Μαραθώνιος...Το Ταξίδι!

Είχα υποσχεθεί πως θα τρέξω. Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και σε φίλους και οι προπονήσεις μου πήγαιναν υπέροχα ως τα Χριστούγεννα. Μετά τις γιορτές έχασα τη μπάλα. Πολύ δουλειά. Άστατα ωράρια. Πολύ κούραση, όλα με το ζόρι, με πίεση, να ξεκλέψω λίγη ώρα, να κοιμηθώ λιγότερο, να ξεκουραστώ λιγότερο,  να πιεστώ λίγο ακόμη και λίγο ακόμη και δεν έβγαινε. Αντικειμενικά  απλά δεν έφτανε η μέρα για να είμαι αποτελεσματική και στη δουλειά μου και ως μαμά και ως σύντροφος και με τη φροντίδα ενός σπιτιού...Απλά δεν έβγαινε....

 Κι εκεί μέσα στον Φλεβάρη είδα ξανά το στόχο να απομακρύνεται. Καταλάβαινα πως αντικειμενικά δεν ήταν δυνατό να πάω σε Μαραθώνιο με  προπονήσεις μιας ή στα πιο εύκαιρα μου, δυο φορές μέσα στη βδομάδα. Δεν ήταν δυνατό να πάω σε Μαραθώνιο κάνοντας προπονήσεις με κενά εβδομάδων. Δεν ήταν δυνατό να πάω σε Μαραθώνιο μόνο με  καμιά 20 χιλιόμετρα σε long run προπόνηση...Δεν γίνεται!

Είναι ύβρις προς το σώμα μου. Αυτά από μέσα μου γιατί όταν μιλούσα δυνατά, άφηνα περιθώρια... Θα δούμε έλεγα. Ας φτάσουμε εκεί και θα δούμε. Έτσι δήλωσα συμμετοχή μέσα του Συλλόγου Δρομέων Υγείας Θεσσαλονίκης όπου πια ανήκω...κι από εκεί και μετά κάτι άρχισε να αλλάζει γιατί μου τηλεφώνησε περιχαρής ο Πρόεδρος του Συλλόγου, ο άγνωστος μέχρι πρότινος άνθρωπος που πέρσι με την φωνή του με παρακίνησε να τερματίσω σε εκείνη την αξέχαστη διαδρομή. Από τότε αναπτύξαμε μια σχέση φιλίας, ανήκω πια κι εγώ στο Σύλλογο και τα λέμε συχνά πυκνά.
Μου τηλεφώνησε λοιπόν για να μου πει πως έλαβε την αίτηση μου.  

Μιλήσαμε λοιπόν κι η επιφυλακτική μου στάση τον έβαλε σε σκέψεις...Του είπα όλους του ενδοιασμούς και την πραγματικότητα σε σχέση με τις προπονήσεις και πως είχα δώσει ένα λόγο σε φίλους, που δυσκολευόμουν να πάρω πίσω....

Του εξήγησα, μου εξήγησε κι αποφασίσαμε να τρέξουμε μαζί χαλαρά, για τη χαρά του ταξιδιού...Έτσι μου είπε "κάντο για το ταξίδι"....

Θα μιλάμε στη διαδρομή, μου είπε δεν θα είσαι μόνη σου, θα τρέξουμε μαζί. 

Έχω μάθει να τρέχω μόνη. Εννοείται σιωπηλά. Πάντα με μουσική. Ήταν μια πρόκληση όλο αυτό. Κάτι καινούριο. Η φράση δούλεψε πολύ μέσα στο μυαλό μου...Κάνε το για το ταξίδι!

Με ανακούφισε πολύ μα δεν ξέρω γιατί. Ένιωσα μπροστά σε μια περιπέτεια της οποίας είχα πια την εμπειρία, μα θα το ζούσα αλλιώς.  Με άλλα δεδομένα. Δεν υπήρχε πια πίεση για το στόχο. Ο τερματισμός είχε επιτευχθεί στο παρελθόν οπότε σαν έφυγε ο στόχος του τερματισμού και μπήκε ο στόχος του ταξιδιού στη μέση το μυαλό ξεμπλόκαρε...Ποιος δεν θα ήθελε να πάει ένα ωραίο ταξίδι;

Έτσι ξεκίνησε να παίρνει μέσα στο μυαλό μου μια άλλη διάσταση. Θα πάω ταξίδι!

Ωστόσο η αγωνία και το άγχος αυτού που ξέρεις πως σε περιμένει είναι εκεί κι έτσι όταν λίγες ημέρες εκεί βρήκα μια εικόνα που ποστάρησε στο τοίχο της μια ιντερνετική φίλη δρομέας, την αντέγραψα. Κάθε φορά που είχα αμφιβολίες την σκεφτόμουν....Θα πάω αργά, μα θα είμαι εκεί κι αυτό και πάλι ήταν ανακουφιστικό πολύ. Όχι δεν ήθελα να είμαι ανάμεσα σε αυτούς που δεν ήρθαν!!!

Μια μέρα πριν από το Μαραθώνιο συνήθως έχεις μια υπερδιέγερση. Ετοιμάζεις ρούχα, τα φοράς, τα δοκιμάζεις. Βλέπεις τα πράγματα σου, κάνεις υπολογισμούς τι θα φοράς, τι θα φας και τι θα κουβαλήσεις. 

Τα βγάζεις όλα να είναι εύκαιρα μην τα ξεχάσεις.Τα έχεις πανέτοιμα κι ωραία τακτοποιημένα...

Εγώ τα έκανα όλα αυτά, τις προηγούμενες χρονιές, καθώς τώρα δεν είχα πάρει ούτε το νούμερο εγγραφής μου. 

Θα μου το έφερνε ο Δημήτρης  στην εκκίνηση. Δεν είχα ετοιμάσει τίποτε, ήμουν στον κόσμο μου κι έτρεχα να προλάβω ξανά όλα όσα δεν προλαβαίνω μέσα στην εβδομάδα και να καλύψω ανάγκες των παιδιών και της οικογένειας. 

Το βραδάκι κάθισα επιτέλους χαλαρά και θαύμασα τον εαυτό μου για την ψυχραιμία μου..."Είναι το ότι το έχω ξανακάνει" σκέφτηκα και δε με αγχώνει πια.

Στις 22.00 πήγα για ύπνο για να είμαι ξεκούραστη κι ενώ τις άλλες φορές κατάφερνα να κοιμηθώ διακεκομμένα και βασανιστικά για κανένα δίωρο αυτή την φορά με πήρε ο ύπνος στο λεπτό...

Ξύπνησα από ένα κύμα πανικού στις 4.00 τα ξημερώματα. Νόμιζα πως πνίγομαι, πως παθαίνω καρδιά κι ο φόβος είχε γεμίσει το κεφάλι μου. Είχα χρόνια να το βιώσω αυτό. Είδα μπροστά μου το δρόμο  21ο 25ο 30ο χιλιόμετρο....

Είδα τον εαυτό μου να μην αντέχει άλλο, ένιωσα τον πόνο παντού στο σώμα και την αγωνία, πως δεν τελειώνει, πως δεν θα τελειώσει ποτέ....

Σηκώθηκα από το κρεββάτι και άρχισα να κυκλοφορώ σαν φάντασμα μέσα στο σπίτι...Ο πανικός καταλάγιασε μόλις άρχισα να ετοιμάζομαι. Άνοιξα το κινητό μου κι απάντησα σε τρία τρυφερά μηνύματα αγαπημένων που μου χάρισαν δύναμη ιδίως αυτό ενός φίλου δρομέα που  είχε ακριβώς τα σωστά λόγια. "Θα σε περιμένω  στο τέρμα να σε φωτογραφίσω" μου έγραφε "Να με βγάλεις ξεκούραστη" του παράγγειλα....

Με το τρελό αγόρι μπήκαμε στο αμάξι και περιμέναμε τους άλλους δυο φίλους. Την Ελισάβετ και τον Αλέκο που θα έτρεχαν για πρώτη φορά. Μπήκαν στο αμάξι και τους ρώτησα αν το είχαν σκεφτεί καλά...

"Θα έπρεπε να μας δίνεις κουράγιο και ενέργεια κι όχι να μας αποθαρρύνεις", μου είπαν μα εγώ την ώρα εκείνη είχα όρεξη μόνο για γκρίνια!

Ο κόσμος σε παρασύρει μόλις φτάσεις εκεί. Φέτος ένιωθα πια να ανήκω. Τίποτε δεν μου ήταν ξένο όπως τις άλλες φορές. Ήμουν κομμάτι όλου αυτού του πανηγυριού. Ένιωθα απόλυτα εναρμονισμένη. Κι ήταν η πρώτη φορά που δεν ήμουν μόνη.... Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο μου και ξαφνιασμένη βλέπω πως είναι ο Θόδωρος. Εκείνος ο απίθανος άνθρωπος που με βοήθησε να ανέβω στην κορυφή του Ολύμπου τότε που με είχε παγώσει ο φόβος. Μα πόσο τυχαίο είναι αυτό σκέφτηκα και πριν απαντήσω στην κλήση τον είδα μπροστά μου. 

Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε. Μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο, μα έχουμε να ιδωθούμε από τότε! Συγκινήθηκα. 

"Μα τι κάνεις εδώ;" "Τρέχει ο αδερφός μου μου είπε και τον έφερα κι ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα ήσουν εδώ"....

Αυτός ο άνθρωπος...άλλος σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου εμφανίζεται μπροστά μου σαν έχω να διαβώ  κορυφές και κακοτράχαλους δρόμους...Άρχισαν πάλι τα θαύματα σκέφτηκα...και το ένιωσα έντονα πως κάτι άρχισε μέσα μου να αλλάζει.

Συναντηθήκαμε με το Δημήτρη, που θα τρέχαμε μαζί. Βγάλαμε φωτογραφίες με όλους. Το τρελό αγόρι πάντα εκεί να μου δίνει δύναμη και να πιστεύει σε κάθε μου προσπάθεια...

Κόσμος άνθρωποι, κάποιος με χαιρετά. Τα παιδιά μας είναι συμμαθητές δεν θυμάμαι το όνομα του είναι ο πρώτος του Μαραθώνιος κι έχει αγωνία...."μπράβο του είπα μπράβο για την απόφαση, χαίρομαι που είσαι εδώ." 

Παραταχτήκαμε. Από τα μεγάφωνα φωνάζουν, η Ελισάβετ μ'αγκαλιάζει με ενθουσιασμό..."Τρέμεις" μου λέει "Πάντα τρέμω όταν έχω υπερένταση, όλα καλά ξεκινάμε". 

"Ραντεβού στο τέρμα" μου λέει... "Ραντεβού στα γουναράδικα" σκέφτομαι με σαρκασμό! Δεν το ξεστόμισα, μα ο φόβος παίζει στα κρυφά με το μυαλό μου, το νιώθω...

Γέλια, φωνές ενθουσιασμός, χρωματιστοί άνθρωποι παρέες κι εγώ εκεί με την δική μου παρέα νιώθω υπέροχα που δεν είμαι μόνη, νιώθω ασφάλεια. Από το μεγάφωνο ακούγεται η φωνή να μετρά ανάποδα....3,2,1, από την ένταση χοροπηδάω πάνω κάτω, κουνάω χέρια πόδια ....και πάμε! τρέχουμε....και το καραβάνι ξεχύνεται κι είναι αυτά τα πρώτα λεπτά μαγικά σαν τα δεμένα πόδια να λύθηκαν... και τρέχεις ελεύθερος...έτσι απλά...

Αυτό τον Μαραθώνιο τον έζησα έτσι ακριβώς σαν ταξίδι και τι κάνω στα ταξίδια....χαίρομαι απολαμβάνω, κοιτάζω το τοπίο, μοιράζομαι σκέψεις, φωτογραφίζω τα αξιοθέατα...

Έτσι ακριβώς...

Μαγεύτηκα από το τοπίο που ήταν σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά. Ο ήλιος έπεφτε πάνω στα νερά των καναλιών του  Αξιού. Τα δέντρα τριγύρω θεόρατα κι υπέροχα. 

Ο κόσμος χρωματιστός γελαστός, να περνά κι οι αχτίνες του ήλιου να ρίχνουν φως που ενωνόταν με την αχλή του πρωινού. 

Υπέροχες στιγμές. Φωτογράφιζα ευτυχισμένη, ενώ ο Δημήτρης δίπλα μου γελούσε με τον ενθουσιασμό μου.  

Η γέφυρα και η αντανάκλαση της στο νερό του ποταμιού, ένας ψαράς σε μια άκρη στο κανάλι, μικρές νησίδες άμμου κι ανάμεσα τους καλάμια και δέντρα κι ο ήλιος να παίζει με τις αντανακλάσεις πάνω στο νερό. Όλα μου φαινόταν απίστευτα όμορφα. Ρουφούσα κάθε εικόνα. Κάθε συναίσθημα που μου προκαλούσαν αυτά που παρατηρούσα...

Με τον Αλέκο και την Ελισάβετ χαθήκαμε καθώς έφυγαν μπροστά γεμάτοι ενθουσιασμό και σιγά σιγά βρήκαμε ρυθμό με τον Δημήτρη κι άρχισε ένα άλλο κομμάτι του ταξιδιού αυτού που για εμένα ήταν η εκπαίδευση γιατί το να τρέχεις μαζί με έναν έμπειρο δρομέα είναι δώρο. 

Θα θυμάμαι πάντα...τη φωνή του. 

Μιλούσε ασταμάτητα. Αναλύσαμε κι αναπτύξαμε τόσα πολλά θέματα που δεν θα το πίστευα ποτέ πως όλα αυτά θα μπορούσαν να συζητηθούν τρέχοντας σε έναν Μαραθώνιο δρόμο. Με ρωτούσε διάφορα και ενώ περίμενα πως δεν θα αντέχω να αρθρώσω λέξη διαπίστωσα πως μπορούσα να μιλάω όχι βέβαια πολύ μα μπορούσα να αναπτύξω άνετα την άποψη μου χωρίς να χρειαστεί να σταματήσω ή να πνιγώ. 

Το πιο εντυπωσιακό ήταν ο κόσμος. Όλοι περνούσαν να τον χαιρετίσουν με ενθουσιασμό, να κάνουν πλάκα, να αστειευτούν μαζί του  "Καλημέρα πρόεδρε!!!" κι εκείνος ανταπέδιδε τα αστεία, πείραζε, έδινε δύναμη. 

Άκουγα δυνατά τα μπράβο και τις επευφημίες και δεν μπορούσα παρά να νιώθω φοβερά προνομιούχα που ήμουν ανάμεσα σε τόσο χαρούμενους ανθρώπους. 

Ήταν εντυπωσιακό όλο αυτό. Η παρέα. Το μαζί. Το ότι δεν ένιωθα όπως τις άλλες φορές ξεκομμένη και μόνη.

Τρέχαμε σταθερά, ήρεμα, απολαμβάνοντας το δρόμο και το μυαλό μου δεν σκέφτηκε στιγμή τίποτε άσχημο. Περάσαμε έτσι το μισό Μαραθώνιο χωρίς καν να το καταλάβω. Ο Δημήτρης μου έδινε ήρεμες οδηγίες. 

"Καλό είναι να φας κάτι τώρα, σε αυτό το σταθμό να πιες και λίγο ισοτονικό, ρίξε πάνω σου νερό γιατί έχει ήλιο, είναι σημαντικό να ρίξεις την θερμοκρασία στο σώμα σου, κρατάμε ρυθμό, μην ενθουσιάζεσαι και φεύγεις από το ρυθμό"...

Ήταν εντυπωσιακή η ηρεμία και η ασφάλεια που  είχε όλο αυτό. Η αίσθηση του ελέγχου που πρέπει να έχω τρέχοντας, για να ελέγχω συναισθήματα που μπορεί να μου αλλάξουν το ρυθμό και να με σταματήσουν ή να με απομακρύνουν από τον στόχο.

Από όπου κι αν περνούσαμε ο Δημήτρης χαιρετούσε τον κόσμο και φώναζε δυνατά, "Ευχαριστούμε Ευχαριστούμε" σε όλους εκείνους που ήταν παραταγμένοι στις άκρες του δρόμου για να μας χειροκροτήσουν. 

Σε κάθε σταθμό χαιρετούσε τον κόσμο και έστελνε πίσω ευχαριστίες και δυνατά μπράβο στα πιτσιρίκια που μοίραζαν το νερό και τις μπανάνες.  

Χειροκροτούσε το πλήθος, χαιρετούσε δρομείς με το όνομα τους ή φώναζε σε δρομείς που ήταν μακριά  λέξεις δύναμης κι έμπνευσης. 

Άνοιγε συζήτηση κι έκανε πλάκα με κουρασμένους δρομείς που περπατούσαν εξαντλημένοι....Ήταν μια γενναιόδωρη στάση. Ουσιαστικά δεν σταμάτησε στιγμή να δίνει, να μοιράζει ενέργεια γύρω του και να χαρίζει συμβουλές φροντίδας. "Πας πολύ γρήγορα Κωνσταντίνα, θα κουραστείς άλλαξε ρυθμό, Ζωήηηηη κράτα γερά εκεί μπροστά μας τραβάς,  είσαι γίγαντας μπράβο  μπράβο, μια χαρά σε βλέπω τα καταφέρνεις, έλα παιδιά πάμε πάμε δυνατά"...

Σε κάθε χιλιόμετρο με ρωτούσε πόσα γράφει  "30" έλεγα ξέπνοη "Ούτε 12" φώναζε, "Ούτε 10 Ούτε 4  δε έμειναν Κατερίνααααα". 

Σε κάθε χιλιόμετρο το ίδιο. Ακούραστος να φωνάζει μέσα στον κεφάλι μου εκεί, όταν τα χιλιόμετρα άρχισαν να βαραίνουν το σώμα μου κι άρχισα να σιωπώ και να μην μπορώ να συμμετάσχω σε όλο αυτό. 

Μα και πάλι έβρισκε τρόπο να τραβά το μυαλό μου από τη μαύρη τρύπα. Με ρωτούσε κάτι για τη δουλειά μου, κάτι για το πως λειτουργεί αυτό ή εκείνο και διαπίστωνα πως απαντούσα. Μηχανικά ίσως μα απαντούσα και στην μεγάλη κούραση πάνω εκεί που είχα αρχίσει να τα παίζω διαπίστωσα πως μου βγήκε τρελός χαβαλές κι αν μπορούσα να μιλήσω κανονικά θα γελούσαμε ασταμάτητα με την αστεία διάθεση που είχα.  

Υπέροχη συγκινητική στιγμή όταν στο 32ο χιλιόμετρο άκουσα δυνατά χειροκροτήματα κι είδα μπροστά μου το τρελό μου αγόρι που μαζί με το Σέργιο είχαν έρθει με τα ποδήλατα από την πόλη για να μας δώσουν δύναμη!!!
Το τρελό μου αγόρι που πάντα βρίσκει τον τρόπο να είναι εκεί! Να με στηρίζει, να με ενισχύει, να μου δίνει κουράγιο να με ξεσηκώνει...και το πιο σημαντικό...να με ξεβολεύει ιδίως τις στιγμές που βουλιάζω χωρίς νταντέματα, μα με την πίεση που ξέρει πια πως χρειάζομαι!!!!

Ήταν πελώριο όλο αυτό γιατί μόλις είχαμε ανέβει μια μεγάλη ανηφόρα κι ένιωθα εξαντλημένη μα η φωνή του μου έδωσε τόση δύναμη....

Είχαμε πια συναντηθεί και με το Αλέκο και τρέχαμε τώρα τριάδα και κατά καιρούς ενωνόμασταν με διάφορους άλλους στο δρόμο και το πανηγυράκι συνεχιζόταν... 

Τα τελευταία χιλιόμετρα ήταν όπως τα θυμάμαι πάντα. Βασανιστικά.... Είχα πια αρχίσει να πονάω με ένταση παντού..."Όλα φυσιολογικά" έλεγε ο Δημήτρης δίπλα μου, μα ήθελα απεγνωσμένα πια να τελειώσει. 

Στο σταθμό του 35ου χιλιομέτρου ακούω μια πιτσιρίκα να φωνάζει με όλη την της δύναμη. "Πάμε Γερά, γερά με τσαμπουκά". Η φωνή της είχε τόση ένταση που με χτύπησε σαν κύμα. Πήρα το νερό από τα τεντωμένα χέρια της και την αγκάλιασα σφιχτά κι ύστερα έκανα λίγα βήματα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους για να αφήσω ένα λυγμό να βγει... Έκλαιγα κι ήταν λυτρωτικό όλο αυτό!

"Στην ανηφόρα θα περπατήσουμε;"  Ρώτησε ο Αλέκος..."Θα δούμε" απάντησα μα μέσα μου το είχα ήδη απαντήσει εδώ και καιρό..."στις ανηφόρες πάντα τρέχουμε"...

Το συζητήσαμε για λίγο με τον Δημήτρη και κρατήσαμε ρυθμό.  Μοιράστηκα μαζί τους τη φράση του Μουρακάμι ... "Δεν ήρθα στο Μαραθώνιο για να περπατήσω!"

Πάμε λοιπόν τρέχοντας. Μόνο τρέχοντας!

Κάποια στιγμή είδαμε έναν δρομέα να κρατά το στήθος του. Τον είδα κι εγώ μα το μυαλό μου δεν λειτούργησε. Ο Δημήτρης  ενεργοποιήθηκε στο δευτευρόλεπτο. "Φίλε μου όλα καλά;" "Πονάει το χέρι μου" απάντησε ο δρομέας.
Του έδωσε οδηγίες και στον επόμενο σταθμό ενημέρωσε τους διασώστες. Ο τρόπος του άμεσος και ξεκάθαρος. Δεν υπήρχε περίπτωση να δει κάτι και να το αγνοήσει!!!

Μπήκαμε πια στην τελική ευθεία κι άκουσα τον Δημήτρη να φωνάζει δυνατά  σε έναν δρομέα "Μπράβοοοο! Είσαι ψυχάρα". και συγκινήθηκα τόσο γιατί θυμήθηκα πως πέρσι το φώναξε αυτό σε μένα και με αυτή τη φράση έβγαλα κουτσαίνοντας τα τελευταία 20 χιλιόμετρα!

Φτάνοντας στην πόλη μια κοπέλα μας ρωτά αν είναι ακόμη μακριά. "Πως σε λένε" τη ρώτησε και μετά σε όλη τη διαδρομή εμείς τρέχαμε μπροστά κι εκείνος φώναζε κάθε λίγο το όνομα της "Χριστίνα!" "Εδώ" έλεγε εκείνη σαν φαντάρος που δίνει το παρόν και μετά από λίγο ξανά "Χριστίνα που είσαι;" "Εδώ" έλεγε εκείνη ξέπνοα...κι εγώ χαμογελούσα αχνά γιατί παρακολουθούσα έναν leader που όταν άλλαξα τον ρυθμό μου είπε, "μην τρέχεις γρήγορα, να μας προλαβαίνει κι η Χριστίνα". 

Κάπως έτσι μπήκαμε στη Λεωφόρο Νίκης κι εκεί ο κόσμος είχε άλλο παλμό. Ο Δημήτρης κι εκεί ακόμη παρακινούσε τον κόσμο να χειροκροτήσει τους Μαραθωνοδρόμους... Ήταν απίστευτο όλο αυτό κι άρχισα να γελάω...και να αστειεύομαι με τον Αλέκο... "μα που τον βρήκαμε κάνε πως δεν τον ξέρεις".... 

"Αφού κάνεις πλάκα αντέχεις ακόμη" φώναζε ο Δημήτρης και συνέχιζε να φωνάζει στον κόσμο. "Δώστε μας δύναμη. Χειροκροτήστε τους δρομείς!" κι ο κόσμος  σαν υπνωτισμένος σήκωνε τα χέρια και χειροκροτούσε δυνατά!

Η κούραση πια τεράστια. Δεν ήθελα τίποτε άλλο παρά να φτάσω. Ο κόσμος χειροκροτούσε, ο Δημήτρης παρακινούσε το πλήθος να δείξει ενθουσιασμό και χαιρετούσε δρομείς που είχαν τερματίσει σήκωνε χέρια ψηλά με ενθουσιασμό κι εγώ ένιωθα πως δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε τα δάχτυλα μου.
Κι ύστερα άκουσα μια  φωνή να μου φωνάζει "Ψηλά το κεφάλι! ψηλά το κεφάλιιιι" κι είδα τον άλλο φίλο Δημήτρη να με φωτογραφίζει και  σήκωσα τα χέρια όσο μπορούσα έτσι...για να με βγάλει ξεκούραστη, όπως του είχα ζητήσει το πρωί!

Λίγο πριν το τέρμα ο Δημήτρης μου έπιασε το χέρι και τερματίσαμε θριαμβευτικά, με τα χέρια στον αέρα κι ήταν το συναίσθημα αξέχαστο καθώς άκουγα τα ουρλιαχτά φίλων και συγγενών!

Ο Αλέκος τερμάτισε κρατώντας από τα χέρια τις μικρές κόρες του και από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα...Είχαμε τερματίσει κι εκείνος μόλις είχε γίνει Μαραθωνοδρόμος κι ήξερα ακριβώς τι ένιωθε! Αγκαλιαστήκαμε κι ένιωσα το λυγμό του.

Πελώριες στιγμές!

Εκεί λίγο μετά χαιρετηθήκαμε με το Δημήτρη, με μια σφιχτή αγκαλιά και ένας ακόμη Μαραθώνιος είχε τελειώσει!
Ένιωθα πελώρια ανακούφιση και  ηρεμία πέφτοντας σε γνωστές αγαπημένες αγκαλιές. Βρεθήκαμε με την Ελισάβετ που είχε τερματίσει νωρίτερα... "Φάγαμε τη σκόνη σου κυρία μου!" της είπα και γελούσαμε κι οι δυο σαν μεθυσμένες από τη χαρά. Στα μάτια της είχε εκείνη τη λάμψη..."Τα κατάφερα! "

Είδα από μακριά έναν άνθρωπο να έρχεται και θυμήθηκα πως είναι ο γνωστός μου από το σχολείο του γιου μου. Είχε ένα πελώριο χαμόγελο και αν και δεν γνωριζόμαστε ουσιαστικά πέσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη ο ένας στην αγκαλιά του άλλου "Μπράβο ρε Μαραθωνοδρόμε" του είπα και ξέραμε κι οι δυο καλά...μας ένωνε πια ο δρόμος! 

Στη θεραπεία  υπάρχει μια υπέροχη θεωρία. Αν κάτι τραυματικό σου έχει συμβεί  κι έχεις αρνητικές συνδέσεις στο μυαλό σου για κάτι, μην το αφήσεις εκεί...

Άλλαξε αυτή τη σύνδεση δημιουργώντας μια νέα ανάμνηση μέσω μιας διορθωτικής παρέμβασης. Αυτό το ονομάζουμε Διορθωτική εμπειρία.

Έτσι ακριβώς λειτούργησε αυτός ο Μαραθώνιος για εμένα. Η εμπειρία της τελευταίας φοράς ήταν τόσο επίπονη και δραματική που απέφευγα τις προπονήσεις και το τρέξιμο μέσα μου είχε αρχίσει να ατονεί. Δεν ήθελα να πιεστώ, δεν ήθελα να ξαναζήσω κάτι παρόμοιο κι αν είχα μείνει σε εκείνη τη μνήμη ίσως και να σταματούσα το τρέξιμο οριστικά...

Αυτή η νέα εμπειρία λειτούργησε μέσα μου διορθωτικά κι ένιωσα και πάλι ελεύθερη. Βρήκα τη σιωπή του μυαλού μου θυμήθηκα γιατί αγαπώ το τρέξιμο κι είδα πως ακόμη και με λιγότερη προπόνηση αλλά με συγκρότηση και σύνεση μπορούσα να βγάλω τα 42 χιλιόμετρα. 

Θαύμασα το σώμα μου που είχε την μνήμη και την χρησιμοποίησε προς όφελος μου. Θαύμασα τις ανθρώπινες δυνατότητες και κατανόησα πόσο πελώριο είναι το να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που ως στόχο έχει την ασφάλεια, τη φροντίδα, τη συνεργασία, τη συντροφικότητα, το μαζί!

Αυτή είναι η αξία του μαζικού αθλητισμού. Αυτή είναι η μαγεία του δρόμου. Το ότι ενώνει!

Η μοναξιά τα κάνει όλα μεγαλύτερα και παραμορφώνει κάθε διάσταση ενώ αντίθετα η παρέα κι η αίσθηση της συντροφικότητας μοιράζει την κούραση, την ένταση, τον πόνο. Μια λέξη ενθαρρυντική, λειτουργεί σαν ένα τρυφερό χτύπημα στην πλάτη κι απλά σε πάει μπροστά. Σε κάνει να συνεχίζεις. Όχι επειδή το θέλεις, μα επειδή το νιώθεις, επειδή το επέλεξες, επειδή απλά το μπορείς!

Το να τρέχεις με παρέα είναι σαν να γεννάς με επισκληρίδιο. Πόνος, φρίκη, φόβος, ζαλάδα, πίεση... Υπάρχουν όλα...μα τα νιώθεις απαλειμμένα. Σαν το μοίρασμα να παίρνει μισή από την ένταση τους. Μισή από την αγωνία τους!

Σε αυτό το Μαραθώνιο έμαθα να ακούω, έμαθα πως μια προσωπική προσπάθεια δεν χρειάζεται να είναι μοναχική. Έμαθα  πως ο δρόμος θέλει παρέα. Πως όλα είναι ένας προγραμματισμός και πως η χαρά  μπορεί να προγραμματιστεί μέσα μας όπως κι ο ενθουσιασμός. Έμαθα πως ακόμη και σε μια δύσκολη δική μου κατάσταση δεν σταματώ να είμαι άνθρωπος, να νοιάζομαι και να υποστηρίζω κάποιον που με χρειάζεται. Το να παρατηρώ το Δημήτρη, έναν δρομέα που ήξερε τον δρόμο, τον εαυτό του, τα όρια του, σώμα του,  ήταν για εμένα δώρο!

Καταλάβαινα πως αυτό που τον έκανε να νιώθει έτσι και να μπορεί να προσφέρει και να είναι εκεί για όλους όσους μπορεί να χρειαζόταν μια ώθηση, δεν ήταν μόνο το αθλητικό πνεύμα και η ανθρώπινη αλληλεγγύη στοιχεία έτσι κι αλλιώς σπουδαία για τον αθλητισμό μα για να μπορεί κανείς να το κατακτήσει αυτό χρειάζεται κάτι σπουδαίο. Εσωτερική επίγνωση!
Κι αυτή την αποκτάς μετά από πολλές ώρες δρομικής μοναξιάς και δοκιμασίας. Για να μπορείς να είσαι εκεί για τους άλλους πρέπει να μπορείς να είσαι εκεί για εσένα έτσι όπως πρέπει!

Πρέπει να έχεις φτάσει στα όρια σου, να τα έχεις ξεπεράσει, να μην τα φοβάσαι, να μην τα υποτιμάς. Πρέπει να έχεις διανύσει πολλά χιλιόμετρα πόνου και φόβου, αγωνίας και εσωτερικής πίεσης για να μπορείς να κατανοείς, να αναγνωρίζεις και να μην αγνοείς την αγωνία του άλλου. Πρέπει να ξέρεις καλά το σώμα σου και τις αντοχές του.
Πρέπει να έχεις δοκιμαστεί με το σώμα σου πολλές πολλές φορές και να το ξέρεις καλά, να του δίνεις ότι χρειάζεται για να μπορεί να σταθεί  άξια σε όλα τα μοναδικά υπέροχα προσωπικά σου επιτεύγματα. Τότε μόνο το να  προσπαθείς δεν είναι ύβρις. Δεν είναι ξέσπασμα. Δεν είναι τιμωρία!
Η αυτοταπείνωση που προκαλεί ένας πόνος που έχεις επιλέξει είναι μια υπέροχη σχεδόν πνευματική προσωπική διαδρομή και όχι μόνο. Είναι παίδευση!
Μην υποτιμάς τίποτε και κανέναν. Μην υποτιμάς εσένα. Μην συγκρίνεις, μην συγκρίνεσαι.
Ο καθένας έχει το δρόμο του να διανύσει, το σώμα του να δοκιμάσει και το μυαλό του να ορίσει. Ο καθένας έχει τους δικούς του δαίμονες να παλέψει.

Ο καθένας έχει τις δικές του αγωνίες και φόβους να αντιμετωπίσει και δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις αυτή την προσωπική διαδρομή. Το να μπορείς να επιβληθείς σε ένα κουρασμένο σώμα χρειάζεται ένα ισορροπημένο μυαλό. Κι αυτό είναι μια απίθανη προσωπική κατάκτηση.
Το ταξίδι πάντα αρχίζει από μέσα...Εκεί βρίσκεται η δύναμη, όχι για να τρέξεις, γιατί τρέχουν πολλοί. Όχι για να τερματίσεις γιατί τερματίζουν πολλοί...μα για να μπορείς να είσαι ένα ανοιχτό δοτικό πνεύμα.
Για να μπορείς να μοιράζεσαι και να μην ανταγωνίζεσαι. Να μπορείς να δίνεις για να παίρνεις μόνο από την χαρά που σκόρπισες.
Ο Μαραθώνιος είναι εμπειρία, είναι στόχος, είναι δοκιμασία...
Ο Μαραθώνιος αυτός για εμένα ήταν ταξίδι! Ένα μοναδικό εκπαιδευτικό ταξίδι που τα είχε όλα. Μα πιο πολύ αυτό που θεωρώ πολύτιμο...Επίγνωση!

Νιώθω ακόμη πολύ μακριά από εκεί που είναι ένας έμπειρος δρομέας σαν τον Δημήτρη. Πολύ μακριά πνευματικά μέσα στον αγώνα!
Χρειάζομαι χρόνο, προσήλωση κι επιμονή. Χρειάζομαι ώρες αφοσίωσης στο δρόμο κοιτώντας προς τα μέσα για να μπορώ να αρχίσω να κοιτώ προς τα έξω κι αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη θεραπεία γι' αυτό ίσως και βρήκα νόημα. Κανείς δεν βάζει τον εαυτό του σε μια τέτοια δοκιμασία αν δεν είναι να πάρει κάτι πολύτιμο.
Κι αυτό δεν είναι τελικά μόνο η ικανοποίηση του τερματισμού ή η ψυχική ανάταση...
Είναι το χτίσιμο της αυτοεκτίμησης του. Είναι το ταξίδι της  αυτογνωσίας του. Είναι το σώμα και το μυαλό και η συνεργασία τους και πρέπει να φτάσει κανείς κοντά πολύ κοντά στα σωματικά και συναισθηματικά του όρια για να μπορέσει να μπει σε αυτό το πνευματικό μονοπάτι!
Είμαι χαρούμενη....μα πιο πολύ είμαι ήρεμη και νιώθω τυχερή!

Πήρα μια απόφαση...Θα τρέχω! Θα τρέχω και θα τρέχω και θα τρέχω...γιατί τότε με αγαπώ. Κι όχι μόνο αυτό...τότε με βρίσκω μέσα στην χαμένη μου καθημερινότητα. Τότε συναντώ εκείνο το άγριο κορίτσι της νιότης μου. Τότε ξέρω ποια είμαι κι από που ξεκίνησα. Τότε με θυμάμαι και ξέρω που θέλω να πάω!
Θα τρέχω και θα τρέχω και θα τρέχω....και δεν θα σταματώ παρά μόνο για να καλέσω κι άλλους να τρέξουν δίπλα μου! Δεν θα σταματώ παρά μόνο για να κρατήσω ανθρώπους δίπλα μου! Για να μοιραστώ τον αγώνα μου! Θα τρέχω γιατί μπορώ!!!!

Νιώθω να έχω έρθει κοντά σε μια προσωπική συνειδητοποίηση...Πόσο κοντά είχα φτάσει στην αυτοεγκατάλειψη  με βάση το φόβο που προκλήθηκε από τον πόνο της πρότερης εμπειρίας.
Όχι εγκατάλειψη του τρεξίματος...μα εγκατάλειψη του εαυτού μου!
Όμως για μια ακόμη φορά η ζωή μου στέλνει με γενναιοδωρία υπέροχους ανθρώπους κι υπέροχα σημάδια...Κι εκεί πάνω στην σκληρή άσφαλτο  με τα βήματα των δρομέων στα αυτιά μου, κάθε φορά που το σώμα  μου ούρλιαζε από τον πόνο θυμήθηκα το  μαγικό ποίημα του Ρόμπερτ Φρόστ που κυριολεκτικά λατρεύω...

"Το δάσος είναι όμορφο πολύ, βαθύ και σκοτεινό
Μα πρέπει να κρατήσω τις υποσχέσεις μου
κι έχω να κάνω μίλια πολλά  πριν κοιμηθώ
κι έχω να κάνω μίλια πολλά πριν κοιμηθώ...."

Εκεί στα πιο δύσκολα το παγωμένο δάσος σε καλεί...βαθύ και σκοτεινό. "Ξεκουράσου"...σου ψιθυρίζει με φωνή  σαγηνευτική...
Είσαι κουρασμένος και μπερδεμένος κι αν είσαι άπειρος κι ακούσεις το κουρασμένο σου σώμα...αν σταματήσεις να ξεκουραστείς στο χιονισμένο δάσος, θα παγώσεις...
Μην σταματάς λοιπόν...Μην ακούς! Κράτα το μυαλό φρέσκο, προπονημένο, ξύπνιο. Κράτα το μυαλό σε εγρήγορση....Μην μπερδεύεσαι!
Έχεις υποσχέσεις να κρατήσεις... δρόμο να διανύσεις. Μαγεία να γευθείς...Τα πόδια σου αντέχουν ακόμη. Τα πόδια σου ξέρουν να ακούν, ξέρουν να συνεχίζουν κι έχουν χιλιόμετρα να διανύσουν.Υπέροχα χιλιόμετρα εσωτερικής επίγνωσης.

Ο στόχος δεν είναι πια ο τερματισμός...ο στόχος ακόμη κι εδώ είναι το ταξίδι! Και στο τέλος της διαδρομής σε περιμένει μια αρχέγονη λιακάδα. Η λιακάδα που κουβαλάς και δεν το ξέρεις...
Δημήτρη σε ευχαριστώ!

Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                                                          Κατερίνα

Εδώ μπορείτε να διαβάστε τις εμπειρίες  των προηγούμενων Μαραθώνιων μου.
42 χιλιόμετρα σιωπής
Keep Running