ήταν και πάλι γιορτινή, μα αυτή τη φορά λόγω της Άνοιξης. Στρώθηκε το τραπέζι με τα περισσεύματα όλης της εβδομάδας, μα στρώθηκε έξω στην αυλή.Στον ήλιο, παρέα με τα ανοιξιάτικα λουλούδια...

Το μόνο που ήταν φρέσκο ήταν τα  Βιεννέζικα - που κανονικά είναι Δανέζικα- που μόλις είχαν βγει από το φούρνο κι ενθουσίασαν τα πλήθη...

Ξεκουραστήκαμε. Βγάλαμε τα Πασχαλινά μας και στολίσαμε το σπίτι μας που γέμισε πάλι λαγούδια, αυγουλάκια και λουλούδια...

και μπήκαμε σε μια ακόμη τρελή τρελή εβδομάδα, όπου...ξέρουμε πως δεν θα ιδωθούμε παρά μόνο για τα βασικά.
Πως  δεν θα μιλήσουμε, δεν θα μοιραστούμε, δεν θα αφεθούμε και θα τρέχουμε σαν μανιασμένοι,  μονίμως αγχωμένοι και συχνά μπαφιασμένοι, θυμωμένοι κι ίσως καμιά φορά να προλάβουμε να παγώσουμε το χρόνο σε μια στιγμή που θα κυλήσει αργά και θα αφήσει την ψευδαίσθηση της πληρότητας....Το κανονικό δηλαδή. Το κανονικό όλων μας αγαπημένοι

Γιατί ξέρω...πως περιγράφοντας την ζωή μας...περιγράφω την ζωή σας και θυμάμαι πάλι πως εμείς είμαστε οι μονίμως κουρασμένοι, αγχωμένοι άνθρωποι είμαστε προνομιούχοι...
Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που η ζωή τους είναι σκληρή...πολύ σκληρότερη από όσα αξίζει σε άνθρωπο...

Έτσι περιμένουμε να ζήσουμε στιγμές που θα τις κάνουμε μαγικές με την ευχή να κυλήσουν αργά κι έρχεται Σαββατοκύριακο κι αυτό...κι αν είναι ευκαιρία για όλους μας!
Πριν μπούμε πάλι σε  μια ακόμη τρελή εβδομάδα ας τρυγήσουμε από τον χρόνο ότι έχει να μας δώσει...και με την ευκαιρία αυτή να μιλήσω ξανά για το Μικρό Λευκό Κοχύλι που έχει αυτόν ακριβώς το στόχο, να μας υπενθυμίσει να μην χάνουμε στιγμές...

Το Μικρό Λευκό Κοχύλι που ταξιδεύει ξανά και φορά τα ανοιξιάτικα του όπως σε αυτή την αγαπημένη φωτογραφία του Βησσαρίωνα, του ανθρώπου που φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του και θα τον ευχαριστώ για πάντα!

Έτσι λοιπόν την Επόμενη Παρασκευή σε μια εβδομάδα από τώρα το Κοχύλι θα βρίσκεται στη Λάρισα όπου εκεί θα γίνει η παρουσίαση του.
Μια πρωτοβουλία που καιρό τώρα  μου συζητούν φίλοι αγαπημένοι και συνάδελφοι που έχουν στην Λάρισα ένα υπέροχο χώρο Συμβουλευτικής και Δημιουργικής έκφρασης. Το ΝΗΜΑ....με το συμβολικό όνομα!

Εκεί θα βρεθούμε λοιπόν με φίλους έμπιστους και συναδέλφους και όλοι όσοι είστε κοντά ή και πιο μακριά, είστε ευπρόσδεκτοι να έρθετε και να γνωριστούμε από κοντά και να μιλήσουμε και να ανταμώσουμε με αφορμή το μικρό Λευκό Κοχύλι που έχει τελικά ενώσει πολύ κόσμο...

Την επόμενη ημέρα θα έχω την χαρά να πραγματοποιήσω ένα βιωματικό εργαστήρι στον ίδιο χώρο με θέμα "Φτιάχνοντας το Σχήμα μου".
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα γιατί ταιριάζει γάντι με το θέμα του βιβλίου. Οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή του καθενός μας είναι οι γονείς μας και κουβαλάμε πολλά δικά τους. Στο εργαστήρι αυτό θα εξερευνήσουμε τις άγκυρες μας....που είναι συνδεδεμένες με τις δικές του άγκυρες!

Οι μέρες κυλούν λοιπόν και ποιος ξέρει τι θα φέρουν! Κανείς δεν ξέρει...και γιατί να ξέρει; Δεν έχει σημασία να ορίσεις το μέλλον, να χαλάσεις την έκπληξη!
Ο χρόνος υπάρχει μόνο όταν τον έχεις...κι η ηδονή κι η δράση τον κάνουν να κυλά γρήγορα είπε ο Σαίξπηρ...άρα είμαστε χαρούμενοι σαν αυτός κυλά γρήγορα γιατί αυτό σημαίνει πως τον έχουμε, πως τον ζούμε...όμως...

Εκεί στην ταχύτητα, μια στιγμή. Ας κρατήσουμε μια στιγμή απόλυτη...σαν όλα να αιωρούνται στο κενό. Σαν να μην υπάρχει βαρύτητα και κοιταζόμαστε σαν σε αργή κίνηση και τα νιώθουμε όλα και τα βλέπουμε όλα κι όλα αποκτούν άλλη διάσταση μέσα μας γύρω μας...γιατί όπως έγραψε κι ο λατρεμένος συγγραφέας Jorge Borges..."ο χρόνος είναι η τίγρη που με καταβροχθίζει, αλλά η τίγρη είμαι εγώ!"

Εγώ αγαπημένοι...Εσύ! Εμείς!
Καλή δύναμη...με στιγμές αιωνιότητας να κυλούν μέσα από τα δάχτυλα σαν την άμμο στους μαγικούς μας αμμόλοφους.

Μην σε νοιάζει που κυλά. Κράτα την μνήμη καθώς ρέει στα ακροδάχτυλα σου...και σκέψου. Ακόμη κι αν μπορούσες να την κρατήσεις για πάντα τι θα κέρδιζες;
Μια χούφτα άμμος είναι. Δεν έχει αξία η άμμος...μα αυτό που χαρίζει...αυτό που σε κάνει να νιώθεις!
Ξεχνάμε πως αυτό που εκείνη χαρίζει, το κουβαλάμε μέσα μας...χαραγμένο σαν μνήμη αιώνια, σε κάθε μας κύτταρο! Δικό μας, για πάντα!

Γιατί όπως σοφά λέγεται...ότι κάνουμε, σε αυτή τη ζωή...αντηχεί στην αιωνιότητα...
Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                                                        Κατερίνα
Μπορείτε να δείτε παλιότερες αναρτήσεις μας για τους αμμόλοφους εδώ!
Our Happy place και Πίσω από τους αμμόλοφους

Tell Her Today!

Λίγο καιρό πριν...Είμαι στο αεροπλάνο. Πετάω από Γερμανία, Ελλάδα. Το mp3 πάντα μαζί μου. Προέκταση του χεριού μου. Τα κομμάτια που αγαπώ είναι εκεί. Κατά καιρούς τα αλλάζω προσθέτω αφαιρώ, ανάλογα με τις εποχές και τα κέφια. Ένα τραγούδι όμως είναι πάντα εκεί! Δεν φεύγει ποτέ. Σαν να έχει μπει κάτω από το δέρμα μου και να έχει γίνει φύση μου.
Το ακούω και κάτι μέσα μου φουσκώνει. Μιλά για έναν έρωτα. Μια αγάπη που δεν πρέπει να την αφήσεις να φύγει.
Για έναν άνθρωπο που πρέπει να τα παρατήσεις όλα και να πας να τον βρεις και να του πεις αυτό που έχεις να του πεις....Όχι αύριο! Σήμερα!

Το αεροπλάνο κάνει γύρους πάνω από την Θεσσαλονίκη. Στην καμπίνα έχει απόλυτο θαρρείς σκοτάδι καθώς ετοιμαζόμαστε για προσγείωση και βλέπω τα λαμπάκια της νυχτερινής πόλης και καθώς αιωρούμαστε στον αέρα,  ο Tom  τραγουδά....Tell her today....και με ταξιδεύει...

Χρόνια πριν, τέλος καλοκαιριού, μια βραδιά ζεστή και όμορφη πολύ. Κι εμείς καθόμαστε σε ένα τραπέζι ενός μικρού μπαρ εστιατορίου δίπλα σε μια φλαμουριά...
Έχουμε ένταση μεταξύ μας μεγάλη...Μαλώσαμε, είπαμε, νιώσαμε, ξεκαθαρίσαμε ή έτσι νομίζαμε και πάνω που το είχαμε πάρει απόφαση πως η βραδιά πήγε χαμένη ακούστηκε ο Tom....Tell her today!

Κοιταχτήκαμε κι εκείνος  σηκώθηκε και πήγε στο μπαρ. Δεν ήξερα γιατί, μα μετά μου είπε πως πήγε να ρωτήσει τον τίτλο του τραγουδιού.
Την επόμενη ημέρα μου έκανε δώρο το cd κι από τότε έγινε όχι το τραγούδι μας...μα το τραγούδι που μας γυρνά πίσω στο νόημα που χάσαμε...

Με έναν περίεργο τρόπο...κάθε φορά που ξεχνώ, κάθε φορά που η ζωή με παρασύρει, κάθε φορά που θα χάσω μέσα μου το νόημα και θα αρχίζω να γυρίζω γύρω από τον εαυτό μου στα χαμένα και τα ξεστόχαστα....ο Tom μου στέλνει το μήνυμα του, μέσα από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, μέσα από μια πρωινή εκπομπή λίγο πριν φτάσω στη δουλειά, μέσα από το mp3 μου στο πρωινό τρέξιμο....πάντα θα με βρει ο Tom...

Έτσι και προχθές...με βρήκε, μια μέρα βαριά και στενάχωρη. Την ώρα που τα μάτια μου ήταν σκοτεινά και έβλεπαν μακριά το τίποτα, σταματημένη σε ένα φανάρι...με βρήκε...και μου είπε ... "drop everything go tell her today...."
Εκείνη τη στιγμή ακριβώς ένα χρόνο πριν αποχαιρετούσαμε τον ανιψιό μου...και εκείνη τη στιγμή σταμάτησα στην άκρη του δρόμου για να στείλω ένα μήνυμα στον μπαμπά του και ξάδερφο μου...

Ηταν μια ημέρα γεμάτη φως, γεμάτη Άνοιξη...και καθώς πατούσα τα πλήκτρα στο κινητό μου σταματημένη εκεί στην άκρη του δρόμου, άκουσα στο ράδιο πως ήταν η παγκόσμια ημέρα ποίησης....και χαμογέλασα γιατί ο μικρός μας έφυγε μια τέτοια υπέροχη και συμβολική ημέρα και σαν αστραπή ήρθε στα χείλη μου ο υπέροχος στίχος του Ρίτσου από τις Γειτονιές του κόσμου

"Σκέψου η Ζωή να τραβάει το δρόμο της κι εσύ να λείπεις...
Να έρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα κι εσύ να λείπεις...
Να' ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με τα χρωματιστά φορέματα
κι εσύ να λείπεις..."

....και πόνεσα...για όλα αυτά που έρχονται κι εκείνος λείπει...Πόνεσα για όλους όσους λείπουν, ιδίως αν έφυγαν τόσο νέοι κι έχασαν τόσες Άνοιξες, τόσα διάπλατα παράθυρα, τόσο φως, τόσο έρωτα, τόσα φιλιά, τόση ζωή, τόσες ευκαιρίες...
...Έμεινα για λίγο εκεί με τον ήλιο να μου ζεσταίνει το πρόσωπο τον Ρίτσο να με πονά και τον Tom να μου θυμίζει...κι ύστερα συνέχισα το δρόμο μου, μόνο που άλλαξα διαδρομή κάνοντας έναν ολόκληρο κύκλο για να βγω στο Καραμπουρνάκι και να αγναντέψω τον ανοιχτό ορίζοντα με τον ήλιο να στραφταλίζει πάνω στα αιώνια νερά της θάλασσας. Άργησα, μα δεν αγχώθηκα... Εκείνο τον ήλιο, εκείνο το φως.
Τα άξιζα!

Η ζωή κυλά. Δεν περιμένει. Το ξέρουμε όλοι. Το νιώθουμε όλοι στο πετσί μας. Μα το ξεχνάμε.
Δεν νιώθουμε απειλή από το χρόνο που φεύγει....μέχρι που ο χρόνος φεύγοντας παίρνει κάτι, κάποιον, κάποια πολύτιμη!
Για αυτή την πολύτιμη απώλεια γράφω σήμερα αυτή την ανάρτηση...γιατί αν έχεις μια στιγμή μην την αφήσεις να χαθεί...
Πήγαινε. Πήγαινε και πες της το σήμερα. Πάγωσε το χρόνο. Παράτησε τα όλα. Τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από αυτή την προσπάθεια. Την προσπάθεια να δώσεις αγάπη, να σκορπίσεις συναισθήματα στο σύμπαν, να μοιραστείς τα "νιώθω" σου. Δεν κινδυνεύουν οι ανθρώπινες σχέσεις από τα νιώθω μα από τον εγωισμό, τον συστολή, το φόβο, την έκθεση, τη σιωπή...Από τη σιωπή κινδυνεύουν οι σχέσεις αγαπημένοι...Τη σιωπή!

Σας αφιερώνω λοιπόν το λατρεμένο αυτό  συμβολικό στο δικό μου μυαλό τραγούδι και θα κλείσω και πάλι, με τον υπέροχο στίχο του Ρίτσου από την συλλογή του Γειτονιές του Κόσμου
..."θα 'σαι για πάντα μέσα σε όλα εκείνα που για αυτά έχεις λείψει...
θα'σαι για πάντα μέσα σε όλο τον κόσμο!"

Μήνυμα για εκείνον το μικρό μας και για όλους  όσους λείπουν και θα λείπουν κι η απουσία τους  είναι βαριά και αβάσταχτη...μα η ίδια αυτή απουσία μας θυμίζει όλα όσα έχουμε την δυνατότητα και το χρέος να ζήσουμε γιατί αυτά ακριβώς είναι αυτά για τα οποία εκείνοι έχουν λείψει...
...κι είναι  εκείνη η μαγική στιγμή που η απουσία των αγαπημένων μας, παίρνει το βάρος που της αξίζει. Γιατί η απουσία τους γίνεται από πόνος και μούδιασμα, υπενθύμιση, ευκαιρια και χρέος για ζωή....

Μην περιμένεις. Παράτησε τα όλα και πήγαινε!
Όχι αύριο μα σήμερα. Τώρα είναι η ευκαιρία! Πες του το σήμερα, γιατί μέσα σε κάθε μοίρασμα συναισθημάτων κρύβεται η μνήμη μιας λατρεμένης απώλειας....Η μνήμη ενός αγαπημένου πλάσματος.
Η μνήμη μιας αγάπης που δεν τη σταμάτησε ο θάνατος....

Καλημέρα αγαπημένοι! Στέλνουμε ένα πελώριο κύμα αγάπης εκεί έξω. Σηκώνουμε τηλέφωνα και κάνουμε κλήσεις. Τώρα όχι σε λίγο. Τώρα!
                                                                                                    Κατερίνα

Οι Γειτονιές του Κόσμου...
(κι εσύ να λείπεις) Γ. Ρίτσος

Φωτεινή γιρλάντα!

Ήθελα από καιρό να δημιουργήσω μιας και σπάνια πια βρίσκω το χρόνο να φτιάξω κάτι με το ρυθμό που το έκανα παλαιότερα κι αυτό με στεναχωρεί....
Θέλοντας λοιπόν να βάλω μια γιρλάντα με φωτάκια στο δωμάτιο που κοιμόμαστε άρχισα μια μικρή έρευνα κατεβάζοντας ιδέες.....
Το δωμάτιο που κοιμόμαστε δεν έχει για εμάς μόνο την έννοια της κρεβατοκάμαρας μα είναι χώρος ξεκούρασης, χαλάρωσης κι ηρεμίας. Μου αρέσει να  έχει απαλό φωτισμό ιδίως όταν διαβάζω λίγο πριν κοιμηθώ και τα Σαββατοκύριακα συχνά ξαπλώνουμε όλοι μαζί στο κρεββάτι και διαβάζουμε ή συζητάμε.

Τα Χριστούγεννα είχαμε μια όμορφη γιρλάντα με φωτάκια κρεμασμένη στο κεφαλάρι του κρεβατιού κι όταν την αφαιρέσαμε νιώσαμε πως ο χώρος έχασε λίγη από τη ζεστασιά και τη λάμψη του....

Έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω μια παλιά πολύ όμορφη γιρλάντα που όμως είχε χαλάσει κι είχαν απομείνει τα λαμπάκια....Έκανα  μια γρήγορη ιντερνετική βόλτα, βρήκα τις πιο εύκολες και γρήγορες οδηγίες για να φτιάξω λουλούδια χάρτινα και να τα περάσω στα λαμπάκια...

Βρήκα οδηγίες με χαρτάκια για cup cakes αλλά καθώς μου ήταν δύσκολο να βρω θήκες στο χρώμα που μου άρεσε αποφάσισα να χρησιμοποιήσω μικρού μεγέθους χαρτοπετσέτες που όμως τις έκοψα σε σχήμα κυκλικό με οδηγό ένα χαρτάκι από cup cake.

Έπειτα ακολούθησα ακριβώς τις οδηγίες διπλώνοντας  σε ημικύκλιο την στρογγυλή πια χαρτοπετσέτα που δεν ήταν τέλειος κύκλος μα δεν με πολυένοιαζε αυτό.

Έπειτα έτσι όπως ήταν διπλωμένη σε ημικύκλιο την ξαναδίπλωνα σε τρίγωνο κι αμέσως μετά, έκοβα τις άκρες σχηματίζοντας μικρά άτσαλα πέταλα κι έκοβα στο τέλος την μύτη του τρίγωνου όπου θα έμπαινε το κάθε λαμπάκι....

Μετά έβαζα το λαμπάκι και με θερμόκολλα κολλούσα τσαλακώνοντας ελαφρά την χαρτοπετσέτα πάνω σε κάθε λαμπάκι. Για το κάθε λαμπάκι χρησιμοποίησα δυο χαρτοπετσέτες, μα μπορούν να κολληθούν και περισσότερες αν θέλουμε το χάρτινο λουλουδάκι μας  πιο πλούσιο.

Έτσι σιγά σιγά κι όποτε είχα χρόνο και με ρυθμούς χελώνας ολοκλήρωσα σε μερικές ημέρες την φωτεινή μας γιρλάντα που στολίζει πια το δωμάτιο μας και με το απαλό φως της μας δίνει ζεστασιά και μεγάλη χαρά....

Ο χρόνος όλων μας είναι περιορισμένος και πια ότι κάνουμε το αρχίζουμε σήμερα και τελειώνει...όποτε τελειώσει...Αλλά όταν τελειώσει, τι χαρά!!! Τι χαρά αγαπημένοι!

Άξιζε για αυτή την μικρή χαρά να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο για να νιώσουμε έστω ελάχιστα δημιουργικοί και τέλος για να χαρίσουμε ένα ελαφρύ γλυκό φωτισμό και μια ζεστασιά στα νυχτερινά όνειρα μας....

Τώρα τα αγόρια θέλουν κι εκείνοι φωτεινές γιρλάντες για τα δικά τους δωμάτια και είμαστε σε αναζήτηση απλών κι εύκολων ιδεών.

Καλημέρα αγαπημένοι πλησιάζει Σαββατοκύριακο...ευκαιρία για δημιουργία!

                                                                                                                                Κατερίνα

Μπορείτε να βρείτε τις οδηγίες που συμβουλεύτηκα από το utube εδώ!

Χτίζουμε ένα Σχολείο!

Το Σχολείο της Φύσης το ξέρετε πια...Το σχολείο της καρδιάς μας!

Το σχολείο που  αγαπήσαμε τόσο....και μας αγάπησε τόσο!

Το να είσαι μέρος ενός τέτοιου σχολείου είναι τεράστιο. Τεράστιο γιατί ανήκεις ξαφνικά σε μια κοινότητα. Τεράστιο γιατί αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Τεράστιο γιατί  όλοι εμείς δεν είμαστε απλά γονείς των παιδιών μας, μα είμαστε γονείς.

Γονείς των παιδιών. 

Των μικρών ανθρώπων κι έχουμε ευθύνη για αυτούς να αλλάξουμε τον κόσμο τους, να τον εμπλουτίσουμε, να τον γεμίσουμε ευκαιρίες....

Είμαστε τυχεροί που αυτό το σχολείο είναι δικό μας! Κι είμαστε δικοί του, οικογένεια....

Νιώθουμε όλοι μαζί την ανάγκη να γράψουμε ιστορία. Να ανατρέψουμε, να προσπαθήσουμε, να συμμετάσχουμε σε κάτι νέο. Σε ένα νέο όραμα που στόχο θα έχει όχι μόνο τα παιδιά μας...μα τα παιδιά όλων...και το πιο σπουδαίο....

Στόχο θα έχει όπως πάντα κι εμάς. Τους ταλαιπωρημένους, πάντα αγχωμένους ενήλικες. Που χρειάζονται να ξαναγίνουν παιδιά, να θυμηθούν, να γελάσουν, να παίξουν, να υπάρξουν ως παιδιά σε έναν κόσμο που τους θέλει βαρετούς ενήλικες!

Το σχολείο της Φύσης μας άφησε να δούμε το παιδί μέσα μας. Να το ξαναβρούμε. Να το συναντήσουμε. Να το φροντίσουμε. Το σχολείο της Φύσης...μας ένωσε...έγινε ο πόλος κι ο πυρήνας μας!

Και να τώρα το σχολειό μας μεγαλώνει! Μεγαλώνει και δημιουργεί μια μεγάλη έκρηξη στον χώρο της εκπαίδευσης....

Ένα νέο σχολείο θα γίνει σε λίγο καιρό πραγματικότητα....Ένα Δημοτικό σχολείο! Δημιουργώνας το μεγάλο Big Bang Education....

Με αφορμή αυτό, πέρυσι το καλοκαίρι έγινε μια μεγάλη υπέροχη εκδήλωση όπου είχα τιμή να ακούσω εμπνευσμένους ανθρώπους να μοιράζονται και να μιλούν μέσα από την επιστημονική τους εμπειρία!

Είμαι περήφανη που υπάρχω κι εγώ κάπου εκεί ως γονιός του αγαπημένου μας σχολείου...έτσι αφού απολαύσετε, τον πάντα μαγικό Άγγελο Πατσιά, την αγαπημένη Βέτα Γεωργιάδου και τον δημιουργικό Γιάννη Σωτηράκο, εμπνευστές όλους του εγχειρήματος... 

Θα βρείτε και την δική μου ομιλία στο 1.06.50 λεπτό....

Θα σας πρότεινα επίσης να δείτε στο utube όλες τις ομιλίες των σημαντικών επιστημονικών συνεργατών που μιλούν για την εκπαίδευση, την ανάπτυξη και την δημιουργικότητα των παιδιών και θα μαγευτείτε!

Το σχολείο μας πια γίνεται πραγματικότητα...Το όνειρο σταματά να είναι άπιαστο! Υπάρχει ένα πανέμορφο πια χωράφι που εκεί θα μπουν τα θεμέλια μιας νέας γενιάς. Μιας γενιάς ανθρώπων που γεννήθηκαν ελεύθεροι και μαθαίνουν με βάση αυτή την μαγική λέξη. Με ελευθερία. Με αρετή. Με πίστη!

Εκεί θα χτίσουμε όλοι μαζί ένα σχολείο. Θα ανοίξουμε μια κάψουλα στο μέλλον...

Δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγάλο από αυτό....Χρόνια πριν σαν περνούσα την πόρτα αυτού του σχολείο δεν μπορούσα να φανταστώ...Δεν μπορούσα ούτε στα πιο τρελά όνειρα μου πως θα γίνω μάρτυρας μιας απίστευτης δημιουργικής έκρηξης!

Τώρα η τρέλα συνεχίζεται και στην παρέα μας προστίθενται κι άλλου απίθανοι κι εμπνευσμένοι δημιουργικοί άνθρωποι κι ανάμεσα τους κι ο ιδρυτής της Coco-mat Παύλος Ευμορφίδης. 

Ενός ανθρώπου χαρισματικού, γεμάτου ενέργεια κι έμπνευση. Ενός ανθρώπου που τολμά να γίνει κυνηγός των ονείρων του και τα καταφέρνει...

Ενός ανθρώπου που αποτελεί πρότυπο για την επιχειρηματική, οικολογική κι ανθρωπιστική του δράση!

Την Τρίτη λοιπόν 7 Μαρτίου στις 18.00 στο Ολυμπιακό Μουσείο θα γίνει μια ακόμη  Big Bang Education εκδήλωση όπου θα έχουμε την χαρά να υποδεχτούμε τον κύριο Coco-mat Παύλο Ευμορφίδη στην μεγάλη παρέα μας και στο όραμα της Δημιουργίας ενός εναλλακτικού, οικολογικού, δημιουργικού κι εμπνευσμένου Δημοτικού σχολείου!

Αμέσως μετά την επόμενη ημέρα μια μεγάλη παρέα τρελών γονιών - με τη Βέτα όπως πάντα αρχηγό σε κάθε έγκλημα - θα ξεκινήσει από την Θεσσαλονίκη καβάλα στα ξύλινα ποδήλατα που δημιούργησε ο κος Ευμορφίδης, με πρώτη στάση για διανυκτέρευση στην Καβάλα και στόχο να φτάσουν σε δυο ημέρες στην Αλεξανδρούπολη όπου ο ίδιος, θα μιλήσει στο TEDx Αλεξανδρούπολης!

Εμείς θα είμαστε εκεί....στην τρέλα, στην χαρά στην έμπνευση, στο όραμα!

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος είπε πως η επένδυση στην εκπαίδευση αποδίδει τον καλύτερο τόκο...κι εμείς μέσα από αυτό το Σχολείο επενδύουμε στην εκπαίδευση των μικρών ανθρώπων...κι ο τόκος δικός τους.  Χαλάλι ο τόκος...χαλάλι κάθε τόκος, για κάθε παιδί! 

Κάπου διάβασα πως κάθε προσπάθεια για διαπαιδαγώγηση θα είναι μάταιη μέχρι να μάθουμε στα παιδιά μας να  αγαπούν τα λιβάδια, τα πουλιά και τα λουλούδια! 

Στο Σχολείο της Φύσης ήρθαμε σε επαφή με αυτό, το τρυφερό μας κομμάτι. Κι εκεί μέσα, μέσα σε όλους μας ζει ένα παιδί που ξέρει να αγαπά, τα λιβάδια, τα πουλιά και τα λουλούδια από ένστικτο. Γιατί είναι κομμάτι τους...Γιατί εκεί ανήκει. Στη Φύση!

Όλοι εμείς εκεί, λοιπόν μαζί, μια παρέα τρελών που πίστεψαν σε ένα ακόμη πιο τρελό όραμα, μιας ακόμη πιο τρελής παιδαγωγού, χτίζουμε ένα σχολείο....
Γιατί κάθε φορά που χτίζεις ένα σχολείο, γκρεμίζεις μια φυλακή!!!

Αγαπημένοι σας προσκαλώ να είστε εκεί...μαζί μας. Συνοδοιπόροι στο όραμα. Γιατί κάθε όραμα που αφορά το μέλλον, μας αφορά. Και το μέλλον το ατενίζουμε μέσα από τα τρυφερά μάτια των παιδιών!...όλων των παιδιών!

Τρίτη 7 Μαρτίου στις 18.00 στο Ολυμπιακό Μουσείο. Σας περιμένουμε....

Περισσότερες πληροφορίες για το Big Bang Education.