Το παιδί Χαμομηλάκι...

Το μικρό αγόρι πήρε το όνομα του παππού πήρε και τη χάρη του σε πολλά κι όπως ο μπαμπάς μου αγαπά να χάνεται στη φύση έτσι κι ο Γιώργης μας, τρελαίνεται να ζει περιπέτειες μέσα της.

Οι μέρες των πασχαλινών διακοπών τέλειωναν και την τελευταία ημέρα που θα ήταν η γιορτή του ζήτησε να την περάσουμε κάπου έξω κάνοντας πικ νικ με τα ξαδέρφια του.

Το Αναστασάκι η μικρή τους ξαδέρφη ήταν από μέρες μαζί μας και τα παιδιά όταν είναι η μικρή στο σπίτι εκστασιάζονται ιδίως ο Γιώργος που είναι πιο κοντά της ηλικιακά και συναισθηματικά.

Περιμέναμε να δούμε αν ο καιρός θα ήταν καλός και βρήκαμε εναλλακτική, σε περίπτωση που θα είχε συννεφιά. 

Ο μικρός απογοητεύτηκε. Η βόλτα στην πόλη και το πρωινό brunch σε ένα πανέμορφο γραφικό μαγαζάκι δεν μπορούσαν να συγκριθούν με το δικό του όνειρο να τρέχει στα λιβάδια παρέα με τα ξαδέρφια του!

Έτσι τελευταία στιγμή αφού ο καιρός δεν μας πρόδωσε, ενημερώσαμε μικρά και μεγάλα ξαδέρφια που ζουν κοντά μας και όσοι τα κατάφεραν ήρθαν με ενθουσιασμό....

Το τοπίο το είχα δει στον τελευταίο Μαραθώνιο την ώρα που έτρεχα. Περνούσαμε πάνω από τη γέφυρα και είδα τον Αξιό πελώριο και πανέμορφο και είδα ανθρώπους να ψαρεύουν στις όχθες του. Τράβηξα μια γρήγορη φωτογραφία τότε κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα το ψάξω αυτό το μέρος....
Οπότε μπήκαμε όλοι στο αμάξι κι άρχισε η περιπέτεια αφού προσπαθούσαμε να βρούμε που ακριβώς θα πάμε, από που θα κατέβουμε δίπλα στο ποτάμι και που θα στήσουμε το μικρό μας γιορτινό παρεάκι....

Δεν ήταν εύκολο, μα ούτε και δύσκολο πολύ. Πηγαίνοντας προς Χαλκηδόνα, αμέσως μετά το χωριό Γέφυρα, περνάς πάνω από τη γέφυρα του Αξιού και στρίβεις αριστερά....και βγαίνεις σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο δρόμο φαντασμάτων σαν να βγήκε από Αμερικάνικη ταινία, με πυκνή βλάστηση δεξιά κι αριστερά...κι απλώνεται μπροστά σου ένα άγριο πανέμορφο τοπίο, με λεύκες στα αριστερά και μπροστά τη γκρεμισμένη παλιά σιδερένια γέφυρα του Αξιού που πια βρίσκεται βυθισμένη μέσα στα βαθιά νερά.

Το παλιό φυλάκιο δέσποζε εγκαταλελειμένο κι απόκοσμο και η παλιά γέφυρα απομεινάρι του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου φαινόταν σαν ένα τεράστιο σκουριασμένο κουφάρι...

Η ομορφιά αυτή ήταν δώρο για τα μάτια. Μπορούσα να φανταστώ εικόνες και να ταξιδέψω στο χρόνο...Το λάτρεψα το τοπίο και μας αποζημίωσε!

Στις όχθες του ποταμού δεξιά κι αριστερά είχε μικρά σημεία με άμμο όπου ψαράδες ρέμβαζαν απολαμβάνοντας τη σιωπή. Η άμμος κάτασπρη και ψιλή καθαρή, ποταμίσια..."μοιάζει με χρυσόσκονη" είπε η ανιψιά μου καθώς την άφησε να κυλά από τα δάχτυλα της  και πράγματι η υφή της ήταν μεταξένια.
Το τοπίο υπέροχο πραγματικά. Το μόνο θλιβερό κομμάτι ήταν η ανθρώπινη παρέμβαση με σκουπίδια εδώ κι εκεί τι κρίμα στ' αλήθεια!!!...μα και πάλι τίποτε δεν μπορούσε να κλέψει από τα μάτια μας την αίσθηση του μεγαλείου του τεράστιου ποταμού!

Εκεί μέσα σε μια συστάδα από λεύκες  στήσαμε τη γιορτούλα μας. Σε ένα υπέροχο ισιάδι κάτω από τα πελώρια δέντρα, με τον ήλιο να παίζει ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές και τα τα πουλιά να συμμετέχουν στο τρελό τραγούδι της φύσης. Αποκομμένοι θαρρείς από τον κόσμο. Δεν ακουγόταν τίποτε σαν να ήμαστε σε ένα βαθύ απομονωμένο δάσος...

 

Βγήκαν τα φαγητά και τα γλυκά όλων κι ενώθηκαν σε ένα μεγάλο χαρούμενο γευστικό τραπέζι! 

Παιχνίδια, γέλια, στιγμές....υπέροχες τρυφερές στιγμές. Παιδικές φωνές παντού και μια αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας, σαν να ανήκαμε εκεί. Σαν ο κόσμος να είναι αλλού κι εμείς μόνοι μα και μαζί.

Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια τότε που πρωτομαγιές και γιορτές πηγαίναμε με τους γονείς και τους συγγενείς μας και κάναμε εξοχικά γεύματα δίπλα στο γάργαρο τότε ποτάμι. Παιδιά, παππούδες, γονείς, φίλοι, συγγενείς...Σαν να ζούσα ξανά μέσα στις ξεθωριασμένες εκείνες φωτογραφίες  με ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια και παιδιά που είναι μεσήλικες....

Κοίταζα τα παιδιά μας καθώς έπαιζαν, μιλούσαν γελούσαν και πάλευαν ασταμάτητα μπροστά μου κι εγώ κάπου εκεί στην άκρη να τους παρακολουθώ, να τους καμαρώνω, να γεύομαι λίγη από την δική τους ολοζώντανη και την δική μου χαμένη ξεγνοιασιά! Το γέλιο τους γάργαρο. Πηγαίο...

Απέναντι το δάσος άγριο, πανέμορφο, προκλητικό. Ακουγόταν μόνο το απαλό κελάρυσμα του ποταμού και τα αηδόνια...Θεέ μου τι μαγικός ήχος, ο ήχος του αηδονιού.

Εξερεύνησαν την κοίτη του ποταμού, βρήκαν ξύλα κι έκαναν τα χέρια τους πανιά και καράβια, σκαρφάλωσαν σε δέντρα, έκαναν τους γενναίους, γέλασαν, πέταξαν άμμο ο ένας στον άλλο, πάλεψαν, μπήκαν σε ένα παλιό φυλάκιο, έπαιξαν κυνηγητό κι ήταν σαν να παρακολουθούσα μια υπέροχη μα αληθινή ταινία, όπου οι μικροί πρωταγωνιστές ήταν πλάσματα αγαπημένα. Τα παιδιά μας! 

Οι ισορροπίες τους δεν ήταν καθόλου εύθραυστες. Ακόμη κι όταν κάποιος έμενε πίσω ή έκανε πείσματα, ο άλλος τον ξεσήκωνε και τον τραβούσε. Δεύτερες σκέψεις δεν υπήρχαν, ούτε εγωισμοί κι όλες οι εντάσεις λύνονταν με ένα πείραγμα κι ένα γέλιο!

Ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε μαζί μας κι έναν μικρό Ιππότη που μπορεί να ζούσε στο δάχτυλο του μικρότερου μου ανιψιού όμως με την απεριόριστη δύναμη του μας προστάτευε όλους και τα παιδιά τα ξέρουν και τα αποδέχονται αυτά τα μικρά μαγικά....όχι μοιάζει με σκουλήκι αλλά δεν είναι...Ιππότης είναι!

Τους κοίταζα από μακριά καθώς περπατούσαν μπροστά μου γεμάτοι εμπιστοσύνη, φροντίζοντας τον πιο μικρό της παρέας κι ακολουθώντας τους μεγαλύτερους, μικρά πανέμορφα χαμομηλάκια. Πλάσματα σπουδαία, γεμάτα με επουλωτικές ιδιότητες για όλους εμάς τους παντογνώστες ενήλικες.

Η παρέα των παιδιών με γαληνεύει. 

Μπορεί κανείς να μάθει τόσα παρατηρώντας τα και πάλι αναφέρω κάτι που έχω ξαναγράψει πως δηλαδή όχι τυχαίο ο Moreno παρατηρώντας το παιχνίδι των παιδιών εμπνεύστηκε μια νέα Ψυχοθεραπευτική μέθοδο το Ψυχόδραμα. Μια μέθοδο που πάνω της στηρίχθηκαν πολλές εναλλακτικές θεραπευτικές μέθοδοι ανάμεσα τους και αυτή που διάλεξα εγώ, η Δραματοθεραπεία.

Πάνω στο παιχνίδι των παιδιών, βλέπεις ξεκάθαρα τις συνδέσεις τους. Πότε μπλοκάρουν, πότε αποσυντονίζονται και πόσο κάποια παιδιά έχουν την δύναμη και την δεκτικότητα να ενσωματωθούν χωρίς να ανταγωνίζονται, ενώ κάποια άλλα λειτουργούν με έναν υπέροχο τρόπο σαν φροντιστές σβήνοντας την ανταγωνιστικότητα μέσα στην ομάδα...

Και μετά από λίγη ώρα μέσα στη  φύση βλέπεις το πως απλά συνδέονται και αρχίζει να λειτουργεί η αλληλοβοήθεια και η μεταξύ τους φροντίδα.

Ήταν μια όμορφη αξέχαστη εκδρομή όπου ήρθαμε κοντά. Χαλαρώσαμε πολύ, αγκαλιαστήκαμε πολύ, γελάσαμε πολύ, παίξαμε πολύ και φάγαμε πολύ...

Τα παιδιά με τα δικά τους ξαδέρφια κι εμείς με τα δικά μας...

Μας βρήκε το σούρουπο να μαζεύουμε ότι απέμεινε και να αγκαλιαζόμαστε σφιχτά πριν πούμε αντίο. Αφήσαμε τα αηδόνια και τον κούκο που φώναζε μέσα από τα δέντρα. Αφήσαμε τις λεύκες και το θρόισμα του ανέμου μέσα από τα ασημιά τους φύλλα. Αφήσαμε το μουρμουρητό του ποταμού και γυρίσαμε στη ζωή μας...Ο μικρός μας ήταν ευτυχισμένος κι έκλαιγε..."γιατί πέρασα τέλεια μαμά...Ευχαριστώ για την πιο ωραία γιορτή"... τα δάκρυα του έσβησαν πάνω στο νέο μικρό χνουδωτό ζωάκι που απέκτησε για την γιορτή του και κοιμόταν δίπλα στο βελούδινο μάγουλο του...Φαντάζει πια μεγάλος, μα είναι ακόμη τόσο τρυφερά μικρός... 

Για μέρες μετά συζητούσαμε το τι κάναμε, τι ζήσαμε, τι νιώσαμε και καταλήγαμε ξανά και ξανά πως ήταν μια περιπετειώδης, αξέχαστα όμορφη ημέρα. Γεμάτη απλότητα. Με ήχους γεμάτους ζωή κι αλήθεια...

Μια ημέρα γεμάτη με την παιδική καθαρότητα που ζει μέσα μας...Παρέα με το εσωτερικό μας παιδί.

Το παιδί χαμομηλάκι με τις αντισηπτικές  ιδιότητες. Το παιδί χαμομηλάκι που ξέρει να τονώνει τη ζωή  με τις θαυματουργές του θεραπευτικές  ικανότητες.
Το παιδί χαμομηλάκι που ναι μεν  έχει μάθει να επιβιώνει, μα τελικά ασφυκτιεί στο μπερδεμένο μυαλό και τα μόνιμα κουρασμένο σώμα ενός ενήλικα...

Καλημέρα αγαπημένοι. όποτε μπορείτε αφήστε τα όλα και πάτε να βρείτε εκείνο το παιδί. Το παιδί χαμομηλάκι.
Μην διστάσετε, μπείτε βαθιά μέσα στη φύση κι εκείνη θα του δείξει το δρόμο...

Εκείνη, θα κάνει τη σύνδεση....

                                                                                                                               Κατερίνα

Το Πάσχα των στιγμών μας!

Όλα είναι στιγμές. Είτε τις ζεις, είτε τις προσπερνάς. Τίποτε πολύπλοκο δεν έχει αυτή η σκέψη, τίποτε μπερδεμένο!
Ένας φίλος μου λέει πως καταφέρνει να διαχειρίζεται καλύτερα τη σκέψη των γιορτών παρά τις ίδιες τις γιορτές όταν έρχονται...Τον καταλαβαίνω!

Πάντα πριν τις γιορτές έχω σχέδια και πλάνα και θέλω να κάνω αυτό ή το άλλο, μα πάντα πως τα καταφέρνω κι όλα ανατρέπονται και τρέχω να προλάβω μέχρι τελευταία στιγμή κι απολαμβάνω λίγο, ενώ το θέλω τόσο πολύ!...κι έρχονται οι στιγμές και φεύγουν και μένω με ένα συναίσθημα αδειάσματος. Τι έγινε ρε παιδιά;

Μα δεν μπορώ να κάνω περικοπές στα σχέδια μου. Δεν μπορώ να πω μην κάνεις τσουρέκια φέτος, αφού δεν προλαβαίνεις. Αγόρασε τα γλυκά που θα προσφέρεις.  Ας μην είναι πια τόσο περιποιημένο, στολισμένο ή καθαρό το σπίτι. Ας είναι επιτέλους βρώμικα τα τζάμια! Μην σιδερώνεις τα ρούχα κρύψτα κάπου και θα τα κάνεις όλα μαζί μετά...

Απλά δεν γίνεται γιατί ότι αφήνεις πίσω σου το βρίσκεις μπροστά σου!

Οπότε και πάλι αυτές οι γιορτές είχαν ανατροπές καθώς ενώ όλα φαινόταν να τα έχω σε έλεγχο τελικά...απάτη! Πάλι τρέχαμε με το τρελό αγόρι!

Για εμένα οι γιορτές έχουν ένα τελετουργικό το οποίο δεν θέλω να αποχωριστώ. Είναι όλα αυτά που μου θυμίζουν τις γυναίκες που μεγάλωσα που πριν το Πάσχα ξεσήκωναν το σπίτι για να είναι καθαρό για την Ανάσταση και ασβέστωναν και όλα μύριζαν πάστρα.
Τα έκαναν όλα κι όλα τα προλάβαιναν με κόπο βέβαια, μα υπήρχε μια τελετουργία σε όλο αυτό την οποία από ένστικτο ή  από συνήθεια απλά ακολουθώ ακόμη κι όταν είμαι στα κόκκινα...
Πάντα δηλαδή! Έτσι πάντα έχω κατά νου τα γλυκά και τα φουρνίσματα. Τις ωραίες παραδοσιακές μας γεύσεις στο τραπέζι. Το όμορφο μοσχομυριστό σπίτι, τζάμια καθαρά για να βλέπω απέναντι, φροντίδα σε αυτούς που αγαπώ, στρωμένα χαρούμενα τραπέζια, λουλούδια, γεύσεις πασχαλινές...

Τελειώνει αυτό; Δεν τελειώνει! Πότε δεν τελειώνει, μα δεν μπορώ να κάνω εκπτώσεις. Δεν θέλω!

Ίσως και να πρέπει...μα τελικά όλα αυτά σημαίνουν πολλά για εμένα και τα έχω ανάγκη. Τα κάνω για εμένα.

 Σεκέρ παρέ τα αγαπημένα μου. Τάρτα chocolate cookie για να σερβιριστεί με παγωτό για τα παιδιά. Κουλουράκια πορτοκαλιού με σοκολατένιο αυγουλάκι στο κέντρο του. Πλεξούδα για τους μεγάλους, κουνελάκι για τους μικρούς.

Εγώ έχω την ανάγκη να ξέρω πως έδωσα, όσα άξιζαν, πως προσπάθησα  όσο μπορούσα, πως τίμησα τους ανθρώπους με τους οποίους γιόρτασα, πως φρόντισα εκείνους μα τελικός αποδέκτης ήμουν εγώ. Η δική μου χαρά. Η δική μου ικανοποίηση...

Οπότε θα τεντωθώ όσο μπορώ, για να μπορέσω τα αυτονόητα για εμένα τελικά. 

...κι όπως λέει κι ένα κορίτσι μου γλυκό, που είναι μια τρελά εργαζόμενη μαμά δυο μωρών και φαίνεται κι εκείνη όλα να τα μπορεί, "όσο προλαβαίνεις να βάψεις νύχια σημαίνει πως το'χεις"...

Γιορτές χωρίς βαμμένα νύχια δεν υπάρχουν άρα...το'χω!

Κι ήταν μια όμορφη όμορφη γιορτή. Μπορεί να μην πρόσφερα σε εμένα όλα όσα χρειαζόμουν. Μπορεί να μην προσευχήθηκα όσο είχα ανάγκη, ούτε να ένιωσα την εσωτερικότητα και την κατάνυξη, αυτής της γιορτής όσο το χρειαζόμουν, λόγω έλλειψης χρόνου, μα κατάφερα να δώσω τα βασικά στον εαυτό μου και το πιο σημαντικό κατάφερα να κάνω όλα όσα σημαίνουν Πάσχα, για την οικογένεια και για τα αγόρια μου!

Οι γιορτές είναι σαν μια δοκιμασία! Εκεί που έχεις ρυθμό και η καθημερινότητα βγαίνει ξαφνικά μια ανατροπή και πρέπει να κάνεις όλα όσα κανονικά έκανες μέχρι χθες,  συν τα ψώνια, συν τα στολίσματα, συν τα φαγητά, συν την καθαριότητα, συν τα τζάμια, συν τα γλυκά, συν τον κόσμο, συν τα έξοδα, συν...τα νύχια! Και  προλαβαίνεις...τα πάντα. Ακόμη και τα νύχια!
Προλαβαίνεις να φορέσεις κι ένα χαμόγελο. Προλαβαίνεις και να ντυθείς όμορφα με κάτι ξεχωριστό, γιατί είναι γιορτές κι αυτό σου αξίζει...και τελικά προλαβαίνεις...ξαφνιάζεσαι...μα προλαβαίνεις!

Και σε αυτή την δοκιμασία των γιορτών, μαθαίνεις πολλά για εσένα, για τον τρόπο που σκέφτεσαι, για το πόσο μπορείς να ανοίγεις και να κλείνεις το μυαλό σου σε προκλήσεις και στην κούραση, για το πόσο ακόμη μπορείς να δώσεις, για το πόσο αντέχεις να μην πάρεις όσα χρειάζεσαι...Ναι μαθαίνεις!

Οι αγαπημένοι μου γονείς έλειπαν και πάλι για τελευταία φορά πια, μα ήρθε η μικρή μου αδερφή με τον άντρα της και τα ανίψια μας κι είχαμε και την οικογένεια του αγοριού μου και τελικά, ήταν ηλιοφώτιστες αυτές οι γιορτές. Γεμάτες με ανθρώπους όπως αξίζει στις γιορτές. Γεμάτες με παιδιά, γεμάτες με τις τσιρίδες, τις φωνές και τα γέλια τους. Γεμάτες με γεύσεις που αγαπάμε. Με μπόλικα γλυκά, που ευχαριστήθηκα να ψήνω. Γεμάτες με στολισμένα τραπέζια...
Η αγαπημένη μου Βέτα από το σχολείο της φύσης μου λέει..."Στις γιορτές κάνω τραπεζώματα και τα βγάζω όλα από τα ντουλάπια μου! Τα χαίρομαι όλα, σερβίτσια, μαχαιροπίρουνα, τα ευχαριστιέμαι..."

Το βραδινό τραπέζι, με ατομικά σπιτικά ψωμάκια brios ζυμωμένα από τα χέρια του αγοριού μου έτοιμα να βουτήξουν μέσα στην αξεπέραστη...αξεπέραστη λέω μαγειρίτσα μου!!!

Τα έβγαλα λοιπόν κι εγώ όλα. Τις γιορτές περιμένουν όλα για να βγουν. Να δώσουν. Να χαρίσουν. Δεν έχει νόημα να στρώσεις ένα τραπέζι, αν δεν δώσεις κάτι από το περίσσεμα σου σε όλο αυτό! 

Σαν η φροντίδα των ανθρώπων που θα καθίσουν γύρω από αυτό να έχει μέσα της και μια υπέρβαση! Κάτι που μπορεί να φαντάζει με υπερβολή ή με ανοησία....μα όχι. Ακόμη κι αν φαίνεται πως κανείς δεν προσέχει αυτά που κάνεις...όλοι νιώθουν. Ιδίως αν η φροντίδα λείπει...

Κι εμένα δεν με νοιάζει κανείς με τον τρόπο που με νοιάζουν τα συναισθήματα κι εικόνες των αγοριών μου. Και θέλω μεταξύ άλλων κι αυτό να θυμούνται από την μαμά τους. Τις γιορτές, τις γεμάτες κόσμο και τα όμορφα στολισμένα μοσχομυριστά τραπέζια που θα μνημονεύουν με χαρά!

Η λατρεμένη Pavlova με cream cheeze και φρέσκες φράουλες! Το πιο ωραίο γιορτινό μου γλυκό! Το προσφέρω με ύφος σοβαρό, μα δεν έπιασε. Pavlova τέλος!

Σε λίγα χρόνια αυτά θα μεγαλώσουν κι όλα αυτά θα περάσουν και τότε...οι γιορτές μας θα έχουν άλλο χρώμα, μα ως τότε, θα έχουν μέσα τους μια βάση κι η βάση είναι εδώ! Γύρω από κάθε γιορτινό οικογενειακό τραπέζι. 

Με τα καθαρά τραπεζομάντιλα και τα λουλούδια στο βάζο. Πόσο τιμή κρύβει για αυτόν που φροντίζεις όλο αυτό! Πόση τιμή για εσένα!

Κι όλα ήταν όμορφα...κι όλα είχαν την απλότητα που αγαπώ! Ο λαγός του Πάσχα, που παραδόξως έρχεται μόνο στο σπίτι μας, άφησε δώρα και πασχαλινές σοκολάτες για όλους κάτω από την μεγάλη Πασχαλιά δώρο της μαμάς μου πριν χρόνια που φύτεψα στη αυλή μας κι έγινε δέντρο πια! Κι αγαπώ όλα αυτά τα μικρά χαριτωμένα ψέματα που στόχος τους είναι προσφορά και τα λαμπερά μάτια των ανθρώπων! Ιδίως των μικρών ανθρώπων!
...κι οι άνθρωποι ξέρουν να δίνουν...και φέτος πήραμε αγάπη πολύ από όλους εσάς, με υπέροχες ευχές ιντερνετικές και όχι μόνο, με λόγια αληθινής φροντίδας, με μικρά χαριτωμένα δώρα που έφτασαν με το ταχυδρομείο και μας γέμισαν χαρά και χαμόγελα!

Όπως αυτού του υπέροχου κοριτσιού, από την μακρινή Αχαία...που γέμισε ένα κουτί με υπέροχα καλούδια για όλους με γεύσεις και δημιουργίες της και μας τα έστειλε...κι όταν μίλησα μαζί της στο τηλέφωνο η ταπεινότητα της με συγκίνησε βαθιά!
Μια μαμά μόνη με την μικρή της υπέροχη κόρη, που περιμένει το αγόρι της να γυρίσει από τις μακρινές θάλασσες που ταξιδεύει κι όμως το Πάσχα γέμισε με κόσμο το σπίτι της για να γιορτάσουν μαζί κι ανάμεσα σε όλα θυμήθηκε κι εμάς! Πόση γενναιοδωρία....
Πόσο σε ευχαριστώ Παναγιώτα μου που  μας  άγγιξες με τόση απαλότητα κι αγάπη.

Το σπίτι μας γέμισε μηνύματα. Λέξεις και γράμματα γεμάτα συναισθήματα...ένα αυγό χρωματιστό, ένα λουλούδι, ένα καλαθάκι, ένα βαζάκι με σοκολατάκια, ένα βάζο σπιτική μαρμελάδα,  ένα τσουρέκι χειροποίητο...δείγματα αληθινού νοιαξίματος και φροντίδας! Δεν σημαίνουν τίποτε παραπάνω από ένα απλό "σε σκέφτηκα"...μα από πότε το "σε σκέφτηκα" είναι απλό;
Όχι...Το "σε σκέφτηκα" ανάμεσα στους τόσους ανθρώπους που έχω να σκεφτώ είναι πράξη πελώρια. Σημαίνει τα πάντα. Σημαίνει πως δεν διεκπεραίωσα απλά, δεν ήσουν μια υποχρέωση ανάμεσα σε άλλες, μα για εσένα έδωσα το παραπάνω μου. Το "σε σκέφτηκα" είναι το αληθινό δώρο!

Όπως αυτό το πολύτιμο μήνυμα, που κρυβόταν μέσα σε αυτό το πανέμορφο αυγό...που με έκανε να βουρκώσω γιατί κλείνει μέσα του όλο το νόημα της υπέροχης αυτής γιορτής!

Όμως το πιο τρυφερό είναι οι λαμπάδες!!! Ναι μεγάλοι άνθρωποι και μας δωρίζουν λαμπάδες σαν να είμαστε παιδιά!
Για εμένα αυτό είναι τόσο τρυφερό μιας και δεν πήρα ποτέ λαμπάδα από νονά...άλλα χρόνια, άλλες σχέσεις.
Γι 'αυτό ίσως και  λατρεύω να χαρίζω δικές μου χειροποίητες λαμπάδες. Έτσι όταν λάβαμε τις λαμπάδες μας από την τρελή τρελή, νεραϊδονονά της καρδιάς μας...γελούσαμε και εγώ έκλαιγα και λίγο...η συγκίνηση βλέπεις λόγω των ημερών.
Ο Πα είχε στη λαμπάδα του κρεμασμένο ένα χειροποίητο καδράκι με εμένα κι εκείνον λέει σε μερικά χρόνια...και το αγαπώ αυτό μικρό καδράκι και χαμογελώ συγκινημένη κάθε φορά που τους κοιτώ τους δυο μικρούς σιωπηλούς πάνινους ανθρωπάκους, εμένα κι εκείνον κι εγώ αχ...εγώ είχα στη λαμπάδα μου μια πάνινη κούκλα, που νιώθει πολλά και λέει λίγα....
Την αγαπώ γιατί με ξέρει, γιατί κρύβει τα νιώθω μου στα σφιχτά της χείλη και την ονόμασα Σαπφώ γιατί είναι έτοιμη για το γνωστό "Μπουρλότοοοοο!!!"

Λίγες μέρες μετά το την Ανάσταση κατέφθασε με το ταχυδρομείο και μια ακόμη λαμπάδα...από ένα κορίτσι που αγαπώ...και μαζί θα τρέξουμε τον πρώτο της Μαραθώνιο! Γι' αυτό κι η λαμπάδα της είναι συμβολική κι υπέροχα κοριτσίστικη!!!!
Την στόλισα στο σπίτι μας, γιατί την αγάπησα και δεν θα την κάψω...Κάποιες λαμπάδες δεν ξέρω αν θα τις ανάψω ποτέ....Σαν να μην θέλω να λιώσει αυτή η αγάπη...
Η Σαπφώ δεν θα "μπουρλοτιάσει" ποτέ να το ξέρεις νεραϊδονονά μου...

Πόσο πλούσιοι είμαστε και το αγνοούμε...Έτσι μέσα σε αυτό τον συναισθηματικό πλούτο πέρασαν οι μέρες του Πάσχα. Παρέα με την στενή οικογένεια, παρέα με τα μικρά μας, παρέα με τον εαυτό μας...
Όλα πέρασαν, μα όλα έκαναν την δουλειά τους. Όλα έβαλαν το λιθαράκι τους σε μια όμορφη γιορτή...ακόμη και τα ασήμαντα όπως, τα καθαρά τζάμια!
Πρόλαβα πριν περάσουν όλα να φυτευτώ λιπόθυμη στον καναπέ για μισή ημέρα...μόνο μισή υπέροχη ημέρα και κοιμήθηκα βαθιά και σαν ξύπνησα... όλα ξαφνικά είχαν τελειώσει!

Τώρα που όλα πέρασαν. έμειναν βουνά από άπλυτα κι ασιδέρωτα. Όλα αυτά που ήταν καθαρά παραδόξως σε χρόνο μηδέν είναι πάλι βρώμικα...Έμειναν τα βουνά με τους παλιούς λογαριασμούς που πάνω τους προστέθηκαν και νέοι...τι έκπληξη!!!
Έμειναν οι υποχρεώσεις που δεν είχαν φύγει ποτέ, έμειναν σκέψεις και μνήμες και σιωπή εκεί που μέχρι χθες είχε θόρυβο και φασαρία. Έμεινε μια κούραση, μα και μια θλίψη και μια αίσθηση...φτου κι απ' την αρχή...
Σαν όλα να πάγωσαν για λίγο και να συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν...έτσι απλά! Και ξέρω, ξέρω πως αυτό ισχύει για όλους...
Ξέρω πως όλοι αυτές τις μέρες είμαστε κουρασμένοι. Κάποιοι περισσότερο κουρασμένοι.  Κάποιοι περισσότερο ξεκούραστοι και προνομιούχοι...μα τελικά οι προνομιούχοι είμαστε εμείς που έχουμε ανθρώπους γύρω μας, να μας νοιαστούν, να μας φροντίσουν, να μας χαρίσουν, να μην μας ξεχάσουν, να μας τιμήσουν με το αληθινό ενδιαφέρον τους κι εμείς δεν το ξεχνάμε.
Είμαστε τυχεροί που στην ζωή μας, υπάρχουν κι αυτοί που δίνουν...χωρίς να έχουν κατά νου μόνο να πάρουν.

Οι μέρες των γιορτών, είναι μέρες συναισθηματικής και σωματικής δοκιμασίας! Το λέμε συνέχεια... κι αν κανείς τις περάσει αλώβητος, είναι τυχερός. Αν τις περάσει χαρούμενος, είναι ευλογημένος!

Χρόνια Πολλά αγαπημένοι. Μακάρι το φως της Ανάστασης να φωτίσει τις καρδιές όλων μας και ο κόσμος μας να γίνει λίγο πιο ανοιχτός, λίγο πιο γενναιόδωρος, λίγο πιο ταπεινός και ευγνώμων.
Με περισσότερα "ευχαριστώ" και λιγότερη αδιαφορία κι εγωισμό.

Σας ευχαριστώ για όλα...Που είστε εκεί. Που νιώθετε μαζί μου...Μαζί μας...Που μας φροντίζετε. Που μας στέλνετε την ενέργεια και την αγάπη σας!
Και εσείς κορίτσια, κρατήστε λίγη από αυτή την ενέργεια και την αγάπη για εσάς. Για τον πολύτιμο, πολύτιμο εαυτό σας. Φροντίστε τον και αν δεν προλαβαίνετε τίποτε άλλο γιατί πάντα οι άλλοι είναι προτεραιότητα...τουλάχιστον μέρες σαν και τούτες, "βάψτε τα νύχια" σας! Τουλάχιστον αυτό....

Αγάπη. Υγεία και Γαλήνη στις ψυχές όλων. Με αγάπη η οικογένεια
                                                                                                                             ΚαΠα

Πάσχα της καρδιάς μου....

...Είναι εκεί κάπου μακριά. Στις ξασπρισμένες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Τότε που όλα μαζί τα ξαδέλφια μαζευόμασταν στο σπίτι της γιαγιάς και οι νοικοκυρές των σπιτιών  έπλαθαν από το πρωί τα τσουρέκια. Ύστερα όλη η γειτονιά μαζεύονταν στο σπίτι της κυρά Ζήνας κι έψηνε με τη σειρά τα τσουρέκια στον ξυλόφουρνο.

Μύριζε τότε όλη η γειτονιά μαχλέπι και κακουλέ. Θυμάμαι τα γιαγιά, την θεία και τη μαμά, να κουβαλούν τα μεγάλα ταψιά με τα φρεσκοψημένα τσουρέκια και εμείς να χοροπηδάμε σαν τρελά από τον ενθουσιασμό.

Θυμάμαι την βυσσινιά στο σπίτι της γιαγιάς ανθισμένη και τις μέλισσες να βουίζουν γύρω της και θυμάμαι τα μικρά λατρεμένα μου κατσικάκια να παίζουν τριγύρω μας και να χοροπηδούν. 

Θυμάμαι όλα τα παιδιά της γειτονιάς να γινόμαστε μια παρέα, ναι θυμάμαι όλες τις παιδικές μου αγαπημένες φίλες...Την Άννα, την Νόπη, την Γιάννα, την Έφη, τη Ζήνα, τη Δέσποινα, την Γιούλη....Κοριτσάκια χαριτωμένα που λάτρευα να παίζω μαζί τους στο σοκάκια της μικρής γειτονιάς που οι αυλές ήταν ολάνθιστες, τα αμάξια λιγοστά και οι δρόμοι άδειοι.

Μα αυτό που θυμάμαι πιο νοσταλγικά ήταν τα ασπρισμένα μύγδαλα. Τα έβαζαν σε έναν μεγάλο κουβά με νερό και μόλις εκείνα μούλιαζαν έβγαζαν τη φλούδα τους για να στολίσουν με αυτά τα τσουρέκια. Αυτή ήταν θυμάμαι η αγαπημένη μου δουλειά. Να καθαρίζω τα μύγδαλα...Ένα στο στόμα, ένα στο πιάτο!

Αυτό θυμήθηκα χθες καθώς καθάριζα τα μύγδαλα για να στολίσω τα δικά μας τσουρέκια. Δεν υπήρχε τίποτε από την ευδαιμονία εκείνης της εποχής ή εκείνης της ανάμνησης...Αντίθετα υπήρχε μια συνεχής ατελείωτη αίσθηση κούρασης κι ένα μόνιμο άγχος...να προλάβω, να προλάβω, να προλάβω....

Τα μάτια μου άρχισαν να τσούζουν...γιατί ξέρω πως δεν θα προλάβω ποτέ, ούτε κανείς τελικά θα νοιαστεί αν προλάβω ή όχι. Πως το Πάσχα της καρδιάς μου δεν υπάρχει πια. Πως ο μόνος που υπάρχει εκεί έξω για να φροντίσει εκείνη την ανάμνηση κι εκείνη την ανάγκη για χαρά κι ηρεμία...είμαι εγώ!
Εγώ και κανείς άλλος...και νιώθω, πως όλα εκείνα θολώνουν και σβήνουν και μένουν σκιές και μνήμες που πονάνε και τσούζουν τα μάτια...

Τα παιδιά μου δεν θα μυρίσουν ποτέ εκείνη την υπέροχη μυρωδιά να απλώνεται από άκρη σε άκρη σε όλη τη γειτονιά...Δεν θα νιώσουν την ζέστη να πυρώνει τον τοίχο του ξυλόφουρνου της κυρά Ζήνας, ούτε και θα γνωρίσουν την γιαγιά Κατιρίνου, την γιαγιά μου, με την ποδιά στη μέση, το μαντήλι στο κεφάλι και το λικνιστό περπάτημα!
Δεν θα παίξουν τα μήλα στον χωματόδρομο μπροστά στο σπίτι, ούτε κυνηγητό με τα κατσικάκια στην αυλή, ούτε θα συνοδέψουν χορεύοντας και χοροπηδώντας τα ταψιά με τα τσουρέκια στον ξυλόφουρνο μαζί με όλη τη γειτονιά! Τι κρίμα...

Τώρα οι δικές τους αναμνήσεις χτίζονται αλλιώς...

Στο πάρκο με φίλους, στο σπίτι με παρέες αγοριών και με τα μικρά ξαδέρφια τους, στον Επιτάφιο με τα φαναράκια παρέα με όλους τους συμμαθητές, στο επεισοδιακό βάψιμο των αυγών πάντα με παρέα, στο να πλάθουμε πασχαλινά κουλουράκια "με τα δυο χεράκια" που πια κοροϊδεύουν, στην μετάληψη στην ψηλή εκκλησία που παντρεύτηκαν η μαμά κι ο μπαμπάς τους, στην θρυλική μπουγάτσα Σάββατο πρωί μετά την μεταλαβή, στην Ανάσταση με τα ξαδέρφια και στη μαγειρίτσα που περιμένουν με λαχτάρα, στο λαγό που το Πάσχα τους αφήνει δώρα και σοκολατένια αυγουλάκια στην αυλή κάτω από τον κέδρο, ακόμη και τώρα που δεν υπάρχει λαγός κι αυτοί είναι ολόκληρα γαϊδούρια...στην ημέρα του Πάσχα που ξυπνούν νωρίς κι εξαφανίζονται με τα ποδήλατα στη θεία τους...κι εγώ μαζεύω αργιολούλουδα από τους αγρούς για να στολίσω το πασχαλινό μας τραπέζι και μνημονεύω...πίνοντας τον καφέ μου, πριν αρχίσει ο γιορταστικός χαμός...

Δεν ξέρω αν αυτά είναι για εκείνους σημαντικά ή τι θα θυμούνται. Δεν ξέρω αν θα τα θυμούνται με τον ίδιο πόνο, που κρατώ εγώ τις δικές μου παιδικές αναμνήσεις. 

Δεν ξέρω αν οι μέρες τους είναι υπέροχα αβίαστες, όπως ήταν τότε οι δικές μου...

Δεν ξέρω αν θα θυμούνται την μαμά και τον μπαμπά, μόνιμα αγχωμένους, πιεσμένους, κουρασμένους κι αλλού...

Δεν ξέρω τι θα είναι πιο δυνατό από αυτά που ζουν, ποιες θα είναι τελικά οι εικόνες που θα καταγραφούν μέσα τους.

Ελπίζω μόνο...Ελπίζω να θυμούνται ότι αξίζει...κι αυτό που αξίζει δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που κάνει την καρδιά, να κάνει "τακ" με μια μυρωδιά, μια εικόνα, έναν ήχο που θα τους θυμίζει για πάντα εκείνο...το Πάσχα της καρδιάς τους....

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Η πιο όμορφη Παρασκευή του χρόνου. Μια υπέροχα πένθιμη ημέρα. Γεμάτη εσωτερικότητα και σιωπή.

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα αγαπημένοι...Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου υγεία και αγαλλίαση στις ψυχές όλων...κι εύχομαι εκείνο το μαγικό ξέγνοιαστο Πάσχα να έρθει για όλο τον κόσμο και να έρθει ξανά και για εμένα έτσι ακριβώς όπως το θυμάμαι. Σαν το ηλιόλουστο, παιδικό Πάσχα της καρδιάς μου...

                                                                                                           Κατερινα

Ξετυλίγοντας το ΝΗΜΑ.

Ταξιδεύοντας για Λάρισα εκείνη την υπέροχη Ανοιξιάτικη ημέρα, δεν μπορούσα να μην θαυμάσω τα καταπληκτικά χρώματα του ουρανού! Ερχόταν βροχή. Αγαπώ αυτές τις Ανοιξιάτικες βροχερές ημέρες όπου όλα τα χρώματα της φύσης, γίνονται λαμπερά και γεμίζουν φως!

Ταξίδευα με την μουσική τέρμα στα αυτιά μου. Τραγουδούσα περισσότερο για να μην κοιμάμαι γιατί ένιωθα απίστευτη κούραση  κι είχα όπως πάντα μια γλυκιά γλυκιά προσμονή!!!

Από αυτή την παρουσίαση του βιβλίου μου στη Λάρισα, θα θυμάμαι πάντα...διάφορα τρελά και χαριτωμένα.

Ήταν μια τρυφερή βραδιά...αυτό θυμάμαι. Θυμάμαι τα λόγια των υπέροχων γυναικών που μου έκαναν την τιμή να είναι εκεί για εμένα για να παρουσιάσουν το βιβλίο μου! Την αγαπημένη ξεχωριστή μου φίλη,  Κωνσταντία Χαλδούπη, Πολιτισμιολόγο  που μίλησε με μια απίστευτη γλύκα και μια απρόσμενη συγκίνηση και την ευχαριστώ βαθιά!
Την εξαιρετική συγγραφέα Γιώτα Φώτου, με εμπειρία μεγάλη στο χώρο της συγγραφής που επίσης μίλησε με μεγάλη φροντίδα για το κοχυλάκι και βέβαια την ξεχωριστή Δημοσιογράφο Κωνσταντίνα Καρυδάκη που είχε τον ρόλο του συντονισμού και βέβαια με συνεπήρε με τα λόγια και την αγάπη που μου έδειξε και άγγιξε την καρδιά μου!

Έβρεχε δυνατά και οι δρόμοι σκοτεινοί και υγροί εκεί, στον πανέμορφο Μύλο του Παπά όπου φιλοξένησε την παρουσίαση. Τα φώτα χάριζαν μια αίγλη και μέσα στην αίθουσα άκουγα το ρυθμικό ήχο των σταγόνων...Ο κόσμος λιγοστός, μα όλοι όσοι ήταν εκεί φαινόταν να το εννοούν! ....

Πριν μπω στο χώρο εκεί στην είσοδο, με σταματά μια γυναίκα! Μου έπιασε τα χέρια και μου είπε: "Σε διαβάζω στο blog. Δεν μπορώ να μείνω ήρθα μόνο να σε δω για λίγο να σε γνωρίσω. Να ξέρεις πως σε διαβάζω κι ήθελα να σε δω"...κι εξαφανίστηκε έτσι απλά!

Με ξάφνιασε, με συγκίνησε, με άφησε ξέπνοη και ένιωσα αγάπη για αυτή την άγνωστη γυναίκα που στάθηκε εκεί τόση ώρα για εμένα! Δεν θυμάμαι ούτε το όνομα σου μα θυμάμαι εσένα και σε ευχαριστώ γλυκιά μου...να το ξέρεις!!!

Πρώτο χαιρέτησα με μια σφιχτή αγκαλιά ένα νέο αγόρι...τον Γιάννη Ζαραμπούκα, που έγραψε μια μοναδική κριτική για το κοχύλι.
Μια κριτική τόσο γενναιόδωρη που με τάραξε βαθιά. Δεν τον γνώριζα δεν τον είχα συναντήσει ποτέ, μα ήξερε ό έναν τον άλλο και ήξερα πως είχε έρθει από την Αθήνα στην πόλη του τη Λάρισα νωρίτερα για τις γιορτές του Πάσχα για να μπορέσει να είναι εκεί εκείνη τη  βραδιά.
Η τιμή τεράστια...
Έβγαλε από την τσέπη του έναν μικρό γαλάζιο σελιδοδείκτη τόσο ξεχωριστό....
"Από δυο κορίτσια" μου είπε, "που αγάπησαν το κοχυλάκι"!!! Τις ξέρω αυτές τις δυο...και πάλι χωρίς να έχουμε γνωριστεί.
Είναι αυτός ο πελώριος, μικρός ιντερνετικός κόσμος που φέρνει κοντά ανθρώπους που δεν έχουν επιλογή από το ...να έρθουν κοντά γιατί τελικά κάτι τους συνδέει! Ένας ουρανός, μια θάλασσα μέσα μας, ένα κοινό σύμπαν! Είμαστε υπέροχα συνδεδεμένες!

Με πλησίασε μια γυναίκα...συνόδευε την εγγονή της που είχε προβλήματα όρασης. Αγκαλιαστήκαμε τρυφερά. Μιλήσαμε. Ένα νέο κορίτσι. Ένα πανέμορφο πλάσμα με τα τόσα όνειρα πίσω από τα μάτια με άγγιζε και ένιωθα το άγγιγμα της βαθιά.Υπέροχο τρυφερό, διστακτικό! "Γράφω" μου είπε. "Θέλω κι εγώ να γράψω" κι ένιωσα τόσο ξεχωριστή που εκείνη μοιράστηκε μαζί μου ένα όνειρο τόσο σπουδαίο...γεμάτο πόνο και έμπνευση!
Τον θυμάμαι αυτό τον πόνο και την έμπνευση που ζητούσε διέξοδο!!! Τον θυμάμαι καλά!!!..."Είμαι σίγουρη πως μια μέρα θα σε διαβάσω Χριστίνα"...της είπα και το εννοώ!

Πάντα στις παρουσιάσεις ακούω όλα αυτά που λέγονται για το κοχύλι και συγκινούμαι βαθιά. Είναι τόσο διαφορετική η άποψη, η στάση κι η εικόνα των ανθρώπων για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. που ξαφνιάζομαι για τις μεταφράσεις του καθενός σε σχέση με τα βιώματα του!!!

Ξαφνιάζομαι με το πόσες διαφορετικές ερμηνείες υπάρχουν και πόσες διαφορετικές πόρτες ανοίγουν στην ψυχή του καθενός!

Το κοχύλι με έβαλε σε έναν κόσμο αλλιώτικο. Εκεί που όλα μοιάζουν με αφρός κι έχουν κάτι από την ελευθερία ενός σύννεφου. Κατάλευκα...και μολυβένια μαζί!

Θα θυμάμαι πάντα το κορίτσι εκείνο που με κοίταζε από μακριά...κι ήξερα πως ήταν εκεί μόνο για εμένα.
Την συνάντησα στο μετρό της Αθήνας λίγα χρόνια πριν. Σύνταγμα κι είχα χαθεί καθώς δεν ήξερα προς τα που να τραβήξω. Ήρθε κοντά μου σαν με είδε μπερδεμένη.
Την ρώτησα για την κατεύθυνση που θα έπρεπε να ακολουθήσω και διστακτικά με ρώτησε αν είμαι η Κατερίνα...Με ήξερε από το blog μου είπε κι εκεί στη μέσα του σταθμού αγκαλιαστήκαμε σφιχτά...
Αρχίσαμε να επικοινωνούμε λοιπόν ιντερνετικα και πάλι και να την τώρα στη Λάρισα μόνο για εμένα...
Μαζί της είχε κάτι πολύτιμο...Μια μικρή πλεκτή Μαφάλντα που έχει κουδουνάκια στα μικρά της παπουτσάκια. Πανέμορφη! Ειδική παραγγελία μόνο για εμένα, που λατρεύω τη Μαφάλντα μιας κι είναι η ηρωίδα της εφηβείας μου και της μοιάζω...σε όλα!

Όμως το πιο ξεχωριστό της δώρο ήταν μια συλλογή ποιημάτων, τυλιγμένο μαζί με ένα μικρό στριφογυριστό κοχύλι...
Ένας μικρός ναυτίλος. Μια σπείρα σύμβολο της αιωνιότητας. Τα ποιήματα αυτά με πόνεσαν βαθιά μιας και είναι οι πληγωμένες μαγικές λέξεις ενός ανθρώπου που έφευγε!
Του συντρόφου της...που χάθηκε πριν λίγο καιρό,  νέος και γεμάτος σχέδια κι αγάπη για εκείνη μα η ζωή είχε τα δικά της σχέδια και χάθηκε παλεύοντας σκληρά να μείνει μαζί της...λίγο ακόμη...και λίγο ακόμη...

Δεν υπάρχει δώρο πιο σημαντικό από αυτό...Σαν ένας άνθρωπος σου αφήνει στα χέρια σου την ψυχή του. Με δισταγμό,  με φόβο....με εμπιστοσύνη!

Τα ποιήματα αυτά με ακολουθούν κι είναι δίπλα μου...Τα λόγια ενός νέου ανθρώπου που αποχαιρετά μα ακόμη και τότε δεν σταματά να πιστεύει και να γεύεται την ζωή! Την μαγική ζωή!!!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον υπέροχο εκείνο ήλιο την επόμενη ημέρα στον πεζόδρομο και το κουβεντολόι παρέα με την Ειρήνη, το κορίτσι μου αυτό που διέσχισε την Ελλάδα για να έρθει να με συναντήσει...Τον ήλιο να παίζει με τα κατάμαυρα μαλλιά της, το ντροπαλό της χαμόγελο! Ένα τρυφερό μικρό κοχύλι...

Ευλογία οι άνθρωποι και το τι κουβαλούν!

Κι ύστερα προστέθηκαν στην παρέα οι αγαπημένοι μου. Ο Γιώργος Γιαννούσης συνάδελφος, φίλος και ο Υπεύθυνος του Κέντρου Στήριξης για το παιδί και την Οικογένεια ΝΗΜΑ και η Κωνσταντία Χαλδούπη υπεύθυνη του Δημιουργικού Εργαστηρίου ΝΗΜΑ...

Εκείνοι που με κάλεσαν κι έγιναν η αιτία να βρίσκομαι εγώ εκεί.

Γελάσαμε, θυμηθήκαμε, αναλύσαμε κι ύστερα πήγαμε παρέα στον δημιουργικό μαγικό χώρο που εργάζονται, βοηθώντας κι υποστηρίζοντας ανθρώπους. Το ΝΗΜΑ....Ένα πραγματικό στολίδι!
Ένα μαγικό χρωματιστό σπίτι γεμάτο ενέργεια. Ζωγραφιές κατασκευές, σχέδια. Ζωή παντού απλωμένη στο χώρο.
Εκεί που τα μικρά κοχύλια μαθαίνουν να μην σπάνε...Εκεί που τα σπασμένα κοχύλια κολλούν!

Σαν μπαίνεις σε έναν χώρο που γιάνουν πληγωμένες ψυχές το νιώθεις από την ενέργεια. Από το βάρος και την ταυτόχρονη ελαφράδα του χώρου. Τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα.
"Εδώ μπορείς να είσαι εσύ." "Είναι εντάξει να είσαι εσύ"
Ο Γιώργος κι η Κωνσταντία δημιούργησαν ένα χώρο επούλωσης πληγών. Έναν χώρο εκπαίδευσης μικρών ανθρώπων κι αυτό είναι κάτι που αγαπώ γιατί με ακουμπά ως τα κατάβαθα της ψυχής μου!

Οι δυο τους με φρόντισαν, με  φίλεψαν, με ντάντεψαν,  με κάθε τρόπο και φεύγοντας μου χάρισαν μια ξεχωριστή λαμπάδα, φτιαγμένη από χέρια παιδικά στα εργαστήρι του ΝΗΜατος...
Χέρια ντελικάτα κι αληθινά...
Είναι αληθινό μυρωδάτο κερί και μυρίζει μέλι. Είναι βαμμένο απαλό γαλάζιο και πάνω του είναι στερεωμένο ένα μικρό ζυμαρένιο πουλάκι...μια Αλκυόνη!

Το πιο μικρό ξεχωριστό πουλάκι που γεννά τα αυγά της μέσα στο παγωμένο Γενάρη...Γενναία! Τόσο γενναία και τόσο μαμά, που ο Δίας την λυπήθηκε και της χάρισε μέσα στο σκληρό αυτό μήνα τις ζεστές Αλκυονίδες για να επιβιώνουν τα πουλάκια της!

Αγαπημένος συμβολισμός....Οπότε φέτος το Πάσχα θα κρατώ στην Ανάσταση μια αλλιώτικη λαμπάδα και νιώθω μια χαρά  παιδική! Είχα χρόνια να την νιώσω τούτη τη χαρά....Την χαρά της δικής μου, λαμπάδας!

Όσο κι αν μεγαλώσουμε μέσα μας...εκείνο το παιδί, θα διεκδικεί κάτι από τις τρυφερές ανάγκες της νιότης του!

Είπαμε αντίο και εις το επανιδείν και ο ήλιος ήταν ακόμη λαμπερός σαν ξεκίνησα για το δρόμο του γυρισμού! Και πάλι με δυνατή μουσική για να μην κοιμηθώ από την κούραση...Μπαίνοντας στην όμορφη Θεσσαλονίκη, μαγεύτηκα με την ομορφιά της θάλασσας σαν ο ήλιος στραφτάλιζε στην επιφάνεια της!

Γύρισα σπίτι και έπεσαν πάνω μου οι μικροί άνθρωποι που πια είναι μεγάλοι και κόντεψαν να με ρίξουν με την ορμή τους!  Ήθελα να ξεκουραστώ μα και να μοιραστώ τόσα μαζί τους κι εκείνοι μαζί μου...Εκείνα τα μικρά πελώρια στη ζωή μου πλάσματα, που είναι η καρδιά του Μικρού Λευκού Κοχυλιού!

Ένα δώρο ήταν αυτή η παρουσίαση γιατί μου χάρισε μνήμες. Με γέμισε νιώθω! Με τύλιξε με ευγνωμοσύνη. Μου χάρισε νέους φίλους. Με έφερε κοντά σε πλάσματα αέρινα ξεχωριστά.

Το κοχύλι και πάλι μου έδειξε το δρόμο...και δεν ξέρω πια που ακόμη θα σε οδηγήσει. Τι ακόμη έχω να ζήσω μαζί του....

Σκέφτομαι πως η ζωή είναι δώρο και περιμένουμε από αυτήν μα κι εκείνη κι εκείνη περιμένει από εμάς!

Κλείνω αυτό το υπέροχο ταξίδι με λόγια ξένα μα τόσο δικά μου...Τόσο δικά μου μου πονάω σαν τα διαβάζω δυνατά. Είναι ένα από εκείνα τα ποιήματα...οι προσδοκίες ενός ανθρώπου που φεύγει...μα δεν παύει να αγαπά βαθιά τις ρίζες του με τη ζωή!

Δεν παύει να προσδοκά...ίσως όχι πια για τον εαυτό του μα για όλους εμάς!

Προσδοκίες

Απέραντο γαλάζιο 

σ'ουρανό και θάλασσα.

Άσπιλο λευκό 

σε ψυχή κι ονείρατα 

και λίγο ευωδιαστό κρασί 

στο χρώμα της καρδιάς

να συνοδεύει γευστικά 

το υπόλοιπο 

της ζήσης.

Ευωδιαστό κρασί στο χρώμα της καρδιάς για το υπόλοιπο της ζήσης αγαπημένοι...όσο κι αν είναι αυτό για τον καθένα μας...είναι πελώριο αν το ζήσουμε όπως του αξίζει!

Γιώργο, Κωνσταντία σας ευχαριστώ βαθιά κι ειλικρινά. Κωνσταντίνα έχεις μια θέση στην καρδιά μου...

Ειρήνη, γενναία μου η ζωή σε περιμένει...σ΄αγαπάω!και σε εσένα άγνωστε ποιητή...πέτα ελεύθερος εκεί στο άσπιλο λευκό και το γαλάζιο του ουρανού...όπως σου αξίζει! Σε ευχαριστώ που έγινες η φωνή μου...

Σε όλους όσους βρεθήκατε εκείνο το βροχερό βράδυ σε εκείνη την αίθουσα...στέλνω ένα τεράστιο, τεράστιο ευχαριστώ για την γενναιόδωρη παρουσία σας!

Ξετυλίγοντας το Νήμα της ζωής του ο καθένας, έχει να ορίσει, να παλέψει, να διεκδικήσει τις δικές του ανάγκες, τις δικές του προσδοκίες κι είναι υπέροχο κάποιες φορές σαν οι προσδοκίες μας κι οι ανάγκες μας αυτές, να συγκλίνουν γύρω από ένα μικρό σπασμένο λευκό κοχυλάκι που δεν θέλει άλλο να πει παρά μόνο ένα...Ζήσε!

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα αγαπημένοι....
                                                                                                                Κατερίνα